- (၂၈-၂-၂၀၀၈)ဖြတ္ျမည္းနဲ႔ဖြတ္ကိုခ်ည္ၾကဖို႔ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူ၏ ထုတ္ျပန္ခ်က္
Thursday 28 February 2008
Friday 22 February 2008
ဖဒို မန္းရွာ ( သို ့မဟုတ္ ) ဧရာ၀တီမွ ေဒါန ေရဆန္
(၁)
ဒီ ေဖေဖၚ၀ါရီလထဲမွာက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အမွတ္ရစရာေတြကလဲ မ်ားျပားလွပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔သန္ေကာင္စာရင္းတခုတည္း အတူေနျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိုႏိုင္၀င္း (ႏိုင္၀င္းေဆြ) ဆုံးခဲ့တာလဲ ေဖေဖၚ၀ါရီလထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့သလို၊
ဆရာျမသန္းတင့္ နဲ႔ကိုသိန္းတင္ (စာေရးဆရာတင္သိန္းေမာင္ေခၚ ပထ၀ီေမာင္တင္) ဆုံးခဲ့ တာလဲ ေဖေဖၚ၀ါရီထဲမွာပါပဲ။ ဦးျမသန္းတင့္နဲ႔ ကိုသိန္းတင္ဆိုရင္ - တရက္တည္း တေန႔တည္းေတာင္အတူတူ သၿဂႋဳလ္ခဲ့ရေလသတဲ့။ ဦးျမသန္းတင့္က ေဆး႐ံုႀကီး မွာ ဆုံးခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ကိုသိန္းတင္က အင္းစိန္ေထာင္မွာ ေထာင္ခ်ခံေနရရင္း ဆုံးခဲ့ရတာျဖစ္ေပမဲ့၊ သၿဂႋဳလ္ခဲ့ရတဲ့ေန႔ရက္ကေတာ့ တရက္တည္းျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ တုန္းက အေမလူထုေဒၚအမာကေတာင္ ‘ႏွေမ်ာတသ ယူက်ဳံးမရနဲ႔ လြမ္းေလာက္တဲ့ေရးေဖၚေတြ’ လို႔ေခါင္းစည္းတပ္ၿပီး အမွတ္တရေရးခဲ့ဖူးပါ တယ္။ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္လဲ ‘ခ်စ္စြာေသာ ကိုသိန္းတင္’ လို႔ေခါင္းစည္းတပ္ၿပီး ပထမဆုံး ‘ေခတ္ၿပိဳင္’ ကေန ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ - ‘သံတိုင္ၾကား ေႂကြသြားရတဲ့ ၾကယ္ စင္ေတြ’ ဆိုၿပီး ႐ုပ္ပုံလႊာေပါင္းခ်ဳပ္အျဖစ္ (၂၀၀၁) ခုႏွစ္ထဲမွာ ထုတ္ေ၀တဲ့အခါ ‘ခ်စ္စြာေသာ ကိုသိန္းတင္’ လဲ ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ - က်ေနာ္အင္မတန္ ခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့ ဦးေလးဦးခင္ေမာင္ျမင့္ (ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီ ဥကၠ႒ႀကီး ဦးခင္ေမာင္ျမင့္) ေထာင္ထဲမွာပဲ သူရဲေကာင္းပီသစြာ က်ဆုံးကြယ္လြန္ခဲ့ရတာ ဟာလဲ အခုလို ေဖေဖၚ၀ါရီလထဲမွာပဲ မဟုတ္လား။
ဒီႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလဆန္းကတည္းကပဲ အေမရိကန္မွာေနတဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္က ဦးျမသန္းတင့္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကဗ်ာ ေဆာင္းပါး ႐ုပ္ပုံလႊာ တခုခု ေရးထားတာမ်ားမရွိဘူးလား၊ ရွိရင္ေပးစမ္းပါလို႔ က်ေနာ့္ဆီ လွမ္းစာေရးခဲ့ပါေသးတယ္။ ဦးျမသန္းတင့္ဆိုတာ ဘယ္လိုစာေရးဆရာႀကီးလဲဆိုတာ ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ား သိၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ေထာင္လဲ က်ဖူး၊ ကၽြန္းလဲ အပို႔ခံရဖူး႐ံုမက ေျမေပၚႏိုင္ငံေရးပါတီ လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီရဲ႕ဗဟိုေကာ္ မီတီ၀င္အျဖစ္လဲ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ဖူးသူ မဟုတ္လား။ ေထာင္ကို ဘ၀တကၠသိုလ္လို႔ မၾကာခဏေရးခဲ့ၿပီး၊ ကၽြန္းကအျပန္မွာေတာ့ ကၽြန္းကို ေနာက္ခံကားအျဖစ္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕နာမည္ႀကီး ၀တၳဳႀကီး ‘ဓါးေတာင္’ ကိုေရးျခယ္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ ၿပီးခဲ့တဲ့ပတ္ထဲကပဲ အေမရိကန္မွာပဲေနေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕မိတ္ေဆြႀကီးကိုစိုးခ်ိန္ကလဲ က်ေနာ့္ဆီဖုန္းဆက္ၿပီး ကိုႏိုင္၀င္း ( ႏိုင္၀င္းေဆြ) ရဲ႕ဇာတိရပ္ရြာ ေနာက္ခံနဲ႔မိဘေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြအေၾကာင္း မွတ္မွတ္ရရေမးလာျပန္ပါတယ္။ ဂ်ပန္က အာဟာရစာေစာင္ကလုပ္မယ့္ ဆရာျမသန္းတင့္ - ႏိုင္၀င္းေဆြ အမွတ္တရနဲ႔စာေစာင္အထိမ္းအမွတ္အတြက္ သိလိုရာရာေလးေတြ အခ်က္အလက္ေလးေတြကို စုေဆာင္းေပးဖို႔တဆင့္ ေမးျမန္း ၾကည့္တာပါ-တဲ့။ က်ေနာ့္မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အမွတ္ရစရာေတြခ်ည္း အဆက္မျပတ္ျဖစ္ေနခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီလို ေဖေဖၚ၀ါရီလထဲမွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္အမွတ္ရစရာေတြကို တသီတတန္းႀကီးသတိရေနမိဆဲမွာပဲ၊ ေဟာ - - ဖဒိုမန္းရွာတေယာက္ က်ဆုံး ကြယ္လြန္သြားရျပန္ၿပီ - တဲ့ ။
တေန႔ကပဲ က်ေနာ့္ဇနီးသည္က ပန္းသီး အခြံႏႊာဖို႔အ႐ုိး၀ါ၀ါနဲ႔ဓါးေလးကို ထုတ္ယူလာေတာ့ ‘ဒါ - ဖထီးဖဒို မန္းရွာေပးခဲ့တဲ့ ဓါးေလးကြ - ’ လို႔ေျပာမိ ေသးတယ္။ အခုေတာ့ ဖဒိုမန္းရွာတေယာက္လဲ ဆုံးပါးရျပန္ၿပီ။ ဥေရာပမွာေတာ့ ေဖေဖၚ၀ါရီလ (၁၄) ရက္ေန႔ဟာ ‘ခ်စ္သူမ်ားေန႔’ ေပါ့။ ခ်စ္သူေတြက ခ်စ္သူေတြ ကိုခ်စ္စရာ ႏွင္းဆီပန္း လွလွေလးေတြေပးၾက၊ ေမတၱာရဲ႕အမွတ္အသားေတြကို ေမႊးျမတဲ့ႏွင္းဆီပန္းဖူး ပန္းငုံေလးေတြနဲ႔ ဆြတ္ဆြတ္ပ်ံ႕ပ်ံ႕ပို႔သ ေဖၚျပေနႀကတဲ့ အခ်ိန္မွာ၊ ျပည္တြင္းစစ္မီး အရွိန္တၿငီးၿငီး ေတာက္ေလာင္ေနရဆဲ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံလို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးငတ္ ဒီမိုကေရစီငတ္ အမ်ဳိးသားေသြးစည္းညီၫြတ္မႈငတ္ ႏိုင္ငံ ေတြအဖို႔မွာေတာ့၊ မုန္းသူေတြက မုန္းသူေတြကို က်ည္ဆံေတြ သတ္ျဖတ္မႈေတြ လုပ္ၾကံမႈေတြနဲ႔ပဲ ယုတ္ယုတ္မာမာ ပက္ပက္စက္စက္ ေပးေ၀ေဖၚျပ ေနႀကပါေရာ့ ကလား။ ဖဒိုမန္းရွာလို ပုဂၢိဳလ္တေယာက္ ေသြးေျမက်ခဲ့ရတာ ေၾကကြဲစရာပါပဲ။
( ၂ )
အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ၀နယ္ကေန မာနယ္ပေလာဆီ ကိုႏိုင္၀င္း (ႏိုင္၀င္းေဆြ) ကို တာ၀န္ယူေခၚေဆာင္သြားခဲ့သူဟာ ဖဒိုမန္းရွာပါ။ ျပည္တြင္း မွာ ကိုႏိုင္၀င္းေနာက္ဆုံး ထုတ္ေ၀သြားခဲ့တဲ့ လုံးခ်င္း၀တၳဳရွည္စာအုပ္ႀကီးဟာ ‘ေရဆန္လမ္း’ ပါ။ ဒီေရဆန္လမ္း၀တၳဳႀကီးကို ကိုႏိုင္၀င္းဟာ က်ေနာ္နဲ႔အတူေနေန တဲ့ကာလ၊ အင္းစိန္ေဖါ့ကန္က တဲစုတ္သာသာ အိမ္အိုေလးထဲမွာပဲ တကုပ္ကုပ္အထပ္ထပ္ေရးေနခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာပဲ ေရးေနခဲ့တာ ျဖစ္ေတာ့၊ တခါတရံ သူစ်ာန္၀င္ ေရးသားေနခ်ိန္ေတြမွာ က်ေနာ္ကပဲ ပန္းခူး ေရေလာင္းအလုပ္ေတြ ၀င္၀င္လုပ္လိုက္ရတာ ခဏခဏပါပဲ။ တဲသာသာ အိမ္အိုေလးရဲ႕ေရွ႕မွာက ႏွင္းဆီနီ ခင္းႀကီးဟာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ရင္လႈိင္းခုန္ဖြယ္ သက္၀င္ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္သာ မဟုတ္၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အဓိကထမင္းအိုးႀကီးလဲ ျဖစ္ေနရတဲ့ကာလမဟုတ္လား။ ကိုနီဟိန္းနဲ႔ ကိုၾကည္ႏိုင္ ေရးလာခဲ့တဲ့ ‘ေရဆန္လမ္းအတြက္အမွာ’ ကို က်ေနာ္တို႔၀ိုင္း၀န္းဖတ္႐ႈေ၀ဖန္အတည္ျပဳ ေပးခဲ့ႀကပါတယ္။ ကိုႏိုင္၀င္းက ေတာ္လွန္ေရးကို ေရဆန္လမ္းအျဖစ္ ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ေရဆန္လမ္းအျဖစ္ ပမာတင္ခဲ့ပါတယ္။ စာေပအနုပညာယဥ္ေက်းမႈ စစ္မ်က္ႏွာမွာလဲ ယဥ္ေက်းမႈေဟာင္းကို ဆန္႔က်င္ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈသစ္ဆီ ေရွ႕႐ႈရာမွာ၊ ေတာ္လွန္တဲ့စာေပ အႏုပညာဟာ ေဖာက္ျပန္တဲ့စာေပအႏုပညာကို တိုက္ပြဲဆင္ရင္း၊ ေဖာက္ျပန္တဲ့ေရပုပ္ေျမာင္း ေရစီးေဟာင္းကို ဆန္႔က်င္ၿပီး တြန္းလွန္ဆန္တက္ ေလွာ္ခတ္ရတဲ့ ေရဆန္လမ္းအျဖစ္ နိမိတ္ပုံယူခဲ့ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႀကိဳက္တာ မႀကိဳက္တာေတြ ခဏထား၊ ဒီစာအုပ္နဲ႔ပတ္ သက္ၿပီး အသံပလံေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာစြမ္း (ေမာင္စြမ္းရည္) ကဆိုရင္ - သူ႔ရဲ႕ ‘ျမန္မာစာေပဘာလဲ ဘယ္လဲ’ ထဲမွာ ေရဆန္လမ္း ေ၀ဖန္ေရးထဲမွာ ‘ -- ႏိုင္၀င္းေဆြေရ - ေတြ႔လား ေတြ႔လား ေက်ာက္ေဆာင္’ လို႔ေတာင္ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ထပ္ၿပီး တိုက္ဆိုင္လာျပန္တာက၊ ဖဒိုမန္းရွာရဲ႕ ကေလာင္နာမည္တခုဟာလဲ ‘ေရဆန္’ ဆိုတာပါပဲ။ ေရဆန္လမ္းရဲ႕လက္ရာရွင္ ကိုႏိုင္၀င္းေဆြကို ၀နယ္ကေန မာနယ္ပေလာဆီ တာ၀န္ယူေခၚေဆာင္လာခဲ့သူဟာဖထီး ဖဒိုမန္းရွာပါ။ ‘ေရဆန္’ ဆိုတဲ့ ကေလာင္ရွင္ ဖဒိုမန္းရွာပါ။ ကိုႏိုင္၀င္းက သူ႔ရဲ႕ ‘ေရဆန္လမ္း’ ကို ဘာလို႔ေရဆန္လမ္းလို႔ နာမည္တပ္ခဲ့တာလဲဆိုတာေတာ့ ထိုက္သင့္သေလာက္သိရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္ေပမဲ့၊ ဖဒိုမန္းရွာက ဘာလို႔ ‘ေရဆန္’ ဆိုတဲ့ ကေလာင္နာမည္ကို ခံယူခဲ့သလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ခုခ်ိန္အထိ က်ေနာ္မသိပါ။ ‘ေရဆန္’ ဆိုတဲ့ကေလာင္ရွင္ရဲ႕ေဆာင္းပါးေတြ လက္ရာေတြကိုေတာ့၊ ကရင္ဘာသာ နဲ႔ေရာ ဗမာဘာသာနဲ႔ပါ ထုတ္ေ၀ေနတဲ့ ‘သႏူထူ’ ဂ်ာနယ္မွာ မၾကာခဏေတြ႔ရ ျမင္ရ ဖတ္႐ႈရရင္း ထူးထူးျခားျခားသတိမူမိ မွတ္သားမိေနေပမဲ့၊ ‘ေရဆန္’ ဆိုတာ ဖထီးမန္းရွာမွန္း၊ ကြဲကြဲျပားျပားသိရတာေတာင္ သိပ္မၾကာလွေသးပါ။ ကိုႏိုင္၀င္းေဆြ ကြယ္လြန္ျခင္း (၁၀) ႏွစ္ေျမာက္ ‘မဟူရာေမတၱာရွင္၏ ေတာ္လွန္ေရးစာေပ မွတ္တိုင္’ ဆိုတဲ့ အထိမ္းအမွတ္စာအုပ္ ထြက္လာတဲ့ (၂၀၀၅) ခုႏွစ္ထဲကမွ၊ ဆရာေရဆန္ရဲ႕ ကိုႏိုင္၀င္းေဆြအမွတ္တရ ‘ေတာင္႐ုိင္းေပၚက ေတးပန္းခ်ီ’ ကို ဖတ္ရ ရင္း ျပက္ျပက္ထင္ထင္ သိရွိလာခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုႏိုင္၀င္းတေယာက္ ၀နယ္ကေန မာနယ္ပေလာကို ဖထီးဖဒိုမန္းရွားတို႔နဲ႔ လိုက္ပါသြားခဲ့တာျဖစ္တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့၊ က်ေနာ္ တ႐ုတ္ျပည္ဖက္ ျခမ္း ေရာက္စကတည္းက သိၿပီးျဖစ္တဲ့အတြက္၊ က်ေနာ္ ပထမဦးဆုံး ဖထီးဖဒိုမန္းရွာနဲ႔ လူခ်င္းစတင္ဆုံဆည္းခြင့္ရစဥ္ - ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ၾကာ ကာလကတည္းက ကိုႏိုင္၀င္းေဆြဘယ္လို က်ဆုံးသြားခဲ့ရသလဲဆိုတာရဲ႕အျဖစ္သနစ္ကိုေတာ့ ဖထီးဖဒိုမန္းရွာကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေမးျမန္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဖထီး ဖဒိုမန္းရွာကလဲ ကိုႏိုင္၀င္းေဆြရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေန႔ရက္ေတြအေၾကာင္းကို က်ေနာ့္ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ရွင္းျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေလေအးေအးေလးနဲ႔ပဲ တလုံးခ်င္း တခ်က္ခ်င္း ေျဖးေျဖးေဆးေဆးရွင္းျပေျပာဆိုေနတဲ့ ဖဒိုမန္းရွာရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ့ ခံစားမႈအရိပ္ေတြ သိသိသာသာေ၀၀ဲေနတာ အတိုင္းသားေတြ႔ေနရပါ တယ္။မာနယ္ပေလာ လက္လြတ္ခဲ့ရမႈနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီး ေျပာဆိုေနရတာျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔ေလသံဟာ တခ်က္တခ်က္ ဆို႔နစ္ဆိုင္းပ်ေနသလို၊ အင္မတန္ ကရင္ပီသ လွတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက ကရင္ေမး႐ုိး ကားကားႀကီးဟာလဲ တင္းကနဲတင္းကနဲ ရံဖန္ရံခါ ျဖစ္ျဖစ္သြားတာ သတိထားမိလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဖထီးဖဒိုမန္းရွာ ဟာ NLD – LA က ဥကၠ႒ - ဦးတင္ေအာင္တို႔နဲ႔အတူတူ ဂႏၶာလရာဇ္ဖက္ကို ေရာက္လာခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ေရာက္လာေနစဥ္ တေလ်ာက္လုံး သူတို႔လွ်ဳိ႕၀ွက္ တည္းခိုေနရာ တည္းခိုခန္းကို က်ေနာ္ေန႔စဥ္ မွန္မွန္ေရာက္ေနရပါတယ္။ တခါတရံ မနက္အေစာႀကီးကတည္းက အေဖၚသြားလုပ္ေနရရင္း၊ ညမိုးခ်ဳပ္မွ အိမ္ျပန္ရ တဲ့အခါမ်ဳိးေတြလဲ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ မနက္စာေရာ ညစာပါ သူတို႔ေတြနဲ႔ပဲ အတူတူစားျဖစ္ခဲ့ရတာေတြလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါ။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ တည္းခိုရာဟိုတယ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းလွတဲ့ေနရာက ၾကံဳရာ ရွိရာ စားေသာက္ဆိုင္ေလးေတြမွာပဲ စားျဖစ္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ မနက္ေစာေစာစာစားရင္ ဦးတင္ေအာင္နဲ႔ ဖထီးဖဒိုမန္းရွာက တိုဟူးေပ်ာ့နဲ႔ရွမ္းေခါက္ဆြဲကိုပဲ မၾကာမၾကာ စားတတ္ၾကပါတယ္။ ေန႔လည္စာ ညေနစာထမင္းစားႀကၿပီဆိုရင္ေတာ့ ‘ဖထီး ဘာစားမလဲ-ၾကည့္ေလ-’ လို႔ေျပာရင္ သူက ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚသား ဇာတိျပလာသလားမသိပါ၊ ငါးဒါမွမဟုတ္ ပုစြန္ဆိတ္ေသးေသးေလးေတြကို လက္ညွိဳးထိုး ျပေလ့ရွိၿပီး၊ ပုစြန္ဆိတ္ေသးေသးေလးေတြကို နီေနေအာင္ေၾကာ္ထားတာကို ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ စားေလ့ရွိပါတယ္။ တခါေတာ့ သူႀကိဳက္တတ္မွန္းသိလို႔ တဦးက ေနာက္တပြဲမွာလိုက္တဲ့အတြက္ အဲဒီေန႔ညစာ အၿပီးမွာ ပုစြန္ဆိတ္ေၾကာ္ေလးေတြက မကုန္ပဲေတာ္ေတာ္ကို ပိုက်န္ေနပါတယ္။ အဲဒါကို ဖထီးကဆိုင္ရွင္ဆီ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေလးေတာင္းၿပီး အိတ္ထဲအကုန္ ထည့္ပါတယ္။ က်ေနာ္က သူအခန္းထဲေရာက္တဲ့အခါ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ျမည္းဖို႔ ယူေနတာေနမွာလို႔ ေတြးမိလိုက္ပါတယ္။ လတ္စသတ္ေတာ့ - ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ ထုပ္ၿပီးတဲ့အခါ ‘ခင္ဗ်ား - အိမ္ကိုယူသြားပါဗ်၊ ႏွေျမာစရာႀကီး ဗ်ာ - အိမ္မွာ ကေလးေတြ စားရတာေပါ့ - ’ လို႔ေျပာၿပီး က်ေနာ့္ကို ထိုးေပးတာကိုလဲ အေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္တိုင္း မၾကာမၾကာသတိရစရာ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔ရဲ႕ခ်ဳိးျခံေခၽြတာတတ္မႈကို က်ေနာ္ဖ်တ္ကနဲျမင္လိုက္ရပါတယ္။
ဖထီးနဲ႔ထမင္းအတူစားျဖစ္ခဲ့တဲ့ အႀကိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားၾကံဳခဲ့ရရာမွာ က်ေနာ္သတိထားမိတာတခုက ဖဒိုမန္းရွာ အရက္ေသာက္ေလ့ မရွိတာလဲ ပါ ပါတယ္။ ညစာစားႀကတဲ့အခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ အရက္ေသာက္ႀကေလ့ ရွိပါတယ္။ အနိမ့္ဆုံး ေဆးျဖစ္၀ါးျဖစ္တို႔ မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္တို႔၊ လူႀကီးလူ ေကာင္းေသာက္တို႔ ဆိုတာေတြေလာက္ေတာ့ အမ်ားတကာ့အမ်ားစုႀကီက ေသာက္ၾကစားၾကပါတယ္။ အဲဒီထမင္းစားပြဲေတြထဲမွာ ဖထီးေသာက္တာ မေတြ႔ရပါ။ ထိုင္းဖက္မွာ တျခားေနရာေတြမွာ ေသာက္မေသာက္ေတာ့ က်ေနာ္မသိပါ၊ ဂႏၶာလရာဇ္ဖက္မွာ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူဆုံဖူး စားဖူးၾကစဥ္ေတြတိုင္းမွာေတာ့ ဖထီးတခါမွ အရက္ေသာက္ေလ့မရွိတာကို က်ေနာ္သတိထားမိပါတယ္။ သူမ်ားေတြ အရက္ေသာက္ေနခ်ိန္မွာ ဖထီးကေတာ့ ဟင္းခ်ဳိပူပူ ဒါမွမဟုတ္ ေရေႏြးႀကမ္းကိုပဲ တဖူးဖူး မႈတ္ေသာက္ေနတတ္ၿပီး၊ အသားထက္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကိုပဲ ပိုႀကိဳက္ပိုစားတတ္တာကိုလဲ ျမင္လိုက္ရ သတိထားမိလိုက္ရပါတယ္။ အသီးလဲ ေတာ္ေတာ္ ႀကိဳက္တာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ ပန္းသီး ဒါမွမဟုတ္ တ႐ုတ္လို ‘လိဇစ္’ လို႔ေခၚတဲ့ တ႐ုတ္သစ္ေတာ္သီး အရည္ရႊမ္းရႊမ္းေတြကိုေတာ့၊ ဒီဖက္ေရာက္မွ ဟိုတယ္ေဘးက ဆိုင္ေလးတဆိုင္က ေကာက္၀ယ္လိုက္တဲ့ အ႐ုိး၀ါ၀ါ ဓါးေလးတေခ်ာင္းနဲ႔ အခြံႏႊာၿပီး အားရပါးရစားေနေလ့ ရွိပါတယ္။ (သူျပန္ေတာ့ - က်ေနာ့္ကို အဲဒီ ဓါး၀ါ၀ါေလးကိုလဲ အိမ္ယူသြားဖို႔ေပးထားခဲ့လို႔ အဲဒီဓါး၀ါ၀ါေလးကိုျမင္တိုင္း ဖ်တ္ကနဲ ဖ်တ္ကနဲ သတိရမိတတ္တာ၊ ဖထီးမဆုံးခင္ တရက္ေက်ာ္ကပဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဇနီးသည္ကို ေျပာမိေသးတာ ျဖစ္ပါတယ္။)
အဲဒီတုန္းက တည္းခိုရာအခန္းထဲမွာ တ႐ုတ္တီဗြီလဲရွိရာမွာ တီဗြီလိုင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖမ္းယူၾကည့္႐ႈလို႔ရေပမဲ့၊ ဖထီးကေတာ့ အၿမဲတန္းလိုလို ဂႏၱ၀င္ေျမာက္ တ႐ုတ္ေတာ္လွန္ေရး ႐ုပ္ရွင္ကားေဟာင္းႀကီးေတြကိုပဲ စိတ္၀င္စားစြာၾကည့္ေနေလ့ရွိၿပီး၊ ေျပာက္က်ားတိုက္ပြဲကားေတြ ယူဂ်ီလႈပ္ရွားမႈေနာက္ခံ ႐ုပ္ရွင္ကားေတြကိုလဲ သေဘာတက်ၾကည့္ေနတတ္တာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ သူ စိတ္ပါ၀င္စားစြာ စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနၿပီဆိုရင္ - သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက သိသိသာ သာ ေပၚလြင္ေနတဲ့၊ သူ႔ရဲ႕ထူထူထဲထဲမ်က္ခုံးေမႊး ရွည္ရွည္ကားကားႀကီးအစုံေအာက္က မ်က္လုံးေတြဟာလဲ စူးစူးရွရွျဖစ္ေနတတ္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။
တ႐ုတ္ေတာ္လွန္ေရး ႐ုပ္ရွင္ကားေဟာင္းႀကီးေတြကို ၾကည့္ေနရာက၊ အလႅာပ သလႅာပစကား ဆက္စပ္ေျပာမိႀကရာမွာ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရး သမိုင္း ေၾကာင္းထဲက ေစာဘဦးႀကီး၊ မန္းဘဇံနဲ႔ မုဆိုးေကာ္ကဆာအေၾကာင္းလဲ ဖထီးဆီက တပိုင္းတစ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ မုဆိုးေကာ္ကဆာ ဘာလို႔သမိုင္းဇာတ္ခုံ ေပၚကေန ဇာတ္ခုံေအာက္ေရာက္သြားရသလဲ ဆိုတာရဲ႕ပုဂၢိဳလ္ေရးသေဘာသဘာ၀ တစြန္းတစကို အမွတ္မထင္ဖ်တ္ကနဲ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ သမိုင္းမွာ တာ ထြက္ေကာင္းခဲ့ႀကေပမဲ့၊ တခ်ဳိ႕ေသာ အထင္ကရသမိုင္းဇာတ္ေဆာင္ႀကီးေတြ၊ ဇာတ္ေကာင္ႀကီးေတြဟာ လမ္းခုလတ္မွာပဲ သမိုင္းဇာတ္ခုံေပၚကေန ႐ုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ ဆင္းေျပးၾကရ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကရတာဟာ အဓိကကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္ေၾကာင့္ဆိုတာ သံေ၀ဂယူဖြယ္ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ဖဒိုမန္းရွာရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓါတ္နဲ႔ခိုင္မာတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ကို ဖ်တ္ကနဲ က်ေနာ္ ျမင္လိုက္ရပါတယ္။
( ၃ )
က်ေနာ့္တဦးခ်င္းအေနနဲ႔ ဖဒိုမန္းရွာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အမွတ္ရစရာေတြထဲမွာ - သူတို႔တေတြ ေကအိုင္အိုနဲ႔ေတြ႔ဆုံဖို႔ လာႀကတဲ့အေခါက္တုန္းက အျဖစ္ အပ်က္ေလးေတြကိုလဲ ရံဖန္ရံခါ သတိရမိေနပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကဖဒိုမန္းရွာနဲ႔အတူတူ ဂႏၶာလရာဇ္ဖက္ ေရာက္လာၾကသူေတြကေတာ့ ဦးခြန္မာကိုဘန္နဲ႔ ကိုေအာင္ေစာဦး။
အဲဒီအေခါက္တုန္းက သူတို႔က က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ဖက္ဆီကို ေရာက္မလာပဲ၊ ေကအိုင္အိုဌာနခ်ဳပ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းလွတဲ့ တ႐ုတ္ဖက္ျခမ္းက ၿမိဳ႕ေလးတ ၿမိဳ႕ဆီ တန္းၿပီး၀င္လိုက္ၾကေတာ့၊ ကိုျမေမာင္ (ကိုေအာင္ေက်ာ္ေဇာ) နဲ႔က်ေနာ္ကသူတို႔ေရာက္ေနရာ ‘ယင္က်န္း’ အထိသြားေတြ႔ရတဲ့ အေခါက္ျဖစ္ပါတယ္။ ေကအိုင္အိုနဲ႔ ခ်ိန္းဆိုထားၾကၿပီး သူတို႔က တည္းခိုခန္းတခုမွာတည္းရင္း ေစာင့္ေနၾကတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္၊ ကိုျမေမာင္နဲ႔က်ေနာ္ကလဲ သူတို႔တည္းတဲ့ တည္းခိုခန္း မွာ သြားမတည္းေတာ့ပဲ၊ ႏွစ္ေယာက္သား တျခားတည္းခိုခန္းတခုမွာ တည္းလိုက္ႀကပါတယ္။ ကိုျမေမာင္နဲ႔က်ေနာ္ဟာ ႏွစ္ေယာက္ခန္းတခုကို ယူလိုက္ၾကၿပီး၊ ပါလာခဲ့ၾကတဲ့ ခရီးေဆာင္အိတ္ေသးေသးေလးႏွစ္လုံးကို ကိုယ္တည္းမယ့္အခန္းေလးထဲမွာပဲ ခ်န္ထားခဲ့ၾကကာ ဖထီးတို႔ဆီ သြားေတြ႔ၾကပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ ခ်င္း မ်က္ႏွာသြားျပႏွင့္တဲ့ သေဘာပါ။ ဖထီးတို႔ သူတို႔ကိစၥေတြနဲ႔သူတို႔ - လုပ္စရာရွိတာေတြ လုပ္ာၾက၊ ခ်ိန္းထားသူေတြနဲ႔ေတြ႔ာက ဆုံၾကၿပီးတဲ့ေနာက္မွ၊ အားတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ အေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီး ေနာက္ထပ္ေအးေအးေဆးေဆးသြားေတြ႔ၾက ဖို႔ရည္ရြယ္ၿပီး သြားေတြ႔ၾကတာပါ။ ထင္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ ဖထီးတို႔နဲ႔ခ်ိန္းထားတဲ့ ဧည့္သည္ေတြရဲ႕ ကား၀င္ကားထြက္ေတြကိုလဲ ဟိုတယ္၀င္းႀကီးထဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ျမင္ေနရတဲ့အတြက္၊ သူတို႔အားမယ့္အခ်ိန္ ညပိုင္းမွပဲထပ္လာေတာ့မယ္လို႔ ေျပာၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား တည္းခိုရာဆီ ျပန္လာၾကပါတယ္။ လမ္းမွာ ကိုျမေမာင္က ဖထီးကိုမွတ္မွတ္ရရ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ အင္းက်ႌႏွစ္ထည္ပါလာခဲ့တာကို ေျပာျပပါတယ္။ သူ႔မိတ္ေဆြေတြဆီကရထားတဲ့ဒီ အင္းက်ႌႏွစ္ထည္ဟာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဖထီး ဒီဖက္ေရာက္လာတာနဲ႔ၾကံဳတုန္း၊ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ အေကာင္း ဆုံးျဖစ္သြားရတာကို သူကျပဳံးျပဳံး ျပဳံးျပဳံးနဲ႔ ေျပာျပပါတယ္။ ‘အင္းက်ႌေတြက အင္ဒိုနီးရွားပါတိတ္အစစ္ အင္းက်ႌေတြဗ် -’ လို႔ေျပာတဲ့အတြက္ ကႏုတ္ပန္းေခြ ပန္း ႏြယ္ဒီဇိုင္းလွလွေလးေတြနဲ႔ အေရာင္စိုစို အင္ဒိုနီရွားပါတိတ္အင္းက်ႌေတြကို ၀တ္ေလ့ရွိတဲ့ ဆရာတာရာကိုေတာင္ က်ေနာ္က ဖ်တ္ကနဲ သြားသတိရလိုက္မိပါ ေသးတယ္။
ငွါးထားတဲ့ အခန္းေလးထဲ ႏွစ္ေယာက္သားျပန္ေရာက္ႀကေတာ့၊ ကိုျမေမာင္က ကုတင္ေပၚတင္ထားခဲ့တဲ့ သူ႔ခရီးေဆာင္အိတ္ေလးကို ဆြဲဖြင့္လွစ္ရင္း ‘ဟာ - သြားၿပီ ’ ဆိုတဲ့အသံပါ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္က ဘာလို႔လဲဆိုတဲ့သေဘာမ်ဳိးနဲ႔သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ ‘ဖထီးအတြက္ ယူလာခဲ့တဲ့ ပါတိတ္အင္းက်ီ ႏွစ္ထည္လုံး - ပါသြားဘီ၊ တထည္မွကို မရွိေတာ့ဘူး၊ ႏွစ္ထည္လုံးကို အကုန္မသြားတာပဲ ေတာက္’ ဆိုတဲ့အသံ ထပ္ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ အခန္းတံခါးကို ဂ်က္ေကာင္းေကာင္းက်ေအာင္ ခ်သြားပိတ္သြားခဲ့ပါလ်က္နဲ႔ ဒီအခန္းေတြအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိထားတဲ့၊ ဒီတည္းခိုခန္းက တာ၀န္က် အခန္းေသာ့ကိုင္ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ တစုံတရာဆက္စပ္ပတ္သက္ေနတဲ့ အတြင္းသူခိုးတေယာက္ေယာက္က က်ေနာ္တို႔အျပင္သြားေနတုန္း စိမ္ေျပနေျပ ၀င္ယူ ၀င္ခိုးသြားခဲ့တာ ခံလိုက္ရတာျဖစ္ပါတယ္။ တည္းခိုခန္းပိုင္ရွင္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္းသြားေျပာခဲ့ေပမဲ့၊ ဘာမွအေျဖမထြက္ေတာ့ပါ။ တည္းခိုခန္းပိုင္ရွင္လုပ္သူရဲ႕ သူတို႔အေလ်ာ္ေပးရမွာနဲ႔ နာမည္ပ်က္မွာစိုးတဲ့အတြက္ ‘ဒီတည္းခိုခန္းမွာ ဒါမ်ဳိး ဒီလိုေပ်ာက္တာ ရွတာမ်ဳိးတခါမွ မျဖစ္ဖူးပါဘူး’ ဆိုတဲ့သေဘာမ်ဳိး ဘူးပိတ္ေျပာဆို ေျဖရွင္းလိုက္တာသာ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ ၾကားနာခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ကိုျမေမာင္ရဲ႕ဖထီးအတြက္ တခုတ္တရယူေဆာင္လာခဲ့တဲ့ ပါတိတ္အင္က်ႌလက္ေဆာင္ဟာ တည္းခိုခန္းက ဓါတ္သိအတြင္းသူခိုးရဲ႕ ၾကား၀င္ေဖ်ာင္တာ ခံလိုက္ရရင္း၊ စိတ္မေကာင္းစရာ အမွတ္တရတခုသဖြယ္သာ ျဖစ္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
ညပိုင္းမွာ ဖထီးနဲ႔က်ေနာ္တို႔ေတြ - ေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာခြင့္ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ‘ပီဒီ’ ေတာင္ မေပၚေသးပါ။ ဖထီးက ‘ပီဒီ’ ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအန္တုမႈ လုပ္ငန္းအေၾကာင္း စေျပာေတာ့၊ က်ေနာ္က ‘အန္တုမႈ’ ဆိုတဲ့ေ၀ါဟာရအေပၚ ေ၀ါဟာရအရ သိပ္ဘ၀င္မက် လွတာကို ျပန္ေျပာမိပါေသးတယ္။ အန္တုတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ဖက္က သိပ္အနိမ့္ဆုံးအေျခအေနမွာ ရွိေနၿပီး၊ ကိုယ္နဲ႔ဘယ္လိုမွ ယွဥ္လို႔မရႏိုင္ေအာင္ တန္ခိုးၾသဇာပါ၀ါ အျပတ္အသတ္ႀကီးလြန္းေနသူ ကိုျပန္ၿပီး၊ ယွဥ္ၿပိဳင္ေနတဲ့သေဘာ ေဆာင္တယ္လို႔ထင္တယ္။ ဖားတုလို႔ ခ႐ုၿပိဳင္ဆိုတာမ်ဳိး၊ ဆီးေစ့နဲ႔ ျမင့္မိုရ္ေတာင္သေဘာမ်ဳိး သက္ေရာက္ေနမွာစိုးတယ္၊ အနက္ နိမ့္လြန္းေနမွာ စိုးတယ္လို႔ ျပန္ေျပာမိခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဖထီးက ဖြဖြေလးျပဳံးေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီလိုသာ ေ၀ါဟာရအေပၚမွာ က်ေနာ္ျမင္သလို ေျပာၾကည့္ခဲ့ဖူးေပမဲ့၊ က်ေနာ္ဟာ ‘ပီဒီ’ နဲ႔တခါမွ တရား၀င္မပတ္သက္ခဲ့ဖူးပါ။
အဲဒီတုန္းက ဖထီးတို႔ ယင္က်န္းကေန ျပန္ထြက္ခါနီးမွာလဲ သတင္းတပုဒ္၀င္လာတဲ့အတြက္၊ ကိုေအာင္ေစာဦးနဲ႔တိုင္ပင္ၿပီး၊ ဖထီးတို႔လုံျခဳံေရးအတြက္ က်ေနာ့္မွာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၾကံဖန္စီစဥ္ေပးလိုက္ရပါေသးတယ္။ ျဖစ္ပုံက ဖထီးတို႔ ဒီဖက္ေရာက္လာေနတယ္လို႔ သတင္းအစအနအနံ႔ကို ရလိုက္တဲ့သူတဦး က ဖထီးနဲ႔ေတြ႔ခ်င္လို႔ဆိုၿပီး အခုဖထီးတို႔ေရာက္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကို တက္လာေနၿပီ - ဆိုတဲ့အခိုင္အမာသတင္းတခု ၀င္လာခဲ့တဲ့အတြက္ အဲဒီလူနဲ႔မတိုးမိေအာင္၊ ဖထီးတို႔ လဲ လုံလုံျခဳံျခဳံနဲ႔တျခားၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ကို ေရာက္ရွိသြားေအာင္ က်ေနာ့္ဟာက်ေနာ္စဥ္းစားၿပီး စီစဥ္ေပးလိုက္ရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဖထီးနဲ႔ေတြ႔ခ်င္လို႔ တက္လာတယ္ဆိုတဲ့ လူဟာ တခ်ိန္ကဖထီးနဲ႔သိကၽြမ္းခဲ့တာ အမွန္ပဲျဖစ္ေပမဲ့၊ ေနာက္ဆုံးအေနအထားက စိတ္မခ်ရတဲ့ အဖြဲ႔တဖြဲ႔မွာ ေရာက္ရွိေနၿပီး၊ လူကလဲ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မွာ နာမည္ပ်က္ေနသူျဖစ္တဲ့အတြက္ မတိုးမိ မဆုံဆည္းမိေအာင္ အဲဒီလိုအေရးေပၚ စီစဥ္ေပးလိုက္ရတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကိစၥကို ကိုေအာင္ေစာဦးကလဲ ဖထီးကို ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပၿပီး၊ ေနာက္ဆုံးမွာ ခရီးစဥ္ကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ အေရႊ႕အေျပာင္းအကူးအဆက္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ႀကပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ဖထီးတို႔ေအးေအးေဆး ေဆး သြားလိုရာသြား၊ ေရာက္လိုရာ ေရာက္သြားႀကၿပီ ဆိုမွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
(၄)
တကယ္က က်ေနာ္ဟာ ဖထီးနဲ႔ထဲထဲ၀င္၀င္ရင္းရင္းႏွီးႏွီးျဖစ္ခြင့့္ မ်ားမ်ားစားစား မရွိခဲ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ စာဖတ္တာကိုလဲ ေမြ႔ေလ်ာ္၊ ကိုယ္တိုင္လဲ ‘ေရဆန္’ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔စာေတြ ေဆာင္းပါးေတြေရးေနတဲ့ ဖထီးဟာ က်ေနာ့္ကို ႏိုင္ငံေရးသမားမွန္းလဲသိ၊ စာေပသမားမွန္း ကဗ်ာသမားမွန္းလဲ သိေနတဲ့အတြက္ ‘ဂ်ဴးလိ ယက္ဖူးခ်စ္’ ရဲ႕ ‘ႀကိဳးစင္ေပၚက မွတ္တမ္းမ်ား’ကို ရွာေပးဖို႔ကိုေတာ့ တခုတ္တရ မွာဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္ကလဲ သူ႔ကို က်ေနာ့္ရဲ႕ ပထမဆုံး လုံးခ်င္းကဗ်ာစာအုပ္ ကေလး ‘ႏိုးေနေသာ လကၤာသည္’ ကို စာေပလက္ေဆာင္အျဖစ္ မွတ္မွတ္ရရေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။
အနက္ေရာင္ေနာက္ခံေပၚမွာ တငုံတည္းေသာ ႏွင္းဆီနီဖူးပန္းခ်ီ မ်က္ႏွာဖုံးေလးနဲ႔ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ မူရင္းကဗ်ာစာအုပ္ေလးကိုပဲ ရွားရွားပါးပါး လက္ ေဆာင္အျဖစ္ အမွတ္တရ ေပးခဲ့ဖူးတာပါ။ ‘ေရဆန္’ ဆိုတာ ဖဒိုဖန္းရွာမွန္း သိရၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း၊ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ဖဒိုမန္းရွာအေနနဲ႔ စုံစုံေစ့ေစ့မေျပာ ႏိုင္တဲ့ ဖဒိုမန္းရွာရဲ႕ႏွလုံးသားထဲက ရင္တြင္းစကားေတြကို ‘ေရဆန္’ ကေနတဆင့္ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ၾကားနာလိုက္ရတာေတြလဲ ရွိပါတယ္။ ဖဒိုမန္းရွာကို ဖဒိုမန္းရွာက ေန အျပင္၊ ေရဆန္ကပါ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ႐ုပ္ပုံလႊာဟာ ပိုၿပီးပီပီသသ ထင္သာျမင္သာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ‘ေရဆန္’ ရဲ႕ ‘ခ်စ္ရဲေဘာ္မ်ားသို႔ ေပးစာ’ ေတြကို အလ်ဥ္းသင့္ သလို က်ေနာ္ ဂ႐ုတစိုက္ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကရင္ပီသလွတဲ့၊ ကရင္ပီပီ ကရင္မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ ျမင့္မားလွတဲ့ ဖဒိုမန္းရွာဟာ သူ႔ရဲ႕ ‘ခ်စ္ရဲေဘာ္မ်ားသို႔ ေပးစာ’ တခု ထဲကေန ‘မ်က္ေမွာက္ ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ားရဲ႕ စံတန္ဖိုးဟာ ဘာလဲ’ ဆိုတာကို ေဖၚထုတ္ဖြင့္ဆိုရင္း သူ႔ရဲ႕တိုက္ပြဲ၀င္စိတ္ဓါတ္ကို ျပသခဲ့တာ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ သတိရေနပါတယ္။ သူက ‘ယေန႔လူေတြဟာ စံတန္ဘိုး ဆိုတဲ့စကားလုံးကို အေတာ္သုံးႏႈန္း ေျပာဆိုလာႀကပါတယ္။ လူသားေတြရဲ႕စံတန္ဖိုး၊ ဥေရာပရဲ႕စံတန္ဖိုး၊ အာရွရဲ႕စံတန္ဖိုး - စတာေတြကို ေျပာေနႀကပါတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ားအတြက္၊ အထူးသျဖင့္ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးအျဖစ္လုံျခဳံစြာ ရပ္တည္သြားၾကဖို႔ ပိုင္းျဖတ္ ထားႀကတဲ့ ကရင္မ်ဳိးခ်စ္မ်ားအတြက္ မ်က္ေမွာက္ကာလ ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ားရဲ႕စံတန္ဘိုးဟာ ဘာလဲ’ ဆိုတာကို ေမးခြန္းအျဖစ္ေမးလိုက္ၿပီး၊ ‘ကရင္ လူမ်ဳိးေတြဟာ သမိုင္းမွာ ဘယ္လူမ်ဳိးကိုမွရန္ျပဳျခင္း ကၽြန္ျပဳျခင္းမရွိခဲ့၊ တျခားအမ်ဳိးသားေတြနဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါဟာ ကရင္အမ်ဳိးသားေတြရဲ႕ စံတန္ဖိုးလား။ ႐ုိး႐ုိးေအးေအးနဲ႔ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ လြယ္တတ္ၾကတယ္၊ မာန္မာန ေမာက္မာေထာင္လႊားမႈေတြ နည္းတတ္ၾကတယ္၊ ဒါဟာ စံတန္ဖိုးလား။ တာ၀န္ေက်တတ္ၾကတယ္၊ မိမိလူမ်ဳိးအေပၚ ကၽြန္ျပဳထားသူမ်ားထံမွာ အမႈထမ္းျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ က်ိဳးႏြံသစၥာၿမဲေလ့ ရွိတယ္။ ဒါဟာ စံလား။’ လို႔ စသျဖင့္ စသျဖင့္ - ဖြင့္ဆိုေဖၚျပၿပီးတဲ့ေနာက္ သူကိုယ္တိုင္ အေျဖေပးလိုက္တာကေတာ့၊ ‘ကရင္အမ်ဳိးသားေတြဟာ မတရားမႈအေပၚ ဘယ္ေတာ့မွ ဦးမၫႊတ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ဇြဲသတၱိ’ ပါပဲ လို႔ဖြင့္ဆို ဟစ္ေႂကြးခဲ့ပါတယ္။ဖဒိုမန္းရွာက ေရဆန္ေနရာကေန- ‘က်ေနာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ေတြေ၀ျခင္းအလ်ဥ္းမရွိ ရွင္းလင္းျပတ္သားတဲ့ အေျဖကို ေပးပါတယ္။ ဒါကေတာ့ မ်က္ေမွာက္ကရင္အမ်ဳိးသားတို႔ရဲ႕ စံတန္ဘိုးဟာ မတရားမႈအေပၚ ဘယ္ေသာအခါမွ် ဦးမၫႊတ္ဆိုတဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသားတို႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ဇြဲသတၱိပါဘဲ။ ဒါကို တိက်ရွင္းလင္းစြာ ထင္ဟပ္ေပးေနတာကေတာ့ ေကအဲန္ယူ ဦးေဆာင္တဲ့ ကရင့္အမ်ဳိးသားေတာ္လွန္ေရးႀကီးပါပဲ၊’ လို႔ေဖာ္က်ဴးခဲ့ပါ တယ္။ ဖဒိုမန္းရွာရဲ႕ ‘ဦးမၫႊတ္’ ဆိုတဲ့စိတ္ဓါတ္ကို ေရဆန္ကေန ပီပီသသ ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္ေလးစားပါတယ္။
(၅)
ဖဒိုမန္းရွာတေယာက္ က်ဆုံးသြားရၿပီ ဆိုတဲ့သတင္းကို ၾကားလိုက္ရ ၾကားလိုက္ရျခင္း စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ခံစားလိုက္ရပါတယ္။
သူနဲ႔ၾကံဳရ ဆုံရဖူးစဥ္က သူ႔ရဲ႕ေျပာဟန္ ဆိုဟန္ ႐ုပ္ပုံမွန္ကို ဖ်တ္ကနဲ ဖ်တ္ကနဲ တေက်ာ့ျပန္ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ - မီဒီယာ အ သီးသီးကေန ‘ဗ်ဴးသံ’ ေတြထဲကေန - သူ႔ရဲ႕ခိုင္မာျပတ္သားလွတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္ေရးစိတ္ဓါတ္ေပၚကေန ျပတ္ျပတ္သားသား ထြက္ေပၚလာခဲ့တဲ့ တိုက္ပြဲေခၚသံ တုန္႔ျပန္သံေတြကိုလဲ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ႀကီးပဲ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ - ‘ေရဆန္’ ဆိုတဲ့ ကေလာင္တေခ်ာင္းဆီကေန မၾကာခဏထြက္ေပၚ ရင့္က်ဴးေဖာ္ထုတ္ ျပသလိုက္တဲ့ ကရင့္ဇြဲမာန္ ဖားစည္သံေတြကိုလဲ ပဲ့တင္ညံေအာင္ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ ျမင္ေယာင္ေနမိရပါတယ္။ ေရဆန္ ဆိုတာ - ေရစုန္မဟုတ္တဲ့အတြက္ အားထုတ္ရမႈ လုံးပမ္းရမႈေတြ အသေခၤ်နဲ႔ဒဏ္ရာဆင့္ရ ဆုံး႐ႈံးရမႈေတြလဲ ေတာ္ေတာ္ကို မ်ားျပားလြန္းလွပါကလား။
တေန႔က (ေဖေဖၚ၀ါရီ - ၁ဂရက္ေန႔က) ပဲ သူ႔စ်ာပနကို ဘယ္လိုက်င္းပတယ္ဆိုတာ မီဒီယာေတြကေန ျပည့္ျပည့္စုံစုံ က်ေနာ္ နားေထာင္ေနမိပါ တယ္။ ႏွင္းဆီပင္လယ္ႀကီးထဲမွာပဲ ဗုဒၶဘာသာထုံးတမ္းစဥ္လာနဲ႔အညီ သရဏဂုံတင္သံ အမွ်ေပးေ၀သံေတြေရာ၊ ခရစ္ယာန္လို ဓမၼေတးသံ ဆုေတာင္းသံေတြပါ ေပါင္းဆက္စီးေမ်ာေနတာ ၾကားလိုက္ရ သိလိုက္ရပါတယ္။ ဒီလို ဘာသာႀကီးႏွစ္ခုရဲ႕ မၼေတးသံေတြ ေပါင္းဆက္စီးေမ်ာေနတဲ့ စ်ာပနတခုကို လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း (၃၀) ေလာက္က ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕စ်ာပနမွာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ျမင္လိုက္ရ သိလိုက္ရ ၾကံဳလိုက္ရ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္လိုက္ရ ဖူးပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့- ဖထီးဖဒိုမန္းရွာရဲ႕ စ်ာပနမွာေပါ့။ ေလလႈိင္းသံေတြကေနတဆင့္ ၾကားလိုက္ရ ျမင္လိုက္ရ သိလိုက္ရပါတယ္။
စ်ာပနကို ကိုယ္တိုင္ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ႏိုင္ျခင္းမရွိခဲ့ေပမဲ့၊ ဖထီးအတြက္ ရက္လည္ဆြမ္းသြတ္ အမ်ွအတန္းေပးေ၀မႈကိုေတာ့၊ အေ၀းကေန- ဂႏၶာလ ရာဇ္ေက်းကေန - ကေန႔မနက္မွာပဲ က်ေနာ္တို႔တေတြ ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့ႀကပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ - ဖထီးေရ - အမ်ွ အမ်ွ။ ။
(၀င္းတင့္ထြန္း) ၂၀၊ ၂၊ ၂၀၀၈
Thursday 21 February 2008
နအဖ ၏ ယုတ္မာပက္စက္ေသာ အခိုင္အမာလုပ္ၾကံမႈ ေရတိမ္နစ္က်ဆံုးရသူ ကရင့္ေခါင္းေဆာင္ ဖဒိုမန္းရွာ
--------- Forwarded message ----------
From: "S.H.A.N."
To: shan-eu@onlinehome.de
Date: Wed, 20 Feb 2008 14:19:16 +0700
Subject: Karen leadership takes junta to task for killing
No.15 - 2/2008
20 February 2008
Politics
Karen leadership takes junta to task for killing
Saying 22-more of the top and mid level leaders are on the list of the assassins, the beleaguered Karen National Union (KNU) has pointed an accusing finger at the country’s ruling junta for the Valentine’s Day assassination of its secretary general.
According to a radio conversation intercepted by the KNU, Soe Myint aka San Byoke, a former KNU member, had reported to Col Myat Tun Oo, Burma Army, at 18:37, one and a half hours following the killing of Mahn Sha Laphan, that “the mission” had been “accomplished” and two of his members were now back in Myawaddy, opposite Maesod where the shooting took place.
Two men had taken advantage of the slack in security and shot Mahn Sha to death at his rented house. The two then escaped in a black Toyota truck. It was later discovered by the police at the bank of the Moei that bisects the two countries not far from the Thai-Burma Friendship bridge.
22-more, including himself, are on the hit list, according to Brig-Gen Saw Hsar Gay, a KNU Central Committee member, who was interviewed by SHAN on 18 February during the funeral service.
San Byoke had served as a police major at the KNU’s 7th Brigade until 2003 when he defected to the pro-junta Democratic Karen Buddhist Army (DKBA), he added. He is currently an adviser to the group’s 999th Battalion.
The slain leader’s responsibilities are now shared between his two deputies, Tu Tu Lay, 61, and David Tarkabaw, 73, in accordance with the decisions reached at the ad hoc meeting held by the KNU leadership following his killing.
________________________________________
For further information, please contact S.H.A.N. at:
Shan Herald Agency for News
P.O. Box 15
Nonghoi P.O
Chiangmai 50007
Thailand
e-mail:
Ph: 66-81-5312837
Website:
www.shanland.org, www.bnionline.net,
S.H.A.N. is an independent Shan media group. It is not affiliated to any political or armed organization.
News related to Shan & Burma, including other interested news items are collected and posted from time to time for your information.Those interested are requested to write to "Shan Herald Agency for News"
Monday 18 February 2008
ႀကိဳးစင္ေပၚမွမွတ္တမ္းမ်ား ... အခဏ္း (၆)
အခန္း - ၆
၁၉၄၂ - ခုႏွစ္၊ မာရွယ္ေလာ
၁၉၄၃ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၂၇ ရက္ေန႔။
လြန္ခဲ့ေသာ တႏွစ္တိတိက ျဖစ္ေလသည္။
သူတို႔သည္ စစ္ေဆးေမးျမန္းရာဌာနမွ က်ေနာ့္အား “ဘိုင္စကုပ္႐ံု” သို႔ေခၚခ်သြားၾကသည္။ ဤသည္ကား နံပါတ္ေလးရာမွလူသိုက္၏ ေန႔စဥ္က်င့္ဝတ္ ျဖစ္ေလသည္။ မြန္းတည့္တြင္ ပန္းကရာ့စ္မွ ယူလာၾကေသာ ေန႔လည္စာကို ဆင္း၍စားၾကရသည္။ မြန္းလြဲပိုင္းတြင္ ေလးထပ္ေပၚသို႔ ျပန္တက္ၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေန႔တြင္ကား က်ေနာ္တို႔သည္ အေပၚထပ္သို႔ ျပန္၍ မတက္ၾကရေပ။
ခင္ဗ်ားသည္ တေနရာတြင္ထိုင္၍ အစာစားရသည္။ ဇြန္းမ်ားျဖင့္တမ်ဳိး၊ ဝါးျမံဳ႕ ျခင္းျဖင့္တဖံု၊ အလုပ္မ်ားေနၾကေသာ အက်ဥ္းသမားတို႔သည္ ခံုတန္း ရွည္မ်ားေပၚ၌ ျပည့္၍ေနသည္။ အေတာ္ကေလးပင္ လူ႔ေလာကဆန္ေနသည္။ နံနက္ျဖန္တြင္ ေသၾကေတာ့မည့္ သူအားလံုးသည္ အ႐ိုးစုမ်ားဘဝသို႔ ယခုတမ ဟုတ္ခ်င္း ကူးေျပာင္းသြားမည္ဆိုပါက ဇြန္းသံ ေျမပန္းကန္သံမ်ားသည္ အ႐ုိးျခစ္သံ၊ ေျခာက္ေသြ႔ေသာ ေမး႐ိုး႐ိုက္သံမ်ားအလည္တြင္၊ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပလိမ့္ မည္။ သို႔ေသာ္ထိုအၾကာင္းကို မည္သူမွ်မရိပ္မိၾကေသး။ လူတိုင္းလူတိုင္းသည္ ရက္သတၱပတ္မ်ား၊ လမ်ား၊ ႏွစ္မ်ားၾကာျမင့္စြာေနထိုင္ၾကရန္ ကိုယ္ခႏၶာကိုအစာခြန္႔ ၍ ေနၾကေလသည္။
စည္းစိမ္႐ွိလိုက္တာဟူ၍ပင္ ေျပာႏိုင္ေလာက္ေပသည္။ ထို႔ေနာက္ ေလအဟုန္သည္ျဗံဳးကနဲ ျပင္းထန္စြာတိုးဝင္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ တဖန္ၿငိမ္သက္ သြားျပန္သည္။ ေထာင္ေစာင့္မ်ား၏ မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲမ်ား အရသာတစံုတခုျဖစ္ေနၿပီကို ခန္႔မွန္း၍ရမည္။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္တို႔အား ေခၚထုတ္ၾက၍ ပန္းက ရာ့စ္ ျပန္ရန္တန္းစီခိုင္းၾကသည့္အတြက္၊ တခုခုျဖစ္ေနၿပီဆိုသည္မွာ ပို၍ပင္ရွင္းလာေတာ့သည္။ ေန႔လည္မြန္းတည့္ႀကီးမွာ ပါကလား။ ဒီလိုတခါမွ မျဖစ္ဖူးဘူး။ ေန႔ ဝက္မွ် အစစ္အေဆး မခံရေတာ့ျခင္းဟူသည္မွာ အေျဖေပးရန္မ႐ွိေသာ ေမးခြန္းမ်ားေၾကာင့္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနဆဲတြင္ ထာဝရသခင္၏ ေမတၱာလက္ေဆာင္ ေရာက္လာ သည္ႏွင့္ပင္ တူေနေလသည္။ ထိုသို႔လည္း ထင္ေလာက္ေပသည္။ အမွန္ကား ထိုသို႔မဟုတ္။
စႀကႍထဲတြင္ က်ေနာ္တို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အဲလိယာရွ္ ကိုေတြ႔ၾကသည္။ သူ၏ မ်က္လံုးမ်ားတြင္ တုန္လႈပ္မႈမ်ားေပၚေနသည္။ က်ေနာ့္ကို ျမင္ေသာ အခါ ေထာင္ေစာင့္တအုပ္ႀကီး၏ အလည္၌ပင္ တီးတိုး၍ေျပာျဖစ္ေအာင္ေျပာလိုက္သည္။
အဲလိယာရွ္ - ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အေလာအိစ္၊ အဲလိယာ့ရွ္ ဆိုသူမွာ ဂ်ာမန္မ်ားထူေထာင္ေသာ ႐ုပ္ေသးအစုိးရတဖြဲ႔တြင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လုပ္ခဲ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရးသမား မ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းလုပ္ကိုင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္တြင္ အဖမ္းခံရသည္။ ေနာက္ အသတ္ခံရသည္။
- မာရွယ္ေလာ။
အက်ဥ္းသမားမ်ားသည္ အေရးႀကီးေသာ သတင္းမ်ားကို ေဖာက္သည္ခ်ရန္ စကၠန္႔၏ တစိတ္တပိုင္းမွ်သာရၾကသည္။ သူကား အသံမထြက္ေသာ ေမးခြန္းကိုေျဖရန္ အခြင့္အေရးမရေတာ့။
မာရွယ္ေလာ - စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး။ မာရွယ္ေလာေၾကျငာထားေသာ အခ်ိန္တြင္ ေသးငယ္ေသာအျပစ္မ်ားအတြက္ပင္ ႀကီးမားေသာ အျပစ္ဒဏ္မ်ားခတ္ေလ့ရွိသည္။
ပန္းကရာ့စ္႐ိွ ေထာင္ေစာင့္မ်ားကား အခ်ိန္မက်မီ က်ေနာ္တို႔ျပန္လာၾကသျဖင့္ အ့့ံအားသင့္ေနၾကသည္။ က်ေနာ့္အား အက်ဥ္းခန္းအတြင္းသို႔ ျပန္ ေခၚသြားသည့္ ေထာင္ေစာင့္သည္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ေစေလာက္ေသာ အမူအရာကိုျပသည္။ သူ မည္သူမည္ဝါျဖစ္မွန္း ယခုထက္ထိမသိေသး။ သို႔ေသာ္က်ေနာ္ ၾကားခဲ့ရေသာသတင္းကို သူ႔အားေျပာျပလိုက္သည္။ သူက ေခါင္းခါျပသည္။ ဘာမွ်မသိ။ က်ေနာ္ နားၾကားလြဲသည္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေပမည္။ ဟုတ္သည္၊ နာၾကား လြဲေကာင္း လြဲခဲ့မည္။ ဤအယူအဆကား လူကိုစိတ္သက္သာခြင့္ ရေစေလသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုေန႔ညေနပိုင္းတြင္ပင္ အထက္ပါေထာင္ေစာင့္သည္ အက်ဥ္းခန္းတြင္းသို႔ ေပါက္လာသည္။
ခင္ဗ်ားၾကားတာ ဟုတ္တယ္။ ဟိုင္းဒရစ္ ရဲ႕ အသက္ကိုလုပ္ၾကံဖို႔ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ အျပင္းအထန္ ဒဏ္ရာရသြားတယ္။ ပရာဟာၿမိဳ႕မွာမာရွယ္ေလာ။
ေနာက္တေန႔ နံနက္တြင္ စစ္ေဆးေရးဌာနသို႔ ေခၚသြာရန္ က်ေနာ္တို႔အား ေအာက္ထပ္စႀကႍထဲ၌ တန္းစီခိုင္းၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ လူသိုက္ထဲတြင္ ရဲေဘာ္ ဗစ္ကေတာရ္၊ ဆင္းနက္ လည္းပါသည္။ သူကား ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚဝါရီလအတြင္း အဖမ္းခံရေသာ ပါတီဗဟိုေကာ္မတီဝင္မ်ားအနက္၊ အသက္ႏွင့္ခႏၶာ ၿမဲ လ်က္သား ေနာက္ဆံုးက်န္ရစ္ေသာသူျဖစ္သည္။ အက္ဆက္စ္ ယူနီေဖါင္းဝတ္ ပိန္ပိန္ေညႇာင္ေညႇာင္ ေထာင္မွဴးတေယာက္သည္ သူ၏မ်က္လံုးေရွ႕တြင္ စကၠဴျဖဴ တရြက္ကို ေဝွ႔ရမ္း၍ေနသည္။ စကၠဴေပၚတြင္ “အဲန္တလာဇြန္းဂ္ဂဘဲ့ဖဲလ္” ဟု စာလံုးမဲမဲႀကီးမ်ားျဖင့္ ႐ိုက္ႏွိပ္ထားသည္ကို ခင္ဗ်ားေတြ႔ႏိုင္သည္။
ဟိုင္းဒရစ္ - ႐ိုင္းဟာ့ရ္တ္၊ ဟိုင္းဒရစ္ခ္။ ထင္ရွားေသာ နာဇီေခါင္းေဆာင္တေယာက္။ ခ်က္ျပည္နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးအျဖစ္ အထူးဖိႏွိပ္ညႇဥ္းပမ္းခဲ့သူျဖစ္သည္။ မ်ဳိးခ်စ္မ်ားက ၁၉၄၂ ခုႏွစ္၊ ေမလတြင္ ၎အား လုပ္ၾကံသုတ္သင္လုိက္ၾကသည္။
“အဲန္တလာဇြန္းဂ္ဂဘဲ့ဖဲလ္” - (ဂ်ာမန္စကား) လႊတ္မိန္႔။
ေထာင္ေစာင့္က ရက္စက္စြာရယ္ေမာေနသည္။
“ေဟ့၊ ဂ်ဴးအေကာင္၊ ဒီမွာေတြ႔လား။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ႏြားပိန္ကန္ၿပီေလ။ လႊတ္မိန္႔တဲ့ကြ...ဖစ္...”
သူသည္ ဗစ္ကေတာရ္၏ ဦးေခါင္း လြင့္ထြက္သြာရမည့္ ေနရာျဖစ္ေသာ လည္ေခ်ာင္းကို လက္ညႇိဳးထုိး၍ ျပေလသည္။ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္၊ မာ႐ွယ္ေလာ ေၾကညာစဥ္က ပထမဆံုး ေသဒဏ္ေပးခံရသူမွာ အစ္ကိုျဖစ္သူ ေအာေတာ၊ ဆင္းနက္ ျဖစ္သည္။ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္ မာ႐ွယ္ေလာတြင္ ၎၏ညီ ဗစ္ကေထာရ္ ပင္ ပထမ ဆံုး ေသဒဏ္သင့္ေလသည္။ သူ႔အား ေမာင္ေထာင္ဇင္ သို႔ေခၚသြားၾကသည္။ ေသနတ္ႏွင့္ပစ္သတ္ရန္ဟု ဆိုၾကသည္။ ဤကားစကားအလွသံုးျခင္း ျဖစ္ေလ သည္။
ေမာင္ေထာင္ဇင္ - ၾသစႀတီးယားျပည္ရွိ နာဇီမ်ား၏ အက်ဥ္းစခန္း။
ပန္းကရာ့စ္မွ ပက္ခ်က္နန္းေတာ္သို႔ သြားၾကျပန္ရာ လမ္းတလမ္းလံုးကား ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ အက်ဥ္းသမားတို႔အတြက္ ေန႔စဥ္အမွ် ကားစင္ တင္၊ လွံခၽြန္ႏွင့္ ထိုးရာျဖစ္လာသည္။ ေလာ္လီကားမ်ားေပၚတြင္ တာဝန္က်ေနၾကေသာ အက္ဆက္စ္တို႔သည္ “ ဟိုင္းဒရစ္အတြက္လက္စားေခ်” ေနၾကေလသည္။ အက်ဥ္းေထာင္ ေမာ္ေတာ္ကား တမိုင္မွ်ေမာင္းမသြားရေသးမီပင္၊ အက်ဥ္းသမား အမ်ားအျပားမွာ အထိုးခံေသာပါးစပ္မ်ားမွ၎၊ ေျခာက္လံုးျပဴးဒင္မ်ားျဖင့္ အေဆာင့္ခံရသျဖင့္ ကြဲသြားေသာေခါင္းမ်ားမွ၎၊ ေသြးမ်ားယိုစီး၍ လာၾကရေတာ့သည္။ ေလာ္လီထဲတြင္ က်ေနာ္ပါလာက အျခားအက်ဥ္းသားမ်ား အေနျဖင့္ သက္သာခြင့္ရၾကသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ က်ေနာ္၏ေမးမွမုတ္ဆိတ္မ်ားသည္ အက္ဆက္စ္တို႔၏ အာ႐ံုစူးစိုက္ရာမ်ား ျဖစ္လာသည္။ ၾကံႀကီးစီရာ ေနာက္ ၾကေျပာင္ၾကစရာႀကီးျဖစ္လာသည္။ သူတို႔ အႀကိဳက္ဆံုး ေပ်ာ္ပဲြတခုကား တဂ်ဳံးဂ်ဳံး တဂ်ဳိင္းဂ်ဳိင္းႏွင့္ ေဆာင့္ေနေသာ ေလာ္လီကားထဲတြင္ ကိုယ္ကိုထိန္းသည့္ ႀကိဳး ကြင္းကဲ့သို႔ က်ေနာ္၏ မုတ္ဆိတ္ကို အသံုးခ်ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ဤသည္ကား က်ေနာ့္အတြက္လည္း အသံုးက်သည္။ အစစ္ေဆးမခံရမီ ျပင္ဆင္ထားသ ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ စစ္ေဆးခဏ္းမ်ားမွာလည္း “ နက္ျဖန္မွ မလိမၼာေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ မင္းကို သတ္ပစ္မယ္” ဟူေသာစကားမ်ားျဖင့္ မွန္မွန္ႀကီး အဆံုးသတ္ တတ္ေလသည္။ ညေနတိုင္းညေနတိုင္း ေအာက္ဆံုးအထပ္႐ွိ စႀကၤ ံမ်ားထဲတြင္ နာမည္မ်ား ဟစ္ေအာ္ေခၚထုတ္ေနသည္ကို ခင္ဗ်ားဆက္တိုက္ႀကီးၾကားေနရ သည္။ လူငါးဆယ္၊ တရာ၊ ႏွစ္ရာ၊ တခဏခ်င္းတြင္ပင္ ႏြားသတ္႐ံုသို႔ ပို႔ရမည့္ ကၽြဲ,ႏြားမ်ားပမာ၊ ၎တို႔အား ႀကိဳးမ်ားျဖင့္ တုပ္ေႏွာင္ၾကသည္။ ေနာက္ေလာ္လီကား မ်ားျဖင့္ တင္ေဆာင္ကာ၊ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ သတ္ျဖတ္ပစ္ရန္ ေကာဘီလီဆီ သို႔ေခၚသြားၾကသည္။ ၎တို႔၏ အျပစ္ကား အဘယ္နည္း။ ၎တို႔၏ အျပစ္ကား အျပစ္ မ႐ွိျခင္းတည္း ဟူေသာ အျပစ္ပင္ျဖစ္ေလသည္။ သူတို႔ကား အဖမ္းခံထားရေသာသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ႀကီးမားေသာ အမႈအခင္းတခုႏွင့္မွ် မပတ္သတ္။ သူတို႔ အားစစ္ေဆးေနရန္ လံုးဝမလို။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူတို႔အား သတ္ပစ္ရန္ သင့္ေတာ္လာေလေတာ့သည္။ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္သည္ အျခားလူကိုးေယာက္အား ကဗ်ာေျပာင္တပုဒ္ကို ဖတ္ျပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆယ္ေယာက္ စလံုးအဖမ္းခံၾကရသည္။ ဤအျဖစ္အပ်က္ကား ဟိုင္းဒရစ္ကို မလုပ္ၾကံမီ ႏွစ္လကျဖစ္ေလသည္။ ယခုသူတို႔အား လုပ္ၾကံမႈကိုေထာက္ခံေသာသူမ်ားဟု ေသဒဏ္ေပးရန္ ေခၚသြားၾကေလသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္လက ဥပေဒႏွင့္ဆန္႔က်င္ေသာ စာတမ္းမ်ားကို ေဝငွသည္ဟု သကၤာမကင္း ႐ွိေသာေၾကာင့္ အမ်ဳိးသမီး တဦးအဖမ္းခံခဲ့ရသည္။ သူကမဟုတ္ေၾကာင္း ျငင္းဆိုေန ခဲ့သည္။ ယခုသူ၏ညီမမ်ား၊ သူ၏ေမာင္မ်ား၊ သူ႔ညီမမ်ား၏ ေယာက်္ားမ်ားႏွင့္ သူ႔ေမာင္မ်ား၏ မိန္းမမ်ားပါ ဖမ္းဆီး၍ အကုန္သတ္ပစ္ လိုက္ၾကသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မိသားစုအလိုက္ မ်ဳိး႐ိုးအလိုက္ အမ်ဳိးျဖဳတ္ျခင္းကား ဤမာ႐ွယ္ေလာ၏ ေႂကြးေၾကာ္သံ မဟုတ္ပါေလာ။ မွား၍အဖမ္းခံခဲ့ရေသာ စာတိုက္မွမင္းေစတေယာက္သည္ ေအာက္ထပ္ထရံေဘးတြင္ရပ္ လ်က္၊ လႊတ္မိန္႔ကို ေစာင့္၍ေနသည္။ ေနာက္ အမည္ေခၚသံကိုၾကားသျဖင့္ ေ႐ွ႕သို႔ထြက္လာသည္။ ဤတြင္ သူ႔အား ေသဒဏ္ေပးမည့္သူမ်ား တန္းစီထားရာသို႔ သြတ္သြင္းလိုက္သည္။ ေနာက္အျပင္သို႔ ေခၚထုတ္သြားကာ ပစ္သတ္လိုက္ေလသည္။ ေနာက္တေန႔က်ေတာ့မွ ေသဒဏ္ခံရမည့္သူမွာ နာမည္ဆင္တူႏွင့္ အျခား သူတေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သိလာၾကေလသည္။ ထို႔အတြက္ က်န္ေနေသးေသာ သူကိုလည္း ကြပ္မ်က္ လိုက္ၾကေလသည္။ သည္ေတာ့မွ အစစအရာရာမွာ ေနသားတက် ျဖစ္သြာေလသည္။ အသတ္ခံရမည့္ သူတို႔၏ ပုဂၢိဳလ္အမွတ္အသားမ်ားကို ေသခ်ာေစ့ငုစြာ စစ္ေဆးရန္ ဒါမ်ဳိးေတြနဲ႔ ဘယ္သူကသြားၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္း ေနႏိုင္ပါ့မလဲ။ တမ်ဳိးသားလံုးရဲ႕ အသက္ေတြကို ႏႈတ္ယူ ပစ္ေတာ့မဲ့အတူတူ၊ ဒီလိုကိစၥေတြဟာ အပိုေတြပဲ မဟုတ္လား။
ေကာဘီလီဆီ - ပရာဟာၿမိဳ႕ရွိ ရပ္ကြက္တခု။ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္၊ မာရွယ္ေလာအခ်ိန္အတြင္း၀ယ္ နာဇီတို႔သည္ ဤေနရာ၌ ခ်က္အမ်ဳိးသားမ်ားအမ်ားအျပားကို သတ္ ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။
ညေနခင္း အေတာ္ေမွာင္ေနမွက်ေနာ္သည္ အစစ္ခံရာမွ ျပန္လာသည္။ ေအာက္ဘက္ထရံေဘးတြင္ ဗလာဂ်ီစလာ့ဗ္၊ ဗန္ခ်ဴးရား သည္ သူ႔ပစၥည္း ကေလးမ်ားပါေသာ အထုပ္တထုပ္ကို ေျခေထာက္မ်ား အနားတြင္ခ်ထားကာ မတ္တတ္ရပ္ေနသည္။ အဓိပၸါယ္ကို က်ေနာ္ေကာင္းစြာနားလည္သည္။ သူလည္း နားလည္သည္။ က်ေနာ္တို႔ လက္ခ်င္းဆြဲဲ၍ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ အေပၚထပ္စႀကၤ ံေပၚသို႔ေရာက္သည္အထိ သူ႔အားျမင္ေနႏိုင္ေသးသည္။ သူကား ေခါင္းကိုအနည္း ငယ္ညႊတ္လ်က္၊ ဘဝတခုလံုး၏အလြန္၊ အေဝး...အေဝးသို႔ အာ႐ံုစိုက္ေနေလသည္။ နာရီဝက္မွ်ၾကာေသာ္ သူ၏အမည္ကို ေခၚထုတ္လိုက္ၾကေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ရက္အနည္းငယ္အတြင္း ထိုထရံ၌ပင္ ရပ္၍ေနရသူကား မီးေလာ႐ွ္၊ ကရားဆနီ။ သူကားရဲရင့္ေသာ ေတာ္လွန္ေရး စစ္သားတေယာက္ ျဖစ္သည္္။ ယခင္ႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလက အဖမ္းခံရသည္။ ညႇဥ္းပန္းျခင္း၊ တိုက္ပိတ္ျခင္းတို႔၏ ေနာက္ပိုင္းတြင္ပင္ မာန္မက်ဳိးခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထရံဆီမွကိုယ္ကို တဝက္လွည့္လ်က္ သူ႔ေနာက္တြင္ ရပ္ေနေသာ ေထာင္ေစာင့္အား၊ တစံုတရာကို ေအးေဆးစြာ႐ွင္းျပေနေလသည္။ က်ေနာ့္ကို ျမင္ေသာအခါ တခ်က္မွ်ျပံဳးလိုက္၍ ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ျခင္းအေနျဖင့္လည္း ေခါင္းကိုဆက္၍ျပလိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ေထာင္ေစာင့္အား ဆက္၍ ေျပာျပေနျပန္သည္။
“ ဒီလိုလုပ္လို႔ မင္းတို႔မွာ ဘာကေလးတခုမွ သက္သာသြားမွာမဟုတ္ဖူး။ ဒို႔တေတြထဲကလည္း လူေတြအမ်ားႀကီး က်ၾကလိမ့္အံုးမယ္၊ ဒါေပမယ့္စစ္႐ံႈး ၾကရမွာကမင္းတို႔...”
တဖန္၊ မြန္းတည့္ပိုင္းအခ်ိန္။ ပက္ခ်က္နန္းေတာ္ေအာက္ထပ္တြင္ က်ေနာ္တို႔သည္ ေန႔လည္စာစားရန္ ရပ္ေစာင့္ေနၾကသည္။ အဲလိယာ့႐ွ္ အားေခၚ သြင္းလာၾကသည္။ သူ၏ခ်ဳိင္းေအာက္တြင္ သတင္းစာတေစာင္ပါလာသည္။ သူကျပံဳး၍ သတင္းစာကိုညႊန္ျပသည္။ သတင္းစာထဲတြင္ ဟုိင္းဒရစ္ကို လုပ္ၾကံသူ မ်ားႏွင့္ သူႏွင့္အဆက္အသြယ္ရွိေၾကာင္းကုိ ယခုပင္ဖတ္႐ႈခဲ့ရေလသည္။
- ၿဖီးေနတာခ်ည့္ပဲ - သူသည္ တုိတုိပဲေျပာကာ အစားအေသာက္ဘက္သို႔ အာ႐ံုစိုက္ေလေတာ့သည္။
ထိုေန႔ညေန အျခားသူမ်ားႏွင့္ ပန္းကရာ့စ္သုိ႔အျပန္တြင္လဲ ထိုကိစၥအေၾကာင္းရယ္ေမာ၍ ေျပာဆိုေနခဲ့ေသးသည္။ ေထာင္သို႔ေရာက္ၿပီး ေနာက္တ နာရီ အၾကာတြင္ သူ႔အား အက်ဥ္းခန္းထဲမွထုတ္၍ ေဘာဘီလိဆီသို႔ ေခၚေဆာင္သြားၾကေလသည္။
အေလာင္းမ်ားကား ေတာင္လိုပံုလာေလသည္။ တခုေသာ္ကား အေလာင္းမ်ားကို တဆယ္၊ ႏွစ္ဆယ္၊ တရာ၊ ႏွစ္ရာဟု ေရတြက္၍မျဖစ္ေတာ့၊ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍ ေရတြက္ရေလၿပီ။ အၿမဲတမ္းလတ္ဆတ္၍ေနေသာ ေသြးနံ႔သည္ အဟိတ္တိရိစၦာန္တို႔၏ ႏွာ၀မ်ားကိုဆြေနသည္။ ၎တုိ႔ကား သန္းေခါင္သန္းလြဲအထိ “အလုပ္လုပ္” ၾကသည္။ တနဂၤေႏြေန႔မ်ား၌ပင္ “အလုပ္လုပ္” ၾကသည္။ ယခုေသာ္ ၎တို႔အားလံုးပင္ အက္ဆက္စ္ယူနီေဖာင္းမ်ားကို ၀တ္ဆင္ၾကသည္။ ဤသည္ ကား သူတို႔၏ ေန႔ႀကီးရက္ႀကီး၊ သတ္ျဖတ္ေရးပြဲေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေလသည္။ အလုပ္သမားမ်ား၊ ေက်ာင္းဆရာမ်ား၊ လယ္သမားမ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ား၊ ႐ံုးစာေရးမ်ား ကို ေသမင္း၏ ခံတြင္းသို႔ပို႔ၾကသည္။ ေယာက္်ား၊ မိန္းမ၊ ကေလးသူငယ္မ်ားကုိပါ သတ္ျဖတ္ပစ္ၾကသည္။ အိမ္ေထာင္လံုးကၽြတ္ သတ္ျဖတ္ပစ္ၾကသည္။ ရြာလံုး ကၽြတ္ သတ္ျဖတ္ၾကသည္။ မီးတုိက္ပစ္ၾကသည္။ က်ည္ဆႏၱရကပ္သည္ ပလိပ္ေရာဂါသဖြယ္ တျပည္လံုးတြင္ လွည့္ပတ္လ်က္ရွိ သည္။ ဘယ္သူဘယ္၀ါဟူ၍ပင္ ေရြးခ်ယ္ျခင္း မျပဳေတာ့။
ဤမွ်ေလာက္ တုန္လႈပ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အခ်ိန္ႀကီးတြင္ လူဟူသည္ကား .....
အသက္ရွင္၍ ေနေလသည္။
ယံုႏိုင္ဖြယ္ရာပင္မရွိ၊ သို႔ေသာ္ လူသည္ အသက္ရွင္ေနသည္၊ စားသည္၊ အိပ္သည္၊ ခ်စ္သည္၊ အလုပ္လုပ္သည္၊ ေသျခင္းႏွင့္ လုံး၀မပတ္သက္ေသာ ကိစၥေပါင္းတေထာင္ကို စဥ္းစားသည္။ သူ၏ ဂုတ္ေပၚတြင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အေလးခ်ိန္ႀကီးတခု ဖိစီး၍ေနလွ်င္ေနမည္။ သို႔ေသာ္ ထို၀န္ထုပ္ကုိ သယ္ေဆာင္၍ထားသည္၊ ေခါင္းၫႊတ္၍မသြား၊ ေခြေပ်ာ့၍မသြား။
မာရွယ္ေလာေက်ညာထားေသာ အခ်ိန္အတြင္းက၊ အရာရွိတေယာက္သည္ က်ေနာ့္အား ဘရားညစ္အရပ္သို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္။ လွပေသာ ဇြန္လသည္ သမၻာရာပင္အနံ႔မ်ား၊ အခ်ိန္ေႏွာင္းေသာ နန္းလံုးႀကိဳင္ပန္းရနံ႔မ်ားျဖင့္ ႀကိဳင္ေနေလသည္။ အခ်ိန္ကား တနဂၤေႏြေန႔ညေနျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုး ဓာတ္ ရထားဘူတာ႐ံုအနီးရွိ လမ္းမႀကီးမွာ၊ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ရာမွ ျပန္လာၾကေသာ ပ်ာယီးပ်ာယာလူအုပ္ႀကီးျဖင့္ ျပည့္ၾကပ္၍ေနေလသည္။ ေန၏အၾကည္အျဖဴ၊ ေရ၏ အယုအယ၊ ခ်စ္သူတို႔၏အေပြ႔အပိုက္တုိ႔ကို ခံထားရသူမ်ားျဖစ္သည္။ ဆူဆူညံညံ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႏွင့္ ေၾကနပ္စြာပင္၊ ပင္ပန္းေနၾကသည္ - သူတို႔အၾကားတြင္ လွည့္လည္ကာ သူတို႔အတြင္းမွ လူမ်ားကိုလဲ ခ်ိန္ရြယ္ေနသည့္ ေသမင္း၊ ထုိေသမင္းကိုသာ သူတို႔၏ မ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ မေတြ႔ရ။ သူတို႔သည္ ယုန္ကေလးမ်ား ကဲ့သို႔ ခ်စ္စဖြယ္တုိးေ၀ွ႔ခုန္ေပါက္ေနၾကသည္။ ယုန္ကေလးေတြလုိပဲ။ သူတို႔တအုပ္ႀကီးထဲကို လက္လွမ္းလုိက္ၿပီး တေကာင္ကို ဟင္းခ်က္စားဘို႔ ဆြဲထုတ္လုိက္စမ္း - သူတို႔ဟာ ေထာင့္တေထာင့္ကို ကပ္သြားလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ တေအာင့္ေလာက္ ၾကာရင္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ေသာကေတြ၊ ေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔ ဆက္လက္တိုးေ၀ွ႔ယင္း၊ ဘ၀ရဲ႕အရသာကို ခံေနၾကဦးမွာပါပဲ။
က်ေနာ္ကား တံတုိင္းခတ္ထားေသာ ကမၻာအတြင္းမွေန၍ ယင္းကဲ့သို႔ ေဟာကနဲ ေဟာကနဲ ဆင္းေနေသာ ေရစီးအတြင္းသို႔၊ ျဗံဳးကနဲေျပာငး္ေရြ႕ျခင္း ကို ခံလုိက္ရပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လဲ အစပထမတြင္ သူတို႔၏ ခ်ဳိဆိမ့္ေသာေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ခါးခါးသီးသီး အရသာခံမိပါသည္။
မွားေလစြ၊ မွားေလစြ။
ဤေနရာတြင္ က်ေနာ္ျမင္ရသည္ကား ဘ၀ပင္ျဖစ္ေလသည္။ က်ေနာ္ေပါက္ဖြားခဲ့ရာဘ၀ပင္ျဖစ္သည္။ ျခံဳ၍ၾကည့္က ဤသည္ပင္လွ်င္ ဘ၀ျဖစ္သည္။ ေၾကာက္မက္စဖြယ္ ဖိႏွိပ္ထားသည္ကို ခံေနရေသာ္လဲ ဖ်က္ဆီးတုိင္း မပ်က္သည့္အသက္။ တခါအသတ္ခံရလွ်င္ အႀကိမ္တရာျပန္၍ တိုးလာေသာအသက္။ ေသမင္း ထက္ပို၍ အင္အားေကာင္းေသာ အသက္ျဖစ္ေလသည္။ ဤဘ၀၊ ဤအသက္ကို ခါးသည္ဟု ဆုိရမည္ေလာ။
ဤမွ်သာ မကေသး။ တုန္လႈပ္ဖြယ္ရာမ်ား၏ ဗဟိုတည့္တည့္၊ အက်ဥ္းခန္းအတြင္း၌ ေနထုိင္ၾကရေသာ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္လဲ ျပန္၍ၾကည့္ၾကဦး ေလာ့ - ဒီအသားနဲ႔မလုပ္လုိ႔ ဘယ္အသားနဲ႔လုပ္ထားတာမို႔လို႔လဲ။
တခါတရံ အစစ္ခံရာသို႔အသြားတြင္ က်ေနာ္သည္ ပုလိပ္ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္သြားရသည္။ ထိုကားမွ အေစာင့္ပုလိပ္မ်ားကား မ်ားစြာမခ်ဳပ္ခ်ယ္ၾက။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္လဲ ေမာ္ေတာ္ကား ျပဴတင္းေပါက္မ်ားမွေန၍ လမ္းမမ်ား၊ ဆိုင္ေရွ႕မ်က္ႏွာစာမ်ား၊ ပန္းဆုိင္ကေလးတဆုိင္၊ လမ္းသြားလမ္းလာ လူစုလူေ၀းမ်ား၊ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကို ၾကည့္႐ႈႏုိင္ပါသည္။ ေျခသလံုး လွလွကေလး ကိုးစံုကိုသာရွာေတြ႔ယင္၊ ငါဒီေန႔အသတ္မခံရဘူးဟု ေရတြက္ကာ၊ စစ္ကာေဆးကာ၊ ႏႈိင္းကာယွဥ္ ကာႏွင့္ ေျခသလံုးတို႔၏ မ်ဥ္းေၾကာင္းမ်ားကို က်က်နနေလ့လာေနမိသည္။ စိတ္၀င္စား အလုပ္မ်ားေနမိသည္။ ထုိကိစၥေပၚ၌ က်ေနာ္၏ အသက္တည္ေနသည္ဟူ ေသာ သေဘာႏွင့္ကားမဟုတ္၊ အသက္ႏွင့္လံုး၀ မပတ္သက္သကဲ့သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
က်ေနာ္သည္ အက်ဥ္းခန္းသို႔ အၿမဲတမ္းေနာက္က်၍ ျပန္ရသည္။ ဘ, ပက္ရွက္ကား ျပန္မွျပန္လာပါ့မလားဟူ၍ အၿမဲတေစ စိတ္ပူေနတတ္သည္။ က်ေနာ္ျပန္လာလွ်င္ က်ေနာ့္အား ဆီးဖက္၍ႏႈတ္ဆက္တတ္သည္။ က်ေနာ္ကလဲ ဘာသတင္းထူးသည္၊ ေကာဘီလိဆီတြင္ ဘယ္သူျဖင့္ က်ဆံုးျပန္ၿပီ စသည္တုိ႔ ကုိ တုိတိုတုပ္တုပ္ေျပာျပသည္ - ေနာက္အံခ်င့္စဖြယ္ ဟင္းရြက္ေခ်ာက္မ်ားကို ေလြးၾကၿမိဳၾက၍၊ လန္းဆန္းေသာ သီခ်င္းမ်ားကို ဆိုသည့္အခါ ဆိုၾကသည္။ သို႔မ ဟုတ္ ဉာဏ္တုန္းလွေသာ အံစာလွိမ့္ကစားျခင္းတြင္ စိတ္တုိစြာျဖင့္ကစားယင္း စိတ္၀င္စားသြားၾကသည္။ ထုိသို႔ပင္ ညဥ့္ဦးအခ်ိန္တုိင္း လုပ္ေနကိုင္ေနတတ္ၾက သည္။ သို႔ေသာ္ ထုိသို႔ေသာအခါ၌ပင္ အက်ဥ္းခန္းတံခါးလဲ အခ်ိန္မေရြး ပြင့္ထြက္လာႏိုင္ကာ၊ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အနက္ တေယာက္ေယာက္အတြက္ ေသမင္း ေခၚသံႀကီး ေပၚလာႏုိင္ေပသည္။
- မင္း ... ဒါမွမဟုတ္ ... မင္း၊ ေအာက္ကို ဆင္းရမယ္၊ ရွိသမွ်ပစၥည္းေတြအကုန္ယူခဲ့။ ျမန္ျမန္လုပ္ ...
ထိုအခါတြင္ကား က်ေနာ္တို႔ကုိ ေခၚမထုတ္ၾက။ က်ေနာ္တုိ႔ကား ထုိတုန္လႈပ္ဖြယ္ရာ အခ်ိန္ႀကီးကို ေက်ာ္လြန္ႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။ ယေန႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔ သည္ ထုိကာလႀကီးကို ျပန္လည္သတိရၾကလ်က္ မိမိတို႔ ထိပံုေတြ႔ပံုခံစားပံုတို႔ကိုလဲ အံ့ၾသေနမိၾကသည္။ မခံႏိုင္ေလာက္ေသာ အရာတို႔ကိုပင္ ေတာင့္ခံႏိုင္သည့္ မႏုႆလူသားကား ထူးေထြဆန္းက်ယ္ေသာ တန္ခိုးမ်ားျဖင့္ ျပည့္၀ေပသည္တကား။
က်ေနာ္တုိ႔၏ ကိုယ္၊ က်ေနာ္တို႔၏ စိတ္အတြင္းတေနေနရာ၌ကား ဤအခ်ိန္မ်ားသည္ နက္႐ႈိင္းေသာ အမွတ္အသားမ်ားကို ခ်န္မထားဘဲ ေနမည္မ ဟုတ္ေပ။ ဦးေဏွာက္ထဲတြင္ ဖလင္လိပ္တလိပ္သဖြယ္ ခိုေအာင္း၍ေနေကာင္း ေနလိမ့္မည္။ တကယ့္ ဘ၀၊ အကယ္၍ က်ေနာ္တုိ႔သာ တကယ့္ဘ၀သို႔ ျပန္ေရာက္ ၾကမည္ဆိုလွ်င္ တေန႔ေသာအခါတြင္ ဖလင္လိပ္သည္ ျပန္႔ထြက္လာႏိုင္သည္။ လူကို ႐ူးသြပ္သြားေလာက္ေအာင္ ျပန္႔ထြက္လာႏုိင္သည္။ သို႔တည္းမဟုတ္၊ က်ေနာ္တို႔သည္ ထုိကာလႀကီးကို ႀကီးမားေသာ သုႆန္ႀကီးအျဖစ္ျဖင့္သာ ျမင္ေကာင္း ျမင္ေနၾကေပတာ့မည္။ ထုိသုႆန္ႀကီးကား စိမ္းလန္းေသာ ဥယ်ာဥ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ထုိဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ အဖိုးမျဖတ္ႏုိင္ေသာ မ်ဳိးေစ့မ်ားကို ပ်ဳိးက်ဲ၍ထားသည္။
အဘုိးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ ထိုမ်ဳိးေစ့မ်ားကား အၫြန္႔အတက္မ်ား ေပါက္လာမည့္မ်ဳိးေစ့မ်ားျဖစ္ေပသည္။
ႀကိဳးစင္ေပၚမွမွတ္တမ္းမ်ား ... အခဏ္း (၅)
လူ႐ုပ္သြင္မ်ားႏွင့္ ႐ုပ္တုကေလးမ်ား (၁)
ဤေခတ္ႀကီးမွ ေက်ာ္ထြက္ႏိုင္ၾကမည့္ ခင္ဗ်ားတို႔တေတြအား-တခုျဖင့္ က်ေနာ္ေတာင္းပန္လုိသည္။ မေမ့ၾကပါနဲ႔။ အေကာင္းကို ေရာ၊ အဆိုးကုိေရာ မေမ့ၾကပါနဲ႔ွ။ ကိုယ့္အေနနဲ႔သာမက၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုယ္စားပါ အေသခံသြားၾကတဲ့ လူေတြအေၾကာင္း သက္ေသအေထာက္ အထားေတြကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွာၾကေဖြၾကပါ။ တေန႔တြင္ ပစၥဳပၸန္သည္ အတိတ္အျဖစ္သုိ႔ ကူးေျပာင္းသြားလိမ့္မည္။ ထိုအခါတြင္ ေခတ္ ႀကီးတေခတ္ အေၾကာင္း၊ သမုိင္းကိုဖန္တီးခဲ့ေသာ အမည္မဲ့သူရဲ ေကာင္းမ်ားအေၾကာင္းတို႔ကို ေျပာစမွတ္ျပဳၾကေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ အမည္ မရွိေသာ သူရဲေကာင္းဟူ၍မရွိ၊ ထိုသူတို႔သည္ အမည္မ်ား၊ မ်က္ႏွာမ်ား၊ ဆႏၵအာသီသမ်ား၊ ေျမႇာ္လင့္ခ်က္မ်ား ရွိခဲ့ၾကေသာ သူမ်ားျဖစ္သည္၊ ၎တို႔အနက္ ေနာက္ဆံုးပိိတ္မွပုဂၢိဳလ္၏ ဒုကၡခံစားရမႈသည္ အမည္က်န္ရစ္ေသာ ေရွ႕ဆံုးမွပုဂၢိဳလ္၏ ခံစားရမႈထက္ မေသးငယ္ေၾကာင္း စသည္တို႔ကို သိၾကေစလိုသည္။ ခင္ဗ်ားတို႔ သိကၽြမ္းေသာသူမ်ား၊ သို႔မဟုတ္ ခင္ဗ်ားတို႔၏ေသြးသားမ်ား၊ သို႔မဟုတ္ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုယ္တိုင္ပင္ျဖစ္ ဘိသကဲ့သို႔၊ ထိုသူတို႔အေပၚ ရင္းႏွီးစိတ္ အၿမဲမျပတ္ေမြးၾကေစလိုသည္။
သူရဲေကာင္းမ်ားကား အိမ္ေထာင္လံုးကၽြတ္အသတ္ခံၾကရသည္လည္း ရွိသည္။ ၎တုိ႔အနက္မွ အနည္းဆံုးတေယာက္ေယာက္ အေပၚ၀ယ္၊ သားမ်ားသမီးမ်ားသဖြယ္ ခ်စ္ခင္ၾကပါ။ ထိုသူကား အနာဂတ္အတြက္ေနထိုင္ခဲ့ေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတေယာက္ျဖစ္သည္ဟူ၍ ဂုဏ္ယူ ရစ္ၾကပါ။ အနာဂတ္အတြက္ သစၥာရွိစြာေနထိုင္ခဲ့လ်က္၊ လွပေသာအနာဂတ္အတြက္ အသက္ေပးသြားသူတုိင္းကား ေက်ာက္ျဖင့္ထုထားေသာ လူ႐ုပ္အသြင္အျပင္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ အတိတ္မွ ဖံုမႈန္႔မ်ားကို ေရကာတာျပဳလုပ္လ်က္၊ ေတာ္လွန္ေရး၏ ဒီေရအ ဟုန္ကို တားဆီးလိုသူတိုင္းကား ယခုအခါတြင္ ပခုံးမ်ား၌ေရႊခ်ထားေသာ ရာထူးအဆင့္အတန္းတို႔ကို တပ္ဆင္ထားၾကသည့္တုိင္ေအာင္ သစ္ ေဆြးျဖင့္ထုလုပ္ထားေသာ ႐ုပ္တုအငယ္စားကေလးမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဤ႐ုပ္တုကေလးမ်ားကို ၾကည့္႐ႈသည့္အခါ၌ပင္ ၎တုိ႔ ၏ အသံုးမက်မႈႏွင့္ေသးဖြဲမႈ၊ ၎တုိ႔၏ ရက္စက္မႈႏွင့္ထံုထုိင္းမႈတို႔ကို အသက္၀င္စြာ ျမင္တတ္ရန္လုိေပသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၎တုိ႔ ကား အနာဂတ္တခ်ိန္တခါ၊ လက္ငင္းေခတ္ကို ျပန္လည္သ႐ုပ္ေဖာ္သည့္အခါတြင္ အသံုး၀င္လာမည့္ အေထာက္အထားမ်ား ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္တည္း။
က်ေနာ္ေရွ႕ဆက္၍ ေျပာျပႏိုင္သည္တို႔ကား၊ သက္ေသတေယာက္၏ထြက္ခ်က္၊ ပစၥည္းအေထာက္အထားမွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။ တေနရာ တစိတ္ တပိုင္းကေလးမွ ေျပာက္က်ားေျပာက္က်ား ျမင္ခဲ့ရေသာအခ်က္မ်ားျဖစ္၍ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားျခင္းလည္း ျပဳလုပ္ထားသည္ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ႀကီးသည္ကႀကီး၍ ငယ္သည္ကငယ္ေသာ လူ႐ုပ္သြင္မ်ားႏွင့္ ႐ုပ္တုကေလးမ်ား၏ တကယ့္ပံုတူမ်ဥ္းေၾကာင္းမ်ား ဤမွတ္စု မ်ားတြင္ ပါရွိပါသည္။
ယဲလီနက္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ
ယိုးဇက္ႏွင့္ မာရိယယ္၊ သူကဓာတ္ရထားေမာင္းသမား၊ သူမကအေစခံ။ သူတို႔၏အိမ္ခန္းကို ခင္ဗ်ားသိဖို႔လုိသည္။ ႐ုိး႐ုိးႏွင့္ ေခတ္ မီေသာ အိမ္ေထာင္ ပရိေဘာဂအေခ်ာစား။ စာအုပ္စင္၊ ေႂကြ႐ုပ္ကေလးတ႐ုပ္၊ ထရံေပၚတြင္႐ုပ္ပံုမ်ား၊ သန္႔လုိက္သည္မွ ယံုႏိုင္ဖြယ္မရွိေအာင္ သန္႔ျပန္႔ေနသည္။ ထိုအိမ္မႈကိစၥမ်ားတြင္သာ သူမ၏၀ိညာဥ္တခုလံုးပိတ္၀င္ေန၍ အျပင္ေလာကႀကီးအေၾကာင္း ဘာကေလး တခုမွ်ပင္သိမည္ မဟုတ္ဟု ခင္ဗ်ားအေနႏွင့္ ဆိုေကာင္းဆိုဖြယ္ရာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူမကား ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္အျဖစ္ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ ကိုယ့္သဘာ၀အလုိက္ တရားမွ်တမႈအေၾကာင္း စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့သည္မွာၾကာၿပီ။ ႏွစ္ ေယာက္စလံုးပင္ သစၥာရွိရွိ၊ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ႏွင့္ အလုပ္ လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ႏိုင္ငံျခားရန္သူမ်ားပို၍ ႀကီးမားလာသည့္အခါ၌လည္း တြန္႔ဆုတ္ျခင္းမရွိခဲ့ၾကေပ။
သံုးႏွစ္မွ်ၾကာေသာအခါတြင္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး၏ အိမ္ခန္းအတြင္းသို႔ ပုလိပ္မ်ား၀င္လာၾကေလသည္။ သူတုိ႔သည္လက္မ်ားကို ေခါင္းေပၚ အထိေျမႇာက္ထား ယင္း၊ ယွဥ္တြဲ၍ရပ္ေနခဲ့ၾကေလသည္။
....... ....... ....... ....... ...... ....... ....... ....... ....... ....... ....... .......
၁၉၄၃ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၉ ရက္ေန႔။
ယေန႔ည သူတုိ႔သည္ က်ေနာ္၏ဂုစတီနာကို “အလုပ္လုပ္ခိုင္းရန္” ပုိလန္ျပည္သုိ႔ ေခၚသြားၾကေပေတာ့မည္။ အူေရာင္ေရာဂါျဖင့္ ေသရန္ ဂယ္ေလ မ်ားသုိ႔ ေခၚသြားၾကေပေတာ့မည္။ သူ႔အေနႏွင့္ ရက္သတၱပတ္အနည္းငယ္၊ သုိ႔မဟုတ္ ႏွစ္လ၊ သံုးလေလာက္သာ အသက္ရွင္ေနေကာင္း ရွင္ေနလိမ့္မည္။ က်ေနာ္၏ အမႈတြဲကိုလည္း ႐ံုးသို႔တင္လုိက္ၿပီဟု ေျပာသံၾကားရသည္။ ပန္းကရာ့စ္တြင္ ေနာက္ထပ္ ေလးပတ္ေလာက္ အစစ္ခံရလွ်င္ ခံရဦးမည္၊ ထုိမွတဖန္ အဆံုးသတ္အထိ ႏွစ္လ သံုးလမွ်သာ က်န္ေပေတာ့မည္။ ဤသတင္းမွတ္တမ္းကား အဆံုးသတ္ႏုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္။ ဤရက္အနည္းငယ္ကေလးအတြင္း အေၾကာင္းသင့္က ဆက္၍ေရးရန္ ႀကိဳးစားဦးမည္။ ယေန႔အဖို႔ကား သတင္းမွတ္တမ္းကုိ ဆက္၍မေရးႏိုင္ေတာ့။ ယေန႔အဖို႔ က်ေနာ္၏ ေခါင္းႏွင့္ႏွလံုးသားတို႔ သည္ ဂုစတီနာျဖင့္သာ ျပည့္လွ်ံေနသည္။ သူကား က်က္သေရရွိသူတေယာက္၊ နက္နက္႐ႈိင္း႐ိႈင္းႀကီး သေဘာထားျပည့္သူတေယာက္ျဖစ္သည္။ တိုေတာင္း၍ ၿငိမ္သက္မႈလည္း မရွိခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ ရွာမွရွား၍ အားထားေလာက္ေသာ အေပါင္းအေဖာ္တေယာက္လည္း ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ဂယ္ေလ - အက်ဥ္းသမားမ်ား အလုပ္ၾကမ္းလုပ္မည့္ေနရာကို တင္စား၍ ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ဂယ္ေလဆိုသည္မွာ ေရွးကာလတြင္ ကၽြန္မ်ား၊ အက်ဥ္းသမားမ်ား ပင္ ပန္းစြာ ေလွာ္ခတ္ရသည့္ ေလွႀကီးတမ်ဳိးျဖစ္သည္။
ညေနတိုင္းညေနတိုင္း က်ေနာ္သည္ သူႀကိဳက္တတ္ေသာ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဆိုျပေနပါသည္။ စတဲ့ပ္ကြင္းျပင္ႀကီးမွ ျမက္ခင္းျပာ လဲ့လဲ့မ်ားသည္ ေျပာက္က်ားတိုက္ပြဲမ်ား၏ ေမာ္ကြန္းတုိ႔ျဖင့္ အသံျမည္ေနၾကသည့္အေၾကာင္း၊ ေယာက္်ားမ်ားႏွင့္ရင္ေဘာင္တန္း၍ လြတ္လပ္ ေရးေအာင္ပန္းကို ဆြတ္လွမ္းခဲ့ ေသာ ေကာဇာ့က္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္အေၾကာင္း၊ ထုိအမ်ဳိးသမီး၏ သတၱိရွိပံု၊ တုိက္ပြဲတပြဲ၌ကား မည္ကဲ့သို႔ “ေယး ေပါဒညတ္ဆယာ စဇဲမလီ ည္ပရီရွေလာ့စ္” ဟူ၍ ျဖစ္သြားသည့္အေၾကာင္းမ်ားလည္း ပါေလသည္။
ေကာဇာ့က္ - ေရွးဇာဘုရင္မ်ားလက္ထက္က ျမင္းတပ္သားမ်ားအျဖစ္ အသံုးခ်ခဲ့ေသာ လူစုတစု။ ေအာက္တိုဘာ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ျပည္တြင္း စစ္ေခတ္မ်ားတြင္ အျမင္မွန္ရေသာ ေကာဇာ့က္တို႔သည္ ေတာ္လွန္ေရးတပ္သားမ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။
“ေယး ေပါဒညတ္ဆယာ စဇဲမလီ ည္ပရီရွေလာ့စ္” - (႐ုရွစကား) မထႏိုင္ဘဲ ေျမေပၚတြင္ လဲ၍ေနေတာ့သည္။
ေဗာ့တ္ မာယီ ဒ႐ူေစ်ာ့က္ ေဘာထဲေဗာယီ။ မ်က္ႏွာက ပန္းပုလက္ရာလို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ရွင္းရွင္း၊ ကေလးဆန္တဲ့ မ်က္လံုးႀကီး ေတြမွာ ၾကင္နာမႈေတြ အျပည့္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလက္တဆုပ္ ကုိယ္ခႏၶာကေလးအတြင္းမွာ သတၱိေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲလို႔။ တုိက္ပြဲေၾကာင့္၎၊ မၾကာခဏခြဲခြါသြားရျခင္းေၾကာင့္၎၊ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦးမွာ ထာ၀ရ သမီးရည္းစားမ်ားသဖြယ္ ျဖစ္ေနခဲ့ၾကပါသည္။ သမီး ရည္းစားမ်ားသဖြယ္ တဘ၀အတြင္း၌ ပထမဆံုးေသာ အေပြ႔အပိုက္၊ ပထမဆံုးေသာ အထိအေတြ႔တို႔ကို တႀကိမ္တည္းသာမဟုတ္၊ အႀကိမ္ ေပါင္းတရာ ၾကံဳေတြ႔ခံစားခဲ့ၾကရပါသည္။ သို႔စဥ္လ်က္ က်ေနာ္တို႔၏ ႏွလံုးသားမ်ားမွ ေသြးတိုးခ်က္မ်ားမွာ တခ်က္တည္း ညီေနသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ မႈ၊ က်ဥ္းၾကပ္မႈ၊ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ၊ သို႔မဟုတ္ ၀မ္းနည္းမႈတုိ႔ျဖင့္ ျပည့္ေနေသာ နာရီမ်ားတြင္လည္း တေလတည္းကို ရွဴ႐ႈိက္ခဲ့ၾကပါသည္။
ေဗာ့တ္ မာယီ ဒ႐ူေစ်ာ့က္ ေဘာထဲေဗာယီ။ - (႐ုရွစကား) ၾကည့္လိုက္စမ္း၊ အဲဒါပဲ က်ဳပ္ရဲ႕ အခ်စ္၊ က်ဳပ္ရဲ႕ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္။
က်ေနာ္တုိ႔သည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တြဲဖက္၍ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္းလည္း ရဲေဘာ္တေယာက္ကသာ ရဲဘက္ တ ေယာက္ကို ကူညီႏိုင္ သည့္နည္းမ်ဳိးျဖင့္ ကူညီခဲ့ၾကပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္းၾကာျမင့္စြာပင္ က်ေနာ္ေရးေသာစာတုိင္းကို ပထမဆံုးဖတ္၍ ပထမဆံုး ေ၀ဖန္ခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္၏ေက်ာဘက္ မွေန၍ ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ သူၾကည့္ေနသည္ကို မခံစား မထိေတြ႔ရပါက၊ က်ေနာ့္အတြက္ စာအေရးရခက္ေန တတ္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔အဖို႔ လံုး၀မေခါင္းပါးခဲ့ေသာ တိုက္ပြဲမ်ားတြင္၊ ႏွစ္ေယာက္သား ယွဥ္တြဲလ်က္ ရပ္တည္ေနခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ သက္ေသာ ေဒသအရပ္ရပ္သို႔လည္း၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လက္တြဲ၍လည္ပတ္ခဲ့ၾကပါသည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာကို ခံစားခဲ့ ၾကလ်က္၊ ရႊင္လန္းမႈႀကီးမ်ားကလည္း ေျမာက္မ်ားစြာၾကံဳေတြ႔ၾကရပါသည္။ ထိုရႊင္လန္းမႈ ႀကီးမ်ား၏ အရသာတို႔ကို ခံစားႏုိင္သည္မွာ က်ေနာ္ တို႔အေနႏွင့္ လူဆင္းရဲတို႔၏ ပစၥည္းဥစၥာ၊ ဆိုလုိသည္မွာ ရင္တြင္း၌ရွိေသာ ပစၥည္းဥစၥာအားျဖင့္ ႂကြယ္၀ၾက ေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါသည္။
ဂုစတီနာလား။ ၾကည့္စမ္းပါအံုး ... ေဟာဒါပဲ ဂုစတီနာ ...
လြန္ခဲ့ေသာ ဇြန္လအလည္ပိုင္း၊ မာရွယ္ေလာေၾကညာၿပီးစအခ်ိန္က ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္အဖမ္းခံရၿပီးေနာက္ ေျခာက္ပတ္မွ်အၾကာ တြင္ျဖစ္သည္။ သူချမာ က်ေနာ္ေသၿပီဟူေသာ သတင္းမ်ားကို ၾကားၿပီးသည့္ေနာက္ပုိင္း၊ တျမံဳ႕ျမံဳ႕ေဆြးေနခဲ့ရသည့္ေန႔မ်ား၏ ေနာက္ပိုင္းတြင္ က်ေနာ့္အား ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ရပါသည္။ က်ေနာ္စိတ္ေပ်ာ့သြားေအာင္ သူ႔အားေခၚသြင္းလာၾကပါသည္။
“ခင္ဗ်ားေယာက္်ားကို နားခ်စမ္းပါ” က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦးအား မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေပးရင္း၊ ဌာနအႀကီးအကဲလုပ္သူက သူ႔အားေျပာပါ သည္။ “ဉာဏ္ကိုလႊာသံုးဖုိ႔ နားခ်စမ္းပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္မငဲ့ရင္၊ အနည္းဆံုးခင္ဗ်ားကိုငဲ့ပါေစ။ ကဲ၊ ခင္ဗ်ားတို႔စဥ္းစားဖို႔အခ်ိန္တနာရီေပးမယ္။ ဒီေနာက္ေတာင္ သူေခါင္းမာေနအံုး မယ္ဆိုရင္ေတာ့၊ ဒီေန႔ညေန ခင္ဗ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ပစ္သတ္မယ္ ... ႏွစ္ေယာက္စလံုး ...”
ဂုစတီနာသည္ သူ၏အၾကည့္ျဖင့္ က်ေနာ့္အား ယုယႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္။ ၎ေနာက္ ေအးေအးကေလးပင္ အေျဖေပးလုိက္သည္။
“အရာရွိႀကီးရဲ႕ ဒီဟာ ကၽြန္မကို ေၾကာက္သြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္မယ့္ၿခိမ္းေခ်ာက္မႈမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာကၽြန္မရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဆႏၵပါပဲ။ သူ႔ကို သတ္မယ္ဆို ရင္ ကၽြန္မကိုလဲ သတ္ပစ္လုိက္ပါ။”
ၾကည့္စမ္း။ ဒါပဲ ဂုစတီနာ။ အခ်စ္စိတ္နဲ႔ တည္ၿငိမ္တဲ့စိတ္။ ကိုယ္တို႔ကို သူတို႔သတ္ခ်င္သတ္ႏိုင္ၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ဂုစတီနာ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ ဣေႁႏၵနဲ႔ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ အခ်စ္ကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေခ်မႈန္းလို႔ ရမွာမဟုတ္ဘူး။
အို ... လူအေပါင္းတို႔ ဒီေကြကြင္းမႈေတြကို ေက်ာ္လြန္ၿပီးၾကတဲ့ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဟာ ျပန္ေတြ႔ၾကမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနၾကမယ္ဆိုတာ ခန္႔မွန္းႏိုင္ၾကပါရဲ႕လား။ အခ်ဳပ္အခ်ယ္ကင္းၿပီး ဖန္တီးတည္ေထာင္မႈေတြနဲ႔ လွပေနမယ့္ လြတ္လပ္တဲ့ဘ၀ႀကီး မွာ ျပန္ေတြ႔ၾကမယ္ဆိုပါေတာ့။ က်ေနာ္တို႔ ေတာင့္တခဲ့ၾကတာေတြ၊ မရရေအာင္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တာေတြ၊ အခုလဲ ဒီရည္မွန္းခ်က္ေတြအတြက္ အသက္ေပးၾကေတာ့မယ္။ အဲဒီဟာေတြအားလံုး တကယ္ေပၚထြန္းလာတဲ့အခါမွာ ျပန္ေတြ႔ၾကမယ္ဆိုပါေတာ့။ အမွန္အားျဖင့္ဆိုေသာ္ ေသၿပီး သည့္တုိင္ေအာင္လဲ က်ေနာ္တို႔သည္ ခင္ဗ်ားတို႔၏ ႀကီးမားေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၏ တေနရာ တစိတ္တပိုင္းကေလးတြင္ ဆက္လက္၍ ေနထိုင္ၿမဲ ေနထိုင္ၾကမည္သာျဖစ္ေလသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ က်ေနာ္တို႔သည္ ဤေပ်ာ္ရႊင္မႈႀကီးအတြင္းသို႔ က်ေနာ္တုိ႔၏အသက္မ်ားကို ေပး သြင္းခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထုိအခ်က္ေၾကာင့္လည္း၊ ခြဲခြါသည့္အခိုက္တြင္ ၀မ္းနည္းစရာ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ၀မ္း သာအားရစိတ္ေပၚေနခဲ့ပါသည္။
ဂုစတီနာႏွင့္က်ေနာ့္အား ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ရန္ပင္ ခြင့္မေပးၾက။ ေပြ႔ပိုက္ျခင္း၊ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ျခင္းတို႔ကိုပင္ ခြင့္မ ျပဳၾက။ ကာရေလာဗာ ႏွင့္ ပန္းကရာ့စ္ ေထာင္ႏွစ္ေထာင္အၾကား ဆက္စပ္ထားေသာ ေထာင္တြင္းအစုအေပါင္းကသာ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးအ တြက္ တေယာက္၏သတင္း တေယာက္ထံသို႔ ေဆာင္က်ဥ္းေပးၾကသည္။
ကိုယ္တို႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ျပန္မေတြ႔ၾကဖို႔က မ်ားတယ္ဆိုတာ မင္းလဲသိတယ္၊ ဂုစတီနာ၊ ကိုယ္လဲသိတယ္။ ဒါနဲ႔ေတာင္ မင္းအေ၀းကေနၿပီး လွမ္းေျပာေနတာကို ကိုယ္ၾကားေနေသးတယ္။ ျပန္ၿပီးေတြ႔ၾကအံုးစုိ႔ ... အခ်စ္ေရ ... တဲ့။
ျပန္ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ ... ေမာင့္ ဂုစတီနာေရ။
....... ....... ....... ....... ....... ....... ....... ....... ....... ....... .......
က်ေနာ္၏ ေသတမ္းစာ။
က်ေနာ့္တြင္ ကိုယ္ပုိင္စာၾကည့္တုိက္မွတပါး ပစၥည္းဟူ၍ ဘာတခုမွ်မရိွခဲ့။ ထုိစာၾကည့္တုိက္ကိုပင္ ဂက္စတာပိုက ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့ေလၿပီ။
က်ေနာ္သည္ ယဥ္ေက်းမႈဆုိင္ရာ၊ ႏိုင္ငံေရးေဆာင္းပါးမ်ား၊ သတင္းမွတ္တမ္းမ်ား၊ စာေပႏွင့္သဘင္ဆိုင္ရာ ေလ့လာစာတမ္း မ်ား ႏွင့္ အစီရင္ခံစာမ်ားကို အေျမာက္အမ်ားေရးခဲ့သည္။ ၎တို႔အနက္ အမ်ားအျပားမွာ ေခတ္ႏွင့္သာဆုိင္၍ ေခတ္ႏွင့္ပင္ ဘ၀ဆံုးခဲ့သည္။ ၎ တို႔ကုိကား ရွိပါေစေတာ့။ သို႔ေသာ္အခ်ဳိ႕စာမ်ားကား ဘ၀သို႔ အၾကံဳး၀င္သည္။ ယခင္ကေသာ္၊ ဂုစတီနာက ထိုစာမ်ားကို စီစဥ္ထုတ္ေ၀လိမ့္ မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ျဖစ္ႏုိင္မည့္ အလားအလာကား အလြန္နည္းပါးသြားေလၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အဆိုပါစာမ်ားမွ ေရြးခ်ယ္ ၍ ေအာက္ပါအတိုင္း စာအုပ္ ငါးအုပ္ဖြဲ႔ရန္၊ ႐ုိးသားေျဖာင့္မတ္လွသည့္ မိတ္ေဆြ လားဂ်ာ၊ ရွေတာလ္ အား ေတာင္းပန္ခဲ့ပါသည္။
(၁) ႏိုင္ငံေရးေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ အျငင္းအခုန္စာေပမ်ား။
(၂) ျပည္တြင္းေရးရာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ေသာ လက္ေရြးစဥ္သတင္းမွတ္တမ္းမ်ား။
(၃) ဆိုဗီယက္ယူနီယံအေၾကာင္း လက္ေရြးစဥ္ သတင္းမွတ္တမ္းမ်ား။
(၄) ႏွင့္ (၅) စာေပႏွင့္ သဘင္ဆုိင္ရာ ေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ ေလ့လာခ်က္မ်ား။
အမ်ားအားျဖင့္ ထုိစာမ်ားကို တေဗာရဘာ ဂ်ာနယ္ႏွင့္ ႐ူဒဲပရာေဗာ သတင္းစာမ်ားတြင္ ေတြ႔ႏိုင္သည္။ အခ်ဳိ႕ကို ကမဲန္။ ပရာမဲန္။ ပေရာလဲတကုလ္တ္။ ေဒါဘာ။ ေဆာစီယဲလိစတာ၊ အဗန္႔တဂါရ္ဒ္ စသည္တို႔တြင္ ေတြ႔ႏိုင္သည္။
ကမဲန္။ ပရာမဲန္။ ပေရာလဲတကုလ္တ္။ ေဒါဘာ။ ေဆာစီယဲလိစတာ၊ အဗန္႔တဂါရ္ဒ္ - ဒုတိယ ကမၻာစစ္မျဖစ္မီက ထုတ္ေ၀ခဲ့ေသာ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းမ်ား။
ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀သူ ဂီရဂါလ္ ထံတြင္ (ရန္သူမ်ား၀င္ေရာက္ စိုးမိုးေနသည့္အခါ၌ပင္ က်ေနာ္၏ ေဘာဇဲနာ၊ ညဲမေစာဗား စာအုပ္ကို မဆုတ္မျငင္း ထုတ္ ေ၀ရဲေသာ သတၱိေၾကာင့္ သူ႔အား က်ေနာ္ခ်စ္ခင္လွပါသည္။)
ေဘာဇဲနာ၊ ညဲမေစာဗား - ညဲမေစာဗား (၁၈၂၀ - ၁၈၆၂) ခ်က္အမ်ဳိးသမီး စာေရးဆရာ။ ဇဲယဲရ္ (၁၈၄၁ - ၁၉၀၁) ခ်က္ကဗ်ာဆရာ။ ဆာဘီနာ (၁၈၁၃ - ၁၈၇၇) ခ်က္သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာ။
ယူးလိယုစ္၊ ဇဲယဲရ္အေၾကာင္း ေလ့လာခ်က္ လက္ေရးစာမူရွိပါသည္။ ယဲလီနက္တို႔၊ ဗီဆုရွီလ္တို႔၊ ဆူခါးနက္တို႔ ေနထိုင္ခဲ့ၾကေသာ အိမ္အတြင္း တေနရာရာ၌လည္း ဆာဘီနာအေၾကာင္း ေလ့လာစာႏွင့္ယန္၊ နဲ႐ုဒါ အေၾကာင္းမွတ္ခ်က္မ်ားကို ၀ွက္ထားသည္။ ထုိအိမ္တြင္ေနခဲ့သူမ်ား အနက္ အမ်ားစုကားအနိစၥေရာက္ခဲ့ၾကေလၿပီ။
က်ေနာ္သည္ က်ေနာ္တို႔၏ေခတ္အေၾကာင္း ၀တၴဳရွည္ႀကီးတပုဒ္ကို စတင္၍ေရးသားခဲ့သည္။ အခဏ္းႏွစ္ခဏ္းမွာ က်ေနာ္၏ မိဘ မ်ားထံတြင္ရွိသည္၊ က်န္သမွ်ကား အဖ်က္ဆီးခံရၿပီဟု ထင္သည္။ ဂက္စတာပို၏ အမႈဖိုင္တြဲမ်ားထဲတြင္၊ က်ေနာ္၏၀တၴဳတုိ လက္ေရးစာမူ အခ်ဳိ႕ကုိ တေစ့တေစာင္း ျမင္မိပါသည္။
ယန္၊ နဲ႐ုဒါအေပၚ က်ေနာ္ခ်စ္ခဲ့သမွ်တို႔ကို ေနာင္ေမြးဖြားလာမည့္ စာေပသမုိင္းဆရာအတြက္ အေမြျပဳ၍ထားရစ္ခဲ့ပါသည္။ နဲ႐ုဒါ သည္ က်ေနာ္၏အ ႀကီးဆံုးေသာ ကဗ်ာဆရာႀကီးျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ကိုပင္ ျဖတ္ေက်ာ္လ်က္၊ အနာဂတ္သို႔ေ၀းလံစြာ ျမင္တတ္ခဲ့ေသာ သူျဖစ္သည္။ သို႔စင္လ်က္သူ႔အား သေဘာ ေပါက္လ်က္ သူ႔ကိုလဲ တန္ဘိုးထားေသာ က်မ္းတေစာင္တေလမွ် ထြက္မလာေသး။ နဲ႐ုဒါကို ပစၥည္းမဲ့အျဖစ္ျပရန္လုိသည္။ ဆရာတုိ႔သည္ သူ၏အေပၚအက်ႌ ေနာက္ၿမီးတြင္ ၾကည္ႏူးစရာ မာလာစတရာနာ ၀တၴဳတိုမ်ားကိုသာ တြယ္ခ်ိတ္ ေပးခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေရွးမာလာစတရာနာ ရပ္ကြက္၏ “ၾကည္ႏူးစရာ့” အသုိင္း အ၀ုိင္းတြင္မူ နဲ႐ုဒါမွာ “ေတေလဂ်ပုိးတေယာက္ျဖစ္ခဲ့ သည္” ကို မျမင္ၾက။
“ေတေလဂ်ပုိးတေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည္” - နဲ႐ုဒါက မိမိ၏ကေလးဘ၀ကို ေဖာ္ျပေရးသားခဲ့ေသာ ၀တၴဳတိုတပုဒ္၏အမည္။
နဲ႐ုဒါသည္ စမီးေခါဗ္ ရပ္ကြက္၏ အစြန္အဖ်ား၊ အလုပ္သမားမ်ားေနထိုင္ၾကေသာ ပတ္၀န္းက်င္၌ေမြးဖြားခဲ့သည္။ သူ၏ “သခ်ဳႋင္းမွ ပန္းမာလာမ်ား” အတြက္ မာ လာစတရာနာသခ်ဳႋင္းသို႔ သြားရာတြင္ ရင္းဂေဟာဖဲရ္ စက္႐ံုႀကီးမ်ားေဘးမွ ျဖတ္၍သြားရသည္။ ဤသည္တို႔ကို မျမင္ၾက။ ဤအခ်က္တို႔ကို မျမင္လွ်င္ “သခ်ဳႋင္းမွ ပန္းမာလာမ်ား” ဟူေသာ ကဗ်ာအစုအစ “၁၈၉၀ ခုႏွစ္ ေမလတရက္ေန႔” ဟူေသာ စာၫြန္႔ အဆံုး၊ နဲ႐ုဒါအား ခင္ဗ်ားသေဘာေပါက္ႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္။ နဲ႐ုဒါ၏ ကဗ်ာေရးစပ္ျခင္းမ်ားမွာ၊ သူ၏ သတင္းစာဆရာအလုပ္မ်ားေၾကာင့္ အရွိန္ေသခဲ့ရသည္ဟု ျမင္သူက ျမင္ၾကသည္။ ထိုးထြင္းေပါက္ေရာက္စြာျမင္တတ္ေသာ ရွာလဒါ လို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကပင္ ဤသို႔ယူဆသည္။
ရွာလဒါ - ရွာလဒါ (၁၈၆၇ - ၁၉၃၇) ခ်က္စာေပေ၀ဖန္ေရးဆရာ။
သို႔ေသာ္ ထိုအယူအဆကား လံုး၀အေျခအျမစ္မရွိ။ သတင္းစာဆရာျဖစ္၍သာလွ်င္ နဲ႐ုဒါသည္ “ေရွးပံုျပင္မ်ားႏွင့္ ဒ႑ာရီမ်ား” ကဲ့သို႔ ေကာင္းမြန္ခံ့ညားလွသည့္ လက္ရာကိုလည္းေကာင္း၊ သို႔မဟုတ္ “ေသာၾကာေန႔သီခ်င္းမ်ား” ကိုလည္းေကာင္း၊ “အေၾကာင္းအရာ႐ိုး႐ိုး ကေလးမ်ား” ဟူေသာ ကဗ်ာမ်ားမွ အမ်ားစုကိုလည္းေကာင္း၊ ေရးသားႏုိင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ သည္။ သတင္းစာဂ်ာနယ္လုပ္ငန္းသည္ လူတေယာက္ တြင္ရွိေသာ အင္အားဟူသ၍တုိ႔ကို စုပ္ယူတတ္သည္။ စိတ္ေလလြင့္ေကာင္းပင္ လြင့္ေစသည္ထင္သည္။ သို႔ေသာ္လဲထုိအလုပ္သည္ သတင္း စာဆရာအား စာဖတ္သူႏွင့္ဆက္စပ္ေပးသည္၊ ကဗ်ာစပ္ရာတြင္ပင္ ဖန္တီးမႈကိုသင္ေပးသည္ သို႔ေသာ္၊ သတင္းစာဆရာ ဘက္ကလဲနဲ႐ုဒါ ကဲ့သုိ႔ ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္ရန္ လုိေပလိမ့္မည္။ ေခတ္ႏွင့္ဆက္စပ္ေနေသာ သတင္းစာမ်ားႏွင့္သာ မေပါင္းဖက္လွ်င္၊ နဲ႐ုဒါသည္ ကဗ်ာစာ အုပ္ အေျမာက္အမ်ားေရးေကာင္း ေရးခဲ့မည္။ သို႔ေသာ္ ထုိစာအုပ္မ်ားကား ယခုလက္ရွိ နဲ႐ုဒါ၏စာမ်ားကဲ့သို႔၊ ရာစုႏွစ္အေဟာင္းမွ လက္ငင္း အခ်ိန္အထိ သက္ဆုိးရွည္ၾက မည္မဟုတ္ေပ။
ဆာဘီနာအေၾကာင္း စာတမ္းကိုလဲ တေယာက္ေယာက္က အဆံုးသတ္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။ လုပ္ထိုက္ေသာ အလုပ္တ ရပ္ပင္ ျဖစ္ပါ သည္။
က်ေနာ္၏မိဘမ်ားသည္ သူတို႔၏အခ်စ္၊ သူတို႔၏႐ုိးသားေသာက်က္သေရတို႔အတြက္ ေနပြင့္ေသာေဆာင္းဦးရာသီကုိ မလြဲဧကန္ရ ၾကေစရန္ က်ေနာ္ ၏လုပ္ငန္းအ၀၀တို႔ကို ဦးတည္၍ ထားခဲ့ပါသည္။ သူတို႔အတြက္ခ်ည့္လည္း မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္မရွိေတာ့သည့္ အတြက္ ေၾကာင့္ ဤေစတနာအတုိင္း မျဖစ္ႏိုင္သည္ မရွိ ပါေစသတည္း။ “အလုပ္သမားကား အနိစၥသေဘာတရားကို မလြန္ဆန္ႏိုင္၊ အလုပ္ဟူသည္ ကား ဆက္လက္၍အသက္၀င္ေနသည္”။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ မိဘမ်ားကုိ ၀န္းရံေနမည့္ အေႏြးဓာတ္ႏွင့္ အလင္းေရာင္၀ယ္၊ က်ေနာ္လည္း အၿမဲမျပတ္ လက္ပြန္းတတီး ရွိေနလိမ့္မည္သာတည္း။
ေဖေဖႏွင့္ေမေမတို႔အေနျဖင့္ က်ေနာ္တို႔မိသားစုအတြင္း ဟာသြားေသာအကြက္ကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေနရန္ မိမိတို႔၏ သီခ်င္းသံမ်ားျဖင့္ ျဖည့္ တင္းေပးၾကပါမည့္အေၾကာင္း၊ ႏွမျဖစ္သူ လီဘာႏွင့္ၿဗဲရကာ တို႔အား ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ပါသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ပက္ခ်က္နန္းေတာ္အတြင္းသို႔ ေထာင္၀င္စာ ခံလ်က္ က်ေနာ္တို႔အား လာ၍ေတြ႔ရာတြင္၊ မ်က္ရည္မ်ားကို အႏိုင္ႏိုင္ၿမိဳသိပ္ခဲ့ၾကရရွာသည္။ သုိ႔ေသာ္လဲသူတို႔၏ ကိုယ္တြင္း၌ကား ရႊင္လန္းမႈသည္ ရွင္၍ေန သည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္လဲ သူတို႔အား က်ေနာ္ခ်စ္သည္။ ထို႔အတြက္ ေၾကာင့္လဲ က်ေနာ္တို႔တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ခ်စ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ကား ရႊင္လန္း မႈသည္ ပ်ဳိးႀကဲသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္ - ဤသဘာ၀ သည္ သူတို႔၌ အၿမဲမျပတ္ တည္ၿမဲေနပါေစသတည္း။
ဤေနာက္ဆံုးတုိက္ပြဲကို ေဖာက္ထြက္ၾကမည့္ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ က်ေနာ္တို႔၏ေနာက္သို႔ လုိက္လာၾကမည့္ ရဲေဘာ္တုိ႔အား လႈိက္လွဲ စြာ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ ခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ကား က်ေရာက္လာေသာ တာ၀န္ကို ေက်ႁပြန္ခဲ့ၾကပါၿပီ။
ထပ္ေလာင္း၍ ဆိုပါဦးမည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ ရႊင္လန္းမႈအတြက္ ဤေလာကတြင္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ရႊင္လန္းမႈအတြက္ တုိက္ပြဲ သို႔၀င္ခဲ့ၾက၍၊ ရႊင္ လန္းမႈအတြက္ပင္ အေသခံခဲ့ၾကပါၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ က်ေနာ္တို႔၏ အမည္မ်ားႏွင့္ ပူေဆြး၀မ္းနည္းျခင္းဟူသည္ကား တြဲ လ်က္သားမရွိပါေစသတည္း။
၁၉၊ ၅၊ ၄၃။ ယ၊ ဖ။
၁၉၄၃ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၂၂ ရက္။
အဆံုးသတ္၍ လက္မွတ္ထိုးခဲ့ၿပီ။ စစ္ေဆးစံုစမ္းသူတရားသူႀကီးႏွင့္ကား ယမန္ေန႔ကပင္ကိစၥၿပီးခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ္တြက္ထားသည္ ထက္ပင္ ပို၍ျမန္ေန သည္။ က်ေနာ္တို႔၏အမႈကို တက္သုတ္႐ုိက္ေနၾကပံုေပၚသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္တမႈတည္းစြဲခ်က္ အတင္ခံရသူမ်ားကား လီဒါ၊ ပလာခါ ႏွင့္ မီးရက္ တို႔ျဖစ္သည္။ သူရဲ ေဘာေၾကာင္မႈသည္၊ သည္လူ႔အတြက္ ဘာကေလးတခုမွ် အက်ဳိးမထူးခဲ့ေပ။
စစ္ေဆးစံုစမ္းသူ တရားသူႀကီး၏ ႐ံုးတြင္ကား အစစအရာရာမွာ စည္းကမ္းဥပေဒအရ တိက်လွသည္။ ေအးစက္လုိက္သည္မွာလဲ ထံုက်င္ေနသည္အထိ ျဖစ္သည္။ ဂက္စတာပိုတြင္ ၾကံဳေတြ႔ရသမွ်တို႔ကား ဘ၀၏တစိတ္တပိုင္းျဖစ္ေနခဲ့ေသးသည္။ ဆိုး၀ါးလွေသာ္လဲ ဘ၀၏ တစြန္းတစပင္ျဖစ္ေနေသးသည္။ စိတ္မ်ားမာန္မ်ားဟူ၍ ရွိေနခဲ့ေသးသည္၊ တဘက္တြင္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနသူတို႔၏ စိတ္မာန္မ်ားရွိသည္၊ ဒုတိယ တဘက္တြင္ အမဲလုိက္သူမ်ား၊ သားရဲတိရိစၦာန္မ်ား၊ သို႔မဟုတ္ သာမန္ဓားျပ႐ုိး႐ိုးတို႔၏ စိတ္မာန္မ်ားရွိသည္။ အဆိုပါ ဒုတိယတဘက္မွ အခ်ဳိ႕ ေသာသူတို႔တြင္ ယံုၾကည္ခ်က္ကေလးအစ ဘာကေလးအစပင္ ရွိေနခဲ့ေသးသည္။ ဤေနရာ စစ္ေဆးစံုစမ္းသူ တရားသူႀကီး၏ ႐ံုးခန္းတြင္ ကား ရာထူးဌာနႏၱရဟူသည္သာ ရွိသည္။ ကုတ္အက်ႌေကာ္လာမ်ားေပၚမွ စၾကာတံဆိပ္ ဘိန္း မုန္႔ႀကီးမ်ားက ကိုယ္တြင္း၌မရွိေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ေဖာ္ျပေနသည္။ ဤဘိန္းမုန္႔ႀကီးမ်ားသည္ ဤေခတ္ႀကီးအတြင္းမွ ၾကံဖန္၍ေက်ာ္ထြက္ရန္ အေလ့က်ႀကိဳး စားေနေသာ သနားစဖြယ္အရာ ရွိစုတ္ကေလးတေယာက္ကို ဒုိင္းသဖြယ္ကာကြယ္ေပးေနသည္။ သူကား တရားခံအေပၚ ဆိုးလဲမဆိုး၊ ေကာင္းလဲမေကာင္း။ ျပံဳးလဲမ ျပံဳး၊ မ်က္ေမွာင္လဲမၾကဳတ္။ ႐ံုးသာထုိင္ေတာ္မူေလသည္။ သူ၏ကိုယ္တြင္း၌ ေသြးဟူ၍မရွိ၊ ဟင္းခ်ဳိ ေရက်ဲကေလးသာ ရွိေလသည္။
သြန္၍သာ ေရးၾကသည္၊ လက္မွတ္ထုိးၾကသည္၊ ဥပေဒပုဒ္မ်ားႏွင့္ ၀င္ေဆာင့္မိၾကသည္။ စြဲခ်က္တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္သစၥာေဖာက္ျခင္း ဟူေသာစကား ေျခာက္ခါေလာက္ ပါသည္။ ဂ်ာမန္အင္ပါယာအား လုပ္ၾကံျခင္း၊ လက္နက္ကိုင္ပုန္ကန္မႈအတြက္ ျပင္ဆင္ျခင္း၊ ေနာက္ဘာမ်ား လဲ မသိထည့္ထားေသးသည္။ ၎ တို႔အနက္ အခ်က္တခ်က္တည္းကပင္လွ်င္ လိုရင္းသို႔ေရာက္ေလာက္ပါေပသည္။
က်ေနာ္သည္ ဆယ့္သံုးလတိုင္တိုင္အျခားသူတို႔၏ အသက္မ်ားႏွင့္ မိမိ၏ အသက္အတြက္ပါ လံုးပန္းေနခဲ့သည္။ သတၱိကိုလဲသံုး သည္။ စဥ္းလဲမႈလဲ သံုးခဲ့သည္။ ရန္သူတို႔သည္ “ေရွးေခတ္ေျမာက္ဘက္ေဒသမွ ပင္လယ္ဓားျပတို႔၏ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲမႈ” ကို အတုယူစရာ တရပ္ဟု မိမိတို႔၏ အစီအစဥ္မ်ားတြင္ ထည့္ထားသည္။ က်ေနာ္သည္လဲ ဤစဥ္းလဲမႈမ်ဳိးကို သံုးတတ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ သူတို႔အေနႏွင့္ ဤအရည္အခ်င္းကိုသာမက၊ လက္ထဲ၌ ပုဆိန္ကိုလဲ ကိုင္ ထားေသာေၾကာင့္သာ က်ေနာ္႐ႈံးရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
သို႔ျဖင့္ ဤနပမ္းပြဲကား အဆံုးတုိင္ေလၿပီ။ ေစာင့္ေနရန္သာရိွေတာ့သည္။ စြဲခ်က္ေရးဆြဲ၍ မၿပီးေသးမီႏွစ္ပတ္ သံုးပတ္မွ်ေစာင့္၊ ေနာက္ ႐ိုခ္ သို႔ ခရီး ထြက္၊ ႐ံုးခ်ိန္းသည့္ရက္ကိုေစာင့္၊ အမိန္႔က်၊ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကြပ္မ်က္သည့္ေန႔အထိ ရက္ေပါင္း ၁၀၀ ေစာင့္ဆုိင္းေနရ ေပလိမ့္မည္။
႐ိုခ္ - အင္ပါယာ။ ဟစ္တလာလက္ထက္က ဂ်ာမဏီျပည္ကို ႐ိုခ္ ဟု ေခၚၾကသည္။
ဤကား ေရွ႕တြင္ျမင္ႏိုင္သည့္ အလားအလာျဖစ္သည္။ ေနာက္ေလးလ သို႔မဟုတ္ ငါးလၾကာလွ်င္ၾကာမည္။ ဤအခ်ိန္အတြင္း အေျပာင္းအလဲ မ်ား၊ မ်ားစြာေပၚ ေပါက္လာႏုိင္သည္။ ဤအခ်ိန္အတြင္း အစစအရာရာပင္ ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္သည္။ ထုိသို႔ေျပာင္းလဲသြားရန္ အေျခအေနမ်ား ရွိေကာင္းရွိမည္။ ဤေနရာမွကား ခ်င့္ ခ်ိန္၍မရ။ သို႔ေသာ္ အျပင္ဘက္မွ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ေျခသြက္လာျခင္းသည္ပင္ က်ေနာ္တုိ႔၏ အဆံုး သတ္ကို ျမန္သည္ထက္ျမန္သြားေစႏုိင္သည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ ႏွစ္ဘက္စလံုး မွ်၍သြားေလသည္။
ဤသည္ကား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ စစ္တို႔၏ အေျပးၿပိဳင္ပြဲျဖစ္ေလသည္။ ေသျခင္းႏွင့္ ေသျခင္းတို႔၏ အေျပးၿပိဳင္ပြဲျဖစ္သည္။ မည္ သည့္ေသျခင္းက အလ်င္ေရာက္လာမည္နည္း။ ဖက္ဆစ္၀ါဒီတို႔၏ ေသပြဲေလာ၊ က်ေနာ္၏ေသပြဲေလာ။ ဤေမးခြန္းကို ေမးေနသည္မွာ က်ေနာ္တေယာက္တည္းသာေလာ။ က်ေနာ္ တေယာက္တည္းကား မဟုတ္၊ ေသာင္းႏွင့္ခ်ီေသာ အက်ဥ္းသမားမ်ားကလဲ ဤသို႔ေမးေနၾက သည္။ ဥေရာပတ၀ွမ္းလံုး၊ ကမၻာတ၀ွမ္းလံုးရွိ ကုေဋႏွင့္ခ်ီေသာ လူအ ေပါင္းတို႔သည္လည္း ဤသို႔ေမးေနၾကသည္။ အခ်ဳိ႕တြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပို ၍ႀကီးသည္၊ အခ်ဳိ႕တြင္ ပို၍ငယ္သည္၊ သို႔ေသာ္လဲ ဤသည္ကား ထင္ေၾကးမွ်သာျဖစ္သည္။ ပုပ္ေဆြးၿပိဳဆင္းေနေသာ အရင္းရွင္စနစ္က တ ကမၻာလံုးကို လႊမ္းျခံဳလိုက္သည့္ အႏၱရာယ္ႀကီးမ်ားသည္ လူတိုင္းလူတိုင္းအား ဒင္ျပည့္က်ပ္ျပည့္ ၿခိမ္းေျခာက္လ်က္ ရွိသည္။ ေနာက္ထပ္ လူ ေပါင္းသိန္းခ်ီ၍ က်ဆံုးၾကဦးမည္ - ဘယ္ေလာက္ တန္ဘုိးရွိတဲ့လူေတြလဲ - ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္မွ က်န္ရစ္ေသာသူမ်ားသည္ က်ဳပ္ေတာ့ ဖက္ဆစ္ေခတ္ကို ေက်ာ္လြန္ႏိုင္ခဲ့ၿပီဟု ေျဖႏိုင္ ဆုိႏိုင္ၾကေပလိမ့္မည္။
ယခုအခါတြင္ လပိုင္းေလာက္ကသာ အဆံုးအျဖတ္ ေပးလိမ့္မည္။ မၾကာမီတြင္ပင္ ရက္ပိုင္းေလာက္ကသာ အဆံုးအျဖတ္ ေပးေပ ေတာ့မည္။ ထုိရက္ မ်ားသည္ပင္ အရက္စက္အၾကမ္းၾကဳတ္ဆံုးေသာ ေန႔မ်ားျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ စစ္ပြဲ၏ ေနာက္ဆံုးစကၠန္႔တြင္မွ၊ ႏွလံုးသား အတြင္းသို႔ ေနာက္ဆံုးက်ည္ဆံအ၀င္ခံလုိက္ ရေသာ စစ္သား၏အျဖစ္သည္ ၀မ္းနည္းဘြယ္ေကာင္းေလစြဟူ၍ အစဥ္ပင္ ေတြးေတာမိခဲ့ဘူး သည္။ သို႔ေသာ္ တေယာက္ေယာက္သည္ ထုိေနာက္ဆံုးက်ဆံုးသူ၏ ေနရာကိုယူမည္သာျဖစ္ေလသည္။ ထိုေနာက္ဆံုးက်ဆံုးသူ၏ ေနရာကုိ က်ေနာ္ယူႏိုင္သည္ဟု သိရလွ်င္ကား၊ ယခုခ်က္ျခင္းပင္ ထြက္ခြာသြားလိုလွပါသည္။
....... ....... ....... ....... ....... ...... ....... ....... ....... ....... .......
ပန္းကရာ့စ္တြင္ ဆက္လက္ေနထိုင္ရမည့္အခ်ိန္ကား တိုေတာင္းေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤသတင္းမွတ္တမ္းကို မူလၾကံရြယ္႐ိုးရွိ သည့္အတုိင္းေရးႏုိင္ ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ပို၍ အက်ဥ္းခ်ဳံ႕ ရေပေတာ့မည္။ ေခတ္တေခတ္လံုးအေၾကာင္း သက္ေသခံျခင္းထက္ လူမ်ားအ ေၾကာင္းကို သက္ေသခံသည္က ပိုလိမ့္မည္။ ဤကိစၥကား အေရးႀကီးဆံုးျဖစ္သည္ ထင္သည္။
က်ေနာ္သည္ ဤလူ႐ုပ္သြင္မ်ားကို ေရးသားေဖာ္ျပရာ၌ ယဲလီနက္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွင့္အစျပဳခဲ့သည္။ သူတို႔ကား ႐ိုး႐ုိးတန္းတန္း လူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သာမန္အေျခအေနမ်ားတြင္ ခင္ဗ်ားအေနႏွင့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးအားသူရဲေကာင္းမ်ားအျဖစ္ ျမင္တတ္မည္မဟုတ္ေပ။ အဖမ္းခံရ ေသာအခ်ိန္က သူတို႔သည္ လက္မ်ားကို ေခါင္းေပၚအထိ ေျမႇာက္ထားယင္း ႏွစ္ေယာက္သားယွဥ္၍ ရပ္ေနခဲ့ၾကသည္။ သူကား ျဖဴပတ္ျဖဴေရာ္၊ သူမကား နားထင္ေအာက္တြင္ တီဘီေရာဂါေသြးမ်ား လွ်မ္း ေနသည္။ သူမ၏ စံျပဳေလာက္ေအာင္ သန္႔ရွင္းေသာအိမ္ခန္းကို ဂက္စတာပုိက ငါးမိနစ္အတြင္း ေဇာက္ထိုးမုိးေျမႇာ္ လုပ္ပစ္လုိက္ၾကသည္ကို ျမင္ရေသာအခါတြင္ မ်က္လံုးမ်ား၌ ထိတ္လန္႔ေသာ အရိပ္အေရာင္မ်ား ေပၚလာ သည္။ ေနာက္မိမိ၏ ေယာက္်ားဘက္သို႔ ေခါင္းကိုျဖည္းညႇင္းစြာ လွည့္၍ေမးလုိက္သည္။
- ပဲပါ ..... ဘာေတြမ်ားျဖစ္အံုးမွာလဲဟင္ .....
သူကား စကားနည္းသူတေယာက္ျဖစ္သည္၊ စကားလံုးရွာရသည္မွာလဲ သူ႔အတြက္ အေတာ္ခက္သည္၊ စကားေျပာေနရလွ်င္ သူ႔အေနႏွင့္ စိတ္မၿငိမ္ မသက္ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ယခုေသာ္ မပင္မပန္းေအးေအးသက္သာပင္ အေျဖေပးလုိက္သည္။
- သြားၿပီး ေသၾကရေတာ့မွာေပါ့၊ မားညာ။
သူမသည္ ေအာ္လဲမေအာ္၊ ဣေႁႏၵလဲမပ်က္။ သူတို႔အား အစဥ္သျဖင့္ ခ်ိန္ထားေသာ ပစၥတိုေျပာင္း၀မ်ားေရွ႕တြင္ပင္ သူမ၏လက္ကိုၫႊတ္၍ သူ႔ထံသို႔ လွမ္းေပးလိုက္သည္။ ထုိသို႔ျပဳလုပ္သည့္အတြက္ သူေရာသူပါပထမဆံုးအႀကိမ္ ပါးအ႐ုိက္ခံၾကရေလသည္။ သူမသည္ပါးကိုပြတ္ယင္း ၀င္ေရာက္က်ဴးေက်ာ္ေသာ သူမ်ားအား အနည္းငယ္အံ့အားသင့္စြာ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ၿပီးလွ်င္ ေလွာင္သလို ေျပာင္သလို နီးနီးအသံေနအသံထားႏွင့္ .....
- ႐ုပ္ရည္ကေလးေတြက သနားကမားနဲ႔ - ဟုေျပာလုိက္သည္။ ေနာက္သူမ၏အသံမွာပို၍ က်ယ္လာသည္ - ႐ုပ္ရည္ကေလးေတြ က သနားကမားနဲ႔၊ ဒါေပမဲ့ မုိက္ကန္းလိုက္တဲ့ အေကာင္ေတြ။
မားညာ။ - ခ်က္ကိုယ္ပုိင္အမည္မ်ားကိုရင္းႏွီးသည့္သေဘာ။ ခ်စ္စႏိုးသည့္သေဘာျဖင့္ တမ်ဳိးျပင္၍ေခၚေလ့ရွိၾကရာတြင္ ယိုးဇက္အစား ပဲပါ။ မာရိယယ္အစား မား ညာ ဟုေခၚၾကသည္။
သူမသည္ ၎တုိ႔အား မွန္ကန္စြာအကဲျဖတ္ခဲ့ေလသည္။ ေနာက္နာရီအနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ သူမအား “အမႈစစ္သူ” အရာရွိ၏ ႐ံုးခန္းမွေခၚထုတ္ သြားၾကရာတြင္ အ႐ိုက္အႏွက္မ်ား အျပင္းအထန္ခံရသျဖင့္ သတိလစ္ေနေလသည္။ သို႔ေသာ္သူမထံမွ ဘာတခြန္းမွ်မရခဲ့ၾက။ ဤတခါတြင္လဲ မရ၊ ေနာက္အခါ မ်ားတြင္လဲ ဘာကေလးတခ်က္မွ် မရခဲ့ၾကေပ။
အစစ္မခံႏိုင္ဘဲ အက်ဥ္းခန္းထဲတြင္ က်ေနာ္လဲေနစဥ္တုန္းက သူတို႔ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္ကို က်ေနာ္မသိ။ ထိုတခ်ိန္လံုးတြင္ ဘာတခြန္းမွ်မေဖာက္ ၾကားခဲ့ၾကသည္ကိုကား က်ေနာ္သိသည္။ က်ေနာ့္ကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း ပဲပါကို လက္ျပန္ ႀကိဳးဘယ္ႏွစ္ခါတုတ္၍၊ ဘယ္ႏွစ္ခါ ႐ိုက္ႏွက္၊ ထုိးႀကိတ္၊ကန္ေၾကာက္ခဲ့ၾကၿပီနည္း။ စစ္ေဆးေမးျမန္းေနသူမ်ား ေရလုိက္လြဲကုန္ၾကရန္ မည္ သည့္အခ်က္ကိုေျပာႏိုင္သည္ သုိ႔မဟုတ္ မည္သို႔ေျဖရမည္စသည္ျဖင့္ က်ေနာ္က သူ႔အားမေျပာႏုိင္သမွ်၊ ယုတ္စြအဆံုး မ်က္ရိပ္ျဖင့္ အခ်က္မ ေပးႏိုင္သမွ် ကာလပတ္လံုး စကားတခြန္းမွ် မေျပာခဲ့ေပ။
သူမကား ထိလြယ္ နာလြယ္ခဲ့သည္၊ ၀မ္းနည္းစိတ္ ႀကီးခဲ့ဖူးသည္။ အဖမ္းမခံရမီက ဤသို႔လွ်င္ သူမ၏သဘာ၀ကို အကဲခတ္မိ သည္။ သို႔ေသာ္ ဂက္စတာပို၏ လက္တြင္းရွိေနသမွ်တခ်ိန္လံုးတြင္ သူမ၏ မ်က္စိမ်ား၌ မ်က္ရည္ကေလးတေပါက္တေလမွ်ပင္ မျမင္မေတြ႔ ခဲ့ရ။ သူမသည္ မိမိတို႔၏အိမ္ခန္းအေပၚ သံေယာဇဥ္ႀကီးသည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂမ်ားကို မည္သူခိုးယူသည္ကို သိေၾကာင္း၊ ထုိသူ အား ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကေၾကာင္းျဖင့္ အျပင္မွရဲေဘာ္မ်ားက သူမစိတ္သက္သာေစရန္ သတင္းေပးၾကသည့္အခါတြင္ ဤသို႔ ေျဖခဲ့သည္။
အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂေတြ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ပေစ၊ ဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးအခ်ိန္ကုန္ ခံမေနၾကပါေစနဲ႔။ ဒီထက္ပိုၿပီး အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြရွိေနၾကတဲ့ ၾကားထဲမွာ အခုလဲ က်မတို႔ကိုယ္စား ပိုၿပီးအလုပ္လုပ္ၾကမယ္မဟုတ္လား။ ေအာက္ေျခသိမ္းကေနၿပီး ေဆးေၾကာပစ္ဖို႔က ပထမ။ ဒီအေတာအတြင္းမေသဘူးဆိုရင္ ေနာက္ေတာ့မွက်မအိမ္ကို က်မကိုယ္တိုင္ရွင္းမယ္။
တေန႔ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အား ေခၚထုတ္သြားၾကသည္။ တေယာက္တကြဲ ေခၚထုတ္သြားၾကသည္။ သူတို႔ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾက သည္ကိုသိရွိရန္ က်ေနာ္စံုစမ္းသမွ်ကား အခ်ည္းအႏွီးပင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဂက္စတာပိုလက္တြင္းသို႔ က်ေရာက္သြားေသာ သူမ်ားကား၊ လက္ရာ ေပ်ာက္၊ ေျခရာဆံုး စုန္းစုန္းျမႇဳပ္သြား ၾကသည္သာ ျဖစ္သည္။ သုႆာန္ေပါင္းတေထာင္၀ယ္ ပ်ဳိးႀကဲသလို ျပန္႔ဆင္းသြားၾကသည္။ ဤတံုလႈပ္ ဖြယ္ရာေသာပ်ဳိးခင္းမွ မည္သို႔ေသာစပါးမ်ား ေပၚေပါက္လာ လိမ့္မည္နည္း။
သူမက ေနာက္ဆံုးစကား ဤသို႔မွာၾကားသြားသည္။
ဆရာႀကီး၊ က်မဒီလိုျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ သနားမေနၾကနဲ႔၊ ေၾကာက္မသြားၾကနဲ႔လို႔ အျပင္ကိုသတင္းပို႔ေပးပါ။ အလုပ္သမားတာ၀န္ က လမ္းၫႊန္တဲ့ အတိုင္း လုပ္စရာရွိတာကိုလုပ္ခဲ့ၿပီ၊ ဒီအတုိင္း အေသခံမွာပါပဲ။
သူမကား “အေစခံတေယာက္မွ်သာ” ျဖစ္ေလသည္။ ဂႏၳ၀င္စာေပကို သင္ၾကားေလ့လာခဲ့ရသည္ မဟုတ္၍လည္း၊ ေရွးယခင္အခါ တရပ္က ေအာက္ပါ အတုိင္း ဆိုခဲ့ၾကဖူးသည္ကို မသိခဲ့ရွာေပ။
အုိဘယ့္ခရီးသည္။ ဥပေဒမ်ားက ငါတို႔အား ၫႊန္ျပခဲ့ၾကသည့္အတုိင္း ဤေနရာတြင္ ငါတို႔တေတြ ေသၾက လဲေလ်ာင္းေနၾကၿပီဟူ၍ လာကယ္ဒါ အိေမာန္ တို႔အား ေၾကညာလိုက္ပါေတာ့။
လာကယ္ဒါအိေမာန္ - ခရစ္မတုိင္မီ သကၠရာဇ္ ၄၈၀ ျပည့္၌ ႀကီးမားေသာပါရွားစ္စစ္တပ္မ်ားကို ခုခံရင္း အေသခံသြားၾကေသာ စပါရတန္စစ္ သည္ေတာ္မ်ားအား ဂုဏ္ျပဳသည့္ေက်ာက္တုိင္မွ စာတမ္း။
ဗီဆုရွီလ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ
သူတို႔ လင္မယားသည္ ယဲလီနက္တို႔ႏွင့္ တတိုက္တည္းကပ္လ်က္သားအိမ္ခန္းတြင္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ နာမည္မ်ားမွာလဲ ယိုးဇက္ ႏွင့္ မာရိယယ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ေအာက္တန္းစာေရး၏ အိမ္ေထာင္ကေလးျဖစ္၍၊ ယဲလီနက္တို႔ထက္ အနည္းငယ္ပို၍အသက္ႀကီးသည္။ ဆယ့္ ခုႏွစ္ႏွစ္သားအရြယ္က ဤႏုစလယ္ အရပ္သား ေေဒါင္ရွည္ရွည္ကို၊ စစ္ထဲသို႔ ဆြဲသြင္းၾက၍ ပထမကမၻာစစ္ႀကီးထဲသို႔ ထိုးထည့္လုိက္ၾကသည္။ ရက္သတၱပတ္အနည္းငယ္အတြင္း၌ပင္ ဒူးတဖက္ေၾကလ်က္ ျပန္ေခၚလာၾကသည္။ ဒူးမွအနာကား ျပန္၍က်က္မလာေတာ့ေခ်။ သူမမွာ ဘာရေနာၿမိဳ႕ စစ္တပ္ေဆး႐ံုတြင္ သူနာျပဳဆရာမအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့ရာ၊ ေဆး႐ံုတြင္ပင္ နဖူးစာဆံုၾကသည္။ သူမက သူ႔ထက္ရွစ္ႏွစ္မွ် ပို၍ ႀကီးသည္။ စည္း၊၀ါး မကိုက္ေသာ အိမ္ေထာင္ေဟာင္းမွ ဖ်က္ထြက္လာသူျဖစ္သည္။ စစ္ၿပီးေသာအခါ ပဲပီက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်သည္။ သူမက သူ႔အေပၚဆက္ဆံပံုမွာ သူနာျပဳဆရာသေဘာ၊ မိခင္သေဘာမေပ်ာက္ဘဲ က်န္ေနေလသည္။ ပစၥည္းမဲ့အိမ္ေထာင္မ်ားမွ ဆင္းသက္လာ ၾကသူမ်ား မဟုတ္သည္သာမက၊ ကိုယ္တိုင္လဲ ပစၥည္းမဲ့အိမ္ေထာင္ကဲ့သို႔ မေနၾက။ ပါတီတြင္းသုိ႔ သူတို႔ေရာက္လာေသာလမ္းမွာ ပို၍႐ႈပ္ေထြး သည္၊ ပို၍ ခက္ခဲ သည္ - သို႔ေသာ္ ထိုလမ္းကို ရွာ၍ေတြ႔ၾကေလသည္။ ထုိလမ္းကား - အျခားအျခားေသာသူမ်ားလဲ အသံုးခ်ခဲ့သလို - ဆိုဗီယက္ယူနီယံမွတဆင့္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ ဆက္စပ္ေနေသာလမ္းျဖစ္ေလသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ရန္သူမ်ား၀င္ေရာက္မစီးနင္းမီ ခပ္ေစာေစာပိုင္းကပင္ မိမိတို႔လိုလားေသာ အခ်က္ကို မိမိတို႔သေဘာေပါက္ခဲ့ၾက၍ ဂ်ာမန္ရဲေဘာ္မ်ားကို မိမိတို႔၏အိမ္ခန္း၌ ၀ွက္ထားခဲ့ဘူး ၾကသည္။
ပဲပီက္ - ယုိးဇက္။
ဆုိဗီယက္ယူနီယံကို ဂ်ာမန္မ်ား၀င္ေရာက္တုိက္ခုိက္သည့္ေနာက္ အခက္အခဲဆံုးေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ပထမဆံုးအႀကိမ္မာရွယ္ေလာ ေၾကညာထားေသာကာလတြင္လည္းေကာင္း၊ သူတို႔၏ အိမ္၌ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္မ်ား ေတြ႔ဆံုေလ့ရွိၾကသည္။ ထုိအိမ္တြင္ ေဟာန္းဇာ၊ ဇိကာႏွင့္ေဟာန္းဇာ၊ ခ်ာရနီ တို႔ အိပ္ေလ့ရွိၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္သည္ထုိအိမ္၌ အမ်ားဆံုးအိပ္ခဲ့ဘူး သည္။ ဤေနရာတြင္ က်ေနာ္တို႔သည္ ႐ူးဒဲပေရားေဗာ သတင္းစာကိုေရးၾကသည္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အမ်ားအျပားကို ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ဤေနရာ၌ပင္ “ကားရဲလ္” ဟု အမည္ေပးထားေသာ ခ်ာရနီကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ သိကၽြမ္းခဲ့ရပါသည္။
သူတို႔လင္မယားကား အေနအထိုင္က်ဥ္းၾကပ္သည္အထိ အခ်ိန္မွန္တတ္သည္။ အလုိက္သိသည္။ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းတြင္ ေတာင္လိုပံုေနတတ္ ေသာ ေရွာင္တခင္ျပႆနာမ်ားကို မည္သို႔ကိုင္ရတြယ္ရမည္ဟု အၿမဲသိတတ္ၾကသည္။ မွင္ေသေသ လုပ္တတ္ၾကသည္။ အမွန္အားျဖင့္ “မီးရထားဘက္မွ” ဤသို႔ ေသာ သေဘာေကာင္းသည့္ ေအာက္တန္းစားစာေရး အရပ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ “မမႀကီး” ဗီဆုရွီေလာဗာ တို႔သည္ တရားမ၀င္ေသာ ကိစၥတရပ္ႏွင့္ပတ္သက္ ေနၾကမည္ဟု မည္သူကမွ် စိတ္ကူးထဲသို႔ ထဲ့မိၾကမည္မဟုတ္ေပ။
သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ က်ေနာ္အဖမ္းခံရၿပီး မ်ားမၾကာမီပင္ သူလည္းအဖမ္းခံရေလေတာ့သည္။ သူ႔အားျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း က်ေနာ့္မွာ အထူးတုန္လႈပ္သြားမိ သည္။ သူ႔ဆီကမ်ား ေပါက္ၾကားသြားမယ္ဆိုရင္ ဘယ့္ေလာက္မ်ားဆိုးလိမ့္မလဲလုိ႔။ သို႔ေသာ္ သူကား ေရငံု၍ေနခဲ့သည္။ သူသည္ မိတ္ေဆြတေယာက္အား လွ်ဳိ႕၀ွက္စာတမ္းတခ်ဳိ႕ကို ဖတ္ရန္ေပးခဲ့သည္။ ထိုစာတမ္းမ်ားေၾကာင့္ ဤေနရာသို႔ ေရာက္လာသည္ - ဂက္စတာပုိကလည္း ထုိစာတမ္းကိစၥထက္လြန္၍ ဘာမွ်မသိရ။
လေပါင္းအနည္းငယ္မွ်အၾကာတြင္ ေပါေကာရနီႏွင့္ ပစ္ကေဆာဗာ တို႔၏ စည္းကမ္းမေသ၀ပ္မႈတို႔ေၾကာင့္၊ ဗီဆုရွီလ္၏ ႏွမထံတြင္ ေဟာန္းဇာ၊ ခ်ာရနီ ေနထိုင္ေၾကာင္းကို ဂက္စတာပိုတို႔ သိရွိသြားသည္။ က်ေနာ္တို႔ ဗဟုိေကာ္မတီမွေနာက္ဆံုး ေမာဟိကန္ ျဖစ္သူ၏ ေျခရာ မ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ရန္ ပဲပီက္အား ႏွစ္ရက္ ဆက္၍ ထံုးစံအတိုင္း “စစ္” ၾကေလေတာ့သည္။ တတိယေန႔တြင္ နံပါတ္ေလးရာသို႔ေရာက္လာ သည္။ တင္ပါးခ်၍ ထုိင္ရမည္ဆုိလွ်င္ ဒဏ္ရာအစိုမ်ားမွာ အက်ဳိးနည္း နာက်င္ေစသည့္အတုိင္း ခံုတန္းလ်ားေပၚတြင္ ရြရြကေလးထုိင္ခ် လိုက္ ပါသည္။ က်ေနာ္သည္သူ႔အား စိတ္ပူစြာၾကည့္လုိက္သည္။ ထုိအၾကည့္တြင္ ေမးခြန္းလဲပါသည္၊ အားေပးမႈလဲပါသည္။ သူက ရႊန္းရႊန္းစားစား အေျဖေပးသည္။ ႏုစလယ္အရပ္သားပီပီ တစ္တစ္ခြခြလဲ ေျပာလုိက္သည္။
ေမာဟိကန္ - ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းလုၿပီျဖစ္ေသာ အေမရိကန္လူနီမ်ဳိးတမ်ဳိးမွ ေနာက္ဆုံးက်န္ရစ္ေသာသူဟု တင္စားေရးသားျခင္းျဖစ္သည္။
- ဘူးလို႔သာ ေခါင္းကခါလိုက္ရင္၊ ပါးစပ္ေပါက္ကေျပာဖို႔ေနေနသာသာ စအုိကေတာင္ မတြန္ဘူး။
ဤလင္မယားကို က်ေနာ္ေကာင္းစြာသိကၽြမ္းခဲ့ပါသည္။ သူတို႔တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ မည္မွ်တြယ္တာၾကသည္ကိုလဲ သိသည္။ တရက္ေလး ႏွစ္ ရက္ကေလးခြဲခြါေနၾကရလွ်င္ပင္ မည္မွ်မေနတတ္မထိုင္တတ္ ျဖစ္ၾကသည္ကို က်ေနာ္သိပါသည္။ ယခုေသာ္ လေပါင္းမ်ား စြာေရြ႕ခဲ့ၿပီ - မိခလယ္ အရပ္ရွိ ေဖၚေရြ လွေသာအိမ္အတြင္းမွ အမ်ဳိးသမီးအတြက္ မည္မွ်စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းေနလိမ့္မည္နည္း။ ယခုလိုအရြယ္တြင္ အေဖာ္ကင္းမဲ့ျခင္းသည္ ေသျခင္းထက္သံုးျပန္ပို၍ အခံရခက္ေလသည္။ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ေဖေဖေလး၊ ေမေမ ေလးဟု ကေလးသလို၊ကလားသလို ေခၚေ၀ၚေနခဲ့ၾကေသာ ေအးရိပ္သာကိုျပန္လည္ တည္ေထာင္ရန္၊ မိမိ၏ေယာက္်ားအား မည္သို႔အကူ အညီေပးရန္ စသည္မ်ားကိုအႀကိမ္ေပါင္းမည္မွ် အိပ္မက္မက္ခဲ့ရွာၿပီနည္း။ သည္တခ်ိန္တြင္လည္း သူမသည္တခုထီးတည္း က်န္ရစ္ေသာ လမ္းကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့ျပန္သည္။ ထုိလမ္းကား အလုပ္ကုိဆက္လုပ္ရမည္ဟူသည့္လမ္း ျဖစ္ေလသည္။ ကိုယ့္အတြက္သာမက ခင္ပြန္း သည္ ၏ကိုယ္စားပါ ႏွစ္ေယာက္စာ အလုပ္လုပ္ရန္ျဖစ္ေလသည္။
၁၉၄၃ ခုႏွစ္သို႔ ႏွစ္ကူးေသာညတြင္၊ သူမသည္ စားပြဲ၌တေယာက္တည္း ထုိင္ေနခဲ့သည္။ သူထိုင္ေလ့ရွိေသာေနရာတြင္ သူ၏ ဓာတ္ပံုေထာင္ထားသည္။ သန္းေခါင္ယံ႐ိုက္ေဆာ္၍ ႏွစ္သစ္ကူးမိသည့္အခါတြင္ သူ၏အရက္ဖလ္ခြက္ကို မိမိ၏အရက္ဖလ္ခြက္ျဖင့္ ထိခတ္ လိုက္ယင္း က်န္းမာပါေစ၊ ျပန္လာပါေစ၊ လြတ္လပ္ေသာေခတ္ကို ျမင္ေတြ႔ပါေစဟု ေမတၱာပို႔ေလသည္။
တလမွ်ၾကာေသာအခါ သူမလဲအဖမ္းခံရေလသည္။ နံပါတ္ေလးရာရွိ လူအမ်ားအျပားပင္ တုန္လႈပ္သြားၾကသည္။ သူမကား ေထာင္တြင္းႏွင့္ေထာင္ ျပင္အဆက္အသြယ္မ်ားကုိ ကိုင္တြယ္ေနခဲ့သူတေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ သူမထံမွကား တခြန္းတပါဒမွ် မေပါက္ၾကား ခဲ့။
သင္းတို႔သည္ သူမအား အ႐ုိက္အပုတ္မ်ားျဖင့္မညႇဥ္းဆဲၾက။ အထူးမမာမက်န္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သူတို႔၏လက္ေအာက္၌ပင္ အသက္ေပ်ာက္သြား ႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထို႔ထက္ဆိုး၀ါးေသာနည္းျဖင့္ ညႇဥ္းပန္းၾကသည္။ စဥ္းစားခိုင္းၾကသည္။
သူမအား မဖမ္းမီရက္အနည္းငယ္ကပင္ ခင္ပြန္းသည္အား အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ခုိင္းရန္ ပိုလန္ျပည္သို႔ေခၚသြားၾကသည္။ ယခုသူမ အား ဤသုိ႔ဆိုလာၾက သည္။
- စဥ္းစားၾကည့္စမ္း၊ ဟုိမွာေနရထုိင္ရတာက အေတာ္ၾကမ္းတာ။ က်န္းမာတဲ့လူေတြအတြက္ေတာင္ ခပ္ခက္ခက္။ ခင္ဗ်ား ေယာက်္ားက ေျခက်ဳိးရယ္၊ ဘယ္နည္းနဲ႔မွခံႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ တေနေနရာမွာ ပ်က္စီးသြားမွာပဲ၊ ခင္ဗ်ားလည္း သူ႔ကိုဘယ္ေတာ့မွျမင္ရ ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားကေကာ၊ ခင္ဗ်ားအရြယ္ ေရာက္မွ ဘယ့္နဲ႔လုပ္ၿပီး ေနာက္တေယာက္ရွာႏိုင္အံုးမွာလဲ။ ဒီေတာ့ဉာဏ္ကိုလႊာ သံုးေပါ့။ ခင္ဗ်ား ဘာေတြသိတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္တို႔ကိုေျပာ၊ က်ဳပ္တို႔ကသူ႔ကိုခင္ဗ်ားဆီ အေရာက္ ျပန္ေခၚလာခဲ့မယ္။
တေနေနရာမွာ ပ်က္စီးသြားမွာပဲတဲ့။ သနားစရာေကာင္းလုိက္တဲ့ ပဲပီက္ ကေလးရယ္။ ဘယ္လိုအေသဆုိးနဲ႔ ေသရမွာပါလိမ့္။ က်မ ရဲ႕ ညီမကိုလည္း သတ္ပစ္ခဲ့ၾကၿပီ၊ က်မေယာက္်ားကိုလည္း သတ္ျဖတ္ေနၾကၿပီ။ က်မတေယာက္တည္းပဲ က်န္ရစ္ေတာ့မယ္။ တေယာက္ တည္းမွ တေယာက္တည္းရယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ... ဒီလိုအရြယ္ႀကီးမွာ ... ဘယ္မွာသြားၿပီးေတာ့ ေနာက္တပင္ ထူႏုိင္ပါ့မလဲ။ ... တေယာက္ တည္း ... အုိမင္းၿပီးေသတဲ့အထိ အေဖာ္မပါဘဲနဲ႔ ေနရေတာ့မွာ ... က်မ သူ႔ကို ကယ္ႏိုင္တယ္။ က်မဆီအေရာက္ သူ႔ကိုျပန္ေခၚလာၾက လိမ့္မယ္ ... ဟုတ္တယ္ ... ဒါေပမဲ့ ဒါေလာက္ႀကီးတဲ့တန္ဖိုးကို ေပးရမွာလား။ ဒီလုိလုပ္လုိက္ရင္ က်မဟာ က်မ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူလည္းပဲ က်မရဲ႕ေဖေဖေလး ဟုတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ...
တခြန္းတပါဒမွ် ဖြင့္မေျပာခဲ့။
သူမသည္ ဂက္စတာပို၏ အမည္မဲ့ေသာ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးယာဥ္မ်ားအတြင္းတြင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္။ မ်ားမၾကာမီပင္ ပဲပီက္သည္လဲ ပိုလန္ ျပည္၌ ေသဆံုးသြားၿပီဟူေသာ သတင္းေရာက္လာေလသတည္း။
လီဒါ
က်ေနာ္သည္ ဘာ့က္စ္တို႔၏အိမ္သို႔ တညေနခင္းတြင္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ေရာက္လာခဲ့သည္။ အိမ္တြင္ ေယာစ်ကာ တေယာက္ တည္းသာရွိလ်က္၊ သူ ႏွင့္အတူ မ်က္လံုးကေလးကလယ္ကလယ္ႏွင့္ သတၱ၀ါအေသးစားကေလးကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုကေလးမအား လီဒါဟု ေခၚၾကသည္။ အမွန္အားျဖင့္သူကား ကေလး မွ်သာရွိေသးသည္။ က်ေနာ္၏ မုတ္ဆိတ္မ်ားကို စပ္စပ္စုစုႏွင့္ခုိးၾကည့္ရင္း စိတ္၀င္စားစရာ အသစ္အဆန္းတခု အိမ္တြင္းသို႔ေရာက္လာသည့္အတြက္ အပ်င္းေျဖ ေဖာ္ရလိမ့္မည္ဟု ေက်နပ္ေနေလသည္။
သူႏွင့္က်ေနာ္ လ်င္ျမန္စြာပင္ မိတ္ေဆြဖြဲ႔မိၾကေလသည္။ အဆုိပါ ခေလးသူငယ္ကေလးမွာ ဆယ့္ကိုးႏွစ္ပင္ျပည့္ေတာ့မည္ဟူ၍ အံ့ၾသစရာသိရွိ လာရသည္။ ေယာစ်ကာႏွင့္ညီမ၀မ္းကြဲ ေတာ္လ်က္၊ အမည္အားျဖင့္ ပလာခါ ဟုေခၚသည္ဟုလဲသိလာရသည္။ ပလာခါဟူ ေသာစကားလံုးမွာ ရွက္ေၾကာက္ျခင္းဟု အဓိပၸာယ္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္လဲ သူ႔တြင္ကား ထိုၾကန္အင္လကၡဏာ မ်ားစြာမရွိ။ ဇာတ္စင္ေပၚသို႔ တခါတရံတက္၍ အေပ်ာ္တန္းကျပတတ္သည္။ ေလာက၌ သူ အတြယ္တာဆံုးမွာ ဇာတ္သဘင္ျဖစ္ေၾကာင္းသိရွိလာရသည္။
က်ေနာ္ကားသူ၏ တုိးတုိးေဖာ္ဘ၀သို႔ ေရာက္သြားသည္။ ထုိအေၾကာင္းေၾကာင့္ က်ေနာ္မွာ အရင္းစစ္လုိက္လွ်င္ လူႀကီးပိုင္း သို႔ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း မိမိဘာသာမိမိရိပ္မိလာပါသည္။ သူကသူမ၏ငယ္ရြယ္သည့္ ေသာကမ်ားႏွင့္ႏုပ်ဳိေသာ စိတ္ကူးယဥ္မႈတို႔ကို က်ေနာ္အားဖြင့္ေျပာသည္။ သူမ၏အမႏွင့္ ျဖစ္ေစ၊ ခဲအိုႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ သေဘာခ်င္းမတိုက္ဆိုင္သည့္အခါတြင္ က်ေနာ့္ထံသို႔ ဒိုင္လူႀကီးသဖြယ္ ေျပး၍တိုင္တတ္သည္။ သူကား မိန္းကေလးငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္မ်ားနည္းတူ စိတ္ဆတ္သည္။ မိဘမ်ားအသက္ႀကီးမွ ေမြးဖြားလာေသာ ကေလး ပီပီ ႏြဲ႔ဆိုးဆိုးတတ္ေလသည္။
အိမ္တြင္း၌ေျခာက္လမွ် ေအာင္းေနၿပီးသည့္ေနာက္ က်ေနာ့္အေနႏွင့္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အျပင္သို႔လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္သည့္အခါ ၀ယ္ သူသည္က်ေနာ္၏အေဖာ္အျဖစ္ လုိက္ပါလာခဲ့သည္။ ေျခေထာ့က်ဳိးႏွင့္အဘိုးႀကီးတေယာက္၊ တေယာက္တည္း လမ္းသြားသည္ထက္ ေဘးတြင္အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ ပါလာက လူမ်ား၏ အာ႐ံုစိုက္ျခင္းမွ ပို၍သက္သာသည္။ လူတိုင္းသည္ အဘုိးႀကီးကို ၾကည့္မည့္အစား မိန္းကေလးကို ပို၍ၾကည့္ၾကသည္။ ထိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒုတိယအႀကိမ္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရာ၌လဲ သူပါလာခဲ့ျပန္သည္။ ထိုအေၾကာင္း ေၾကာင့္လဲ လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာခ်ိန္းဆိုထားေသာ ေနရာတေနရာသို႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္သြားရသည့္အခါတြင္ က်ေနာ္ႏွင့္လုိက္လာခဲ့သည္။ ထို႔အ ေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ ေျမေအာက္ဂိုဏ္း၀င္ အိမ္တအိမ္သို႔အသြား၌ သူပါလာခဲ့ျပန္သည္။ သို႔ႏွင့္ ယခုစြဲခ်က္ထဲတြင္ပါ သည့္အတုိင္း ဒုတ္စက္ သလုိ ဆက္သြား၍ သူလဲ က်ေနာ္၏ဆက္သား ျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။
သူကား တာ၀န္ကိုႏွစ္သက္စြာ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ေလသည္။ အလုပ္တြင္ မည္သို႔အဓိပၸာယ္ပါသည္၊ မည္သည့္အက်ဳိးသို႔ သက္ေရာက္ ေစသည္ စသည္ တို႔ျဖင့္ ေခါင္းအ႐ႈပ္မခံ။ လုပ္ရေသာအလုပ္မွာ အသစ္အဆန္း၊ စိတ္၀င္စားစရာျဖစ္သည္။ လူတိုင္းလုပ္ေသာ အလုပ္မ်ဳိး လည္းမဟုတ္၊ စြန္႔စားခန္းအရသာလဲ ပါ သည္။ ဤအခ်က္တို႔ပင္ သူ႔အတြက္ ဖူလံုေလသည္။
အေသးအဖြဲကိစၥကေလးမ်ားကိုသာ လုပ္ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး က်ေနာ္သည္ သူ႔အားလိုသည္ထက္ပို၍ ေျပာမျပလိုခဲ့။ အဖမ္းခံရ မည္ဆုိလွ်င္ “အျပစ္” ရွိသည္ဟူေသာ စိတ္မသိုးမသန္႔ျဖစ္မႈသည္မေကာင္း၊ မသိနားမလည္ျခင္းသည္ သူ႔အား အကာအကြယ္ပို၍ ေပးႏုိင္ေပ လိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ လီဒါကား လုပ္သက္ရင့္လာသည္။ လီဒါကား ယဲလီနက္တို႔အိမ္သို႔ မွာလုိက္ေသာစကားကေလးတခြန္းကို၀င္၍ ေျပာေပး ႐ံုသာမက၊ ထို႔ထက္ႀကီးမားေသာ တာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိလာသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိအခ်ိန္အခါတြင္မူ ဘာလုပ္၍ ဘာကိုင္ေနမွန္း သေဘာေပါက္ရန္လိုလာေလၿပီ။ က်ေနာ္ကလဲ အစပ်ဳိးပါေတာ့သည္။ သို႔ႏွင့္သင္တန္း ... တကယ့္ေက်ာင္းသင္တန္းတရပ္ကို ဖြင့္ရေတာ့သည္။ လီဒါလည္း ႀကိဳးစားပမ္းစားႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး ေလ့လာေလသည္။ အေပၚရံေၾကာအရကား လီဒါသည္ယခင္အတုိင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္၊ ေပါ့တီးေပါ့ဆႏွင့္ ေနတတ္ေသာ ဂ်ပမိုးမကေလး ကဲ့သုိ႔ပင္ ဆက္လက္ေနထိုင္ေလသည္။ အတြင္း၌ကား တမူကြဲျပား ျခားနားခဲ့ေလၿပီ။ ေတြးေတာေလၿပီ။ ႀကီးျပင္းလာေလၿပီ။
အလုပ္လုပ္ယင္း မီးရက္ႏွင့္သိကၽြမ္းလာသည္။ မီးရက္မွာအလုပ္ဘက္တြင္ အေတာ္၀ါရင့္ေနၿပီျဖစ္လ်က္ အလုပ္အေၾကာင္းလဲ နား၀င္ေကာင္းေအာင္ ေျပာတတ္သည္။ လီဒါကား သူ႔အေပၚအထင္ႀကီးလာသည္။ မီးရက္၏ အတြင္းအျမဳေတအစစ္ကိုကား လီဒါ့အေနႏွင့္ေသေသခ်ာခ်ာ သ႐ုပ္ဖမ္းမိပံုမေပၚေပ၊ သို႔ေသာ္ ဤေနရာတြင္ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ပင္ အျမင္မွန္ကိုမျမင္ခဲ့။ အေရးႀကီးသည္မွာ မီးရက္သည္ အလုပ္အရ၊ အျပင္ဘန္း ယံုၾကည္ခ်က္အရ၊ အျခားေယာက္်ား ကေလးမ်ားထက္ ပို၍ လီဒါႏွင့္နီးစပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ဤစိတ္ဓာတ္သည္ ကေလးမ၏ကိုယ္တြင္း၌ ေပါက္ဖြားလာကာ အျမစ္မ်ားလဲ နက္႐ႈိင္းသည္ထက္ နက္႐ႈိင္းလာေလသည္။
၁၉၄၂ ခုႏွစ္ အစပုိင္းေလာက္တြင္ သူသည္ပါတီ၀င္ေရးကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍မရဲတရဲ ေမးစျပဳလာသည္။ ယခင္ကဆုိလွ်င္ သူဤမွ်ရွက္ကိုး ရွက္ကန္း ျဖစ္သည္ကို တခါမွ်မေတြ႔ဘူးခဲ့၊ ယခင္က မည္သည့္ကိစၥကိုမွ် ဤမွ်ေလာက္ ေလးေလးနက္နက္မယူဆခဲ့။ က်ေနာ္ကား ဆုိင္းငံ့၍ေနခဲ့ေသးသည္။ သူ႔အား ဆက္ လက္၍ သင္ျပၿမဲသင္ျပေနေသးသည္။ သူ႔အား စမ္းသပ္၍ေနခဲ့ေသးသည္။
၁၉၄၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလတြင္ ဗဟိုေကာ္မတီက သူ႔အားပါတီ၀င္အျဖစ္ တိုက္႐ိုက္လက္ခံခဲ့ေလသည္။ ခုိက္ခိုက္တုန္ေအးေသာ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ၀ယ္၊ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦးသား အိမ္သို႔ျပန္လာေနၾကသည္။ ခါတိုင္းတြင္ သူကား စကားတတြတ္တြတ္ ေျပာေနတတ္သည္။ ယခုေသာ္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ အိမ္အနီး လယ္ကြင္းျပင္မ်ားသို႔ေရာက္ေတာ့မွ ျဗံဳးကနဲရပ္လုိက္သည္။ ခပ္တုိးတုိးေျပာလိုက္ေသာ ေလသံမွာတိုးလြန္းလွသျဖင့္ ဘိနပ္မ်ားေအာက္မွ ႏွင္းအပြင့္တိုင္း အပြင့္တိုင္းနိမ့္ဆင္းသြားပံုမ်ားကိုပင္ ၾကားေနႏိုင္ပါသည္။
- က်မတသက္မွာ ဒီေန႔ဟာအေရးအႀကီးဆံုးေန႔ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သိပါတယ္။ အခု က်မကိုယ္ကို က်မမပိုင္ေတာ့ဘူး။ ရဲေဘာ္တို႔ကို ကတိေပးပါ တယ္။ ရဲေဘာ္တို႔ေမွ်ာ္လင့္သမွ်ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေယာင္းမျမင္းစီး မဖ်က္ဆီးပါဘူး။ ဘာႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ...
အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ကိစၥမ်ားလည္း ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။ လီဒါကား မေဖာက္ျပားခဲ့။
သူသည္ ပါတီေခါင္းေဆာင္ပိုင္း အတြင္းအက်ဆံုးေသာ အဆက္အသြယ္တို႔ကို ကိုင္တြယ္ခဲ့သည္။ အႏၱရာယ္အႀကီးဆံုးေသာ တာ၀န္မ်ားကိုထမ္းေဆာင္ရသည္။ ျပတ္သြားေသာအဆက္မ်ားကိုျပန္ဆက္၍ အႏၱရာယ္၀ိုင္းလာေသာ အဆက္အသြယ္မ်ားကို ကာကြယ္ရ သည္။ အထက္ပိုင္း တေနရာရာတြင္ျဖစ္ ေစ၊ အိမ္တအိမ္၌ျဖစ္ေစ မီးမ်ား၀ိုင္းလာသည့္အခါတြင္ လီဒါသည္ ထုိေနရာသို႔သြား၍ ငါးရွဥ့္သဖြယ္ ေလွ်ာကနဲလြတ္ထြက္သြားတတ္သည္။ ယခင္ကကဲ့သို႔ပင္ လုပ္စရာရွိလွ်င္လုပ္၍၊ ပူပင္ေသာကမပါေပ်ာ္ရႊင္စြာပင္ လုပ္တတ္ ကိုင္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထုိအမူအရာ၏ေအာက္၌ကား တာ၀န္သိတတ္ျခင္း တည္းဟူေသာ အသိဉာဏ္က ခုိင္ခုိင္ၿမဲၿမဲႀကီး ၀င္ေရာက္၍ေနေလၿပီ။
က်ေနာ္တို႔အဖမ္းခံရၿပီးသည့္ေနာက္ တလမွ်အၾကာတြင္ သူလဲအဖမ္းခံရသည္။ မီးရက္က ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကီးေဖာ္၍ စကားေျပာ ေနခုိက္၊ လီဒါ၏ အမည္မွာ ဂက္စတာပိုထံသို႔ ပါသြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ကား အစ္မႏွင့္ခဲအုိျဖစ္သူတို႔ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ကာ၊ ေျမေအာက္ခုိသြားရန္ လီဒါကပင္ အကူအညီေပးလိုက္ေၾကာင္းကို ဆက္စပ္ၾကည့္ရန္ မခက္ေတာ့ေပ။ သူကား ေခါင္းကေလးကို ဆတ္ကာ၊ ေတာ့ကာႏွင့္ မလုပ္သင့္သည္ကို လုပ္မိမွန္းမသိ၊လုပ္မိသမွ်သည္ မိမိအတြက္မည္သို႔ အမႈပတ္လာမည္ကိုမသိေသာ ေပါ့တီးေပါ့ဆ မိန္းက ေလးတေယာက္၏ အခဏ္းကေန၍ မာန္ပါပါ အသံုးေတာ္ခံေလသည္။
သူသိသမွ်ကား မ်ားျပားလွသည္။ ဘာတခြန္းမွ်ကား ဖြင့္၍မေျပာခဲ့။ ထို႔ထက္ အေရးႀကီးသည္ကား ေထာင္ထဲ၌ပင္ အလုပ္ကို ဆက္၍လုပ္ေနျခင္းျဖစ္ ေလသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ေျပာင္းသြားသည္၊ လုပ္နည္းကိုင္နည္းမ်ား ေျပာင္းသြားသည္၊ တာ၀န္လုပ္ငန္းမ်ားသည္လဲ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ မည္သည့္ အစိတ္အပိုင္းသို႔ေရာက္ေစကာမူ လက္ပိုက္၍ ထိုင္မေနရဟူေသာ ပါတီ၀င္တို႔၏ နားလည္မႈကား ေျပာင္းမသြား။ ၫႊန္ၾကားခ်က္မ်ားအတိုင္း လုပ္စရာရွိသည္တို႔ကို သစၥာရွိစြာ၊ လ်င္ျမန္စြာ တိက်စြာ လုပ္ကိုင္သည္။ အျပင္ဘက္မွ လူတ ေယာက္ကို ကာကြယ္ရန္ သပြတ္အူလိမ္ေနေသာ အေျခအေနတရပ္မွ ေက်ာ္လႊားရမည္ ဆုိလွ်င္ လီဒါသည္ သူ၏အျပစ္ကင္းမဲ့ေသာ မ်က္ႏွာ ကေလးႏွင့္ အျခားသူတေယာက္ေယာက္၏ “အျပစ္” ကို မိမိေခါင္းေပၚသို႔ ခံယူေလသည္။ ပန္းကရာ့စ္ေထာင္တြင္သူသည္ စႀကႍဘာယာ တေယာက္ ျဖစ္လာသည္။ သူၾကားက ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ေသာ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အျပင္ဘက္ရွိလူအမ်ားအျပား အဖမ္းမခံၾကရေခ်။ သူ ကာကြယ္ခဲ့ေသာ အခ်ဳိ႕သူမ်ားကား လံုး၀လူစိမ္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ တႏွစ္နီးပါးၾကာလုမွ သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ လွ်ဳိ႕၀ွက္စာတေစာင္ကို ဖမ္းမိသြား ေတာ့သည္။ ထုိအခါက် မွသာ သူ၏ “ဇာတ္မင္းသမီးအလုပ္” လဲ တစခန္းသိမ္းေလေတာ့သည္။
ယခုသူသည္ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္အတူ ႐ံုးအတင္ခံရန္ ႐ိုခ္သို႔ ခရီးထြက္ရေပေတာ့မည္။ က်ေနာ္တုိ႔၏ အစုအေ၀းႀကီးတခုလံုးတြင္ လြတ္လပ္ေရးရသည့္အ ခ်ိန္အထိ အသက္ရွင္ေနရန္၊ အေထာက္အထားႏွင့္တကြ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္သူကား သူတေယာက္သာရွိေလသည္။ သူကား ငယ္ေသးသည္။ က်ေနာ္တို႔မရွိၾကေတာ့ လွ်င္၊ သူ႔အေနႏွင့္ လမ္းလြဲမသြားပါေစႏွင့္။ သူ႔အေနႏွင့္ ေလ့လာ ဖြယ္ရာအမ်ားအျပား ရွိ ေသးသည္။ သင္ေပးၾကပါ။ တံုးမသြားပါေစႏွင့္။ သူ႔အား ေခါင္းေဆာင္မႈေပး ၾကပါ။ မာန၀င္၍လုပ္ခဲ့သမွ် တင္းတိမ္မသြားပါေစႏွင့္။ အခက္အခဲ ဆံုး အခ်ိန္မ်ားတြင္ မိမိ၏တန္ဘိုးကိုျပခဲ့သည္။ မီးထဲမွ ေဖာက္၍သြားခဲ့သည္။ သတၳဳမ်ဳိးေကာင္း ျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ခဲ့ၾကရပါၿပီ။
က်ေနာ္၏ အရာရွိ
ဤသည္ကား လူ႐ုပ္သြင္မ်ားအတြင္းသို႔ အၾကံဳးမ၀င္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ ႐ုပ္တုကေလးအေနႏွင့္ဆိုက စိတ္၀င္စားဖြယ္ျဖစ္သည္။ အရြယ္အစားအရလည္း အျခား႐ုပ္တုကေလးမ်ားထက္ သိသိသာသာႀကီး ပို၍ ထြားေလသည္။
လြန္ခဲ့ေသာဆယ္ႏွစ္က ဗီေနာဟရာဒီ ရပ္ကြက္၊ ဖေလာရာ ကဖီးတြင္ ခင္ဗ်ားသည္ အိတ္တြင္းတြင္မွ အေႂကြမ်ားကို လႈပ္လိုလွ်င္ လည္းေကာင္း၊ သုိ႔မဟုတ္ “ဒီမွာဆရာ ... စာရင္းရွင္းၾကစို႔” ဟူ၍ ေခၚလိုေသာအခါ၌လည္းေကာင္း၊ အ၀တ္စံုအနက္ကို၀တ္ထားသည့္ လူပိန္ပိန္ရွည္ရွည္တေယာက္သည္ ကုလားထုိင္မ်ားအၾကား၀ယ္ ေရငုတ္သေဘၤာေျပာင္းတုိင္ကဲ့သို႔ အသံမျမည္ဘဲ လ်င္ျမန္စြာျဖတ္သန္း လာလ်က္၊ ခင္ဗ်ား၏ ဘီလ္စာရြက္ကို ထုိးေပးေပလိမ့္မည္။ သူ႔တြင္ သားရဲတိရိစၦာန္ကဲ့သုိ႔ လ်င္ျမန္လ်က္ႏွင့္တိတ္ဆိတ္ေသာ လႈပ္ရွားမႈလဲရွိ သည္။ အစစအရာရာကို ျမင္တတ္ေသာ သားရဲတိရိစၦာန္၏ စူးရွေသာ မ်က္လံုးမ်ားလဲ ရွိသည္။ ခင္ဗ်ားလိုသမွ်ကို မွာေနရန္ပင္ မလို။ သူကိုယ္တုိင္ကပင္ လက္ေအာက္ခံစားပြဲထုိးမ်ားအား လွမ္း၍ခန္႔ခြဲႏွင့္သည္။ “တတိယစားပြဲ၊ ႏို႔နဲ႔ကာဖီအႀကီးစားတခြက္၊ မလိုင္မထည့္နဲ႔”၊ “ဘယ္ဘက္ျပဴတင္းေပါက္၊ ကိတ္မုန္႔နဲ႔ျပည္သူ႔သတင္းစာ”။ သူကား ေဖာက္သည္မ်ားအတြက္လဲ ေကာင္းမြန္ေသာလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တ ေယာက္ျဖစ္သည္။
ထုိအခ်ိန္အခါက သူ႔အားက်ေနာ္မသိေသးခဲ့။ ေနာက္အေတာ္ႀကီးၾကာေတာ့မွ ယဲလီနက္တို႔၏အိမ္တြင္ သူႏွင့္သိကၽြမ္းလာရသည္။ ဤအခါတြင္ကား သူသည္လက္ထဲ၌ခဲတံကို မကိုင္ဘဲ ပစၥတိုတလက္ကို ကိုင္ထားသည္။ က်ေနာ့္အား ၫႊန္ျပရင္းလဲ ...
- ဒီလူ႔ကို ငါစိတ္အ၀င္စားဆံုးပဲေဟ့
ဟု ေျပာခဲ့ေလသည္။ အမွန္ကိုဆိုရလွ်င္ က်ေနာ္ႏွင့္သူကား တဦးႏွင့္တဦး အျပန္အလွန္စိတ္၀င္စားခဲ့ၾကပါသည္။
သူသည္ ပင္ကိုယ္ဉာဏ္ေကာင္းသူတေယာက္ျဖစ္၏။ လူ႔သဘာ၀ကို နားလည္တတ္ေသာ အရည္အခ်င္းေၾကာင့္လည္း အျခား ေသာ ဂက္စတာပိုမ်ားထက္ တပန္းသာေလသည္။ ရာဇ၀တ္ဖက္ဆိုင္ရာ ပုလိပ္ဖက္္တြင္သာ အလုပ္လုပ္မည္ဆုိလွ်င္ ထုိအရည္အခ်င္းေၾကာင့္ ႀကီးပြားမည့္လူစား ျဖစ္ေလသည္။ သူခုိးကေလးမ်ား သုိ႔မဟုတ္ လူသတ္သမားမ်ားဟူသည္ကား ေအာက္သို႔ေလွ်ာက်၍ မိမိတို႔၏ ဂိုဏ္း၀င္ မ်ားႏွင့္လဲ အဆက္ျပတ္သြားၾကၿပီဆိုလွ်င္ ကိုယ့္အသားနာမည္ကုိသာ ပူပင္ေလ့ရွိၾကသည္၊ ထုိအခါမ်ဳိးတြင္ မိမိတို႔၏ ရင္တြင္း၌ရွိသမွ်တို႔ကို သူ႔အားဖြင့္ေျပာရန္ ၀န္ေလးၾကမည္မဟုတ္ဟု ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံေရးပုလိပ္အေနႏွင့္ေသာ္ကား၊ ဤသို႔ေသာ ကိုယ္ေရးကိုယ္သာ ၾကည့္တတ္သည့္လူမ်ဳိးကို လက္တြင္းသို႔ရႏိုင္ခဲၾကသည္။ ဤေနရာမ်ဳိးတြင္ကား ပုလိပ္၏လိမၼာပါးနပ္မႈႏွင့္သာ အစြမ္းၿပိဳင္ရသည္မဟုတ္ေပ။ ထို႔ထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာ ႀကီးမားေသာ အင္အားမ်ားႏွင့္ၿပိဳင္ဆုိင္ရေလသည္။ အဖမ္းခံထားရသူ၏ ယံုၾကည္ခ်က္၊ ထိုသူႏွင့္ဆက္စပ္ေန ေသာ အဖြဲ႔အစည္းတခုလံုး၏ ဉာဏ္ႀကီးမႈ၊ ဤသည္တို႔ႏွင့္ အားခ်င္းၿပိဳင္ရသည္။ ထုိသုိ႔ၿပိဳင္ရမည္ဆိုလွ်င္ လိမ္မာပါးနပ္မႈလဲ မလံုေလာက္၊ ထိုး ႀကိတ္ ႐ိုက္ႏွက္ခ်င္းမ်ားလဲ မဖူလံုေပ။
“က်ေနာ္၏အရာရွိ”ထံတြင္ ခင္ဗ်ားရွာၾကည့္မည္ဆုိပါက၊ ခုိင္ၿမဲေသာယံုၾကည္ခ်က္ဟူ၍ ေတြ႔ရလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ အျခားသူမ်ား ထံတြင္ ေတြ႔ႏုိင္ေသာ ယံုၾကည္ခ်က္မ်ဳိးကို သူ႔ထံ၌ေတြ႔ရမည္မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ အျခားသူတေယာက္ေယာက္ထံတြင္ ဤသို႔ေသာယံုၾကည္ ခ်က္မ်ဳိးရွိသည္ဟုဆိုျပန္က ထုိယံုၾကည္ခ်က္သည္ ဖ်င္းအထံုထိုင္းမႈတုိ႔ႏွင့္သာ ေရာယွက္ေနေလသည္။ လိမ္မာပါးနပ္ျခင္း၊သေဘာတရား မ်ားတြင္ ကၽြမ္းက်င္ျခင္း၊ လူ႔သဘာ၀ကိုနားလည္ျခင္းစေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားျဖင့္ ပူးေပါင္းေနေလ့မရွိေပ။ ျခံဳၾကည့္လုိက္သည့္အခါ သူတို႔ ဘက္တြင္ ေအာင္ျမင္မႈမ်ား တေလးသာေနသည္ဆိုပါက ထိုသုိ႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ က်ေနာ္တို႔သည္ အျခားအျခားေသာ ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈမ်ားႏွင့္ မႏႈိင္းသာေလာက္ေအာင္ ခက္ခဲေသာအေျခအေန၀ယ္ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ ေဒသတြင္း၌ အလြန္ၾကာျမင့္စြာ တုိက္ပြဲ၀င္ေနရေသာေၾကာင့္ျဖစ္ သည္။ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာခံႏိုင္ေသာသူသည္ လူေတာ္တေယာက္ျဖစ္သည္ဟု ႐ုရွေဘာ္လ္ရွီဗစ္မ်ားက ဆိုခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၎တို႔အေနႏွင့္ဆိုလွ်င္ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕တြင္ မီးမ်ား၀ိုင္းလာက ပဲတေရာဂရဒ္ ၿမိဳ႕သို႔ကူးသြားႏုိင္သည္။ ပဲတေရာဂရဒ္ၿမိဳ႕မွတဖန္ ၾသဂ်က္ ဆာၿမိဳ႕သို႔ေျပာင္း၊ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိေသာ ၿမိဳ႕မ်ားတြင္ မည္သူကမွ်လဲ သူတို႔အားမသိေစဘဲ ေျခေဖ်ာက္၍ေနႏိုင္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ တုိင္းျပည္တြင္ကား ပရာဟာ၊ ပရာဟာႏွင့္ ပရာဟာ တၿမိဳ႕တည္းသာ ရွိသည္။ ၿမိဳ႕ေပၚရွိ လူတ၀က္ကလဲ ခင္ဗ်ားကိုသိေနၾကသည္။ ရန္သူက လဲ သူလွ်ဳိမ်ားကို တအုပ္ႀကီးျပံဳ၍ ခ်ထားႏိုင္သည္။ သို႔စဥ္လ်က္ က်ေနာ္တို႔သည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကံ့ၾကံ့ခံေနခဲ့ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ရဲေဘာ္မ်ားဆို လွ်င္ ဂက္စတာပိုက ေဖာ္မထုတ္ႏိုင္ဘဲ ငါးႏွစ္ၾကာသည္အထိ ေျမေအာက္လွ်ဳိေနခဲ့ၾကသည္။ ယင္းသို႔ေနႏိုင္သည္မွာ က်ေနာ္တို႔အေနႏွင့္ နည္းနာနိသွ်အေျမာက္အမ်ားတို႔ကို သင္ၾကားခံယူခဲ့ရေသာေၾကာင့္လဲျဖစ္သည္။ ဟုတ္သည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္လဲ ရန္သူသည္ အင္အားႀကီး မားၾကမ္းၾကဳတ္လွသည့္တိုင္ေအာင္၊ ဖ်က္ဆီးျခင္းမွလြဲ၍ အျခားဘာတခုကုိမွ် မလုပ္တတ္ေသာေၾကာင့္လဲ က်ေနာ္တို႔ ဤသို႔ေနႏုိင္ၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ဌာနခြဲ၊ ဒုတိယ - (က) - ၁ - တြင္ ကြန္္ျမဴနစ္၀ါဒ အျမစ္ကစ၍ ႏႈတ္ပစ္ေရးတြင္ ထိပ္ထိပ္က်ဲျဖစ္သည္ဟူ၍ လူသံုးေယာက္ နာမည္ ႀကီးၾကသည္။ ျပည္တြင္းရန္သူအား တုိက္ခိုက္သည့္ စစ္မ်က္ႏွာတြင္ ရဲရင့္မႈအတြက္ဟူ၍ အနက္၊ အျဖဴ၊ အနီေရာင္ဖဲျပားကို တင္ဆင္ႏိုင္ၾက သည္။ ထိုသူတို႔ကား ဖရိဒရစ္။ ဇန္ဒဲရ္ ႏွင့္“က်ေနာ္၏အရာရွိ” ယုိးဇက္၊ ဘဲမ္းတို႔ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔သည္ ဟစ္တလာ ၏ ဓနရွင္ဆိုရွယ္လစ္ ၀ါဒအေၾကာင္းကို မ်ားစြာေျပာေလ့ေျပာမရွိ။ ထို၀ါဒအေၾကာင္း သူတို႔သိသမွ်မွာလဲ ထမင္းစားေရေသာက္ေလာက္သာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ကား ႏိုင္ငံေရးသေဘာတရားတခုအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ေနသူမ်ား မဟုတ္ေပ။ ကိုယ္က်ဳိးကိုသာ ကိုယ္ရွာေနၾကသည္။ ကိုယ္တတ္သလို ကိုယ္လုပ္ ေနၾကသည္။
ဇန္ဒဲရ္ကား ေသးေသးႏုပ္ႏုပ္၊ လူပုသေလာက္လဲ စိတ္တိုတတ္သည္။ ပုလိပ္နည္းမ်ား၊ လုပ္ဟန္ကိုင္ဟန္မ်ားကို အျခားသူမ်ား ထက္ပို၍ တတ္ေျမာက္သည္။ အထူးသျဖင့္ စားေပါက္ထြင္ျခင္း၌ကၽြမ္းက်င္သည္။ တခါက ပရာဟာၿမိဳ႕မွေန၍ ဘာလင္ၿမိဳ႕သို႔ ေလးငါးလမွ် နယ္ေျပာင္းရသည္တြင္၊ သူေတာင္းစား ခၽြဲ ခၽြဲကာ ပရာဟာၿမိဳ႕သို႔ ျပန္မေရာက္ေရာက္ေအာင္လုပ္ခဲ့သည္။ သူ၏အျမင္အရ ႐ိုခ္ေနျပည္ေတာ္ ဘာလင္ၿမိဳ႕တြင္ အလုပ္လုပ္ရျခင္းမွာ ရာထူးေလွ်ာ့ခ်သည္ႏွင့္တူသည္၊ အထူးသျဖင့္ ေငြ၀င္လမ္းေလ်ာ့သြားျခင္း မည္ေလသည္။ နက္ေမွာင္ ေနေသာ အာဖရိက တိုက္တြင္လည္းေကာင္း၊ ပရာဟာၿမိဳ႕တြင္၎၊ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရသည့္ ကိုလိုနီအရာရွိဟူသည္ကား ဧရာမပုဂၢိဳလ္ႀကီး တေယာက္ျဖစ္သည္။ ဘဏ္တိုက္တြင္းသို႔ ေငြမ်ားသြင္းရန္ အလားအလာပို၍ရွိသည္။ ဇန္ဒဲရ္ကား အလုပ္ႀကိဳးစားသည္။ မိမိဘယ္ေလာက္ ႀကိဳးစားသည္ကို လူျမင္ေစရန္ ထမင္းစားယင္းပင္ အမႈစစ္တတ္သည္။ ႀကိဳးစားပံုတို႔ကို ထိုသုိ႔လူျမင္ပါမွ၊ တာ၀န္၏ အျပင္အပတြင္ ထို႔ထင္ပင္ ႀကိဳးစားတတ္ေၾကာင္းကို လူမသိမည္ျဖစ္သည္။ သူ႔လက္တြင္းသို႔လည္း ေရာက္၊ အိမ္တြင္လည္း ေငြစုစာအုပ္ သို႔မဟုတ္ ေငြတန္ဘိုးရွိေသာ စာခ်ဳပ္စာတမ္းမ်ားကို ရွိသည့္သူကား ႏွစ္ထပ္ကြမ္းကံဆိုးေလေတာ့သည္။ ဤသို႔ေသာသူမ်ားကား အျမန္ဆံုးေသရမည္၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆုိ ေသာ္ ေငြစုစာအုပ္မ်ားႏွင့္ တန္ဘုိးရွိေသာ စာခ်ဳပ္စာတမ္းမ်ားက ဇန္ဒဲရ္တပ္မက္ေသာ အရားမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ သူ႔အား အရည္အ ခ်င္းအရွိဆံုးေသာ အရာရွိတေယာက္ဤသို႔ေသာ ကိစၥမ်ဳိး၌ အရည္အခ်င္းအရွိဆံုးေသာ အရာရွိတေယာက္ဟု ဟူဆၾကေလသည္။ (ဤေန ရာတြင္ သူ၏ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ စကားျပန္လုပ္သူ ခ်က္လူမ်ဳိး ဆေမာလာ ႏွင့္ကြာသည္။ ဆေမာလာကား လူႀကီးလူေကာင္းဓားျပ ျဖစ္၍၊ ေငြရလွ်င္ လူ႔အသက္ကို ေတာင္းဆုိေလ့မရွိေပ။)
ဖရီးဒရစ္ကား ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္၊ အသားညိဳညိဳ၊ မ်က္လံုးမ်ားက ခပ္ဆိုးဆိုး၊ ျပံဳးလွ်င္လဲ ခပ္ဆိုးဆိုးျပံဳးတတ္သည္။ ၁၉၃၇ ခုေလာက္ ကတည္းက ခ်က္ကိုစလုိဗားကီးယားျပည္သုိ႔ ဂက္စတာပိုသလွ်ဳိအျဖစ္ ေရာက္လာကာ၊ တကၽြန္းတေျမသို႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ လာၾကေသာ ဂ်ာမန္ရဲေဘာ္မ်ားကို လုပ္ၾကံသုတ္သင္ေရး၌ အကူအညီေပးခဲ့သည္။ ထိုသို႔လုပ္သည္မွာ အဆန္းမဟုတ္၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ လူေသ မ်ားကား သူ၏မက္ေမာရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ သူ႔အေနႏွင့္ဆုိလွ်င္ အျပစ္မရွိသူဟူ၍ မည္သူမွ်မရွိ။ သူ႔႐ံုးခန္း၏ ခါးပန္းကိုေက်ာ္လုိက္မိ သူတုိင္းကား အျပစ္ရွိသူမ်ားျဖစ္သြားၾကေလေတာ့သည္။ မိန္းမမ်ားအား ၎တုိ႔၏ခင္ပြန္းသည္မ်ားသည္ အက်ဥ္းစခန္း မ်ား၌ေသဆံုးသြားၾက ၿပီ၊ သို႔မဟုတ္ အသတ္ခံၾကရၿပီဟု ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ အထူးအရသာေတြ႔ေနတတ္သည္။ သူႏွစ္ၿခိဳက္စြာ လုပ္ေလ့ရွိေသာ ကိစၥတရပ္မွာလဲ အံဆြဲထဲမွ ျပာအုိးကေလး ခုႏွစ္အုိးကို ထုတ္၍အခ်ဳပ္ခံထားရသူမ်ားအား ျပသျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။
- ေဟာဒီ ခုႏွစ္ေယာက္ဟာ ငါကိုယ္တိုင္ ငါ့လက္နဲ႔႐ိုက္သတ္ပစ္လုိက္တာကြ။ မင္း နံပါတ္ရွစ္ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။
(ယခုေသာ္ ယန္၊ စ်ိစ်ကာ ကို ႐ုိက္သတ္ခဲ့ၿပီျဖစ္၍ ျပာအုိးရွစ္လံုးျဖစ္ေနေလၿပီ။) သူသည္ အမႈတြဲေဟာင္းမ်ားကို လွန္ေလွာၾကည့္ ယင္း “လုပ္ၿပီးၿပီ၊ လုပ္ၿပီးၿပီ” ဟုဆုိကာ၊ လူေသစာရင္းမ်ားျဖင့္ ေက်နပ္၍ေနတတ္ေလသည္။ အထူးသျဖင့္ မိန္းမမ်ားကို ၿမိန္ၿမိန္ယွက္ယွက္ႀကီး ညႇဥ္းပန္းတတ္သည္။
သူသည္ စည္းစိမ္ကိုမက္သည္။ ထိုတပ္မက္မႈသည္ကား သူ၏ပုလိပ္လုပ္ငန္းကို ေဘးပန္းမွကူညီေပးေနေသာ စက္ကေလးတလံုး ကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ခင္ဗ်ား၏အိမ္သည္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပင္ဆင္မြမ္းမံထားေသာ အိမ္ျဖစ္က၊ သုိ႔မဟုတ္ ခင္ဗ်ားသည္အထည္ ဆိုင္တဆုိင္ကိုပိုင္က - ခင္ဗ်ား ျမန္ျမန္ေသရမည္။ ဤသည္မွလြဲ၍ အျခားဘာမွ်မရွိ။
ခ်က္လူမ်ဳိး၊ ၎၏ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ နဲရဂါ ဆုိသူမ်ာ သူ႔ထက္ေခါင္းတ၀က္သာမွ် နိမ့္သည္။ ဤကား အရပ္အေမာင္းႏွင့္ စပ္ဆုိင္ သည္။ ထုိမွတပါး သူတို႔ႏွစ္ဦးအၾကားတြင္ ကြဲျပားျခားနားမႈ ဟူ၍မရွိေခ်။
ဘဲမ္းဆိုေသာ က်ေနာ္တို႔၏အရာရွိကား ေငြကို အငန္းမရတပ္မက္လွသည္ မဟုတ္၊ လူေသမ်ားကိုလဲ မမက္ေမာလွ။ စာရင္းတြက္ ၍ၾကည့္လွ်င္မူ ဤေနရာမ်ားတြင္ အထက္ပါလူႏွစ္ေယာက္ထက္ မ်ားစြာညံ့ဖ်င္းလိမ့္မည္ - မဟုတ္ေပ။ သူကား လူႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္တ ေယာက္ ျဖစ္လာလိုေသာဆႏၵႏွင့္ စြန္႔စြန္႔စားစားက်ဲေနေသာ သူတေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ သူလည္း ဂက္စတာပိုတြင္ လုပ္သက္ရွည္လွၿပီ ျဖစ္သည္။ နပိုလီယံရိပ္သာတြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ဘဲရန္ ၏ လွ်ဳိ႕၀ွက္ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္ စားပြဲထုိးအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ခဲ့သည္။ ဟစ္တလာကို ဘဲရန္က မေျပာဘဲက်န္ေနေသာ အခ်က္ဟူသ၍ ဘဲမ္းက ျဖည့္စြက္ေျပာဆိုခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ဤကိစၥမ်ဳိးကား ေသးႏုပ္ေနေသးသည္။ သူတပါးကို အမဲလုိက္သလို လုိက္၍ဖမ္းရျခင္း၊ ၎တို႔၏ ေသေရးရွင္ေရးတည္းဟူေသာ ျပႆနာတြင္ သက္ဦးဆံပိုင္ျဖစ္ရျခင္း၊ အိမ္ေထာင္ မ်ား၏ကံၾကမၼာကို သူကသာ အဆံုးအျဖတ္ေပးရျခင္း၊ ဤသို႔ေသာ ကိစၥမ်ားသာလွ်င္ ေက်နပ္ဖြယ္ရာ ေကာင္းေလသည္။
ဘဲရန္ - ႐ူးေဒါလ္ဖ္၊ ဘဲရန္။ ေဖာက္ျပန္ေသာ ခ်က္ဓနရွင္မ်ား၏ကိုယ္စားလည္။ အမ်ဳိးသားသစၥာေဖာက္။ ဂ်ာမန္မ်ား၀င္ေရာက္အုပ္စုိးစက ႐ုပ္ေသးအစိုးရ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ တုိင္းျပည္အက်ဳိးယုတ္ေစခဲ့သည္။
သူ၏ စိတ္ေက်နပ္မႈရရန္အတြက္ ေနရာတကာတြင္ မခ်ိမဆန္႔ဇာတ္သိမ္းေနရန္မလိုေပ။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဘက္က တနည္းႏွင့္မဟုတ္ တနည္းနည္းႏွင့္ လက္မေထာင္ႏိုင္လွ်င္၊ အေျခအေနမ်ားမွာ ထုိ႔ထက္ပင္ ပုိ၍ဆိုး၀ါးသြားႏိုင္သည္။ ဟဲေရာစတရာေတာစ္ လိုသာ နာမည္ႀကီး ရမည္ဆုိရင္၊ ဘာလဲဟဲ့ အလွ၊ ဘာလဲဟဲ့ အသက္။
ဟဲေရာစတရာေတာစ္ - ေရွးေဟာင္းဂရိျပည္တြင္၊ ဟဲေရာစတရာေတာစ္ဆုိသူသည္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားလုိေသာေၾကာင့္ အလွပဆံုး၀တ္ေသာ ၀တ္ေက်ာင္းႀကီးတ ေက်ာင္းကို မီးတုိက္ဖ်က္ဆီးခဲ့ေလသည္။
သူအကြက္႐ုိက္၍ ျဖန္႔ခ်ထားေသာသူလွ်ဳိစနစ္မွာ အႀကီးက်ယ္ဆံုးျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ သူကား အမဲလုိက္ေခြးတအုပ္ႀကီးကိုသံုး ေသာမုဆုိးျဖစ္ေလသည္။ တကယ္လဲ အမဲလုိက္ေလသည္။ မၾကာခဏလဲ အမဲလုိက္ရျခင္းအရာသာ သက္သက္ေၾကာင့္သာ လူမ်ားကိုလုိက္ လံဖမ္းဆီးသည္။ သူ႔အေနႏွင့္ဆိုလွ်င္ အမႈစစ္ျခင္းဟူသည္ကား အမ်ားအားျဖင့္ ၿငီးေငြ႔စရာေကာင္းေသာ အလုပ္ႀကီးတခုျဖစ္ေလသည္။ သူ႔အ တြက္ အေရးႀကီးသည္ကား လူမ်ားကိုဖမ္းခ်ဳပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျပဳလုပ္လွ်င္ သူ၏ ေရွ႕သို႔လူအေျမာက္အျမား ေရာက္လာၾကမည္၊ သူ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အား ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကပံုကို ျမင္ရသည္။ တခါက သူသည္ပရာဟာၿမိဳ႕ရွိ ဓာတ္ရထား၊ ဘတ္စ္ကားႏွင့္ တေရာ္လီဘတ္စ္ကား မ်ားမွ ဒ႐ိုင္ဘာႏွင့္စပယ္ယာေပါင္းႏွစ္ရာခန္႔ကို ဖမ္းဆီးခဲ့သည္။ လိုင္းမ်ားတေလွ်ာက္လုိက္လံ ဖမ္းဆီးသျဖင့္၊ ယာဥ္မ်ားလဲရပ္တန္႔ကာ လူမ်ား လဲက်ီးလန္႔စာစား ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထုိအခါတုန္းက၊ သူသည္အထူးေပ်ာ္ရႊင္၍ေနေလသည္။ ၎ေနာက္ဖမ္းထားေသာ လူမ်ားအနက္မွ လူတရာ့ ငါးဆယ္ကို လႊတ္ပစ္လုိက္ကာ၊ အိမ္ေထာင္ေပါင္း တရာ့ငါးဆယ္တြင္ သူ႔အား သူေတာ္ေကာင္းႀကီးအျဖစ္ ေျပာဆိုေနၾကေတာ့မည္ ဟူ၍လည္း ေက်နပ္ ေနျပန္သည္။
“ငါ့အမႈေတြထဲမွာ မင္းကိစၥဟာအႀကီးဆံုးပဲ” သူသည္က်ေနာ့္အား မၾကာခဏ၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းႀကီးေျပာေလ့ရွိသည္။ က်ေနာ့္ကိစၥကို အမႈရွိသမွ်အ နက္အႀကီးဆံုးဟူ၍ အထက္မွစာရင္းသြင္းလုိက္ၾကေသာအခါ သူ႔အေနႏွင့္ေသြးႂကြသြားခဲ့ေလသည္။ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္ ပင္ က်ေနာ့္အေနႏွင့္ သက္ဆုိးရွည္ေနရသည္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေပမည္။
သူႏွင့္က်ေနာ္သည္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ႀကိဳးစားပမ္းစား မနားမေနလိမ္ၾကသည္။ အသားလြတ္ေတာ့ မလုပ္ၾက။ သူလိမ္ သမွ်ကို က်ေနာ္အ ကုန္သိသည္။ က်ေနာ္လိမ္ေနသမွ်ကိုကား သူကတခါတေလမွ်သာ ရိပ္မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္ဆယ္ေနေသာ အခ်က္ တခ်က္ထင္ရွား၍လာေသာအခါ၌လဲ က်ေနာ္တို႔သည္ တိုင္ပင္မထားေသာ သေဘာတူညီခ်က္အရ ကိစၥကိုေက်ာ္၍သာသြားၾကသည္။ က်ေနာ့္ အထင္ကို ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္သူသည္ အမွန္ကိုေပၚလာေအာင္ စစ္ေဆးရမည္ထက္ “သူ၏အမႈႀကီး” ေပၚတြင္ အစြန္းအထင္းကေလး တ ေျပာက္မွ်တင္မသြားရန္ ပို၍စိတ္၀င္စားပံု ေပၚေလသည္။
ႀကိမ္လံုးႏွင့္ သံဒုတ္တို႔မွာ အမႈစစ္ေဆးရာ၌ အသံုးျပဳရမည့္တခုတည္းေသာ နည္းလမ္းမ်ားျဖစ္သည္ဟု သူကမယူဆေပ။ သူသည္ “မိမိ၏” လူတ ေယာက္အေပၚ မည္သို႔တန္ဘိုးျဖတ္သနည္း၊ တန္ဘိုးျဖတ္သည့္အတိုင္းလဲ ေျဖာင္းဖ်သည့္ေနရာတြင္ ေျဖာင္းဖ်သည္၊ ၿခိမ္းေျခာက္သည့္အခါ ၿခိမ္းေျခာက္သည္။ ဘယ္ေသာအခါကမွ် က်ေနာ့္ကိုႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပမ္းျခင္းမျပဳခဲ့ - အဖမ္းခံရသည့္ ပထမညတုန္းကမူ သူပါေကာင္းပါမည္။ သို႔ေသာ္ လိုအပ္သည္ဟု ယူဆလာေသာအခါ၌မူ က်ေနာ့္အား အျခားတေယာက္ေယာက္ထံ ေခတၱထုတ္၍ ေခ်းငွား တတ္ေလသည္။
သူသည္ အျခားသူမ်ားထက္ပို၍ စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာေကာင္းသည္။ ဤအခ်က္ကိုကား ယံုမွားသံသယရွိစရာ မလုိေပ။ အျခား သူမ်ားထက္လဲ ပို၍စိတ္ ကူးစိတ္သန္း ႂကြယ္၀သည္။ ႂကြယ္၀သလိုလဲ အသံုးခ်တတ္သည္။ တခါေသာ္ လူတေယာက္အား ေထာင္ဖမ္းရန္ဟု လုပ္ဇာတ္ခင္းကာ၊ သူႏွင့္က်ေနာ္ ဘရားညစ္ အရပ္သို႔သြားၾကသည္။ ေနာင္တြင္လဲ က်ေနာ္တို႔သည္ ထုိေနရာသို႔မၾကာခဏသြားၾက၍ ဘီယာ ဆိုင္တဆိုင္၏ ျခံ၀င္းထဲတြင္ထုိင္ကာ ေဘးပတ္လည္မွ အျမႇင္မ ျပတ္သြားလာေနၾကေသာ လူမ်ားကိုၾကည့္ေနတတ္ၾကသည္။
- မင္းကို ငါတို႔ကဖမ္းခ်ဳပ္လုိက္တယ္ - သူသည္ လူမ်ားကိုၾကည့္ယင္း ဤသို႔ဆန္းစစ္ျပေလသည္ - ဒါေပမဲ့ ၾကည့္စမ္း ဘာေတြမ်ား ေျပာင္းလဲသြားသ လဲ။ လူေတြဟာအရင္ကလိုပဲ သြားၾကလာၾက ရယ္ၾက ေမာၾက။ အယင္ကလိုပဲ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္လဲရွိရဲ႕။ ေလာကႀကီး ဟာ ဆက္ၿပီးေရြ႕လွ်ားေနလိုက္တာ၊ မင္းလိုလူမ်ဳိးတေယာက္ ကမၻာေပၚကိုမေရာက္ခဲ့ဘူးသလိုပဲ။ ဒီလူေတြၾကားထဲမွာ မင္းရဲ႕စာဖတ္ပရိတ္ သတ္တခ်ဳိ႕ေတာင္ ပါမွာပဲ - မင္းအတြက္ေၾကာင့္ ဒီလူေတြမွာ ပါးရည္ကေလးတခ်က္ပိုၿပီးတြန္႔သြားတယ္ ထင္သလား။
တခါတြင္လဲ တေန႔လံုးစစ္ေဆးေမးျမန္းေနခဲ့ၿပီးေနာက္၊ က်ေနာ့္အားကားတစင္းေပၚသို႔တင္ကာ ပရာဟာ၏ညေနခင္းကိုျဖတ္လ်က္ နဲ႐ုဒါလမ္း အ ထက္ ဟရဒ္ခ်န္နီ သုိ႔အေရာက္ေမာင္းႏွင္ေခၚေဆာင္သြားပါသည္။
- မင္း ပရာဟာကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ ငါသိပါတယ္။ ၾကည့္စမ္း ဒီၿမိဳ႕ထဲကို တခါတေလေတာ့ ျပန္မသြားခ်င္ဘူးလား၊ ဘယ့္ေလာက္ လွတဲ့ၿမိဳ႕လဲ။ လွတာမွ မင္းမရွိၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာင္မွ ဒီၿမိဳ႕ဟာ လွၿမဲလွေနမွာ ...
သူသည္ အကုသုိလ္ဘက္သို႔ဆြဲေသာ နတ္မိစၦာ၏အခန္းကို ေကာင္းစြာကျပတတ္သည္။ ေႏြရာသီ၏ညေနခင္းသည္ ေဆာင္းဦး ရာသီ၏ ေရွ႕ေတာ္ေျပး အေငြ႔အသက္မ်ားျဖင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ကိုပက္ျဖန္းထားသည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ မွည့္ေနေသာသပ်စ္ညိဳသီးကဲ့သို႔ ျပာလဲ့လဲ့အေရာင္ ျဖင့္ မႈိင္းေနသည္။ အရက္ကဲ့သို႔ ယစ္မူးေစသည္။ က်ေနာ္ကား ထုိအလွမ်ားကို ကမၻာဆံုးသည့္အထိ ေငးၾကည့္ေနလိုလွေသာ္လည္း ... သူက စကားကို ၾကားကျဖတ္၍ ေျပာလုိက္သည္။
- ခင္ဗ်ားတို႔မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ဆုိ၊ ဒီထက္ေတာင္ပိုၿပီးလွလာလိမ့္အံုးမယ္။
သူက တခ်က္မွ်ရယ္လုိက္ေလသည္။ အဆုိးသေဘာႏွင့္ရယ္သည္ကား မဟုတ္ စိတ္မခ်မ္းသာသည့္အေနႏွင့္ျဖစ္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္
- မင္းက အပ်က္ကခ်ည္း လုိက္ၾကည့္ေနတဲ့အေကာင္ပဲ။
ဟု ေျပာေလသည္။
သူသည္ ထုိညေနခင္းသုိ႔ မၾကာမၾကာ ျပန္၍လွည့္လာတတ္သည္။
- ဒုိ႔ဒီမွာ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ ... ဟုတ္လား ... ဒီလုိဆုိရင္ ဒို႔ႏိုင္မယ္ဆုိတာ မင္းမယံုဘူးေပါ့။
သူက ဤကဲ့သို႔ေမးသည္။ သူကိုယ္တုိင္လဲ မယံုေတာ့ေသာေၾကာင့္ ဤသို႔ေမးျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္ က်ေနာ္က ဆိုဗီယက္ ယူနီယံ၏ အင္အား၊ ဆုိဗီယက္ယူနီယံကို မည္သူကမွ် မေခ်မႈန္းႏိုင္ပံု စသည္တို႔ကိုေျပာျပေသာအခါ သူသည္ အာ႐ံုစုိက္၍နားေထာင္ေနခဲ့ သည္။ စကားစပ္မိ၍ေျပာရဦးမည္။ ဤသည္ ကား က်ေနာ္၏ ေနာက္ဆံုး “အစစ္ခံခ်က္” တခ်ဳိ႕တ၀က္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
- ခ်က္ ကြန္ျမဴနစ္တေယာက္ကို သတ္တုိင္း သတ္တိုင္း၊ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ ဂ်ာမန္လူမ်ဳိးရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစိတ္တပိုင္းကုိ သုတ္သင္ ပစ္ေနၾကတာပဲ ဟု က်ေနာ္ကသူ႔အား ေျပာျပခဲ့ပါသည္ - ဂ်ာမန္လူမ်ဳိးရဲ႕ေရွ႕ေရးကို ကယ္တင္ႏိုင္တာ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ တခုတည္းပဲရွိတယ္။
သူသည္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ပေစ ဟူေသာ အမူအရာျဖင့္ ေလကိုလက္ႏွင့္ ႐ိုက္ျပပါသည္။
- ဒို႔ ႐ႈံးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒို႔ကိုဒီ၀ါဒက ကယ္တင္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ - ဟု ေျပာယင္း အိတ္ထဲမွ ပစၥတိုကိုထုတ္၍ ျပပါသည္ - ျမင္လား၊ ေနာက္ ဆံုး က်ည္ဆံသံုးေတာင့္ကုိ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ခ်န္ထားတယ္။
... သို႔ေသာ္ ဤသည္ကား ႐ုပ္တုကေလးတခုကိုသာ ကိုယ္စားျပေနျခင္း မဟုတ္ေတာ့။ ဤသည္ကား အရြယ္ေႏွာင္း၍ ေဟာင္းေန ၿပီျဖစ္ေသာ ေခတ္တခုကို သ႐ုပ္ေဖာ္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
(ပခံုးသုိင္းႀကိဳးတစံု - ၾကားျဖတ္တူရိယာသံ)
မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ အက်ဥ္းခန္း၏ တံခါးေဘးတြင္ ပခုံးသုိင္းႀကိဳးတစံု ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ေယာက္်ားေဘာင္းဘီမ်ားကို ထိန္းသည့္ သာမန္ပခံုးသုိင္းႀကိဳး တစံုမွ်သာ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ ဘယ္တုန္းကမွ်မႏွစ္သက္ခဲ့ဘူးသည့္ ပစၥည္းတခုျဖစ္သည္။ ယခုေသာ္ က်ေနာ္တုိ႔၏ အက်ဥ္းခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ၾကတုိင္း အဆုိပါပစၥည္းကို ၀မ္းေျမာက္စြာ ၾကည့္မိသည္။ ထုိပခံုးသုိင္းႀကိဳးမ်ားတြင္ ေျမႇာ္လင့္ခ်က္ကေလး တပိုင္းတစမွ် ျမင္ေတြ႔ေနမိပါသည္။
ခင္ဗ်ားအား ဖမ္းဆီးသည့္အခါတြင္ သူတို႔သည္ ခင္ဗ်ားအားေသသည့္အထိ ႐ုိက္ေကာင္း႐ုိက္ၾကမည္။ သို႔ေသာ္ ခင္ဗ်ားဖာသာ ခင္ဗ်ား ႀကိဳးဆြဲခ်၍ မေသႏိုင္ ေရွးဦးပထမတြင္ခင္ဗ်ား၏ ေကာ္လာစည္း၊ ခါးပတ္၊ သို႔မဟုတ္ ပုခုံးသုိင္းႀကိဳးမ်ားကို ယူသြားၾကသည္။ (အိပ္ရာ ခင္းကို သံုးမည္ဆုိလွ်င္ကား လွလွႀကီး ႀကိဳးဆြဲခ်ေသႏိုင္သည္။) ၎ေနာက္ ဤမွ်အႏၱရာယ္ႀကီးလွေသာ ေသမင္း၏လက္သံုးကိရိယာမ်ားကို ေထာင္တြင္း႐ံုးခန္း၌ သိမ္းထားၾကသည္။ ေနာက္ ဂက္စတာပိုရွိ ခင္ဗ်ားမသိေသာ ကံၾကမၼာတခုက ခင္ဗ်ားအား အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရန္ျဖစ္ေစ၊ ေထာင္စခန္းတခုခုသို႔ျဖစ္ေစ၊ သို႔မဟုတ္ ႀကိဳးစင္ေပၚသို႔ျဖစ္ေစ၊ တေနေနရာသို႔ ပို႔ရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ေသာအခါက်မွ ခင္ဗ်ားအား ေခၚကာ ထုိပစၥည္းမ်ားကိုတခန္းတနားျပန္လည္ ေပးအပ္ၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ အက်ဥ္းခန္းအတြင္းသို႔ကား ျပန္လည္ယူသြားခြင့္မျပဳ။ အျပင္ဘက္ တံခါး၏ ေဘးတြင္ျဖစ္ေစ၊ တံခါး၏ေရွ႕မွ သံတန္းတြင္ျဖစ္ေစ ခ်ိတ္ထားရသည္။ အမိန္႔က်ေသာအခ်ိန္မွစ၍ တကယ္ပင္ ထြက္ခြာသြားရေသာ အခ်ိန္အထိ ထိုေနရာတြင္ တြဲလြဲခုိေနၾကရသည္။ ထုိသို႔ေသာ ပစၥည္းမ်ားကား အက်ဥ္းခန္းအတြင္းမွ တစံုတေယာက္ေသာသူသည္ မသြားလုိ ေသာလမ္းသို႔ ခရီးထြက္ရန္ အသင့္ျဖစ္ေနရၿပီဟူေသာ အထိမ္းအမွတ္ပင္ျဖစ္သတည္း။
ဂုစတီနာ၏ ကံၾကမၼအေၾကာင္းကို ၾကားရေသာေန႔၌ပင္ ပခုံးသုိင္းႀကိဳးတစံုသည္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ အက်ဥ္းခန္းေရွ႕ တြင္ ေပၚေပါက္လာသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္အက်ဥ္းခန္းမွ မိတ္ေဆြတေယာက္သည္ သူမႏွင့္တသုတ္တည္း အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရာသို႔ ထြက္ခြာ သြားရမည္ျဖစ္သည္။ ထုိလူသိုက္ကား ယခုထက္ထိ ခရီးမထြက္ရေသး။ ျဗံဳးကနဲရက္ေရြ႕လုိက္ၾကသည္။ သူတို႔သြားရမည့္အလုပ္႐ံုမွာ ဗံုးႀကဲ ခံရသျဖင့္ ပ်က္စီးကုန္သည္ဟု ၾကားရသည္။ (ဤသည္ကား တြက္ကိန္းကိုက္ေသာ အျဖစ္အပ်က္တရပ္။) မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ ခရီးထြက္ရ မည္ကို မည္သူမွ်မသိ။ ယေန႔ညေန သို႔မဟုတ္ မနက္ျဖန္၊ ေနာက္အပတ္ သို႔မဟုတ္ ဆယ့္ေလးရက္အၾကာတြင္ သြားေကာင္းသြားၾကရမည္။ ပခုံးသိုင္းႀကိဳးမ်ားကား တြဲေလာင္းခုိၿမဲခိုေနၾကေလသည္။ သို႔ႏွင့္က်ေနာ္လည္း သိေနရသည္။ ထုိပစၥည္းကို ျမင္ေနရသမွ်ကာလပတ္လံုး ဂုစတီနာတေယာက္ျဖင့္ ပရာဟာၿမိဳ႕တြင္ ရွိေနေပလိမ့္ဦးမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိပုခုံးသုိင္းႀကိဳးမ်ားသည္ သူ႔အားကူညီေနသာ ပုဂၢိဳလ္ တေယာက္ ျဖစ္ဘိသည့္အလား ၎တို႔အား ၀မ္းသာျမတ္ႏုိးစြာ ၾကည့္႐ႈေနခဲ့ပါသည္။ သူ႔အေနႏွင့္ တရက္မွ် အခ်ိန္ရလာမည္၊ ႏွစ္ရက္ ... သံုးရက္ ... ဒီအ ခ်ိန္ဟာ ဘယ္လုိအက်ဳိးသက္ေရာက္မယ္ဆိုတာ ဘယ္သူသိႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဒီလုိရလုိက္တဲ့ ရက္ကေလးတရက္ကပဲ သူ႔အသက္ကိုကယ္ဆယ္ ေကာင္း ကယ္ဆယ္မိမွာ ...
က်ေနာ္တုိ႔အားလံုးသည္ ဤသို႔သာ ေနထုိင္ခဲ့ၾကသည္။ ယေန႔လဲ ဤသို႔ပင္ ေနၾကသည္။ ယခင္လ၊ ယခင္ႏွစ္ကလဲ ဤသို႔ပင္။ ေျမႇာ္လင့္ခ်က္တည္ရွိ ရာ မနက္ျဖန္သုိ႔ အၿမဲတန္းမ်က္ႏွာမူေနၾကသည္။ ခင္ဗ်ား၏ ကံၾကမၼာကိုကား ခ်ိတ္တံဆိပ္ခပ္ႏွိပ္လုိက္ၿပီ။ ခင္ဗ်ားအား သဘက္ခါတြင္ ေသနတ္ႏွင့္ပစ္သတ္ရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္ၾကၿပီ - အမယ္ ဒါေပမဲ့ မနက္ျဖန္ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ ဘယ္သူေျပာႏိုင္ပါ့မလဲ။ နက္ျဖန္ ခါအထိသာ အသက္ရွင္ေနဦးမည္ဆိုလွ်င္ ... နက္ျဖန္က်လွ်င္ အစစအရာရာ ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္သည္။ အစစအရာရာကား မခုိင္မက်ည္ရွိ လွစြာသည္။ မွန္သည္၊ နက္ျဖန္ဘာျဖစ္မည္ကို မည္သူသိသနည္း။ သို႔ႏွင့္ နက္ျဖန္ေပါင္း မ်ားစြာလဲ ေရြ႕လ်ားသြားသည္။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသာ လူတို႔အတြက္ကား မနက္ျဖန္ဟူ၍မရွိေတာ့။ သို႔ရာတြင္ ဆက္လက္၍ ေနထိုင္ေနၾကသည္ - နက္ျဖန္ခါ၊ နက္ျဖန္ခါ ဘာျဖစ္ေတာ့မယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူ သိႏိုင္ပါ့မလဲ။
ဤသို႔ေသာ တြက္ကိန္းမ်ဳိးမွ အေၾကာင္ဆံုးေသာ ေကာလာဟလသတင္းမ်ား ေပါက္ဖြားလာခဲ့သည္။ အပတ္တိုင္း အပတ္တုိင္း ဘယ္ေတာ့စစ္ၿပီး ေတာ့မည္ဟူေသာ ႏွင္းဆီေရာင္သတင္းမ်ားေပၚလာတတ္သည္။ ထုိသတင္းမ်ားကို လူတုိင္းသည္ပါးစပ္ကို နားႏွစ္ဘက္ ထိလုနီးနီးၿဖဲရင္း အငန္းမရနားေထာင္ေလ့ ရွိၾကသည္။ အပတ္တုိင္း အပတ္တုိင္း ပန္းကရာ့စ္ေထာင္သည္ ထူးျခားေသာ ၀မ္းသာစရာသတင္း တရပ္ကို တုိးတိုးကေလး ဖြင့္ေျပာတတ္သည္။ ထုိသတင္းမ်ဳိးကို လူတုိင္းကပင္ အားတက္သေရာလက္ခံလုိၾကသည္။ ခင္ဗ်ားက ဤကိစၥမ်ဳိးကို တြန္းလွန္တုိက္ခိုက္သည္။ လြဲမွားေသာ ေျမႇာ္လင့္ခ်က္မ်ားကို ခင္ဗ်ားကတုိက္ဖ်က္သည္။ ဤကိစၥမ်ဳိးကား လူ၏စ႐ုိက္ကို မၾကံ့ခုိင္ေစသည္ သာမက ေပ်ာ့ညံ့ေစသည္။ အဆံုးသတ္၌ အစစအရာရာသည္ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျဖစ္သြားလိမ့္မည္ဟူေသာ သေဘာထားကို လိမ္လည္ခ်က္ ျဖင့္ အစာခြန္႔ရန္ လိုလဲမလုိ၊ သင့္လဲမသင့္။ ထုိအေကာင္းေမွ်ာ္ စိတ္ဓာတ္သေဘာထားကို အမွန္စကားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ေျမႀကီး လက္ခတ္ မလြဲ ရရွိမည့္ေအာင္ပြဲကို ျပတ္ျပတ္သားသား ျမင္တတ္ျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ယင္းသို႔သာ အားျဖည့္ထားရေပမည္ - သို႔ေသာ္လည္း အေျခခံ သဘာ၀ကား ခင္ဗ်ား၏ ကိုယ္တြင္း၌လည္း ရွိေနသည္။ သည္ရက္ကေလး တရက္သည္ပင္ အဆံုးအျဖတ္ေပးမည့္ေန႔ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ခင္ဗ်ား အခ်ိန္ရလုိက္ေသာ ရက္ကေလးတရက္သည္ပင္ ခင္ဗ်ားအား ၿခိမ္းေခ်ာက္ေနေသာ ေသေဘး၏နယ္စပ္မွ ခင္ဗ်ားမစြန္႔လႊတ္လုိေသာ ဘ၀၏ နယ္တြင္းသို႔ ျဖတ္ကူးမိရန္ကူညီေကာင္း ကူညီႏုိင္လိမ့္မည္။
လူတို႔၏တသက္တာတြင္ ရက္ေပါင္းနည္းပါးလွစြာသည္။ သို႔စဥ္လ်က္ ခင္ဗ်ားသည္ထုိရက္မ်ားကို လ်င္ျမန္စြာေရြ႕လ်ားသြား ေစလုိ သည္။ ပို၍ျမန္ေလ၊ အတတ္ႏိုင္ဆံုးျမန္ေလေလ၊ ခင္ဗ်ားအေနႏွင့္ပို၍ႏွစ္သက္သည္။ အခ်ိန္ကား ဖမ္း၍မရ၊ ေျပး၍ေနသည္။ ခင္ဗ်ား၏ ေသြး ေၾကာမ်ားမွ မရပ္မဆိုင္းဘဲ တစိမ့္စိမ့္ယို ထြက္ေနေသာအခ်ိန္ကား ခင္ဗ်ား၏မိတ္ေဆြပင္ ျဖစ္ေလသည္။ အံ့ဘြယ္ေကာင္းေလစြ။
နက္ျဖန္သည္ ယမန္ေန႔ျဖစ္သြားသည္။ သဘက္ခါသည္ ယေန႔ျဖစ္လာသည္။ ဤသည္လည္း လြန္ခဲ့ျပန္ေလၿပီ။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ အက်ဥ္းခန္းတံခါးေဘးမွ ပခုံးသိုင္းႀကိဳးမ်ားကား တြဲလြဲခိုၿမဲခုိေနၾကေလသည္။
Saturday 16 February 2008
Friday 15 February 2008
Thursday 14 February 2008
ပဒိုမန္းရွာ သို႔.... ေၾကကြဲအမွတ္တရ႐ုပ္ပံုလႊာ
၁၄ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္
ကရင့္အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္မႈ
တိုက္ပြဲ၀င္ အိပ္မက္တခုဆံုး႐ႈံးျခင္း။
Monday 11 February 2008
ဗဟိန္း သို႔မဟုတ္ ညီၫြတ္ေရးဗိသုကာ
အာဏာရွင္ျဖစ္ေစ၊ ရီပတ္ဗလစ္ကင္ ျဖစ္ပါေစ၊ အစုိးရမွန္သမွ်သည္ သူ႔အား မိမိတို႔နယ္ေျမမ်ားမွ ႏွင္ထုတ္ခဲ့ၾကသည္။ သမား႐ုိးက်ျဖစ္ေစ၊ အလြန္အကၽြံ ဒီမုိကရက္ျဖစ္ေစ ဓနရွင္မွန္သမွ်သည္ သူ႔အားအၿပိဳင္အဆုိင္ ပုတ္ခတ္ခဲ့ၾကသည္။ ......
သူ႔တြင္ ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ားအေျမာက္အမ်ားရိွေကာင္းရွိမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ပုဂၢိဳလ္ေရးရန္သူဟူ၍ တဦးတေလမွ်ပင္ရွိႏိုင္ခဲေၾကာင္း ရဲ၀ံ့စြာေျပာ လုိက္ရေပသည္။
ဖရစ္ဒရစ္အိန္ဂယ္
(ကားလ္မာ့က္စ္၏ဘ၀ႏွင့္ ပတ္သက္၍ေျပာၾကားခ်က္)
(၁)
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္ ...။
စစ္တပ္မွ ဒုတိယအႀကိမ္ အၿပီးအပိုင္ အာဏာမသိမ္းမီကာလ၊
ေႏြရာသီရဲ႕ ပူရွိန္ျပင္းျပင္း ... ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ ... ဇြန္လဆန္း။
... ... ... ... ...
မႏၱေလးတကၠသိုလ္ပုရ၀ဏ္တြင္ အေဆာက္အအံုေတြက ဤမွ်ေလာက္နီးနီးကပ္ကပ္ ပူးပူးက်ပ္က်ပ္ မရွိေသး -
ပူပင္ပူအုိက္ျငားေသာ္လည္း တမာတန္းႏွင့္စိန္ပန္းပင္ အုပ္အုပ္ေတြၾကားက တခ်က္တခ်က္ျဖတ္သန္းလာေသာ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းေလကို ရွဴ႐ႈိက္ လုိက္ၾကရလွ်င္ ၿငီးစီစီျဖစ္ေနသည့္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားလန္းလန္းဆန္းဆန္းျဖစ္သြားၾက၏။
ေက်ာင္းဆင္းေက်ာင္းတက္သြားၾက ျပန္ၾက၊ ဆုိင္မ်ားတြင္ စားၾက၊ ေသာက္ၾက၊ သစ္ပင္ရိပ္မ်ားတြင္ နားၾက၊ ခိုၾက။ အေရွ႕ရွမ္း႐ိုးမဆီေငးၾကေမာၾက။
နယ္မွ ၁၆ ႏွစ္ ၁၇ ႏွစ္ ရြယ္ ေက်ာင္းသား ၂ ေယာက္သည္ သင္တန္းတခ်ိန္အၿပီး မုန္႔သြားစားလုိက္၊ ပင္မအေဆာက္အအံုထဲ၀င္လုိက္၊ စာသင္ခန္း ေတြကိုေလ့လာၾကည့္လုိက္ ... ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးျပတုိက္ရွိရာ ရာဇတ္အေဆာက္အအံုဘက္ေရာက္သြားၾကသည္။ ေအာက္ - အထက္ ... တက္ၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။ တေနရာတြင္ က်က္သေရရွိလွေသာ လူတေယာက္၏ ပံုတူပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို ျမင္လုိက္ၾကရ၏။ မ်က္ႏွာထား ၾကည္ၾကည္လင္လင္ႏွင့္ ေျပျပစ္ေခ်ာေမာလွေသာ ထုိသူ၏ ပံုကိုၾကည့္ရင္း - “ဘယ္သူလဲ ?” ဟု တေယာက္က ေမးသည္။ က်န္တေယာက္က ေခါင္းယမ္းျပ၏။
အခန္းေထာင့္ စားပြဲတလံုးေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္၍ေမွးေနေသာ ေက်ာင္းသားႀကီးတေယာက္ ထလာသည္။
“ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုဗဟိန္းပံုေလ။ ဒီမႏၱေလးက အင္တာ ( - ) ေအာင္သြားတယ္။ ေနာက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဆက္တက္တယ္။ ဗကသ ဥကၠ႒ ျဖစ္လာတယ္။ ၁၃၀၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံုႀကီးကို ေခါင္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ သခင္ဗဟိန္းဆိုတာ သူပဲ ... ေပါ့၊ သူ႔ကို မႏၱေလးကတင္မဟုတ္ဘူး၊ တျပည္လံုးက ခ်စ္ၾကတယ္ေလ...”
ဖရက္ရွာေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ ေငးနားေထာင္ရင္းက ပန္းခ်ီကားႀကီးကုိ တခါထပ္ၾကည့္လုိက္ၾကျပန္သည္။
ခ်စ္ခင္မႈ၊ ေလးစားမႈသည္ သူတို႔၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အထင္းသားထင္ဟပ္လာခဲ့ၾကေခ်ၿပီ။
(၂)
“တေစၦႀကီးတေကာင္သည္ ဥပေရာပတိုက္တြင္ လွည့္လည္သြားလာေနေပသည္။ ဤတေစၦႀကီးကား ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒပင္ ျဖစ္၏။ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးႏွင့္ ဇာဘုရင္၊ မက္တာနစ္ခ် ္ႏွင့္ ဂီေဇာ့၊ ျပင္သစ္ရယ္ဒီကယ္မ်ားႏွင့္ ဂ်ာမန္ပုလိပ္ သူလွ်ဳိမ်ား ...ဟူေသာ ေဟာင္းႏြမ္းသည့္ ဥေရာပတိုက္ရွိ အင္အားစုအားလံုးသည္ ဤတေစၦႀကီးအား ေမာင္းထုတ္ပစ္ေရးအတြက္ သူေတာ္စဥ္ မဟာမိတ္ကို ဖြဲ႔စည္းလိုက္ၾကေလၿပီ။”
- ကြန္ျမဴနစ္ေၾကျငာစာတမ္း (၁၈၄၈) -
ဤတေစၦႀကီးသည္ အႏွစ္ ၇၀ မွ်အၾကာတြင္ တကမၻာလံုးသို႔ ကိုယ္ထင္ျပလိုက္၏။ ဆိုဗီယက္ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး ေပၚေပါက္ခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ကိုလိုနီႏိုင္ငံ တႏိုင္ငံျဖစ္ေနေသာ ျမန္မာျပည္တြင္မူ အႏွစ္ ၉၀ ၾကာမွ အရိပ္ထင္ႏိုင္ခဲ့ေပသည္။ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္တြင္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို လွ်ဳိ႕၀ွက္၍ တည္ေထာင္လိုက္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။
.........................................................................................................
“ရုပ္၀ါဒ ဆိုသည္မွာ စိတ္၀ါဒမဟုတ္၊ စိတ္ကူးစိတ္သန္း မဟုတ္၊ အေကာင္အထည္က မာေက်ာၾကမ္းတမ္းႀကီး လက္ေတြ႔ကိုင္စမ္းမိေသာ ရုပ္၀ါဒ။ သည္လို ေယဘုယ် လူအမ်ားက မွတ္ထင္ၾကေပမည္။ ရုပ္၀ါဒကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္သူ၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ေခါင္းေဆာင္ ဗဟိန္းအား ....ကဗ်ာဟု ေရးလိုက္ျခင္းသည္ တကယ္ဆိုေတာ့ အႏုကဗ်ာႏွင့္ ရုပ္၀ါဒႏိုင္ငံေရးသမားဟာ မနီးစပ္ပါကလားဟု ထင္မွတ္ၾကေပလိမ့္မည္။ သည္လို မွတ္ထင္လွ်င္ ဗဟိန္းကို ႏိုင္ငံေရးသမား အျဖစ္ ေတြ႔ျမင္၍ လူအျဖစ္ မသိေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္တန္ရာသည္။”
ဤကား 'လူ' ကိုဗဟိန္း ႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္ ကိုဗဟိန္း အေပၚ ယွဥ္တြဲ ေပါင္းစပ္ၾကည့္ေသာသူ တဦး၏ အျမင္ျဖစ္သည္။
သခင္သန္းထြန္းတေယာက္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေန၊ ေသေသသပ္သပ္ အလုပ္ လုပ္ တတ္သည္ကို ေတြ႔သိၾကေသာ သူမ်ားက “ကြန္ျမဴနစ္ေတြလည္း ဒီလိုေန၊ ဒီလို လုပ္တတ္ပါလား” ဟု ေျပာမိၾကသည္။ “ကြန္ျမဴနစ္ဆိုတာ ျဖစ္သလို ေန၊ ျဖစ္သလို စားၿပီး အလုပ္ အင္မတန္ လုပ္သူမ်ား” ဟူ၍သာ သူတို႔ သိထားၾကသည္။ နယ္ခ်ဲ႕ အရင္းရွင္မ်ား၊ ဖက္ဆစ္မ်ားနွင့္ သူတို႔၏ အလိုေတာ္ရိ လက္ေ၀ခံမ်ားက ပံုဖ်က္ထားေသာ အာေဘာ္မ်ားနွင့္သာ လက္ပြန္းတတီး ေနခဲ့ရေသာ ကိုလိုႏီုင္ငံရွိ ျပည္သူမ်ား-ဤသို႔ ေရာေထြး ထင္ၾက၊ေျပာၾကသည္မွာ သဘာ၀ေတာ့ က်ေခ်သည္။
အမွန္မွာမူ ေတာ္လွန္ေရး ကိုယ္၌မူက အႏုပညာ တရပ္ ျဖစ္သည္ .....ဟု ကြန္ျမဴနစ္မ်ား ခံယူထားသည္ကို သူတို႔ မသိၾက၍သာ ....။
(၃)
ကိုဗဟိန္းကို လူအျဖစ္ တခ်ဳိ႕ က ဤသို႔ ျမင္ၾကသည္။
သမဂၢ ေပ်ာ္ပြဲစားရံုတြင္ ဇြန္းသံ၊ ပန္းကန္သံ၊ စကားေျပာသံ တို႔ျဖင့္ ဆူပြက္ေနစဥ္ သည္အထဲမွ ေက်ာင္းသားတဦးသည္ ၀ိုင္းဖြဲ႔ စကားေျပာထဲတြင္ မပါဘဲ စီးကရက္ကို တြင္တြင္ဖြာလ်က္ စားပြဲစြန္းရွိ ဓါတ္စက္ကို ဓါတ္ျပား တခ်ပ္ၿပီးတခ်ပ္လဲကာ ဖြင့္လ်က္ရွိသည္။
သူသည္ အသားျဖဴျဖဴ၊ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္၊ ဖ်င္အကၤ်ီ လက္ရွည္၊ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္ ျမင္းေခ်းေရာင္အစိမ္းကို ၀တ္ဆင္ထားသည္။ မ်က္ႏွာမွာ ပဒုမၼာၾကာပန္း ကဲ့သို႔ လန္းရႊင္သည္။ သူ၏ ခ်စ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အၿပံဳးကေလးမ်ားသည္ နီရဲေနေသာ ပါးျပင္ႏွင့္ နႈတ္ခမ္းေပၚတြင္ ထာ၀စဥ္ နားလ်က္ရွိသည္။ က်က္သေရျဖင့္ လွ်မ္းေသာအၿပံဳး၊ ေမတၱာ၏ အထိမ္းအမွတ္ အၿပံဳး -
( လူစိမ္း တဦးႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ေသာ အခါ ) သူ၏ ၾကာပြင့္ခ်ပ္ကေလး ထဲမွ ၀တ္ဆံကို ဖြင့္လွပ္လိုက္ေသာ ကဗ်ာဆန္သည့္ အၿပံဳးျဖင့္ တံု႔ျပန္ကာ -
“ က်ေနာ္ေတာ့ ေမရွင္ကို အေတာ္ ႀကိဳက္တယ္။ ခင္ဗ်ားေကာ ဘယ့္ႏွယ့္လဲ ....” ဟု ေမးတတ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ....
“ခ်စ္၍ ေခၚရာ၊ ခ်စ္၍ ေခၚသည္”....သီခ်င္းကို ဖြင့္၊ “ေသာ္တာ ေငြမင္း” .... ကို ဖြင့္သည္။ (ေနာက္ေတာ့ ဂီတႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူ႔ ခံယူခ်က္ ကို ဤသို႔ ေျပာျပပါလိ္မ့္မည္။)
“ တခ်ဳိ႕ ကအဂၤလိပ္ တီးလံုးသြားသီခ်င္းေတြကို မၾကားႏိုင္ၾကဘူး၊ နားပိတ္ထားခ်င္သတဲ့ဗ်။ သာယာတဲ့ေတးသံကို ဘာျပဳလို႔ လက္မခံႏုိင္ရသလဲ။ ဂီတဆိုတာ လူတမ်ဳိးထဲ ကန္႔သတ္ထားတာမဟုတ္ဘူး...”
သူသည္သီခ်င္း ဓာတ္ျပားေတြကို တျပားၿပီးတျပား ဖြင့္ရင္း ဤအဘိဓမၼာကို ရင့္က်ဴးေဖာ္ထုတ္ေနတက္၏။
“ က်ေနာ့္အဖို႔ေတာ့ သာယာလွပတဲ့ ေတးဂီတဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားဂ်ပန္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကၠဳတာလ်ံပဲျဖစ္ျဖစ္ နားေထာင္တာပဲ။ တခ်ဳိ႕ က အဂၤလိပ္သံဆိုရင္ အသံေသးအသံေၾကာင္ ဆိုၿပီးနားမေထာင္ႏိုင္ၾကတာ အံ့ၾသစရာပဲဲ...”
ဤသို႔ေျပာသံၾကားေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္၊ ၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုတြင္ ကိုဗဟိန္းႏွင့္ အတူတြဲ၍ ေခါင္းေဆာင္ပါဝင္ခဲ့ေသာ ကိုဗေဆြ(ေနာင္ ဖဆပလ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးဗေဆြ)က...“ ဗဟိန္းကလည္း ဝတၳဳေရးခ်င္၊ ကဗ်ာစပ္ခ်င္၊ ဂီတ လိုက္စားခ်င္နဲ႔ေတာ့... မင္းတို႔ေတြစိတ္ကူးယဥ္ သမားေတြကိုး...” ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
ဒီအခါ ကိုဗဟိန္းက ... “ လူဆိုတာ အလွအပကိုမက္တာပဲ၊ ကဗ်ာဂီတရဲ႕ အလွအပကို မၾကည္ႏူးပဲ မေနႏိုင္ဘူး။ လူဆုိတာမင္းေျပာတဲ့ စိတ္ကူး ယဥ္ပဲဆိုပါေတာ့ ကဗ်ာဂီတကို နားလည္ေမြ႕ ေလ်ာ္လာတာ ယဥ္ေက်းလာတာကြ”... ဟု ရယ္ရင္းေမာရင္း ေျပာတတ္၏။ သူသည္ အမွန္တကယ္လည္း ဂီတကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို ဂီတကို ဖက္ေပြ႕ တတ္သည္။
ဇမၺဴ႕ ကၽြန္းလံုးသီခ်င္းခ့ံကို ဂီတ၌ အေတာ္အတန္ ဝါရင့္သူမ်ားသာရေပသည္။ ကိုဗဟိန္းသည္ ဇမၺဴ႕ ကၽြန္းလံုးသီခ်င္းခံ့ကို အစအဆံုးပင္ ဆိုႏိုင္သည္ မွာ အံ့ၾသဖြယ္ ေကာင္းေပသည္။ ျပည္လွေဖ၏ “ နတ္သွ်င္ေနာင္”၊ ဒိုရာသန္းေအး၏ “ ေလွကေလး” ကိုလည္း အေတာ္သေဘာက်သည္။ (ခ်စ္ဒုကၡ ဦးဘညႊန္႔ ႏွင့္ ခင္မင္ေသာ ကိုဗဟိန္းသည္ “ ဆုထူးရြယ္” သီခ်င္းကို ဓါတ္ျပား မထြက္မီက ရႏွင့္ေနသည္။)
တခါတရံ ေမရွင္၏ “ ေက်ာင္းပိတ္ရက္” သီခ်င္းကို ဆိုေလ့ရွိ၏။
ကဗ်ာကိုေတြ႔လွ်င္ လူေတြခ်စ္သလို၊ ကိုဗဟိန္းကိုလည္း ေတြ႔လွ်င္ မခ်စ္ဘဲ မေနႏိုင္။ သူ၏အျပံဳးသည္ အင္မတန္ ခ်စ္ဖြယ္ေကာင္းသည္။ အျပံဳးမွာ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ႏွင့္ တူေန၏။ အဂၤလိပ္စာ ပါေမာကၡ ရုတ္စ္ ကပင္ ကိုဗဟိန္းအား “ ႏွစ္လိုဖြယ္ ေကာင္းေသာ သူငယ္ပဲ” ဟုေျပာေၾကာင္း မွတ္တမ္းတခုရွိဖူး၏။
အကယ္၍ ကိုဗဟိန္းသည္ ႏိုင္ငံေရးသမား မျဖစ္လွ်င္ ဧကန္စာေရးဆရာ တေယာက္ျဖစ္မည္။... ဟု ထင္ၾကသည္။
သူသည္ စာေပကိုလည္း အင္မတန္ဝါသနာပါသည္။ ကားလ္မာ့က္စ္၏ ကြန္ျမဴနစ္ စာေပ ပရယတၱိကိုသာမဟုတ္၊ အႏုစာေပ စသည္ကိုလည္း ဖတ္ သူျဖစ္၏။ ရုရွားစာေရးဆရာႀကီး ေဂၚကီကို သူအေတာ္ႀကိဳက္သည္။
(ေဂၚကီ၏ ဝတၳဳတိုတပုဒ္ကို “ ေလလြင့္သူ” အမည္ႏွင့္ ဗမာလိုဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္၍ လက္ေရြးစဥ္မဂၢဇင္းတြင္ ထည့္ဖူးသည္။ ပစၥည္းမဲ့အ ခ်င္းခ်င္း ဆင္းရဲေသာ ဘဝအေကြ႕ ၌ ေတြ႔ကာရင္းႏွီးခင္မင္ပံု သဘာဝကို ျပထားေသာ ငတ္မြတ္ျခင္းဘြဲ႔ တပုဒ္ျဖစ္ေပသည္။)
ဒဂုဏ္မဂၢဇင္းတြင္ပါေသာ သူ၏ “ ဘဝခရီး” အမည္ရွိဝတၳဳတိုကား ဝတၳဳတိုဂုဏ္ႏွင့္ ႂကြယ္ဝျပည့္စံုလွသည္။ ကုလားဗမာအထိကရုဏ္းကို ေနာက္ခံကာ ဆင္းရဲမဲြေတေသာ ပန္းခ်ီဆရာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္၏ ေမတၱာငတ္မြတ္ျခင္းအေၾကာင္းကို ေပါင္းစပ္ကာ ေရးသားထားသည္။ သည္အထဲတြင္ အရင္းရွင္စနစ္၏ စာရိတၱကိုလည္း သိမ္ေမြ႔စြာထည့္သြင္းထားေသးသည္။
ထြန္ေအး စာအုပ္ျဖန္ခ်ိေရးဌာနမွ ထုတ္ေဝေသာ “ ဓနရွင္ေလာက” ကား ဗမာစာနယ္ဇင္းေလာကတြင္ ထင္ရွားသည္။ “ ဓနရွင္ေလာက” သည္ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒကို မ်ဳိးေစ့ခ်ေပးေသာ သစ္ေစ့ေကာင္းတေစ့ျဖစ္သည္။ ရွင္းလင္းျပတ္သား၍ လွသည္။ ဤစာအုပ္တြင္ ကိုဗဟိန္းသည္ အေရးအသား၌ ႏိုင္နင္း ကၽြမ္းက်င္ေၾကာင္း ေဖာ္ႂကြားထားေပသည္။ သူသည္ စာေရးေကာင္းသူတေယာက္ ျဖစ္သည္။
အဂၤလိပ္ေျပးခါနီး သူေထာင္မက်ခင္ ခ်ားလ္စ္ဒစ္ကင္း ၏ နာမည္ေက်ာ္ “ ေမွ်ာ္တလင့္လင့္” ဝတၳဳႀကီးကို “လူ႔အလို” အမည္ျဖင့္ေရးဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ တိုင္းျပည္ပ်က္ခုိက္ႏွင့္ ၾကံဳသျဖင့္ စာမ်က္ႏွာ (၆၀) ေက်ာ္သာရိုက္ႏွိပ္ ၿပီးစီးရေသးသည္။ အကယ္၍ သည္ဝတၳဳသာ ထြက္လာလွ်င္ ဗမာစာေပေလာကတြင္ ေက်ာ္ ေစာထင္ရွားဦးမည့္ ဝတၳဳေကာင္းတပုဒ္ ျဖစ္ေပမည္။ သူသည္ႏုိ္င္ငံေရးကိစၥမ်ားျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနေလရာ တေဖာင္ရိုက္ေနစဥ္ ေနာက္တေဖာင္ ဆက္စီႏိုင္ရန္ ပန္းဆိုးတန္းရွိ ထြန္းေအးစာအုပ္ ျဖန္ခ်ီေရးဌာန အလုပ္ခန္းတြင္ ထိုင္ကာ ေရးေပးေသာဝတၳဳ ျဖစ္သည္။
သူ႔မွာဝတၳဳစာေရးဆရာႀကီးတေယာက္ ျဖစ္ႏိုင္ေသာ လကၡဏာအမ်ားႀကီးရွိသည္ဟု စာေရးဆရာ အခ်င္းခ်င္း အကဲျဖတ္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာ ျပည္ကို လြတ္လပ္ခ်င္ေသာစိတ္က ျပင္းထန္လြန္းလွသျဖင့္သာ ေက်ာင္းသားဘဝ ကတည္းကပင္ ေထာင္က် ဆင္းရဲအနစ္နာခံကာ ႏုိင္ငံေရးသမား ျဖစ္လာရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ကိုဗဟိန္းသည္ လူအျဖစ္ကံုလံုျပည့္စံုသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
ကိုဗဟိန္းကို သူ႔မိဘမ်ားက ေၾကးမံုသဖြယ္ အရိပ္ရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ေနေအာင္ခ်စ္၏။ သူရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ လာေနေသာအခါ မိဘမ်ားက သူ၏ ေသတၱာကို ခ်ိပ္လံုခ်ည္၊ မႏၱေလးပိုးလံုခ်ည္၊ ပိုးအကၤ်ီမ်ားျဖင့္ က်ပ္ေနေအာင္ သိပ္ေပးခဲ့၏။ (သားအေပၚမည္မွ်ခ်စ္သည္ ဆိုရေသာ္၊ ထိုအခ်ိန္က သားျဖစ္သူအေပၚ စိတ္ဆိုးေနခ်ိန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း) ဖခင္ျဖစ္သူဦးမွင္က ရွမ္းျပည္တက္မည့္ သူ႔သားအတြက္ အခ်မ္းလံုေအာင္ဆိုၿပီး ႐ွဴးဖိနပ္ကို ကိုယ္တိုင္ေဆးသုတ္ေပးရွာ၏။
(သခင္ေအာင္ဆန္း သူ႔အိမ္သို႔ေရာက္စဥ္က) “ သူ႔ကိုက်ဳပ္တို႔က ဘယ္ေလာက္ တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ခ်စ္ခဲ့ရေပမယ့္ သူကမိဘကို ႏိုင္ငံေရးေလာက္ ခ်စ္တာမဟုတ္ဖူး”... ဟုဖြင့္ေျပာသည္။ တခါသခင္ေအာင္ဆန္း ျပန္သြားေသာအခ်ိန္၌ “ ကိုေအာင္ဆန္းနဲ႔ ဗဟိန္းဟာအတူတူဘဲ၊ သူတို႔ဟာ ႏိုင္ငံေရးကို မိဘထက္ အပံုႀကီးခ်စ္တယ္” ... ဟု ေျပာျပန္ေလသည္။
မိခင္ႏွင့္ အမမ်ားကလည္း သူ႔ကို “ ကိုဟိန္း... ကိုဟိန္း” ႏွင့္ ပါးစပ္ဖ်ားက မခ်။
မိဘမ်ားက သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ပင္ ခ်စ္ခ်စ္ သူသည္ႏိုင္ငံေရး အတြက္ အတြယ္အတာမ်ားကို စြန္႔ပယ္ကာ မိဘ၏ ေအးခ်မ္းရိပ္ၿငိမ္ေသာ အရပ္တြင္ မေနဘဲ၊ ၾကမ္းတမ္းခက္ထေရာ္၍ မာေက်ာလွေသာ အက်ဥ္းေထာင္ နံရံ ေလးဘက္အတြင္း၌သာ ဆင္းရဲျခင္းဒုကၡကို ေတြ႔ႀကံဳရေလသည္။
၁၃၀၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံု
၁၉၃၈ - အေထြေထြသပိတ္အေရးေတာ္ပံု၏ အမွတ္အသား
သခင္ဗဟိနး္၊ ေဒါက္တာလွေရႊ
တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသည္ နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္က်င္ေရး၊ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး တိုက္ပဲြ ဒီေရျမင့္ႀကီးတြင္ ရဲရဲရင့္ရင့္ ေခါင္းေဆာင္ကာ ျပတ္ျပတ္သား သား ဆင္ႏႊဲခဲ့သည့္ အဖြဲ႔အစည္းႀကီး ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း အစပိုင္းတြင္ ေတာ္လွန္သည့္ လမ္းညႊန္သေဘာတရား ကင္းမဲ့ခဲ့ရံုမက၊ ေတာ္လွန္သည့္ သေဘာတရား ျဖင့္ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ အဖဲြ႔အစည္းလည္း မဟုတ္ေလရာ ထိုအခ်ိန္က ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကသည့္ တိုက္ပြဲမ်ားသည္ ေနာက္ဆံုးေအာင္ပဲြ မရရွိၾကဘဲ ျဖစ္ေနၾကသည္။
ဤအရင္းခံ အေၾကာင္းသည္ ၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုတြင္လည္း ထင္ဟပ္ေနခဲ့၏။
ထိုစဥ္က ျဖစ္ေနသည္မွာ အျခားကိုလိုနီႏိုင္ငံမ်ား ခံစားေနရသည့္ နည္းတူ ျဖစ္သည္။ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕ ကုမၸဏီမ်ားက အက်ဳိးအျမတ္ မွန္သမွ် သိမ္းၾကံဳးယူ၊ ဌာေန အလုပ္သမားမ်ားက ငတ္တလွည့္ ျပတ္တလွည့္ မဝေရစာ စားေနရေသာကာလ၊ ထိုကာလသည္ အခ်ိန္အားျဖင့္လည္း ၾကာေညာင္းခဲ့ေလၿပီ။
ဤဘဝမွလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အလုပ္သမားမ်ားက ၁၉၃၈ခု၊ ဇန္နဝါရီလ(၈) ရက္ေန႔ (ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၀၀ ျပည့္) တြင္ “ ေရနံေျမသပိတ္” ႀကီးျဖင့္ အံုႂကြ ဆႏၵျပၾကသည္။ တျပည္လံုးမွ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ေက်ာင္းသား၊ ရဟန္းရွင္လူ မ်ားက တခဲနက္ ေထာက္ခံခဲ့ၾကသည္။ စိတ္ဓာတ္အရ၊ ႏိုင္ငံေရးအရ၊ ရုပ္ဝတၳဳ ပစၥည္းအရ အဖက္ဖက္မွ အားေပးခဲ့ၾကသည္။
ႏိုဝင္ဘာ (၃၀) ရက္ေန႔တြင္ ေခ်ာက္ေရနံေျမမွ စတင္၍ အလုပ္သမား ၂၀၀၀ ခန္႔က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အထိ ဆႏၵျပ ခ်ီတက္လာရာ ေရနံေခ်ာင္း၊ ေညာင္ေျခ ေထာက္၊ ေနာက္ မေကြးသို႔ ဆဌမေန႔တြင္ ေရာက္ၾကသည္။ မေကြးတြင္ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို နယ္ခ်ဲ႕ အလိုေတာ္ရိအစိုးရက ဖမ္းဆီးလိုက္ၾက၏။ မ်က္ႏွာျဖဴ အေရးပိုင္ကလည္း မေကြးၿမိဳ႕ အတြင္း ပုဒ္မ (၁၄၄) ကို ထုတ္ျပန္လိုက္ျပန္သည္။ ဤလုိႏွင့္ မေကြးတြင္ ရက္ ၂၀ ေလာက္ေသာင္တင္ေနၾက၏။ တဖက္တြင္ ၿခိမ္း ေျခာက္ တဖက္က ေခ်ာ့ျမဴျခင္းလည္း ခံေနရ၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ရိကၡာျပႆနာ တက္လာခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ တဝက္ေလာက္က ေရနံေျမသို႔ ျပန္ၾကရ၏။ ေခါင္းေဆာင္မ်ား လႊတ္ေပးေရးအတြက္ က်န္အလုပ္သမားမ်ားက အစာငတ္ခံဆႏၵျပၾကသည္။သို႔ေသာ္ အစာငတ္ခံျခင္းထက္ ပုဒ္မ (၁၄၄) ကိုတြန္းလွန္ကာ အာဏာဖီဆန္ျခင္းက ပိုထိေရာက္မည္ဟု တို႔ဗမာအစည္းအရံုးက ယူဆ၏။
ဒီဇင္ဘာ (၁၁) ရက္ ညပိုင္းတြင္ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဥကၠ႒ ကိုဗဟိန္း၊ အတြင္းေရးမွဴး ကိုဗေဆြႏွင့္ အျခား ေက်ာင္းသားေခါင္း ေဆာင္ ႏွစ္ဦး ေရာက္လာကာ ေရနံသပိတ္တပ္ႀကီးအား ပုဒ္မ (၁၄၄) ဖီဆန္၍ တရားေဟာေျပာ ၾကေလသည္။ ကိုဗဟိန္း၏ ေက်ာ္ၾကားလွေသာ “ ျမင္းခြာတခ်က္ ေပါက္လွ်င္ မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေစရမည္” မိန္႔ခြန္းသည္ ဤေနရာတြင္ ေျပာၾကားျခင္း ျဖစ္သည္။ အသက္ေသေသာ အရိုးေၾကေၾက ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္အ ေရာက္ မမွိတ္မသုန္ ခ်ီတက္ၾကရန္လည္း လႈံ႔ေဆာ္ခဲ့အၿပီး ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ (၄) ဦးစလံုး အဖမ္းခံလိုက္ရ၏။
သို႔ေသာ္ လမ္းညႊန္ခ်က္ ရလိုက္ၿပီျဖစ္ေသာ အလုပ္သမားတပ္ႀကီးက ေနာက္တရက္ နံနက္ (၆) နာရီတြင္ နံပါတ္တုတ္ကိုင္ ပုလိပ္တပ္၊ လံွစြပ္တပ္၊ ေသနတ္ကိုင္တပ္၊ ျမင္းစီးတပ္မ်ား အတြင္းသို႔ ထိုးဝင္ၿဖိဳခြဲ၍ ခ်ီတက္ၾကေတာ့သည္။
ၿမိဳ႕ သူၿမိဳ႕ သားမ်ားက ဝိုင္းဝန္းအားေပးၾကသည္။ က်ဆံုးသူ၊ ဒဏ္ရာရသူ၊ ဆြဲခ်ဳပ္ အဖမ္းခံလိုက္ရသူ အမ်ားအျပား ရွိေသာ္လည္း ေနာက္မတြန္႔ ၾကေတာ့ေပ။ ရိုက္ႏွက္ေသာ နံပါတ္တုတ္ကိုင္ ပုလိပ္မ်ား၊ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားႏွင့္ အလုပ္သမားမ်ား အေရာေရာ အေႏွာေႏွာ ျဖစ္ကုန္၍ လွံစြပ္ေသနတ္မ်ား သံုးမရ ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ ျမင္းစီးပုလိပ္မ်ားက ဝင္၍ ရိုက္ျပန္သည့္ အဆံုး မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနေသာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားက ျငာသံေပးကာ ရရာလက္နက္ႏွင့္ ဝင္ၿပီး ခုခံၾကေသာေၾကာင့္ တပ္လန္ကုန္ ၾကျပန္သည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္ေနစဥ္ ခ်ိတ္ဆက္လုပ္ထားသည့္ အတိုင္း ကိုဗဟိန္းက ေထာင္အမိုးေပၚတက္၍ ေထာင္သားမ်ားအား လံႈ႔ေဆာ္တရားေဟာျပန္ေတာ့ရာ ေထာင္တြင္းတြင္လည္း ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ ေထာင္ထၿပီအထင္ႏွင့္ ပုလိပ္မ်ား ေထာင္ဘက္သို႔ အကူအညီ ေပးရန္ ေျပးၾကစဥ္ သပိတ္တပ္ႀကီးက မေကြးၿမိဳ႕ အျပင္သို႔ အေရာက္ေဖာက္၍ ေအာင္ျမင္စြာ ထြက္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ က်န္လမ္းခရီးကား ေခ်ာေမာေျပျပစ္၍ သြားေတာ့သည္။ လမ္းခရီးမွ လယ္သမားမ်ားလည္း ပူးေပါင္း ခ်ီတက္လာၾကရာ လယ္သမားႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္အထိ ပါဝင္ခဲ့သည္။ အလုပ္သမား အေရးအခင္းသက္သက္တိုက္ပြဲသဏၭာန္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အမ်ဳိးသားေရး လကၡဏာ ေဆာင္ေနေခ်ၿပီ။
တျပည္လံုးရိွ ေက်ာင္းသားမ်ား ပိုမိုဆူပြက္ လာၾကသည္။ ရန္ကုန္ရွိအတြင္းဝန္ရံုးကို ေက်ာင္းသားမ်ား ဝိုင္းဝန္းဆႏၵျပရာ ၿဗိတိသွ်တို႔၏ ျမင္းစီးပုလိပ္ မ်ားလက္္ခ်က္ျဖင့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ က်ဆံုးခဲ့ရ၏။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ (၂၀၀) ဒဏ္ရာရၾက၏။
မႏၱေလးတြင္ ၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုႏွစ္ပတ္လည္ အျဖစ္ ၁၉၃၉ခု၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ (၁၀)ရက္ေန႔၌ ရဟန္းရွင္လူ (၂) သိန္းေက်ာ္ ဆႏၵျပၾက၏။ ထိုဆႏၵျပပြဲကို အုပ္စိုးသူမ်ား ပစ္ခတ္ၿဖိဳခဲြ၍ ရဟန္းေတာ္ (၇) ပါး၊ (၁၂) ႏွစ္အရြယ္ ေက်ာင္းသားေလး အပါအဝင္ ျပည္သူ (၁၇) ဦး က်ဆံုးခဲ့ျပန္သည္။
အက်ဳိးဆက္အားျဖင့္ ေဒါက္တာဗေမာ္ အမွဴးျပဳေသာ ညႊန္႔ေပါင္း အစိုးရ ျပဳတ္က်သြား၏။ ဦးပု အစိုးရ တက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ အလုပ္သမား၊ လယ္ သမားႏွင့္ ျပည္သူ အသိန္းအသန္း၏ ဘဝကား ထူးျခား မလာခဲ့ေပ။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး သည္လည္း ကဲြသြားခဲ့၏။ တိုးတက္ေသာ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္ မိႈင္းဂိုဏ္းႏွင့္ သခင္ထြန္းအုပ္-သခင္ဗစိန္ဂိုဏ္း ဟူ၍ ကဲြ၏။
အျခား ေအာင္ပဲြမခံလိုက္ရေသာ ကိစၥမ်ားနည္းတူ ၁၃၀၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ပြဲမရျခင္းက - ေနာက္ဆံုး ေအာင္ပြဲခံရန္ မွန္ကန္ေသာ ပါတီတရပ္၏ ေခါင္းေဆာင္မႈ လိုအပ္သည္ဟူေသာ အျမင္ကို ေရွ႕တန္းေရာက္ နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရးသမားမ်ားအား ေပးအပ္လိုက္၏။ ေရွးမဆြကပင္ နယ္ခ်ဲ႕ ထမ္းပိုးေအာက္မွ ရုန္းထြက္ ႏိုင္ရန္အတြက္ မ်ဳိးခ်စ္ျပည္ခ်စ္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား အေနႏွင့္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကပါ၏။ အႏုနည္း အၾကမ္းနည္း၊ နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ လြတ္လမ္းကို ရွာေဖြ ၾက၏။ စူးစမ္းၾက၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေတာ္လွန္ေသာ ပညာတက္လူငယ္မ်ားက ေတာ္လွန္ေရး သေဘာတရားမ်ားကို အငမ္းမရ ရွာေဖြၾကရာမွ သူတို႔သည္ မာ့က္စ္ ဝါဒ၊ လီနင္ဝါဒကို ရွာေဖြ ေတြ႔ရွိသြားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
မာ့က္စ္၊ လီနင္ဝါဒ ကို ၁၉၃၇ ခုႏွစ္၊ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး ျမင္းျခံညီလာခံတြင္ ဥကၠ႒သခင္ေလးေမာင္က ထည့္သြင္းေဟာၾကားခဲ့၏။ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ ညီလာခံတြင္ “ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးႏွင့္ ဆုိရွယ္လစ္ ဘံုႏိုင္ငံ ထူေထာင္ေရးလမ္းစဥ္” ကိုပင္ ခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ဤသို႔ခ်မွတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ထိုစဥ္က တျပည္လံုးတြင္ လက္ဝဲစာေပ ေလ့လာေရးမ်ား အပ်ံ႕အႏွံ႔ ေပၚေပါက္ေန၏။ ရန္ကုန္တြင္ နဂါးနီစာအုပ္ တိုက္၊ နယ္မ်ားတြင္ ေရာင္နီစာဖတ္အသင္း၊ လက္ဝဲစာဖတ္အသင္း ... စသည္ျဖင့္ အႏွံ႔အျပား ျဖစ္ေန၏။ မာ့က္စ္ဝါဒ ေလ့လာေရးအဖဲြ႔မ်ား ... ရန္ကုန္၊ ပဲခူး၊ ေတာင္ငူ၊ ပ်ဥ္းမနား၊ မႏၱေလး၊ စစ္ကိုင္း၊ ျမင္းျခံ၊ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ၊ ထားဝယ္၊ ၿမိတ္ႏွင့္ အျခားခရိုင္မ်ားတြင္ ဖဲြ႔စည္းၿပီး ျဖစ္ေနၾကေလၿပီ။ ဤသို႔ျဖင့္ မာ့က္စ္ဝါဒ၊ လီနင္ဝါဒ သည္ ဗမာျပည္ႏုိင္ငံေရး သမိုင္းသစ္ကို ဖန္တီးလိုက္ေလရာ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္တြင္ ဤေလ့လာေရး အစုမ်ားကို စုစည္း၍ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေပၚထြက္ လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ပါတီစတင္ တည္ေထာင္သူမ်ားတြင္ ကိုဗဟိန္းသည္ ေက်ာင္းသားစည္းရံုးေရး အတြက္ တာဝန္ယူၿပီး ပါတီ၏ အေထြေထြ အတြင္းေရး မွဴးမွာ သခင္ေအာင္ဆန္း ျဖစ္သည္။
သခင္ေအာင္ဆန္းကား ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို တည္ေထာင္သူ တစ္ဦးလည္းျဖစ္၊ ပါတီ၏ ပထမဆံုးေသာ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး တာဝန္ ကိုယူခဲ့ ရသူလည္း ျဖစ္သည္။ ၄င္းအျပင္ သူ႔ကို ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ပထမဆံုး လက္နက္ကိုင္ေခတ္မီ အမ်ဳိးသားတပ္မေတာ္ကို ထူေထာင္သူ တစ္ဦးအျဖစ္လည္း အသိအမွတ္ ျပဳဖို႔လည္း လိုေပသည္။
ကိုဗဟိန္းသည္ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္၊ သူ ေက်ာင္းသားဥကၠ႒ ျဖစ္စဥ္ကပင္ ဗကသ ေႂကြးေၾကာ္သံ “ မ်ဳိးညႊန္႔မဂၢဇင္း” အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ လုပ္၍ ေက်ာင္း သားမ်ားကို ႏိုင္ငံေရး ပညာေပး ခဲ့သူျဖစ္၏။ ယခုပါတီ၏ ေက်ာင္းသားစည္းရံုးေရး တာဝန္ခံ ျဖစ္လာေသာအခါ တဆင့္တိုး၍ လုပ္ခဲ့၏။ ဗကသညီလာခံ တက္ ရန္ေရာက္ရွိလာေသာ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ားကို မာ့က္စ္ဝါဒ သင္တန္းမ်ားေပးခဲ့၏။ ပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ကိုဗဟိန္းႏွင့္ ရဲေဘာ္ ဂိုရွယ္တို႔က “ ဓနရွင္ခရီးစဥ္သေဘာတရား” ႏွင့္ “ မာ့က္စ္ေဘာဂေဗဒ” ... တို႔ကိုပို႔ခ်ခဲ့၏။
ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးကာလ
ဗမာျပည္တြင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတရပ္ ထူေထာင္လိုက္ႏိုင္ျခင္းသည္ နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္လိုေသာ ျပည္သူမ်ား အခြင့္အခါ ေကာင္းယူ ႏိုင္ရန္ လက္မတင္ အခ်ိန္မီရံုေလး ျဖစ္ေနသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ဒုတိယကမၻာစစ္၏ ေရွ႕ေျပးေျခလွမ္းမ်ား အျဖစ္ နာဇီ ဂ်ာမဏီက ဥေရာပတြင္ ေမႊေနၿပီ ျဖစ္သည္။
“ အဂၤလိပ္အခက္-ဗမာ့အခ်က္” ကာလကား ေရာက္ခဲ့ေခ်ၿပီ။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္အခ်က္ ယူရမည္နည္း ဟူေသာေနရာ၌ မတူဘဲ ျဖစ္လာၾကသည္။ ျမန္မာျပည္ရွိ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားၾကားတြင္ လမ္းစဥ္-၃-ခု ခဲြထြက္လာသည္။ ပထမလမ္းစဥ္ကို ကိုယ္စားျပဳသူအစုက ဗမာျပည္ လြတ္လပ္ေရးရဖို႔ မည္သူႏွင့္ မဆို ေပါင္းမည္ဟု ေျပာၾက၏။ (ေနာက္ေတာ့ ဂ်ပန္ႏွင့္ ေပါင္းျဖစ္သြားၾကသည္။) ဒုတိယ လမ္းစဥ္သမားမ်ားက လြတ္လပ္ေရးရဖို႔ မည္သူ႔မွ မယံုစားရ။ ဂ်ပန္ေရာ၊အဂၤလိပ္ ပါ စစ္မ်က္ႏွာ ႏွစ္ဖက္ဖြင့္ရမည္ ... ဆို၏။ တတိယအုပ္စုကမူ ဆိုဗီယက္ ျပည္ေထာင္စုကို ဂ်ာမန္ဖက္ဆစ္မ်ား ဝင္ေရာက္ တိုက္ခိုက္သည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ကမၻာ စစ္ရဲ႕လကၡဏာ ေျပာင္းသြားၿပီး၊ အဂၤလိပ္ နယ္ခ်ဲ႕သမားကို ဖက္ဆစ္တိုက္ဖ်က္ေရးအတြက္ မဟာမိတ္အျဖစ္ ထားႏိုင္သည္ ... ဟု ယူဆၾက၏။ ထိုအစုတြင္ သခင္ စိုး၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္ဗိုလ္၊ သခင္ေက်ာ္စိန္ႏွင့္ သခင္တင္ေမာင္ႀကီး တို႔ပါဝင္၏။
ကိုဗဟိန္းသည္ ဒုတိယလမ္းစဥ္သမား ျဖစ္၏။ သူတို႔က ... “ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ လုပ္တာမွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗမာျပည္မွာက်ေတာ့ အဂၤလိပ္တို႔က က်ဳပ္တို႔ကို မဟာမိတ္ျပဳခြင့္ မေပးဘူး။ လြတ္လပ္ေရးေပးရင္ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မယ္ေျပာတာ လက္မခံဘူး။ သခင္ေတြကို သိမ္းၾကံဳးဖမ္းၿပီး ေထာင္ ခ်ထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို မေထာက္ခံရံုမက ျပည္တြင္းစစ္ လုပ္ရမယ္။ စစ္မ်က္ႏွာ ႏွစ္ဖက္ဖြင့္ၾကစို႔ ...” ဟူ၍ တင္ျပၾကသည္။ သို႔ေသာ္ စစ္မ်က္ႏွာ ႏွစ္ ဖက္ဖြင့္ရန္ မိမိတို႔တြင္ လံုေလာက္ေသာ အင္အားမရွိသည္ကို သူတုိ႔ သတိမထားၾက ... သူတို႔ ေျပာၾကသည့္ အခ်က္အခ်ဳိ႕ မွာ မွန္ပါ၏။ ထုိအခ်ိန္က သခင္ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ေထာင္ခ်ခံေနရ၏။ ကိုဗဟိန္းဆို စစ္မျဖစ္ခင္က မေကြးေထာင္၊ အင္းစိန္ေထာင္ တို႔တြင္ ေနခဲ့ရ၏။ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ပါ စစ္ထဲဝင္လာ၍ အဂၤလိပ္ အစိုးရမင္းမ်ား ေျပးခါနီးတြင္ အဖမ္းခံရျပန္ကာ ေထာင္အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းၿပီး ဒုကၡခံေနရသူ ျဖစ္၏။
ဂ်ပန္မ်ား ျမန္မာျပည္ အတြင္းဝင္လာ၍ မၾကာမီ ပထမလမ္းစဥ္သမားမ်ား ေက်ာခ်မွ ဓားျပမွန္း သိကုန္ၾက၏။
ကိုဗဟိန္းတို႔ ဒုတိယလမ္းစဥ္ သမားမ်ားမွာမူ - လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းမွ တတိယလမ္းစဥ္ မွန္ကန္ေၾကာင္း လက္ခံလာၾက၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ေပါင္းစည္းမိ ၾကေတာ့၏။
ဗမာျပည္ကြန္ျမဳနစ္ပါတီသည္ တည္ေထာင္စဥ္ကတည္းက လွဴိ႕ ဝွက္ေျမေအာက္ပါတီ ျဖစ္၏။ လမ္းစဥ္ (၃)ခု ကဲြၾကေသာအခါ ပါတီထဲတြင္ အေတြး အေခၚအရ၊ ႏိုင္ငံေရးအရ၊ စည္းရံုးေရးအရ၊ ဖရိုဖရဲ ျဖစ္ကုန္ရာ တဖက္တြင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ျပန္လည္စုစည္းဖို႔ လိုေန၏။ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္တြင္ ထုိလုပ္ငန္းကို သခင္ စိုး၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္ဗဟိန္း တို႔ပင္ ေအာင္ျမင္စြာ တာဝန္ယူလုပ္ေဆာင္ခဲ့၏။
ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္မႈမ်ား အႏွံ႔အျပား လုပ္ခဲ့ၾကရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သူ၏ ဘီဒီေအ ထဲတြင္ ကြန္ ျမဴနစ္မ်ားကို စည္းရံုးလုပ္ေဆာင္ခြင့္ ေပးထား၏။ သခင္စိုးႏွင့္ လွဴိ႕ ဝွက္ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးညႇိႏႈိင္းမႈမ်ား လုပ္ခဲ့၏။ သခင္သန္းထြန္းက ဂ်ပန္ဝန္ႀကီး ဘဝႏွင့္ ရန္ကုန္ တြင္ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ ျပဳလုပ္၍ တျပည္လံုးဆက္သြယ္ ေရွ႕ေဆာင္သည္။ အိႏိၵယရွိ မဟာမိတ္ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ႏွင့္ လွဴိ႕ ဝွက္စြာဆက္သြယ္၍ ႏိုင္ငံျခား ဆက္သြယ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ခ်ဳပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္သည္။ သခင္စိုးက ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚမွ ရန္ကုန္သို႔ လိုအပ္သလိုတက္လာ၍ လုပ္ငန္းမ်ားကို စစ္ေဆးေရွ႕ေဆာင္သည္။
ကိုဗဟိန္းကမူ ခပ္ေစာေစာကတည္းက အင္းယားကန္စြန္းရွိ ႏိုင္ငံျခားေရးဌာန “ အိမ္ျဖဴ” တြင္၊ စည္းစိမ္ရိွရွိ “ ႏွပ္” မေနအားဘဲ၊ ေျမလွ်ဳိးသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ အႏုအလွေတြၾကား ၿငိမ့္၍ မေနႏိုင္ေတာ့ေပ။
အဝတ္အစားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္တက္သူ...
သန္႔ရွင္းစြာ ေနတက္သူ...
ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္ အျပာေရာင္ကိုႀကိဳက္၍ ဂီတကိုခ်စ္သူ...
စာေပ၌ ေမြ႔ေလ်ာ္သူ...
ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သူ...
တဖက္ႏွင့္ တဖက္ အျပန္အလွန္ ပုတ္ခတ္၍ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အႀကိတ္အနယ္ ေျပာဆို စြပ္စဲြေနေသာ အစည္းအေဝး မ်ား
၌ပင္ ျပံဳးျပံဳးကေလးနားေထာင္ေနတတ္သူ...။
ထို“သူ”ကိုဗဟိန္းသည္ ယခုေတာ့ ေတာင္ငူခရိုင္တြင္ ဌာနခ်ဳပ္ဖြင့္ၿပီး ပဲခူး-ေတာင္ငူေဒသမ်ားအတြင္း ဂ်ပန္ကို လက္နက္ကိုင္ၿပီး တိုက္ေရးအတြက္ ျပင္ဆင္မႈ လုပ္ငန္းမ်ားကို ဦးစီးလုပ္ကိုင္ ေနေပၿပီ။
ဤသို႔ျဖင့္ ၁၉၄၅ ခု၊ မတ္လထဲတြင္ ပဲခူးရိုးမစခန္းႀကီးသည္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အသင့္ ျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ထိုစခန္းႀကိီးကို အုပ္ခ်ဳပ္ ေရွ႕ေဆာင္ေနသူ မွာ သခင္သန္းထြန္း ျဖစ္သည္။ သူသည္ တျပည္လံုး ဂ်ပန္ကိုေတာ္လွန္ရာတြင္ ႏိုင္ငံျခား ဆက္သြယ္ေရး တာဝန္ခံလည္း ျဖစ္သည္။
ပဲခူးရိုးမ ေအာက္စခန္းကား ျခင္မ်ားေပါမ်ားလွ၏။ ညညျခင္ေထာင္ မရွိလွ်င္ အိပ္၍မရ၊ ထိုင္ေနၾကရ၏။ ျခင္ေတြျမည္ရာ ေအာက္စခန္းသည္ ေတာင္ငူ တနယ္လံုး ေျပာက္က်ားတပ္မ်ားကို ဦးစီး၍ ဂ်ပန္ကို တိုက္ခိုက္ေနေသာ ကိုဗဟိန္း၏ စခန္း ျဖစ္ေပသည္။ ထိုစခန္းသို႔ အိႏိၵယမွ မဟာမိတ္ေလယာဥ္ကို စီးကာ ေလထီးျဖင့္ ဆင္း၍ေရာက္လာေသာ ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းက သူ၏ “ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္” စာအုပ္တြင္ ဤသို႔ေဖာ္ျပထား၏။
“ ကိုဗဟိန္း၏ ဤအခါက အလုပ္ႏွင့္ သူ၏ရုပ္ရည္သည္ လံုးဝဟပ္၍မရ။ သူ၏အလုပ္က တိုက္ေရးခိုက္ေရး၊ ပစ္ေရးခတ္ေရး၊ သတ္ေရးျဖတ္ေရး၊ ခ်ေရးေဆာ္ေရး၊ သူ႔ရုပ္ရည္က ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး၊ သိမ္ေမြ႔ႏူးည့ံေသာရုပ္ရည္၊ ယင္းသို႔ေသာ မင္းသားရုပ္ျဖင့္ သူပုန္ အလုပ္ကို ပင္ပန္းစြာ လုပ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္...”
ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးတိုက္ပဲြမ်ားတြင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ေခါင္းေဆာင္မႈျဖင့္ ကိုဗဟိန္း၊ သခင္သန္းေဖတို႔ဦးစီးေသာ “ ရဲေခါင္ေျပာက္က်ားမ်ား” သည္ ဂ်ပန္မ်ားကို လက္သံေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ အႀကီးအက်ယ္ ေခ်မႈန္း ႏိုင္ခဲ့၏။ ထြန္းေျပာင္ေသာေအာင္ပြဲမ်ားကို ရရွိခဲ့ၾက၏။
၁၉၄၅ ခု၊ မတ္လ(၂၇)ရက္ေန႔မွ စတင္ေသာ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး အင္အားမ်ားကို ၾကည့္လွ်င္ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္ (B.D.A) သည္ အင္အား ၃၀၀၀ မွ သံုး-ေလးလ အတြင္း အင္အား ၂၀,၀၀၀ ေက်ာ္ျဖစ္လာ၏။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ တိုက္ရိုက္ကိုင္တိုက္ေသာ ေျပာက္က်ားတပ္အင္အားမွာ ၁၀,၀၀၀ ေက်ာ္၏။ ေမာင့္ဘက္တန္ အစီရင္ခံစာအရ “ ဗမာျပည္တြင္ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္မ်ား ေသေၾကခဲ့ရသည့္ အေရအတြက္ ၆၀ ရာခိုင္ႏႈန္းသည္ “ ဗမာမ်ဳိးခ်စ္ေျပာက္က်ား” မ်ား၏ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္...” ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။
“ ဗမာမ်ဳိးခ်စ္ေျပာက္က်ား” မ်ားဟု ဆိုရာတြင္ ကိုဗဟိန္းတို႔၏ “ ရဲေခါင္ေျပာက္က်ား” မ်ားသည္ အဓိကျဖစ္၏။ သူကားေပ်ာ႔လွ်င္ဖေယာင္း၊ မာလွ်င္သံေခ်ာင္း ဆိုေသာလူစားတည္း။
ေနသူရိန္ေခတ္(သို႔မဟုတ္)ဆန္းႏွင့္သန္း ေခတ္
ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ပဲြခံၿပီးေနာက္ သခင္သန္းထြန္းက ရန္ကုန္သို႔ေစာ၍ ျပန္ေရာက္ရာ ဂ်ပန္ေခတ္ ဝန္ႀကီးလုပ္စဥ္က ေနခဲ့ေသာ အိမ္မွာပင္ ေန၏။ သခင္သန္းထြန္းႏွင့္ အတူ ကိုဗဟိန္း၊ ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းႏွင့္ အျခားရဲေဘာ္မ်ား လည္းရွိၾက၏။ မၾကာမီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျပန္ေရာက္လာရာ သခင္သန္း ထြန္းႏွင့္ အတူလာေန၏။ ေနာက္ေဒၚခင္ၾကည္ ေရာက္လာမွ အိမ္ေျပာင္း၍သြားခဲ့၏။
လြတ္လပ္ေရးအႀကိဳေခတ္ (သို႔မဟုတ္) ေနသူရိန္ေခတ္ကို “ ဆန္းႏွင့္သန္း” ေခတ္ဟူ၍ ေခၚ ၾက၏။ အေနာက္ႏိုင္ငံ သတင္းစာႀကီးမ်ားက ဗမာျပည္တြင္ “ဆန္းႏွင့္သန္း” ဟု ေရးၾက၏။
၁၉၄၅ ခု၊ စက္တင္ဘာလတြင္ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ေသာ ကႏီၵစာခ်ဳပ္အရ ဗမာ့တပ္မေတာ္ကို ဗမာစစ္တပ္(ဘားမားရိုင္ဖယ္) အျဖစ္ ေျပာင္း၍ ဖဲြ႔စည္း လုိက္ေသာအခါ တပ္ထဲမွ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဝင္ တပ္မွဴးတပ္သားအခ်ဳိ႕ တပ္ထဲတြင္ ဆက္လက္အမႈ မထမ္းၾကေတာ့ဘဲ ပါတီလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အခ်ိန္ျပည့္ ဝင္လုပ္ ၾကသည္။
ထိုစဥ္က ကိုဗဟိန္းႏွင့္ ဗုိလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းတို႔သည္ ေျမႏုလမ္းမွာေနခဲ့၏။ ပထမဆံုး ‘ျပည္သူ႔အာဏာဂ်ယ္နယ္’ ထုတ္ႏုိင္ေရးအတြက္ သူတို႔သည္ေငြရွာၾက၏။ ေဆာင္းပါးမ်ားကို သူတို႔ပင္ ေရးၾက၏။ စာပံုႏွိပ္ၿပီး စာရြက္မ်ားကို သူတို႔ပင္ေခါက္၏။ ထို႔ေနာက္ ဂ်ာနယ္မ်ားကို လက္တြင္ပုိက္္ၿပီး ေဂၚႏွင့္ေအာ္ကာ တအိမ္တက္ဆင္း သူတို႔ပင္ ေလွ်ာက္၍ေရာင္းၾကေလသည္။ ကိုဗဟိန္းသည္ “ျပည္သူ႔အာဏာ” ဂ်ာနယ္၏ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ျဖစ္လာသည္။ သူတို႔၏ ႀကိဳးပမ္းခ်က္မ်ားျဖင့္ ၁၉၄၅ ခု၊ စက္တင္ဘာ (၂၉) ရက္ေန႔တြင္ ‘ျပည္သူ႔အာဏာ’ စ၍ ထြက္ခဲ့၏။
'ဆန္းႏွင့္သန္း' ေခတ္ကား ေပ်ာ္စရာႀကီးပင္ျဖစ္၏ ။ အျပည္လံုး တက္ညီလက္ညီ လုပ္ၾကကိုင္ၾကသည္မွာ အားရစရာႀကီးျဖစ္၏ ။ လူတိုင္းလူတိုင္း ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြကို ေဘးဖယ္ထားၾကၿပီး လြတ္လပ္ေရး အတြက္သာ အားသြန္၍ ႀကီဳးပမ္းၾက၏ ။ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ၾက၏ ။ အနာခံၾက၏။ ဒါေတြကိုပင္ အရသာျဖစ္ၾက ပီတိျဖစ္ၾက၏။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ အကုန္၊ အလယ္ပစၥယံတြင္ ဖဆပလ၊ ညီလာခံႀကီး ျပဳလုပ္ေသာအခါ၌ တခဲနက္ေသာ လူထုႀကီးမွာ သိန္းခ်ီ၍ တက္လာၾကၿပီး အမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ လြတ္လပ္ေရး ရန္ပံုေငြအတြက္ မိမိတို႔ကိုယ္တြင္ အျမတ္တႏိုး၀တ္ဆင္ထားေသာ ေရႊ၊ ေငြ၊ ရတနာမ်ားကို ခၽြတ္၍ ရက္ရက္ေရာေရာလွဴခဲ့ၾကသည္။
ဤသို႔ တျပည္လံုး ညီညီညြတ္ညြတ္ စုစုစီးစီးနွင့္ ႏွစ္ေထာင္းအားရစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းေနၾကစဥ္ ကိုဗဟိန္း၏ ႏွလံုးေရာဂါမွာ စိုးရိမ္စရာေကာင္းေသာ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ေနခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္ေဆာင္ေနသျဖင့္ အလုပ္ကို တက္တက္ၾကြၾကြ လုပ္ကိုင္ဆဲပင္ ရွိေသး၏။
သူသည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ သဘာပတိျဖစ္၍ လက္၀ဲညီညြတ္ေရးႏွင့္ အမ်ဳိးသားညီညြတ္ေရးတို႔ကို အစဥ္တစိုက္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ေလသည္။ သူ႔က္ို ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္မ်ား ကသာမက အျခားလက္၀ဲအင္အားစုမ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသားအင္အားစုမ်ားကပင္ ခ်စ္ခင္ေလးစားၾက၏။
ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ သခင္သန္းထြန္းက သူ႔ကို အေတာ္ခင္မင္၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ယံုၾကည္အားထား၏။ သူ တပ္မွထြက္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးေလာကသို႔ ေျခစံုပစ္၀င္မည္ ပိုင္းျဖတ္ေသာအခါ တပ္ထဲတြင္ စိတ္မခ်ရသူတခ်ဳို႕ ရွိ၍ တပ္ကိုကိုင္ရန္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ ကိုဗဟိန္းကို ေတာင္း၏။ ပါတီက ပါတီလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ မေပးႏိုင္ခဲ့ေခ်။
ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ကာနီးအခ်ိန္က ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနွင့္ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုပါတီ (ဆိုရွယ္လစ္) တို႔သည္ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဦးအမည္ႏွင့္ တဖြဲ႔တည္း ေပါင္း၍ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾက၏။ ထို႔ေနာက္ ႏွစ္ဖြဲ႔ျပန္၍ ျဖစ္သြားၾကျပန္ရာ ၎တို႔ တဖြဲ႔တည္း ျပန္လည္ျဖစ္ေျမာက္ေရး အတြက္ ကိုဗဟိန္းသည္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားေလသည္။ ကိုဗဟိန္း၏ ေျမနုလမ္းအိမ္မွာ ကြန္ျမဴနစ္နွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ေစ့စပ္ရာ ေဂဟာျဖစ္ေန၏။ ေအာင္ျမင္မႈကား မရ ---
ဤအထဲ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတြင္း ကြဲအက္မႈက ျဖစ္လာျပန္၏။ ရဲေဘာ္မ်ားအေနႏွင့္ သူတို႔ အယံုၾကည္ဆံုး၊ အားအထားဆံုး၊ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဆံုး ပါတီကြဲမည္ကို မလိုလားၾကေပ။ ပါတီကြဲမႈေၾကာင့္ ေနာင္အခါတြင္ တိုင္းျပည္၌ ဆက္၍ ဆက္၍ ျဖစ္လာမည့္ အႏၱရာယ္မ်ားကိုလည္း စိုးရိမ္မိၾကသည္။ ကိုဗဟိန္းကိုပင္ အားကိုးၾက၏။ ကြဲရန္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသည့္ အခ်ိန္္အထိ အားမေလွ်ာ့ၾက။ သခင္စိုးႀကီးကို ကိုဗဟိန္း၏ အိမ္သို႔ မရမက ေခၚလာ၏။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာလိုက္သည္မွာ ညသန္းေကာင္ တိုင္သည္အထိျဖစ္၏။ ကိုဗဟိန္းက မ်ားမ်ားေျပာ၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ အေတာ္ ေျပေျပလည္လည္ ျဖစ္လာၾက၏။ ေခၚလာသူမ်ား အားတက္ၾကရ၏။ ရယ္ႏိုင္ ေမာႏိုင္ ျဖစ္လာၾက၏။ သခင္စိုးကို ျပန္ပို႔သည္အထိ အဆင္ေျပေန၏။
သို႔ေသာ္ သိၾကသည့္အတိုင္းပင္ ခုတမ်ဳိး ခုတမ်ဳိး ျဖစ္တတ္သည့္ သခင္စိုးတို႔က ခြဲထြက္ၾက၏။ ကိုဗဟိန္းလည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ သူ႔ေရာဂါမွာ ပို၍ ဆိုးလာခဲ့၏။ သူ႔ကို ပါတီမွ၎၊ သူ ဥကၠ႒ လုပ္ေနေသာ အလုပ္သမား သမဂၢမွ၎၊ အနားယူခြင့္ ေပးထားရေတာ့၏။ သူသည္ အနားယူရင္းကေန ဂိုဏ္းဂန ၀ါဒကို တိုက္ဖ်က္ေသာ စာတမ္းမ်ားကို ေရးေသး၏။ သူ႔ေရာဂါမွာ ပို ပိုဆိုးလာ၍ သူ႔မိဘရပ္ထံ မႏၱေလးသို႔ျပန္ၿပီး အနားယူ ေဆးကုေနရ၏။ မႏၱေလးတြင္မူ ေရာဂါ သက္သာလာေသး၏။
ထိုအခ်ိန္က သူစိတ္လႈပ္ရွားမည္စိုး၍ သူ႔ကိုဘာသတင္းစာမွ ေပးမမဖတ္၊ သို႔ေသာ္ တေန႔တြင္ ပစၥည္း ထုပ္လာေသာ သတင္းစာစကၠဴစ ကေလးကို သူကိုင္ၾကည့္မိရာက ဖဆပလ ထဲမွ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ထုတ္ပစ္ေၾကာင္း သတင္းကို သြားေတြ႔၏။ ထိုအခါမွ စ၍ သူ၏ ေရာဂါမွာ အတက္ဖက္သို႔သာ သြားေနခဲ့ရာ ေနာက္ဆံုး ကြယ္လြန္သည္အထိ ျဖစ္ေတာ့၏။
သူသည္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိပင္ စည္းလံုးညီညြတ္ေရး အတြက္ စဥ္းစား ေတြးေခၚေနေပလိမ့္မည္။ ႀကိဳးလည္းႀကိဳးစားခဲ့သည္။ လံုးလည္း လံုးပမ္းခဲ့သည္။ သူ႔ ရည္္မွန္းခ်က္အတိုင္း ျဖစ္မလာသည္ကေတာ့ သူ႔အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တိုင္းျပည္ အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေၾကကြဲရင္နင့္စရာမ်ား ျဖစ္ဖို႔ ဖန္လာသည္ဟုသာ ေျပာရပါေတာ့မည္။
၁၉၄၆ခု၊ ႏို၀င္ဘာ(၂၀) ရက္ေန႔တြင္ သူ ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီ။ “သူကား တကယ့္ညီညြတ္ေရး ဗိသူကာပင္ ျဖစ္ေလသည္ ”....ဟု ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းက မွတ္ခ်က္ျပဳခဲ့သည္။
“နိဂံုး”
သမိုင္းတြင္ “ႏိုင္လွ်င္ အာဇာနည္၊ ရႈံးလွ်င္ သစၥာေဖါက္” အျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ျခင္း ခံရေလ့ရွိ၏။ ဖဆပလ တြင္ ဆိုရွယ္လစ္မ်ား အာဏာရလာခ်ိန္မွ စ၍ ဤသေဘာမ်ဳိးေတြ႔ရ၏။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္၊ မဆလ ေခတ္တြင္ ပို၍ ထင္ရွား၏။ န၀တ/နအဖ ေခတ္တြင္မူ “တပ္မေတာ္ႏွင့္ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑ ...” ဆိုၿပီး မိမိကိုယ္ကို အထြတ္အထိပ္ ေနရာသို႔ တြန္းတင္လိုက္၏။ သို႔ေသာ္ သမိုင္းတင္သည္၊ သမိုင္းေရးသည္ ဆိုရာမွာ မိမိအာဏာ ရခ်ိန္တြင္ မိမိပိုင္ စာနယ္ဇင္း၊ ေရဒီယို၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားတုိ႔ကို အသံုးခ်ၿပီး အာေဘာ္လႊင့္ထုတ္လိုက္ရံုနွင့္ ၿပီးသည့္ကိစၥ မဟုတ္ေခ်။ ယာယီ အခ်င္းအရာသာ ျဖစ္သည္ကို သူတို႔ မသိ။
ေခတ္သစ္ ျမန္မာသမိုင္းတြင္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ အခန္းက႑သည္ ေဖ်ာက္ဖ်က္၍ မရေသာ ကိစၥျဖစ္၏။ ထိုအခါ အုပ္စိုးသူမ်ားက ေယာင္၀ါးကုန္ေအာင္ လုပ္ၾက၏။ တခါတရံ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္၏။ အျဖဴေရာင္ကို အနက္ဆိုးျခင္း၊ ေဖ်ာက္ဖ်က္ျခင္း၊ ေငြမင္သုတ္ျခင္း ...စသည့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကား အမွန္တရားကို ရင္မဆိုင္ရဲေသာေၾကာင့္ မဟုတ္ပါေလာ။
ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုလည္း ရစရာမရွိေအာင္ ပံုဖ်က္ၾက၏။ တဦးစီ ေကာင္းမႈမွန္သမွ်ကို အသိအမွတ္ ျပဳဖို႔ဆိုသည္ ...ေ၀းစြ။ အတၳဳပၸတၱိ အေၾကာင္းခ်င္းရာ တခုထဲ နာမည္ပါသြားလွ်င္ပင္ အလြတ္မခံ။ ေငြမင္သုတ္ျခင္း၊ ေဆးနက္ဆိုးျခင္းမ်ား လုပ္ေနၾကရ၏။ ဤမွ်အထိ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ျဖစ္ေနၾကေခ်သည္။ သို႔ေသာ္ ပါတီႏွင့္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို တိုက္ခိုက္ပံုဖ်က္ေသာ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားထဲတြင္ကား ...ဤနာမည္မ်ားကို ေဖါေဖါသီသီ သံုးခြင့္ျပဳထား၏။
ကိုဗဟိန္းကိုမူကား ရွိခဲ့ဖူးသည္ဆိုေသာအခ်က္ပင္ ျပည္သူေတြကို သိေစခ်င္ပံုမေပၚ။ အဓိကအားျဖင့္ လ်စ္လ်ဴရႈသည့္နည္းနာႏွင့္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ထား ၏။ မတတ္သာသည့္အခါ ေသာေကာေရာေကာထဲ ထည့္လိုက္၏။
သို႔ေသာ္ 'ဗဟိန္း' ဆိုေသာ နာမည္သည္ ျပည္သူတို႔ၾကားတြင္ အေတာ္ 'ဟိန္း' ၏။ ပညာတတ္လူငယ္၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ တိုးတက္သူ လူငယ္မ်ားၾကားတြင္ အတုယူစရာ 'သေကၤတ' အျဖစ္ က်န္ရစ္၏။ သူ႔ကို အားက်ျခင္း၊ သူ႔လို ျပည္သူတို႔၏ 'မ်က္ရႈ' 'ရင္ႏွစ္သည္းျခာ' ျဖစ္လိုၾက၏။ 'ဟိန္း' ပါေသာ နာမည္ မွည့္ေခၚ ျခင္းသည္ လူငယ္မ်ားၾကား ေခတ္စား၏။
သူသည္ စစ္ကိုင္းေက်ာင္းသားမ်ား နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရး သပိတ္ေမွာက္ရာတြင္ ပါ၀င္ရန္ မႏၱေလးမွ ဆင္း၍ စည္းရုံးသျဖင့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး အီးစီေဒါင္းက ဘြိဳင္းေကာက္ေက်ာင္းသားမ်ားအား အရိုက္ခိုင္းခဲ့၏။ ေနာင္ ျမဴမင္းႀကီး ျဖစ္လာမည့္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးထြန္းစိန္ အပါအ၀င္ စေကာက္ေက်ာင္းသားမ်ားက စေကာက္တုတ္မ်ားႏွင့္ ၀ိုင္းရိုက္ၾကရာ ေမ့ေမ်ာသြားခဲ့ဖူး၏။
ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ထူေထာင္သူတဦး ျဖစ္သကဲ့သို႔ ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္အဖြဲ႔၀င္ တဦးအျဖစ္ ေတာ္လွန္ေရးတာ၀န္မ်ားကို ထက္ျမက္ထူးခၽြန္စြာ ထမ္းေဆာင္သြားခဲ့၏။
ပင္ကိုယ္ သဘာ၀အရ အႏုအလွကို သေဘာက်ၿပီး ေမတၱာဓါတ္ ႀကီးမားသူ၊ ကေလးငယ္မ်ားကို ခ်စ္တတ္သူ၊ ထို 'သူ' ကို မ်ဳိးခ်စ္ ျပည္ခ်စ္စိတ္က ေတာ္လွန္ေရးသမား ျဖစ္ေစ၏။ တိုင္းျပည္လူဦးေရ၏ အမ်ားစုႀကီးျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲသားျပည္သူတို႔ကို ခ်စ္တတ္ေသာသူမို႔ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ေစ၏။ ေသနတ္ကိုင္ေစခဲ့၏။ သမိုင္းတြင္ ေခတ္စနစ္တို႔က ဤသို႔ေသာ လူမ်ားကို လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းေပးၾကသည္မွာ ဓမၼတာပင္ ျဖစ္ေခ်သည္။
လေရာင္ရႊမ္းျမ၍ လွခ်င္တိုင္းလွေနေသာ လားရႈိးၿမိဳ႕ ၏ ညတညတြင္ ေတာေတာင္ သဘာ၀ရႈခင္းေတြကို ၾကည့္ရင္း သူသည္ အေဖၚတေယာက္ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေန၏။ ပံုမွန္အတိုင္းဆိုလွ်င္ သူသည္ စာေပအေၾကာင္း၊ ဂီတအေၾကာင္း ဒါမွမဟုတ္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ သူ႔ခ်စ္သူ (ေဒၚ )ခင္ႀကီး အေၾကာင္း ကရားေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္ ေျပာျပေပလိမ့္မည္။ ခုေတာ့ သူက “ ဒီလို ေငြလေရာင္ျမဴးခိုက္မွာ ...စိတ္ဟာ ၾကည္လင္ရႊင္လန္းလာၿပီး xxxx လီနင္ေရးတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္၊ အစိုးရႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရး အေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးရေအာင္ ...” ဟူ၍ ေျပာခဲ့ေလသည္။
အမွန္ပင္ ထိုအခ်ိန္က သူသြားမည့္ ခရီးမွာ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ ဥေရာပတြင္ စတင္ေနခ်ိန္ ...ညီေနာင္ပါတီႏွင့္ အဆက္အသြယ္ယူရန္ ထြက္လာသည့္ ခရီး .....။
ဤအခ်ိန္တြင္ သူသည္ ေတာ္လွန္ေရးဘာသာရပ္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္မွာ သဘာ၀က်သည္။ တကယ္က သူသည္ မ်ိဳးခ်စ္ျပည္ခ်စ္ ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ရံုသာမက ႏိုင္ငံတကာ့၀ါဒီ တဦးလည္း ျဖစ္ေပသည္။
ေတာ္လွန္ေရးဆိုသည္မွာ အသက္ေသြးေခၽြးမ်က္ရည္တို႔ ရင္းႏွီးရေသာ လုပ္ငန္းျဖစ္၏။ ဤစကား မွန္ကန္ေၾကာင္း အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဖက္ဆစ္္ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးမွသည္ ဖဆပလ ေခတ္၊ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္၊ ေနာက္မဆလ ေခတ္၊ န၀တ (ယၡဳ နအဖ) ေခတ္ထိ မွန္ေနေၾကာင္း ျပည္သူမ်ား သေဘာေပါက္ၾကသည္။ အမ်ဳိးသား ဂုဏ္သိကၡာ အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တရားမွ်တျခင္း၊ လြတ္လပ္ျခင္း၊ ညီမွ်ျခင္း အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း ... ေန႔တၾကာင့္ၾကၾက၊ ညတေၾကာင့္ၾကၾက ျဖစ္ေနရေသာ ယေန႔ျပည္သူမ်ား က ပိုသေဘာေပါက္ၾက ေပလိမ့္မည္။ တခါေသဖူး၍ ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္ၾကၿပီ ... အေရးအခင္း အဆက္္္္္္္္္္္္္္္္္္္ဆက္ အထူးသျဖင့္ ၈-၄လံုး အေရးအခင္းတြင္ မိမိ၏ မိသားစုမ်ား၊ ေဆြမ်ဳိးရင္းျခာမ်ား၊ မိတ္ေဆြမ်ား၊ အေပါင္းအသင္း ေရာင္ရင္းမ်ား၊ အသိအကၽြမ္းမ်ား .... အသက္ေပးသြားခဲ့ၾကၿပီ။ အခ်ဳိ႕ ေထာင္တန္း က်ခံေနရသည္။ အခ်ဳိ႕ ေတာထဲ၊ ေတာင္ထဲ၊ တခ်ဳိ႕ နယ္စပ္၊ တခ်ဳိ႕ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ လြင့္စင္ကုန္ၾကၿပီ။
ျပည္သူမ်ားဘက္မွ ဆံုးရႈံးမႈမ်ား ရွိသကဲ့သို႔ ရရွိလိုက္ေသာေအာင္ပြဲ၏ အသီးအပြင့္မ်ားလည္း မနည္းလွေပ။ မဆလ အစိုးရ ျပဳတ္သြားၿပီး ႏိုင္ငံေရး ပါတီမ်ား ထူေထာင္ခြင့္ ေပးလိုက္ရျခင္း၊ ျပည္သူမ်ား ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကေသာ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ေပးခဲ့ရျခင္း၊ စစ္တပ္ပါတီ ရႈံးၿပီး အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အႀကီးအက်ယ္ အႏိုင္ရျခင္း ...စသည္တို႔ကား ေခ်ဖ်က္၍ မရႏိုင္ေသာ ေအာင္သီးေအာင္ႏွံမ်ားပင္ ....။
ယေန႔ ျပည္သူတို႔၏ ရင္ထဲမ်က္စိထဲတြင္ ျပန္စဥ္းစားတိုင္း ၾကည့္ေမွ်ာ္ေလတိုင္း ...အေလာင္းမ်ား၊ ေသြးမ်ား၊ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္မ်က္ႏွာမ်ား၊ မီးခိုးမ်ား၊ ယမ္းခိုးမ်ား၊ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးမ်ား၊ ေထာင္နံရံမ်ား၊ အက်ဥ္းစခန္းမ်ား၊ ၾကာပြတ္မ်ား၊ စီးကရက္ မီးရဲရဲမ်ား၊ အက္ဆစ္ငရဲမီးမ်ား၊က်င္စက္မ်ား၊ လက္သီးမ်ား၊ စစ္ဖိနပ္မ်ား၊ စစ္ယူနီေဖါင္းမ်ား၊ စစ္ကားမ်ား၊ ေသနတ္ေျပာင္း၀မ်ား၊ လွံစြပ္မ်ားသာ ...ျမင္ၾကရ၊ ခံစားေနၾကရသည္။
န၀တ (နအဖ) စစ္ဗိုလ္ စစ္သားအခ်ဳိ႕ ၊ဂုဏ္ယူလက္မေထာင္၊ လက္ၫွိဳးထိုးျပေနေသာ ျပည္သူ႔ရင္ျပင္၊ ဂံုးေက်ာ္တံတား၊ ကားလမ္း၊ ရထားလမ္း၊ ဆည္ေျမာင္း၊ တာတမံ၊ ျမစ္ကူးတံတားတို႔ကိုလည္း နရသူ ၏ မိႈင္းညိဳ႕ ညိဳ႕ ဓမၼရံႀကီး ဘုရားပမာ ျမင္ေနၾကရသည္။ ဤပစၥည္း၊ အေဆာက္အအံုတို႔ေပၚတြင္ ျပည္သူတို႔၏ ေသြးေတြ၊ ေခၽြးေတြ၊ မ်က္ရည္ေတြ ဖံုးလႊမ္းစြတ္စိုခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ မသမာမႈေတြ၊ လာဘ္စားမႈေတြ၊ ႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္ မဟုတ္ပါလား ...။
ျပည္သူ႔သားေကာင္းမ်ားကား .... ျပည္သူကို အလုပ္အေကၽြးျပဳရင္း ကြယ္လြန္ၾက-က်ဆံုးခဲ့ၾကေခ်ၿပီ။ သို႔ေသာ္ စစ္အာဏာကို အေခ်ာင္ရထားသူမ်ား၊ ရလိုက္သူမ်ားကေတာ့ -ေခတ္အဆက္ဆက္တြင္ ကားတ၀ီ၀ီစီး၊ ဟယ္လီေကာ့ပတာ တၿငိမ့္ၿငိမ့္၀ဲကာ စည္းစိမ္တက္၊ ဇိမ္ယစ္ေနခဲ့ၾကသည္။ ယေန႔ စစ္(၃)စစ္ (စစ္အုပ္စု၊ စစ္အစိုးရ၊ စစ္ဗ်ဴရိုကေရစီ ယႏၱရား) သည္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေနရာယူထားၾကေလၿပီ။ နယ္ခ်ဲ႕ သမားမ်ား၊ လက္ေ၀ခံဖယ္ေပးလိုက္ရေသာ ျပည္သူ႔ဂုတ္ေပၚ ခြစီးကာ လက္ၫိွဳးတညႊန္ညြန္ လုပ္ေနၾကသည္။
ျမန္မာျပည္သူမ်ားကား ေတာ္လွန္ပံုကန္ရဲသူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး၊ တိုက္ပြဲအလီလီ၏ ေအာင္ပြဲမ်ားက ဤအခ်က္ကို သက္ေသထူခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ နယ္ခ်ဲ႕ ၿဗိတိလွ်ေခတ္၊ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေခတ္မွသည္ မဆလ ေခတ္အထိ၊ ေဖါက္ျပန္ေရး အုပ္စိုးသူ အဆက္္္ဆက္ ရာဇပလႅင္ ဖင္မၿမဲေအာင္ ကိုင္လႈပ္ခဲ့ၾက၏။ သမိုင္းအျမင္ႏွင့္ ၾကည့္လွ်င္ ျပည္သူႏွင့္ ကင္းကြာ၍ မည္သည့္ အစိုးရမ်ား ေရရွည္ၿမဲခဲ့ဖူးပါသနည္း။
စစ္သား စစ္ဗိုလ္ အခ်ဳိ႕ အ၀က္ႏွင့္ သူတို႔၏ လက္ေ၀ခံ တခ်ဳိ႕ မွလြဲ၍ ေထာက္ခံမႈ မရွိေသာ န၀တ(နအဖ) ေကာ မည္မွ်ၾကာၾကာ ရာဇပလႅင္ကို တြယ္ကပ္ေနႏိုင္ ပါမည္နည္း။
ကိုလိုနီေခတ္၊ ဖက္ဆစ္ေခတ္မ်ားတြင္ ျပည္သူမ်ားထဲမွ 'သခင္ ဗဟိန္း' ကဲ့သို႔ေသာ 'သူ' မ်ား ေမြးထုတ္ေပးခဲ့၏။ 'ဗဟိန္း' သည္ တိုက္ပြဲမ်ားၾကားတြင္ လူလားေျမာက္ခဲ့၏။ အလားတူ ဖဆပလ ေခတ္၊ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ ေခတ္မ်ားတြင္လည္း 'ဗဟိန္း' အမ်ားအျပား ေမြးထုတ္ေပးခဲ့၏။ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား ျဖစ္လာၾက၏။ မဆလ ေခတ္၊ န၀တ၊ နအဖ ေခတ္တြင္လည္း အလားတူ 'ဗဟိန္းကေလး' မ်ား ေမြးထုတ္ေပးေန၏။
ေတာ္လွန္ေရး မ်ဳိးဆက္ဟူသည္ ကုန္ဆံုးသြားသည္ မရွိ။
( ၂ ၊ ၃ ၊ ၁၉၉၄ )
မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ
ဗဟိုပညာေရးႏွင့္၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးဌာနမွထုတ္ေ၀ခဲ့သည့္ စာအုပ္ျဖစ္ပါသည္။
Subscribe to:
Posts (Atom)
တို႔ေခတ္က်မွညံ့ၾကေတာ့မွာလား...
