Monday 18 February 2008

ႀကိဳးစင္ေပၚမွမွတ္တမ္းမ်ား ... အခဏ္း (၆)

အခန္း - ၆
၁၉၄၂ - ခုႏွစ္၊ မာရွယ္ေလာ
၁၉၄၃ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၂၇ ရက္ေန႔။
လြန္ခဲ့ေသာ တႏွစ္တိတိက ျဖစ္ေလသည္။
သူတို႔သည္ စစ္ေဆးေမးျမန္းရာဌာနမွ က်ေနာ့္အား “ဘိုင္စကုပ္႐ံု” သို႔ေခၚခ်သြားၾကသည္။ ဤသည္ကား နံပါတ္ေလးရာမွလူသိုက္၏ ေန႔စဥ္က်င့္ဝတ္ ျဖစ္ေလသည္။ မြန္းတည့္တြင္ ပန္းကရာ့စ္မွ ယူလာၾကေသာ ေန႔လည္စာကို ဆင္း၍စားၾကရသည္။ မြန္းလြဲပိုင္းတြင္ ေလးထပ္ေပၚသို႔ ျပန္တက္ၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေန႔တြင္ကား က်ေနာ္တို႔သည္ အေပၚထပ္သို႔ ျပန္၍ မတက္ၾကရေပ။
ခင္ဗ်ားသည္ တေနရာတြင္ထိုင္၍ အစာစားရသည္။ ဇြန္းမ်ားျဖင့္တမ်ဳိး၊ ဝါးျမံဳ႕ ျခင္းျဖင့္တဖံု၊ အလုပ္မ်ားေနၾကေသာ အက်ဥ္းသမားတို႔သည္ ခံုတန္း ရွည္မ်ားေပၚ၌ ျပည့္၍ေနသည္။ အေတာ္ကေလးပင္ လူ႔ေလာကဆန္ေနသည္။ နံနက္ျဖန္တြင္ ေသၾကေတာ့မည့္ သူအားလံုးသည္ အ႐ိုးစုမ်ားဘဝသို႔ ယခုတမ ဟုတ္ခ်င္း ကူးေျပာင္းသြားမည္ဆိုပါက ဇြန္းသံ ေျမပန္းကန္သံမ်ားသည္ အ႐ုိးျခစ္သံ၊ ေျခာက္ေသြ႔ေသာ ေမး႐ိုး႐ိုက္သံမ်ားအလည္တြင္၊ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပလိမ့္ မည္။ သို႔ေသာ္ထိုအၾကာင္းကို မည္သူမွ်မရိပ္မိၾကေသး။ လူတိုင္းလူတိုင္းသည္ ရက္သတၱပတ္မ်ား၊ လမ်ား၊ ႏွစ္မ်ားၾကာျမင့္စြာေနထိုင္ၾကရန္ ကိုယ္ခႏၶာကိုအစာခြန္႔ ၍ ေနၾကေလသည္။
စည္းစိမ္႐ွိလိုက္တာဟူ၍ပင္ ေျပာႏိုင္ေလာက္ေပသည္။ ထို႔ေနာက္ ေလအဟုန္သည္ျဗံဳးကနဲ ျပင္းထန္စြာတိုးဝင္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ တဖန္ၿငိမ္သက္ သြားျပန္သည္။ ေထာင္ေစာင့္မ်ား၏ မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲမ်ား အရသာတစံုတခုျဖစ္ေနၿပီကို ခန္႔မွန္း၍ရမည္။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္တို႔အား ေခၚထုတ္ၾက၍ ပန္းက ရာ့စ္ ျပန္ရန္တန္းစီခိုင္းၾကသည့္အတြက္၊ တခုခုျဖစ္ေနၿပီဆိုသည္မွာ ပို၍ပင္ရွင္းလာေတာ့သည္။ ေန႔လည္မြန္းတည့္ႀကီးမွာ ပါကလား။ ဒီလိုတခါမွ မျဖစ္ဖူးဘူး။ ေန႔ ဝက္မွ် အစစ္အေဆး မခံရေတာ့ျခင္းဟူသည္မွာ အေျဖေပးရန္မ႐ွိေသာ ေမးခြန္းမ်ားေၾကာင့္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနဆဲတြင္ ထာဝရသခင္၏ ေမတၱာလက္ေဆာင္ ေရာက္လာ သည္ႏွင့္ပင္ တူေနေလသည္။ ထိုသို႔လည္း ထင္ေလာက္ေပသည္။ အမွန္ကား ထိုသို႔မဟုတ္။
စႀကႍထဲတြင္ က်ေနာ္တို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အဲလိယာရွ္ ကိုေတြ႔ၾကသည္။ သူ၏ မ်က္လံုးမ်ားတြင္ တုန္လႈပ္မႈမ်ားေပၚေနသည္။ က်ေနာ့္ကို ျမင္ေသာ အခါ ေထာင္ေစာင့္တအုပ္ႀကီး၏ အလည္၌ပင္ တီးတိုး၍ေျပာျဖစ္ေအာင္ေျပာလိုက္သည္။
အဲလိယာရွ္ - ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အေလာအိစ္၊ အဲလိယာ့ရွ္ ဆိုသူမွာ ဂ်ာမန္မ်ားထူေထာင္ေသာ ႐ုပ္ေသးအစုိးရတဖြဲ႔တြင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လုပ္ခဲ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရးသမား မ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းလုပ္ကိုင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္တြင္ အဖမ္းခံရသည္။ ေနာက္ အသတ္ခံရသည္။

- မာရွယ္ေလာ။

အက်ဥ္းသမားမ်ားသည္ အေရးႀကီးေသာ သတင္းမ်ားကို ေဖာက္သည္ခ်ရန္ စကၠန္႔၏ တစိတ္တပိုင္းမွ်သာရၾကသည္။ သူကား အသံမထြက္ေသာ ေမးခြန္းကိုေျဖရန္ အခြင့္အေရးမရေတာ့။
မာရွယ္ေလာ - စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး။ မာရွယ္ေလာေၾကျငာထားေသာ အခ်ိန္တြင္ ေသးငယ္ေသာအျပစ္မ်ားအတြက္ပင္ ႀကီးမားေသာ အျပစ္ဒဏ္မ်ားခတ္ေလ့ရွိသည္။
ပန္းကရာ့စ္႐ိွ ေထာင္ေစာင့္မ်ားကား အခ်ိန္မက်မီ က်ေနာ္တို႔ျပန္လာၾကသျဖင့္ အ့့ံအားသင့္ေနၾကသည္။ က်ေနာ့္အား အက်ဥ္းခန္းအတြင္းသို႔ ျပန္ ေခၚသြားသည့္ ေထာင္ေစာင့္သည္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ေစေလာက္ေသာ အမူအရာကိုျပသည္။ သူ မည္သူမည္ဝါျဖစ္မွန္း ယခုထက္ထိမသိေသး။ သို႔ေသာ္က်ေနာ္ ၾကားခဲ့ရေသာသတင္းကို သူ႔အားေျပာျပလိုက္သည္။ သူက ေခါင္းခါျပသည္။ ဘာမွ်မသိ။ က်ေနာ္ နားၾကားလြဲသည္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေပမည္။ ဟုတ္သည္၊ နာၾကား လြဲေကာင္း လြဲခဲ့မည္။ ဤအယူအဆကား လူကိုစိတ္သက္သာခြင့္ ရေစေလသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုေန႔ညေနပိုင္းတြင္ပင္ အထက္ပါေထာင္ေစာင့္သည္ အက်ဥ္းခန္းတြင္းသို႔ ေပါက္လာသည္။
ခင္ဗ်ားၾကားတာ ဟုတ္တယ္။ ဟိုင္းဒရစ္ ရဲ႕ အသက္ကိုလုပ္ၾကံဖို႔ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ အျပင္းအထန္ ဒဏ္ရာရသြားတယ္။ ပရာဟာၿမိဳ႕မွာမာရွယ္ေလာ။
ေနာက္တေန႔ နံနက္တြင္ စစ္ေဆးေရးဌာနသို႔ ေခၚသြာရန္ က်ေနာ္တို႔အား ေအာက္ထပ္စႀကႍထဲ၌ တန္းစီခိုင္းၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ လူသိုက္ထဲတြင္ ရဲေဘာ္ ဗစ္ကေတာရ္၊ ဆင္းနက္ လည္းပါသည္။ သူကား ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚဝါရီလအတြင္း အဖမ္းခံရေသာ ပါတီဗဟိုေကာ္မတီဝင္မ်ားအနက္၊ အသက္ႏွင့္ခႏၶာ ၿမဲ လ်က္သား ေနာက္ဆံုးက်န္ရစ္ေသာသူျဖစ္သည္။ အက္ဆက္စ္ ယူနီေဖါင္းဝတ္ ပိန္ပိန္ေညႇာင္ေညႇာင္ ေထာင္မွဴးတေယာက္သည္ သူ၏မ်က္လံုးေရွ႕တြင္ စကၠဴျဖဴ တရြက္ကို ေဝွ႔ရမ္း၍ေနသည္။ စကၠဴေပၚတြင္ “အဲန္တလာဇြန္းဂ္ဂဘဲ့ဖဲလ္” ဟု စာလံုးမဲမဲႀကီးမ်ားျဖင့္ ႐ိုက္ႏွိပ္ထားသည္ကို ခင္ဗ်ားေတြ႔ႏိုင္သည္။
ဟိုင္းဒရစ္ - ႐ိုင္းဟာ့ရ္တ္၊ ဟိုင္းဒရစ္ခ္။ ထင္ရွားေသာ နာဇီေခါင္းေဆာင္တေယာက္။ ခ်က္ျပည္နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးအျဖစ္ အထူးဖိႏွိပ္ညႇဥ္းပမ္းခဲ့သူျဖစ္သည္။ မ်ဳိးခ်စ္မ်ားက ၁၉၄၂ ခုႏွစ္၊ ေမလတြင္ ၎အား လုပ္ၾကံသုတ္သင္လုိက္ၾကသည္။
“အဲန္တလာဇြန္းဂ္ဂဘဲ့ဖဲလ္” - (ဂ်ာမန္စကား) လႊတ္မိန္႔။
ေထာင္ေစာင့္က ရက္စက္စြာရယ္ေမာေနသည္။
“ေဟ့၊ ဂ်ဴးအေကာင္၊ ဒီမွာေတြ႔လား။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ႏြားပိန္ကန္ၿပီေလ။ လႊတ္မိန္႔တဲ့ကြ...ဖစ္...”
သူသည္ ဗစ္ကေတာရ္၏ ဦးေခါင္း လြင့္ထြက္သြာရမည့္ ေနရာျဖစ္ေသာ လည္ေခ်ာင္းကို လက္ညႇိဳးထုိး၍ ျပေလသည္။ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္၊ မာ႐ွယ္ေလာ ေၾကညာစဥ္က ပထမဆံုး ေသဒဏ္ေပးခံရသူမွာ အစ္ကိုျဖစ္သူ ေအာေတာ၊ ဆင္းနက္ ျဖစ္သည္။ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္ မာ႐ွယ္ေလာတြင္ ၎၏ညီ ဗစ္ကေထာရ္ ပင္ ပထမ ဆံုး ေသဒဏ္သင့္ေလသည္။ သူ႔အား ေမာင္ေထာင္ဇင္ သို႔ေခၚသြားၾကသည္။ ေသနတ္ႏွင့္ပစ္သတ္ရန္ဟု ဆိုၾကသည္။ ဤကားစကားအလွသံုးျခင္း ျဖစ္ေလ သည္။
ေမာင္ေထာင္ဇင္ - ၾသစႀတီးယားျပည္ရွိ နာဇီမ်ား၏ အက်ဥ္းစခန္း။
ပန္းကရာ့စ္မွ ပက္ခ်က္နန္းေတာ္သို႔ သြားၾကျပန္ရာ လမ္းတလမ္းလံုးကား ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ အက်ဥ္းသမားတို႔အတြက္ ေန႔စဥ္အမွ် ကားစင္ တင္၊ လွံခၽြန္ႏွင့္ ထိုးရာျဖစ္လာသည္။ ေလာ္လီကားမ်ားေပၚတြင္ တာဝန္က်ေနၾကေသာ အက္ဆက္စ္တို႔သည္ “ ဟိုင္းဒရစ္အတြက္လက္စားေခ်” ေနၾကေလသည္။ အက်ဥ္းေထာင္ ေမာ္ေတာ္ကား တမိုင္မွ်ေမာင္းမသြားရေသးမီပင္၊ အက်ဥ္းသမား အမ်ားအျပားမွာ အထိုးခံေသာပါးစပ္မ်ားမွ၎၊ ေျခာက္လံုးျပဴးဒင္မ်ားျဖင့္ အေဆာင့္ခံရသျဖင့္ ကြဲသြားေသာေခါင္းမ်ားမွ၎၊ ေသြးမ်ားယိုစီး၍ လာၾကရေတာ့သည္။ ေလာ္လီထဲတြင္ က်ေနာ္ပါလာက အျခားအက်ဥ္းသားမ်ား အေနျဖင့္ သက္သာခြင့္ရၾကသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ က်ေနာ္၏ေမးမွမုတ္ဆိတ္မ်ားသည္ အက္ဆက္စ္တို႔၏ အာ႐ံုစူးစိုက္ရာမ်ား ျဖစ္လာသည္။ ၾကံႀကီးစီရာ ေနာက္ ၾကေျပာင္ၾကစရာႀကီးျဖစ္လာသည္။ သူတို႔ အႀကိဳက္ဆံုး ေပ်ာ္ပဲြတခုကား တဂ်ဳံးဂ်ဳံး တဂ်ဳိင္းဂ်ဳိင္းႏွင့္ ေဆာင့္ေနေသာ ေလာ္လီကားထဲတြင္ ကိုယ္ကိုထိန္းသည့္ ႀကိဳး ကြင္းကဲ့သို႔ က်ေနာ္၏ မုတ္ဆိတ္ကို အသံုးခ်ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ဤသည္ကား က်ေနာ့္အတြက္လည္း အသံုးက်သည္။ အစစ္ေဆးမခံရမီ ျပင္ဆင္ထားသ ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ စစ္ေဆးခဏ္းမ်ားမွာလည္း “ နက္ျဖန္မွ မလိမၼာေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ မင္းကို သတ္ပစ္မယ္” ဟူေသာစကားမ်ားျဖင့္ မွန္မွန္ႀကီး အဆံုးသတ္ တတ္ေလသည္။ ညေနတိုင္းညေနတိုင္း ေအာက္ဆံုးအထပ္႐ွိ စႀကၤ ံမ်ားထဲတြင္ နာမည္မ်ား ဟစ္ေအာ္ေခၚထုတ္ေနသည္ကို ခင္ဗ်ားဆက္တိုက္ႀကီးၾကားေနရ သည္။ လူငါးဆယ္၊ တရာ၊ ႏွစ္ရာ၊ တခဏခ်င္းတြင္ပင္ ႏြားသတ္႐ံုသို႔ ပို႔ရမည့္ ကၽြဲ,ႏြားမ်ားပမာ၊ ၎တို႔အား ႀကိဳးမ်ားျဖင့္ တုပ္ေႏွာင္ၾကသည္။ ေနာက္ေလာ္လီကား မ်ားျဖင့္ တင္ေဆာင္ကာ၊ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ သတ္ျဖတ္ပစ္ရန္ ေကာဘီလီဆီ သို႔ေခၚသြားၾကသည္။ ၎တို႔၏ အျပစ္ကား အဘယ္နည္း။ ၎တို႔၏ အျပစ္ကား အျပစ္ မ႐ွိျခင္းတည္း ဟူေသာ အျပစ္ပင္ျဖစ္ေလသည္။ သူတို႔ကား အဖမ္းခံထားရေသာသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ႀကီးမားေသာ အမႈအခင္းတခုႏွင့္မွ် မပတ္သတ္။ သူတို႔ အားစစ္ေဆးေနရန္ လံုးဝမလို။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူတို႔အား သတ္ပစ္ရန္ သင့္ေတာ္လာေလေတာ့သည္။ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္သည္ အျခားလူကိုးေယာက္အား ကဗ်ာေျပာင္တပုဒ္ကို ဖတ္ျပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆယ္ေယာက္ စလံုးအဖမ္းခံၾကရသည္။ ဤအျဖစ္အပ်က္ကား ဟိုင္းဒရစ္ကို မလုပ္ၾကံမီ ႏွစ္လကျဖစ္ေလသည္။ ယခုသူတို႔အား လုပ္ၾကံမႈကိုေထာက္ခံေသာသူမ်ားဟု ေသဒဏ္ေပးရန္ ေခၚသြားၾကေလသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္လက ဥပေဒႏွင့္ဆန္႔က်င္ေသာ စာတမ္းမ်ားကို ေဝငွသည္ဟု သကၤာမကင္း ႐ွိေသာေၾကာင့္ အမ်ဳိးသမီး တဦးအဖမ္းခံခဲ့ရသည္။ သူကမဟုတ္ေၾကာင္း ျငင္းဆိုေန ခဲ့သည္။ ယခုသူ၏ညီမမ်ား၊ သူ၏ေမာင္မ်ား၊ သူ႔ညီမမ်ား၏ ေယာက်္ားမ်ားႏွင့္ သူ႔ေမာင္မ်ား၏ မိန္းမမ်ားပါ ဖမ္းဆီး၍ အကုန္သတ္ပစ္ လိုက္ၾကသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မိသားစုအလိုက္ မ်ဳိး႐ိုးအလိုက္ အမ်ဳိးျဖဳတ္ျခင္းကား ဤမာ႐ွယ္ေလာ၏ ေႂကြးေၾကာ္သံ မဟုတ္ပါေလာ။ မွား၍အဖမ္းခံခဲ့ရေသာ စာတိုက္မွမင္းေစတေယာက္သည္ ေအာက္ထပ္ထရံေဘးတြင္ရပ္ လ်က္၊ လႊတ္မိန္႔ကို ေစာင့္၍ေနသည္။ ေနာက္ အမည္ေခၚသံကိုၾကားသျဖင့္ ေ႐ွ႕သို႔ထြက္လာသည္။ ဤတြင္ သူ႔အား ေသဒဏ္ေပးမည့္သူမ်ား တန္းစီထားရာသို႔ သြတ္သြင္းလိုက္သည္။ ေနာက္အျပင္သို႔ ေခၚထုတ္သြားကာ ပစ္သတ္လိုက္ေလသည္။ ေနာက္တေန႔က်ေတာ့မွ ေသဒဏ္ခံရမည့္သူမွာ နာမည္ဆင္တူႏွင့္ အျခား သူတေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သိလာၾကေလသည္။ ထို႔အတြက္ က်န္ေနေသးေသာ သူကိုလည္း ကြပ္မ်က္ လိုက္ၾကေလသည္။ သည္ေတာ့မွ အစစအရာရာမွာ ေနသားတက် ျဖစ္သြာေလသည္။ အသတ္ခံရမည့္ သူတို႔၏ ပုဂၢိဳလ္အမွတ္အသားမ်ားကို ေသခ်ာေစ့ငုစြာ စစ္ေဆးရန္ ဒါမ်ဳိးေတြနဲ႔ ဘယ္သူကသြားၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္း ေနႏိုင္ပါ့မလဲ။ တမ်ဳိးသားလံုးရဲ႕ အသက္ေတြကို ႏႈတ္ယူ ပစ္ေတာ့မဲ့အတူတူ၊ ဒီလိုကိစၥေတြဟာ အပိုေတြပဲ မဟုတ္လား။
ေကာဘီလီဆီ - ပရာဟာၿမိဳ႕ရွိ ရပ္ကြက္တခု။ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္၊ မာရွယ္ေလာအခ်ိန္အတြင္း၀ယ္ နာဇီတို႔သည္ ဤေနရာ၌ ခ်က္အမ်ဳိးသားမ်ားအမ်ားအျပားကို သတ္ ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။
ညေနခင္း အေတာ္ေမွာင္ေနမွက်ေနာ္သည္ အစစ္ခံရာမွ ျပန္လာသည္။ ေအာက္ဘက္ထရံေဘးတြင္ ဗလာဂ်ီစလာ့ဗ္၊ ဗန္ခ်ဴးရား သည္ သူ႔ပစၥည္း ကေလးမ်ားပါေသာ အထုပ္တထုပ္ကို ေျခေထာက္မ်ား အနားတြင္ခ်ထားကာ မတ္တတ္ရပ္ေနသည္။ အဓိပၸါယ္ကို က်ေနာ္ေကာင္းစြာနားလည္သည္။ သူလည္း နားလည္သည္။ က်ေနာ္တို႔ လက္ခ်င္းဆြဲဲ၍ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ အေပၚထပ္စႀကၤ ံေပၚသို႔ေရာက္သည္အထိ သူ႔အားျမင္ေနႏိုင္ေသးသည္။ သူကား ေခါင္းကိုအနည္း ငယ္ညႊတ္လ်က္၊ ဘဝတခုလံုး၏အလြန္၊ အေဝး...အေဝးသို႔ အာ႐ံုစိုက္ေနေလသည္။ နာရီဝက္မွ်ၾကာေသာ္ သူ၏အမည္ကို ေခၚထုတ္လိုက္ၾကေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ရက္အနည္းငယ္အတြင္း ထိုထရံ၌ပင္ ရပ္၍ေနရသူကား မီးေလာ႐ွ္၊ ကရားဆနီ။ သူကားရဲရင့္ေသာ ေတာ္လွန္ေရး စစ္သားတေယာက္ ျဖစ္သည္္။ ယခင္ႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလက အဖမ္းခံရသည္။ ညႇဥ္းပန္းျခင္း၊ တိုက္ပိတ္ျခင္းတို႔၏ ေနာက္ပိုင္းတြင္ပင္ မာန္မက်ဳိးခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထရံဆီမွကိုယ္ကို တဝက္လွည့္လ်က္ သူ႔ေနာက္တြင္ ရပ္ေနေသာ ေထာင္ေစာင့္အား၊ တစံုတရာကို ေအးေဆးစြာ႐ွင္းျပေနေလသည္။ က်ေနာ့္ကို ျမင္ေသာအခါ တခ်က္မွ်ျပံဳးလိုက္၍ ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ျခင္းအေနျဖင့္လည္း ေခါင္းကိုဆက္၍ျပလိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ေထာင္ေစာင့္အား ဆက္၍ ေျပာျပေနျပန္သည္။
“ ဒီလိုလုပ္လို႔ မင္းတို႔မွာ ဘာကေလးတခုမွ သက္သာသြားမွာမဟုတ္ဖူး။ ဒို႔တေတြထဲကလည္း လူေတြအမ်ားႀကီး က်ၾကလိမ့္အံုးမယ္၊ ဒါေပမယ့္စစ္႐ံႈး ၾကရမွာကမင္းတို႔...”
တဖန္၊ မြန္းတည့္ပိုင္းအခ်ိန္။ ပက္ခ်က္နန္းေတာ္ေအာက္ထပ္တြင္ က်ေနာ္တို႔သည္ ေန႔လည္စာစားရန္ ရပ္ေစာင့္ေနၾကသည္။ အဲလိယာ့႐ွ္ အားေခၚ သြင္းလာၾကသည္။ သူ၏ခ်ဳိင္းေအာက္တြင္ သတင္းစာတေစာင္ပါလာသည္။ သူကျပံဳး၍ သတင္းစာကိုညႊန္ျပသည္။ သတင္းစာထဲတြင္ ဟုိင္းဒရစ္ကို လုပ္ၾကံသူ မ်ားႏွင့္ သူႏွင့္အဆက္အသြယ္ရွိေၾကာင္းကုိ ယခုပင္ဖတ္႐ႈခဲ့ရေလသည္။
- ၿဖီးေနတာခ်ည့္ပဲ - သူသည္ တုိတုိပဲေျပာကာ အစားအေသာက္ဘက္သို႔ အာ႐ံုစိုက္ေလေတာ့သည္။
ထိုေန႔ညေန အျခားသူမ်ားႏွင့္ ပန္းကရာ့စ္သုိ႔အျပန္တြင္လဲ ထိုကိစၥအေၾကာင္းရယ္ေမာ၍ ေျပာဆိုေနခဲ့ေသးသည္။ ေထာင္သို႔ေရာက္ၿပီး ေနာက္တ နာရီ အၾကာတြင္ သူ႔အား အက်ဥ္းခန္းထဲမွထုတ္၍ ေဘာဘီလိဆီသို႔ ေခၚေဆာင္သြားၾကေလသည္။
အေလာင္းမ်ားကား ေတာင္လိုပံုလာေလသည္။ တခုေသာ္ကား အေလာင္းမ်ားကို တဆယ္၊ ႏွစ္ဆယ္၊ တရာ၊ ႏွစ္ရာဟု ေရတြက္၍မျဖစ္ေတာ့၊ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍ ေရတြက္ရေလၿပီ။ အၿမဲတမ္းလတ္ဆတ္၍ေနေသာ ေသြးနံ႔သည္ အဟိတ္တိရိစၦာန္တို႔၏ ႏွာ၀မ်ားကိုဆြေနသည္။ ၎တုိ႔ကား သန္းေခါင္သန္းလြဲအထိ “အလုပ္လုပ္” ၾကသည္။ တနဂၤေႏြေန႔မ်ား၌ပင္ “အလုပ္လုပ္” ၾကသည္။ ယခုေသာ္ ၎တို႔အားလံုးပင္ အက္ဆက္စ္ယူနီေဖာင္းမ်ားကို ၀တ္ဆင္ၾကသည္။ ဤသည္ ကား သူတို႔၏ ေန႔ႀကီးရက္ႀကီး၊ သတ္ျဖတ္ေရးပြဲေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေလသည္။ အလုပ္သမားမ်ား၊ ေက်ာင္းဆရာမ်ား၊ လယ္သမားမ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ား၊ ႐ံုးစာေရးမ်ား ကို ေသမင္း၏ ခံတြင္းသို႔ပို႔ၾကသည္။ ေယာက္်ား၊ မိန္းမ၊ ကေလးသူငယ္မ်ားကုိပါ သတ္ျဖတ္ပစ္ၾကသည္။ အိမ္ေထာင္လံုးကၽြတ္ သတ္ျဖတ္ပစ္ၾကသည္။ ရြာလံုး ကၽြတ္ သတ္ျဖတ္ၾကသည္။ မီးတုိက္ပစ္ၾကသည္။ က်ည္ဆႏၱရကပ္သည္ ပလိပ္ေရာဂါသဖြယ္ တျပည္လံုးတြင္ လွည့္ပတ္လ်က္ရွိ သည္။ ဘယ္သူဘယ္၀ါဟူ၍ပင္ ေရြးခ်ယ္ျခင္း မျပဳေတာ့။
ဤမွ်ေလာက္ တုန္လႈပ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အခ်ိန္ႀကီးတြင္ လူဟူသည္ကား .....
အသက္ရွင္၍ ေနေလသည္။
ယံုႏိုင္ဖြယ္ရာပင္မရွိ၊ သို႔ေသာ္ လူသည္ အသက္ရွင္ေနသည္၊ စားသည္၊ အိပ္သည္၊ ခ်စ္သည္၊ အလုပ္လုပ္သည္၊ ေသျခင္းႏွင့္ လုံး၀မပတ္သက္ေသာ ကိစၥေပါင္းတေထာင္ကို စဥ္းစားသည္။ သူ၏ ဂုတ္ေပၚတြင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အေလးခ်ိန္ႀကီးတခု ဖိစီး၍ေနလွ်င္ေနမည္။ သို႔ေသာ္ ထို၀န္ထုပ္ကုိ သယ္ေဆာင္၍ထားသည္၊ ေခါင္းၫႊတ္၍မသြား၊ ေခြေပ်ာ့၍မသြား။
မာရွယ္ေလာေက်ညာထားေသာ အခ်ိန္အတြင္းက၊ အရာရွိတေယာက္သည္ က်ေနာ့္အား ဘရားညစ္အရပ္သို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္။ လွပေသာ ဇြန္လသည္ သမၻာရာပင္အနံ႔မ်ား၊ အခ်ိန္ေႏွာင္းေသာ နန္းလံုးႀကိဳင္ပန္းရနံ႔မ်ားျဖင့္ ႀကိဳင္ေနေလသည္။ အခ်ိန္ကား တနဂၤေႏြေန႔ညေနျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုး ဓာတ္ ရထားဘူတာ႐ံုအနီးရွိ လမ္းမႀကီးမွာ၊ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ရာမွ ျပန္လာၾကေသာ ပ်ာယီးပ်ာယာလူအုပ္ႀကီးျဖင့္ ျပည့္ၾကပ္၍ေနေလသည္။ ေန၏အၾကည္အျဖဴ၊ ေရ၏ အယုအယ၊ ခ်စ္သူတို႔၏အေပြ႔အပိုက္တုိ႔ကို ခံထားရသူမ်ားျဖစ္သည္။ ဆူဆူညံညံ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႏွင့္ ေၾကနပ္စြာပင္၊ ပင္ပန္းေနၾကသည္ - သူတို႔အၾကားတြင္ လွည့္လည္ကာ သူတို႔အတြင္းမွ လူမ်ားကိုလဲ ခ်ိန္ရြယ္ေနသည့္ ေသမင္း၊ ထုိေသမင္းကိုသာ သူတို႔၏ မ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ မေတြ႔ရ။ သူတို႔သည္ ယုန္ကေလးမ်ား ကဲ့သို႔ ခ်စ္စဖြယ္တုိးေ၀ွ႔ခုန္ေပါက္ေနၾကသည္။ ယုန္ကေလးေတြလုိပဲ။ သူတို႔တအုပ္ႀကီးထဲကို လက္လွမ္းလုိက္ၿပီး တေကာင္ကို ဟင္းခ်က္စားဘို႔ ဆြဲထုတ္လုိက္စမ္း - သူတို႔ဟာ ေထာင့္တေထာင့္ကို ကပ္သြားလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ တေအာင့္ေလာက္ ၾကာရင္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ေသာကေတြ၊ ေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔ ဆက္လက္တိုးေ၀ွ႔ယင္း၊ ဘ၀ရဲ႕အရသာကို ခံေနၾကဦးမွာပါပဲ။
က်ေနာ္ကား တံတုိင္းခတ္ထားေသာ ကမၻာအတြင္းမွေန၍ ယင္းကဲ့သို႔ ေဟာကနဲ ေဟာကနဲ ဆင္းေနေသာ ေရစီးအတြင္းသို႔၊ ျဗံဳးကနဲေျပာငး္ေရြ႕ျခင္း ကို ခံလုိက္ရပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လဲ အစပထမတြင္ သူတို႔၏ ခ်ဳိဆိမ့္ေသာေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ခါးခါးသီးသီး အရသာခံမိပါသည္။
မွားေလစြ၊ မွားေလစြ။
ဤေနရာတြင္ က်ေနာ္ျမင္ရသည္ကား ဘ၀ပင္ျဖစ္ေလသည္။ က်ေနာ္ေပါက္ဖြားခဲ့ရာဘ၀ပင္ျဖစ္သည္။ ျခံဳ၍ၾကည့္က ဤသည္ပင္လွ်င္ ဘ၀ျဖစ္သည္။ ေၾကာက္မက္စဖြယ္ ဖိႏွိပ္ထားသည္ကို ခံေနရေသာ္လဲ ဖ်က္ဆီးတုိင္း မပ်က္သည့္အသက္။ တခါအသတ္ခံရလွ်င္ အႀကိမ္တရာျပန္၍ တိုးလာေသာအသက္။ ေသမင္း ထက္ပို၍ အင္အားေကာင္းေသာ အသက္ျဖစ္ေလသည္။ ဤဘ၀၊ ဤအသက္ကို ခါးသည္ဟု ဆုိရမည္ေလာ။
ဤမွ်သာ မကေသး။ တုန္လႈပ္ဖြယ္ရာမ်ား၏ ဗဟိုတည့္တည့္၊ အက်ဥ္းခန္းအတြင္း၌ ေနထုိင္ၾကရေသာ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္လဲ ျပန္၍ၾကည့္ၾကဦး ေလာ့ - ဒီအသားနဲ႔မလုပ္လုိ႔ ဘယ္အသားနဲ႔လုပ္ထားတာမို႔လို႔လဲ။
တခါတရံ အစစ္ခံရာသို႔အသြားတြင္ က်ေနာ္သည္ ပုလိပ္ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္သြားရသည္။ ထိုကားမွ အေစာင့္ပုလိပ္မ်ားကား မ်ားစြာမခ်ဳပ္ခ်ယ္ၾက။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္လဲ ေမာ္ေတာ္ကား ျပဴတင္းေပါက္မ်ားမွေန၍ လမ္းမမ်ား၊ ဆိုင္ေရွ႕မ်က္ႏွာစာမ်ား၊ ပန္းဆုိင္ကေလးတဆုိင္၊ လမ္းသြားလမ္းလာ လူစုလူေ၀းမ်ား၊ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကို ၾကည့္႐ႈႏုိင္ပါသည္။ ေျခသလံုး လွလွကေလး ကိုးစံုကိုသာရွာေတြ႔ယင္၊ ငါဒီေန႔အသတ္မခံရဘူးဟု ေရတြက္ကာ၊ စစ္ကာေဆးကာ၊ ႏႈိင္းကာယွဥ္ ကာႏွင့္ ေျခသလံုးတို႔၏ မ်ဥ္းေၾကာင္းမ်ားကို က်က်နနေလ့လာေနမိသည္။ စိတ္၀င္စား အလုပ္မ်ားေနမိသည္။ ထုိကိစၥေပၚ၌ က်ေနာ္၏ အသက္တည္ေနသည္ဟူ ေသာ သေဘာႏွင့္ကားမဟုတ္၊ အသက္ႏွင့္လံုး၀ မပတ္သက္သကဲ့သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
က်ေနာ္သည္ အက်ဥ္းခန္းသို႔ အၿမဲတမ္းေနာက္က်၍ ျပန္ရသည္။ ဘ, ပက္ရွက္ကား ျပန္မွျပန္လာပါ့မလားဟူ၍ အၿမဲတေစ စိတ္ပူေနတတ္သည္။ က်ေနာ္ျပန္လာလွ်င္ က်ေနာ့္အား ဆီးဖက္၍ႏႈတ္ဆက္တတ္သည္။ က်ေနာ္ကလဲ ဘာသတင္းထူးသည္၊ ေကာဘီလိဆီတြင္ ဘယ္သူျဖင့္ က်ဆံုးျပန္ၿပီ စသည္တုိ႔ ကုိ တုိတိုတုပ္တုပ္ေျပာျပသည္ - ေနာက္အံခ်င့္စဖြယ္ ဟင္းရြက္ေခ်ာက္မ်ားကို ေလြးၾကၿမိဳၾက၍၊ လန္းဆန္းေသာ သီခ်င္းမ်ားကို ဆိုသည့္အခါ ဆိုၾကသည္။ သို႔မ ဟုတ္ ဉာဏ္တုန္းလွေသာ အံစာလွိမ့္ကစားျခင္းတြင္ စိတ္တုိစြာျဖင့္ကစားယင္း စိတ္၀င္စားသြားၾကသည္။ ထုိသို႔ပင္ ညဥ့္ဦးအခ်ိန္တုိင္း လုပ္ေနကိုင္ေနတတ္ၾက သည္။ သို႔ေသာ္ ထုိသို႔ေသာအခါ၌ပင္ အက်ဥ္းခန္းတံခါးလဲ အခ်ိန္မေရြး ပြင့္ထြက္လာႏိုင္ကာ၊ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အနက္ တေယာက္ေယာက္အတြက္ ေသမင္း ေခၚသံႀကီး ေပၚလာႏုိင္ေပသည္။
- မင္း ... ဒါမွမဟုတ္ ... မင္း၊ ေအာက္ကို ဆင္းရမယ္၊ ရွိသမွ်ပစၥည္းေတြအကုန္ယူခဲ့။ ျမန္ျမန္လုပ္ ...
ထိုအခါတြင္ကား က်ေနာ္တို႔ကုိ ေခၚမထုတ္ၾက။ က်ေနာ္တုိ႔ကား ထုိတုန္လႈပ္ဖြယ္ရာ အခ်ိန္ႀကီးကို ေက်ာ္လြန္ႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။ ယေန႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔ သည္ ထုိကာလႀကီးကို ျပန္လည္သတိရၾကလ်က္ မိမိတို႔ ထိပံုေတြ႔ပံုခံစားပံုတို႔ကိုလဲ အံ့ၾသေနမိၾကသည္။ မခံႏိုင္ေလာက္ေသာ အရာတို႔ကိုပင္ ေတာင့္ခံႏိုင္သည့္ မႏုႆလူသားကား ထူးေထြဆန္းက်ယ္ေသာ တန္ခိုးမ်ားျဖင့္ ျပည့္၀ေပသည္တကား။
က်ေနာ္တုိ႔၏ ကိုယ္၊ က်ေနာ္တို႔၏ စိတ္အတြင္းတေနေနရာ၌ကား ဤအခ်ိန္မ်ားသည္ နက္႐ႈိင္းေသာ အမွတ္အသားမ်ားကို ခ်န္မထားဘဲ ေနမည္မ ဟုတ္ေပ။ ဦးေဏွာက္ထဲတြင္ ဖလင္လိပ္တလိပ္သဖြယ္ ခိုေအာင္း၍ေနေကာင္း ေနလိမ့္မည္။ တကယ့္ ဘ၀၊ အကယ္၍ က်ေနာ္တုိ႔သာ တကယ့္ဘ၀သို႔ ျပန္ေရာက္ ၾကမည္ဆိုလွ်င္ တေန႔ေသာအခါတြင္ ဖလင္လိပ္သည္ ျပန္႔ထြက္လာႏိုင္သည္။ လူကို ႐ူးသြပ္သြားေလာက္ေအာင္ ျပန္႔ထြက္လာႏုိင္သည္။ သို႔တည္းမဟုတ္၊ က်ေနာ္တို႔သည္ ထုိကာလႀကီးကို ႀကီးမားေသာ သုႆန္ႀကီးအျဖစ္ျဖင့္သာ ျမင္ေကာင္း ျမင္ေနၾကေပတာ့မည္။ ထုိသုႆန္ႀကီးကား စိမ္းလန္းေသာ ဥယ်ာဥ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ထုိဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ အဖိုးမျဖတ္ႏုိင္ေသာ မ်ဳိးေစ့မ်ားကို ပ်ဳိးက်ဲ၍ထားသည္။
အဘုိးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ ထိုမ်ဳိးေစ့မ်ားကား အၫြန္႔အတက္မ်ား ေပါက္လာမည့္မ်ဳိးေစ့မ်ားျဖစ္ေပသည္။

No comments:

 
/* EOT ----------------------------------------- */