ေကာက္႐ုိးသခၤါရနဲ႔ သံသခၤါရ
အခုေျပာမွာက က်ေနာ့္တင္ျပခ်က္ရဲ႕ နိဂံုးပိုင္းျဖစ္ပါတယ္။ နိဂံုးပိုင္းဆိုေပမဲ့ ဒီအပိုင္းမွာ ေျပာစရာေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအခန္းထဲမွာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကေန ဒီကေန႔အထိအေၾကာင္းေတာ့ မေျပာေသးပါဘူး။ ဒီကိစၥက န၀တ - နအဖနဲ႔ ပြဲမျပတ္ေသးတဲ့အတြက္ ေနာင္မွာမွ ေျပာေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ကူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီၾကားထဲမွာလဲ အေၾကာင္းသင့္ရင္ သင့္သလို ထည့္ေျပာသြားမွာပါ။ တကယ္က်ေတာ့ သူတို႔ခ်င္းကခုမွ ခ်လို႔ေကာင္းၾကတုန္းပါ။ မလဆ စစ္အုပ္စုရဲ႕ အစ - အလယ္ - အဆံုး အေၾကာင္းေျပာလုိက္ရင္ န၀တ - နအဖ လဲေနာင္မွာ ဘယ္လုိဇာတ္သိမ္းမယ္ဆိုတာကို ေဟာကိန္းထုတ္သလို ျဖစ္သြားမွာပါ။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ အာဏာသိမ္းတဲ့အခါမွာ ဗိုလ္ေန၀င္း၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္တင္ေဖ စစ္အုပ္စုဟာ တပ္မေတာ္ကို ႏိုင္ငံေရးအရကိုယ္စားျပဳေနတယ္လို႔ ဆုိႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကအာဏာသိမ္းရာမွာ အခရာဟာသူတို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ဆုိရွယ္လစ္ပါတီက ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔နဲ႔ သံေယာဇဥ္မျပတ္တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး က တက္တက္ႂကြႂကြသိပ္မရွိပါဘူ။ ဗိုလ္တင္ေဖက တက္ႂကြပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ ပဋိပကၡကိုဗုိလ္ေန၀င္းက ေကာင္းေကာင္းအသံုးခ်ၿပီးေတာ့ သူ႔ကုိပခံုးခ်င္း မယွဥ္ေအာင္ လုပ္ထားတာပါ။ (သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေနာက္မွပဲ နည္းနည္းထပ္ေျပာပါမယ္။)
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကျဖစ္တာဟာ စစ္အုပ္စုအေနနဲ႔ႏုိင္ငံေရးအာဏာကို လုိခ်င္လို႔ကုိသိမ္းတဲ့ အာဏာသိမ္းပြဲျဖစ္ပါတယ္။ အင္မတန္ ရွင္းပါတယ္။ ဒီအတြက္ သူတို႔အေၾကာင္းျပခ်က္ရွာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဗမာျပည္လိုတုိင္းျပည္မွာက အေၾကာင္းျပခ်က္ရွာရတာ အင္မတန္လြယ္ပါတယ္။ ေတာထဲကကြႏ္ျမဴနစ္ကို လက္ညႇိဳး ထုိးမလားရတယ္။ လူမ်ဳိးစုေတြကို လက္ညႇိဳးထုိးမလားရတယ္။ တျခားလဲအေၾကာင္းျပစရာေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ ေျမေပၚႏုိင္ငံေရးလဲ လက္ညႇိဳးထုိးလို႔ ရေသးတယ္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာက်ေတာ့ ေျမေပၚကလူမ်ဳိးစုေတြကို လက္ညႇိဳးထုိးပါတယ္။ ဒါကလဲ ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕စိတ္အထာ (mood) အေပၚ တည္တာပါ။ သူမ်က္ေစ့ ဆံပင္ေမႊးစူးေနတာက (အဲဒီတုန္းကဆိုရင္) ရွမ္းျပည္က ေတာင္ႀကီးဦးထြန္းျမင့္၊ သူရ (ရွမ္းျပည္) ေခၚ ဦးထြန္းေဖ၊ အင္းေလးဦးစုိးေမာင္၊ အဲဒီလို တိုးတက္တဲ့ လူေတြနဲ႔ ရွမ္းျပည္နယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ေစာ္ဘြားေတြတပူးတြဲတြဲ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ကိစၥပါ။ ေနာက္ၿပီးအဲဒီၾကားထဲမွာ ဦးႏုကလဲ ႏုိင္ငံေရးကစားေနပါတယ္။ ဒါကို သူကၾကည့္မရဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ေန၀င္းက ငိုခ်င္ရက္ - လက္တို႔ ျဖစ္ေစတာ အဲဒါေတြပါပါတယ္။
အဲဒီလုိ ေန၀င္းရဲ႕စိတ္အထာအျပင္ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းတခုလဲ ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါက ဒီလုိပါ။
စစ္ဗိုလ္ရွိသမွ်အားလံုးဟာ သူတို႔စစ္ဆင္ေရးလုပ္ရာေဒသမွာေတာ့ စစ္ဘုရင္ေတြပါ။ သူတို႔ဟာ အစဥ္အလာထံုးစံအတုိင္း ေဒသႏၱရဘုရင္ျဖစ္တဲ့ ေစာ္ ဘြားေတြနဲ႔ ပဋိပကၡျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္ေတြမွာက လူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒကလဲ လႊမ္းေနတာပါ။ ေစာ္ဘြားဆိုတာက သူ႔ေဒသမွာဘုရင္ငယ္တဆူပါ။ ဒါေၾကာင့္ စစ္ေၾကာင္း ေတြရဲ႕လုပ္ရပ္နဲ႔ ေစာ္ဘြားေတြရဲ႕အာဏာအၾကား မၾကာခဏ ျပႆနာေပၚပါတယ္။ ဒီပဋိပကၡဟာ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ အင္မတန္ျပင္းပါတယ္။ အာဃာတေတြလဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ၆၂ အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သီေပါေစာ္ဘြားကို လမ္းမွာတင္အျပတ္ေျဖာင္ပစ္လိုက္တာဟာ အဲလိုရန္ၿငိဳးမီးေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
ခုနကက်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ေတာင္ႀကီးဦးထြန္းျမင့္၊ သူရ (ရွမ္းျပည္)၊ အင္းေလး ဦးစိုးေမာင္ စတဲ့ တုိးတက္သူေတြကိုေတာ့ စစ္အစိုးရက ေျမေပၚကြန္ျမဴနစ္ လို႔ သတ္မွတ္ထားတာပါ။ ဦးထြန္းျမင့္တို႔က တရား၀င္ထုတ္ေနတဲ့ ဂ်ာနယ္မွာ ... “ရွမ္းျပည္မွာအရင္က ‘ယူနီယံဂ်က္’ အလံအစားအခု ‘ျပည္ေထာင္စုဗမာ’ အလံ ေရာက္ေနၿပီ၊ စစ္ကားေပၚမွာ အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ေဘးမွာ ရွမ္းပ်ဳိျဖဴေတြေတြ႔ေနရာကေန အခုဆိုရင္ ဗမာစစ္ဗိုလ္ေတြေဘးမွာ ရွမ္းပ်ဳိျဖဴေတြေတြ႔ေနရၿပီ။” ေနာက္ ရွမ္း ေက်ာင္းသားေတြေတာခိုလာၿပီး SSPP ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္လာၾကေတာ့ သူတို႔ေျပာတာက ... “အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္ မယ္ေရြးပြဲေတြဟာ စစ္ဗိုလ္ေတြေတာ္ ေကာက္ဖို႔အလွမယ္ေတြ တန္းစီျပရတာျဖစ္တယ္” လုိ႔ေျပာပါတယ္။ “ရွမ္းျပည္က မယ္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ားဆိုရင္လဲ စစ္ဗိုလ္ကေတာ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ” လို႔ေျပာပါ တယ္။ သူတို႔ေျပာတာ ဟုတ္သေလာက္လဲ ဟုတ္တယ္လို႔ထင္ပါတယ္။
အထက္မွာေျပာခဲ့သလိုပဲ စစ္တပ္ဟာ ‘ၾကံ့ခုိင္ေရးအဖြဲ႔’ ဆုိတာလဲ ဖြဲ႔ပါတယ္။ နယ္ေတြမွာ ၾကံ့ခုိင္ေရးအဖြဲ႔ေတြဟာ ေယာက္်ားေတြ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ အားလံုးကိုႏွစ္ဖက္ခၽြန္ ၀ ါးခၽြန္ ၀ါးရင္းတုတ္တပ္ဖြဲ႔၊ ဒူးေလးတပ္ဖြဲ႔ဆိုတာေတြ ဖြဲ႔ခုိင္းပါတယ္။ အိမ္ထဲမွာ ေက်ာက္ခဲေတြစုပံုထားရတယ္။ င႐ုတ္ရည္ပုလင္းေတြ ထားရတယ္။ ရွိမရွိလဲ အၿမဲတမ္းစစ္ေဆးတယ္။ သူတို႔ေျပာတာက ကြန္ျမဴနစ္ေတြရြာထဲ၀င္လာရင္ င႐ုတ္ရည္နဲ႔ပက္မယ္၊ ေက်ာက္ခဲနဲ႔ထုမယ္၊ အဲဒီလုိပါ။ အဲဒီ အတြက္ ေလ့က်င့္ခန္းေတြလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ရပါတယ္။ တပ္ၾကပ္ေတြကလာၿပီး ဆရာလုပ္ၾကပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ကို အဲဒါမ်ဳိးနဲ႔တိုက္ရင္ မရဘူးဆိုတာ လူမွန္ရင္ သိပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္ေတြလဲ သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔တကယ္လုပ္ခ်င္တာက လူထုကိုနံႏွိမ္ခ်င္ေနတာပါ။ စိတ္ဓာတ္ခ်ဳိးႏွိမ္ေနတာပါ။ သူတို႔ခုိင္းတိုင္း လုပ္လုိ႔ရ တယ္ျဖစ္ေအာင္ နံႏွိမ္တာပါ။ ေနာက္ၿပီး စစ္တပ္တခုလံုးကို သူခုိးေသေဖာ္ညႇိ လုပ္တယ္လို႔ေျပာရင္လဲ ရမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဖဆပလ တလက္ကုိင္ ပ်ဴေစာထီးနဲ႔ ၾကံ့ခိုင္ေရးကို သူတို႔စစ္တပ္ရဲ႕ ကိုင္ပိုင္အင္အားတရပ္ ထူေထာင္တာလို႔လဲ စဥ္းစားရင္ရမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အမ်ဳိးသမီးႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ အားလံုးကလဲ ၾက့ံခုိင္ေရးတပ္ဖြဲ႔ေတြ ဖြဲ႔ရပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ဧည့္ခံေရး၊ ႀကိဳဆိုေရး၊ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးေရးေတြအျပင္ အနင္းအႏွိပ္လုပ္ေပးဖို႔ အဖြဲ႔ေတြပါ ဖြဲ႔ရပါတယ္။ မဖြဲ႔မေနရပါ။
တခ်ဳိ႕ကြန္ျမဴနစ္ေဒသေတြမွာဆိုရင္ ေဂၚရခါးဗိုလ္ဦးစီးတဲ့တပ္ေတြနဲ႔ ထုိးစစ္ဆင္ပါတယ္။ အဲလို ထိုးစစ္ဆင္တဲ့တပ္ေတြက အနင္းအႏွိပ္အဖဲြ႔က မိန္းက ေလးေတြကို အႏုိင္က်င့္ပါတယ္။ အဲလို အႏုိင္က်င့္ၿပီးေတာ့ ေတာမယား ကိုယ္၀န္ရဆိုတာမ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးေတြ ေမြးၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိ ကေလးေတြကို လူထုက ‘ေဂၚရခါးသီး’ လုိ႔ ေျပာင္ၿပီးေခၚၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိပဲ အနင္းအႏွိပ္တပ္ဖြဲ႔ထဲမွာရွိတဲ့ ပ်ဳိျဖဴရြယ္ေတြအားလံုးဟာ ဗိုလ္ေတြရဲ႕အခန္းေတြမွာ ႏွိပ္ေပးရတာပါပဲ။ ေတာမယားအျဖစ္ ေတာ္ေကာက္တဲ့သေဘာပါပဲ။ ၿမိဳ႕မွာေတာ့ မယ္ေရြးပဲြေတြကဗုိလ္က ေတာ္ေကာက္တယ္။ ေတာမွာေတာ့ ၾကံ့ခုိင္ေရးအနင္းအႏွိပ္အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ေတာမယားေရြးတယ္။ သူတို႔လုပ္ခ်င္တုိင္း လုပ္ၾကတာပါ။ ျပည္နယ္ျပည္မ မခြဲပါဘူး။ လူမ်ဳိးစုေဒသေတြမွာဆိုေတာ့ သဘာ၀က်စြာပဲ ဒါေတြဟာ ဗမာလူမ်ဳိးမုန္းတီး ေရးစိတ္ဓာတ္ေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။
အခုေျပာခဲ့တာက အာဏာသိမ္းရတဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ရွင္းျပတာပါ။
အာဏာသိမ္းရျခင္းရဲ႕ အဓိကအေၾကာင္းရင္းက ဒီလုိလို႔ထင္ပါတယ္။ တည့္တည့္ေျပာရရင္ ဒီစစ္အုပ္စုဟာ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္က စားထားရတဲ့ အမဲသားကို မစားရမေနႏုိင္လို႔ သိမ္းတာပါ။ အဲဒီခ်ိန္မွာ စစ္အုပ္စုဟာ အမဲသားကိုစြဲလမ္းေနပါၿပီ။ အဲဒီအ႐ူးကို အမဲသားေကၽြးခဲ့သူေတြကေတာ့ ဖဆပလ ႏွစ္ျခမ္းပါ။ တည္ၿမဲ ေရာ သန္႔ရွင္းပါ။ ႏွစ္ဖြဲ႔လံုး တာ၀န္ရွိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကန္႔ကြက္သူက ေျမေပၚကြန္ျမဴနစ္ပါတီဆိုတဲ့ ပမညတ ပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ပမညတေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ ကိုကိုးကၽြန္းကို အပို႔ခံရပါတယ္။ (အဲဒီ ကိုကိုးကၽြန္းကို ကြန္ျမဴနစ္ေတြနဲ႔ပဲ ဖြင့္ခဲ့ၿပီးကြန္ျမဴနစ္ပါတီေတြကပဲ ျပန္တုိက္ၿပီးပိတ္ပစ္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရင္မမွားပါဘူး။)
စစ္အုပ္စုတိုင္းဟာ အမဲသားမစားရ မေနႏိုင္ပါဘူး။ ဒီစစ္အုပ္စုတုိင္းမွာ အာဏာ႐ူးေရာဂါ အျမစ္တြယ္ေနပါတယ္။ ၆၂ ခုႏွစ္၊ အာဏာသိမ္းတုန္းက ၆၀ ခုႏွစ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲမွာႏိုင္ထားတဲ့ ပထစ အစုိးရဆီကသိမ္းတာပါ။ အရပ္သားအစိုးရ၊ အရပ္သားပါတီဆီက သိမ္းရတာျဖစ္လုိ႔ ေသြးထြက္သံယို္ မရွိသေလာက္ နည္းပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းပြဲနဲ႔မတူပါဘူး။ ၈၈ ခုႏွစ္အာဏာသိမ္းပြဲကေတာ့ စစ္တပ္ပါတီ (မဆလ) ဆီကသိမ္းရတာပါ။ လူထုႀကီး ေသြးထြက္သံယိုရွိ ပါတယ္။ ဒါကလဲ က်ေနာ္တို႔ ဗမာျပည္ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
အားလံုးသိၿပီးသားေပမဲ့ က်ေနာ္ထပ္ေျပာပါဦးမယ္။ မဆလ အစုိးရကလူထုအံုႂကြမႈေၾကာင့္ ေျမာင္းထဲမွာတပိုင္းေရာက္ေနပါၿပီ။ (က်ေနာ္ဆိုလိုတာက ၈၈ ခုႏွစ္အေျခအေနပါ။) သူတို႔ အစိုးရယႏၱရားႀကီးတခုလံုး သြက္ခ်ာပါဒလုိက္ေနပါၿပီ။ လူထုလက္ထဲမွာလဲ အာဏာတစိတ္တပိုင္း ေရာက္ေနပါၿပီ။ လက္နက္ ေတာင္ေရာက္ေနပါၿပီ။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းကအစုိးရအစားထုိးစရာ Alternative တခုမရွိပါဘူ။ Alta လုိ႔ေျပာၾကပါတယ္။ အခုက်မွ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္၊ ဘယ္၀ါ့ေၾကာင့္လုိ႔ အျပစ္ တင္လို႔လဲ အက်ဳိးမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက တကယ္လို႔သာ အစားထိုးစရာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔အစည္းတခု ရွိေနမယ္ဆိုရင္ လူထုေသြးထြက္သံယို မႈ နည္းႏိုင္ပါတယ္။ တဖက္သတ္ခံရတာ မရွိႏိုင္ပါဘူး။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စစ္တပ္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကိုယ့္ဘက္ေတာင္ပါေနၾကၿပီေလ။ အမ်ားစုႀကီးက ေတြေ၀ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီလိုအခါမွာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးက “တပ္မေတာ္ကို စိတ္နဲ႔ေတာင္မျပစ္မွားၾကနဲ႔” လို႔ လူထုကို ေတာင္းပန္တာျဖစ္ပါတယ္။ သူက တပ္မၿပိဳကြဲေအာင္ ၀င္ၿပီးေတာ့ ထိန္းတာပါ။ ကာကြယ္တာပါ။ လူထုကို အျပစ္တင္တဲ့သေဘာပါ။ (တကယ္က) ေနာက္ဆံုး သူ႔ရဲ႕ ဗိုလ္ေန၀င္းဆီေရးတဲ့ စာတေစာင္မွာ သူဟာ ႏိုင္ငံေရးအေသခံၿပီး သူ႔ဂုဏ္သိကၡာသူ အနစ္နာခံၿပီးအဲဒီ “စိတ္နဲ႔ ေတာင္မျပစ္မွားနဲ႔” ဆိုတာႀကီးကို ေျပာခဲ့ရတာပါလို႔ ဗိုလ္ေန၀င္းဆီ မ်က္ရည္ခံထိုး အသနားခံတာ ဖတ္လိုက္ရပါ ေသးတယ္။
တကယ္က် ၈၈ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းပြဲဟာ “လုပ္အာဏာသိမ္းပြဲ” ပါ။ အာဏာသိမ္းပြဲ အစစ္မဟုတ္ပါဘူး။ မဆလ CEC ထဲက ၀ါအႏုဆံုး ၂ ေယာက္ ကို အာဏာသိမ္းခိုင္းလိုက္တာျဖစ္လို႔ လုပ္အာဏာသိမ္းပြဲလို႔ ေျပာတာပါ။ တကယ့္ အာဏာသိမ္းပြဲသာဆိုရင္ သူတို႔စစ္တပ္ခ်င္း ခ်ကုန္မီးပြင့္ကုန္မွာပါ။
ဒါနဲ႔ေျပာင္းျပန္။ တကယ္လို႔သာ (တကယ္လို႔ေနာ္) ေညာင္ႏွစ္ပင္ ေအာင္ျမင္ပါတယ္ဆိုပါစို႔။ အဲဒီက အေျခခံဥပေဒေပၚၿပီဆိုပါစို႔။ သူတို႔ေျပာတဲ့ စည္း ကမ္းရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ေပၚၿပီဆိုပါစို႔။ ဘာျဖစ္မလဲ။ လုပ္အာဏာသိမ္းပြဲ မျဖစ္ပါဘူး။ တကယ့္ အာဏာသိမ္းပြဲပဲျဖစ္မွာပါ။ တက္ေနတဲ့အစိုးရကုိ ေနာက္ေပါက္ စစ္အုပ္စုကအာဏာသိမ္းတဲ့ အစစ္အာဏာသိမ္းပြဲ ထပ္ျဖစ္ဦးမွာပါ။ အမဲသားစားခ်င္တဲ့ အုပ္စုႏွစ္စုရဲ႕ရန္ပြဲ၊ မီးပြင့္မယ့္ရန္ပြဲ၊ ေသြးထြက္တဲ့ရန္ပြဲ ျဖစ္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ကြန္ျမဴနစ္ေတြက ၁၀၄ ခ်က္ အေျခခံဥပေဒကို ဆန္႔က်င္ေနတာပါ။
ဗမာျပည္ရဲ႕ ပေဒသရာဇ္သမိုင္း ကိုၾကည့္ပါ။ ဘုရင္တပါးေသရင္ မင္းေလာင္းေတြ အာဏာလုၾကတယ္။ မေသရင္လည္း ေခါင္းအံုးနဲ႔ ဖိသတ္တယ္။ သတ္ၾကျဖတ္ၾကတာ မနည္းပါဘူး။ အေဖကုိသတ္၊ ဘေထြးဘႀကီးကိုသတ္၊ တူကိုသတ္၊ အစ္ကိုကိုသတ္၊ ညီအစ္ကိုသတ္။ မႏၱေလးနန္းတြင္းမွာက်လည္း အံုနဲ႔ က်င္းနဲ႔ သတ္တာ။ ဒါဟာ ဗမာ့နည္း ဗမာ့ဟန္လို႔ေတာင္ ျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။ အဲေတာ့ ေညာင္ႏွစ္ပင္သာ ေအာင္ျမင္ရင္ စစ္အုပ္စုခ်င္း ေႏွာင္ဂ်ိန္ခ်တဲ့ေခတ္ႀကီးကို ကန္႔လန္႔ကာဖြင့္ေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားမွာပါ။ ဒါ အလြန္ေသခ်ာပါတယ္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကေန ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ထိဟာ “ဗိုလ္ေန၀င္းေခတ္” လို႔ အတိအက်ေျပာရင္ရပါတယ္။ သူ႔ဘုန္းမီးေနလ အေတာက္ပဆံုးကာလပါ။ ၆၂ ခုႏွစ္ မွာဗိုလ္ေန၀င္းဟာ ျပည့္စံုတဲ့တဦးတည္းေသာ အာဏာရွင္ျဖစ္လာၿပီ။ ၈၈ ခုႏွစ္မွာသူနန္းေပၚကေေန ငိုၿပီးဆင္းရတယ္။ သူ႔နန္းသက္တေလွ်ာက္မွာ မင္းသမီးထည္ လဲတြဲခဲ့တယ္ဆိုတာလို သူ႔ေဘးကလူေတြကို သူထင္သလိုခန္႔၊ သူထင္သလိုျဖဳတ္။ သူကေတာ့ ေသတပန္သက္တဆံုး မင္းမူသြားဖို႔ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ေသတပန္သက္တဆံုး မလုပ္ရပါဘူး။ သူလည္း ေရပြက္ပမာ ျဖစ္သြားရတာပါ။
ဒီေနရာမွာ အေလးထားေထာက္ျပရမွာက အဲဒီလို ေသတပန္သက္တဆံုး မင္းမူဖို႔ ႀကံစည္ထားတဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္းကို ကိုယ့္ေသွ်ာင္ကိုယ္ဆြဲ နန္းထဲက ဆင္းသြားေအာင္ လုပ္လိုက္တာဟာ လူထုႀကီးျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ပါ။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းျဖဳတ္ခ်လို႔ သူဆင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္သူလူထုအားေၾကာင့္ သူ ဆင္းသြားရတာပါ။ ဆိုလိုတာက ျပည္သူလူထုရဲ႕အားဟာ ဗိုလ္ေန၀င္းလိုအာဏာရွင္ကိုေတာင္ ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္တယ္ဆိုတာက်နာ္တို႔ရဲ႕ “၁၃၅၀ ျပည့္ႏွစ္ အေရးေတာ္ပံု” လို႔ေခၚရမယ့္ ၈၈ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပံုႀကီးက သက္ေသျပေနပါတယ္။
စစ္အုပ္စုဟာ တခုကိုဖယ္လုိက္ရင္ အျပတ္ဖယ္တာပါ။ ဆိုရွယ္လစ္စစ္ဗိုလ္ေတြကို အျပတ္ဖယ္ရွားခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္းတေယာက္ သူဆင္းရၿပီဆိုေတာ့ လည္း သူ႔အိမ္ေတာ္ပါေတြပါ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ျပဳတ္၊ ေနာက္ဆံုး ေျမးေတြအထိအႏွိမ္ခံရပါတယ္။ ပေဒသရာဇ္မင္းမ်ားလိုပဲ က်ဴငုတ္ေတာင္မခ်န္တဲ့ ဖယ္ ရွားနည္းမ်ဳိးနဲ႔ သူလည္းၾကံဳရပါတယ္။
၆၂ ခုႏွစ္မွာ အာဏာသိမ္းေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ အျငင္းပြားစရာမရွိတဲ့ နံပါတ္၀မ္းျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ္ခုနကေျပာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ၈၈ ခုႏွစ္ ဒီဘက္မွာက်ေတာ့ အဲဒီနံပါတ္၀မ္းဆိုတာ ယာယီဆိုတာမ်ဳိးသာျဖစ္ေနပါတယ္။ ဗိုလ္ေစာမာင္ကို နံပါတ္၀မ္းလို႔မေျပာႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အခုဗိုလ္သန္းေရႊ နံပါတ္၀မ္းဘ၀ ဘယ္ေလာက္ခံသလဲ ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမွာပါ။ ဗိုလ္သန္းေရႊြဟာ ဗိုလ္ေန၀င္းလို ပခံုးျခင္းယွဥ္မယ့္လူမရွိတဲ့ နံပါတ္၀မ္းမဟုတ္ပါဘူး။ သခၤါရေတာ့ သခၤါရခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေကာက္႐ိုးသခၤါရနဲ႔ သံသခၤါရ ကြာတယ္ဆိုတာမ်ဳိးလို ဗိုလ္ေန၀င္းကိုေတာ့ ဗိုလ္သန္ေရႊတို႔မမီႏိုင္ပါဘူး။ နံပါတ္၀မ္း အစစ္သာဆိုရင္ က်န္တဲ့အေလာင္း အလ်ာေတြရဲ႕ ၿခိမ္းေျခာက္မမႈလည္း မခံရဘူး။ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြက သူ႔ေနာက္ကေန တိုးတာမ်ဳိးလည္း မခံရပါဘူး။
“စစ္အုပ္စုရဲ႕ ႏိုင္ငံျခားေရး”
ဒီေနရာမွာ ကမၻာ့စနစ္ႀကီး (World Order) ကေန အာဏာရ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ႏိုင္ငံျခားေရးအေတြးအေခၚကို ျပဌာန္းတယ္ဆိုတာ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
စစ္အုပ္စုတိုင္းမွာ ႏိုင္ငံျခားေရးအေတြးအေခၚ ရွိၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရးအဏာရထားတဲ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚ ကိုျပဌာန္းတာက တည္ရိွေနတဲ့ ကမၻာ့စနစ္ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစတုန္းက ဗိုလ္ေန၀င္းစစ္အုပ္စုရဲ႕ ဆိုရွယ္လစ္အလံဟာျပည္တြင္းမွာ မႈိင္းတိုက္ေရးသက္သက္အတြက္ မဟုတ္ပါ ဘူး။ အဲဒီတုန္းက အာဏာသိမ္းၿပီးစ စစ္အုပ္စုရဲ႕လက္ဦးဆံုးလိုအပ္ခ်က္က သူတို႔ရဲ႕အာဏာကို ကမၻာကအသိအမွတ္ျပဳဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ သူတို႔မွမဟုတ္ပါဘူး။ အာ ဏာသိမ္းတဲ့အစိုးရတိုင္း၊ အာဏာသိမ္းတဲ့စစ္အုပ္စုတိုင္း ဒီလိုခ်ည္းပါပဲ။ သူတို႔ အလုိခ်င္ဆံုးအခ်က္ဟာ ကမၻာကသူတို႔ကို အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ပါ။ ျပည္သူလူထုက ေရြးေကာက္ၿပီး တက္လာတဲ့ အစိုးရဆိုရင္ ဒါကို ေတာင့္တေနစရာမလိုပါဘူး။ အလိုလို ျဖစ္သြားတာပါ။
ျပည္တြင္းမွာက်ေတာ့ စစ္အုပ္စုအေနနဲ႔ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေအာင္လုပ္ထားႏိုင္ရင္ ေၾကာက္စရာမရွိေတာ့ဘူးလို႔ သူတို႔ယူဆပါတယ္။ ျပည္ပ ႏိုင္ငံတကာက် ေတာ့ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးရတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဘယ္ႏိုင္ငံျခားနဲ႔မွ အာဏာသိမ္းစမွာ ထိပ္တိုက္မေတြ႔ခ်င္ၾကပါဘူး။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္တုန္းကရွိေနတဲ့ ကမၻာ့စနစ္ဟာစစ္ေအးေခတ္ ကမၻာ့စနစ္ပါ။ ကိုရီးယားစစ္ပြဲမွာ တခ်ီတေမာင္းတိုက္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေမာေနၾကၿပီး ကိုယ္ရိွန္သတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဗီယက္နမ္ကလည္း အဲဒီတုန္းက နည္းနည္းၿငိမ္ေနပါေသးတယ္။ ကမၻာ့ဂိုဏ္းႀကီးႏွစ္ဂိုဏ္း အနားယူေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ တယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အာရွတိုက္မွာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ေန၀င္းစစ္အုပ္စုဟာ ဆိုရွယ္လစ္အလံကိုထူလိုက္ပါတယ္။ ဘယ္ဂိုဏ္းကမွ မကန္႔ကြက္ပါဘူး။ ၾကည့္ေနလိုက္ၾကပါတယ္။ အေနာက္ ကလည္း လူ႔အခြင့္အေရးစြပ္စြဲခ်က္ေတြ မတင္ပါဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအစိုးရကို ျမန္ျမန္ပဲအသိအမွတ္ျပဳေပးလိုက္ၾကတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္အလံထူလို႔ ဆိုဗီ ယက္ဂိုဏ္းကလည္း ႀကိဳက္တယ္။ အေမရိကန္ဂိုဏ္းကလည္း “ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္” ဆိုတာကိုႀကိဳက္တယ္။
ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ ေၾကးစားကြန္ျမဴနစ္ပ်က္ေတြေရးတဲ့ “သေဘာတရား” ဆိုတာကလည္း ေရာေၾကာ္ျဖစ္တယ္။ “မင္းတို႔ ေရးခ်င္ရာေရး။ ငါ ဗိုလ္ေန၀င္း လုပ္ခ်င္ရာလုပ္မွာပဲ” ဆိုၿပီး ဗိုလ္ေန၀င္း လုပ္ခ်င္ရာလုပ္လို႔ရေအာင္ ဖန္တီးထားတာမွန္းလည္း အားလံုးကသိၾကေတာ့ အေလးမထားၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ အဲဒီတုန္းက အာဏာသိမ္းစစ္အစိုးရဟာ အေနေခ်ာင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါ စစ္ေအးေခတ္ ၿပီးဆံုးခ်ိန္အထိပါပဲ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွ အာဏာသိမ္းတဲ့ န၀တလို မဟုတ္ပါဘူး။ အခုထိပါပဲ။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းၿပီးလို႔ ျပႆနာစၿပီးေပၚတာက အဲဒီဂိုဏ္းႀကီးႏွစ္ဂိုဏ္းေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပႆနာစေပၚတာက တပ္မေတာ္ကို စတင္ ေမြးဖြားေပးတယ္လို႔ေျပာႏိုင္တဲ့ ဂ်ပန္ပါ။ ဂ်ပန္ဆိုတာ ဒီစစ္အုပ္စုကို သူ႔တပည့္သားေျမးေလာက္လို႔ သေဘာထားတာပါ။ စစ္ေလ်ာ္ေၾကးနဲ႔ေမြးထား ခြံ႔ထားႏိုင္တယ္ လို႔လည္း သူတို႔ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒီစစ္အုပ္စုဟာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြလို ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးသမားေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာလည္း ဂ်ပန္ကေကာင္းေကာင္သိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ႏိုင္တဲ့ဘက္ေျပးကပ္တဲ့ သာယာစီးေတြပဲဆိုတာလည္း သူတို႔က သမိုင္းအရသိေနတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ စစ္ေလ်ာ္ေၾကးကိစၥနဲ႔ ဂ်ပန္ျပည္ကိုေရာက္ေနတဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကိုဂ်ပန္က ၾသ၀ါဒေပးပါတယ္။ စစ္တပ္ကႏိုင္ငံေရးအာဏာ ၾကာၾကာ ကိုင္ထားရင္ တိုင္းျပည္ဒုကၡေရာက္တတ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဂ်ပန္က သူ႔အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔သူ ေျပာတာပါ။ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကလည္း သံတမန္ပရိယာယ္နဲ႔ေလလိုက္ ၿပီး ေထာက္ခံလိုက္မိတယ္။ ျပႆနာက အဲဒီမွာစတာပါ။ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး အျဖဳတ္ခံထိတာေတာ့ က်ေနာ္အထက္မွာေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဓါတ္႐ိုက္နဲ႔နတ္သိုက္ ေတြ႔တာ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဗိုလ္ေန၀င္းက ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကို ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းဘက္သားလို႔ နဂိုကတည္းက သတ္မွတ္ထားတာပါ။ ေနာက္အေၾကာင္းတခုကလည္း အဲဒီ တုန္းက ဗိုလ္ေန၀င္းအေနနဲ႔ ေတာထဲကလူေတြနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေစ့စပ္ပြဲလုပ္တမ္း ကစားၾကည့္ခ်င္ေနတဲ့ဆႏၵလည္း ရိွေနတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းလည္းပါ ပါလိမ့္ မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကို အာဏာပလႅင္ေပၚက ဖယ္ရွားလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ မၾကာဘူး၊ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲ ေခၚလိုက္ပါတယ္။ အဒီအခါမွာ ေဘးမဲ့ေပး ထားတဲ့ ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ကို ေထာင္ထဲဆြဲထဲ့လိုက္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္တင္ေဖတို႔ရဲ႕ပဋိပကၡကို ဗိုလ္ေန၀င္းက အသံုးခ်လိုက္တာလို႔ေျပာ ရင္ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ စိတ္အထာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သူ႔မိန္းမ (ေဒၚခင္ေမသန္း) နဲ႔ သူ႔သမီးေတြပဲ သိေကာင္းသိမွာပါ။
၁၉၆၂ခု၊ အာဏာသိမ္းပြဲမွာ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာသူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရိွေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ဖဆပလထဲက ဆိုရွယ္လစ္ပါတီကို အားကိုးစရာမလို ေတာ့ဘူး။ ဦးႏုကိုလည္း မႈစရာမလိုေတာ့ဘူး။ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္တင္ေဖကိုလည္း အေလးထားစရာမလိုဘူးဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြအျပည့္ရွိေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလို ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကို ျဖဳတ္ၿပီးကတည္းကသူ႔မွာ ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီးစိတ္၊ အဓိပတိစိတ္၊ အာဏာရွင္စိတ္၀င္ေနပါၿပီ။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ၂၆ ႏွစ္လံုး လံုး တေယာက္ၿပီးတေယာက္ လွည့္သံုးသြားလိုက္တာေနာက္ဆံုး သူ႔ငယ္ကၽြန္ ဗိုလ္ေက်ာ္ထင္၊ ဗိုလ္ေအးကို၊ ဗိုလ္စိန္လြင္တို႔ပဲ က်န္ေတာ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာရ ရင္ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရွိတဲ့ အာဏာရွင္၊ ဗိုလ္သန္းေရႊက မရဲတရဲအာဏာရွင္လုိ႔ေျပာရမွာပါ။ ဗိုလ္ေန၀င္းက ျဖဳတ္ရင္လည္းရဲရဲျဖဳတ္၊ ျမႇင့္တင္ခ်င္ လည္း ျပတ္ျပတ္ျမွင့္တင္၊ ကိုယ့္ကိုယ္က္ို ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရွိပါတယ္။ ဘယ္ကိစၥမွ တ၀က္တပ်က္မလုပ္ဘူး။ သူအာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ျဖဳတ္ၿပီဆိုရင္ သံ အမတ္တို႔၊ စစ္သံမွဴးတို႔ ခန္႔မေနေတာ့ပါဘူး။ အမႈရွာၿပီး ေထာင္ထဲဆြဲထည့္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒါဟာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကိစၥက စတယ္လို႔ေျပာရင္ေတာင္ ရတယ္။
ဗမာျပည္လို တိုင္းျပည္မွာ အာဏာရစစ္ဗိုလ္ေတြအေပၚ အမႈလုပ္ခ်င္ရင္ အလြယ္ေလးပါ။ အိမ္ထဲမွာတရားမ၀င္ ႏိုင္ငံျခားပစၥည္းေတြရွိတယ္၊ ဘိန္းပစ္ ဖမ္းစရာေတာင္မလိုဘူး။ ေလာင္းကစား၀ိုင္းေတြမွာ သူတို႔အိမ္သူ၊ အိမ္သားတဦးဦးပါေနတာခ်ည္းပဲ။ အမႈဆင္ရင္အလြယ္ေလး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္တလွည့္၊ ၀န္ႀကီးတလွည့္၊ သာမန္အရပ္သားတလွည့္ ျဖစ္ေနတာေတြမနည္းပါဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ လူထုအံုႂကြမႈေပၚ၊ ႏိုင္ငံေရးအခြင့္ေကာင္းေတြေပၚလာေတာ့ သူတို႔ထဲကအမ်ား တကာ့အမ်ားစုႀကီးဟာ အတိုက္အခံေတြျဖစ္လာၾကတာ။ NLD ထဲေရာကလာၾကတာ။ ဗိုလ္ေဇယ်၊ ဗိုလ္ရဲထြဋ္၊ ဗိုလ္လွေမာ္ႀကီး၊ ဗိုလ္စိုးေမာင္တို႔နဲ႔ ဗိုလ္ေန၀င္း လမ္းခြဲၿပီးတဲ့ေနာက္ တပ္မေတာ္ထဲမွာ ဗိုလ္ေန၀င္း အေတာ္ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္တယ္၊ ၿငိမ္သြားၿပီလို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ေန၀င္းေၾကာင့္ပဲ တပ္မွဴးႀကီးေတြဟာ အတိုက္အခံေတြ ျပန္ျဖစ္လာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျပည္ပကိုထြက္မသြားသူေတြကို ဆိုလိုတာ ပါ။ ၁၃၅၀ ျပည့္ႏွစ္အေရးတာ္ပံုလို႔ဆိုရမယ့္ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုေနာက္ပိုင္းမွာ ႏိုင္ငံေရးေလာကထဲ ေျခစံုပစ္၀င္လာၾကတဲ့ တပ္မွဴးေဟာင္းႀကီးေတြ နည္းမွမနည္း ဘဲ။ သူတို႔ထဲကအမ်ားႀကီးဟာ အတိုက္အခံအျဖစ္ ရပ္တည္ေနၾကဆဲပါ။ ဗိုလ္ေန၀င္းျပတ္သလို၊ သူတို႔လည္းျပတ္ပါတယ္။ သူတို႔ထဲမွာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတေယာက္ ပဲ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးစိတ္မႊန္ေနလို႔ ႏိုင္ငံေရးအတိုက္အခံတေယာက္ ျဖစ္မလာတာပါ။
န၀တ - နအဖ အေနမေခ်ာင္တဲ့အေၾကာင္း က်ေနာ္ေရွ႕မွာေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဲေတာ့ သူတို႔ဘာေၾကာင့္ အေနမေခ်ာင္တာလဲဆိုတာ ဆက္ေျပာပါမယ္။ အဓိကအားျဖင့္ဆိုရင္ ဒီေန႔အခါမွာ ကမၻာ့စနစ္သစ္တခု သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရိွေသးပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာေပၚမွာ ဗိုလ္တဗိုလ္ထဲလား ၊ ဗိုလ္ေတြ အမ်ားႀကီးလား ရွင္းရွင္းလင္းလင္း၊ ျပတ္ျပတ္သားသား မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုကပ္မွ အေနေခ်ာင္မလဲ၊ ဒါေတြလည္း ထင္ထင္ရွားရွား မေတြ႔ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ဗမာျပည္က စစ္အုပ္စု (ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔ တေတြ) ဘယ္သူ႔ဖါးရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတာပါ။
ဗိုလ္ေန၀င္းတုန္းက ဗိုလ္ႏွစ္ဗိုလ္ပဲရွိတယ္။ အဲဒီဗိုလ္ႏွစ္ဗိုလ္ရဲ႕ အားစမ္းပြဲကလည္း အဓိကအားျဖင့္ဥေရာပမွာျဖစ္ေနတာ။ ကိုယ္ကၾကားညႇပ္ခံခ်င္လို႔ ေတာင္ ခံလို႔မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေနေခ်ာင္ပါတယ္။ ဗိုလ္သန္းေရႊကေတာ့ အေနမေခ်ာင္ပါဘူး။ အားစမ္းပြဲက အာရွတိုက္မွာျဖစ္ေနတာ။ ၾကာေလ ကိုယ္နဲ႔နီးေလ ေတာင္ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္နဲ႔အစဥ္အလာ အဆက္အဆံရွိတဲ့လူေတြကလည္း တ႐ုတ္၊ အိႏၵိယကလြဲရင္ အေမရိကန္ရဲ႕ ရင္းႏွီးတဲ့မဟာမိတ္ေတြ ျဖစ္ေန တယ္။ ဒါဟာ ဗိုလ္သန္းေရႊရဲ႕ ဒုကၡပါ။ သူ ဗိုလ္ေန၀င္းလို အေနမေခ်ာင္တဲ့ အေၾကာင္းအရင္းတခုပါ။
“၆၂ နဲ႔ ၅၈-၈၈”
ဆက္ေျပာရရင္ ၆၂ ခုႏွစ္၊ အာဏာသိမ္းပြဲနဲ႔ ၅၈၊ ၈၈ အာဏာသိမးပြဲေတြကို ႏႈိင္းယွဥ္ျပခ်င္ပါတယ္။ အာဏာသိမ္းပြဲေတြဟာ တခုနဲ႔တခု မတူပါဘူး။ အလြယ္ဆံုးေျပာရရင္ ့ ့ ့ ့ ့
၁။ ဦးစီးဦးရြက္ျပဳသူေတြ မတူပါဘူး။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္၊ အာဏာသိမ္းပြဲကို အစျပဳသူေတြက စစ္႐ံုးခ်ဳပ္ကဗိုလ္ေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းက ျဖစ္ပါ တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ေခ်မႈန္းေရးလုပ္ေနတဲ့ ဆိုရွယ္လစ္တပ္မွဴးေတြက ဦးစီးဦးရြက္ျပဳတာပါ။ မႏၱေလးနန္းတြင္း၊ ရတနာပံုရိပ္သာကေန ကြပ္ကဲေနတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ရွမ္းျပည္နယ္ထဲမွာပဲကြက္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူဖို႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေဆြးေႏြးေနတဲ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ကို အဲဒီ တုန္းက တိုင္းမွဴးဗိုလ္ေအာင္ေရႊကိုယ္တိုင္ကိုက ရတနာပံုရိပ္သာမွာသူတို႔ အာဏာသိမ္းေတာ့မွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ညႀကီးမင္းႀကီးမွာ ျပန္ေရာက္လာတဲ့သူ က စစ္အရာရွိေတြကို ေျပာျပတာပါ။ သူ႔ပံုက ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္မွာ အၾကံအစည္ေအာင္ျမင္ခဲ့လို႔ သူ႔ေအာင္ျမင္မႈကို ျပန္ေျပာေနတဲ့ပံုလို အင္မတန္တက္ႂကြေနပါ တယ္။ ဦးႏုက အာဏာလႊဲေပးမယ္ဆိုတာကို အတိအက်သိမွ ရန္ကုန္ကေနညႀကီးမင္းႀကီး ျပန္လာတာျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အၾကံကို ရတနာပံုရိပ္သာကေန က်န္တဲ့ တပ္မွဴးႀကီးေတြကထိုင္ေစာင့္ေနၾကတာျဖသစ္ပါတယ္။ ဦးႏုက အာဏာလႊဲေပးတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၆ လအတြင္း ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ေပးပါ။ အေျခခံဥပေဒ အရ အာဏာလႊဲေပးမယ္ဆိုတဲံအခ်က္နဲ႔ လႊဲေပးတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို က်ေနာ္တို႔က “ေျခမန္းကြင္းအစြပ္ခံရတဲ့ အာဏာသိမ္းပြဲ” လို႔သတ္မွတ္ပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ အာဏာသိမ္းပြဲဟာလည္း ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ကတိေျခမန္းကြင္း အစြပ္ခံရတဲ့ အာဏာသိမ္းပြဲပါ။
၁၉၆၂ ခုနွစ္၊ အာဏာသိမ္းပြဲက်ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအာဏာလိုခ်င္လို႔ကို သိမ္းတဲ့အာဏာသိမ္းပြဲ။ သိပ္ရွင္းတယ္။ သူတို႔အေနနဲ႔ဘာေျခမန္းကြင္းမွ မပါဘူး လို႔ေျပာရင္ရတယ္။ အာဏာသိမ္းပြဲကို စစ္႐ုံးခ်ဳပ္က ကမကထျပဳၿပီးလုပ္တာပါ။ ဘယ္လုိအေျခအေနကမွ တြန္းပို႔လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အာဏာသိမ္းခ်င္လို႔ကို သိမ္း တာ။ ငါ့၀မ္းပူဆာ မေနသာလို႔ဆိုတာမ်ဳိး။ ၁၉၆၂ အာဏာသိမ္းပြဲသာ တိုင္းျပည္ကို ဘာကတိမွမေပးရတဲ့ အာဏာသိမ္းပြဲျဖစ္လို႔ အာဏာသိမ္းပြဲ ပီသတယ္လို႔ဆို ႏိုင္ပါတယ္။
၅၈ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းပြဲနဲ႔ ၈၈ အာဏာသိမ္းပြဲႏွစ္ခုလံုးက ေျခမန္းကြင္းစြပ္ထားတဲ့ အာဏာသိမ္းပြဲေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ဒီႏွစ္ခုမွာလည္း ဦးစီး ဦးရြက္ျပဳသူေတြ မတူျပန္ပါဘူး။ ၈၈ ခုႏွစ္အာဏာသိမ္းတာဟာ အထက္ကသိမ္းခိုင္းလို႔ သိမ္းရတဲ့အာဏာသိမ္းပြဲျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္တုန္းက ၆ လျပည့္ခါနီး မွာ “ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္လို႔မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ အခ်ိန္တိုးေပးပါ” လို႔ ဗိုလ္ေန၀င္းကအၾကပ္ကိုင္တဲ့အတြက္ အေျခခံဥပေဒကိုျပင္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ၆ လ ႏွစ္ခါ တိုးေပးရပါ တယ္။ ေျခမန္းကြင္းကိုေတာ့ ခၽြတ္မေပးပါဘူး။ တထစ္ေလွ်ာ့ေပးတဲ့ သေဘာပါ။ ၁၉၆၀ မွာေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ၿပီးစစ္တပ္က စစ္တန္းလ်ားကိုျပန္တယ္လို႔ လုပ္ပါ တယ္။
၁၉၈၈ အာဏာသိမ္းပြဲမွာလည္း ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္အလက္ပါေပမယ့္ အေျခခံဥပေဒမရွိေတာ့ ဘယ္ေတာ့လုပ္ေပးမယ္၊ ဘယ္ လိုအာဏာလႊဲေပးမယ္ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ဘာမွမပါလာဘူး။ ဟိုတခါတုန္းကလိုပဲ သူတို႔ကအာဏာသိမ္းၿပီး ၂ ႏွစ္ေလာက္ေနေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ေပး တယ္။ ဒါေပမယ့္ကတိဖ်က္ၿပီး စစ္တန္းလ်ားကိုမျပန္ဘဲေနတယ္။ ၁၉၉၀ ျပည့္ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ဆိုတဲ့ ေျခမန္းကြင္းေနာက္တထပ္ အစြပ္ခံရတဲ့သေဘာျဖစ္သြား တယ္။ အဲဒီေျခမန္းကြင္းဟာ ဒီေန႔အထိ စစ္အုပ္စုမွာစြပ္လ်က္ျဖစ္ေနၿပီးေတာ့ သူတို႔မွာ ဖိစီးမႈႀကီးတခုျဖစ္ေနရတာ ေတာက္ေလွ်ာက္ပါ။
အဲေတာ့ ကေလးေတြ “ ေရႊတံခါးႀကီး ဖြင့္ပါဦး” ကစားတမ္းလုပ္သလို “ဟိုဟာေလး လုပ္ပါရေစဦး၊ ဒီဟာေလးလုပ္ပါရေစဦး” နဲ႔ အခ်ိန္ဆြဲလာ လိုက္တာ ေညာင္ႏွစ္ပင္ၿပီးေတာ့မွပဲ ျပန္မယ္ဆိုတာမ်ဳိး အခုုလုပ္လာေနျပန္ပါၿပီ။ ဒါဟာ ေညာင္ႏွစ္ပင္နဲ႔ ေျခမန္းကြင္းႏွစ္ထပ္ ျဖဳတ္ပစ္ခ်င္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။
၅၈ နဲ႔ ၆၀ အၾကားမွာ တပ္မေတာ္အႀကီးအကဲေတြ အေျပာင္းအလဲသိပ္မရွိပါဘူး။ အခု န၀တ/နအဖ က်ေတာ့ အေျပာင္းအလဲ သိပ္မ်ားပါတယ္။ အခု အႀကီးအမွဴးေတြက ေျခမန္းကြင္းအစြပ္ခံရတဲ့အထဲ မပါၾကပါဘူး။ သူတို႔က တပ္မွဴးငယ္အဆင့္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ေျခမန္းကြင္း အစြပ္ခံထားရတာထဲက တိုက္႐ိုက္ ပါတာက ဗိုလ္သန္းေရႊ၊ (ဗိုလ္ခင္ၫြန္႔ ) တို႔ပါ။ ဗိုလ္ေမာင္ေအးေတာင္ မပါဘူးလို႔ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ အဲေတာ့ ဘယ္လိုလွည့္ကြက္ထပ္လုပ္ၾကဦးမလဲဆိုတာ က်ေနာ္ တို႔ ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမွာပါ။
ေညာင္ႏွစ္ပင္ကို ႀကီးမွဴးေနသူေတြဟာ “၈၈ တုန္းက ေျခမန္းကြင္းအစြပ္ခံရတဲ့အထဲ တို႔ပါတာမဟုတ္လို႔ တို႔ကအသိအမွတ္မျပဳဘူး” လို႔ပဲ လုပ္မလား ေစာင့္ၾကည့္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုသာ သူတို႔က လုပ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ျပည္သူလူထုကို စစ္ေၾကညာတာပဲလို႔ ေအာက္ေမ့ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
(နိဂံုး)
နိဂံုးပုိင္းကို က်ေနာ္ေျပာပါ့မယ္။ တခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံမွာ ပါတီေတြက ပါတီအလုပ္လုပ္၊ တပ္မေတာ္က တပ္မေတာ္အလုပ္လုပ္၊ အမ်ဳိးသားညီ ၫြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစုဖြဲ႔၊ အဲလုိ တက္ညီလက္ညီလုပ္ခဲ့ၾကလို႔ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့ပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို အကဲျဖတ္တဲ့ေနရာမွာသူဟာ ဗကသ ေခါင္းေဆာင္၊ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးေခါင္းေဆာင္၊ ဗကပ ေခါင္းေဆာင္၊ ထြက္ရပ္ဂုိဏ္း ေခါင္းေဆာင္၊ အဲဒါေတြၿပီးေတာ့မွ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာသူပါ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အာဏာႏုိင္ငံေရးလုပ္မယ္ဆိုေတာ့လဲ တပ္ကထြက္ၿပီး ျပတ္ ျပတ္ပဲ ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ပါတယ္။ စစ္တပ္ကုိ အာဏာႏိုင္ငံေရးအတြက္ အသံုးမခ်ပါဘူး။ အမ်ဳိးသားေရးအတြက္ပဲ သူသံုးပါတယ္။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာက်ေတာ့ အေျမာ္အျမင္မဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြက စစ္တပ္ကုိ ပါတီႏိုင္ငံေရးထဲ ဆြဲသြင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ ပါတီႏိုင္ငံ ေရးရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီရဲ႕အက်ဳိးဆက္ဟာ ပုလင္းထဲကဘီလူးႀကီးကို အျပင္ထုတ္ေပးသလို ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြ ေအာက္ေျခလြတ္ၿပီး စစ္တပ္အာ ဏာသိမ္းပြဲေတြ ဆက္တုိက္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းပဲြေတြရဲ႕ ေခတ္ဟာ အႏွစ္ ၄၀ ေတာင္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔တုိင္းျပည္လဲ အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံစာရင္း ၀င္အျဖစ္ကေန “ဆံုး႐ႈံးသြားေသာႏိုင္ငံ” ဆိုတာမ်ဳိးျဖစ္ဖို႔ အေတာ္နီးေနပါၿပီ။ ဆက္မမိုက္သင့္ေတာ့ပါဘူး။
ဒီအၾကပ္အတည္းထဲကေန ျမန္ျမန္ထြက္ႏုိင္ရင္ထြက္။ မထြက္ႏုိင္ရင္ တုိင္းျပည္ေခ်ာက္ထဲက်ေတာ့မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပါပဲ။ မ်က္ေမွာက္ႏိုင္ငံ တကာ့ေရးရာကုိ ေလ့လာ၊ အတိတ္ႏိုင္ငံတကာ့ေရးရာက သင္ခန္းစာေတြထုတ္ၾကဖို႔ အမ်ားႀကီးလိုပါတယ္။ အဲလုိမဟုတ္ၾကရင္ အမွားရဲ႕ဒဏ္ကို ခံရပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ၿပီး အမွားကို ျပင္ရမယ့္အခ်ိန္ကလဲ သိပ္ၿပီးၾကာပါလိမ့္မယ္။
နအဖရဲ႕ လမ္းျပေျမပံုဆုိတာဟာ တပ္မေတာ္ကို ႏိုင္ငံေရးအာဏာထဲ ဆြဲႏွစ္တဲ့လမ္းတလမ္း၊ အဲဒီလမ္းတလမ္းတည္းကိုသာ ျပေနတာျဖစ္ပါတယ္။ အာဏာ႐ူး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအခ်င္းခ်င္းစစ္ခင္းတဲ့လမ္းဆီကို ၫႊန္ေနပါတယ္။
က်ေနာ္နိဒါန္းမွာ ေျပခဲ့တဲ့အတုိင္းပဲ နိဂံုးခ်ဳပ္မွာထပ္ၿပီးေျပာပါမယ္။
လြတ္လပ္တဲ့တုိင္းျပည္မွန္ရင္ တပ္မေတာ္တရပ္ ရွိရမွာပါ။ တိုင္းျပည္ရဲ႕တပ္မေတာ္ ျပန္ျဖစ္ေအာင္လုပ္မလား၊ စစ္အုပ္စုရဲ႕အာဏာႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့အ ထဲ ဆက္ၿပီးေနပါမလား။ ဒါကို တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဆဲ တပ္မေတာ္သားေတြ စဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။ စဥ္းစားဖို႔အခ်ိန္က သိပ္မရွိပါဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ASEM ေဆြးေႏြးပြဲ မွာ ရရာအေပါက္က ေခြးတုိး၀က္၀င္ ၀င္ခဲ့ရတာဟာက်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို အင္မတန္ဆုတ္ယုတ္ေစပါတယ္။ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ASEAN ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာသူေတြက ‘လူရာအသြင္းမခံရတဲ့ ဗမာျပည္ကို တုိ႔ကယ္တင္ထားခဲ့ရတယ္’ လို႔ေျပာတာ ခံခ်င္ၾကသလားမသိပါဘူ။ တပ္မေတာ္သည္ အမ်ဳိးသားေရးတာ၀န္ ေက်ပြန္ခဲ့တယ္လို႔ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ေျပာေနၾကတဲ့ စစ္အုပ္စု၀င္ေတြ မရွက္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ဗမာျပည္သားေတြက ရွက္ပါတယ္။ စစ္အုပ္စု၀င္ေတြက ASEM ထဲမွာ ပါ၀င္ခြင့္ရလုိ႔ ေအာင္ပဲြလို႔သူတို႔ကုိယ္သူတို႔ ထင္ေနၾကေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာကေတာ့ အဲဒီမွာ အဆံုး႐ႈံးႀကီးဆံုး႐ႈံးခဲ့ရပါတယ္။ တန္းတူ မဆက္ဆံပါဘူး။ ေနာင္မွာဆိုရင္ အစရွိအေနာင္ေနာင္ ကိုယ္နဲ႔တန္းတူမ်ားကေတာင္ ကိုယ့္ကိုႏွိမ့္ခ်ေစာ္ကားတာ ခံရတတ္ပါတယ္။ ဒါကို တုိင္းခ်စ္ ျပည္ခ်စ္ တပ္မွဴးတပ္သားမ်ား အေမွ်ာ္အျမင္ရွိၾကေစခ်င္ပါတယ္။ စဥ္းစားၾကေစခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာ ဒါပါပဲ။ ။
၊ ရဲေဘာ္ ဖုိးသံေခ်ာင္း ၊
Thursday 31 January 2008
စစ္တပ္နဲ႔ႏိုင္ငံေရး (ရဲေဘာ္ ဖိုးသံေခ်ာင္း) တတိယပိုင္းႏွင့္ နိဂံုးပိုင္း
အေ၀းကေပးစာတေစာင္ (၂၀၀၈ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၂၅ရက္။)
ကိုဟုိဒင္းေရ-
ႏွင္းေလးတမံႈမံႈ၊ ေလေအးေလးတသုန္သုန္နဲ႔ ခ်မ္းလို႔မ်ားတုန္ၿပီဆိုမွျဖင့္
က်ေနာ္လည္း စာဆိုေတာ္ေန႔ေတြအေၾကာင္းေရးမယ္လို႔ စဥ္းစားလိုက္တာနဲ႔ ကဗ်ာလိုလို၊
ကေျပာင္လိုလိုေတြ ေခါင္းထဲက ခုန္ထြက္လာတာဗ်ဳိ႕။ စာ အေၾကာင္းေပအေၾကာင္းကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာ၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နားေထာင္ေဆြးေႏြးဆိုတဲ့ အစဥ္အလာေလးေတာင္မွ အခုေတာ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ သမိုင္း လိုလို၊ အိပ္မက္လိုလိုျဖစ္သြားၿပီဆိုတာကို ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ လြမ္းသလိုလို၊ နာက်ည္းသလိုလို ျဖစ္ေနမိတယ္ဗ်ာ။
ဗမာျပည္မွာတုန္းက ကိုယ္ကစာေရးဆရာ မဟုတ္ေပမဲ့ ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြကို သြားနားေထာင္ခဲ့၊ စာေရး ဆရာေတြ နယ္လွည့္ေဟာေျပာရာေတြကို လိုက္ပါခဲ့ဖူးေတာ့ စာဆိုေတာ္ေန႔ရဲ႕ နက္နဲသိမ္ေမြ႔မႈ၊ ၾကည္ႏူးစရာေတြကို ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ၿပီး သံေယာဇဥ္ တြယ္မိေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ သမိုင္းကလည္း ၾကာခဲ့ၿပီကိုး။
ဒုတိယကမႀာစစ္၊ ဂ်ပန္ေခတ္၊ ဖက္ဆစ္ေခတ္ တကယ့္အေမွာင္ေခတ္ထဲမွာမွ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံက စာေရးဆရာအသင္းဆိုတာ ေပၚလာတာပါ။ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္ထဲမွာ ဆရာႀကီးပီမိုးနင္းကြယ္လြန္ေတာ့ သူ႔စ်ာပနမွာ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားဟာ စာေရးဆရာအသင္းတခုေတာ့ရွိမွလို႔ သေဘာေပါက္ေျပာဆိုမိၾကၿပီး ေနာက္တ ေန႔က်ေတာ့ ဆယ္သန္းသတင္းစာတိုက္မွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္၊ (ဦး)သခၤါ၊ (ဦး)ပဂ်ီငို၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ၊ (ဆရာ)မဟာေဆြ၊ (ဆရာ)ၿမိဳ႕မဟိန္စသူတို႔ ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးၿပီးဖြဲ႔လိုက္ၾကတယ္လို႔ ဖတ္ဖူး၊ မွတ္သားဖူးတယ္ဗ်။ ဥကၠ႒က ဦးခ်စ္ေမာင္၊ ဒုဥကၠ႒က မဟာေဆြ၊ အတြင္းေရးမႉးက သခၤါ စသျဖင့္တာ၀န္ယူၾကတယ္တဲ့။ တဆက္ထဲမွာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း နေတၱာ္လဆန္း တရက္ေန႔မွာစာဆိုေတာ္ေန႔အခမ္းအနားေတြ က်င္းပၾကဖို႔လည္း အဲဒီစာေရးဆရာ အသင္းကေန ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾက တယ္ဆိုပဲ။
ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္႔လွံစြပ္ေအာက္မွာ ဒီေန႔ကိုသတ္မွတ္၊ ေဖာ္ထုတ္၊ က်င္းပတယ္ဆိုေတာ့ ဒီစာေရးဆရာေတြဟာ မ်က္စိကန္း တေစၦမေၾကာက္လုပ္ၾက တာလားလို႔ ေမးစရာရွိပါလိမ့္မယ္။ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္က ဗမာျပည္ကိုလြတ္လပ္ေရး ေပးတယ္လို႔လုပ္ထားတာ၊ ဒီအခါမွာ အစိုးရအေဆာက္ အံုထဲမွာ ကိုယ့္လူေတြရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြကိုအခြင့္ေကာင္းယူၿပီး အမ်ိဳးသားေရးလႈပ္ရွားမႈတရပ္အေနနဲ႔ သတၱိရွိရွိလုပ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ တဘက္က လည္း စာေရးဆရာေတြဟာ စုစုစည္းစည္းရွိေၾကာင္း၊ တနည္းစည္းလံုးညီၫြတ္ေၾကာင္း အားလံုးသိေအာင္ေဖာ္ျပရင္း အမ်ိဳးသားေရးအလံကို လႊင့္ထူျပတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ပထမဆံုးတင္ဆက္ကျပခဲ့ၾကတဲ့ ၀ိဇယျပဇာတ္ထဲမွာ ၀ိဇယမင္းသားရဲ႕အေပါင္းပါေတြ ရက္စက္႐ိုင္းစိုင္းပံုေတြဟာ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတြ လုပ္ေန တာေတြကို ထင္ဟပ္ျပထားတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ စာဆိုေတာ္ေန႔လႈပ္ရွားမႈေတြဟာ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲကာလမွာ အားလံုးကအာ႐ုံစိုက္ရတဲ့ကိစၥတရပ္ ျဖစ္လာတာ ေပါ့ဗ်ာ။ အာ႐ံုစိုက္ၾကတဲ့အဓိက အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအဓိပၸာယ္ေၾကာင့္ အာ႐ံုစိုက္ၾကတာပါ။ စာေပသမားေတြက ႏွစ္စဥ္တင္တဲ့ ျပဇာတ္ေတြဟာ ဘာႏိုင္ငံေရးအဓိပၸာယ္ပါသလဲလို႔ စဥ္းစားၾကရတာကိုက စိတ္၀င္စားစရာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားလည္းသိတဲ့အတိုင္းပဲ စာေရးဆရာေတြအၾကားကြဲၾကတာ၊ စင္ၿပိဳင္အသင္းအပင္းေတြ ထူေထာင္ၾကတာ၊ စာဆိုေတာ္ေန႔ကို ကိုယ့္ဟာနဲ႔ကိုယ္က်င္းပၾကတာစတာေတြ ေတြ႔လာရပါတယ္။ ဒါေတြဟာေကာင္းတဲ့ အခ်ဥ္းအရာေတြလို႔ က်ေနာ့္အေနနဲ႔မဆိုလိုပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ အခုျပန္စဥ္းစား လိုက္ေတာ့ လြတ္လပ္ၿပီးေနာက္မွာ ကိုလိုနီဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကတုန္းကလို လူ႔အလႊာ၊ လူတန္းစားေတြအၾကား မတူကြဲျပားၾကတာဟာ သဘာ၀က်တယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ မတူတာကို မတူတဲ့အတိုင္းရပ္တည္ ခြင့္ရၾကတာကိုပဲ ေကာင္းတဲ့ကိစၥလို႔ သေဘာထားရမွာပါ။ ဒီေန႔ကာလလို နအဖခြင့္ျပဳတဲ့ စာေပအဖြဲ႔အစည္းတခုတည္း တည္ရွိခြင့္ရေနတာနဲ႔စာရင္ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဖဆပလအစိုးရဟာ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာေတြကို ဖမ္းတာ၊ ဆီးတာေတြရွိ ေပမဲ့ မဆလတို႔ န၀တ-နအဖတို႔ထက္ေတာ့ အပံုႀကီးေတာ္ေသးတာ အမွန္ပဲဗ်။
မဆလေခတ္က်ေတာ့ ခင္ဗ်ားလည္းသိတဲ့အတိုင္းပဲေလ။ စာဆိုေတာ္ေန႔က်င္းပတာေတြဟာ လံုး၀ပံုသဏၭာန္ေျပာင္းသြားတယ္။ ရန္ကုန္မွာက ဘာမွ လုပ္ခြင့္မရေတာ့ဘူး။ သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာေတြ အသင္းအပင္းပံုစံနဲ႔လႈပ္ရွားတယ္ဆိုတာ ေပ်ာက္သေလာက္ျဖစ္သြားတယ္။ အထူးသျဖင့္ ၁၉၆၃ခုႏွစ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲထိုးဇာတ္ႀကီးကို ဗိုလ္ေန၀င္းကေတာ္ေလာက္ၿပီလို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ (ဆရာ) ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ဆရာဒဂုန္တာရာ၊ (ဆရာ)ျမသန္းတင့္တို႔လိုလူေတြ ေထာင္ထဲေရာက္ကုန္ၾကၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေပါ့ဗ်ာ။ မႏၱေလးမွာကေတာ့ အထက္ဗမာႏိုင္ငံစာေရးဆရာအသင္းရယ္လို႔ တည္တည္ ၾကည္ၾကည္ ရပ္တည္ႏိုင္ၿပီး စာေပ ေဟာေျပာပြဲေတြ၊ စာေပေရးရာလႈပ္ရွားမႈေတြ အေတာ္ေလးက်င္းပေနႏိုင္ခဲ့တာေပါ့။
ဒီေနရာမွာစပ္မိလို႔ မဆလလက္ထက္ ကာလအေတာ္ၾကာအထိ တည္တံ့ေနႏိုင္ခဲ့တဲ့ မႏၱေလးက်ဳံးနံေဘးဓမၼဗိမာန္က စာေပေဟာေျပာပြဲေတြအ ေၾကာင္း ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ေစ့ေစ့စပ္စပ္ စီစဥ္က်င္းပၾကတာ။ ဖတ္တဲ့စာတန္းေတြဆိုတာလည္း တခုမွ ကေယာ္ကမယ္မဟုတ္ဘူး။ စာတေစာင္ေပတဖြဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ထိုက္တဲ့ ဟာေတြခ်ည့္ပဲ။ သဘာပတိေတြ ထိုင္တဲ့ေနရာရဲ႕ေနာက္မွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းပံုႀကီးကို ေထာင္လို႔၊ အထက္မွာေတာ့ အထက္ဗမာႏိုင္ငံစာေရးဆရာ အသင္းဆိုတဲ့ စာတန္းႀကီးနဲ႔၊ ထိုင္ေနသူေတြက ဆရာေတာ္ေရႊကိုင္းသားေခၚ ဦးေသာဘိတ၊ ပါေမာကၡဦးခ်မ္းျမ၊ လူထုဦးလွ၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္းတို႔လို ပုဂၢိဳလ္ေတြ။ အင္မတန္က်က္သေရရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ (တခါတခါေတာ့ ေဒါက္တာသန္းထြန္းႀကီး အိပ္ငိုက္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္)။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ အေမလူထုေဒၚအမာက ေနာက္ပိုင္းမွသဘာပတိစားပြဲမွာ ထိုင္တာ၊ အေစာပိုင္းတုန္းကေတာ့ ေအာက္ကပရိသတ္ထဲမွာပဲ။ ေအာက္ မွာထိုင္ေနတဲ့ ပရိသတ္ထဲမွာ သံဃာေတာ္ေတြအပါအ၀င္ က်ေနာ့္အထင္ ႏွစ္စဥ္လာနားေထာင္သူက ရာခိုင္ႏႈန္း ၈၀ ထက္မနည္းဘူးဗ်။ ဒီအထဲမွာ ေထာက္လွမ္း ေရးတို႔၊ အက္စ္ဘီတို႔လည္းပါသေပါ့ဗ်ာ။ အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္ေခတ္ ဒီမိုကေရစီနဲ႔မကြာလွတဲ့ မဆလဒီမိုကေရစီေအာက္မွာ ႐ိုးသားတည္ၾကည္မႈဆိုတဲ့ ဂုဏ္နဲ႔ ပြတ္သီကပ္သီေလး လွည့္ပတ္ၿပီးလုပ္ၾကရတဲ့ ရွားရွားပါးပါး အသင္းအပင္းလႈပ္ရွားမႈေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီအဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ဒီလႈပ္ရွားမႈဟာ မဆလ ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းမွာ နိ႒ိ တံသြားပါေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။
အဲဒီေခတ္က အထက္ေအာက္ ဗမာျပည္မွာလွည့္လည္ေဟာေျပာတာေတြအပါအ၀င္ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြမွာ လူထုဟာ စာေပကိုစိတ္၀င္စားတာ တင္မက ႏိုင္ငံေရးငတ္လို႔ ႏိုင္ငံေရးအသံ၊ ႏိုင္ငံေရးအဓိပၸာယ္ေတြ ခံစားခ်င္လို႔လာနားေထာင္ၾကတာလည္း ျဖစ္တယ္ဗ်။ ဗမာျပည္စာေပေလာကရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ တခုကိုက တုိင္းျပည္ရဲ႕အေျခအေနနဲ႔အတူ ႏိုင္ငံေရးရဲ႕အခန္းဟာ အင္မတန္မွ အေရးပါေနပဲ။ ဒါဟာကိုလိုနီေခတ္ကတည္းက သေႏၶတည္ခဲ့တာဆိုရင္ မမွားပါဘူး ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္းပဲ ဒီႏိုင္ငံက အာဏာရသူေတြဟာ ေက်ာင္းသားဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔မဆိုင္ဘူး၊ တျခားစီလို႔ေျပာေလ့ရွိၾကသလို၊ စာေပနဲ႔ႏိုင္ငံေရးကို လည္း ခြဲထားရမယ္လို႔ေျပာတတ္ၾကတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေျပာသာေျပာတယ္ဗ်ာ၊ အဲဒီလိုလုပ္လို႔မရမွန္းလည္း သူတို႔ေကာင္းေကာင္းသိတယ္ဗ်။ အဲေတာ့ မဆလေခတ္ ကစၿပီး သူတို႔ဟာ တျခားအသင္းေတြကို ဖ်က္သိမ္းခိုင္းၿပီး သူတို႔ၾသဇာခံ စာေပလုပ္သားေကာင္စီဆိုၿပီး အတင္းဖြဲ႔ေတာ့တာပဲေလ။
ဒီေခတ္ႀကီးမွာေတာ့ နအဖ က ခြင့္ျပဳထားတယ္ဆိုတဲ့ စာေရးဆရာအစည္းအ႐ံုးတို႔၊ ထုတ္ေ၀သူနဲ႔ပံုႏွိပ္သူမ်ား အစည္းအ႐ံုးတို႔ စတာေတြဟာ အသင္း သားေတြကို နအဖအစိုးရကေန ခ်ဳပ္ကိုင္လို႔ေကာင္းေအာင္ ဖြဲ႔ထားတာေတြပဲျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ အသင္းသားဆိုသူေတြဟာ ေခၚရင္လာ၊ ေျပာတာနားေထာင္၊ ခိုင္း တာလုပ္၊ အလႉခံရင္ထည့္၊ ဒါပဲ လုပ္ရေတာ့တယ္။ တျခား႐ုပ္ရွင္ အစည္းအ႐ံုး၊ ပန္းခ်ီအစည္းအ႐ံုး စတာေတြဟာလည္း ပန္းခ်ီဆရာႀကီး (ဒါ႐ိုက္တာ) ကို၀င္းေဖရဲ႕ ကာတြန္းတခုထဲက စကားအတိုင္းဆိုရင္ “ဒီပုတ္ထဲကအျခားပဲ”သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုစစ္အုပ္စုဒီမိုကေရစီေအာက္မွာ လွ်ပ္တျပက္ျမတ္ခိုင္တို႔လို ပန္းပြတ္သည္ ေတြ ေကာင္းစားေနတာအံ့ၾသစရာေတာ့ မရွိဘူးလို႔ဆိုႏိုင္သေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့ ကိုဟိုဒင္းေရ၊ စက္တင္ဘာသံဃာ့အေရးအခင္းေနာက္က်ေတာ့ နအဖဟာကိုယ့္အရိပ္ကိုယ္ျပန္ေၾကာက္တဲ့စိတ္ေရာဂါ ရမေလာက္ျဖစ္ေနလို႔ သူတို႔လက္ေအာက္မွာ သူတို႔လက္ညိႇဳးၫႊန္တိုင္းလိုက္နာေနတဲ့ ျမန္မာ့တိုင္းမ္တို႔၊ လွ်ပ္တျပက္ျမတ္ခိုင္တို႔လို ဟာေတြကိုေတာင္ ေခၚၿပီးသတိေပးတာ၊ ခဏရပ္ ဆိုင္းတာေတြ လုပ္လာရတဲ့ အေနအထားေရာက္လာေနၿပီ။ တကယ္ေတာ့ စာေပအပါ မီဒီယာေလာကဟာ တိုင္းျပည္ တျပည္ရဲ႕ဒီမိုကေရစီျပဒါးတိုင္ျဖစ္တယ္ဆို တာ အားလံုးလိုလိုက လက္ခံထားၾကၿပီးၿပီပဲ။ ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔က အဆက္မျပတ္လက္ထိပ္သံေပးေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ တန္ဘိုးရွိတဲ့စာေပေတြ ထုတ္လုပ္ေနၾက သူေတြဟာ ေလးစားစရာေကာင္းလွတယ္လို႔ေျပာ႐ံုကလြဲလို႔ က်ေနာ္လည္းဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။
ဘယာေဘး ကြာေ၀းၾကပါေစ။
ယာေတာကသာေျဗာ
စစ္တပ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး (ရဲေဘာ္ ဖုိးသံေခ်ာင္း) ဒုတိယပိုင္း
က်ေနာ္ဆိုလိုတာက စစ္အုပ္စုရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ၊ စစ္ဗုိလ္ထိပ္သီးေတြရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ အာဏာသိမ္းဖို႔အၾကံအစည္ဟာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းအေျခအေနတခုအရ ေပၚေပါက္လာတာမဟုတ္ပါဘူး။
တကယ္က ဆုိရွယ္လစ္ပါတီထဲမွာ တုိင္းျပည္ကသိတဲ့တပ္မွဴးရယ္လို႔ သိပ္ရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ ေရးမွာ ဘာမွ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံလုပ္ခဲ့တဲ့လူေတြမဟုတ္ဘူး။ အဲေတာ့ သူတို႔မွာ႐ုပ္ျပအေနနဲ႔ ဗိုလ္ေန၀င္းကိုလုိလို႔ ဗုိလ္ေန၀င္းကိုေခၚယူတာျဖစ္ပါတယ္။ ဗုိလ္ေန၀င္းကိုပဲ သန္႔ရွင္းလက္ကေန အာဏာသိမ္းခို္င္းလုိက္ရတာပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ အစုိးရလုပ္တဲ့အရသာကို သိသြားတယ္။ အစုိးရလုပ္တဲ့နည္းကို သိသြားတယ္။ အာဏာသိမ္းတဲ့နည္းကိုလည္း သိသြားတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီကလူေတြဟာ သူရဲေမြးမိတာျဖစ္သြားပါတယ္။
အဲလုိနဲ႔ ၅၈ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းတဲ့အခါက်ေတာ့ ဗုိလ္ေန၀င္းက သူကိုယ္တုိင္ေတာင္ မသြားေတာ့ဘူး။ သူ႔လက္ေထာက္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔ကိုလႊတ္ၿပီး ဦးႏုကို လက္နက္ခ်ခိုင္းတာပဲ။ ဒီအခါက်ေတာ့ ဦးႏုမျငင္းႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ ေနာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာ သူသိသြားၿပီ။ ဒါဟာ ဗမာျပည္သမုိင္းက႑ရဲ႕ အစလုိ႔ပဲ ေျပာလုိ႔ရမယ္ထင္ပါတယ္။
၁၉၅၈ ခုႏွစ္အေစာပိုင္းမွာ မိတၳီလာမွာက်င္းပလိုက္တဲ့ တပ္မွဴးမ်ားညီလာခံဆိုတာတခုကို သာမန္လူေတြ သိပ္ၿပီးမသိလိုက္ၾကဘူး။ အခုေခတ္လူေတြ ဆိုရင္ ၾကားေတာင္ၾကားဖူးမွာ မဟုတ္ဘူးထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီညီလာခံဟာ ေနာင္ဗမာျပည္သမုိင္းအတြက္ အင္မတန္မွ အေရးပါတဲ့ညီလာခံတခုျဖစ္ေန တယ္။ ဗမာျပည္သမုိင္းရဲ႕ အေကြ႔အခ်ဳိးတခုကို အဲဒီညီလာခံကေန ဆံုးျဖတ္ျပဌာန္းလိုက္တာလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။
ဘာေၾကာင့္ဒီလုိေျပာရတာလဲဆိုေတာ့ အဲဒီေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ စစ္တပ္က ဗမာျပည္ႏုိင္ငံေရးထဲကို ေျခစံုပစ္ဖုိ႔ ဗုိလ္ေန၀င္းတို႔တစုက ဆံုးျဖတ္လုိက္ တာပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာေျပာတဲ့ ဗုိလ္ေန၀င္းမိန္႔ခြန္းရဲ႕ မိန္းခြန္းတခုထဲမွာ ... “မိမိတို႔ တပ္ကထြက္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးပါတီတည္ေထာင္၊ တုိင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္ဖို႔ စီစဥ္ခဲ့ၾက ေသာ္လည္း အခ်ိန္မရေပ” လို႔ ေျပာခဲ့တာရွိပါတယ္။ သူၫႊန္းတာက အဲဒီညီလာခံကို ၫႊန္းတာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ စစ္တပ္ကအာဏာယူဖို႔ဆိုတဲ့ စဥ္းစားနည္း ျဖစ္တယ္။ တေလွ်ာက္လံုးသူတို႔ေခါင္းထဲမွာ ကိန္းေအာင္ေနတဲ့အၾကံဉာဏ္ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာႏုိင္တယ္။ အျပင္မွာက်ေတာ့သူတို႔က ဦးႏုကအာဏာလႊဲလို႔ အာဏာ ကုိလက္ခံယူရတာပါလို႔ ရွင္းျပေနတယ္။ ဒါေပမယ့္တကယ္က သူတို႔ေခါင္းထဲမွာ တေလွ်ာက္လံုးရွိေနတာ။ သူတို႔တပ္တြင္းမွာ ဗိုလ္ေန၀င္းတုိ႔က ၅၈ ခုႏွစ္ အာဏာ သိမ္းပြဲကို ရွင္းျပတဲ့အခါက်ေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္သူပုန္ေတြ အစုိးရစည္း၀ုိင္းထဲ ၀င္လာတာကို လက္မခံႏိုင္လို႔ အာဏာသိမ္းရတာပါလို႔ ရွင္းျပတယ္။ ဆိုလိုတာ သူတို႔ ၫႊန္းတာက သန္႔ရွင္းကုိ ပမညတက ေထာက္ခံတာအေပၚမွာ ရည္ၫႊန္းတာလို႔ ထင္ရပါတယ္။
အဲဒီလုိနဲ႔ ကိုလုိနီေအာက္ကလြတ္ကာစ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ လြတ္လပ္ၿပီးလို႔ ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္အၾကာမွာ ျပည္တြင္းစစ္လည္းျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဆယ္ႏွစ္ အၾကာက်ေတာ့ ပထမဆံုး အာဏာသိမ္းတာနဲ႔ ၾကံဳရျပန္တယ္။
အဲဒီ အိမ္ေစာင့္အစုိးရလက္ထက္ တႏွစ္ခြဲဆိုတာသမုိင္းသေဘာအရေျပာရရင္ ဘာမွမၾကာဘူးလို႔ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတႏွစ္ခြဲဟာ ေနာင္ႏွစ္ ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္တည္တံ့ေနမယ့္ စစ္အာဏာရွင္တရပ္ တည္ေထာင္ေရးအတြက္ ျပင္ဆင္ဖို႔ အခ်ိန္အလံုအေလာက္ ရသြားတယ္လို႔ေျပာႏိုင္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အဓိက အေၾကာင္းရင္းတခုက ျပည္တြင္းမွာ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္တခုက အာဏာရ ဖဆပလရဲ႕ ျပႆနာ။
ဖဆပလဟာ ေခါင္းႏွစ္လံုးနဂါးႀကီးဗ်။ အဲဒီနဂါးႀကီးရဲ႕ ေခါင္းႏွစ္လံုးဟာ တေခါင္းနဲ႔တေခါင္း မတည့္ၾကေတာ့ တေခါင္းကုိတေခါင္းက မေက်နပ္တာနဲ႔ တေခါင္းက အဆိပ္ေသာက္ေသလိုက္တာလုိပဲ။ အဆိပ္ေသာက္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ေခါင္းလံုးတခါတည္း ေသသြားေရာ။ အဲဒီလုိျဖစ္တာ။ တည္ၿမဲဖဆပလဟာ ခုနလို အဆိပ္ေသာက္သလိုပဲ စစ္အုပ္စုနဲ႔ ေပါင္းလုိက္တဲ့အခါမွာ ဖဆပလႏွစ္ခုလံုး (သန္႔ရွင္းေရာ တည္ၿမဲေရာ) ေသသြားရတာပဲျဖစ္တယ္။
ဖဆပလ အုပ္စုိးမႈ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုးဟာ အဲဒီကာတုန္းက ဒီမုိကေရစီကလည္း ပ်ဴေစာထီးဒီမုိကေရစီလိုျဖစ္ေနတာ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ျပည္သူလူထုကလဲ အဲဒီဒီမုိကေရစီကို သိပ္မယံုၾကည္ၾကဘူးျဖစ္ေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမုိကေရစီရဲ႕ အခန္းက႑ဟာလဲ ေမွးမွိန္ေနသလုိ လူထုဘက္မွာ သိပ္အားမရၾကသလုိ ျဖစ္ေနတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ေန၀င္းတို႔ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ဖို႔ အခြင့္ပိုသာသြားေစတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။
လမ္းခြဲမႈႀကီးႏွစ္ခု
ဒီကာလအတြင္းမွာ အထူးျခားဆံုးအျဖစ္အပ်က္ႏွစ္ခု ရွိပါတယ္။ အိမ္ေစာင့္အစုိးရအျဖစ္ အာဏာသိမ္းထားတဲ့ ကာလအတြင္းမွာ။
တခုက ဘာလဲဆိုေတာ့ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ေရြးေကာက္ပြဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲမွာ ပထစလို႔ေခၚတဲ့ ဦးႏုရဲ႕ပါတီက ၁၅၉ ေနရာရတယ္။ ဖဆ ပလက ၄၁ ေနရာရတယ္။ ဖဆပလရဲ႕ ၄၁ ေနရာဆိုတာ ၅၆ ခုႏွစ္ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းက ပမညတ ရတာထက္ေတာင္ နည္းေသးတယ္။ အဲေတာ့ ဒီေရြးေကာက္ပြဲ မွာ ဦးႏုကို (ပထစကို) လူထုက မဲေတြပံုေအာေပးခဲ့တာဟာ တည္ၿမဲကို မႀကိဳက္တာသက္သက္မဟုတ္ဘူး။ တည္ၿမဲေနာက္မွာ စစ္တပ္ပါေနတာကို လူထုကသိလို႔ မႀကိဳက္တာျဖစ္တယ္။ ဦးဗေဆြက “ေရြးေကာက္ပြဲ ႏုိင္ရင္လည္း ႏုိင္ရမယ္၊ ႐ႈံးရင္လည္း ႏိုင္ရမယ္” လုိ႔ ေျပာေနတာ။ သူေျပာတာဟာ တပ္ထဲက ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ ကလူေတြကို အားကိုးၿပီးေျပာေနတယ္ဆိုတာ ျပည္သူလူထုတရပ္လံုးက သိေနတယ္။
ဒါကို က်ေနာ္တခု ေထာက္ျပခ်င္ပါတယ္။ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ရဲ႕ “တုိ႔ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒ” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ... “တခ်ဳိ႕တည္ၿမဲဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္ေတြက စစ္တပ္ထဲက တပ္မွဴးေတြကိုၫႊန္းရင္ “တို႔လူေတြ” လုိ႔ ၫႊန္းတတ္တယ္” လုိ႔ ေရးထားပါတယ္။
ေနာက္တခါ အခုအေမရိကမွာ ေရာက္ေနတဲ့ကာနယ္ခ်စ္ၿမိဳင္ကို Burma Debate က အင္တာဗ်ဴးလုပ္တဲ့အခါမွာ ကာနယ္ခ်စ္ၿမိဳင္က အခုလိုေျပာပါ တယ္။ “တည္ၿမဲေတြ ႐ႈံးၿပီးတဲ့ေနာက္ တပ္မွဴးေတြရန္ကုန္မွာ အစည္းအေ၀းလုပ္ၾကေတာ့ တပ္မွဴးႀကီးတခ်ဳိ႕က “ဟာ ... တုိ႔ႏိုင္မယ္လုိ႔ထင္တာ” လုိ႔ေျပာၾကသတဲ့။ “တည္ၿမဲ” လို႔မသံုးဘူး။ “ငါတို႔” လုိ႔သံုးတာ” လုိ႔ ကာနယ္ခ်စ္ၿမိဳင္က ေထာက္ျပတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးမွာပဲ ဗိုလ္ေန၀င္းက CIA ရဲ႕လူလို႔ အားလံုးနားလည္ ေနတဲ့ ေနးရွင္းဦးေလာ႐ံုကို သက္ေသထားၿပီး တပ္မွဴးႀကီးေတြကို “မင္းတို႔ ပံုေအာတာမွားၿပီလုိ႔” ႀကိမ္းတယ္ဆိုတာလဲ ဗုိလ္ခ်စ္ၿမိဳင္က ေျပာျပထားပါတယ္။ ဆိုလို တာက ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ ဦးေလာ႐ံုရဲ႕ သတင္းစာကိုလည္း အသံုးခ်တယ္။ ဦးေလာ႐ံုကတဆင့္ အေမရိကန္ကိုလည္း ေျပာပါလို႔ အေျပာခုိင္းၿပီးေတာ့ ဒီလုိႀကိမ္းျပ တာျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္တခုက ဗုိလ္ေန၀င္းဟာ အေရးႀကီးတဲ့လမ္းခြဲမႈႀကီး လုပ္ခဲ့တာပါ။ လမ္းခြဲမႈႀကီးႏွစ္ခုလို႔ေျပာရင္ရတယ္။ တခုက သူ႔ကို အာဏာသိမ္းခိုင္းခဲ့တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီအုပ္စု။ သူ႔အေနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီအုပ္စုနဲ႔ လမ္းခြဲတာ မခက္ခဲေတာ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီဟာ ဗမာျပည္ထဲ မွာ လံုး၀နာမည္ပ်က္ေနၿပီ။ လူထုမ်က္စိထဲမွာ ဒီပါတီနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔အျမင္သိပ္ရွင္းသြားၿပီ။ ၆၀ ခုႏွစ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ညစ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ပိုၿပီးရွင္းသြားတယ္။ ခုနကေျပာသလုိ ေရြးေကာက္ပြဲႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ စစ္တပ္နဲ႔ ေပါင္းလုပ္လုိက္ေတာ့ အက်ဳိးဆက္က ေျဗာင္းျပန္ျဖစ္သြားတာေပါ့။
အဲဒီလုိလူထုက ေျမာင္းထဲကိုပစ္လုိက္သလိုျဖစ္သြားတဲ့ ဖဆပလကိုဗုိလ္ေန၀င္းဟာ ဘာမွေထာက္ထားစရာ၊ တြယ္တာစရာ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ လုိက္တယ္။ အဲဒီ ဖဆပလနဲ႔သူဆက္ၿပီး အၿမီးခ်င္းတြယ္ထားရင္ သူ႔နာမည္ပ်က္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလုိက္တယ္။ အဲေတာ့ တခါတည္း လမ္းခြဲပစ္လုိက္တယ္။
ေနာက္အေၾကာင္းရင္းတခုကလည္း ဖဆပလဟာအာဏာရွိသူေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အာဏာမရွိ႐ံုတင္မကဘူ၊ ေနာက္လည္း အာဏာနားျပန္မကပ္ ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာလည္း ရွင္းသြားၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလူေတြနဲ႔ေပါင္းေနရင္ ကိုယ့္အတြက္အက်ဳိးမရွိဘူးဆိုတာ ဗုိလ္ေန၀င္းကသိသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ၆၂ ခုႏွစ္၊ အာဏာသိမ္းတဲ့အခါမွာ ဖဆပလေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ အမ်ားႀကီးအရင္ဆံုးဖမ္းပစ္လုိက္တာ။ အဲလို ဖမ္းလိုက္တာဟာ “ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔က်ဳပ္နဲ႔ ျပတ္ၿပီ” လုိ႔ ေျပာ လုိက္တာတင္မကဘူး။ ကမၻာကိုေရာ၊ ျပည္သူလူထုကိုပါ ေၾကညာလုိက္တာျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလအတြင္းမွာ လုပ္တဲ့ မဂၤလာဒံုစစ္႐ံုးခ်ဳပ္မွာ ၃ ရက္ၾကာ အစည္းအေ၀းတခုက်င္းပတယ္။ အဲဒီအစည္းအေ၀းမွာ ဗုိလ္ေန၀င္း က တပ္မေတာ္ထိပ္သီး ၁၃ ဦးကို တပ္ကထုတ္ပစ္တယ္လို႔ လုပ္လိုက္တယ္။ အဲဒီက ၈ ဦးကိုေတာ့ တည္ၿမဲဖဆပလႏိုင္ဖို႔အတြက္ လူသိရွင္ၾကားကူညီလုိ႔ဆုိၿပီး အ ေၾကာင္းျပတယ္။ က်န္ ၅ ဦးကိုေတာ့ ေငြေရးေၾကးေရးျပႆနာေၾကာင့္လို႔ အေၾကာင္းျပတယ္။ ဒါဟာ ဗိုလ္ေန၀င္းအေနနဲ႔ စစ္အုပ္စုမ်ဳိးဆက္သစ္တခု တည္ေထာင္ ေတာ့မွာမုိ႔ မ်ဳိးဆက္ေဟာင္းနဲ႔ လမ္းခြဲလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။
နံပါတ္၀မ္း
ဒီေနရာမွာ စစ္အုပ္စုရဲ႕ လကၡဏာတခုကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
စစ္အုပ္စုဆိုတာမွာ နံပါတ္၀မ္းရွိရပါတယ္။ အဲဒီနံပါတ္၀မ္းဆိုတာ အတိအက်သတ္သတ္မွတ္မွတ္ရွိရတယ္။ သူ႔ကို က်န္တဲ့လူေတြအားလံုးက ၀န္းရံရ တယ္။ သူက ေသဆိုေသ၊ ရွင္ဆိုရွင္။ Godfather လုိဟာမ်ဳိးပဲ။ ဒါ ဗမာျပည္မွာသာမဟုတ္ဘူး။ အာဏာရွင္ စပိန္က ဖရန္ကို၊ ခ်ီလီက ပုိႏုိေရွး၊ အာဖရိကက မိုဘူတူ၊ အကုန္လံုးဒါမ်ဳိးေတြခ်ည္းပါပဲ။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္တုန္းကအာဏာသိမ္းကာစတုန္းက ဗုိလ္ေန၀င္းဟာ အာဏာရွင္အျပည့္မျဖစ္ေသးဘူး။ ဆုိရွယ္လစ္ပါတီကုိ အားကိုးေန ရေသးတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီက တပ္မွဴးေတြကို ဖယ္ၿပီး ၆၂ အာဏာသိမ္းေတာ့မွ သူဟာ အာဏာရွင္အျပည့္ျဖစ္လာတယ္လို႔ ေျပာရင္ရမယ္ထင္တယ္။
သူဟာ အဲဒီလုိ နံပါတ္၀မ္းျဖစ္ဖို႔အတြက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ေရႊစတဲ့လူေတြကို တပ္ထဲကဖယ္ပစ္တာပဲ။ အဲဒါေတြဖယ္ပစ္ႏိုင္မွ သူ႔ေဘး မွာ သူ႔ကိုပခံုးခ်င္းယွဥ္ႏိုင္မယ့္သူ တဦးမွမရွိေတာ့မွာ။ အာဏာရွင္ဆိုတာေတြက ဘယ္ေတာ့မွသူတုိ႔နဲ႔ ပခံုးခ်င္းယွဥ္မယ့္သူ မေမြးဘူး။ အာဏာရွင္လက္ထက္မွာ အိမ္ေရွ႕မင္းသားမရွိဘူး။ သူ႔ရာဇပလႅင္အၿခိမ္းေျခာက္ခံရၿပီဆုိရင္၊ သူဆင္းေပးရေတာ့မလုိလို ျဖစ္ၿပီဆိုတဲ့အခါမ်ဳိးက်မွ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္လူကို သူ႔ရဲ႕အေမြဆက္ခံသူအ ျဖစ္ ေရြးခ်င္ေရြးမယ္။ ဒါေပမယ့္ ယွဥ္လ်က္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မထားဘူး။ ရွင္းပစ္တာခ်ည္းပဲ။
ဒီေနရာမွာစပ္မိလုိ႔ ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးအေၾကာင္း ထည့္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာဆိုရွယ္လစ္ပါတီက စစ္ဗုိလ္ေတြကို ျဖဳတ္ရာမွာသူတဦးတည္းနဲ႔ ရင္ဆုိင္လုိ႔သိပ္ၿပီးအားမေလာက္တာနဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကို အသံုးခ်တဲ့သေဘာရွိတယ္။ ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးကို အဲဒီထဲကခြဲထုတ္ခဲ့တယ္။ က်န္တဲ့ဆိုရွယ္လစ္ပါတီေခါင္း ေဆာင္ေတြအကုန္လံုး တပ္ထဲကထုတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကိုေတာ့ ခ်န္ထားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးကိုယ္တုိင္လဲ သူနဲ႔အတူတူလုပ္ခဲ့တဲ့တ ေလွ်ာက္မွာ ဗုိလ္ေမာင္ေမာင္တို႔ထက္ ဗုိလ္ေန၀င္းကို ပုိၿပီးသစၥာရွိတဲ့ပံုေတြလဲ ေဖာ္ျပတာရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဟုိတေလာက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္ကုိ BBC က အင္တာဗ်ဴးလုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ၅၈ ခုႏွစ္၊ အာဏာသိမ္းတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးရဲ႕ အခန္းကိုေမးတဲ့အခါမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္က ... “ကိုေအာင္ႀကီး ဖယ္ထားလိုက္ပါဗ်ာ။ ကိုေအာင္ႀကီးမရွိပါဘူး။ သူကလည္း အာဏာသိမ္းတာတို႔ ဘာတို႔ဆိုတာမွာ တကယ္တမ္းသူကိုယ္တိုင္ စြမ္းစြမ္းစစ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး” လုိ႔ေျပာ ခဲ့တယ္။ ဆိုလိုတာက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္တို႔နဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးနဲ႔ အဲဒီကတည္းက သိပ္တထပ္တည္း မဟုတ္လွဘူး ဆိုတာကိုေျပာခ်င္တာ။
၆၂ အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့အခါ၊ တပ္ထဲကေန ဆိုရွယ္လစ္စစ္ဗိုလ္ေတြကို ဖယ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ၊ အဲဒီစစ္ဗုိလ္ေတြရဲ႕အႏၱရာယ္၊ ဖဆပလ ရဲ႕အႏၱရာယ္မရွိ ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အခါမွာ ဗုိလ္ေန၀င္းအဖုိ႔ ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးရဲ႕ အသံုး၀င္တဲ့အခန္းက႑ဟာ မရွိေတာ့သေလာက္ ျဖစ္သြားၿပီ။ တကယ္က်ေတာ့ ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးဟာ ၆၂ ခုႏွစ္ေနာက္ပုိင္းမွာ သူ႔ကိုယ္သူ ဗုိလ္ေန၀င္းၿပီးရင္ နံပါတ္တူးလုိ႔ ယူဆထားတာ။ တခ်ိန္မွာ နံပါတ္၀မ္းျဖစ္ရမယ္လုိ႔လဲ တြက္ခ်င္တြက္ထားမွာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ခုနကေျပခဲ့တဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခ်စ္ၿမိဳင္ရဲ႕အင္တာဗ်ဴးထဲမွာက်ေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ သမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးကိုၿဖိဳၿပီးတဲ့ေနာက္ ႏုိင္ငံျခားကိုထြက္ သြားတယ္။ ဒါဟာ ဗုိလ္ေန၀င္း လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိတဲ့အတုိင္း သူတခုခုမဟုတ္တာလုပ္ၿပီးရင္ (ဒါမွမဟုတ္) လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အျပင္သြားၿပီး ေခါင္းေရွာင္ေနတာ။ သူမပါဘူးဆိုတာမ်ဳိး။ သူအဲလို ႏုိင္ငံျခားထြက္သြားေတာ့ သူ႔ေနရာဆက္ခံဖုိ႔အတြက္ ဘယ္သူတာ၀န္ယူမလဲ။ သူမရွိဘဲ ဘယ္သူတာ၀န္ယူမလဲဆိုတာကို ဗုိလ္ ေအာင္ႀကီးနဲ႔ ဗုိလ္တင္ေဖတို႔ကို တဖက္စီ ရန္တုိက္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါကခုနက ကာနယ္ခ်စ္ၿမိဳင္ရဲ႕ စာအုပ္ထဲမွာပါတယ္။ အဲေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ အဲဒီကတည္းကစၿပီး သူ႔ရဲ႕လက္ေအာက္ေတြအေပၚမွာ ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေပၚလစီ စၿပီးက်င့္သံုးေနၿပီလုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။
အဲဒီလုိနဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးဟာ သူ႔ကုိယ္သူသတ္မွတ္တဲ့ နံပါတ္တူးဘ၀နဲ႔ဂ်ပန္ျပည္ကို သြားပါတယ္။ ဂ်ပန္ျပည္ေရာက္ေတာ့ ဂ်ပန္အစိုးရက စစ္အစုိးရ အျဖစ္ ၾကာရွည္လုပ္ေနရင္မေကာင္းဘူး။ သူတို႔ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕အေတြ႔အၾကံဳကို ဇာတ္ေၾကာင္းလွန္ၿပီး ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကိုနားခ်တယ္။ သူတို႔ဆိုလိုတဲ့အဓိပၸာယ္ကသူတို႔ ဂ်ပန္ဟာလဲဒုတိယကမၻာစစ္တုန္းက စစ္အစိုးရ၊ ဖက္ဆစ္အစိုးရျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္႐ႈံးရတယ္ဆိုၿပီးေျပာျပတာ။ ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးကလဲ ဂ်ပန္ေတြရဲ႕စကား မ ျငင္းႏိုင္ဘူး။ သူကလဲ “စစ္အစုိးရ ၾကာၾကာလုပ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အာဏာျပန္အပ္မွာျဖစ္ပါတယ္” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။
ဒါကို သူနဲ႔အတူပါသြားတဲ့ ဗုိလ္ေက်ာ္စုိးကၾကားၿပီး ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းကိုတြန္းတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာက ဗိုလ္ေန၀င္းကလဲ ဗိုလ္ ေအာင္ႀကီးတေယာက္ ဦးဗေဆြနဲ႔ အဆက္မျပတ္ဘူးဆိုတာကို MI ကေျပာထားလို႔ သိေနတာ။ အဲေတာ့ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးဟာ အာဏာကို ဦးဗေဆြတို႔ထံ ျပန္အပ္ဖို႔ အေကာက္ၾကံတယ္လို႔ ယူဆဟန္တူတယ္။ အဲဒီတေလာမွာပဲ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကလဲ ဗိုလ္ေန၀င္းကိုေျပာဖူးတယ္။ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မလုပ္ႏိုင္ရင္ က်ေနာ္လုပ္မယ္” ဆိုတဲ့ အေျပာမ်ဳိး ေျပာဖူးတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ပဲ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္၊ (ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာ ထင္တယ္) ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး အျဖဳတ္ခံလုိက္ရတာပဲ။ အာဏာသိမ္းၿပီးလုိ႔ တႏွစ္ေတာင္မျပည့္ဘူး ျပဳတ္သြား တာ။ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးဟာ သူ႔ဟာသူ သူ႔႐ံုးခန္းကေန ႏႈတ္ထြက္စာတင္တယ္ဆိုၿပီး ေရးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမစ္ႀကီးနားအထက္က ဘုိးဘြားရိပ္သာမွာ သြားေနတယ္လုိ႔ ဆိုတယ္။ အဲဒါကို ဗိုလ္ေန၀င္းက ဗိုလ္ေစာျမင့္လႊတ္ၿပီး ျပန္ေခၚတယ္။ အမွန္ကေတာ့ လႊတ္မထားခ်င္လို႔။ နီးနီးနားနားဆိုေတာ့ ေထာင္ထဲထည့္လုိက္ ျပန္လႊတ္ လုိက္ လုပ္ခ်င္တာလုပ္လုိ႔ရလုိ႔ ျပန္ေခၚထားလုိက္တာ။ တကယ္လဲ မၾကာခင္မွာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကို ေထာင္ထဲ ထည့္ထားလုိက္တာပါပဲ။
ေနာက္ပိုင္းမွာ“ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕သား” လုိ႔ေတာင္သူမ်ားေတြက တင္စားၾကတဲ့မ်က္မွန္ဗိုလ္တင္ဦး။ တခ်ဳိ႕ကဆိုရင္ ဗိုလ္ေန၀င္းကနံပါတ၀မ္း၊ သူကနံပါတ္ “တစ္ဒႆမငါး” လုိ႔ေတာင္ ေခၚၾကေသးတယ္။ အဲဒီ မ်က္မွန္ဗိုလ္တင္ဦးလဲ လႊားလႊား လႊားလႊားနဲ႔ တက္လာတဲ့အခါမွာ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ သူနဲ႔ ပခံုးခ်င္းအယွဥ္မခံဘဲ ျဖဳတ္ပစ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒါနဲ႔တဆက္တည္း အလ်ဥ္းသင့္လို႔၊ ဗိုလ္ေန၀င္း အာဏာသိမ္းတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေျပာရာမွာ အေျခခံက်တဲ့ သူတို႔ေတြးေခၚနည္းတခုကို ေျပာခ်င္တာရွိ ပါတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆုိေတာ့ ဗမာျပည္စစ္အုပ္စုက၊ ဖဆပလထဲက ဆိုရွယ္လစ္ပါတီထဲကလူေတြရဲ႕ လူမ်ဳိးစုေတြအေပၚ ထားတဲ့ သေဘာထားပါ။ သူတို႔မွာ စစ္ မွန္တဲ့ျပည္ေထာင္စုကိုလိုလားတဲ့စိတ္ ဘယ္တုန္းကမွမရွိခဲ့ပါဘူး။ အခု န၀တ - နအဖ လဲအဲဒီအတုိင္းပဲ။ သူတို႔ဟာ လြတ္လပ္ေရးမရခင္ကတည္းက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းကို မလွန္ႏိုင္လို႔သာ၊ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကလဲ အဲဒီတုန္းက ဘာမွအေရးမပါေသးတဲ့လူေတြ ျဖစ္ေနလို႔သာ ေအာင့္ေနခဲ့ရတာ။ သူတို႔ ဘယ္တုန္းကမွ စစ္ မွန္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ကို မလိုလားပါဘူး။
၁၉၆၀ ခုႏွစ္မွာ လူမ်ဳိးစုေတြက ဦးႏုရဲ႕ဒီမုိကေရစီကိုယံုၿပီး ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒပါ အခ်က္ေတြကို ျပင္ဖို႔လုပ္ၾကပါတယ္။ ဦးႏုကလဲ တာ၀န္ရွိတဲ့ လူပီပီ ဒီကိစၥကို ျပင္ဖုိ႔လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိ လူမ်ဳိးစုေတြလႈပ္ရွားလာတဲ့အခါမွာ နဂိုကမွ အာဏာသိမ္းခ်င္လုိ႔ လက္ယားေနတဲ့ ဗုိလ္ေန၀င္းတုိ႔အဖုိ႔ ငိုခ်င္ရက္ လက္ တို႔ျဖစ္သြားတာပဲ။
တကယ္က်ေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ ၆၀ ခုႏွစ္ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီးမွာ ဦးႏုကို အာဏာျပန္အပ္တယ္ဆိုတာ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုကို တကယ္ေလးစားလို႔ မ ဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အေနနဲ႔ အဲဒီအခါတုန္းက တဦးတည္း အပိုင္မကိုင္ႏိုင္ေသးလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္ကို သူ႔ရဲ႕ အိမ္ေတာ္ပါေတြနဲ႔အတူ အျပတ္ကိုင္ဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါကို အရင္လုပ္ဖို႔ လုိပါတယ္။ အိမ္ေတာ္ပါေတြဆိုတာက သူ႔ရဲ႕တပ္ရင္း ၄ တို႔ ဘာတို႔ကဟာေတြကို ေျပာတာပါ။ သူ႔အေနနဲ႔တပ္မေတာ္ထဲမွာ မီးေသမွအာဏာ ကို ထိန္းရတာၿမဲမယ္ဆိုတာ သူေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔သူဟာ သူ႔ကိုပခံုးနဲ႔ထမ္းတင္ခဲ့ပါတယ္ဆိုတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္တို႔ ဆိုရွယ္လစ္ ပါတီက တသိုက္ကို ဖယ္ပစ္တာပဲ။ ဒါမွ သူ႔ကို စိန္ေခၚမယ့္သူမရွိေတာ့ဘူးလို႔ သူက တြက္တာပါ။ အဲဒီ “ဘုရားၿပီး ျငမ္းဖ်က္” အၾကံအစည္ကို အျမန္ဆံုးအေကာင္ အထည္ ေဖာ္လုိက္တာ။ အဲဒါ ခုနကေျပာတဲ့ မိတၳီလာ CO ကြန္ဖရင့္။ ဗုိလ္ေန၀င္းဟာ အဲဒီလုိ သူနဲ႔ပခံုးခ်င္းယွဥ္ႏုိင္မယ့္လူေတြကို ဖယ္ရွားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ စိတ္ ေအးလက္ေအးနဲ႔ အာဏာသိမ္းပြဲကို စီစဥ္တာျဖစ္ပါတယ္။
အိမ္ေစာင့္အစုိးရလက္ထက္ ၁၈ လဆိုတဲ့ ကာလအတြင္းမွာ သူလုပ္ခဲ့တာကို ျပန္ၾကည့္ပါ။ အခု နအဖ လုပ္ေနတဲ့၊ အင္မတန္ အေပၚယံဆန္တဲ့ လမ္း သန္႔ရွင္းေရးတို႔၊ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးတို႔ အဲဒါေတြပဲ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ အခု ၾကံ့ဖြတ္နဲ႔တူတဲ့ ၾကံ့ခုိင္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးဆိုတာလဲ အဲဒီတုန္းကဖြဲ႔ခဲ့းဖူးတယ္။ အဲဒီကာလအတြင္းမွာ စစ္တပ္ရဲ႕ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို BSDC တုိ႔၊ ဘဏ္ေတြ၊ သတင္းစာတုိက္ေတြ၊ ႏုိင္ငံတကာ သေဘၤာလိုင္းေတြအထိ ျဖစ္တာတယ္။ တပ္မ ေတာ္သားေတြကိုပံုမွန္အစုိးရကေပးတဲ့ လစာအခြင့္အေရးေတြအျပင္ တျခားကရတဲ့ေငြနဲ႔ေထာက္ပံ့တယ္ဆိုတဲ့ အစဥ္အလာထြန္းကားေစခဲ့တယ္။ တပ္သားေတြကို အခြင့္အေရးနဲ႔ ေငြနဲ႔စည္း႐ံုးတဲ့အစဥ္အလာ ထူေထာင္လာခဲ့တယ္။ သူတို႔ဟာ သာမန္တပ္မေတာ္သားေတြရဲ႕ အာဏာသိမ္းတာေတြကို ေထာက္ခံေအာင္ ဒီလုိနည္း နဲ႔လုပ္တာျဖစ္တယ္။ ဒါ ဒီေန႔အထိပဲ။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ တည္ၿမဲေအာင္၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တပ္သားေတြက ေထာက္ခံေနေအာင္ ဒီလုိပဲစီးပြားေရး အခြင့္ အေရးေတြနဲ႔ ဆြဲေဆာင္တာပဲျဖစ္တယ္။
အဲဒီ အိမ္ေစာင့္အစုိးရကာလအတြင္းမွာ စစ္ဗိုလ္ေတြဟာ ၀န္ႀကီးဌာနတုိင္းမွာ ၀န္ႀကီး၀င္လုပ္ၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး အထူးအရာရွိလုပ္တဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြ ကလဲ အမ်ားႀကီးပဲ။ သူတို႔ဟာ အဆင့္အျမင့္ဆံုး တာ၀န္ေတြယူေနၾကတာ။ သန္႔ရွင္းအစုိးလက္ကေန အာဏာသိမ္းတယ္ဆုိေပမယ့္ ၀န္ႀကီးေတြကို ျဖဳတ္ပစ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အတြင္း၀န္ေတြ အပါအ၀င္ ၀န္ႀကီးဌာနကလူေတြကိုေတာ့ မူအတိုင္းထားၿပီး အသံုးခ်ခဲ့တယ္။ အဲဒီလုိအခ်ိန္မွာ သူတို႔က အစုိးရလုပ္ငန္းေတြကို သင္ယူ ေနၾကတယ္။ ဒါကို ၅၈ ခုႏွစ္မွာေရာ၊ ၆၂ ခုႏွစ္မွာေရာ ၀န္ႀကီးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကာနယ္ခ်စ္ၿမိဳင္က “တပ္မေတာ္ဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ယႏၱယားကို လည္ပတ္ေအာင္ ေကာင္း ေကာင္း လုပ္ႏိုင္တယ္လို႔ သူတို႔ကုိယ္သူတို႔ ယံုၾကည္မႈရသြားေစတယ္” လုိ႔ေျပာျပခဲ့တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ဗိုလ္ေန၀င္းတို႔ စစ္အုပ္စုဟာ မိမိကိုယ္ပုိင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း စလုပ္ႏုိင္တယ္၊ ျပည္ပနဲ႔ စီးပြားေရးအဆက္အသြယ္ေတြလည္း ရခဲ့တယ္။ ဂ်ပန္ စစ္ေလ်ာ္ေၾကးက ရခဲ့တဲ့ ျပည္ပအဆက္အသြယ္ေတြဟာ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီလက္ထဲကေန စစ္အုပ္စုအဆက္အသြယ္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ျပည္တြင္းမွာလဲ သူတို႔နဲ႔ နီးစပ္တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ရွိလာတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ စစ္တပ္ဗ်ဴ႐ုိကရက္ အရင္းရွင္စနစ္ဟာ ပိုၿပီးေတာ့ခိုင္မာသည္ထက္ ခိုင္ၿမဲလာတယ္၊ ႀကီးထြားသည္ထက္ ႀကီးထြားလာတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။
စစ္ဗ်ဴ႐ုိကရက္ အရင္းရွင္စနစ္
ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိေျပာရသလဲဆိုေတာ့ ဗမာျပည္မွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဘာေၾကာင့္ သက္တမ္းရွည္ရသလဲဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာေန ၾကတာရွိလုိ႔ပါ။ ဒါကို ျပည္တြင္း/ျပည္ပ ပညာရွင္ေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးခ်ဥ္းကပ္ၾကတာ၊ ဒီေမးခြန္းကို ေျဖၾကားၾကတာလဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။ က်ေနာ့္အျမင္ကေတာ့ ဗမာျပည္မွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ တည္ၿမဲေနတာ၊ ခုိင္မာေနတာရဲ႕ အဓိကအေၾကာင္းရင္းဟာ စစ္ဗ်ဴ႐ုိကရက္ လူတန္းစားတရပ္ ေမြးေပးထားႏိုင္လို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ခိုင္ခိုင္မာမာကို တည္ရွိေနၿပီလို႔ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒါဟာ အေျခခံအက်ဆံုးပဲ။ က်န္တာေတြက သာမညထင္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေန၀င္း လူရည္လည္တာတို႔၊ လူမဆန္ေအာင္ရက္စက္တာ တို႔၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးေျမႇာက္စားတတ္တယ္ စတဲ့ဟာေတြက အရံေတြပါ။ စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္အရင္းရွင္စနစ္ဆိုတာက ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေမြးလို႔ရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျဖစ္စဥ္ေတြ အရွည္ႀကီးရွိတာပါ။ အဲဒီျဖစ္စဥ္ကို ဒီေနရာမွာ နည္းနည္းေလးေျပာခ်င္ပါတယ္။
DSI ကို ၁၉၅၁ ခုႏွစ္မွာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးက ကမကထျပဳၿပီးဖြဲ႔တယ္။ စစ္ဗိုလ္စစ္သားေတြသံုးတဲ့ ကုန္ေသးကုန္မႊားေတြကုိ ေရာင္းေနတဲ့ Canteen ေတြ အတြက္ ျပည္ပနဲ႔တုိက္႐ိုက္ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ဖုိ႔ဆိုၿပီး ေပၚလာတာျဖစ္တယ္။ DSI က ျပည္ပကုန္ေတြကုိ ေအာတိုက္ၿပီးသြင္းတယ္။ စစ္သံုး/အရပ္သံုး မခြဲဘူး။ အစုိးရက အထူးအခြင့္အေရးေပးထားလို႔ “အရွင္ေမြး ေန႔ခ်င္းႀကီး” ျဖစ္လာတယ္။ စစ္တပ္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိတဲ့လူေတြ၊ ပိုက္ဆံရွိတဲ့လူေတြ က်ေနာ္တို႔မႏၱေလး မွာဆိုရင္ နန္းတြင္းထဲသြားၿပီး DSI မွာ ၀ယ္ရတာကိုပဲ အခြင့္အေရးတခုလို ျဖစ္ေနတာ။ အဲဒီတုန္းက တျခားတုိင္းရင္းသား ပုဂၢိလအရင္းရွင္ေတြဆိုရင္ လုိင္စင္ ေလွ်ာက္တာကစၿပီး စည္းကမ္းကလနားေတြ၊ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူေတြက အမ်ားႀကီးျဖတ္သန္းရေတာ့ မႀကီးပြားႏိုင္ဘူး။ အင္မတန္ ခက္ခဲတယ္။ DSI က်ေတာ့ သူတို႔လူေတြမို႔လို႔ အျမန္ႀကီးထြားတယ္။
အဲဒီတုန္းက တုိင္းရင္းသား ပုဂၢလိကအရင္းရွင္လူတန္းစား ဆိုတာကလဲ အရပ္သားအစုိးရ၀န္ႀကီးေတြကို မွီခိုအားထားရတာ။ အဲဒီ၀န္ႀကီးေတြက အားေပးမွပဲ သူတို႔လဲ ခ်မ္းသာၾကတာ။ အဲဒီအထဲမွာ တ႐ုတ္၊ ကုလားေတြလဲ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ဗိုလ္ေန၀င္းအစျပဳတဲ့ စစ္အုပ္စုဟာ တ႐ုတ္ - ကုလားအ ေပၚမွာ လူမ်ဳိးေရးအရ ဘာေၾကာင့္မုန္းတီးတယ္ဆိုတာ ဒီဟာလဲ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္တခ်က္ျဖစ္တယ္။ သူတို႔နဲ႔အရင္ကတည္းက စီးပြားၿပိဳင္ဘက္လို ျဖစ္ေနခဲ့လို႔။ တကယ္က်ေတာ့ လက္ေတြ႔မွာ စစ္ဗ်ဴ႐ုိကရက္အရင္းရွင္ကို အရပ္သားဗ်ဴ႐ိုကရက္အရင္းရွင္က မၿပိဳင္ႏိုင္ပါဘူး။
DSI ဟာလဲသူမ်ားနည္းတူ လုိင္စင္ေတာ့ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ အရပ္သား၀န္ႀကီးက ဆိုရွယ္လစ္ပါတီက ၀န္ႀကီးဆိုရင္ေတာ့ ျပႆနာမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဦးရာရွစ္လို ၀န္ႀကီးဆိုရင္ေတာ့ အရစ္ရွည္ေနေတာ့တာ။ ဒါကို စစ္တပ္က ေသေသခ်ာခ်ာ ၿငိဳးထားတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ DSI က သိပ္ႀကီးလာတဲ့အခါက်ေတာ့ BEDC ဆုိၿပီး ေကာ္ပုိေရးရွင္းဖြဲ႔တယ္။ အဲဒီတုန္းက အရပ္သား၀န္ႀကီးတုိင္းမွာ ကိုယ္ပုိင္ကိုင္ထားတဲ့ ေကာ္ပိုေရးရွင္းေတြ ရွိၾကတယ္။ ဦးဗေဆြဆိုရင္ တနသၤာရီတုိင္းကို အေျခခံ တယ္။ ဗုိလ္ခင္ေမာင္ေလးကဆို မႏၱေလးတုိင္းကုိ အေျခခံတယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္မွာ ရွမ္း၀န္ႀကီးေတြကိုင္တဲ့ ေကာ္ပိုေရးရွင္းေတြရွိၾကတယ္။ ၀န္ႀကီးတုိင္းလိုလုိမွာ လက္ကိုင္ေကာ္ပုိေရးရွင္းေတြရွိသလို၊ လယ္သမား၊ အလုပ္သမားလူတန္းစားနာမည္ခံထားတဲ့ ေကာ္ပိုေရးရွင္းေတြလဲ ရွိၾကတယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ သခင္တင္၊ သခင္ ပန္းၿမိဳင္၊ သခင္ေက်ာ္ဒြန္း စသျဖင့္ အပိုင္စားေကာ္ပုိေရးရွင္းေတြက လူ႔အလႊာလူတန္းစားနာမည္ခံ ေကာ္ပိုေရးရွင္းေတြခ်ည္းပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေကာ္ပုိေရးရွင္းမွ BEDC ကုိမၿပိဳင္ႏိုင္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ဒါဟာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔၊ ဗိုလ္ခင္ညိဳတို႔ စီးပြားေရးလုပ္တတ္လို႔လားဆုိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်က္က သူတုိ႔မွာစစ္တပ္ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေရာက္ေလရာေဒသတိုင္းမွာ တျပည္လံုးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ၿပီးလုပ္ႏိုင္တယ္။ တပ္မေတာ္သားေတြကို လုိသလုိခိုင္းလို႔ရတယ္။ လခေပးဖို႔မလိုဘူး။ တပ္မေတာ္သားေတြကို ႀကိဳက္သလို ေခါင္းပံုျဖတ္လုိ႔ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔နဲ႔ၿပိဳင္ဆုိင္တဲ့လူ မရွိဘူး။
ဒုတိယတခ်က္က အရပ္သား၀န္ႀကီးေတြကိုင္တဲ့ ေကာ္ပိုေရးရွင္းေတြက အကုန္အက်မ်ားတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔က ေရြးေကာက္ပြဲအ တြက္လဲ စဥ္းစားရေသးတယ္။ မဲရဖုိ႔ စည္း႐ံုးေရးကလဲ လုပ္ရေသးတယ္။ မဲ႐ံုေစာင့္ေတြ၊ စည္း႐ံုးေရးမွဴးေတြေမြးရတယ္။ အဲဒါေတြက်ေတာ့ အလကားခုိင္းလို႔မရ ဘူး။ ေပးရကမ္းရတယ္။ စစ္ဗိုလ္ စစ္သားက်ေတာ့ BEDC က အလကားခုိင္းလို႔ရတယ္။ တျပားမွေပးဖုိ႔မလုိဘူး။ ေနာက္တခါ အရပ္သား၀န္ႀကီးေတြက်ေတာ့ မဲ ဆြယ္ဖို႔အတြက္ တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲတို႔၊ သီတင္းကၽြတ္ပြဲတို႔၊ သႀကၤန္တို႔၊ ထီးတင္ပြဲတို႔အတြက္လဲ ပိုက္ဆံကုန္ရတယ္။ BEDC က ဒါေတြ ဘာမွလုပ္ဖို႔မလုိဘူး။ ရသမွ် ကို စုထားလုိက္ဖုိ႔ပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ BEDC ႀကီးထြားတဲ့ႏႈန္းက အရမ္းျမန္တာ။
အဲဒါေၾကာင့္ BEDC နဲ႔ က်န္တဲ့ အရပ္သားေကာ္ပိုေရးရွင္းေတြရဲ႕ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈ၊ အျပန္အလွန္မုန္းတီးမႈဟာ တျဖည္းျဖည္းႀကီးသည္ထက္ ႀကီးထြားလာ တယ္။ ဒါေပမဲ့အဲဒီတုန္းက ဖဆပလက တစည္းတလံုးတည္းရွိေနလို႔ စစ္တပ္က အားမစမ္းရဲေသးဘူးျဖစ္ေနတာ။ ဒါေၾကာင့္လဲ စစ္အုပ္စုဟာ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီ စနစ္၊ ပါလီမန္ထဲမွာရွိတဲ့ ပါတီကုိမုန္းတာရဲ႕ အဓိကက်တဲ့အခ်က္ဟာ အဲဒါပါ။ ဒါဟာ လူတန္းစားအေျခခံလို႔ေျပာရင္ကို ရပါတယ္။
အဲေတာ့ အရပ္သား၀န္ႀကီးေတြကို ျဖတ္သန္းၿပီး BEDC ဟာ စီးပြားေရးလုပ္ေနရတာကို စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္ေတြက ၾကာေတာ့မႀကိဳက္ဘူး။ ေအာက္က်ဳိ႕ရ တယ္လုိ႔ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကငါတို႔သာ အာဏာရရင္ဒီျပႆနာေတြ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ထင္ၾကတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဖဆပလကြဲတာဟာသူတို႔ကုိ သိၾကားမင္းေပး တဲ့အခြင့္အေရးပဲလို႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ စစ္အုပ္စုဟာ ယူနီေဖာင္းခၽြတ္ ေရြးေကာက္ပြဲမ၀င္၀ံ့ဘူး။ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္မယ္ဆုိရင္ သူတို႔႐ႈံးခ်င္တိုင္း႐ႈံးမယ္ဆိုတာ အ႐ူး ေတာင္သိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔က အခုလို ဖဆပလ ကြဲတဲ့အခါက်ေတာ့ ယူနီေဖာင္းလဲ ခၽြတ္ဖို႔မလုိဘူး၊ အာဏာကိုလဲ ၀င္ရလုိက္တာျဖစ္တယ္။
ဒီေနရာမွာ အိမ္ေစာင့္အစုိးရလက္ထက္တုန္းက စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္အရင္းရွင္လူတန္းစားက ႏိုင္ငံ့စီးပြားေရးကို ခ်ဳပ္ကိုင္လာပံု၊ နာမည္ေကာင္း ယူပံုနမူနာ နည္းနည္းေျပာခ်င္တယ္။ BPI ကိုေဆး၀ါးသြင္းကုန္ေတြ မသြင္းရေအာင္ဆုိၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ထုတ္မယ္ဆိုၿပီး ဖဆပလအစုိးရက ထူေထာင္ခဲ့တယ္။ ႏွစ္တိုင္း အ႐ႈံးေပၚတယ္။ အ႐ႈံးေပၚမွာေပါ့၊ ႏုိင္ငံျခားေဆးနဲ႔မွမၿပိဳင္ႏိုင္တာ။ BPI ဆိုတာ ကုန္ၾကမ္းဟူသမွ်လဲ ႏိုင္ငံျခားက၀ယ္ေနရတာ။ စက္အပုိပစၥည္းကလဲ ႏိုင္ငံျခားက၀ယ္ ေနရတာ။ အိမ္ေစာင့္အစုိးရက်ေတာ့ BPI က မ႐ႈံးေတာ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ စစ္တပ္က မ်က္လွည့္ျပလိုက္တာပဲ။ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနကေန BPI မွာ ေရာင္းမ ကုန္လို႔ပုိေနတဲ့ B 1 တို႔၊ Yeast တို႔စတဲ့စားေဆးေတြကို သိမ္းၾကံဳး၀ယ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သူတို႔ထုိးစစ္ႀကီးေတြ၀င္လာတဲ့အခါမွာ ကြန္ျမဴနစ္အေျခစိုက္တဲ့ ေဒသ ကလူထုေတြကို စည္း႐ံုးတဲ့အေနနဲ႔ အခမဲ့ေ၀ေပးတယ္။ တခ်က္ခုန္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ပဲ။ လူထုကိုလဲ စည္း႐ံုးရာက်တယ္၊ သူတို႔ေဆးေတြလဲ ေရာင္းထုတ္ရာက်တယ္။ အစကေတာ့ လူထုေတြက အဲဒီေဆးေတြကို မစား၀ံ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ လက္နက္ကိုင္ေနတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြက “ဟာ ... ေပးရင္ ယူသာယူ၊ အလကားရရင္ ယူသာယူ။လူ အတြက္လဲစားလို႔ရတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔မစားခ်င္ရင္ ၀က္ေတာင္ေကၽြးလို႔ရတယ္၊ ေနာက္ၿပီးအရက္ခ်က္တဲ့ စိမ္ရည္အျဖစ္လဲသံုးလုိ႔ရတယ္” လုိ႔ေျပာလိုက္ေတာ့ လူထု ကလဲယူတယ္။ လူထုက ေနာင္လာရင္ မ်ားမ်ားယူခဲ့ပါလို႔ေတာင္ မွာလုိက္ေသးတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ BPI မွာပံုေနတဲ့ ေရာင္းမကုန္တဲ့ဟာေတြ အကုန္လံုးေရာင္းထြက္ သြားတယ္။ “BPI အျမတ္ေပၚၿပီ” လုိ႔ စစ္အစုိးရက သတင္းစာမွာ ၀ါဒျဖန္႔ႏုိင္သြားတယ္။
ေနာက္တခုက ဓာတ္ခဲသံုး “ၾကံ့ခုိင္ေရး” ေရဒီယို။ အဲဒါကို စစ္တပ္ကသတင္းေပးေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕လူႀကီးေတြကုိ စစ္တပ္က၀ယ္ေပးတယ္။ အဲေတာ့ ဗမာျပည္မွာတပ္ဆင္တဲ့ ၾကံ့ခုိင္ေရးေရဒီယုိဟူသမွ် အကုန္လံုးေရာင္းစြံသြားတယ္။ ေရာင္းမထြက္ဘူးဆိုတဲ့ ျပႆနာမရွိဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ကြန္ျမဴနစ္ပါ တီရဲ႕ စစ္တပ္ေတြ၊ တပ္ရင္းေတြမွာလဲ အကုန္လံုးအဲဒီ ၾကံ့ခုိင္ေရးေရဒီယုိေတြပဲ ျဖစ္ကုန္တယ္။
ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔၊ ဗိုလ္ခင္ညိဳတို႔ စီးပြားေရးလုပ္တတ္တယ္ဆိုတာ အဲဒါမ်ဳိးပါ။ အဲလို စီးပြားေရးမ်ဳိးကေတာ့ အာဏာရွိတဲ့လူတုိင္း လုပ္တတ္ပါတယ္။ အာဏာနဲ႔စီးပြားေရးလုပ္လို႔လဲ ဗ်ဴ႐ိုကရက္အရင္းရွင္လို႔ေခၚတာပါ။ စစ္၀တ္စံု၀တ္ထားေတာ့ စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္အရင္းရွင္ျဖစ္တာပါပဲ။
“ဆုိရွယ္လစ္” - “ျပည္သူပုိင္”
အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း ၁၉၆၂ ခုႏွစ္က်ေတာ့ ဒီစစ္ဗိုလ္ေတြလဲ ၀န္ႀကီးလုပ္တတ္သြားၾကၿပီ။ ေတာ္လွေရးေကာင္စီအစုိးရဆိုတာကလဲ ပါလီမန္ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္မေပးရေအာင္ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒကို ဖ်က္ပစ္လိုက္တယ္။ အာဏာကို စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္လူတန္းစားက ရာခုိင္ႏႈန္းျပည့္ ခ်ဳပ္ကိုင္လုိက္ၿပီလုိ႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ အဲေတာ့ လုပ္ရကိုင္ရတာလဲ လြယ္တယ္။ ဘာလုပ္ခ်င္လုပ္ခ်င္ အမိန္႔ဒီဂရီထုတ္လိုက္ရင္ ၿပီးတာပဲ။ ပထမ၀န္ႀကီးေတြ ဖမ္းလိုက္၊ အေျခခံဥပေဒ ဖ်က္လုိက္၊ အကုန္လံုးအမိန္႔ေၾကညာခ်က္ဆိုတာကေန လုပ္သြားတာ။ ဒါေပမဲ့ ၿပိဳင္ဖက္ေကာ္ပိုေရးရွင္းေတြ ဖ်က္ဖို႔အတြက္ နည္းနည္းခက္ေနတယ္။ အဲေတာ့ လုပ္နည္းတမ်ဳိးထြင္ရတယ္။ အဲဒါ ဘာလဲဆိုေတာ့ “ဆိုရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရး” ဆိုတဲ့ အလံထူၿပီး “ျပည္သူပုိင္သိမ္းတယ္” ဆိုၿပီး လုပ္လုိက္တာပဲ။ ဆိုရွယ္လစ္ ေတာ္လွန္ေရး သူတုိ႔ဘာေၾကာင့္လုပ္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းရင္းက အဲဒါပါပဲ။ ေဒသႏၱရေကာ္ပုိေရးရွင္းေတြလဲ အဖ်က္ခံရတယ္။ က်န္တဲ့ လူထုလူတန္းစားဆုိတာ ေတြကို အေျခခံထားတဲ့ ေကာ္ပိုေရးရွင္းဆိုတာေတြလဲ အကုန္လံုးဖ်က္ရတယ္။ အရင္တုန္းက ဆိုရွဝ္လစ္ပါတီနဲ႔မကင္းတဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးတို႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္တို႔) လုပ္ထားတဲ့ BDEC လဲ ျပည္သူပိုင္စာရင္းထဲ ပါသြားတယ္။
တကယ္က်ေတာ့ စစ္အုပ္စုတခုကို ေနာက္စစ္အုပ္စုတခုက အစားထုိးတယ္ဆိုရင္ တသုိက္တျမံဳလံုး ရွင္းပစ္ရတာျဖစ္တယ္။ အစအနခ်န္ထားလုိ႔ မရ ဘူး။ အဲလိုဖ်က္သိမ္းတဲ့အခါမွာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ စီးပြားေရးအေဆာက္အအံုေတြကိုပါ ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္တာ။ အဲလိုဖ်က္သိမ္းလိုက္တဲ့ အေၾကာင္းအရင္းတ ခုကလဲ “ျပည္သူပိုင္” ဆုိတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွာ ေကာ္ပိုေရးရွင္းမွန္သမွ် စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္အရင္းရွင္လူတန္းစားပိုင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲေတာ့ စစ္တပ္ပိုင္ေကာ္ပိုေရးရွင္း ရယ္လုိ႔လဲ သပ္သပ္ထားေနစရာ မလုိေတာ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ။ သူတို႔ “ဆိုရွယ္လစ္” အလံ ဘာေၾကာင့္ထူလဲဆိုရင္တခုက ၿပိဳင္ဘက္တုိင္းရင္းသားအရင္းရွင္ေတြ ပုိင္တဲ့ေကာ္ပုိေရးရွင္းေတြနဲ႔ အရင္ဆုိရွယ္လစ္စစ္ဗုိလ္ေတြရဲ႕ အရင္းအႏွီးေတြကို မဆလ စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္အရင္းရွင္လူတန္းစား တဦးတည္းပုိင္လုပ္ႏိုင္တယ္။ ေနာက္ တခုက တခ်က္ခုတ္ - ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ဆိုသလို နလဗိန္းတံုး ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကိုလဲ “ဆိုရွယ္လစ္” ေတာ္လွန္ေရးမႈိင္းတုိက္လို႔ရသြားတယ္။ တခ်ဳိ႕လူေတြကေတာ့ နလဗိန္းတံုးႏိုင္ငံေရးသမား မဟုတ္ပါဘူး။ “ဆိုရွယ္လစ္” ေတာ္လွန္ေရးကို ယံုၾကည္ဟန္ေဆာင္ၿပီး ၀င္ၿပီးေနရာယူၾကတာပါ။ အဲေတာ့ ေကာ္ပိုေရးရွင္းအသစ္ေတြရဲ႕ ဘုတ္အဖြဲ႔ေတြျဖစ္ၾကတာ မနည္းဘူး။ ဗုိလ္ေန၀င္းတို႔ စစ္အုပ္စုမွာလဲ သံုးမကုန္ ယူမခမ္း “ျပည္သူပုိင္” သိမ္းထားတာေတြက မနည္းဘူး။ အဲဒီအခါမွာ လက္နက္ခ် ကြန္ျမဴနစ္ေတြကလဲ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္း ေတြ႔ၾကတာပဲ။
ခ်ဳပ္လုိက္ရင္ စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္အရင္းရွင္လူတန္းစားဟာ ေပၚစက DSI နဲ႔စတာ၊ ဖြတ္ဘ၀။ BDEC ျဖစ္ေတာ့ ဖြတ္ႀကီး။ “ဆိုရွယ္လစ္” ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ ေတာ့ မိေက်ာင္းျဖစ္တာပဲ။ အဲဒီမိေက်ာင္း မျပဳတ္မခ်င္း လူထုခ်မ္းသားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္မို႔ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္၊ အာဏာသိမ္းတုန္းက၀န္ႀကီးေတြနဲ႔ အာဏာရပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြကို စစ္အစုိးရဟာမဖမ္းခဲ့ပါဘူ။ ၆၂ ခုႏွစ္၊ အာဏာသိမ္း တဲ့အခါက်ေတာ့ ပထစ၊ ဖဆပလ အကုန္လံုးေထာင္ထဲေဂ်ာင္းရပါတယ္။ ဒီတႀကိမ္အာဏာသိမ္းတာဟာ လက္တည့္စမ္းတာ၊ ဇာတ္တိုက္တာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
တို႔ေခတ္က်မွညံ့ၾကေတာ့မွာလား...
