Monday 31 December 2007

ေၾကကြဲျခင္းမ်ားစြာျဖင္႔ ႀကိဳလိုက္ရေသာ ႏွစ္သစ္

ကမာပုလဲ (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)


က်ေနာ္
ရဲေဘာ္ေတြ အသက္ေသြးနဲ႕
ေရးခဲ႔တဲ႔ အလုပ္စားပြဲေပၚ
File (ဖိုင္) အေဟာင္းေတြရွာဖတ္ခဲ႔
တခ်ိဳ႕ ေတာက္ပ
တခ်ိဳ႕ ေမွးမိွန္ေပ်ာက္ကြယ္
တခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ပုဂၢလ ဓနပင္လယ္မွာ
ေနသားတက် ယစ္မူးေပ်ာ္၀င္။
က်ေနာ္ မေရးျဖစ္ခဲ႔
ေရးရမွာေၾကာက္ေနတဲ႔
Diary (မွတ္တမ္း) စာအုပ္ကေလးကို
အမႈမဲ႔ အမွတ္မဲ႔ ျပန္ဖတ္ခဲ႔
စကားလံုးေတြက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို
ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ မွတ္တမ္းတင္ေန
မွတ္တမ္းေတြက သမိုင္းျဖစ္
သမိုင္းေတြက
မ်ိဳးဆက္မကြာဟသြားတဲ႔
အေမ႔ဘ၀ အေၾကာင္း
ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပ ေနၾကတယ္။

က်ေနာ္တို႕ မမွားခဲ႔ဘူး
က်ေနာ္တို႕ ဘ၀နဲ႕ ေရြးခဲ႔ရတဲ႔ လမ္းဟာ မမွားဘူး
အဲဒါ ေသခ်ာတယ္
ရတနာ သံုးပါးထဲက
သံဃာေတြ အသက္ေသျပခဲ႔တဲ႔
ႏွစ္ေထာင္႔ခုႏွစ္(၂၀၀၇) ခုႏွစ္
ေတာ္လွန္ေရး သမိုင္းမွတ္ေက်ာက္
တြင္ရစ္ေစ ။ ။

Read More...

အႏွစ္ ၆၀လြန္တဲ့အခါမွာ

လြတ္လပ္ေရးရတာအႏွစ္ ၆၀ရွိသြားၿပီ။
ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးၿပီးတဲ့ေနာက္ ကမၻာမွာ၊ အထူးသျဖင့္အာရွတိုက္မွာ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ ႏိုင္ငံေတြအလွ်ဳိလွ်ဳိေပၚ လာၾကတယ္။ ဒီအထဲမွာ အိႏိၵယ၊ အင္ဒိုနီးရွားလို လူဦးေရအင္မတန္မ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြလည္းပါတယ္၊ လာအိုလို၊ ကေမၻာဒီး ယားလို ႏိုင္ငံငယ္ေတြလည္းပါတယ္။ စထြက္တုန္းကေတာ့ အားလံုးအတူတူတာထြက္ခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရာစုႏွစ္တစ္၀က္ ေက်ာ္လာလို႔ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဗမာျပည္က ေနာက္ဆံုးမွာတရြတ္ဆြဲလိုက္ေနတယ္ဆိုတာ ေတြ႔ၾကရတယ္။ နအဖလက္ ထက္ဗမာျပည္ရဲ႕ ဒီေန႔ တဦးခ်င္းဂ်ီဒီပီႏႈန္းက အာစီယံႏိုင္ငံ ေတြထဲမွာေတာင္ အနိမ့္ဆံုး။
အာရွတိုက္မွာ ဒုတိယကမၻာစစ္အၿပီး လြတ္လပ္လာတဲ့ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ၿပီးကာလ သမိုင္းေတြကို သုေတသန ျပဳၿပီးယွဥ္လိုက္ရင္ ဗမာျပည္ေလာက္ ႏိုင္ငံေရးအရ ဖိႏွိပ္မႈျပင္းထန္တာ၊ ရွည္ၾကာတာ၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားေတြ မ်ားျပား တာမရွိဘူးလို႔ ေတြ႔ရမယ္ထင္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားခ်င္းအေပၚ ဖိႏွိပ္ရာမွာကမၻာရွားျဖစ္တယ္။ အေမရိကန္နဲ႔ ေတာင္တိုက္ခဲ့ၾကရတဲ့ ကိုရီးယား၊ ဗီယက္နမ္စတဲ့ စစ္ပြဲႀကီးေတြ ၿပီးျပတ္ကုန္ၿပီ။ ျပည္တြင္းစစ္ဆိုတာေတြလည္း အာရွအေရွ႕ ပိုင္းမွာ မက်န္ေတာ့သေလာက္ပဲ။ ဗမာျပည္မွာသာ - စစ္အုပ္စုေတြဟာ (လူဦးေရနဲ႔ အခ်ိဳးအစားတြက္လိုက္ရင္) ကမၻာ့အႀကီး ဆံုး စစ္တပ္ႀကီးတည္ေဆာက္၊ ျပည္တြင္းစစ္ကိုတမင္ေမြးၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးစစ္တိုက္စားေနတယ္။
လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ျပည္တြင္းစစ္၊ အမႊာလိုေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ဗမာျပည္ႀကီးဟာ ဒီစစ္ေၾကာင့္အမ်ိဳးသားစည္းလံုးညီၫႊတ္ေရး မတည္ေဆာက္ႏိုင္ပဲ အမ်ိဳးသားစီးပြားေရးဟာ အဘက္ဘက္ကႁခြတ္ျခံဳက်လာခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ေျပာင္းျပန္ ဒီစစ္ေၾကာင့္ပဲ စစ္အုပ္စု ခါးပိုက္ေဆာင္စစ္တပ္ႀကီးဟာ ႀကီးထြားသထက္ႀကီးထြားလာ၊ စစ္အုပ္စုနဲ႔အေပါင္းပါေတြ ခ်မ္းသာသတက္ခ်မ္းသာလာတယ္။ အေရွ႕ေတာင္နဲ႔ ေတာင္အာရွမွာ အေစာဆံုးလြတ္လပ္ေရးရေအာင္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ ဗမာျပည္ဟာ ႏိုင္ငံတကာအစည္းအေ၀း ေတြမွာ ေခါင္းမေမာ္ႏိုင္ယံုမက ဟိုလူကေ၀ဖန္၊ ဒီလူကဆံုးမနဲ႔မုိ႔ ေခါင္းပုေနရတဲ့ဘ၀ ေရာက္ေနရတယ္။
နအဖဟာ ဗမာျပည္ကို ကမၻာ့အလယ္မွာဂုဏ္ယူႏိုင္ေအာင္ ဘာေတြမ်ားစြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ့သလဲ။ စီးပြားေရး- တတိယႏိုင္ငံအဆင့္ကေန စတုတၳႏိုင္ငံအဆင့္ေလွ်ာက်ၿပီး အေႂကြးေတြလည္ပင္းေရာက္ေနတယ္ (ဒါေတာင္သူမ်ားေတြက ေခ်းမေပးၾကလို႔၊ နအဖကေတာ့ အေႂကြးသာရရင္ ဆင္ေတာင္အလကားယူမယ္ဆိုတဲ့ဟာမ်ိဳး)။ လူမႈေရး- လူမႈဖူလံုေရးခံစား ခြင့္၊ အမေတာ္ေၾကး စတာေတြဟာ သဏၭာန္သာသာေတာင္မွမရွိေတာ့။ ရွိသူနဲ႔မရွိသူ၊ လူတန္းစားကြဲျပားမႈသိသာျခားနားလြန္း လို႔ တရား႐ံုး၊ ျဖန္ေျဖေရး႐ံုး စတာေတြအားလံုးဟာ တံဆိပ္တံုးႏွိပ္ရာသက္သက္ျဖစ္ကုန္တယ္။ က်န္းမာေရး- စစ္အုပ္စုထိပ္သီး ပိုင္းသာမက ေငြးေၾကး တတ္ႏိုင္သူမွန္သမွ် ျပည္ပထြက္ေဆးကုေနၾကတယ္။ အာဟာရမျပည့္စံုသူေတြ၊ ေဆး၀ါးမတတ္ႏိုင္သူ ေတြ အမ်ားဆံုးရွိေနတဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာမွ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ေရာဂါက အဆိုး၀ါးဆံုးႏွိပ္စက္ေနတယ္။ ပညာေရး- ကိုလိုနီေခတ္တုန္း က အိမ္နီးနားခ်င္းႏိုင္ငံေတြကလူေတြ ဒီမွာလာၿပီးပညာမ်ိဳးစံုသင္ယူၾကတာေတြရွိတယ္။ အခုေတာ့ သားသမီးကို ျပည္ပပို႔ပညာ သင္ၾကားေစေရး၊ ျပည္ပမွာပဲအလုပ္ အကိုင္ ရရွိေစေရးဟာ မိဘေတြရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခုျဖစ္ေနၿပီ။ ႏိုင္ငံေရး- လက္ရွိကမၻာမွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမား အေရအတြက္ အမ်ားဆံုးနဲ႔ သက္တမ္းအရွည္ဆံုးစံခ်ိန္တင္ထားတယ္။
လြတ္လပ္ေရးဟာ ဘာအဓိပၸာယ္မ်ားရွိေသးသလဲေမးစရာျဖစ္ေနတယ္။ အာဇာနည္အဆက္ဆက္တို႔ အသက္ေပး တိုက္ပြဲ ၀င္ခဲ့တာဟာ ဒီစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ေကာင္းစားဖို႔လားလို႔လည္း ေမးစရာျဖစ္ေနတယ္။
လြတ္လပ္ေရးကို လြယ္လြယ္ကူကူရခဲ့တာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဗမာႏိုင္ငံသားေတြအသိဆံုးပဲ။ နယ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ငံႀကီးေတြခ်င္း စစ္ပြဲေတြ အသြင္နဲ႔ ထိပ္တိုက္ေဆာင့္ေနၾကတဲ့အၾကားက ကိုလိုနီအမ်ိဳးသားတရပ္က လြတ္လပ္ေရးရဖို႔လံုးပမ္းရတယ္ဆိုတာ စြန္႔လႊတ္ပိုင္း ျဖတ္မႈေတြလိုသလို နည္းပရိယာယ္ေတြလိုလွတယ္။ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီသခင္ေတြရဲ႕ ၉၁ ဌာန၊ ဒိုင္အာခီစတဲ့ မ်က္ ေစ့လည္စရာ ေခ်ာ့ျမႇဴမႈအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုဖယ္ရွားၿပီး ဓနသဟာယႏိုင္ငံစာရင္းထဲေတာင္မ၀င္တဲ့ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးကို ရေအာင္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ရတာ ဗမာျပည္က အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ အဆက္ဆက္နဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ျဖစ္တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ဂ်ပန္ေပးတဲ့လြတ္လပ္ေရးကို ပါးနပ္စြာအသံုးျပဳၿပီး ဂ်ပန္ကိုျပန္ေတာ္လွန္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ယူစရာအခ်က္လည္းရွိေသးတယ္။
အေရွ႕ေတာင္အာရွနဲ႔ ေတာင္အာရွမွာအေစာဆံုးလြတ္လပ္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံဟာအခုအခါမွာ အဘက္ဘက္ေနာက္အက် ဆံုးျဖစ္ေနရတယ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္မို႔ ဒီအျဖစ္ေရာက္ရတယ္ဆိုတာ ဘာမွအျငင္းပြားစရာမရွိတဲ့အခ်က္ျဖစ္တယ္။ မိမိတို႔ရဲ႕ ဗမာႏိုင္ငံကိုကမၻာ့အလယ္မွာ ဂုဏ္နဲ႔ျဒပ္နဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္ေစဖို႔၊ ေခတ္မီစက္မႈ၊ သိပၸံနည္းပညာမ်ားထြန္းကားတဲ့၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးတဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ေစဖို႔ဆိုရင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဖယ္ရွားရမယ္ဆိတာလည္း ရွင္းေနတယ္။
ဗမာျပည္သားမ်ားအေနနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကသလိုပဲ စည္းလံုးညီၫႊတ္မႈ၊ စြန္႔လႊတ္မႈ၊ အနစ္နာခံ မႈ၊ နည္းပရိယာယ္ႂကြယ္၀မႈေတြ ေဖာ္ျပၾကရအုန္းမယ္။
ဒီေန႔အခါမွာ ႏိုင္ငံတကာ့အေျခအေနက ဗမာျပည္သူျပည္သားေတြ ကိုယ့္ဖာသာလံုးပမ္းတိုက္ခိုက္မွရမယ္ဆိုတာကို ျပဌာန္းေနတယ္။ ကယ္တင္ရွင္ေမွ်ာ္ကိုးမႈ၊ စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြကို ဖယ္ရွားၿပီး ‘ငါသာလွ်င္အရွင္သခင္၊ ငါသာလွ်င္ ငါ့သမိုင္း ဖန္ တီးသူ’ ပီသစြာ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကရမွာပဲ။ စစ္အုပ္စုကို ထိထိေရာက္ေရာက္ထိုးႏွက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုနဲ႔ စက္ တင္ဘာအေရးအခင္း စိတ္ဓာတ္ေတြကိုကိုင္စြဲ၊ အဲဒီက သင္ခန္းစာေတြထုတ္၊ အတုယူစရာေတြယူၿပီး ေအာင္ပြဲအလံကိုလႊင့္ ထူၾကပါစို႔။
၂၀၀၈ခုႏွစ္ကို တိုက္ပြဲ၀င္စိတ္ဓာတ္၊ ေအာင္ပြဲခံသႏၷိဌာန္နဲ႔ လွမ္း၀င္ၾကပါစို႔။

ဗၾသ

Read More...

Tuesday 18 December 2007

ကဗ်ာကိုရွာေတြ႔ျခင္း

(ေအာင္ပင္လယ္)

(က)
ပင္မွည့္သီးလုိခ်ိဳလုိက္တာကဗ်ာ
ေခါင္ရည္စူးစူးနဲ႔တူလုိက္တာကဗ်ာ
ကဗ်ာဟာငါ့ပင္လယ္ ငါ့ေသြးေသာက္
ကဗ်ာဟာငါ့ပင္နီတိုက္ပုံ ငါ့႐ွဴ႐ွိဳက္တဲ့ေလ
ၿပီးေတာ့ငါ့ရဲ႕ အမ္ ၂၂ ။
(ခ)
ကဗ်ာ
ငါနဲ႔အတူ ပ်ဥ္းမနား ေတာင္ညိဳကုိေရာက္ဖူးတယ္။
ကဗ်ာ
ငါနဲ႔အတူ အေမ့ေထာင္၀င္စာကုိလုိက္ဖူးတယ္။
ကဗ်ာ
ငါနဲ႔အတူ ေနပူလက္ၾကမ္း ၃၃ လမ္း ကုိလြမ္းဖူးတယ္။
ငါနဲ႔အတူ
ဗံဒါပင္ရိပ္ကီလီဆိပ္မွာ စာရြက္စာတမ္းေတြ ေ၀ဖူးတယ္။
မၾကာမၾကာ ေနာင္ေတာ္ေမာင္ေလးေအာင္အတြက္
အရက္ဖုိးငါးက်ပ္ တဆယ္ေပးဖူးတယ္။
ငါနဲ႔ အတူ
ရွမ္း ၀ လားဟူ ဓႏု အင္းသား ပအုိ႔၀္ တုိ႔ၾကား
စားေသာက္ ပုန္းခုိ ခဲ့ဖူးတယ္။
ရွမ္းရုိးမရဲ႕
ေတာထဲ ေတာင္ထဲ မိုးေရ ထဲ
တတြဲတြဲ လွည့္ပတ္ေပ်ာက္ၾကားတုိက္ဖူးတယ္။
ငါနဲ႔အတူ
နယ္စပ္မ်ဥ္းကုိျဖတ္ဖူးတယ္
သူပုန္နီေတြေနတဲ့ “ယင္အန္း ” ကုိလဲ ေရာက္ဖူးတယ္
ငါနဲ႔အတူ
နမ့္ခေခ်ာင္း ရဲ႕ တုိက္ေမာင္းသံကုိၾကားဖူးတယ္။
အစာေရစာအျပည့္နဲ႔
ေရႊအိမ္ေလွာင္ခ်ိဳင့္ တြင္းကငွက္ တေကာင္လုိ
အသက္ရွင္ဖုိ႔ကုိလဲေခါင္းခါေခါင္းရမ္းခဲ့ဖူးတယ္။

(ဂ)
ကဗ်ာ
ငါ့ကုိမင္း အသိဆုံးပါ
ဒုိ႔ ဟာအမႊာ
ဒါေပမဲ့ ဒီတေလာ ငါ့ကုိ မဆုိမေျပာ
ရုတ္တရက္လက္မတုိ႔ ပဲထြက္ခြာ
ဘယ္ေပ်ာက္ဘယ္ေလွ်ာက္သြား တာလဲကဗ်ာ ။

မင္း ကုိဟုိမွာဒီမွာ ငါလုိက္ရွာတယ္
သြားတတ္ရာရာငါလုိက္ရွာတယ္
ေတာလမ္းၿမိဳ႕လမ္းမွာ ငါလုိက္ရွာတယ္
ကားလမ္းရထားလမ္းမွာငါလုိက္ရွာတယ္။

ေရႊဒဂုန္ မွာငါလုိက္ရွာတယ္
ေလထန္ကုန္းမွာ ငါလုိက္ရွာတယ္
ေနျပည္ေတာ္မွာငါလုိက္ရွာတယ္
ရတနာပုံမွာ ငါလုိက္ရွာတယ္
စာအုပ္တန္းမွာငါရွာတယ္
ငါ့ေခါင္းအုံးေအာက္မွာငါလုိက္ရွာတယ္။

ကဗ်ာရယ္
ရွာမေတြ႔ပါလားကြယ္။
ကဗ်ာရယ္
ဘယ္သြားေနတာလဲကြယ္။

(ဃ)
ေဟာ
ေတြ႔ၿပီေတြ႔ၿပီ
ေလာင္စာဆီေစ်းႏွဳန္း တုိးျမႇင့္တဲ႔ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပပြဲမွာ
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ပြဲမွာ
ရဟန္းသံဃာေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ကံေဆာင္သပိတ္ေမွာက္ပြဲမွာ
မိဘျပည္သူတုိ႔ရဲ႕ တရားတဲ့တုိက္ပြဲထဲမွာ။ မီးလွ်ံထဲမွာ
ကဗ်ာ ကဗ်ာ
ပါ၀င္ဆင္ႏြဲေနတာပဲ
ကဗ်ာရဲရဲေခၽြးစုိရႊဲ။

ကဗ်ာ ရယ္
သြားကြယ္ ပါကြယ္ထြက္ကြယ္ဆက္ကြယ္
ငါလဲလုိက္မယ္ ဒုိ႔အတူတူ ရယ္
“မနက္ျဖန္”အတြက္ေတးဆုိမယ္။

Read More...

Monday 17 December 2007

Monday 10 December 2007

11 Dec 2007






Read More...

Friday 7 December 2007

အေ၀းကေပးစာတေစာင္

၂၀၀၇ခုႏွစ္။ ႏို၀င္ဘာ ၂၆ရက္၊
ကိုဟိုဒင္းေရ-

“သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္ႀကီးၿပီးလို႔ တန္ေဆာင္မုန္းတန္ေဆာင္တိုင္ ဆီမီးကၿမိဳင္။ မသိုးအလွ ျမတ္သကၤန္း ကပ္ဖို႔။ ေရႊတိဂံု ကုန္းေတာ္ေပၚမွာၿပိဳင္”ဆိုတဲ့ က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီလို အခ်ိန္မွာၾကားရေလ့ရွိတဲ့ ကိုျမႀကီးရဲ႕သီခ်င္းေလး ကိုမွတ္မိတယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ၊ ရန္ကုန္ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္။ ေလးဆူဓာတ္ပံု ေရႊတိဂံုနဲ႔ အလွဴေရစက္ လက္နဲ႔မကြာ၊ ရက္ေရာလွ တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ၊ ခြဲလို႔ရႏိုင္႐ိုးလား ဗ်ာ၊ အခုေတာ့ ေရႊတိဂံုကုန္းေတာ္ေပၚကို သံဃာေတာ္ေတြဟာ ခြင္ျပဳခ်က္လက္မွတ္နဲ႔ တက္ ရသတဲ့။ ဘုရားဖူးၾကည္ညိဳသူေတြ လူစုလူ ေ၀းနဲ႔ မတက္ရဘူးတဲ့၊ ကိုလိုနီေခတ္၊ ဂ်ပန္ေခတ္ထက္ဆိုးတဲ့ ကာလတခုကို ေရာက္ေနပါေပါ့ လားဗ်ာ။ သံဃာေတာ္ေတြကို ႐ိုက္ႏွက္သတ္ျဖတ္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကေန ေမာင္းထုတ္။ ျပန္ခိုင္း။ သာသနာ့ေစာင္းထက္ နအဖေစာင္းက ပိုထက္တယ္လို႔ ေျပာဖို႔လုပ္ေနတဲ့ ကာလ ႀကီးမွာ က်ေနာ္ျဖင့္ဗမာျပည္က ကထိန္ အလွဴပြဲေတာ္မ်ားအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္မိတာ အမွန္ပါပဲ၊ ဒီကေန ျပန္စဥ္းစားလိုက္တိုင္း ကထိန္ပြဲႀကီးေတြ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲက်င္းပၿပီး လမ္းတကာ၊ ရပ္တကာ မွာ ကထိန္ညႇပ္ႀကီးေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ဆင္ယင္။ ခင္းက်င္းၾက။ ပြဲေတြလမ္းေတြ က်င္းပၾက။ ရန္ကုန္မွာဆိုရင္ (ကာတြန္း)ဦဘဂ်မ္းလမ္းမွာ ကာတြန္းျပပြဲေတြလုပ္ၾက။ မႏၱေလးဘက္မွာဆို ရင္ စစ္ကိုင္းေတာင္ ေတာင္လံုးၫႊတ္မွ်ကထိန္သြားခင္းၾက။ ေစ်းခ်ိဳထဲက ေအ႐ံု၊ ဘီ႐ံု စတာ ႀကီးေတြက အၿငိမ့္ေတြပြဲေတြနဲ႔ ေန႔ခင္းႀကီးဧည့္ခံၾက။ ဒီလိုခ်စ္စရာ။ ဂုဏ္ယူစရာအစဥ္ အလာ ေေလးေတြဟာ နအဖစစ္အစိုးရ ရဲ႕စစ္မိန္႔ေတြေၾကာင့္ ေပ်ာက္ကုန္ေတာ့မွာပါလားဗ်ာ။
က်ေနာ္တို႔ဗမာႏိုင္ငံသားမ်ားဟာ ကိုယ့္မွာရွိရင္ ကိုယ္ခ်ည္းမစားသံုးပဲ သူမ်ားကိုလည္း ေပးကမ္းေ၀ မွ်ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့စိတ္ ေစတသိက္ေလးရွိေနေတာ့ စပါးသိမ္း။ ပဲသိမ္းၿပီးရင္ လွဴၾက တန္းၾကတာဟာ ႏွစ္ေထာင္နဲ႔ေတာင္ရွိၿပီနဲ႔ တူပါတယ္ဗ်ာ၊ ဘယ္သူကမွ ႐ိုက္ခိုင္းဖို႔မလို။ အမိန္႔ ေပးခိုင္းဖို႔မလိုတဲ့ အစဥ္အလာေကာင္းပါ၊ မင္းမွ စိုးမွ လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဆင္းရဲသားလဲ တတ္ႏိုင္ရင္ တတ္ ႏိုင္သေလာက္ လွဴၾကတမ္းၾကတဲ့ ႏိုင္ငံနဲ႔ ႏိုင္ငံသားေတြပါဗ်ာ၊ အခုေတာ့ လွဴခ်င္လို႔မလွဴရ။ လွဴခ်င္သူကိုမလွဴရ။ ၀ဋ္ဒုကၡတမ်ိဳးလိုပါပဲ။
ဒီၾကားထဲမွာ နအဖအစိုးရရဲ႕၀ါဒျဖန္႔ယႏၱရားမ်ားနဲ႔ ေနာက္လိုက္ေခြး မီဒီယာမ်ားထဲမွာ သူတို႔လက္ပါးေစ ၾကံ့ဖြတ္ေတြက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကိုသြားၿပီး ကထိန္ပစၥည္းေတြအတင္း လက္ခံခိုင္း။ အတင္းေရ စက္ခ်။ အတင္းကထိန္လိုက္ခင္းေနၾကတယ္လို႔ ၾကားရေတာ့ ပိုၿပီးစိတ္ မခ်မ္းမသာျဖစ္ရတယ္၊ ေအးဓားျပ တိုက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ ကုသိုလ္ဓားျပတိုက္တယ္ လို႔ ဆိုရမလား မသိပါဘူး၊ တခ်ဳိ႕သံဃာ ေတာ္မ်ားကေတာ့ ပတၱနိကၠဳဇၨနကံေဆာင္ထား တာမို႔ သူတို႔ေပးတဲ့အခါ လက္ခံထားလိုက္ေပမဲ့ သူတို႔သြားတဲ့ ေနာက္ ကိုယ္တိုင္မသံုးပဲ သူမ်ားကိုစြန္႔ ႀကဲလိုက္ၾကတယ္လို႔လဲ ၾကားရတယ္၊ နအဖေၾကာင့္မို႔ သံဃာေတာ္မ်ား လုပ္ ေနရပံုအတြက္ လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာမွာ အလွဴဒါနျဖစ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ အခ်က္သံုးခ်က္လိုအပ္ တယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားမွတ္မိတယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒါေတြက လွဴတဲ့သူရယ္၊ လွဴတဲ့ပစၥည္းရယ္၊ အလွဴခံတဲ့လူရယ္လို႔ ဆိုသမို႔လား၊ အခုေတာ့ သံဃာေတာ္မ်ားကလက္မခံခ်င္တာကို အာဏာ နဲ႔ အတင္းယူခိုင္းေနတယ္ဆိုေတာ့ အလွဴဒါနျဖစ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ လိုအပ္တာဟာ စစ္တပ္ အာဏာအပါ အခ်က္ေလးခ်က္ျဖစ္ သြားၿပီေပါ့ဗ်ာ၊ မူလသံုးခ်က္နဲ႔တင္ မရေတာ့တာလည္း အမွန္ပဲ၊ စစ္အာဏာပိုင္ေတြကခြင့္မျပဳလို႔ မခင္းရတဲ့ ကထိန္ေတြ၊ မက်င္းပရတဲ့အလွဴပြဲေတြ နည္းမွမ နည္းေတာ့ပဲ၊ ဗုဒၶဘာသာေျပာ ေျပာရရင္ ဒါနမေျမာက္ေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီး တယ္ဆိုတဲ့ အျပစ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ႀကီးသလဲ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေတြ စဥ္းစားမိရဲ႕လားမသိဘူး။
ဒီစာကိုေရးေနရင္းပဲ ကိုဟိုဒင္းေရ။ သတင္းတခု၀င္လာသဗ်၊ ေကာင္းသတင္းေျပာ ရမ လား။ ဆိုးသတင္း ေျပာရမလားမသိဘူး၊ ခင္ဗ်ားမို႔ မွ်ရအုန္းမယ္၊ အဲဒါ(ဦး)ျမတ္ခိုင္ရဲ႕ လွ်ပ္တစ္ ျပက္ဂ်ာနယ္ပိတ္ လိုက္ရၿပီတဲ့ဗ်၊ ထုတ္ေ၀ခြင့္ပိတ္လိုက္တာလို႔ ဆိုတာပဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ ေတာ့ မသိရေသးဘူး၊ ျပန္ၾကား ေရး၀န္ႀကီး (ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္း) ကို ပိုင္လွတယ္ဆိုတဲ့လူ။ သူ လည္းကမ္းနားသစ္ပင္ ပဲကိုး၊ ကိုယ့္ကိုယ္အမွီ ေကာင္းရွိ။ အကာအကြယ္ေကာင္းရွိတယ္ဆိုၿပီး သူတကာကိုတြယ္။ စာေပအႏုပညာ သည္ေတြကို တပည့္ေမြး။ ရန္သူထား လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ ေနတဲ့လူရယ္ေလဗ်ာ၊ နအဖကိုယ္စား တရားမ၀င္ ၀ါဒျဖန္႔တာ။ တိုက္ခိုက္တာေတြလည္း လုပ္မွ လုပ္၊ လွ်ပ္တစ္ျပက္ဆုိတာက ဗမာျပည္ရဲ႕နံပတ္၀မ္း အ၀ါေရာင္ စာနယ္ဇင္းရယ္လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ ခ်ိတ္ဆြဲမထားယံုတမယ္ နာမည္ႀကီးပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ “အတြင္းေရး” ဆိုတဲ့ ေကာလာဟာလေတြ ကိုဘံုးေဘာလေအာ။ ရက္ရက္ေရာရာႀကီးေဖာ္ျပေနတဲ့ ဂ်ာနယ္ပါကလားဗ်ာ၊ သူနဲ႔မတည့္ လို႔ကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ေလာကသားေတြ။ ဂီတေလာကသားေတြ သြားေပေရာ့ပဲ၊ တယ္လဲေျပာင္ ေျမာက္ဆိုကိုးဗ်။
အရင္လတုန္းက က်ေနာ့္စာထဲမွာ သူ႔ဂ်ာနယ္ကေန ႏိုင္ငံေရးက်ားေသေတြကို နအဖရဲ႕ စီမံကိန္းနဲ႔ အသက္သြင္းလာတာကို ေရးလိုက္မိေသးတယ္မွတ္တယ္၊ ဦးေအာင္ႀကီး။ သခင္ တင္ျမ။ ဦးခ်စ္လႈိင္တို႔သံုးဦး ကို ခမ္းခမ္းနားနားႀကီးပြဲထုတ္ၿပီး အတိုက္အခံေတြကို တိုက္တာ ေလဗ်ာ၊ ျပည္တြင္းက ႏိုင္ငံေရးေလာကနဲ႔ စာေပေလာကမွာကို ေတာ္ေတာ္ေျပာစရာျဖစ္ခဲ့ တာေပါ့၊ အခုေတာ့သူမ်ား ပ်က္စီး တဲ့အတြက္ ၀မ္းသာ တယ္လို႔ေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ ‘လွ်ပ္တစ္ျပက္ဘာေၾကာင့္ အပိတ္ခံ ရတာလဲ’ ဆိုတာလို က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ မရွင္း တာေလးေတြ က်န္ေနခဲ့တဲ့အတြက္ပဲ အစာမေၾကသလို ျဖစ္ေနတာပါ၊ သူကမင္းသမီး တေယာက္အေၾကာင္း ပုတ္ခတ္ေရးသားလို႔ အဲဒီမင္းသမီးက ၾကပ္ေျပးအထိ တက္တိုင္တာနဲ႔ အပိတ္ခံရသလိုလိုေတာ့ ၾကားတာပဲ၊ ၾကပ္ေျပးက အာဏာပိုင္မ်ားက မင္းသမီးေလး ကိုပိုစာ နာသြား တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ဗ်ာ၊ အလြယ္သာမာန္ အရပ္သားေျပာ ေျပာရင္ေတာ့လည္ လြန္းတဲ့ဘီး ေခ်းသင့္တာပါပဲ၊ အခုလိုအခါႀကီးရက္ႀကီးမွာ ဗမာျပည္သားေတြအဖို႔ တရား သံေ၀ယူစရာ ျဖစ္တာ ေပါ့ေလ။
ဒါေလာက္ပဲဗ်ာ။
ဘယာေဘး ကြာေ၀းၾကပါေစ။

ယာေတာကသာေျဗာ

Read More...

နအဖရဲ႕ ေရွ႕ေျခလွမ္းကို ႐ိုက္ခ်ိဳးဖို႔ျပင္ၾကစို႔

ဒီတခါ အာစီယံမွာ နအဖတုံးေက်ာ္သြားတာလား၊ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္သြားသလား။
ဒါေဆြးေႏြးစရာ၊ ျငင္းခံုစရာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ဒါေပမဲ့တကယ္ေတာ့ ဒီအစည္းအေ၀း ကရလဒ္ဟာ ဘာႀကီးပဲျဖစ္ေနေန ဗမာျပည္ျပည္သူေတြအတြက္၊ အထူးသျဖင့္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဖယ္ရွားေရးအတြက္ သိပ္ၿပီးအေရးမပါပါဘူး၊ နအဖကို ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအ၀ိုင္းအလယ္ မွာ သိကၡာခ်ႏိုင္တာကလြဲလို႔ သိပ္အေရးပါ ထိေရာက္တာမဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီမွာ ဘာပဲဆံုးျဖတ္၊ ဆံုးျဖတ္ နအဖက ဂ႐ုမစိုက္တာေသခ်ာတယ္၊ သံတမာန္ေရးရာနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရး အပိုင္းကို နအဖအစိုးရက နကမၸတိလုပ္ထားရတာၾကာၿပီ၊ ဂမ္ဘာရီနဲ႔ပီညဲ႐ိုးတို႔အေပၚ ဆက္ဆံ ျပေနပံုေတြဟာ ကုလသမဂၢနဲ႔အိုင္အယ္လ္အိုကိုေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္ဘူးလို႔ ေျပာေနတာျဖစ္တယ္၊ ေနာက္ၿပီး ဂမ္ဘာရီရဲ႕လႈပ္ရွားမႈကို တ႐ုတ္နဲ႔အိႏၵိယတို႔က ေထာက္ခံထားတယ္ဆိုတာလည္း သူတို႔ မသိတာမဟုတ္ဘူး၊ နအဖဟာဒီနယ္ပယ္မွာ သန္းေခါင္ထက္ညဥ့္ မနက္ဘူးလို႔ တြက္ ထားၿပီးျဖစ္တယ္၊ သူတို႔မွာ လိမၼာထိေရာက္တဲ့ သံတမာန္ေရးလႈပ္ရွားမႈ ျပဳလုပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ တာၾကာၿပီပဲ၊ နေပနကတ္လို တုတ္ေတာင္းေနတာျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာရင္ရမယ္၊ အဲဒီတုတ္ခ်က္ ေလာက္ကိုေတာ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက မမႈဘူးလုပ္ေနၾကတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့စက္တင္ဘာ သံဃာ့အေရးအခင္းႀကီးက ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျပသလိုက္တဲ့ အ ခ်က္တခ်က္ကေတာ့ နအဖတကယ္ေၾကာက္တာ သူတို႔ကိုတကယ္ကိုင္လႈပ္ႏိုင္တာဟာ ျပည္ တြင္းက ျပည္သူေတြရဲ႕အံုႂကြမႈသာျဖစ္တယ္ဆိုတာပဲ၊ သူတို႔တေတြ အခုထက္ထိ အေရးအ ခင္းရဲ႕က်ိန္စာကေတာ့ မလြတ္ႏိုင္ေသးဘူးဆိုတာအဘက္ဘက္မွာ အထင္အရွားေတြ႔ေနရ တယ္။ အခုထက္ထိ လူေတြကိုလိုက္ရွာဖမ္းဆီးေနတာဟာ၊ နယ္ပယ္ေပါင္းစံုမွာ ဆင္ဆာအ မ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ေနတာ စတာေတြဟာ သူတို႔စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေနတုန္းပဲ ဆိုတာကိုျပတာျဖစ္တယ္၊ နအဖအဖို႔ ၿငိမ္းအဖြဲ႔ေတြအေပၚ မီးမေသလွဘူးဆိုတာလည္း သူေျခတလွမ္းလွမ္းတိုင္း ေတြ႔ေန ရတယ္၊ တခ်ဳိ႕အဖြဲ႔ဟာဆိုရင္ စစ္အစိုးရကလုပ္ခိုင္းသမွ်ကို ဆန္႔က်င္ေနတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေတာင္ ေတြ႔လာေနရၿပီ၊ သူတို႔ခ်င္းထိပ္တိုက္ေတြ႔မွာကို ေရွာင္ဖို႔ႀကိဳးစားလို႔ ရပါအုန္းမလားဆိုတာ ေတာင္မွ ေတြးစရာျဖစ္လာေနတယ္၊ ႏို၀င္ဘာလ ၂၂ရက္ေန႔က ေကအိုင္ေအစခန္းကိုသိမ္း တာကိုေထာက္ရင္ နအဖ က သူတို႔အေပၚမွာ စစ္ေရးအရကိုပဲ စၿပီးဖိအားေပးလာေနၿပီ ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။
ဒီလိုအေနအထားမွာ ျပည္တြင္းက ဆန္႔က်င္မႈကိုသာ တကယ္လန္႔သူျဖစ္တဲ့ နအဖဟာ သူ႔တပ္တြင္းက တုန္႔ျပန္မႈကို အဓိကထားၾကည့္ေနတယ္၊ တပ္ဟာသူတို႔ထင္သလို ခိုင္းလို႔ရမရ ဆိုတာနဲ႔ အေျခအေနေတြနဲ႔ သူတို႔ဆက္ၿပီး အုပ္စိုးလို႔ ရမရဆိုတာကို သံုးသပ္တာပါ၊ အခုတ ေလာေလးမွာပဲ တပ္ထိပ္ပိုင္းမွာ ေနရာေတြ၊ ရာထူးေတြခြဲတမ္းခ်ေ၀ျခမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ သူတို႔ ကိုယ္ သူတို႔အေတာ္ စိတ္ခ်သြားဟန္တူတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္သန္းေရႊရဲ႕ၾကံ့ဖြတ္ ေတြကိုေျပာ တဲ့မိန္႔ခြန္းမွာ သူ႔ကိုယ္သူ အေတာ္ယံုၾကည္မႈ ရွိတဲ့ ေလသံေတြ ပါေနတာျဖစ္တယ္။
ဘယ္အခမ္းအနားမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ျပည္ပေခါင္းေဆာင္နဲ႔ေတြ႔ရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ နအဖ က တိုင္းျပည္အေျခအေန တညၿငိမ္ေန ပါတယ္လို႔ ေျပာေနတာဟာ သူ႔တပ္ကိုသူပိုင္တယ္လို႔ ယူဆၿပီးေျပာေနတာသာျဖစ္တယ္၊ သူတို႔ေျပာတိုင္းမွာ တိုင္းျပည္အေျခ အေနတညၿငိမ္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕လမ္းျပေျမပံုအတိုင္း ဆက္လုပ္မယ္ဆိုတာ အၿမဲပါတယ္ဆိုတာ သတိထားမိစရာပဲ၊ ဒါေတြက ျပေနတာကေတာ့ နအဖ အေနနဲ႔ လမ္းျပေျမပံုရဲ႕အဆင့္ေလးကို မျဖစ္မေနလုပ္ ေတာ့မယ္ဆိုတာပဲ။
နအဖဟာ ဘာေၾကာင့္မို႔ဒီဆႏၵခံယူပြဲဆိုတဲ့ အဆင့္ေလးကို အင္မတန္စိတ္ထက္ သန္ ေနရတာလဲ၊ ေသခ်ာတာက သူတို႔ အစီအစဥ္အတိုင္းသာ ဆႏၵခံယူပြဲလုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔ အေနနဲ႔ ေထာက္ခံမဲ ၁၀၅ရာခိုင္ႏႈန္းေတာင္ ရေအာင္လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ဘာမွသံသယရွိစ ရာမလိုဘူး၊ သူတို႔ျပခ်င္တဲ့ကိန္းဂဏန္းကို ျပလို႔ရောအင္လုပ္ႏိုင္တယ္၊ ၁၉၇၄ခုႏွစ္တုန္းက ဗိုလ္ေန၀င္းလုပ္ခဲ့တာနဲ႔ တေလာက ပါကစဏတန္က စစ္အာဏာရွင္ မူရွာရာ့ဖ္ လုပ္ျပသြား တာေတြကိုပဲၾကည့္ေတာ့။
တကယ္က နအဖအခုလုပ္ေနေျပာေနတာေတြ မွန္သမွ်ဟာ တခုမွမ်က္စိလည္စရာ မရွိဘူး၊ အင္မတန္ရွင္းေနတာေတြမို႔ အတိုက္အခံေတြအၾကားမွာ ဘာမွအျငင္းမပြားၾကဘူး၊ နအဖအလိုေတာ္ရိေတြေတာင္မွ အသံမထြက္ၾကဘူး၊ (သူတို႔ကို နအဖက ပါးစပ္ပိတ္ခိုင္းထား လို႔လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္)၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ၾကည္ စကားေျပာတယ္ ဆိုတဲ့ လုပ္ဇာတ္ဟာလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို မေဗဒါေရခပ္ခိုင္းသလိုလုပ္ထားတာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကိုယ္တိုင္မေျပာနဲ႔ သာမာန္လူထုေတာင္သိတယ္၊
ဒီေတာ့ အတိုက္အခံေတြ။ အထူးသျဖင့္ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းလုပ္ေနသူေတြဟာ အဲဒီ လမ္းျပေျမပံုအဆင့္ေလးလုပ္လာမွာ အတြက္အခုကတည္းက စဥ္းစားျပင္ဆင္တာေတြ လုပ္ သင့္တယ္၊ အာဏာရွိတဲ့လူနဲ႔ မရွိတဲ့လူနဲ႔တူတာမဟုတ္ဘူး၊ အာဏာရွိတဲ့ လူကလုပ္ခ်င္ရင္ ျမန္တယ္၊ အခ်ိန္ဆိုတာကလည္း ကုန္မွန္းမသိကုန္သြားတတ္တယ္၊ ၿပီးခဲ့တဲ့သံဃာ့အေရး အခင္းႀကီးတုန္းက ကိုယ္က ေနာက္ကလိုက္ရတာမ်ိဳးျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္မဟုတ္လား။
ၿပီးခဲ့တဲ့သံဃာ့အေရးအခင္းႀကီးကို ျပန္ၿပီးသံုးသပ္။ နိဂံုးခ်ဳပ္ၿပီးေေရွ႕လုပ္စရာေတြခ် မွတ္ၾကသင့္ၿပီ၊ ဒါကို ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့ သူေတြက အဓိကလုပ္သင့္တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေရလႈိင္း လံုးေတြလို ျဗံဳးစားႀကီးေပၚေပါက္လာသလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ တုံးတိျပတ္ေတာက္ သြားရသလဲ၊ နအဖ တကယ္လန္႔တာဘာလဲ၊ သူ႔တပ္တြင္းကိုဘယ္လို ဂယက္႐ိုက္ခဲ့သလဲစတာေတြကို ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာ။ ကိုယ့္ဆႏၵအစြဲမပါပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ သံုးသပ္သင့္တယ္။
အဲဒီကေန ဘယ္လိုတိုက္ပြဲပံုစံေတြ က်င့္သံုးလို႔ရမလဲ။ က်င့္သံုးရင္ေကာင္းမလဲ စတာ ေတြကိုလည္း သံုးသပ္။ ဆံုးျဖတ္သင့္ၿပီ၊ ၿပီးရင္ ျပင္ဆင္ရမယ္၊ ဒီတုိင္းျပည္မွာက ဘယ္သူက ပဲျဖစ္ျဖစ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္။ ဘယ္ပံုစံုနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ဒီနအဖစစ္ဗိုလ္ေတြကို ဆန္႔က်င္ ဆႏၵျပတယ္ဆိုတာ တရားတာမွန္တာခ်ည္းပဲ။ ေထာက္ခံရမွာခ်ည္းပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒါမ်ိဳးဟာအ ခ်ိန္မေရြးေပၚေပါက္လာႏိုင္တယ္။
ကိုယ့္ဘက္က ျပင္ဆင္မႈမရွိပဲ တိုက္ရတယ္ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္ရင္အေကာင္းဆံုးပဲ။

ဗၾသ

Read More...

ၾကိဳးစင္ေပၚမွ မွတ္တမ္းမ်ား ... အခဏ္း (၂)

အသက္ငင္ျခင္း
`ေနမင္း၏ေရာင္ျခည္မ်ားႏွင့္
ၾကယ္ပြင့္တို႔၏အလင္းေရာင္မ်ားသာ
ငါတို႔အတြက္ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ေသာ္
ငါတို႔အတြက္ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ေသာ္´
လူႏွစ္ေယက္သည္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ ဓမၼသီခ်င္းတပုဒ္ကို အတိုင္အေဖာက္လည္းမညီဘဲ ေလးတြဲ႔ေသာ အသံမ်ားျဖင့္ သီဆိုေနၾကသည္။ သူတို႔သည္ ေအာက္ဘက္သို႔ ဆန္႔တန္႔ထား ေသာလက္ မ်ားကို ကိုယ္အေရွ႕တြင္ ယွက္ထား၍၊ ျဖဴေဖြးေသာ လုိဏ္ဂူအတြင္း ေလးေဆး ေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ၀ိုင္းႀကီးပတ္လည္ လွည့္ေနၾကသည္။

`... ၀ိဥာဥ္မ်ားလည္း ႏွစ္သိမ့္စဘြယ္
ေဆာင္က်ဥ္း၍ သြားေတာ့မည္
ေကာင္းကင္ဘံု ထုိအေ၀းသို႔လည္း
ေကာင္းကင္ဘံု ထိုအေ၀းသို႔လည္း ... ´
တစံုတေယာက္ကား အနိစၥေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဦးေခါင္းကိုလွည့္ ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ အေလာင္းထည့္ထားေသာ ေခါင္းႏွင့္၊ ေခါင္းရင္းတြင္ ေထာင္ေနေသာ ဖေယာင္းႏွစ္ တုိင္ကို တေစ့တေစာင္းျဖင့္ ျမင္ေကာင္းရာသည္။
`... ထိုဌာနီတြင္ ည၏ေမွာင္မိုက္မႈလည္းကင္း
ထာ၀ရေရာင္ျခည္လည္း
ထြန္းလင္းေနေလသည္ ...´
မ်က္လံုးမ်ားကိုကား ဖြင့္၍ရခဲ့ၿပီ။ အျခားမည္သူ႔ကိုမွ် မေတြ႔။ ဤေနရာတြင္ ဤလူႏွစ္ေယက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွလြဲ၍၊ အျခားမည္သူ တဦးတေယာက္မွ်မရွိ။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ အသုဘေတြးခ်င္းကို မည္သူ႔ အတြက္ ဆိုေနၾကသနည္း။
`... ထာ၀စဥ္လက္ေနေသာ ထိုၾကယ္ပြင့္ကား
ေယ႐ႈသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္တည္း
ေယ႐ႈသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္တညး္။´
ဤသည္ကား အသုဘ၊ ဟုတ္သည္။ အကယ္ပင္ အသုဘျဖစ္ေလသည္။ မည္သူ႔အား ျမႇဳပ္ႏွံ ေနၾကသနည္း။ ဤေနရာတြင္ မည္သူရွိသနည္း။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သာရွိသည္။ ဟုတ္ သည္ - ကၽြန္ေတာ္သာ ရွိသည္။ ဤသည္ကား ကၽြန္ေတာ္၏ အသုဘပင္ျဖစ္ေပသေလာ။ ဒီမွာ ... မိတ္ေဆြတို႔ ... နားေထာင္ၾကစမ္းပါ။ မွားေနၿပီထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္မေသေသးပါဘူး။ အသက္ရွင္ေန တာ မေတြ႔ဘူးလား။ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ကို စကားေျပာေနတာ ျမင္တယ္မဟုတ္လား။ ေတာ္ၾကပါေတာ့ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျမမျမႇဳပ္ၾကပါနဲ႔အံုး။
`ကၽြႏု္ပ္တို႔အား တစံုတဦးက
ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ျခင္းျဖင့္
ႏႈတ္ဆက္ေနသည့္အခါ
ႏႈတ္ဆက္ေနသည့္အခါ ...´
မၾကားၾက၊ နားပင္းေနၾကသေလာ။ ကၽြန္ေတာ္ကပင္ အသံခပ္က်ယ္က်ယ္မေျပာ၍ေလာ။ သို႔မ ဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အကယ္ပင္ ေသဆံုုးခဲ့ၿပီျဖစ္၍၊ ႐ုပ္မရွိေတာ့ေသာ အသံကိုု မၾကားႏိုင္ၾကျခင္း ေလာ။ ကၽြန္ေတာ္၏ ကိုယ္လံုးႀကီးကား ေမွာက္လ်က္သားၿငိမ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မိမိ၏ အသုဘကို မိမိျပန္ၾကည့္ေနရသည္။ ရယ္ဘြယ္ေကာင္းေလစြ။
`... လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္
ေမာ္၍ၾကည့္သည္မွာ
ေကာင္းကင္ဘံု ထိုအေ၀းသို႔
ေကာင္းကင္ဘံု ထိုအေ၀းသို႔တည္း ...´
မွတ္မိပါၿပီ။ တစံုတဦးက ကၽြန္ေတာ့္အား ခဲခဲယဥ္းယဥ္းပင့္မ၍ အ၀တ္မ်ား ၀တ္ေပးခဲ့သည္။ ေနာက္ လူနာတင္ထမ္းစင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့အား သယ္ေဆာင္သြားၾကသည္။ စႀကၤန္တေလွ်ာက္တြင္ သံခြာသံမ်ား ဟိန္းေနခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ... ထို႔ထက္လြန္၍ကား ဘာမွ်မသိေတာ့၊ ထို႔ထက္လြန္၍ကား ဘာမွ်မသိ၊ ဤသည္ကား ကၽြန္ေတာ္၏ အစြမ္းကုန္ပစ္ျဖစ္သည္။
`... ထိုဌာနိအား ထာ၀ရအလင္းေရာင္
အၿမဲတေစ ၀င္းေနသည္လည္း ... ´
သို႔ေသာ္ ဤကိစၥကား အဓိပၸာယ္လံုး၀မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္ကား အသက္ရွင္ေနသည္။ ေ၀းလံေသာ နာက်င္မႈုတရပ္ကိုခံစားေနရသည္။ ေရလည္း ငတ္ေသးသည္။ လူေသေကာင္ဟူသည္ကား ေရမဆာတတ္။ ရွိသမွ်အားတို႔ကို အစြမ္းကုန္ညႇစ္ထုတ္လ်က္၊ လက္ကိုလည္း လႈပ္ရွားရန္ ႀကိဳးစားလုိက္သည္တြင္၊ သဘာ၀မက်ေသာ အသံုးစိမ္းႀကီးတသံသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္တြင္းမွ ပြင့္ထြက္သြားသည္။
- ေရ
အခုမွပဲေလ၊ လူႏွစ္ေယာက္လည္း ၀ိုင္းႀကီးပတ္လည္ေလွ်ာက္ေနရာမွ ရပ္သြားသည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚသို႔ ငံု႔မိုးလ်က္ၾကည့္ေနၾကသည္။ တေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို ပင့္လ်က္ ေရခရားကို ပါးစပ္သို႔ ေတ့ေပးသည္။
- ေမာင္ရင္၊ တခုခုျဖင့္ စားအံုးမွေပါ့။ ႏွစ္ရက္ၿပီ၊ ေရခ်ည့္ပဲ ေသာက္ ... ေသာက္ေနတာ။
ဘာေတြပါလိမ့္၊ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီတဲ့လား။ ဒီေန႔ ဘာေန႔လဲ။
တနလၤာေန႔။
တနင္းလၤာေန႔။ ကၽြန္ေတာ္အဖမ္းခံရသည္မွာ ေသာၾကာေန႔ျဖစ္သည္။ ေခါင္းကလည္း ေလးလွ ခ်ည့္။ ေရကျဖင့္ ရင္ကိုေအးေစလုိက္တာ။ အိပ္ ... အိပ္ပါရေစ။ ေရတြင္း၏ မွန္သာရင္ျပင္ကို ေရတ ေပါက္က ဆင္းသက္လႈပ္ရွားလိုက္သည္။ ဤသည္ကား ေတာင္ေပၚရွိ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းကေလးမွ စမ္း ေရဦး။ ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္၊ ေရာကလန္ေတာင္ေျခရွိ ေတာေစာင့္၏ တဲနံေဘး၌ျဖစ္ပါသည္။ ထင္းရွဴး ေတာထဲတြင္ကား မိုးတစိမ့္စိမ့္ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ရြာေနသည္ ... အိပ္ရတာ အရသာရွိလိုက္တာေလ ...
... ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္၍ႏိုးလာေသာအခါတြင္ကား အဂၤါေန႔ညေနသို႔ ေရာက္ေနေလၿပီ။ ေခြး ႀကီးတေကာင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚသို႔ မိုး၍ရပ္ေနသည္။ ေခြး၀ံပုေလြမ်ဳိးျဖစ္သည္။ လွပနက္နဲ ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့အား စူးစမ္းၾကည့္႐ႈေနသည္။
- မင္း ဘယ္အိမ္မွာေနခဲ့သလဲ။
အို ဟုတ္ေသးပါဘူးေလ။ ေခြးကေမးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အသံကား တစံုတေယာက္၏ အ သံျဖစ္သည္။ မွန္သည္ ဤေနရာတြင္အျခားသူတေယာက္ ရပ္ေနသည္။ ဘြတ္ဖိနပ္ွရွည္ႀကီးတရံကို ျမင္ ရသည္။ ေနာက္ထပ္ ဖိနပ္ရွည္တရံႏွင့္ စစ္သားေဘာင္းဘီမ်ား သို႔ေသာ္ ... အထက္သုိ႔ကား မၾကည့္ ႏုိင္ေတာ့။ ေမာ့္ၾကည့္ရန္ ႀကိဳးစားသည့္အခါ၀ယ္ ေခါင္းဆီက ယစ္၍ယစ္၍မူးလာသည္။ အမယ္ေလး ... ဂ႐ုစိုက္ေနရမွာလား။ ေအးေအးေဆးေဆး အိပ္စမ္းပါရေစအံုး ...
ဗုဒၶဟူးေန႔။
ဓမၼသီခ်င္းမ်ားကို သီဆိုခဲ့ၾကသည့္ လူႏွစ္ေယာက္ကား ယခုအခါတြင္ စားပြဲ၌ထိုင္ကာ ေျမပန္း ကန္မ်ားထဲမွ တစံုတရာကို ႏႈိက္၍ႏႈိက္၍စားေနၾကသည္။ ယခုေတာ့ သူတို႔အား ခြဲခြဲျခားျခားမွတ္မိပါၿပီ။ တေယာက္ကား ခပ္ငယ္ငယ္၊ ဒုတိယတေယာက္ကား အရြယ္ပို၍ရင့္သည္။ ယခုမူ ဘုန္းႀကီးမ်ားႏွင့္ လည္း မတူၾကေတာ့။ လိုဏ္ဂူသည္လည္း လိုဏ္ဂူမဟုတ္ေတာ့၊ သာမန္ အက်ဥ္းခန္းတခန္းသာျဖစ္ သည္။ ၾကမ္းျပင္မွ ပ်ဥ္ခ်ပ္မ်ားကား ကၽြန္ေတာ္မ်က္ေစ့ေအာက္မွ တေျပးတည္းေျပး၍ စုသြားကာ၊ ၎ တုိ႔၏အဆံုးတြင္မူ ေလးလံနက္မႈိင္းေသာ တံခါးႀကီး .....
ေသာ့ခေလာက္အတြင္းသို႔ ေသာ့သြင္းသံၾကားရသည္။ လူႏွစ္ေယာက္လည္း ထိုင္ေနရာမွ ခုန္ ၍ထၾကကာ၊ သတိအေနအထားႏွင့္ ရပ္လိုက္သည္။ အက္ဆက္စ္ယူနီေဖာင္း၀တ္ ႏွစ္ေယာက္ ၀င္လာ ၍ ကၽြန္ေတာ့္ကိုအ၀တ္အစားမ်ား၀တ္ေပးရန္ အမိန္႔ေပးၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္အထိ - ေဘာင္းဘီေျခအိုး တဘက္တဘက္၊ ရွပ္အကႌ်လက္အိုး တဘက္တဘက္တြင္ နာက်င္မႈမ်ား မည္မွ်ခိုေအာင္းေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး - သူတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္အား လူနာထမ္းစင္ေပၚသို႔ တင္ကာ၊ ေလွခါးတေလွ်ာက္မွ ေန၍ ေအာက္ဘက္သုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားၾကသည္။ စႀကၤန္တေလွ်ာက္လံုး သံခြာသံမ်ား ဟိန္းေနခဲ့သည္ … တခါ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သယ္ေဆာင္သြားတုန္း သတိလစ္သြားတာေတာင္ ဆက္ၿပီးသယ္သြားၾကတဲ့ လမ္းဒီလမ္းကိုး။ ဘယ္ကိုေခၚသြားၾကမလုိ႔လဲ၊ ဘယ္ငရဲမွာ အဆံုးသတ္မွာလဲ။
ပန္းကရာ့စ္ ေပါလိစုိင္း၊ ဂဲဖဲန္းဂနစၥ ရွိ သုန္သုန္မႈန္မႈန္ႏွင့္ ေဘာ္ေရႊျခင္းကင္းမဲ့လွေသာ ဧည့္ခံ႐ံုး ခန္း။ သူတို႔လည္း ကၽြန္ေတာ့္အား ၾကမ္းျပင္ေပၚသုိ႔ ခ်လိုက္ၾကသည္။ ေဒါသျဖင့္ မႈတ္ထုတ္လုိက္ေသာ ဂ်ာမန္အသံ၏ ေမးခြန္းကိုခ်က္အသံက စိတ္ရင္းေကာင္းသကဲ့သို႔ ဟန္ေဆာင္ယင္း ဘာသာျပန္ေပး သည္။
- မင္း သူ႔ကို သိသလား။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ေမးကို လက္ျဖင့္ထိန္း၍ ၾကည့္လိုက္သည္။ လူနာတင္ထမ္းစင္ ေရွ႕တြင္ ပါးမို႔ကေလးမ်ားႏွင့္ မိန္းကေလးခပ္ရြယ္ရြယ္တေယာက္ ရပ္ေနသည္။ ၀င့္၀င့္ႂကြားႂကြား၊ မား မားမတ္မတ္ကေလး ရပ္ေနသည္။ အာခံသည့္အေနျဖင့္ မဟုတ္ပဲမြန္ျမတ္ေသာ အမူအရာျဖင့္ေခါင္းကို ခပ္ေမာ့ေမာ့ ပင့္ထားရာမွ၊ ကၽြန္ေတာ့္အား ျမင္သာ႐ံုႏႈတ္ဆက္သည့္ အမူအရာျပႏိုင္႐ံုသာ မ်က္လႊာမ်ား ကို ႏွိမ့္ခ်ထားသည္။
- မသိဘူး။
ထုိ႐ုန္႔ရင္း ၾကမ္းတမ္းေသာ ညတုန္းက၊ သူ႔အား ပက္ခ်က္နန္းေတာ္ထဲတြင္ ရိပ္ကနဲေတြ႔မိ ေကာင္း ေတြ႔မိခဲ့မည္ဟု အမွတ္ရသည္။ ယခု ဒုတိယအႀကိမ္ ေတြ႔ဆံုျခင္းျဖစ္သည္။ တတိယအႀကိမ္ အျဖစ္ႏွင့္ကား မေတြ႔ရေတာ့။ ေတြ႔မ်ားသာ ေတြ႔ရလွ်င္၊ ဤေနရာ၌ က်က္သေရရွိစြာ ရပ္တည္ေနခဲ့ပံုအ တြက္ သူ၏လက္ကိုညႇစ္၍ ႏႈတ္ဆက္လုိလွေပသည္။ ထိုအမ်ဳိးသမီးကား အာရ္ေနာ့ရွိ၊ ေလာရဲန္႔ဇ္၏ ဇနီးျဖစ္၍၊ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္ မာရွယ္ေလာေက်ညာၿပီး ရက္အနည္းငယ္အတြင္း ကြပ္မ်က္ျခင္းခံရသည္။
ေပါလိစုိင္း၊ ဂဲဖဲန္းဂနစၥ - (ဂ်ာမန္စကား - ပုလိပ္အခ်ဳပ္ေထာင္ႀကီး)
- ဒါေပမယ့္သူ႔ကိုေတာ့ မင္းမုခ်သိရမယ္။
အာညိခ်္ကာ၊ ယီရာစေကာဗား။ ဘုရားေရ၊ အာညိခ်္ကာ … ခင္ဗ်ား ဘယ့္နဲ႔ ဒီကိုေရာက္လာရ တာလဲ။ ခင္ဗ်ားနာမည္ကို ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္ဘူး ေနာ္၊ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ နားလည္လား။ မသိဘူးေနာ္။
- မသိဘူး။
- လိမၼာစမ္းပါ၊ ကိုယ့္လူရာ။
- မသိဘူး။
- ယူးလာ၊ ဖံုးေနလို႔လဲမထူးေတာ့ပါဘူးရွင္ - အာညိခ်္ကာက ၀င္၍ေျပာလိုက္သည္။ လက္ကိုင္ပု၀ါကို ဆုတ္ကိုင္ထားေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ား၏ မသိမသာတုန္ဆက္မႈကေလးကသာ သူ၏စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို မလံုမလဲျဖစ္ေစသည္ - မထူးေတာ့ပါဘူး၊ ကၽြန္မကိုေဖာ္တဲ့ ေဖာ္ေကာင္က ရွိေနၿပီပဲ။
- ဘယ္သူလဲ။
- တိတ္ - ေပၚလာမည့္အေျဖကို တစံုတေယာက္က ၀င္၍တားလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူကကၽြန္ေတာ့္ အားႏႈတ္ဆက္ရန္ ငံု႔၍လက္လွမ္းေပးသည့္အခါတြင္၊ သူ႔အားၾကမ္းတမ္းစြာ တြန္းထုတ္ပစ္လုိက္ၾက သည္။
- အာညိခ်္ကာရယ္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနာက္ေပၚလာသည့္ ေမးခြန္းမ်ားကိုမၾကားေတာ့။ အက္ဆက္စမန္းႏွစ္ ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အား အက်ဥ္းခန္းသို႔ သယ္ယူသြားပံု။ ထမ္းစင္ကို ႐ုန္႔ရင္းစြာ ခါယင္းေတာ့ယင္း၊ ထုိသို႔အနာမည့္အစား လည္ပင္းႀကိဳးတန္းလန္းႏွင့္ ယီးေလးမခိုခ်င္သေလာဟု ေမးပံုတို႔ကိုပင္ အေ၀းမွ မနာမက်င္ႏုိင္ေသာ ပြဲၾကည့္သမားကဲ့သို႔သာ ထိေတြ႔ပါေတာ့သည္။
ယူးလာ - ဗမာအမည္မ်ားကို အဖ်ားဆြတ္ေခၚၾကသကဲ့သို႔ ခ်က္ကိုယ္ပုိင္အမည္မ်ာကို ရင္းႏွီးသည့္သ ေဘာ၊ ခ်စ္စႏိုးသေဘာျဖင့္ တမ်ဳိးျပင္၍ေခၚေလ့ရွိၾကသည္။ သို႔ျဖင့္ ယူးလိယုစ္အစား ယူးလာ သုိ႔မဟုတ္ ယူးလက္။ ဂုစတာအစား ဂုစတီနာ။ စသည္ျဖင့္ ေခၚေ၀ၚၾကသည္။
ၾကာသာပေတးေန႔။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ သိတတ္စျပဳပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေထာင္က်ဘက္ တဦးျဖစ္ ေသာ သူငယ္မွာ ကားရလစ္ ဟုေခၚသည္။ အရြယ္ပို၍ရင့္ေသာ အျခားသူကား `အဘ´ ဟုအမည္တြင္ သည္။ သူတို႔က မိမိတို႔၏ ဇာတ္လမ္းအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ့အား ေျပာျပၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အစစအရာရာတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ေခါင္းတြင္း၌ ႐ႈပ္ေထြးကုန္ေလသည္။ မိုင္းတြင္းတတြင္း။ ခံုတန္း လ်ားေပၚတြင္ ထိုင္ေနၾကေသာ ကေလးမ်ား။ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံကို ၾကားရသည္။ တေနရာ၌ မီး ေလာင္ေနသည္ ထင္သည္။ ဆရာ၀န္တေယာက္ႏွင့္ အက္ဆက္စ္ သူနာျပဳတေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ထံ လာၾကသည္ဟု ဆုိသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အေျခအေနမွာ ထင္သေလာက္မဆိုး၊ ပစ္တုိင္းေထာင္ ျပန္၍ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ဆိုသြားၾကသည္ဟူ၍ေျပာသည္။ ယင္းသို႔လွ်င္ `အဘ´ ကေျပာသည္။ သူကလည္း အေရးတယူျပန္ေျပာ၊ ကားရလစ္ကလည္း အားတက္သေရာႀကီး ေထာက္ခံျပန္ေသာေၾကာင့္၊ ေ၀ဒနာ ကို ကုိယ္တုိင္ခံစားေနရေသာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေစတနာႏွင့္လည္ဆယ္ၾကရွာသည္တကား ဟူ၍သာ သေဘာပိုက္ရပါေတာ့သည္။ ေကာင္းမြန္လွေသာ အသိုင္းအ၀ိုင္းပါေပ။ သူတို႔ေျပာသမွ် မယံုၾကည္ႏိုင္ သည့္အတြက္ပင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါေသးသည္။
ေန႔လည္ပုိင္း
အက်ဥ္းခန္းတံခါးပြင့္သြားကာ ေခြးတေကာင္သည္ အသံမျမည္ဘဲ ေျခဖ်ားေထာက္၍ ေျပး၀င္ လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ေခါင္းနားတြင္ရပ္တန္႔ကာ စူးစူးစမ္းစမ္းၾကည့္႐ႈျပန္ပါသည္။ တဖန္ဖိနပ္ရွည္ႀကီး ႏွစ္ရံ၊ ယခုေတာ့သိပါၿပီ။ ဖိနပ္တရံကား ေခြးပိုင္ရွင္၊ ပန္းကရာ့စ္ ေထာင္မွဴး၏ ဖိနပ္မ်ားျဖစ္လ်က္ အျခား ဖိနပ္တရံကုိပုိင္သူကား ထိုတညကၽြန္ေတာ့္ကို စစ္ေဆးေမးျမန္းၾကစဥ္ ႀကီးမွဴးေခါင္းေဆာင္ခဲ့ေသာ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး ဌာနမွဴးပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ အရပ္၀တ္ အရပ္စားေဘာင္းဘီ။ ကၽြန္ေတာ္၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ထုိေဘာင္းဘီတေလွ်ာက္ ေမာ့၍ၾကည့္လိုက္သည္ ဟုတ္သည္၊ သူ႔ကို က်ေနာ္သိ သည္။ ထိုသူကား ဖမ္းဆီးသည့္တပ္စိတ္ကို ေခါင္းေဆာင္ခဲ့သည့္ ပုလိပ္အရာရွိ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ျဖစ္ သည္။ သူသည္ ကုလားထုိင္တလံုး၌ ၀င္၍ထိုင္ကာ က်ေနာ့္အား စစ္ေဆးေမးျမန္းျပန္ပါသည္။
- မင္းရဲ႕ဇာတ္ကေတာ့ ပ်က္ပါၿပီကြာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကာကြယ္လို႔ေတာ့ ရအံုးမယ္၊ ဖြင့္သာေျပာ ေပေတာ့။
သူက စီကရက္တလိပ္ထုတ္ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က လက္မခံ။ ထုိစီးကရက္ကို ႏုိင္ေအာင္ ကိုင္ႏိုင္မည္လည္းမဟုတ္။
- မင္း ဘာ့က္စ္ တို႔အိမ္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနခဲ့သလဲ။
ဘာ့က္စ္တို႔အိမ္ … ဒါကိုလဲ သိသကိုး … သူတို႔ကို ဘယ္သူကမ်ား ဖြင့္ေျပာလုိက္ပါလိမ့္။
- ကဲ၊ ျမင္တယ္မဟုတ္လား၊ ဒို႔ အားလံုးသိတယ္ကြ။ အကုန္သာ ဖြင့္ေျပာေပေတာ့။
ခင္ဗ်ားတို႔ အကုန္လံုးသိတယ္ဆိုယင္၊ က်ဳပ္က ဘာမ်ားထပ္ၿပီးေျပာေနရအံုးမွာလဲ။ က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ရဲ႕ဘ၀ကို အလဟႆျဖဳန္းတီးခဲ့တဲ့ လူစားးမဟုတ္ဘူး၊ ဒီဘ၀ရဲ႕ အဆံုးသတ္ကိုလဲ အပ်က္ဆီးခံ မွာမဟုတ္ဘူး။
စစ္ေဆးျခင္းကား တနာရီၾကာသည္။ မေငါက္မငန္း။ ေမးခြန္းကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ထပ္၍ ထပ္၍ ေၾကာ့သည္။ အေျဖမရလွ်င္ ဒုတိယေမးခြန္း၊ တတိယေမးခြန္း၊ ဒႆမ။ ဆင့္၍ဆင့္၍လာသည္။
- ဒါေလာက္ေတာင္ ထုိင္းရသလားကြ။ ဒါအဆံုးသတ္ပဲဟာ။ နားလည္လား။ မင္းတို႔ လံုးလံုးႀကီး႐ႈံးၿပီပဲ။
- ႐ႈံးတာက က်ဳပ္တေယာက္တည္း ႐ႈံးတာပါ။
- ကြန္ျမဴးန္ေတြ ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ယံုတုန္းပဲလား။
- ဒါေပါ့။
- ခုထက္ထိ ယံုတုန္းပဲတဲ့လား - တာ၀န္ခံက ဂ်ာမန္ဘာသာျဖင့္ ေမးသည္ကို၊ အရာရွိ အရပ္ရွည္ရွည္ က ဘာသာျပန္ေပးသည္ - ႐ုရွေတြ အႏိုင္ရလိမ့္မယ္လို႔ ယံုတုန္းပဲတဲ့လား။
- ဒါေပါ့၊ အဆံုးသတ္ဟာ ဒီတလမ္းပဲရွိတာ။
ကၽြန္ေတာ္ကား ႏြမ္းနယ္လ်က္ရွိၿပီ။ အငိုက္မိမသြားေစရန္ ရွိသမွ်အင္အားမ်ားျဖင့္ ေတာင့္ထား ခဲ့သည္။ ယခုမူ ဒဏ္ရာနက္နက္မွ ေသြးဒလေဟာထြက္သကဲ့သုိ႔ သတိလည္း ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ လြတ္စ ျပဳေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္အား လက္လွမ္းေပး၍ ႏႈတ္ဆက္သြားၾကသည္ကို ေတြ႔ထိလိုက္ေသးသည္ - ပံု ပန္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ နဖူးျပင္ေပၚတြင္ ေသမင္း၏အမွတ္အသားကို ဘတ္ၾကားမိၾကဟန္တူသည္။ မွန္ေပသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ္ တုိင္းျပည္မ်ားမွ အာဏာပါးကြက္သားတို႔သည္၊ အမိန္႔အတိုင္း မကြပ္မ်က္မီ၊ ေသဒဏ္သင့္သူ၏နဖူးကို နမ္း႐ႈံ႕ေသာဓေလ့မ်ဳိးပင္ ထားခဲ့ဘူးၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။
ညေနပိုင္း။
လက္ယွက္ထားသည့္ လူႏွစ္ေယာက္သည္၊ တေယာက္ေနာက္မွ တေယာက္ ၀ုိင္းႀကီးပတ္ လည္ ေလွ်ာက္ေနၾကသည္။ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ ဓမၼသီခ်င္းတပုဒ္ကို အတုိင္အေဖာက္လည္း မညီဘဲ ေလးတြဲ႔ေသာ အသံမ်ားျဖင့္ သီဆိုေနၾကသည္။
“ေနမင္း၏ ေရာင္ျခည္မ်ားႏွင့္
ၾကယ္ပြင့္တို႔၏ အလင္းေရာင္မ်ားသာ
ကၽြႏု္ပ္တို႔အတြက္ ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ေသာ္ ...”
အမေလး ... ကိုယ့္လူတို႔ ... ကိုယ့္လူတို႔ကလဲဗ်ာ။ ေတာ္ၾကစမ္းပါေတာ့။ ခင္ဗ်ားတို႔သီခ်င္းက ေကာင္းယင္ေတာ့ ေကာင္းမွာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ဟာ ေမေဒးအႀကိဳေန႔ခင္ဗ်။ ေမေဒးဆိုတာ လူ႔ေလာက တ၀ွမ္းလံုးမွာ အလွပဆံုး၊ အရြင္ျပဆံုးပြဲေတာ္မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လန္းဆန္းေသာ သီခ်င္း တပုဒ္ကို ဆိုၾကည့္သည္။ သို႔ေသာ္ ကားရလစ္က တဘက္သို႔လွည့္သြား၍ အဘချမာ မ်က္ရည္သုတ္ရ သည့္အထိ၊ ပုိ၍စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာျဖစ္သြားပံုရသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က အညံ့မခံဘဲ ဆက္၍ဆို သြားသည္တြင္၊ သူတို႔လည္း ေရာ၍၀င္လာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ေက်နပ္စြာ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါ ေတာ့သည္။
ေမေဒးေန႔၏၏ နံနက္ေစာေစာပိုင္း။
ေထာင္ေျမႇာ္စင္မွ နာရီသည္ သံုးခ်က္တိတိ ႐ုိက္ခတ္လုိ္က္ေလသည္။ ထိုအသံကို ပဌမဦးဆံုး အႀကိမ္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ႀကီးၾကားရသည္။ အဖမ္းခံရသည့္ အခ်ိန္မွစ၍တြက္လွ်င္ ျပည့္ျပည့္၀၀ သတိျပန္လည္သည္မွာ ယခအခါ ပဌမဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္ေလသည္။ သန္႔ရွင္းေသာေလေျပသည္ ျပဴတင္း ေပါက္မွလွ်ံဆင္းလာလ်က္၊ ၾကမ္းေပၚရွိကၽြန္ေတာ္၏ ေကာက္႐ိုးေမြ႔ရာကို ဆြ၍ေနသည္။ တမဟုတ္ခ်င္း ပင္၊ ေကာက္႐ိုးစမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ရင္ပတ္ႏွင့္၀မ္းဗိုက္အား တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ႀကီး တြန္းထိုးေန ၾကသည္ကို ခံစားရသည္။ တကိုယ္လံုးတြင္လည္း တကြက္မွ်မလပ္ေအာင္ အကိုက္အခဲေပါင္း တ ေထာင္ျဖင့္ ကို္က္ခဲနာက်င္ေနကာ၊ အသက္ရွဴရလည္း ၾကပ္တည္းလာသည္။ ထုိအခိုက္၊ ျပဴတင္းေပါက္ ကိုဖြင့္လုိက္သကဲ့သုိ႔ ရွင္းလင္းျပတ္သားေသာ အသိဓာတ္လည္းေပၚလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား အသက္ငင္ေနေလၿပီ။
ေသမင္းႀကီး ခင္ဗ်ားကို ေစာင့္ေနလိုက္ရတာဗ်ာ၊ ၾကာလွပါၿပီေကာ။ ဒါနဲ႔မ်ားေတာင္ ဟုိတ ေလာတုန္းကဆိုရင္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႔ဘို႔ႏွစ္ေတြ အေျမာက္အမ်ားလိုေသးတယ္လုိ႔ ထင္ေနေသးတယ္။ လြတ္လပ္တဲ့လူ႔ရဲ႕ဘ၀ကုိ ျပန္ေရာက္လိမ့္အံုးမယ္၊ အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီး လုပ္ႏိုင္အံုးမယ္၊ အခ်စ္စိတ္ ေတြအမ်ားႀကီးေမြး၊ သီခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးဆို၊ ကမၻာတ၀ွမ္းလံုးကိုလဲ ေလွ်ာက္ၿပီးေလလြင့္လုိက္အံုးမယ္ လုိ႔ေတာင္ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ေသးတယ္၊ အမွန္က ကၽြန္ေတာ္ဟာ အခုမွ အေတာင္အလက္စံုစျပဳရတာပါ။ အားေတြလဲ အမ်ားႀကီး ... အမ်ားႀကီးရွိေနခဲ့ေသးတယ္။ အခုေတာ့ ဒီအားေတြ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ ကုန္လုပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘ၀ကိုခ်စ္ခဲ့တယ္။ ဘ၀ရဲ႕အလွအတြက္ စစ္ေျမေပၚကို ကၽြန္ေတာ္ထြက္ခဲ့တယ္။ လူအေပါင္းတို႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့တယ္။ ဒီအခ်စ္ကို ခင္ဗ်ားတုိ႔က တံု႔ျပန္ၾကတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ ေတာ္ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခင္ဗ်ားတို႔နားမလည္ၾကတဲ့အခါမွာေတာ့၊ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစံုတေယာက္ကို ထိခုိက္စရာလုပ္မိခဲ့မယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခြင့္ လႊတ္ၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္က တစံုတဦးကို စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာျပဳလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ အဲဒီကိစၥကို ေမ့သာပစ္ လုိက္ပါေတာ့။ ၀မ္းနည္းမႈဆိုတာဟာ ကၽြန္ေတာ့္နာ္မည္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ တြဲမေနပါေစနဲ႔။ အဲဒါပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေသတမ္းစာ။ ဒီေသတန္းစာဟာ ေဖေဖ၊ ေမေမ၊ ကိုကို႔ညီမေလးတို႔ဘို႔။ ၿပီးေတာ့ မင္းဘို႔ကြဲ႔ ေမာင့္ဂုစတီနာ။ ရဲေဘာ္တို႔၊ ဒီေသတန္းစာဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ဘို႔၊ ကၽြန္ေတာ္ခင္မင္ခဲ့တဲ့ လူေတြအားလံုး အတြက္ပါပဲ။ ပူေဆြးမႈဆိုတဲ့ သဲမႈန္႔ေတြ မ်က္လံုးထဲ၀င္ေနတာကို၊ မ်က္ရည္က ေဆးေက်ာပစ္ႏိုင္ တယ္ဆိုယင္ေတာ့၊ ခဏတျဖဳတ္ေလာက္ငိုၾကေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ယူၾကံဳးမရျဖစ္မေနၾကပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ေလာကႀကီးမွာ ေနခဲ့တာဟာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတြက္ပါ။ အခုလဲ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတြက္ အသက္ကိုေပးေတာ့ မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဂူေပၚမွာ ၀မ္းနည္းမႈနတ္သၼီးရဲ႕႐ုပ္တုကို တင္ထားၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ မတရားရာက်ေနလိမ့္မယ္။
ေမေဒးေန႔။ ဤအခ်ိန္မ်ား၀ယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ၿမိဳ႕ဆင္ေျခဖံုးမ်ား၌ အိပ္ရာမွထ၊ အလံမ်ား ကို ျပင္ဆင္ခဲ့ၾကသည္။ ဤအခ်ိန္မ်ားတြင္ ေမေဒးေန႔ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ပြဲအတြက္၊ ေမာ္စကုိၿမိဳ႕ေတာ္ လမ္းမမ်ားေပၚ၌ ပဌမလူစုလူေ၀းမ်ား ေပၚလာစၿမဲျဖစ္သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ကား သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေသာလူတို႔သည္ မႏုႆလူသား၏ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေနာက္ဆံုးတုိက္ပြဲႀကီး ဆင္ႏႊဲေနၾက ေလၿပီ။ ယင္းတိုက္ပြဲတြင္ လူေပါင္း ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာလည္း က်ဆံုးေနၾကသည္။ ထိုက်ဆံုးသူတို႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း တေယာက္အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ ဤစာရင္းထဲတြင္ ပါ၀င္ရျခင္း၊ ေနာက္ဆံုးတုိက္ပြဲ ၀င္ႏႊဲသူတို႔၏ စာရင္းတြင္ ပါ၀င္ရျခင္းကား ေကာင္းမြန္လွေပစြ။
သို႔ေသာ္ ေသေဇာင္ေနျခင္းကား မေကာင္း။ မြန္း၍ေနသည္။ အသက္မရွဴႏိုင္။ လည္ေခ်ာင္းထဲ တြင္လည္း ဂလုိ္င္ျခစ္သံကို ၾကားရသည္။ ဒီအသံေၾကာင့္ ေထာင္က်ေဘာ္ ေထာင္က်ဘက္မ်ား ႏိုးသြား မည္ကို စုိးရေသးသည္။ အကယ္၍ ေရအနည္းငယ္ႏွင့္ ဆြတ္လုိက္ရမည္ဆိုလွ်င္ ... သို႔ေသာ္ ခရား တြင္းမွေရကား ကုန္ေနေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေျခလွမ္းေျခာက္လွမ္းမွ်အကြာ၊ အက်ဥ္းခန္းေထာင့္ရွိ ကမုတ္ထဲတြင္ကား ေရလုိခ်င္သေလာက္ရႏိုင္မည္။ သို႔ေသာ္ ထုိေနရာသို႔ အေရာက္သြားရန္ အားရွိမွ ရွိပါမည္ေလာ။
ေသျခင္း၏ဂုဏ္ရည္သည္ မည္သူတဦးတေယာက္ကုိမွ် မႏႈိးမိျခင္းအေပၚတြင္တည္ေနဘိသည့္ အလား၊ ကၽြန္ေတာ္သည္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ တြား၍တြား၍သြားသည္။ သို႔ႏွင့္ လုိရာသို႔ေရာက္ သြားကာ၊ ေရဆြဲအိမ္သာ ကမုတ္တြင္းမွေရကုိ တက်ဳိက္ၿပီးတက်ဳိက္ ေသာက္ေနခဲ့ပါသည္။ ထုိသို႔ေရ ေသာက္ေနသည္မွာ မည္မွ်ၾကာသြားသည္မသိ၊ ျပန္၍တြားသြားသည္မွာလည္း မည္မွ်ၾကာသည္မသိ။ သတိဟူသ၍ကား ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ ဖယ္ခြာစျပဳေနျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္ေမာင္းမွ ေသြးေက်ာ ကို စမ္းၾကည့္မိသည္။ အထိအေတြ႔ဟူ၍ လံုး၀မခံစားရ။ ကၽြန္ေတာ္၏ႏွလံုးသည္ လည္ေခ်ာင္းအထိ ထိုး တက္သြား၍ ယခုျပင္းထန္ေသာ အဟုန္ျဖင့္ ေအာက္သို႔က်လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုႏွလံုးသား ႏွင့္အတူ က်ဆင္းလာသည္။ အၾကာႀကီးပင္ က်ဆင္းေနခဲ့သည္။ လမ္းခုလတ္တြင္ ကားရလစ္၏အသံ ကို ၾကားလုိက္ရေသးသည္။
- အဘ၊ အဘ၊ ၾကားလားဗ်ဳိ႕၊ ဒီလူ႔ခမ်ာ တည္းတည္းကေလးပဲ က်န္ေတာ့တယ္။
... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...
နံနက္ပိုင္းတြင္ ဆရာ၀န္ေရာက္လာသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားကား ေနာက္အေတာ္ႀကီးၾကာမွ ျပန္လည္ၾကားသိရျခင္းျဖစ္ သည္။
ဆရာ၀န္ေရာက္လာ၍ ကၽြန္ေတာ့္အား စမ္းသပ္ၾကည့္ကာ၊ ေခါင္းကိုခါေလသည္။ ေနာက္ေဆး ခန္းသို႔ျပန္သြား၍၊ ယမန္ေန႔ညက ကၽြန္ေတာ့္အမည္တပ္ကာ၊ အသင့္ျပင္ထားခဲ့ေသာ ေသစာရင္းလက္ မွတ္ကို ဆုတ္ပစ္လုိ္က္သည္။ ၎ေနာက္ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ပညာရွိ၏၀န္ခံခ်က္အေနျဖင့္ ေက်ညာသမႈ ျပဳလုိ္က္ေလသည္။
- သန္လို္က္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း၊ ျမင္းနဲ႔ေတာင္ နင္လားငါလားပဲ။

Read More...

Thursday 6 December 2007

ျခေသၤ့မင္းကဲ့သုိ႔ေသာ ျပည္သူ၊ ေခြးႏွင့္တူေသာ စစ္အုပ္စု

(ကိုရင္ေဒါင္း)

၁။
“ျခေသၤ့ဟာ သူ႔ကုိပစ္လုိက္တဲ့ အဆိပ္လူးျမား လာရာအရပ္ကုိ ရွာေဖြၾကည့္႐ႈတယ္။”
“ေခြးသတၱ၀ါကေတာ့ သူ႔အပါး က်လာတဲ့ ခဲလုံးကုိသာ ေဒါသတႀကီးလုိက္လံ ကုိက္ခဲတယ္။”
ျခေသၤ့နဲ႔ ေခြးသတၱ၀ါ မကြာလား ?
အေျမာ္အျမင္ရွိသူမ်ားဟာ ျပ၏နာ သေႏၶတည္ေမြးဖြားရာ အေၾကာင္းတရားကုိ ရဲရဲရွာေဖြေဖာ္ထုတ္တယ္။ အရင္းခံအေၾကာင္းတရားကုိပယ္သတ္ၿပီး ျဖစ္ေပၚေနတဲ့အက်ဳိး ဆက္ဆုိးက်ဳိးကုိ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစတယ္။
လူ႔အႏၱေတြကေတာ့ ျပႆနာရဲ အရင္းခံအေၾကာင္းတရားကုိ မရွာေဖြ။ မပယ္သတ္ဘဲ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ရလဒ္ ဆုိးက်ဳိးကုိသာ ဆတက္ထမ္းပုိး တုိးပြားေစတယ္။

ျမန္မာျပည္သူေတြ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနရတဲ့ ပင္မအေၾကာင္းခံတရားဟာ စစ္အာဏာ ရွင္စနစ္ ျဖစ္တယ္ ဆုိတာကုိ ၂၀၀၇-စက္တင္ဘာ လူထုအေရးေတာ္ပုံႀကီးကတဆင့္ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြက ေဖာ္ထုတ္ျပသခဲ့ၾကတယ္။ ရလဒ္ဆုိးက်ဳိးကုိ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစဖုိ႔။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကုိ ဖ်က္သိမ္းၿပီး ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြး အေျဖရွာေရးကတဆင့္ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဆီ ခရီးႏွင္ဖုိ႔လည္း အေျမာ္အျမင္ရွိစြာ ေတာင္းဆုိခဲ့ၾကတယ္။
နအဖ စစ္အုပ္စုကေတာ့ သူ႔ဆီပစ္လုိက္တဲ့ခဲလုံးကုိ ေဒါသတႀကီး လုိက္ကုိက္တဲ့ေခြးလုိ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာအေရး ဆုိလာတဲ့ ရဟန္းရွင္ လူျပည္သူေတြကုိပဲ ရန္မူခဲ့တယ္။ လက္နက္နဲ႔အၾကမ္း ဖက္ၿဖိဳခြဲခဲ့တယ္။ လူထုအေရးေတာ္ပုံမ်ား ရဲ႕ ဓမၼတာအတုိင္း စက္တင္ဘာအေရးေတာ္ပုံႀကီး ဟာလည္း လႈိင္းလုံးသၢန္ နိမ္တုံ ျမင့္တုံေဆာင္ခဲ့ေပမဲ့ ဦးက်ဳိးမသြားခဲ့ဘူး။ နအဖ စစ္အုပ္စုသာ ျပည္သူေတြရဲ႕ တံေတြးျမစ္မွာ ဂၽြမ္းထုိးေမွာက္ခုံ ေျမာခဲ့ရတယ္။
ျပည္သူေတြရဲ႕ အေျမာ္အျမင္ရွိတဲ့ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြကုိ ဥပကၡာျပဳခဲ့တဲ့ စစ္အုပ္စုဟာ ႏုိင္ငံေရးအရ ခံစစ္ဘ၀ကုိ လုံးလုံးက်ေရာက္ေနရၿပီ။ စစ္အုပ္စုနဲ႔ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အၿပီး အပုိင္ က်ဆုံးတဲ့အထိ ဆက္လက္တုိက္ပြဲ ၀င္ၾကရလိမ့္ဦးမယ္။
၂။
အမွန္နဲ႔အမွားရဲ႕အားၿပိဳင္ပြဲမွာ အဆုံးတေန႔ အမွန္ကသာ ေအာင္ပြဲခံရမွာပဲ။ ဒါဟာ ေရွာင္လြဲ မရတဲ့ နိယာမဧကန္သေဘာျဖစ္တယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာဘဲ တပြဲခ်င္းနဲ႔ ေရတုိသေဘာမွာေတာ့ ၿပိဳင္ဘက္ထက္သာလြန္တဲ့ လူထုအင္အားကုိ မစုစည္းႏုိင္ရင္ ယာယီအေရးမသာမႈေတြ ေတြ႔ရ ျမဲျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ အမွန္တရားရဲ႕ အဆုံးတေန႔ေအာင္ျမင္ရမႈ။ ယာယီအေရးနိမ့္ရမႈနဲ႔ အမွား တရားရဲ႕ ယာယီေအာင္ျမင္မႈ။ အဆုံးတေန႔မွာ႐ႈံးနိမ့္ရမႈမ်ားနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ လက္ေတြက်က် ဆင္ျခင္ၾကည့္ျမင္ၾကဖုိ႔လုိတယ္။ အေကာင္အထည္မဲ့ ယုံၾကည္မႈသက္သက္ တခုတည္းနဲ႔ေတာ့ အမွန္တရားရဲ႕ေအာင္ပြဲကုိ ဆုပ္ဆုပ္ကုိင္ကုိင္ ရရွိႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ဘက္က မွန္ေနပါ လ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ အေရးနိမ့္ရသလဲ။ ဆန္႔က်င္ဘက္က မွားေနပါလ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ အေရးသာသြားရသလဲ ဆုိတာေတြကုိ မွန္ကန္စြာနားလည္ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ တုိက္ပြဲရဲ႕ သခၤန္းစာေတြကုိလည္း မွန္ကန္စြာနိဂုံးခ်ဳပ္ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီအခါမ်ဳိးမွာ မျမင္ရတဲ့ ကံတရားဟာ ကုိးကြယ္ရာ ျဖစ္လာတတ္ၿပီး ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္းကဲ့ရဲ႕သၿဂႋဳလ္ အတင္းဆုိမႈေတြနဲ႔ ညီညြတ္ေရးထိခုိက္မႈဆီ ဦးတည္သြားတတ္ၾကတယ္။
တကယ္ေတာ့ အမွန္တရားဆုိတာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ကင္းလြတ္တည္ရွိေနတာ မဟုတ္ ဘူး။ က်ေနာ့္တုိ႔ ေျပာဆုိေနတဲ့ အမွန္တရားဆုိတာ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြရဲ ဘ၀တုိက္ပြဲအတြင္း က အေတြ႔အၾကဳံအဆက္ဆက္ကုိ စုစည္းေပါင္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ အေကာင္အထည္မဲ့ တန္ဖုိး သေဘာတရားတခုပဲ။ ျပည္သူေတြအတြက္ မွန္ကန္တဲ့တန္ဖုိး သေဘာတရားတခုဟာ ဖိႏွိပ္ အုပ္စုိးသူ အဓမၼ၀ါဒီေတြအတြက္ေတာ့ အမွားတရားသာျဖစ္တယ္။ ျပည္သူေတြက ဖိႏွိပ္မႈ ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ေအာင္႐ုန္းကန္တုိက္ပြဲ၀င္တာကုိ မွန္တယ္လုိ႔ယုံၾကည္ေပမဲ့ ဖိႏွိပ္ အုပ္စုိးသူေတြကေတာ့ အဲဒါကုိဆူပူအုႂကြမႈ မင္းမဲ့လုပ္ရပ္လုိ႔ျမင္တယ္။ လူထုအုႂကြမႈကုိ အၾကမ္းဖက္ၿဖဳိခြဲတဲ့ သူတုိ႔လုပ္ရပ္ကုိ တရားတယ္လုိ႔ျမင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဒီမုိကေရစီေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ လူမ်ဳိးတုိင္း တန္းတူေသြးစည္း ေရးလႈပ္ရွားမႈေတြကုိ ဆူပူေသာင္းက်န္းမႈေတြအျဖစ္ လက္နက္အားကုိး ၿဖိဳခြဲၾကတာျဖစ္တယ္။
တရားဆုိတာ အေကာင္အထည္မဲ့သေဘာပဲ။ အမွန္တရားတခုဟာ မွန္ေနေပမဲ့ အခုိင္ အမာအေကာင္အထည္ျဖစ္လာေအာင္ အသက္မသြင္းႏုိင္ရင္ သူရဲ႕မွန္ကန္မႈနဲ႔ အစြမ္းသတၱိ ခြန္အားကုိ မျပႏုိင္ဘူး။ စိတ္ကူးပုံျပင္ထဲက တန္ခုိးရွင္ထက္ ဘာမွမလုိဘူး။ ဖိႏုိပ္မႈေအာက္က လြတ္ေျမာက္လုိၾကတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ မိမိတုိ႔ဘ၀တုိက္ပြဲ မ်ားစြာအတြင္းက စုစည္းေပါင္းခ်ဳပ္ ခ်က္ အေကာင္အထည္မဲ့ အမွန္တရားကုိ အေကာင္အထည္ျဖစ္လာေအာင္ လက္ေတြ႔နဲ႔ အသိရွိရွိေပါင္းစပ္ၾကရျမဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခါက်မွသာ အေကာင္အထည္မဲ့ အမွန္တရား ၀ိဥာဥ္ ဟာ အခုိင္အမာကုိယ္ထည္ ျဖစ္တည္လာၿပီး အံ့မခန္းတဲ့တုိက္ပြဲ၀င္အင္အားႀကီးအျဖစ္ အသက္၀င္ ႐ုန္းႂကြလာတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါကုိ ျပည္တြင္း ျပည္ပ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပုံမ်ားစြာက သက္ေသျပခဲ့ၿပီးၿပီ။
၃။
အားၿပဳိင္ပြဲတခုအတြင္းမွာ ေပါင္းစည္းေနတဲ့ ဘက္ႏွစ္ဘက္ဟာ ႏွစ္ဘက္စလုံးက အႏုိင္ရခ်င္ ၾကသလုိ။ ႏွစ္ဘက္စလုံးကပဲ အ႐ႈံံးမေပးလုိၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခုိင္အမာအားၿပဳိင္မႈဆုိတာ ကာလအကန္႔အသတ္မဲ့မဟုတ္ဘူး။ ကာလအကန္႔အသတ္ဆုံမွတ္တခု ေရာက္ရင္တဘက္ က႐ႈံးၿပီး။ တဘက္ကႏုိင္ရမွာပဲ။
အမ်ားသိတဲ့အတုိင္း အဆုံးတေန႔မွာ အမွန္က အမွားအေပၚမုခ်ေအာင္ရမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ အေကာင္အထည္မဲ့ သေဘာတရားမွ်သာ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ သတိခ်ပ္သင့္တယ္။
အခုိင္အမာက်တဲ့ အႏုိင္အရံႈးဆုိတာကေတာ့ အေကာင္အထည္မဲ့သေဘာတရား သက္သက္မဟုတ္ဘူး။ လက္ေတြ႔အခုိင္အမာတုိက္ပြဲရဲ႕ သေကၤတျဖစ္တယ္။ တုိက္ပြဲတပြဲခ်င္း ရဲ႕ အႏုိင္အရံႈးကုိ ဆုံးျဖတ္တာဟာ ဘယ္ဘက္ကမွန္တယ္။ မွားတယ္ဆုိတာ တခ်က္တည္း အေပၚမွာမတည္ဘူး။ ဘယ္ဘက္က တုိက္ပြဲလုိအပ္ခ်က္အင္အား (လူ။ စိတ္ဓာတ္။ ႐ုပ္၀တၱဳ) ေတြကုိ ဆန္႔က်င္ဘက္ ထက္သာလြန္ေအာင္ စုစည္းအသုံးခ်ႏုိင္ျခင္း ရွိမရွိအေပၚမွာတည္ တယ္။ အမွန္တရား (ျပည္သူ) ဘက္ကရပ္တည္တဲ့တုိင္ေအာင္ အဲဒီအမွန္ တရား သက္၀င္႐ုန္း ႂကြလာေစမယ့္ လက္ေတြ႔စည္း႐ုံးျပင္ဆင္မႈေတြမဲ့ေနရင္။ ဒါမွမဟုတ္ အနိမ့္ဆုံးလုိအပ္ခ်က္ မျပည့္မီရင္ တပြဲခ်င္းမွာ မလြဲမေရွာင္သာ အေရးမသာမႈၾကံဳရမွာပဲ။
ျပည္သူဆန္႔က်င္ေရး အဓမၼ၀ါဒီမ်ားျဖစ္ေနတဲ့တုိင္။ လက္နက္တခုတည္းကုိသာ အင္ အားအျဖစ္ အႂကြင္းမဲ့ယုံၾကည္ထားတဲ့ စစ္၀ါဒီမ်ားျဖစ္ေနတဲ့တုိင္ သူတုိ႔ကုိင္စြဲထားတဲ့ အမွားတ ရားကုိ ခုိင္မာတိက်တဲ့ စည္း႐ုံးျပင္ဆင္မႈမ်ားနဲ႔ အသက္သြင္းၿပီး လက္ဦးမႈရွိရွိ အသုံးခ်ႏုိင္ရင္ တပြဲခ်င္းအရအေရးသာမႈေတြ ရၾကတာပဲ။ အဓမၼ၀ါဒီေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ဒီလုိတပြဲခ်င္းအရ အေရး သာမႈေတြကုိ စဥ္ဆက္မျပတ္ထိန္းသိမ္းရင္း သက္ဆုိးရွည္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေနၾကတာျဖစ္ တယ္။ ဒါကုိလည္း ျပည္တြင္းျပည္ပ အမွန္နဲ႔အမွားတုိ႔ရဲ ရွည္ၾကာတဲ့ တုိက္ပြဲသမုိင္းအေတြ႔ အႀကံဳက သက္ေသျပ၊ အတည္ျပဳေပးခဲ့ၿပီးၿပီ။
၄။
အာဏာလက္ရွိ အဓမၼ၀ါဒီ နအဖစစ္အုပ္စုဟာ အာဏာကုိအသုံးျပဳၿပီး ျပည္သူကုိဖိႏွိပ္ သတ္ျဖတ္ဖုိ႔ စစ္တပ္၊ ပုလိပ္၊ တရား႐ုံး၊ အက်ဥ္းေထာင္ စတဲ့ဖိႏွိပ္ေရးယႏႊၽရားေတြကုိ အသင္ ထူေထာင္ထားၿပီးျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ျပည္သူဖိႏွိပ္ေရးေပၚလစီေတြကုိ အသက္၀င္လႈပ္ရွား လာေအာင္ အခုိင္အမာစည္း႐ုံးဖြဲ႔စည္းမႈေတြနဲ႔ လက္ေတြ႔ ေပါင္းစပ္ၾကတာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လည္း အဓမၼ၀ါဒီစစ္အုပ္စုဟာ ျပည္သူဖိႏွိပ္ေရးအတြက္ အခုိင္အမာေဆာင္ရြက္ရာမွာ ျပည္သူ ေတြထက္သာလြန္ၿပီး လက္ဦးမႈရယူႏုိင္ၾကတာပဲ။ ဒီလုိလက္ဦးမႈရယူႏုိင္လုိ႔ လည္း တပြဲခ်င္းမွာ အသာရသြားၾကတာျဖစ္တယ္။ တခြန္းတည္းေျပာရရင္ လက္ဦးမႈဆုိတာ တပြဲခ်င္းအရ အာဏာ ရေနသူေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ ရွိေနတယ္ဆုိတာပဲ။
အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူလူထႀကီးဟာ အဖိႏွိပ္ခံဘ၀က လြတ္ေျမာက္လုိၾကတာဓမၼတာပဲ။ အဲဒီအတြက္ ႐ုန္းကန္တုိက္ပြဲ၀င္ၾကတာဟာလည္း တရားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့လူတန္းစား။ လူ႔ အလႊာေတြအျဖစ္ အထပ္ထပ္။ အလႊာလႊာကြဲျပားေနတဲ့ ျပည္သူလူထႀကီးကုိ အေတြးအေခၚ အရ။ ႏုိင္ငံေရးအရ။ စည္း႐ုံးေရးနဲ႔လုပ္ဟန္အရ မစုစည္းႏုိင္ရင္ စစ္အုပ္စုထက္သာလြန္တဲ့ တုိက္ခုိက္ေရးအား ျဖစ္မလာႏုိင္ဘူး။ ခုိင္မာေသြးစည္းတဲ့ လူထုညီညြတ္ေရး ဆုိတာမ်ဳိးဟာ အလုိအေလ်ာက္ျဖစ္လာႏုိင္တာမ်ဳိးမဟုတ္။ သိစိတ္ရွိရွိ အခုိင္အမာစုစည္းမွရႏုိင္တာမ်ဳိးျဖစ္ တယ္။ စုစည္းညီညြတ္တဲ့ လူထုအားနဲ႔ ရန္သူကုိတုိက္ရင္း လက္ဦးမႈမဲ့ရာက ရွိရာကုိကူးေျပာင္း ယူရတာျဖစ္တယ္။ လက္ဦးမႈကုိ အဆက္မျပတ္ တုိးခ်ဲရာက ေနာက္ဆုံးလက္ဦးမႈကုိ ပုိင္ပုိင္ ႏုိင္ႏုိင္မလြတ္တမ္း ဆုပ္ကုိင္ႏုိင္တဲ့အခ်ိန္ဟာ ေအာင္ပြဲရခ်ိန္ပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ တုိက္ပြဲမွာလက္ဦးမႈရေအာင္။ တုိက္ပြဲအဆုံးသတ္အထိ လက္ဦးမႈကုိ မလြတ္တမ္းဆုပ္ကုိင္ထားႏုိင္ေအာင္ အားလုံး၀ုိင္း၀န္းျပင္ဆင္ၾကရမွာပဲ။
၅။
ေနာက္ထပ္လာမယ့္ လူထုတုိက္ပြႀကီးအတြက္ ျပင္ေရးကုိ ဘယ္သူေတြ တာ၀န္ယူမ လဲ။ ဘယ္နည္းနာ ေတြနဲ႔ျပင္ၾကမလဲ။
ဓမၼတာပဲ ရွည္ၾကာတဲ့ လူထုတုိက္ပြႀကီးအတြင္းက ထြက္ေပၚလာတဲ့။ သက္ဆုိင္ရာ လူတန္းစား။ လူ႔အလႊာ အသီးသီးကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ လက္ရွိတုိက္ပြဲ၀င္ေနဆဲ ဥပေဒတြင္း။ ဥပေဒပႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား တက္ႂကြတဲ့တုိက္ပြဲ၀င္ အစုအဖြဲ႔မ်ား။ တကုိယ္ေတာ္တုိက္ခုိက္ေရး သမားမ်ားစတဲ့ ျပည္သူ႔ဘက္ေတာ္သားမ်ားက ကုိယ္ႏုိင္တဲ့၀န္ကုိထမ္းၿပီး ျပင္ဆင္ၾကရမွာပဲ။
ျပင္တဲ့နည္းနာကေတာ့ လ်ဳိ႕၀ွက္လုပ္ငန္းနဲ႔ ေျပာင္လုပ္ငန္း နည္းႏွစ္နည္းနဲ႔ျပင္ၾကရ မယ္ လုိ႔ယူဆတယ္။
ေျပာင္ျပင္ဆင္ေရးလုပ္ငန္းကုိ တရား၀င္NLD ပါတီနဲ႔ အျခားပါတီမ်ားက သက္ဆုိင္ရာ ပါတီစည္း႐ုံးေရး လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ဗဟုိျပဳၿပီးရသမွ် အခြင့္အေရးကုိ အသုံးခ်လုပ္ကုိင္ၾကရမွာပဲ ျဖစ္တယ္။
လ်ဳိ႕၀ွက္ျပင္ဆင္ေရးမွာေတာ့ ဥပေဒပႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား။ အစုအဖြဲ႔မ်ား။ တသီးပုဂၢလ မ်ားနဲ႔ လ်ဳိ႕၀ွက္နည္းအရ။ စုစည္းထားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈအဖြဲ႔တခုရွိသင့္တယ္။ ဒါမွသာ တျပည္ လုံးလကၡဏာအရ လမ္းၫႊန္သေဘာထား။ စီမံခ်က္စတာေတြနဲ႔ လုိအပ္သလုိ ထိန္းေက်ာင္း ႏုိင္မွာျဖစ္တယ္။
လ်ဳိ႕၀ွက္ျပင္ဆင္ေရးလုပ္ငန္းေတြထဲက အေျခခံက်တဲ့အခ်က္အခ်ဳိ႔ကုိ အၾကမ္းဖ်င္း တင္ျပရရင္ လ်ဳိ႕၀ွက္ ေခါင္းေဆာင္မႈေအာက္ရွိ လုိင္းအသီးသီးဟာ အလုပ္သမား၊ လယ္သ မား၊ ေက်ာင္းသား၊ ရဟန္းသံဃာ၊ အမႈထမ္း၊ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္စတဲ့ လူထု လူတန္းစားအလႊာအသီးသီးအတြင္းက တက္ႂကြသူအမာခံမ်ားကုိ ေမြးျမဴစုစည္းတာ။ တက္ႂကြ သူအမာခံေတြကုိ အေျခခံၿပီး လူတန္းစား။ လူ႔အလႊာအလုိက္ သမဂၢေတြဖြဲ႔စည္းတာ။ စစ္တပ္။ ရဲ၊ ၾကံဖြံ႔၊ မီးသတ္၊ ၾကက္ေျခနီစတဲ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕အဖြဲ႔အစည္းမ်ားနဲ႔ အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ ေတြထဲမွာ ‘လူထုတုိက္ပြဲ ေထာက္ခံေရး’ အင္အားစုေတြ လ်ဳိ႕၀ွက္စုစည္းတာပါပဲ။ အနိမ့္ဆုံး အားျဖင့္ ၾကားေနအင္အားစုမ်ား ရွိလာေအာင္ လုပ္ေရးျဖစ္တယ္။ ဒီလုိျပင္ဆင္ထားႏုိင္မွ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ သမဂၢေတြ၊ လူထုတုိက္ပြဲ ေထာက္ခံေရးအစုေတြကုိ မဏၰိဳင္ျပဳၿပီး ေတာေရာၿမဳိ႔ပါမက်န္ လူထု ပါ၀င္လာေရး ျဖစ္ႏုိင္စရာရွိတယ္၊ အေထြေထြသပိတ္ႀကီးအျဖစ္ အခ်ိန္တုိအတြင္း ကူးေျပာင္း ႏုိင္မွာျဖစ္တယ္။ လက္ဦးမႈကုိလ်င္ျမန္စြာတုိးခ်ဲ႔ၿပီး အဆုံးအျဖတ္က်ခ်ိန္အထိဆုပ္ ကုိင္ထားႏုိင္ မွာ ျဖစ္တယ္။
သင့္ေလ်ာ္တဲ့ ျပင္ဆင္မႈမရွိဘဲ တုိက္ပြဲကာလအတြင္းမွာမွ လူထုလူတန္းစားအဖြဲ႔အ စည္းေတြကုိ အေရးေပၚ ဖြဲ႔စည္းရတာမ်ဳိးဟာ တုိက္ပြဲလုိအပ္ခ်က္ကုိ အခ်ိန္မီျဖည့္ဆီးႏုိင္ဖုိ႔ မလြယ္ဘူး။ အေထြေထြသပိတ္ႀကီးအျဖစ္ အခ်ိန္တုိ အတြင္း ကူးေျပာင္းႏုိင္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ခက္ တယ္။
ဒီလုိေျပာလုိ႔ အလုံးစုံျပင္ၿပီးမွ တုိက္ရမယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာမဟုတ္ဘူး။ လူထုတုိက္ပြဲဆုိ တာ အင္မတန္ က်ယ္ျပန္႔ ႐ႈပ္ေထြးေလ့ရွိၿပီး ကုိယ္ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္ထားသလုိ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္ တတ္တာမ်ဳိး ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္အေၾကာင္းအခ်က္ေပၚအေျခခံၿပီး စတင္ေပါက္ ကြဲမယ္ဆုိတာလဲ ဘယ္သူမွ အတတ္သိႏုိင္တာမဟုတ္ဘူး။ တုိက္ပြဲမျဖစ္ခင္ ျပင္ႏုိင္သမွ်ျပင္။ တုိက္ပြဲျဖစ္လာတဲ့အခါ ျပင္ဆင္ၿပီးသမွ်နဲ႔ အားျဖည့္၊ တုိက္ပြဲတြင္း ေျပာင္းလဲလာတဲ့ အေျခ အေနသစ္ေတြရဲ႕ ေတာင္းဆုိမႈအရလည္းထပ္ျပင္။ ျပင္ေနရင္းတုိက္ပြဲတုိက္ ဆုိတဲ့နည္းနဲ႔ ေပ်ာ့ ေျပာင္းစြာ ေပါင္းစပ္ရတာမ်ဳိးလုိ႔ သေဘာေပါက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ႀကဳိျပင္တာဟာ မျပင္တာ ထက္၊ ေနာက္က်ျပင္တာထက္ အက်ဳိးမ်ားတာအမွန္ပဲ။
၆။
ေနာက္ဆက္တြဲလူထုတုိက္ပြႀကီးအတြက္ ေျပာင္လုပ္ငန္း၊ လ်ဳိ႕၀ွက္လုပ္ငန္း နည္းႏွစ္ နည္းနဲ႔ ျပင္ဆင္သင့္ တယ္လုိ႔ေျပာခဲ့ၿပီ။ ဒီႏွစ္ခုဟာ အေပၚယံအရ လႈပ္ရွားရပုံမတူေပမဲ့ အတြင္း သေဘာအရ လူထုလႈပ္ရွားမႈ ေအာင္ျမင္ေရး ရည္မွန္းခ်က္အတြက္ပဲျဖစ္တယ္။
တကယ္က ေျပာင္လုပ္ငန္းနဲ႔လ်ဳိ႕၀ွက္လုပ္ငန္းဟာ တခုကုိတခုဆန္႔က်င္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အျပန္အလွန္ ေထာက္ကူေနသာျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ဥပေဒမဲ့စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ လ်ဳိ႕၀ွက္လုပ္ငန္း ေကာင္းေအာင္လုပ္ႏုိင္ေလ။ ေျပာင္လုပ္ငန္း အတြက္ အက်ဳိးမ်ားေလပဲ။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ေျပာင္လုပ္ငန္းကုိ မိမိရရ အသုံးခ်ႏုိင္ေလ။ လ်ဳိ႕၀ွက္လုပ္ငန္းကုိ က်ယ္ျပန္႔နက္ရွဳိင္းစြာလုပ္ႏုိင္ေလပဲ။
လ်ဳိ႕၀ွက္လုပ္ငန္းနဲ႔ ေျပာင္လုပ္ငန္းဟာ အျပန္အလွန္ကူးေျပာင္းတဲ့ သေဘာလည္းရွိ တယ္။ တုိက္ပြဲစဥ္အတြင္း အခြင့္မသာတဲ့အခါ ေျပာင္လုပ္ငန္းဟာ လ်ဳိ႕၀ွက္လုပ္ငန္းအျဖစ္ကူး ေျပာင္းသြားေလ့ရွိၿပီး။ ေအာင္ပြဲရတဲ့အခါ လ်ဳိ႕၀ွက္လုပ္ငန္းဟာ ေျပာင္လုပ္ငန္းအျဖစ္ ကူး ေျပာင္းသြားတတ္တယ္။ ဒီသေဘာကုိ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ ေရးကာလ လႈပ္ရွားမႈမ်ားနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ လူထုတုိက္ပြဲမ်ားအတြင္းမွာ ေလ့လာေတြ႔ရွိႏုိင္တယ္။
၂၀၀၇ စက္တင္ဘာအေရးေတာ္ပုံႀကီး အတြင္းမွာလည္း သံဃာနဲ႔ေက်ာင္းသားမ်ားဟာ တုိက္ပြဲလုိအပ္ ခ်က္အရ ေျပာင္လုပ္ငန္းနဲ႔ လ်ဳိ႕၀ွက္လုပ္ငန္း အၾကားအဆက္အစပ္ကုိ အျပန္ အလွန္ကူးေျပာင္း လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတာ သတိျပဳလုိက္မိတယ္။ ဒီလုိေျပာင္းလြယ္ျပင္လြယ္ လုပ္ႏုိင္ တာဟာ လူထုတုိက္ပြဲအတြက္ မရွိမျဖစ္လုိအပ္ခ်က္ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ စက္တင္ဘာအေရး ေတာ္ပုံလႈပ္ရွားမႈမွာ ေျပာင္လုပ္ငန္းသေဘာက အဓိကလႊမ္းမုိးေနတယ္လုိ႔ ယူဆရတယ္။ ဒီထက္ပုိမုိက်ယ္ျပန္႔တဲ့ လ်ဳိ႕၀ွက္လုပ္ငန္းေတြနဲ႔သာ ႀကဳိျပင္ထားႏုိင္ခဲ့ရင္ စက္တင္ဘာအေရး ေတာ္ပုံႀကီးကုိ ဒီထက္ပုိမုိအားျဖည့္ေပးႏုိင္မွာအမွန္ပဲ။
၇။
နိဂုံးခ်ဳပ္ရရင္ တပြဲခ်င္းအရ အာဏာကုိအသုံးခ်ၿပီး ျပည္သူအေပၚ အႏုိင္ယူေနတဲ့ နအဖ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္အတြင္းမွာ မုခ်က်ဆုံးရမယ့္ အေၾကာင္းတရားတခုပါရွိေနတယ္။ အဲဒါ ကေတာ့ ျပည္သူကုိ ဖိႏွိပ္ဆန္႔က်င္တဲ့ ရပ္တည္မႈအမွားပဲ။ အဲဒီအမွားကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး အေတြးမွား၊ အျမင္မွား၊ အလုပ္မွားေတြကုိ အဆက္မျပတ္ က်ဴးလြန္ကာ ေနာက္ဆုံးက်ဆုံး ခန္းဆီ ဦးတည္ေစတာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အလုိေလ်ာက္ က်ဆုံးမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ စည္း လုံးညီညြတ္တဲ့ လူထုအားနဲ႔ တုိက္ပြဲ၀င္မွ အၿပီးသတ္က်ဆုံးမွာျဖစ္တယ္။
တပြဲခ်င္းအရ အေရးနိမ့္မႈေတြ ႀကံဳေနရတဲ့ ျပည္သူလူထႀကီးအတြင္းမွာလည္း အဆုံး တေန႔ မုခ်ေအာင္ပြဲခံရမယ့္ အေၾကာင္းတရားတခုရွိေနတယ္။ အဲဒါက စစ္အုပ္စုလက္တဆုပ္ စာရဲ႕ အၾကမ္းဖက္ဖိႏွိပ္မႈေအာက္က ျပည္သူ တရပ္လုံး လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တုိက္ပြဲဆင္ ေရးဆုိတဲ့ ရပ္တည္မႈအမွန္တရားပဲ။ ဒီရပ္တည္မႈအမွန္တရားကုိ အေၾကာင္းခံၿပီး ျပည္သူေတြ ဟာ အေတြးမွန္။ အျမင္မွန္။ လုပ္နည္းမွန္ေတြကုိ ရရွိၿပီး တပြဲခ်င္းအေရးနိမ့္မႈက ေအာင္ျမင္ မႈကုိ တက္လွမ္းလာႏုိင္မွာျဖစ္တယ္။ လက္ဦးမႈမဲ့ရာက ရွိရာသုိ႔ အဆက္မျပတ္တုိးခ်ဲ႔ၿပီး ေအာင္ ပြဲကုိ အရယူႏုိင္မွာျဖစ္တယ္။
တသက္စာ အမွား၀န္ထုပ္ႀကီးကုိ မခ်ိမဆန္႔ပုိးထားတဲ့ နအဖ စစ္အုပ္စုကုိ အမွန္တရား အရ အားေကာင္းေမာင္းသန္စုစည္းထားတဲ့ ျပည္သူ႔အားနဲ႔တြန္းရင္ စစ္အုပ္စုဘုံးဘုံးလဲ ရမွာပဲ။ ဒီအတြက္လုိအပ္သမွ်ကုိ ၀ုိင္း၀န္း ျပင္ဆင္ရင္း လာမယ့္တုိက္ပြႀကီးကုိ ႀကဳိၾကဦးစုိ႔။
ကုိရင္ေဒါင္း

Read More...

Sunday 2 December 2007

ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာ၏ ၈၈ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔ ျပည္သူသို႔ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကား


က်ေနာ္ ဒီကေန႔အသက္ ၈၈ႏွစ္ ျပည့္ပါၿပီ။ ဒီေန႔မွာပဲ အမွတ္တရအေနနဲ႔ က်ေနာ္ ျပည္သူမ်ားကို စကားအနည္းငယ္ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ က်ေနာ္ခ်စ္ျမတ္ႏုိး လွတဲ့ ျပည္သူအေပါင္းကို အားေပးစကား၊ ေထာက္ခံစကား ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြ စြန္႔လႊတ္မႈႀကီးစြာ၊ သူရသတိႀကီးမားစြာ၊ ဇြဲနပဲႀကီးစြာနဲ႔ မိမိတို႔လိုလားတဲ့ ဒီမိုကေရစီ စနစ္တရပ္ရဖို႔၊ မိမိတို႔ဘ၀လြတ္ ေျမာက္ဖို႔၊ တဗိုလ္က် တဗိုလ္တက္စနစ္နဲ႔ စဥ္ဆက္မျပတ္ႀကိဳးပန္းေနမႈအေပၚ က်ေနာ္သိပ္ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔တေတြ အားမ ေလွ်ာ့ဘဲဆက္ႀကိဳးစားၾကပါ။ က်ေနာ္ အၿမဲထာ၀ရ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေထာက္ခံအား ေပးသြားပါ့မယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ေနာက္ဆံုး ေအာင္ျမင္မွာပါ။ ဒုတိယ တိုက္တြန္းေျပာၾကားလိုတာကေတာ့၊ အတိုက္အခံႏုိင္ငံေရးအင္အားစုေတြ၊ လူမ်ဳိးစုေခါင္းေဆာင္ ေတြကိုပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔တကယ္ပဲ တုိင္းျပည္နဲ႔ျပည္သူေတြကို ခ်စ္တယ္ဆို ရင္ အတိတ္ေတြအားလံုး၊ အျမင္မတူတာေတြအားလံုးေဘးဖယ္ၿပီး အလြန္ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔တဲ့ တပ္ေပါင္းစုႀကီးတရပ္ ေပၚလာ ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။ အခုခ်ိန္ဟာ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈ အတြက္ ႏုိင္ငံတကာက ေထာက္ခံမႈကို မရစဖူး အႀကီးအက်ယ္ရေနခ်ိန္၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံ ေရးစိတ္ဓါတ္အရွိန္ ျမင့္ေနခ်ိန္၊ ဒီအခြင့္ေကာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး သေဘာထားႀကီးႀကီးထားၿပီး စည္းလံုးညီညြတ္ေရးရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါလို႔ တုိက္တြန္းပါရေစ။
တတိယကေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ပါ၀င္တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္ႀကီးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားကစလို႔ ေအာက္ေျခတပ္မွဴးတပ္သားအားလံုးကို သတိေပးစကား ေျပာလိုပါ တယ္။ က်ေနာ္လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္က တုိင္းျပည္သို႔ တုိင္းျပည္သို႔တင္ျပ ခ်က္ဆိုတဲ့ မိန္႔ခြန္းတရပ္ အသံလႊင့္ေျပာ ဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ခင္ဗ်ားတို႔တပ္မေတာ္သား မ်ားကို ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီအတိုင္းသြားရင္ေတာ့ အေတာ မသတ္တဲ့ ျပည္သူ႔သတ္ပြဲေတြ လုပ္သြားရ လိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေနာင္သားစဥ္ေျမးဆက္ ေခါင္းေဖာ္ရဲ မွာမဟုတ္ဘဲ သမိုင္းအမႈိက္ပံုးထဲ ျပည္သူေတြကစြန္႔ပစ္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေထာက္ျပေျပာဆိုခဲ့ဖူးပါတယ္၊ အခု ခင္ဗ်ားတို႔ဘ၀ကိုျပန္ ၾကည့္ပါ ခင္ဗ်ားတို႔တေတြ ေက်းလက္ေတာရြာ ေဒသေတြမွာ လူမ်ဳိးစုေဒသေတြမွာ ေထာင္ေတြအခ်ဳပ္ခန္းေတြထဲမွာ သတ္ခဲ့၊ ျဖတ္ခဲ့၊ အႏိုင္က်င့္ခဲ့တာေတြ နည္းသလား။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အပါအ၀င္ ၿမိဳ႕တကာကလမ္းေတြေပၚမွာေရာ ျပႆနာေပၚတုိင္း ေသြးေခ်ာင္းစီး သတ္ျဖတ္ခဲ့တာေရာ နည္းသလား။ လူအမ်ားအျပားကို ဖမ္းဆီးႏွိပ္ဆက္၊ ပုဒ္မအမ်ဳိးမ်ဳိးတပ္ၿပီး နစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြခ်ေနတာေရာ နည္းသလား။ အခုေနာက္ဆံုး စက္တင္ဘာ သံဃာ့အေရးေတာ္ပံုမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ ေရႊတိဂံုဘုရားေျခေတာ္ရင္း၊ ဆူးေလဘုရား ေျခေတာ္ရင္းေတြမွာ ဘုရား သားေတာ္သံဃာေတာ္မ်ားကို ရုိက္ရ၊ ႏွက္ရ၊ သတ္ျဖတ္ရလုပ္ေန ရျပန္ပါၿပီ။ ခင္ဗ်ားတို႔တေတြ ဒီလိုအေတာမသတ္ ေသြးေခ်ာင္စီးသတ္ျဖတ္ၿပီး ဖိႏွိပ္လိုက္လို႔ ျပႆနာေတြ ေျပလည္သြားသလား။ လူထုက ကာလတခုပဲ ၿငိမ္သြားၿပီး။ ျပန္ထႂကြတာပဲ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ ဂုဏ္သိကၡာေတြက်ၿပီးရင္း က်ရင္းနဲ႔ ကမၻာ့အလယ္တံေတြးခြက္ ပက္လက္ေျမာရၿပီး၊ လူေတာမတိုးရဲတဲ့ဘ၀ ေရာက္ရၿပီးမဟုတ္လား။ ျပည္သူေတြရဲ႕ မုန္းတီးရြံ ရွာနာက်ည္းမႈကေတာ့ ေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတို႔အေနနဲ႔ ထစ္ကနဲ႔ရွိတိုင္း လက္နက္သံုးအၾကမ္းဖက္ ေျဖရွင္းတဲ့နည္းကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ပါေတာ့။ ေနာက္ေျဖရွင္း နည္းတခု ျဖစ္တဲ့ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးအေျဖရွာတဲ့နည္းကို စမ္းသပ္လုပ္ေဆာင္ၾကည့္ပါလို႔ အႀကံေပးပါ ရေစ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔တကယ္ပဲ ျပည္သူေတြကိုခ်စ္ရင္၊ ျပည္သူေတြေပၚမွာ သေဘာထားမွန္ရင္၊ အခု ကုလသမဂၢက ၀င္ေရာက္ျဖန္ေျဖလုပ္ေဆာင္ေပးေနတဲ့ လုပ္ငန္းေတြမွာ တက္တက္ႂကြႂကြ ၀င္ေရာက္ လုပ္ေဆာင္ၾကည့္ပါလုိ႔ တိုက္တြန္းပါရေစ။ ကဲဒီေလာက္ပါဘဲဗ်ာ
ေန႔စြဲ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၃ ရက္

Read More...

Tuesday 27 November 2007

အေမနဲ႔ သား (သို႔) “သ”၀ဂ္ကထာ


(အေမလူထုေဒၚအမာ ၉၂ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔သို႔ …)
ေအာင္ေ၀း
ပံုတူ-ပန္းခ်ီမင္းေက်ာ္ခိုင္

(၁)
အေမ က်ေနာ့္ကို မတားနဲ႔
က်ေနာ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အိမ္ သြားမွ ျဖစ္မယ္။

အေမ … အေမ့ကိုေတာ့ က်ေနာ္ တားပါရေစ
အေမ တမလြန္ ခရီးကို မသြားပါနဲ႔ဦး
က်ေနာ္တုိ႔ ဒီမိုကရက္တစ္ႏိုင္ငံေတာ္ဆီ သြားရဦးမယ္ အေမ …။

(၂)
အေမ က်ေနာ့္ကို မတားနဲ႔
က်ေနာ္ ေနျပည္ေတာ္ကို သိမ္းမွ ျဖစ္မယ္။

အေမ … အေမ့ကိုေတာ့ က်ေနာ္ တားပါရေစ
အေမ … လူ႔ဘ၀ကို မသိမ္းပါနဲ႔ဦး
က်ေနာ္တို႔ ေသြးစြန္းေနတဲ့ သကၤန္းေတြ
ေသြးစြန္းေနတဲ့ ေဒါင္းအလံေတြ
ေသြးစြန္းေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ သိမ္းရဦးမယ္ အေမ …။

(၃)
အေမ က်ေနာ့္ကို မတားနဲ႔
က်ေနာ္ စစ္အာဏာရွင္မွန္သမွ် သတ္မွျဖစ္မယ္။

အေမ … အေမ့ကိုေတာ့ က်ေနာ္ တားပါရေစ
အေမ ပရိေဒ၀မီးေတြ မသတ္ပါနဲ႔ဦး
က်ေနာ္တို႔ အစိုးရအၾကမ္းဖက္၀ါဒကို သတ္ရဦးမယ္ အေမ
က်ေနာ္တို႔
.................. အစိုးရ အၾကမ္းဖက္၀ါဒကို
...................................... သတ္ရဦးမယ္ အေမ …။ ။

အေမ့သား-ေအာင္ေ၀း
(၂၃-၁၀-၂၀၀၇)
(ေခတၱ ပုန္းခိုက်င္း တေနရာ)

Read More...

၉၂ ႏွစ္ျပည့္ လူထုအေမသို႔ အလြမ္းစာ

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

‘အေမ ေနေကာင္းလား’ လို႔
ခရီးေရာက္မဆိုက္ က်ေနာ္တို႔ ေျပးေတြ႕ေတာ့
ခပ္ေႏြးေႏြး ရင္ေငြ႕က
က်ေနာ္တို႔ဆီ ျပန္ေျပးလာ
‘ငါ့သားတို႔ ဘယ္ရထားနဲ႔ လာၾကလဲကြဲ႕
ထိုင္ၾက … ထိုင္ၾက’ တဲ့
ေႏြးေထြးတဲ့ အေမ့ ႏႈတ္ဆက္သံ
ၾကည္ေမြ႕တဲ့ အေမ့ အျပံဳး
က်ေနာ္တို႔ကို ဖံုးလႊမ္း
ခရီးပမ္းသမွ်
က်ေနာ္တို႔ လန္းဆန္းခဲ့ရပါတယ္ အေမ …။

‘ အေမ … ဒီမွာ ဆရာေျမဇာ
ဒီမွာ ဆရာ၀သုန္
ဟိုဘက္ခံုမွာ ကိုေအာင္ေ၀း
ဒီေဘးက ကိုသာခ်ဳိ
ဟိုဘက္က ကိုခ်စ္၀င္းေမာင္’ လို႔
ခပ္႐ို႕႐ို႕ က်ေနာ္ မိတ္ဆက္ေတာ့ …
အေမက
‘ျမင္တာေပါ့ ငါ့သား
အေမ့သားေတြ အားလံုးကို
အေမ အကုန္လံုး ျမင္တာေပါ့’ ဆိုၿပီး
ျပံဳးျပံဳးႀကီး ၾကည့္ေနတဲ့
အေမ့ရဲ႕ပံုရိပ္
ရင္ထဲကို ယိုဖိတ္စီးဆင္း
ေအးျမတဲ့ ျမစ္တစင္းျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္ အေမ …။

‘ငါ့သားေတြ အရက္ သိပ္မေသာက္ၾကနဲ႔ေနာ္’
‘အေမတို႔ဘက္ကလူေတြ အသက္ရွည္တာကိုပဲ အေမျမင္ခ်င္တယ္’
‘ကိုခ်စ္၀င္းေမာင္တို႔၊ ကိုလြဏ္းေဆြတို႔
မဂၢဇင္းေတြ အေျခအေန ေကာင္းၾကရဲ႕လား
အေမ့စာမူေတြ အခ်ိန္မီရၾကရဲ႕လား
အေမလည္း ေရးျဖစ္တာဆိုလို႔
ကို၀င္းၿငိမ္းန႔ဲဆို ဒီသံုးအုပ္ပဲ ရွိတာ
ငါ့သားတို႔ အဆင္မေျပရင္
အေမ့ကို စာမူခ မေပးနဲ႔ေနာ္’ လို႔
တိုးလ်လ် အသံနဲ႔
စိုးရိမ္ပူပန္တဲ့ စကား
အေမေျပာၾကားေလေတာ့
က်ေနာ့္စိတ္ထဲ
ပီတိေတြနဲ႔ အားျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္ အေမ …။

ဦးပိန္တံတားေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း
ေလညင္းက ေျပး၀င္ေဆာင့္ေတာ့
က်ေနာ့္စိတ္ေတြ ခပ္ေျမာက္ေျမာက္ျဖစ္သြား
အဲဒီ အေၾကာင္းတရားထဲမွာ
က်ေနာ္လို အယ္ဒီတာ ငခြၽတ္ငတားေလးကို
အေမက စာမူေတြ ခ်ီးျမႇင့္ၿပီး
အသိအမွတ္ျပဳခဲ့တာဟာ
အဓိက အေၾကာင္းတရားပါ အေမ …။

ႏွင္းျမဴေတြ ေ၀ေနတဲ့
ေတာင္သမန္ နံနက္ခင္းမွာ
အေမ့ေမတၱာေတြက
ႏွင္းျမဴေတြနဲ႔အတူ ႐ြာက်
အယူအဆတူ
ယံုၾကည္ခ်က္တူ
ရည္မွန္းခ်က္တူ
ရင္ဘတ္ခ်င္းတူၾကတဲ့
အေမ့သား အေမ့သမီးေတြအားလံုး
အျပံဳးကိုယ္စီ ယွက္သန္း
အလြမ္းကိုယ္စီ ေပြ႕ေထြး
အနာဂတ္ေရးအတြက္ တိုင္ပင္
ေတာင္သမန္ တခြင္လံုး
ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ရသေတြ ျပည့္ဖံုး
ေပ်ာ္လို႔မဆံုး ျပံဳးလို႔မ၀ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္ အေမ …။

အခုေတာ့
အေမ့သား အေမ့သမီးေတြလည္း
စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ အၾကမ္းဖက္မႈေအာက္မွာ
တမလြန္ ေရာက္သူေရာက္
ဘ၀တကၠသိုလ္ ေရာက္သူေရာက္
လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ ေရာက္သူေရာက္
တတိယႏိုင္ငံ ေရာက္သူေရာက္
ကေမာက္ကမ
ကစဥ့္ကလ်ားနဲ႔
ေျပးလႊား႐ုန္းကန္ေနၾကရေပမယ့္
အေမ့ ေမတၱာထီးရိပ္က
က်ေနာ့္တို႔အေပၚ
ထာ၀ရ အုပ္မိုးေပးထားလို႔
စိတ္ဓာတ္ခြန္အား မေဖာက္မျပန္နဲ႔
ေျဖာင့္မွန္တဲ့ လမ္းေပၚမွာ
က်ေနာ္တို႔ ဆက္ေလွ်ာက္ေနႏိုင္တာပါ အေမ …။

အခုအခါမွာ
လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမေရာက္
အေမ့သား တေယာက္အေနနဲ႔
‘အေမ ေနေကာင္းလား’ လို႔
ေျပးေတြ႕ ႏႈတ္ဆက္ခြင့္မရတာ
သံုးႏွစ္သံုးလီ ၾကာခဲ့ေပမယ့္
အေမဟာ က်ေနာ္နဲ႔ မေ၀း
က်ေနာ့္ရဲ႕ အေတြး၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ေဘးမွာ
ျမင့္ျမတ္တဲ့ အဘိဓမၼာ
ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေမတၱာတရား
ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ခြန္းအားေတြနဲ႔
ထာ၀ရ အနီးကပ္
မတ္မတ္ရပ္ေနဆဲလို႔
ယံုျမဲယံုၾကည္လ်က္ပါ အေမ …။ ။

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

Read More...

၉၂ ျပည့္ေမြးသမိခင္သို႔ ေပးစာတေစာင္


အဲဒီညကေလ၊ အေမ။
မိုးေလးေတြက တဖြဲဖြဲက်လို႔
မသဲလွေပမဲ့ အသဲကေတာ့ က်င္ေနတယ္
မခြဲခ်င္တာကေတာ့ အမွန္ပါ
အရင္ဆံုးျဖတ္တာက တံခြန္တိုင္
ေနာက္ - အရာေတာ္
ေတာင္ျမင့္
ေမွာင္နဲ႔ မည္းမည္းထဲမွာ
တေနရာၿပီးတေနရာက်န္ရစ္ခဲ့တယ္
စားခ်င္စိတ္လည္းမရွိ
အိပ္ခ်င္စိတ္လည္းမရွိ
စဥ္းစားခ်င္တာပဲရွိေပမဲ့
ဘာမွစဥ္းစားလို႔လည္းမေပၚ
ေၾသာ္၊ ျမစ္ငယ္ေတာင္ေက်ာ္သြားပါေပါ့လား။

အေဖနဲ႔အေမကို
ကန္ေတာ့ခဲ့ပါတယ္
ညီနဲ႔ အမ ႏွမ
ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ၾကေနာ္
တကိုယ္ေကာင္းဆန္တာမဟုတ္
သူရဲေကာင္းျဖစ္ခ်င္တာလည္းမဟုတ္
အေျခအေနက တြန္းပို႔ေတာ့
ဒုိ႔မွာ ေရြးစရာမရွိလို႔သာ။
နားလည္ၾကပါကြာ
အေဖနဲ႔အေမကို
ဂရုစိုက္ၾကပါကြာလို႔။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ အေမရယ္
ေတာင္ေတြ၊ ေတာေတြ
ေခ်ာင္းေတြ၊ အင္းေတြ
လႊားကနဲ လႊားကနဲ၊ တသြားထဲသြား၊
နယ္စြန္နယ္ဖ်ားထိ
ကဗ်ာတပုဒ္ေတာင္ေရးမိေသးတယ္
အေမမွတ္မိမယ္ထင္ပါတယ္ …
‘အေနာက္ကိုတခ်က္ငဲ့ၾကည့္လို႔
အေရွ႕ကိုတဲ့ ထြက္ခဲ့တယ္’ ဆိုတာေလ။

ျပကၡဒိန္စာမ်က္ႏွာေတြ
သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြလို
တေ၀ေ၀လြင့္က်
နီသူေတြျဖဴ၊ ျဖဴသူေတြနီ
ဘ၀ေတြ၊ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးသူေတြ
ေသြကြဲေရာ၊ ရွင္ကြဲေရာ
ခြဲခြာကုန္ၾက
အသစ္ေတြနဲ႔လည္း
တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ပဲ
လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾက
ဘာသာစကားေတာင္
အေတာ္စံုေအာင္တတ္ခဲ့
ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ဆိုတာ
နည္းသမုိ႔လားအေမရယ္။

အပါးမွာအေဖလည္းမရွိ
က်ေနာ္တို႔လည္းမရွိ
အေမခ်ည့္တေယာက္ထဲ
မဟုတ္ဘူး၊ ေလွခြက္ခ်ည္းမဟုတ္ဘူး
ျပည္သူေတြနဲ႔လက္တြဲလို႔
သားေျမးသစ္ေတြနဲ႔လက္တြဲလုိ႔
အမယ္အုိ႔ေျခလွမ္းမုိ႔
သူတို႔ေလာက္မသြက္လည္း
၁၉၃၆ တုန္းကလုိပဲ
ခ်ီဆဲတက္ဆဲ
အခုလည္းလက္တြန္းလွည္းနဲ႔
ရဲရဲႀကီးခ်ီတက္ေနတဲ့
အေမ့ရဲ႕သားမွာ ၁၃၀၀ ရတီ*
အေမအိုဆုိတဲ့စိန္နားကပ္ေၾကာင့္
ပါးအေျပာင္ႀကီးေျပာင္ခဲ့ရပါတယ္။

အေမလဲလွမ္း
က်ေနာ္လည္းလွမ္း
ဒီလမ္းႀကီးတေလွ်ာက္မွာ
ေမာတယ္တခြန္းမေျပာပါဘူး
၉၀ ေက်ာ္ႀကီးႏႈတ္က
တခြန္းပဲထြက္ရွာတယ္
ဘာအဓိပၸာယ္လဲ
ကဗ်ာဖတ္သူေတြေတြးၾကည့္ပါ
“ငါ့သားက်န္းမာေအာင္ေန
အေမလည္းက်န္းမာေအာင္ေနတယ္” တဲ့။ ။

ဖိုးသံ (လူထု)

* ၁၃၀၀ ျပည့္မ်ဳိးဆက္ကိုၫႊန္းတာပါ။

Read More...

အ႐ုဏ္ဦးဆိုတာ ရင္နဲ႔ပ်ဳိးယူရတယ္

ပင္ညဲရိုးလာျပန္ၿပီ
ဂမ္ဘာရီျပန္ျပန္ၿပီ
မင္းကိုႏိုင္ေရ
လာရင္လာတယ္လို႔မွတ္
ျပန္ရင္ျပန္တယ္လို႔မွတ္။

ရဲေဘာ္တို႔ေရ
ငါတို႔ရဲ႕ ေမတၱာစမ္းေတြမခမ္းသမွ်
ေျခလွမ္းေတြလွမ္းေနသမွ်
ပန္းတိုင္ဟာ နီးနီးလာမွာမုခ်
လမ္းမေတြကေတာ့
ထံုးစံအတိုင္းစိုလိုက္ေျခာက္လိုက္ေပါ့။

အဓမၼ၀ါဒီတို႔ေရ
မိစာၦတို႔သြားရာလမ္းကို
ဆဒမ္ဟူစိန္ကၫႊန္ျပခဲ့ၿပီ။
အဲဒီ အေမွာင္ခါးခါးႀကီးကို
ငါတို႔မ်ဳိခ်လိုက္ႏုိင္တဲ့အခါ
၀႗္ကိုေနာက္ဘ၀ထိေစာင့္စရာမလိုေတာ့ပါဘူး။

ငရဲႀကီးရွစ္ထပ္မွာလည္းမင္းတုိ႔အတြက္
ေနစရာေတြကအဆင္သင့္ျပင္ၿပီးသား။
ကိုယ့္လူတို႔ေရ
စင္ေပၚက မင္းသားေခါင္းေလးေဆာင္းျပလုိက္တာနဲ႔
အဲဒီလိုဖင္တႂကြႂကြျဖစ္မေနပါနဲ႔။
၈၈ အစ ဒီပဲယင္းအလယ္ ၂၀၀၇ အဆံုး
ေနာက္ဘာေတြျဖစ္လာအံုးမလဲ
အ႐ုဏ္ဦးဆိုတာ ရင္နဲ႔ပ်ဳိးယူရတယ္။

ျမတ္သစ္(dawn)

Read More...

Saturday 17 November 2007

လူထုအတြက္ လူထုဖက္က လူထုေဒၚအမာ




(၀င္းတင့္ထြန္း)

( ၁ )

က်ေနာ္ဟာ အညာသားျဖစ္ေပမဲ့ မႏၱေလးထက္ ရန္ကုန္ကိုပဲ ပိုၿပီး ကၽြမ္းကၽြမ္း က်င္က်င္သြားတတ္လာတတ္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘ၀မွာအေနၾကာခဲ့ရတာကလဲ ရန္ကုန္မွာမဟုတ္ လား။ ဟိုတုန္းက ေမြးရပ္ဌာေန ေရႊဘိုေျမဆီျပန္တိုင္း မႏၱေလးမွာပဲ ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ၀င္တတ္နားတတ္ေရာက္တတ္ခဲ့တာ အခါခါေပမဲ့၊ ‘၀င္းေတြနဲ႔တည္ထားတဲ့ မႏၱေလးေနျပည္’ ကို ရန္ကုန္ေလာက္မကၽြမ္းက်င္ခဲ့တာကေတာ့ အမွန္ပါ။ ဒါေပမဲ့ အညာေသြး ဗမာေသြးကပဲ စကားေျပာလို႔လား၊ ကုန္းေဘာင္ေသြးကပဲစကားေျပာလို႔လား၊ ဘာလို႔လဲေတာ့မသိပါ။ မႏၱေလးကို ခ်စ္ခဲ့တာကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းကပါ။ ‘မန္းရတနာပုံေနျပည္ ...’ဆိုတဲ့ အသံေလးနဲ႔စလိုက္တဲ့ သီခ်င္းသံကိုၾကားရရင္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘာရယ္မသိ လြမ္းတတ္ ခဲ့ဖူးၿပီး၊ ‘ ေျခေတာ္ အသေရလွ်မ္း ... ျပည္ေတာ္ေရႊမန္း ...ငါးေစာင္ေလသိုက္္ က်မ္း...စိုက္နန္းရယ္ တည္ေတာ္မူ...’ဆိုတဲ့ ခန္႔ခန္႔ညားညားစာသားစကားပိုဒ္ေတြ ပါ၀င္တဲ့
ေအာင္မဂၤလာ - နဲ႔အစခ်ီ လိုက္တဲ့ ေအာင္မဂၤလာသီခ်င္းႀကီး သီခ်င္းခံသံႀကီးကို ၾကားလိုက္ ရေလတိုင္းလဲ ရင္ထဲ တလွပ္လွပ္ ခံစားခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ‘ ... ေကာ္ေရာ္သံ - ေကာ္ေရာ္သံ ... ဆင္ပန္းလက္စုံမိုးတယ္ ... မ်ဳိးေလးပါး - ရာရာေက်ာ္ ...သက္ေတာ္ရွည္ေစေၾကာင္းငယ္ ...ေတာင္းဆုေခၽြ ...’ဆိုတဲ့ ဆုေတာင္းေမတၱာပို ့သသံအပိုဒ္နဲ႔အတူ‘ - - ဘုံေ၀ယံ ...ႏိုင္ငံ ျပည္သူ ...ေအးေစဗိုလ္လူ ...’ဆိုတဲ့ အပိုဒ္ကေတာ့ ရင္ထဲမွာ အၿမဲလိုလို လႈိင္းခတ္ေနတတ္ ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္ေလးက က်ေနာ္တို႔အိမ္အိုေလးရဲ႕ထရံစုတ္ေလးေပၚမွာ အေမမွတ္ မွတ္ရရ၀ယ္လာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ‘မန္းရာျပည့္’ ျပကၡဒိန္ေလးေပၚက မႏၱေလးနန္းၿမိဳ႕႐ုိးနဲ႔က်ဳံးရိပ္ ေရျပင္ညိဳ႕ညိဳ႕ မႏၱေလးအမွတ္အသား မႏၱေလးပန္းခ်ီကားေလးကိုလဲ အဲဒီတုန္းကတည္းက ခဏခဏေငးၾကည့္မိရင္း အိပ္မက္ထဲအထိ မၾကာမၾကာမက္တတ္ ခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိ သမွ် က်ေနာ့္အေမလယ္သူမႀကီးရဲ႕တသက္တာမွာ ေလးဆူဓာတ္ပုံ ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ျမတ္ ႀကီး ပုံတခ်ပ္နဲ႔ မဟာျမတ္မုနိဘုရားႀကီးပုံေတာ္တခ်ပ္ၿပီးရင္၊ ျပကၡဒိန္အျဖစ္ ၀ယ္ဖူးတာဆိုလို႔ အဲဒီမႏၱေလးရာျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ မႏၱေလးနန္းၿမိဳ႕႐ုိးနဲ႔က်ဳံးေရျပင္ညိဳ႕ညိဳ႕ပါ ျပကၡဒိန္တခုပဲ ၀ယ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အေမချမာ ေတာ္ေတာ္ကို ႀကိဳက္လြန္းလွလို႔၀ယ္ခဲ့တာျဖစ္သလို၊ က်ေနာ့္ဘ၀ မွာလဲ ပထမဆုံး အိမ္မွာ စျမင္ဖူး စြဲလန္းႏွစ္သက္ဖူးတဲ့ပန္းခ်ီကားဟာ အဲဒီမႏၱေလးနန္းၿမိဳ႕႐ုိးပုံ ပန္းခ်ီကားေလးပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေရာင္စုံခဲတံဗူးေလး စရေတာ့၊ ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္ မၾကာမၾကာလိုက္လိုက္ၿပီး ကူးယူဆြဲၾကည့္ခဲ့ဖူးတာဟာလဲ အဲဒီျပကၡဒိန္ေပၚက မႏၱေလးနန္းၿမိဳ႕႐ုိးပန္းခ်ီကားေလးပါပဲ။ က်ေနာ္ပထမဆုံး မႏၱေလးကိုစေရာက္ေတာ့၊ နန္းေရွ႕ ဖက္ေရာက္ေအာင္သြားၿပီး၊ ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက အင္မတန္ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့ မန္းရာျပည့္ ျပကၡဒိန္ေပၚမွာပါခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားထဲက ႐ႈခင္းေလးနဲ႔တူမယ့္ေနရာ ေသခ်ာေရြးၿပီး တေမ့တေမာ ထိုင္ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

မႏၱေလးဟာ ေရႊဘိုနဲ႔ဘာမွမေ၀းလွေပမဲ့၊ မႏၱေလးကို ငယ္ငယ္ကတည္းက စြဲစြဲလန္း လန္းရွိခဲ့ေပမဲ့၊ ဘ၀အေျခအေနအရ က်ေနာ့္ရဲ႕လူငယ္ဘ၀ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ မႏၱေလးကို ေက်ာ္ၿပီး ရန္ကုန္မွာ သြားႀကီးျပင္းခဲ့ရပါတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မႏၱေလးကိုေရာက္ ျဖစ္ရင္လဲ တပတ္ဆယ္ရက္ ဆယ့္ငါးရက္ေတြထက္ မပိုခဲ့ရသလို ျဖစ္ခဲ့ရၿပီး မခ်င့္မရဲ ခံစားခဲ့ ရဖူးပါတယ္။ အဲဒီလို မခ်င့္မရဲ ခံစားခဲ့ရတဲ့ မႏၱေလးကို ၾကံဳမယ့္ၾကံဳ ဆုံမယ့္ဆုံရေတာ့လဲ ၀ရမ္း
ေျပးဘ၀နဲ႔ပဲ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ လရွည္ႏွစ္ေပါက္ ရင္ခ်င္းအပ္ေပြ႔ဖက္ေႏြးေထြးခဲ့ရပါေတာ့ တယ္။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီးအၿပီး၊ အေရးေတာ္ပုံႀကီးရဲ႕အက်ိဳးဆက္ ႏိုင္ငံေရးပါတီ ေတြ အလွ်ဳိအလွ်ဳိေပၚထြက္အၿပီး၊ သိပ္ေတာင္ မ်ားမ်ားစားစားမလႈပ္ရွားလိုက္ရပါဘူး၊ ႏိုင္ငံ ေရးနဲ႔ပဲ ၀ရမ္းေျပးဘ၀ ထပ္ေရာက္ရပါတယ္။ ဟိုဟိုဒီဒီကေန ေနာက္ဆုံးမွာ မႏၱေလးကို ေရာက္လာ ရပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းရိပ္ကန္ရိပ္ သံဃာ့အရိပ္ေပါင္းစုံမွာခိုရင္း၊ ရဲေဘာ္တကာ မိတ္ေဆြ တကာရဲ႕ျခံေပါင္းမ်ားစြာ အိမ္တကာမွာခိုရင္း၊ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ေနရာေပါင္းစုံ လမ္းႀကိဳ လမ္းၾကား ေခ်ာင္ၾကားမက်န္ အႏွံ႔ေရာက္ရက်င္လည္ရပါေတာ့တယ္။ လူက ၀ရမ္းေျပးျဖစ္တဲ့ အျပင္၊ စက္ဘီးၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕ေပၚမွာစက္ဘီးမစီးတတ္တဲ့က်ေနာ္ဟာ ေျမေလွ်ာက္၀ိဇၨာတပိုင္း ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိေတာင္ ေျမေလွ်ာက္၀ိဇၨာ ျဖစ္ေနရသလဲဆိုေတာ့၊ ယူဂ်ီ တပိုင္းအျဖစ္ေနေနရတဲ့ကာလတခ်ဳိ႕မွာ မႏၱေလးက မိတ္ေဆြ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕က အထူးသျဖင့္ ဟာသႂကြယ္ႂကြယ္လူငယ္တခ်ဳိ႕က က်ေနာ့္ကြယ္ရာမွာ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းလွ်ဳိ႕၀ွက္နာမည္ေပးေခၚေနၾကတာက ‘ေျမေလွ်ာက္၀ိဇၨာႀကီး’ ဆိုတဲ့ အထိပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ တခ်ဳိ႕က ‘၀ိဇၨာ’ ႀကီးလို႔ သူတို႔ဟာသူတို႔နာမည္ေျပာင္ေပးၿပီး လွ်ဳိ႕၀ွက္ ေခၚဆိုေနႀကရာကေန၊ ‘ပထမံႀကီး’လို႔ေျပာင္းလဲေခၚေ၀ၚတဲ့သူေတြလဲ ရွိခဲ့ရတဲ့အထိပါပဲ။ လူက လဲ ဟိုေနရာေရာက္လိုက္ ဒီေနရာေရာက္လိုက္နဲ႔မႏၱေလးအႏွံ႔ ေျခစၾကာျဖန္ ့ေနခဲ့ရပါေတာ့ တယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလဲ အညာသားျဖစ္တဲ့အျပင္ အသားအေရာင္ကလဲ ေၾကးနီေရာင္ မက ေၾကးညိဳေၾကးမဲေရာင္ေပါက္ေနေတာ့၊ လြယ္အိတ္တလုံး ပခုံးေပၚလြယ္ၿပီး လမ္းတကာ ေပၚကုန္းေၾကာင္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ျမင္ရသူ မသိၾကသူအေပါင္းကေတာ့၊ ဘယ္က ေတာသား-ၿမိဳ႕တက္ ေစ်းလာ၀ယ္သလဲလို႔ပဲ ျမင္ၾကလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုေတာင္ ေရာက္လိုက္ ေျမာက္ေရာက္လိုက္နဲ႔မႏၱေလးေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးရဲ႕ႏွလုံးသား တည့္တည့္ေပၚ မၾကာမၾကာ သြားလာလွည့္လည္ေနတတ္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ အထင္ကရေနရာ
(ဂ၄) လမ္းမႀကီးေပၚကိုလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရဖူးပါတယ္။
(ဂ၄) လမ္းမႀကီးေပၚေရာက္ရလို႔ ‘လူထု’ တိုက္ေရွ႕က မၾကာခဏ ျဖတ္သန္းသြားရေလ တိုင္း ဖ်တ္ကနဲ ရင္ခုန္တတ္ေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒီအနီးအနား၀န္းက်င္မွာ အၿမဲလိုလို ေထာက္လွမ္း ေရး ဒလွ်ဳိဒလံေတြ ခ်ထားတတ္တယ္ - လို႔ေျပာၾကဆိုႀက သတိေပးၾကဖူးတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ ဖက္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြရဲ႕ စကားသံေတြကို ျပန္ျပန္ၾကားမိ သတိရမိေနတာ ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။
‘လူထု’ ဆိုတဲ့ စာလုံးေလးႏွစ္လုံးနဲ႔ေရးထိုးထားတဲ့ ကမၺည္းဆိုင္းဘုတ္ေလးဟာ ဆိုင္း ဘုတ္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဘာမွႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ခမ္းခမ္းနားနားမရွိပါ။ ဒုတိယၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးေပၚမွာ ဧရာမဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေတြ ေနရာအႏွံ႔ရွိပါတယ္။ ထိုးမုန္႔ဆိုင္ တခုရဲ႕နာမည္ဆိုင္းဘုတ္၊ လဖက္ရည္ဆိုင္တခု၊ လြယ္အိတ္ဆိုင္တခုရဲ႕ အမည္ဆိုင္းဘုတ္ ေလာက္ေတာင္ ႀကီးႀကီးမားမားထည္ထည္၀ါ၀ါ ဟိတ္နဲ႔ဟန္နဲ႔ေနရာယူထားတာ မရွိေပမဲ့၊ တျခားတျခားေသာ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေတြနဲ႔ယွဥ္လိုက္ရင္ ဆိုင္းဘုတ္ေလးဟာ ခပ္ေသးေသးပါပဲ လို႔ေတာင္ ေျပာရမွာျဖစ္ေပမဲ့၊ ‘လူထု’ ဆိုတဲ့ စာလုံးေလး ႏွစ္လုံးဟာ ထူးထူးျခားျခားသက္၀င္ လႈပ္ရွားေနပါတယ္။ ‘လူ’ ဆိုတဲ့ ပထမစာလုံးေလးကိုက ‘လ’ နဲ႔တဆက္တည္း ႏွစ္ေခ်ာင္းငင္ ဟာတေခ်ာင္းနဲ႔တေခ်ာင္း-ခြဲမေနပဲ ခပ္ေသာ့ေသာ့လက္ေရးအသြင္ တဆက္တည္းဆက္ေနပါ တယ္။ ‘ထု’ ဆိုတဲ့ စာလုံးေလးက ေနာက္ဆုံးတေခ်ာင္းငင္ေလးကလဲ လႈိင္းတြန္႔ေလးလို ေကြးတက္သြားၿပီး ႐ုိး႐ုိးေလးနဲ႔ထူးထူးျခားျခားျဖစ္ေနရင္း လူနဲ႔အတူဟန္ခ်က္ညီအခ်ဳိးက်ေန တယ္ ထင္မိတယ္။ ဒါကိုက ‘လူထု’ တိုက္ ရဲ႕လူထုအထိမ္းအမွတ္ ‘လူထု’ လိုဂို၊ ‘လူထု’ မူပိုင္ ထရိတ္မတ္ေလးသဖြယ္ လူထုၾကားမွာအသားက်ေနခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းနဲနဲေနာေနာ မဟုတ္ ေတာ့။ ‘လူထု’ ဆိုတဲ့ စာလုံးေလးက ႐ုိး႐ုိးေလးနဲ႔အားပါေနသလို၊ ‘လူထု’ ဆိုတဲ့ စာလုံးေလး ႏွစ္လုံးကိုဆက္ၿပီး ထြက္ေပၚလာခဲ့တဲ့ ဗမာေ၀ါဟာရ၊ ‘လူထု’ ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရရဲ႕အနက္ အဓိပၸါယ္ကလဲ ႐ုိး႐ုိးေလးနဲ႔အားမာန္ျပည့္ေန႐ံုမက က်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔ေလးေလးနက္နက္နဲ႔ အေျခခံက်က် အႏွစ္သာရသေဘာကို ေဖၚၫႊန္းေနပါတယ္။ ‘လူထု’ ဆိုတာ အေျခခံအက်ဆုံး ေသာ အက်ယ္ျပန္႔ဆုံးေသာ အမ်ားတကာ့အမ်ားစုႀကီးျဖစ္ေသာ ျပည္သူျပည္သားအားလုံးကို ကိုယ္စားျပဳထားတဲ့ ေ၀ါဟာရမဟုတ္လား။
ကေန႔ကာလမွာေတာ့ ‘လူထု’ဆိုတဲ့ေ၀ါဟာရဟာ ေရပန္းအစားဆုံးေ၀ါဟာရတခု ျဖစ္ေနတာ ၾကာပါျပီ။ ‘လူထုသေဘာထား’ ‘လူထုစစ္တမ္းေကာက္ယူခ်က္’ ‘လူထု တိုက္ပြဲ’ ‘လူထုေခါင္းေဆာင္’ ‘လူထုေထာက္ခံမႈ’ ‘လူထု ဆႏၵ’။
‘လူထု’ တိုက္ နားက ျဖတ္သန္းသြားရေလတိုင္း၊ ‘လူထု’ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလးဆီလွမ္း ၾကည့္ မိလ်က္သားျဖစ္တတ္ခဲ့ၿပီး၊ ႏိုင္ငံေရး၀ရမ္းေျပးတေယာက္ဘ၀ေပမို႔ တခါမွမ၀င္ျဖစ္ ေအာင္ သတိထားေရွာင္ကြင္းခဲ့ရေပမဲ့၊ အဲဒီနားက ျဖတ္သန္းရတိုင္း ရင္ခုန္မိတတ္တာေတာ့ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ပါပဲ။
ဒီ ‘လူထု’ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလးနဲ႔‘လူထု’ဆိုတဲ့ တိုက္အိမ္ေလးထဲမွာ အေမလူထုေဒၚအမာ ရွိေနလိမ့္မယ္၊ အေမေဒၚအမာဟာ လူထုေဒၚအမာဆိုတဲ့အတိုင္း လူထုရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ လူထု ဖက္က လူထုအတြက္ စာေပေတြကို အိုႀကီးအိုမေပမဲ့၊ ကေလာင္မခ် တက္တက္ႂကြႂကြ ေရးသားေဖၚက်ဴး ေနလိမ့္မယ္ - ဆိုတာေတြကို မွန္းေမွ်ာ္ေတြးဆၾကည့္မိရင္း စိတ္ထဲကေန ဂါရ၀ျပဳမိခဲ့တာကလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ ႏိုင္ငံေရးစာေပေတြကို အသည္း အသန္ ဖတ္႐ႈစအရြယ္က လူထုတိုက္ထုတ္စာအုပ္စာေပေတြကို ဖတ္႐ႈခဲ့ရတာနဲ႔ အေမလူထု ေဒၚအမာရဲ႕ ‘ဘ၀ခ်င္းမတူသည့္ တရုတ္ျပည္’၊ ‘အို - ယန္းကီးတို႔’ ‘ေငြနဲ႔လက္နက္’ တို႔အပါ အ၀င္ လူထုဦးလွရဲ႕ ‘ေလွာင္ခ်ဳိင့္တြင္းက ငွက္ငယ္မ်ား’၊ ‘အားလုံးေကာင္းၾကရဲ႕လား’ ‘သတင္း စာမ်ားကေျပာေသာ သမိုင္း’ စတဲ့စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ဖ်တ္ကနဲဖ်တ္ကနဲသတိရမိတတ္ ပါတယ္။

( ၂ )

က်ေနာ္တို႔ဗမာျပည္စာေပသမိုင္းမွာအေလးထားရမယ့္ စံတင္ေလာက္တဲ့ အမ်ဳိးသမီး ကေလာင္ရွင္ေတြ ေခတ္အလိုက္ ေခတ္အလိုက္ထြက္ေပၚခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ေတြ ေလာက္ဆီကိုခဏထား၊ အနီးေခတ္ကာလေလာက္အထိပဲ ခြဲကန္႔ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ေဒၚဒဂုန္ ခင္ခင္ေလး၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး၊ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္၊ ေဒၚခင္ႏွင္းယုနဲ႔ အေမလူထုေဒၚအမာ တို႔ကို အားေကာင္းေမာင္းသန္တကယ့္ကေလာင္ရွင္ႀကီးေတြအျဖစ္ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ ဗမာ စာေပအႏုပညာေလာကမွာ မွတ္တိုင္ကိုယ္စီ စိုက္ထူထားႏိုင္ႀကၿပီးသား၊ အႏုပညာအရည္ အေသြးျပည့္ ကေလာင္ရွင္ႀကီးေတြ ျဖစ္သလို၊ ေဒၚဒဂုန္ခင္ခင္ေလး၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး နဲ႔ အေမလူထုေဒၚအမာတို႔ဟာ သတင္းစာနဲ႔ပါ ပတ္သက္ေနႀကတဲ့ ရွားရွားပါးပါး အမ်ဳိးသမီး သတင္းစာပညာရွင္ႀကီးေတြလဲ ျဖစ္ခဲ့ႀကပါတယ္။ ေဒၚဒဂုန္ခင္ခင္ေလးက ယု၀တီဂ်ာနယ္နဲ႔ ယု၀တီ သတင္းစာကို ဦးစီးထုတ္ေ၀ခဲ့သူ၊ အမ်ဳိးသမီးကေလာင္ရွင္ေတြကို ယု၀တီကေလာင္ ရွင္ ဘြဲ႔ေပးၿပီး အမ်ဳိးသမီးကေလာင္ရွင္မ်ားအဖြဲ႔ကို တည္ေထာင္ခဲ့သူ ျဖစ္သလို၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး ဆိုတာကလဲ ခင္ပြန္းသည္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ ကြယ္လြန္ၿပီးကတည္းက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္နဲ႔ ‘ျပည္သူ႔ဟစ္တိုင္’ ေန႔စဥ္သတင္းစာေတြကို မိန္းမသားတန္မယ့္ ေန႔စဥ္အပတ္စဥ္မပ်က္ ဦးစီးထုတ္ေ၀ခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတြရဲ႕အေမ အေမလူထု ေဒၚအမာ ဆိုတာကေတာ့ အားလုံးသိၾကတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ လူထုဂ်ာနယ္နဲ႔ လူထုသတင္းစာ တို႔ရဲ႕ဖခင္ဟာ လူထုဦးလွ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ လူထုဂ်ာနယ္နဲ႔ လူထုသတင္းစာတို႔ရဲ႕မိခင္ရင္းအစစ္ ဟာ လူထုေဒၚအမာေပပဲေပါ့။ ခင္ပြန္းသည္ လူထုဦးလွတေယာက္ ဖဆဆိုရွယ္ေတြရဲ႕ ယုတ္မာမႈနဲ႔ နရသိန္ထဲ ေထာင္ထဲ ႂကြေရာက္စံျမန္းေနရစဥ္ ကာလတေလ်ာက္လုံးမွာလဲ အေမလူထု ေဒၚအမာ ကပဲ အဆက္မျပတ္ဦးစီးထုတ္ေ၀ေရွ႕ေဆာင္ခဲ့ရတယ္ မဟုတ္လား။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္နဲ႔
ျပည္သူ႔ဟစ္တိုင္ဟာ ဗမာျပည္စာနယ္ဇင္းသမိုင္းမွာသာမက ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ သမိုင္းမွာပါ အေရးပါတဲ့ မွတ္တိုင္ေတြရွိခဲ့သလို၊ လူထုဂ်ာနယ္နဲ႔လူထုသတင္းစာ ဆိုတာဟာလဲ လူထုအတြက္ လူထုဖက္က ထြန္းေျပာင္တဲ့သမိုင္းအစဥ္အလာေတြ တသီႀကီးနဲ႔မဟုတ္လား။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ ‘ျပည္သူ႔ဟစ္တိုင္’ ဟာအာဏာရအုပ္စိုးသူ ေဖါက္ျပန္သူ ဖဆဆိုရွယ္ မ်ားရဲ႕ ယုတ္ယုတ္မာမာ အႀကမ္းဖက္၀င္ေရာက္ၿပီး၊ စက္ေတြကို ရဲဒင္းေတြ ပုဆိန္ေတြနဲ႔ ႐ိုက္ ခ်ဳိး၊ ခဲစာလုံးနဲ႔စာစီခြက္ေတြပါမက်န္ တူနဲ႔ထု ေမွာက္လွန္ေခ်မြ ဖ်က္ဆီးပစ္တာ ခံခဲ့ရဖူးသလို၊ လူထုဦးလွ လူထုေဒၚအမာတို႔ရဲ႕ ‘လူထု’ ဟာလဲ ဗုံးနဲ႔ခြဲတာေတာင္ ခံခဲ့ရဖူးပါတယ္။
ကေန႔ေခတ္ကာလလို မဟုတ္ပဲ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ႏိုင္ငံတကာ့ လႈပ္ရွားမႈေတြအတြင္းအထိ တက္တက္ႂကြႂကြပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့ဖူးတဲ့ ရွားရွားပါးပါး ဗမာအမ်ဳိး သမီးကေလာင္ရွင္ေတြအျဖစ္ ထူးထူးျခားျခား မွတ္တမ္းတင္ထားရမွာကလဲ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး နဲ႔လူထုေဒၚအမာပဲ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးဟာ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ေလာက္က ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာက်င္းပခဲ့တဲ့၊ အႏုျမဴ ဗုံးပိတ္ပင္ေရး၊ အႏုျမဴဗုံးမစမ္းသပ္ေရး၊ စစ္ဆန္႔က်င္ေရးညီလာခံကြန္ဖရင့္ႀကီးသို႔၊ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကြန္ဖရင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ကိုယ္စား လွယ္ တဦးအျဖစ္တက္ေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အေမလူထုေဒၚအမာဟာလဲ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္က ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံမွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ‘ကမၻာ့အမ်ဳိးသမီးမ်ားညီလာခံႀကီး’ကို ျမန္မာႏိုင္ငံက အမ်ဳိးသမီး ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ပါ၀င္တက္ေရာက္ခဲ့ဖူးသူျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာမႈိင္း ဦးေဆာင္တဲ့ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈ ၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈေတြအတြင္း တက္ တက္ႂကြႂကြပါ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ ရွားရွားပါးပါး အမ်ဳိးသမီးကေလာင္ရွင္ေတြထဲမွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး နဲ႔အေမလူထုေဒၚအမာတို႔ဟာ ေရွ႕တန္းအခန္းက ပါခဲ့ဖူးသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
အနီးေခတ္ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ သမိုင္းတေလ်ာက္မွာ၊ အမွန္တရားဘက္ကေန ရပ္တည္လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတဲ့၊ သမိုင္းတာ၀န္ေၾကႁပြန္ခဲ့ၾကတဲ့၊ ထက္ျမက္တဲ့ ကေလာင္ေတြလဲ အဆက္မျပတ္လိုလို ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္တဦးခ်င္းခံစားနားလည္မႈအရ ေျပာရရင္၊ ႏိုင္ငံေရးအရပါ ႏိုးၾကားတက္ႂကြတဲ့ ကေလာင္ရွင္ေတြထဲမွာ အမ်ဳိးသမီးေတြထက္ အမ်ဳိးသား ကေလာင္ရွင္ေတြက ပိုၿပီးမ်ားပါတယ္။ အဲဒီလို ႏိုင္ငံေရးအရပါ တိုးတက္တဲ့၊ ႏိုးၾကားထက္ျမက္ တဲ့ ရွားရွားပါးပါး အမ်ဳိးသမီး ကေလာင္ရွင္ေတြထဲမွာေတာ့ က်ေနာ့္အျမင္မွာ အေမလူထု ေဒၚအမာ ဟာ ေရွ႕ဆုံးကျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
အေမလူထုေဒၚအမာဟာအားက်စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္စာစုံေရးႏိုင္ခဲ့တဲ့ ကေလာင္ ရွင္လဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာျပန္ေတြေရာ ပင္ကိုေရးေတြပါ၊ ရသေရာ သုတပါ၊ ႏိုင္ငံေရးေရာ လူမႈေရးေတြပါ၊ အမ်ဳိးဘာသာသာသနာအေရးေတြေရာ၊ အႏုပညာယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ ေတြပါ၊ ဘာဆိုဘာမွ မလပ္ရေအာင္ ေထာင့္စုံေအာင္ စာစုံေရးႏိုင္ခဲ့တဲ့ တကယ့္ကေလာင္ရွင္ ဆိုတာ စစ္မွန္တဲ့ဗမာျပည္ စာေပအႏုပညာသမားတိုင္းသိပါတယ္။ စာေပအႏုပညာ ၀မ္းစာ ကလဲ ကုံလုံႂကြယ္၀သူဆိုေတာ့၊ ေဆးစက္က်ရာ အ႐ုပ္ထင္ေစႏိုင္တဲ့ တကယ့္ပန္းခ်ီေက်ာ္ တဦးလို၊ ျမင္ျမင္သမွ် ၾကားၾကားသမွ်၊ စိတ္၀င္စားဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ေရးျပႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ စာေပအႏု ပညာရွင္လဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေတြေရးေရး၊ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ေစတနာ အတိုင္းသားပါေနတာက ေတာ့ အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕ စာေပလက္ရာေတြတိုင္းေပၚမွာပါပဲ။
အေမလူထုေဒၚအမာဟာ မႏၱေလးသူပါ။ မႏၱေလးဆိုတာ ကုန္းေဘာင္ (၁၁) ဆက္ရဲ႕ (၁၀) ဆက္ေျမာက္မင္း၊မင္းတုန္းမင္းႀကီး တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ရတနာပုံမင္းေနျပည္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးျဖစ္ သလို၊ ေနာက္ဆုံးမင္းဆက္ သားေတာ္သီေပါမင္းလက္ထက္မွာ ထီးက်ိဳးစည္ေပါက္ သူ႔ကၽြန္ ဘ၀ေရာက္ခဲ့ရၿပီး ကုန္းေဘာင္ေခတ္ရဲ႕ေန၀င္ခ်ိန္မွာ ဗမာဘုရင္ေခတ္ရဲ႕ေနာက္ဆုံးထီးစိုက္ နန္းစိုက္ခဲ့ရာ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးလဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ရဲ႕ေနာက္ဆုံး အမွတ္အသားလို႔ ဆိုေပမဲ့၊ ကိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္း ကိုယ့္ၾကငွန္းရဲ႕ျပယုဂ္၊ ရာဇ၀င္ရွိတဲ့ ေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈအေမြ
အႏွစ္ေတြနဲ႔ျပည့္ႏွက္ ထုံမႊမ္းေနဆဲေနရာ၊ ဗမာအမ်ဳိးသားေတြရဲ႕ထင္ရွားတဲ့ အမ်ဳိးသားယဥ္ ေက်းမႈ အမွတ္လကၡဏာသေကၤတတခုလဲပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မႏၱေလးဟာ ထင္ရွားတဲ့ ကိုယ့္မူ ကိုယ့္ဌာန္ ကိုယ့္သ႑ာန္နဲ႔ကိုယ္ပိုင္ဟန္ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးတခုလဲပဲ မဟုတ္လား။ စကားမွာ ေတာင္ ခ်ဳိသာယဥ္ေက်းတဲ့ အေခၚအေ၀ၚအသုံးအႏႈန္းေတြနဲ႔‘မန္းစကား’ ဆိုတာ ထူးျခားတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ ရွိတယ္မဟုတ္လား။
ဆရာစြမ္း (ဆရာေမာင္စြမ္းရည္) ကေတာ့ မႏၱေလးသူျဖစ္တဲ့ အေမလူထုေဒၚအမာ ရဲ႕ ေရးဟန္ကို ‘မန္းသံ အျပည့္နဲ႔အသုံးထူးအလကၤာေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ျဗန္းျဗန္းကြဲ ေရးေလ့ ရွိတယ္’ လို႔ မွတ္ခ်က္ျပဳ ေဖၚျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕ ေရး ဟန္ဟာ မန္းသံ မန္းဟန္အျပည့္နဲ႔ တကယ့္ကို ထူးထူးျခားျခားကိုယ္ပိုင္ဟန္ရွိတဲ့ ေရးဟန္ပါ။ မႏၱေလးဟာ ဗမာဘုရင္ေခတ္ရဲ႕ေနာက္ဆုံးနန္းစိုက္ခဲ့ရာ မင္းေနျပည္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးတခု ျဖစ္ခဲ့ေလ ေတာ့၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ - ‘မန္းဟန္’ ‘မန္းသံ’ ဆိုတာ ‘နန္းဆန္’ တာ လို႔ပဲျမင္ခ်င္ျမင္ ၾကႏိုင္ပါတယ္။ အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕ မန္းသံ မန္းဟန္ကေတာ့၊ က်ေနာ့္အျမင္မွာ အင္မတန္ ကို ‘လူထုဆန္’ ပါတယ္။ လူထုၾကားမွာ လူထုေတြ ေန႔စဥ္သုံးစြဲေျပာဆိုေနႀကတဲ့ လူထုသုံး စကားေတြနဲ႔ပဲ ေ၀ေ၀ဆာဆာျဖစ္ေအာင္ ေပၚေပၚလြင္လြင္ျဖစ္ေအာင္ ေရးသားေဖၚက်ဴးျပေလ့ ရွိပါတယ္။ လူထုၾကား ခိုင္းႏႈိင္းေျပာဆိုသုံးစြဲေနၾကတဲ့ ေျပာထုံးဆိုထုံးေလးေတြ၊စကားပုံေလး ေတြ၊ ဆို႐ုိးစကားေလးေတြ၊ ေဒသိယေလေလးေတြ၊ လူထုအလကၤာေလးေတြကေတာ့၊ သူ႔ ေနရာနဲ႔သူ၊ ‘ဂြင္’ ကို က်လို႔ေပါ့။ တမင္ဟန္လုပ္ၿပီး ေရးထားတာမဟုတ္ပဲ၊ ရင္ထဲကလာတဲ့ အသံနဲ႔ေရးထားတဲ့ အေမရဲ႕လက္ရာေတြဟာ၊ အေမ၀မ္းစာဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ ဆိုတာ၊ ေ၀ါဟာရေတြ ဘယ္ေလာက္ႂကြယ္တယ္ဆိုတာ၊ အမ်ဳိးသားယဥ္ေက်းမႈအႏွစ္သာရနဲ႔ ဘယ္ ေလာက္ တသားတည္းျဖစ္ေနသလဲဆိုတာ လွစ္ကနဲလွစ္ကနဲ
ထင္ဟပ္ျပေနသလိုပါပဲ။
အေမလူထုေဒၚအမာဟာ စာေပနယ္မွာ သူကိုယ္တိုင္ အင္မတန္အရိပ္အာ၀ါသႀကီးတဲ့ စာေပပင္ရိပ္ႀကီးတပင္ျဖစ္ေနေပမဲ့၊ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ေသာ စာေပပင္ရိပ္ပ်ဳိပင္ရိပ္ငယ္ ေလးေတြရဲ႕အဆက္မျပတ္ဖြံ ့ၿဖိဳးႀကီးထြားတိုးတက္လာေရးကိုလဲ ဂရုတစိုက္ အေရးတယူ ေဖး ကူ လမ္းျပသြန္သင္တတ္ေလ့ရွိတာ သတိထားမိပါတယ္။ သူ႔ေျမးအရြယ္ေလာက္ပဲ ရွိမယ့္၊ ‘ေခ်ာအိမာန္’ ဆိုတဲ့ မႏၱေလးသူ ကေလာင္ရွင္မေလးရဲ႕ ‘ေကာင္းကင္အနမ္း’ဆိုတဲ့ စာအုပ္ ကေလး အတြက္ အမွာစကား ေရးသားခ်ီးျမႇင့္ေပးရာမွာ၊ အေမလူထုေဒၚအမာက
‘ အေမေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းကို ေခတ္လူငယ္တေယာက္အေနနဲ႔ ေလွ်ာက္ေဖာ္ရတဲ့အတြက္ အေမအရမ္း၀မ္းသာတယ္။ စာကေစတနာနဲ႔မ်ားမ်ားေရးေလ ေကာင္းေလေလပဲ၊ ဟန္လုပ္ၿပီး ေရးရင္ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ အေမမွာခ်င္တာကေတာ့ လူငယ္ေတြ စာေတြမ်ားမ်ားဖတ္ၿပီး၊ စာေတြမ်ားမ်ား ေရးႀကပါလို႔ ...’ တဲ့။
လူငယ္ေတြ စာေတြမ်ားမ်ားဖတ္ၿပီး စာေတြမ်ားမ်ားေရးၾကမွာကို လိုလိုလားလားရွိလြန္းလွ တဲ့ အေမလူထုေဒၚအမာဟာ ကိုယ္တိုင္လဲ စာေတြမ်ားမ်ားဖတ္ၿပီး မ်ားမ်ားေရးႏိုင္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါ တယ္။ အေမေရးခဲ့တဲ့ စာေတြနဲေရာ့သလား။ လူထုဂ်ာနယ္ လူထုသတင္းစာ ပုံမွန္ထုတ္ေ၀ေန တုန္းကတည္းက ညနက္သန္းေကာင္အထိစာေတြဖတ္၊ ပ႐ုဖ္ေတြပါ ဖတ္ရလြန္းလို႔၊ အသက္ (၃၉)ႏွစ္ ေလာက္ကတည္းက မ်က္မွန္ စတပ္ခဲ့ရတဲ့အေမဟာ အိုႀကီးအိုမအရြယ္အထိလဲ စာေတြဖတ္ စာေတြေရးေနလိုက္တာ အားက်စရာပါပဲ။
က်ေနာ္တို႔ကအေမလူထုေဒၚအမာကို သည့္ထက္သည္ အသက္ရာေက်ာ္ရွည္ေစခ်င္ၿပီး၊ လူထုအတြက္ လူထုဖက္က အေမ့စာေတြကို သည့္ထက္သည္မ်ားႏိုင္သမွ် မ်ားမ်ားႀကီး၊ မ်ားေလ ေကာင္းေလ ဖတ္ခ်င္ေပမဲ့၊ မတရားအာဏာယူထားတဲ့၊ လူထုက လုံး၀မၾကည္ျဖဴတဲ့ နအဖစစ္အစိုးရနဲ႔စစ္အစိုးရ ရဲ႕လက္ကိုင္ဒုတ္ေတြ ၊ ကပ္ဖားရပ္ဖား လူရမ္းကားေတြကေတာ့ အေမ့ကို မလိုမုန္းထား ရန္ၿငိဳးထားရင္း၊ အေမ့စာေတြအေပၚ မ႐ႈစိမ့္ႏိုင္႐ံုမက တတ္ႏိုင္ရင္ အေမ့ကို ျမန္ျမန္ေသေစခ်င္ေနႀကတဲ့အထိေတာင္ အကုသိုလ္ပြားေနႀကတာကိုလဲ ၾကားေန သိေနရပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၀)ႏွစ္ေလာက္ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ေလာက္တုန္းကလဲ၊ အသက္(ဂ၂) ႏွစ္အရြယ္မွာရာသီဥတုက ပူေလာင္လြန္းလို႔ ေမၿမိဳ႕တက္ေနရရွာတဲ့ အေမ့ကို၊ နအဖဖက္က သူေတာင္းစားေတြက ‘ေဒၚအမာ အိမ္မွာရွိသလား’ လို႔သုံးႀကိမ္ေလာက္ ဖုန္းဆက္ေမး႐ံုနဲ႔ ေတာင္ အားမရလို႔ အိမ္အထိေတာင္လာၿပီး၊ ‘ေဒၚအမာ ေသတယ္ၾကားလို႔ဟုတ္သလား’ လို႔ လာေမးခဲ့ၾကဆိုပဲ။ အမရပူရ ေတာင္ေလးလုံးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ဦးပညာ ဆီကိုလဲ ‘ေဒၚအမာ ေသတယ္ ၾကားတယ္၊ ဟုတ္သလား’ လို႔ေမးတဲ့သူက လာေမးၾကေသးတယ္ ဆိုပဲ။ အဲဒီတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကိုေတာ့၊ အေမလူထုေဒၚအမာကိုယ္တိုင္ ပင္တိုင္ေရးေနတဲ့ ‘မိုး - ဂ်ာနယ္’ ကေန ‘တုံးေက်ာ္မ’ ဆိုၿပီး ျပန္ေရးျပခဲ့ဖူးတာ က်ေနာ္တို႔ဖတ္ရဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ (၂၀၀၅)ခုႏွစ္ကအေမ့အသက္ (၉၀)ျပည့္အျဖစ္ ေတာင္သမန္အင္းေစာင္းက ကိုပညာရဲ႕ ေတာင္ေလးလုံးေက်ာင္းမွာ အခမ္းအနားပြဲ လုပ္ႀကတဲ့အခါ၊ အရင္က ‘လမင္းတရာ အၿငိမ့္’ ကို ေခါင္းေဆာင္ကခဲ့တဲ့ မေဌးေဌးျမင့္(ပန္တ်ာ ေဌးေဌးျမင့္)က အေမ့ရဲ႕ေရွ႕ေမွာက္မွာပဲ ပထမဆုံး ဂုဏ္ျပဳအဖြင့္အျဖစ္ နာမည္ေက်ာ္ ေလဘာတီရဲ႕ ‘တုံးေက်ာ္မ’ သီခ်င္းကို သီဆိုၿပီး ဂါရ၀ျပဳ ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့တာကိုလဲ ဗြီစီဒီအျပားေပၚကေနတဆင့္ က်ေနာ္တို႔မွတ္မွတ္ရရ ၾကည့္လိုက္ရဖူး ပါတယ္။ အေမကအတီးမပါ အဆိုပိုင္ပိုင္နဲ႔သီဆိုျပသြားတဲ့ မေဌးေဌးျမင့္ရဲ႕တုံးေက်ာ္မသီခ်င္း ကိုနားဆင္ရင္း လွလွပပႀကီးျပဳံးလို႔မဟုတ္လား။ ေဟာ..မၾကာေသးခင္ တေလာေလာက္ကပဲ၊ မႏၱေလးမွာ နအဖဖက္သား လူရမ္းကားႏြယ္၀င္ မသမာအဖြဲ႔၀င္တခ်ဳိ႕က အေမလူထုေဒၚအမာ ကို ေအာက္လမ္းနည္းေတြနဲ႔ ဟိုလိုလိုဒီလိုလိုစကားတင္းဆိုလာၾကတဲ့အသံေတြ တေက်ာ့ျပန္ ထြက္ေပၚလာတာ ၾကားလိုက္ရျပန္ပါတယ္။
အေမ့ကေလာင္ကို ေရာင္ျခည္မထြက္ႏိုင္ေအာင္ အေမွာင္ခ်၊ ပိတ္ၾက ပင္ၾကဦးမလား ေတာင္ မသိပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမကေတာ့သတၱိရွိရွိ ႏွလုံးေသြးနဲ႔တုံးေက်ာ္မ သီခ်င္းသံကို နားဆင္ရင္း လွလွပပႀကီးျပဳံးေနဦးမွာပါပဲ။

(၃)

အေမလူထုေဒၚအမာဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေမြးသကၠရာဇ္ အတူတူ တခုတည္း ဖြား၊ ၁၉၁၅ ခုႏွစ္ဖြား ဆိုေတာ့၊ ဒီႏွစ္ဆိုရင္ အသက္ (၉၂) ႏွစ္ေတာင္ ရွိပါၿပီ။ မၾကာမီ ရက္ပိုင္း အတြင္း၊ ႏုိ၀င္ဘာ (၂၉) ရက္ေန႔ဆိုရင္အသက္ (၉၂) ႏွစ္တင္းတင္းႀကီး ျပည့္ေတာ့မွာပါ။
ႏွစ္စဥ္လိုလို ေမြးေန႔က်င္းပေနက်၊ ေတာင္သမန္အင္းေစာင္းက ေတာင္ေလးလုံး ေက်ာင္းမွာ အသက္ (၉၀) ျပည့္ပြဲကို (၂၀၀၅)ခုႏွစ္က က်င္းပႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့၊ မႏွစ္က (၂၀၀၆) ခုႏွစ္ကေတာ့ အသက္ (၉၁) ႏွစ္ျပည့္ပြဲကို က်င္းပႏိုင္ခြင့္ ပိတ္ပင္ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒီႏွစ္ေကာ - က်င္းပႏိုင္ခြင့္ ရပါ့မလား။
ဒီႏွစ္ဟာ အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕အသက္ (၉၂) ေျမာက္ျဖစ္သလို၊ အေမလူထုေဒၚအမာ ရဲ႕ - အေမကိုယ္တိုင္ ေခါင္းစည္းတပ္ၿပီး မၾကာမၾကာေရးဖြဲ႔ေလ့ရွိတဲ့ (ငယ္ကကၽြမ္းတဲ့ ခင္ပြန္း သည္သို႔) ဆိုတဲ့ ငယ္ကကၽြမ္းတဲ့ခင္ပြန္းသည္ လူထုဦးလွ ကြယ္လြန္ခဲ့တာ (၂၅) ႏွစ္ေျမာက္လဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၇)ရက္ေန႔က ကြယ္လြန္ဆုံးပါးသြားခဲ့ရတဲ့ လူထုဦးလွ ဟာ ၁၉၁၀ ျပည့္ ဇန္န၀ါရီ (၁၉) ရက္ေန႔ဖြားပါ။ အခုခ်ိန္အထိ ရွိဦးမယ္ဆိုရင္ (၉၇) ႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ၿပီေပါ့။ ေနာက္ (၂) ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလထဲဆိုရင္ လူထုဦးလွရာ ျပည့္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ လူထုဦးလွရာျပည့္ပြဲကို အေမလူထုေဒၚအမာကိုယ္တိုင္ ဦးစီး က်င္းပသြားတာျမင္ခ်င္သလို၊ အေမကိုယ္တိုင္ အေမ့ရာျပည့္ပြဲကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ သြားေရးကိုလဲ တမ္းတမ္းတတ ဆႏၵျပဳမိေနပါတယ္။
က်ေနာ္ဟာ အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕စာေတြနဲ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့ရ ဖူးေပမဲ့၊ အေမလူထုေဒၚအမာကို စတင္ေတြ႔ဖူးတာကေတာ့ က်ေနာ္အသက္ (၃၀) ေက်ာ္မွပါ။ အေမလူထုေဒၚအမာတို႔ လူထုဦးလွတို႔ကိုယ္တိုင္လဲ ၾကံဳေတြ႔ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းခဲ့ရဖူးၿပီး၊ နာမည္ ကိုေတာင္ မေခၚခ်င္လြန္းလို႔- ‘ဟိုအထဲ’ လို႔အမွတ္သညာျပဳထားၾကတဲ့ ‘ေထာင္ထဲ’ ကေန ထြက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာမွ စတင္ေတြ႔ရဖူးတာပါ။ ႏွစ္ကေတာ့ ၁၉၈၆ လား၊ ၁၉ဂ၇ လား၊ သိပ္မကြဲျပားလွေတာ့ေပမဲ့၊ စာဆိုေတာ္လႀကီး ဆိုတာကိုေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ မွတ္မိေနပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္မွာ ေထာင္ထဲမွာတုန္းက အတူေနဘက္ တကသ - ဗကသေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း အကို ႀကီးကိုလွေရႊတို႔ရဲ႕ ဘိုကေလးစာေပေဟာေျပာပြဲ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ေျမာက္ေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေတာ့ျဖစ္ပါတယ္။ အကိုႀကီးကိုလွေရႊတို႔နဲ႔ လုပ္တူကိုင္ဖက္ ေက်ာင္းဆရာမေဟာင္းႀကီး တေယာက္က ‘ႏွစ္စဥ္ ဘိုကေလးၿမိဳ႕မွာ က်င္းပလာခဲ့တဲ့ စာဆိုေတာ္ေန႔စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ ဟာ မဆလႏြယ္၀င္ စာေပသမားေယာင္ေယာင္ တဦးကခ်ည္းပဲ၊ သူ႔ေျခသူ႔လက္လုပ္ၿပီး ဖိတ္ တာၾကားတာ ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေနတာဟာ တႏွစ္မွလူသူေလးစားစရာ တူတူတန္တန္စာေရးဆရာ စာေရးဆရာမႀကီးေတြ မပါဖူးဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ အတိုက္ခံလုပ္ၿပီး တူတူတန္တန္စာေပ ေဟာေျပာပြဲျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျပမယ္ဆိုၿပီး တာ၀န္ယူလာခဲ့ၿပီ၊ အဲဒီအတြက္ ၀ိုင္းၿပီးအကူအညီ ေပးၾကပါအုန္း’ ဆိုၿပီး ကိုလွေရႊအားကိုးနဲ႔ ကိုလွေရႊေနထိုင္ရာ ရန္ကုန္ကို ဆင္းလာရာကေန က်ေနာ္နဲ႔ပါ ဆုံျဖစ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အကိုႀကီးကိုလွေရႊက ‘ေဟ့ေကာင္ - မင္း အကူအညီေပး အုန္း ’ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကိုေျပာေတာ့၊ က်ေနာ္က က်ေနာ္နဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့ မႏုႏုရည္ (ႏုႏုရည္ - အင္း၀) တို႔ကိုေျပာျပၿပီး ထပ္ဆင့္အကူအညီ ေတာင္းပါတယ္။ မႏုႏုရည္က မႏၱေလးက လူထုေဒၚအမာ ကိုပါ ရေအာင္ဖိတ္ေပးမယ္ တာ၀န္ယူၿပီး သူပါဘိုကေလးေဟာေျပာပြဲကို လိုက္ေဟာဖို႔တာ၀န္ ယူပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္က ဘိုကေလးမွာက်င္းပတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲဟာ ဘယ္ႏွစ္ကနဲ႔မ ွမတူ ေအာင္ တူတူတန္တန္ စည္စည္ကားကား ျဖစ္ေျမာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ (ဆရာဂ်မ္းတို႔၊ ဆရာစြမ္း တို႔ေတာင္ ပါ၀င္ေဟာေျပာျဖစ္ေသးတယ္ ထင္ပါတယ္။ ေကာင္းေကာင္းေတာ့ မမွတ္ေတာ့ပါ။)
က်ေနာ္မွတ္မိေနတာကေတာ့ ဘိုကေလး စာေပေဟာေျပာပြဲအတြက္ အေမလူထုေဒၚ အမာ မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္ကိုဆင္းလာေတာ့၊ အကိုႀကီးကိုလွေရႊနဲ႔က်ေနာ္ဟာ အေမလူထု ေဒၚအမာကို သြားႀကိဳၾကပါတယ္။ မႏုႏုရည္တို႔လင္မယားရဲ႕ အကူအညီနဲ႔အေမလူထုေဒၚအမာ တည္းေနက် ရန္ကုန္ကဦးေအးၾကည္ရဲ႕အိမ္အထိ သြားေတြ႔ျဖစ္ၾကတာပါ။ အေမလူထု ေဒၚအမာကေတာ့ ျပဳံးျပဳံး ျပဳံးျပဳံးနဲ႔ပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက အေမေဒၚအမာဟာ အသက္(၇၀) ေက်ာ္ အရြယ္ရွိေနပါျပီ။ ဒါေပမဲ့ သြက္သြက္လက္ရွိတုန္း၊ သြားႏိုင္ လာႏိုင္တုန္းေပါ့။
အေမလူထုေဒၚအမာနဲ႔က်ေနာ္ ဒုတိယအႀကိမ္ ဆုံဖူးရတာကေတာ့ လူခ်င္းမဟုတ္ပါ။ စာ ခ်င္းလဲ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္စရာအျဖစ္တခုအျဖစ္ တိုက္ တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မွတ္မွတ္သားသားျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ သမိုင္း၀င္ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံလႈပ္ ရွားမႈႀကီးနဲ႔လဲ ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနတာေၾကာင့္မို႔ပါ။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီး ေျမတုန္ ဟီးေအာင္ ေပၚထြန္းေနစအခ်ိန္ႀကီးမွာ၊ ဘားေကာင္စီေက်ညာခ်က္ ထြက္ေပၚလာၿပီး မၾကာခင္ မွာပဲ၊ က်ေနာ္တို႔စာေပအႏုပညာရွင္ေတြကလဲ မဆလစစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္တဲ့ ေက်ညာခ်က္တေစာင္ လက္မွတ္ေတြေရးထိုး လႈပ္ရွားခဲ့ၾကပါတယ္။ တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္သူ ေတြက ေနရာအသီးသီးခြဲၿပီး လက္မွတ္ေရးထိုး ေကာက္ခံရယူရာမွာ က်ေနာ့္ရဲေဘာ္ အယ္ဒီတာတဦးက က်ေနာ့္ဆီ လက္မွတ္ယူဖို႔ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ‘ခ်ယ္ရီ မဂၢဇင္း’ အယ္ဒီတာအဖြဲ႔၀င္တဦးျဖစ္တဲ့ ‘ကိုထြဋ္’ ရဲ႕စားပြဲေပၚမွာပါ။ လက္မွတ္ေရးထိုးဖို႔ ေပးလာသူကေတာ့ ဆရာေမာင္ကိုယုရဲ႕လူရင္း၊ ဆရာေမာင္ကိုယု နာယကလုပ္ေနတဲ့ ‘ျမတ္ေလး’ မဂၢဇင္းက ေနာက္ကြယ္အယ္ဒီတာတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္က တက္တက္ ႂကြႂကြနဲ႔ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးဖို႔၊ က်ေနာ့္ဆီ ထိုးေပးလာတဲ့ စာရြက္ျဖဴကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ အေပၚဖက္မွာ လက္မွတ္ေတြ တခ်ဳိ႕အစီအရီ ထိုးထားၿပီးသား ျဖစ္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ့္ဆီ ေပးလာတဲ့ စာရြက္ျဖဴေပၚမွာ၊ က်ေနာ္ လက္မွတ္ေရးရထိုးရမယ့္ေနရာရဲ႕အေပၚမွာ ေနာက္ဆုံးလက္မွတ္ေရးထိုးထားတာကေတာ့ ဆရာ ‘လူထု စိန္၀င္း’ ပါ။ ဆရာလူထုစိန္၀င္းရဲ႕ အေပၚမွာ ကပ္လ်က္သား ေတြ႔ရတာကေတာ့၊ အေမ ‘လူထုေဒၚအမာ’ ပါပဲ။ အေမလူထု ေဒၚအမာနာမည္နဲ႔ လူထုေဒၚအမာ ကိုယ္စားဆိုၿပီး ဆရာလူထုဦးစိန္၀င္းကပဲ လက္မွတ္ထိုး ထားပါတယ္။ ‘လူထုေဒၚအမာရဲ႕ ဖုန္းနဲ႔လွမ္းၿပီး အေၾကာင္းၾကားခ်က္အရ’ ဆိုၿပီးလဲ ဆရာလူထု ဦးစိန္၀င္းက ေဖၚျပေရးသားထားၿပီး လက္မွတ္ေရးထိုးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ လႈိက္ကနဲ ခုန္သြားရျပန္ပါတယ္။ အေမလူထုေဒၚအမာဆိုတာ အဲဒီလို အေမမ်ဳိးပါကလား။ လူထုအေရး လူထုတိုက္ပြဲေတြနဲ႔ပတ္သက္ရင္၊ ဘယ္ေနရာကပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရွိရာေနရာ ၾကားရာ အရပ္ကေန တက္တက္ႂကြႂကြ ပါ၀င္ပူးေပါင္းတတ္သူပါကလား။ လူထုအေရးအတြက္ လူထု ဖက္ကေန လူထုတိုက္ပြဲေတြနဲ႔အစဥ္ထာ၀ရ တသားတည္း က်ေနတတ္သူမ်ဳိးပါကလားလို႔ မွတ္မွတ္သားသား ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ အေမတို႔လူထုဦးစိန္၀င္းတို႔ရဲ႕ ေအာက္ေျခကပ္ လ်က္သားကေန ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ၿပီးေတာ့ အဲဒီစာရြက္ ေပၚမွာပဲ အဲဒီေနရာနားမွာပဲ လက္မွတ္ထိုးေပးသူကေတာ့ ကာတြန္းကို၀င္းထြန္း (အခု ျပည္ပ ေရာက္ - ကာတြန္း မစၥတာဘားမား) လို႔ပဲ စိတ္ထဲမွာ စြဲထင္မွတ္မိေနပါတယ္။
အေမနဲ႔လူခ်င္း ေနာက္ဆုံးေတြ႔ဆုံျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့၊ ၁၉ဂဂ ခုႏွစ္အကုန္ ဂ၉ ခုႏွစ္ဆန္း ကာစထဲမွာပါပဲ။ အေမ့ရဲ႕အိမ္ အေမ့ရဲ႕ ‘လူထု’ တိုက္ထဲမွာပဲ သြားေရာက္ေတြ႔ဆုံခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါ တယ္။ က်ေနာ္တို႔အကိုႀကီးကိုလွေရႊတို႔ပါ ပါ၀င္ဖြဲ႔စည္းျဖစ္ခဲ့ႀကတဲ့ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီ ေပၚေပါက္ၿပီးစ၊ သိပ္ေတာင္ကာလ မၾကာျမင့္လွေသးတဲ့ အခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာပါပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ ႏွင္းေတြေ၀ေနဆဲ ေဆာင္းကာလႀကီးအတြင္းမွာပါပဲ။
မႏၱေလးသား ရဲေဘာ္ႀကီးတဦးနဲ႔အတူ အေမ့အိမ္ကို ေရာက္ေအာင္သြားခဲ့ၾကတာပါ။ လူထုတိုက္ရဲ႕ ဧည့္ခန္းေလးအတြင္း က်ေနာ္တို႔ကိုလွေရႊတို႔ ေရာက္ရွိသြားခ်ိန္မွာ အေမက အျပဳံးလဲ့လဲ့ေလးနဲ႔ႀကိဳဆိုပါတယ္။ ေဘးနားမွာ ဖတ္လက္စလို႔ထင္ရတဲ့ စာအုပ္တအုပ္နဲ႔ အဲဒီ စာအုပ္ေလးေပၚမွာ မ်က္မွန္ေလးတလက္ တင္ထားတာလဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့မွပဲ က်ေနာ္က အေမ့မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာသတိထားၿပီး ၾကည့္မိပါတယ္။ အသက္အရြယ္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနၿပီျဖစ္ေပမဲ့ အေမ့ရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ အိုႀကီးအိုမနဲ႔ ဇရာေထာင္းေနတဲ့ပုံ၊ အားအင္ ကုန္ခမ္း ညိႇဳးႏြမ္းေဖ်ာ့ေတာ့ေနတဲ့ပုံ မေပါက္ေသးပါ။
က်ေနာ္က အေမလူထုေဒၚအမာကိုယ္တိုင္ တခ်ိန္ကေရးဖြဲ႔ျပခဲ့ဖူးတာလို႔ စိတ္ထဲမွာ ေရးေတးေတးထင္ေနတဲ့ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းရဲ႕ ႐ုပ္ပုံဘြဲ႔စာပန္းခ်ီျခယ္သခ်က္ စကားလုံးစာပိုဒ္တခ်ဳိ႕ကို ဖ်တ္ကနဲအမွတ္ရမိလိုက္ပါတယ္။ အေမေရးသားျပဳစုခဲ့တဲ့ ‘ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း’ အတၱဳပၸတၱိစာအုပ္ႀကီးထဲမွာပဲလို႔ ထင္မိေနပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ - ‘ - - ဗမာပီသတဲ့႐ုပ္ဆိုတာ ဘယ္လိုဟာလဲ ေမးလာရင္၊ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းကို ထိုးျပ လိုက္စမ္းပါ၊ ဆရာႀကီးရဲ႕႐ုပ္ရည္ဟာ အင္မတန္ ဗမာပီသလွပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ႏွာတံဟာ ေသေသခ်ာခ်ာပန္းပုထုၿပီး တင္ထားသလို ေျဖာင့္ေျဖာင့္စင္းစင္းနဲ႔ ႏွာတံေပၚေပၚ လွပလွပါ တယ္’ လို႔ဆိုတဲ့ ဖြဲ႔ဆိုေရးသားထားခ်က္ပါပဲ။ တိတိက်က်ေတာ့ မမွတ္ေတာ့ပါ။ အေမလူထု ေဒၚအမာကိုယ္တိုင္ ေရးသားျပခဲ့တာလို႔ပဲ စိတ္ထဲမွာ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး စြဲထင္ေနမိခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလိုပါပဲ၊ အေမလူထုေဒၚအမာကိုလဲ ေလးေလးစားစားေငးေမာၾကည့္မိရင္း က်ေနာ္က ‘ဗမာအမ်ဳိးသမီးတေယာက္ရဲ႕ ႐ုပ္ပုံဟာဘယ္လိုမ်ားပါလဲလို႔ ႏိုင္ငံျခားသားဒါမွမဟုတ္ ေလ့လာ သိရွိလိုသူ တဦးဦးကမ်ားေမးလာရင္၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕အေမ လူထုေဒၚအမာရဲ႕႐ုပ္ပုံကိုပဲ နမူနာ အျဖစ္ ထိုးျပလိုက္စမ္းပါ’ လို႔ပဲေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ အင္မတန္ဗမာပီသလွပါတယ္။ ထူးထူးျခားျခားေပၚလြင္ေနတာကလဲ ႏွာတံလို႔ပဲ ထင္ပါတယ္။ မ်က္ခုံးေမႊးကလဲ ရွည္လ်ားလွတဲ့ ႏွာတံနဲ႔လိုက္ဖက္ညီေအာင္ ေပၚေပၚလြင္လြင္ ရွိလွပါတယ္။
အေမလူထုေဒၚအမာက က်ေနာ္တို႔ကို လဖက္ရည္ေတြ မုန္႔ေတြနဲ႔လဲ ဧည့္ခံလိုက္႐ံုမက၊ (လဖက္ရည္အခ်ဳိေတြ မုန္႔ပဲသေရစာေတြနဲ႔ မဆီမဆိုင္ႏိုင္လိုက္တာလို႔ပဲ ဆိုခ်င္ဆို) အညာ ထြက္ပစၥည္းစစ္စစ္ အညာဇီးခ်ဳိသီးေတြနဲ႔လဲ ဧည့္ခံလိုက္ပါေသးတယ္။ ဇီးခ်ဳိသီးေတြကို ပန္းကန္ျပားေလးထဲမွာ ထည့္လို႔ေပါ့။
အေမလူထုေဒၚအမာဆီကို က်ေနာ္တို႔လာခဲ့ၾကတာက အေမ့ကို လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ ခ်င္ စကားစျမည္ ေျပာခ်င္လို႔သာမက၊ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီ ဖြဲ႔စည္းလႈပ္ရွား ေနၿပီ၊ အဲဒီအတြက္ပါတီရံပုံေငြ အလွဴေငြထည့္ဖို႔ လာေရာက္အလွဴခံၾကတာလဲ အေၾကာင္း တခ်က္အျဖစ္ ပါပါတယ္။
အေမက ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီအတြက္ အလွဴေငြ (၂၀၀) လားပဲ ထည့္လိုက္ပါေသး တယ္။ အဲဒီတုန္းက အလွဴေငြ (၂၀၀) ဆိုတာ သိပ္နည္းလွတဲ့ေငြ မဟုတ္ပါ။ ပါတီဖြဲ႔စည္းမွတ္ ပုံတင္ေၾကးတခုလုံးမွ က်ပ္ (၅၀၀) ပဲ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္မဟုတ္လား။

( ၄ )

ျပည္တြင္းမွာ ေနလို႔မရေတာ့လို႔ ျပည္ပကိုထြက္လာရေတာ့တဲ့အခ်ိန္အထိ၊ က်ေနာ္ ေနာက္ဆုံးထြက္လာခဲ့ရတဲ့ ေနရာဟာလဲ မႏၱေလးပါပဲ။ အခုလို ႏွင္းေတြ တေ၀့ေ၀့ေ၀ေနတဲ့ ေဆာင္းတြင္းကာလႀကီးမွာပါပဲ။ အ႐ုဏ္ေတာင္ မလာတတ္ေသးတဲ့ ေဆာင္းတြင္းနံနက္ေစာ ေစာ ျမဴရိပ္ေ၀ေ၀ေတြၾကားထဲမွာ လြမ္းစရာ့မႏၱေလးကို ဆြတ္ဆြတ္က်င္က်င္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရပါ တယ္။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းက စြဲလန္းခဲ့ဖူးတဲ့ျမင္ကြင္း၊ မႏၱေလးနန္းၿမိဳ႕႐ုိးနဲ႔ က်ဳံးရိပ္ေရျပင္ ညိဳ႕ညိဳ႕ဟာ မလင္းႏိုင္ေသးတဲ့အေမွာင္စေတြၾကားထဲမွာ မႈိင္းမႈန္ေ၀ရီ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။
နယ္စပ္တဖက္ျခမ္းဆီ ေရာက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာလဲ အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕ အသံ ကို ေလလႈိင္းေပၚေတြကတဆင့္ အခါအားေလ်ာ္စြာ ၾကားေနရပါတယ္။ အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕ (ဂ၀) ျပည့္ေမြးေန႔ … (၉၀) ျပည့္ေမြးေန႔ ... စသျဖင့္စသျဖင့္ေတြသာမက၊ အခါအားေလ်ာ္စြာ ျပည္တြင္းအေျခအေနေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့၊ ဒီမိုကေရစီေရးအျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕ အျမင္၊ လူထုေဒၚအမာရဲ႕သေဘာထား၊ လူထုေဒၚအမာရဲ႕အသံေတြ ...
အသက္အရြယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကီးလို႔ဇရာေတြ ဘယ္ေလာက္ေထာက္ေထာက္၊ ေဒၚအမာဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါေလာက္ေအာင္ ကိုက္ညီေနလြန္းလွတဲ့ အေမေဒၚအမာရဲ႕ ခိုင္မာလြန္းလွတဲ့ လူထုရပ္တည္ခ်က္ လူထုအတြက္ အသံေတြကျဖင့္ - ၾကားရ ၾကားရေလတိုင္း ဦးၫႊတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ‘လူထုေဒၚအမာ’ ဆိုတာ ‘လူထု ေဒၚအမာ’ ျဖစ္ခဲ့ရတာကိုး - လို႔လဲ ရင္တြင္းကပါ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း ေက်ေက်နပ္နပ္ နားလည္ခဲ့ ရပါတယ္။ ။

( ၀င္းတင့္ထြန္း)
၁၅-၁၁-၂၀၀၇

(ႏုိ၀င္ဘာ ၂၉ ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္မယ့္ အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕အသက္ (၉၂) ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ကို အထိမ္းအမွတ္ျပဳ ဦးၫႊတ္လိုက္ပါတယ္။ )

Read More...

Wednesday 14 November 2007

အ … ညီလာခံ

ကမာပုလဲ

ေခတ္ပ်က္ထဲ
ငါ … အႏုပညာေျမာက္ေအာင္
ဆက္ထံုးေတြ
စံပယ္ပြင့္ေတြလို သီကုံးတုန္းက
ငါ့လက္ထဲ ပါမလာတဲ့
ေရေပၚဆီ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္မႈမ်ား …။

ဘုရားကားတျခား၊ ေမ်ာက္ကားတျခား
မိတ္ေဆြတျခား၊ ရန္သူတျခား
အႏုပညာတျခား၊ ေၾကးစားတျခား
အႏွစ္သာရတျခား၊ မာယာတျခား
မကြဲျပားတဲ့
ငါတို႔ ဘ၀ပတ္၀န္းက်င္မွာ …။

ဒီေနရာမွာေန
ဒီအစားအစာကိုစား
ဒီေငြေၾကးကိုယူ
ၿပီးေတာ့
ဒီျပ႒ာန္းခ်က္အတိုင္းေျပာ
ၿပီးရင္
မင္းဟာ မဟာအႏုပညာရွင္က၀ိအေက်ာ္ေပါ့ …။

ေအာ္…
ေတြးလိုက္တိုင္း အ႐ိုးနာသည္
မဆီမဆိုင္ေပမယ့္
ငါ့လွ်ာကိုသာ ျဖတ္လိုက္ခ်င္ရဲ႕။ ။

(အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖႏွင့္ ဦးပုညအမွတ္တရ)

ေခတ္ၿပိဳင္မွ

Read More...

ႀကိဳးစင္ေပၚမွ မွတ္တမ္းမ်ား ... အခဏ္း (၁)

အမွာ
ခ်က္အမ်ဳိးသား အာဇာနည္သူရဲေကာင္း ဖူးခ်စ္ေရးသားေသာ “ႀကိဳးစင္ေပၚမွ မွတ္တမ္းမ်ား” စာအုပ္ကား ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ေသမင္းကိုျပံဳးျပံဳးကေလး ရင္ဆိုင္သြားခဲ့ေသာ နာဇီဆန္႔ က်င္ေရးသူရဲေကာင္း မွတ္တမ္းအျဖစ္၎၊ ဂႏၱ၀င္ေျမာက္ေသာစာေပအျဖစ္၎ ကမၻာတြင္ ေမာ္ကြန္းတင္ က်န္ရစ္ေလာက္ေအာင္ အစြမ္းထက္လွေသာ စာအုပ္ျဖစ္ေပသည္၊ ကမၻာ အရပ္ရပ္မွ ျပည္သူမ်ားသည္ ထြန္းေျပာင္ေသာ သတင္းစာဆရာတစ္ဦး၏ စာဖတ္သူအသဲ ႏွလံုးကို ဆြဲကိုင္ႏုိင္ေသာ ေျပာင္ေျမာက္သည့္ အေရးအသားမ်ားကို၎၊ သူမတူေအာင္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္လွေသာ ရန္သူမ်ားကိုရင္ဆိုင္ရသည့္ အခ်ိန္အခါမ်ဳိးတြင္ အင္အားတက္ ႂကြၾကံ့ခိုင္ေစၿပီး ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓာတ္ ျမင္မားလာေအာင္ ဖန္တီးေပးႏုိင္စြမ္းရွိေသာ ထက္ ျမက္သည့္ ေတာ္လွန္ေရးစြမ္းရည္မ်ားကို၎၊ တခဲနက္အသိ အမွတ္ျပဳၾကေပသည္။
“ႀကိဳးစင္ ေပၚမွ မွတ္တမ္းမ်ား” သည္ ဤမွ်အစြမ္းထက္လွေပသည္။ နာဇီဆန္႔က်င္ေရး ကာလ၏ “ႀကိဳးစင္ေပၚမွ မွတ္တမ္းမ်ား”ကုိ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အလုပ္သမား လယ္သမား အာဏာပိုင္ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေနေသာ ယခုလိုအခ်ိန္အခါမ်ဳိး၌ ဘာေၾကာင့္ထုတ္ေ၀ရသ နည္းဟု စာဖတ္သူမ်ားစိတ္တြင္ ေမးခြန္းထုတ္ေကာင္း ထုတ္လိုၾကေပလိမ့္မည္။ အားလံုးသိ ရွိၾကၿပီးျဖစ္သည့္အတုိင္း ခ်က္အာဇာနည္သူရဲေကာင္းဖူးခ်စ္သည္ “ႀကိဳးစင္ေပၚမွမွတ္တမ္း မ်ား” ကို ေရးသားခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) ေက်ာ္ၿပီျဖစ္သည္။ ထိုအႏွစ္ (၂၀) အေတာအ တြင္း၌ ကမၻာ့အေျခအေန အရပ္ရပ္သည္ အေျခအျမစ္မွ ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ဆိုရွယ္ လစ္စနစ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း(၂၀)တံုးကလုိ နယ္ခ်ဲ႕နာဇီအရင္းရွင္မ်ား၏ တိုက္ခုိက္မႈ ကိုအလူးအလဲခံေနရသည့္ အေနအထားမ်ဳိးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ၊ ကမၻာ့ႏုိင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းႀကီး ၏ ကံၾကမၼာကုိဆံုးျဖတ္ ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းရွိလာၿပီျဖစ္သည္။ ဤသို႔ခ်ီတက္လာေသာ ခရီး ၾကမ္းကို ျပန္လွန္သံုးသပ္႐ႈျမင္ျခင္းအားျဖင့္ အေျခအေနအသစ္မ်ား ေပၚထြန္းေျပာင္းလဲေနသည့္ ႐ုပ္ ၀တၴဳအေျခအေနမ်ားကို တအံ့တၾသျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိၿပီး၊ ထုိအေျခသစ္အေနသစ္မ်ား၊ ကမၻာ့လုပ္ သားျပည္သူတရပ္လံုး၏ ေအာင္ျမင္မႈ အသီးအပြင့္မ်ားကို ခုိင္မာေအာင္ထိန္းသိမ္းၿပီး ဆက္ လက္ႀကီးထြားတိုးပြားေအာင္ ျပဳလုပ္ရမည္ျဖစ္ေသာ လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ားကို ၾကည္ၾကည္လင္ လင္ သိျမင္ႏုိင္ၾကမည္သာျဖစ္သည္။ အေျခသစ္အေနသစ္မ်ား၊ ကမၻာ့လုပ္သား ျပည္သူမ်ား၏ ေအာင္ျမင္မႈအသီးအပြင့္မ်ား၏ အရွိန္ၾသဇာႏွင့္ ျမန္မာျပည္သူမ်ား၏ ႐ုန္းကန္တိုက္ပြဲ၀င္မႈမ်ား ေၾကာင့္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံဆိုလွ်င္ အရင္းရွင္ေျမရွင္ႏုိင္ငံေရးျဖစ္ ေပၚတိုးတက္မႈ လမ္း ေၾကာင္းကို မျပန္လမ္းသို႔ပို႔ေဆာင္ၿပီး ျမန္မာ့ဆိုွရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ျဖင့္ အလုပ္သမားလယ္ သမား အာဏာပိုင္ႏုိင္ငံ ထူေထာင္ေရးအတြက္ အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ေနေလၿပီ။ ဤသုိ႔ေသာ ကမၻာ့အေျခအေနႏွင့္ ျမန္မာ့အေျခအေန တိုးတက္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို ျမင္ႏုိင္စြမ္း မရွိသူမ်ားအား ခ်က္အမ်ဳိးသား အာဇာနည္ဖူးခ်စ္တို႔ ကမၻာ့လက္၀ါးႀကီးအုပ္ အရင္းရွင္စနစ္ကို မည္သုိ႔မည္ပံု ရင္ဆုိင္ခဲ့ၾကသည္ဟူေသာ ဆိုး၀ါး ျပင္းထန္သည့္ အလြန္တရာခက္ခဲလွေသာ အေျခအေနမ်ားကို “ႀကိဳးစင္ေပၚမွ မွတ္တမ္းမ်ား” တြင္ ျပန္လည္ေတြ႔ ျမင္ႏုိင္ၾကၿပီး ယေန႔ အေျခအေနသစ္မ်ားႏွင့္ အေျခခံက်ေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ားကိုလည္း ခ်ိန္ထိုးအကဲျဖတ္ႏိုင္ ၾကရန္ ဤစာအုပ္အား ထုတ္ေ၀လုိ္က္ရျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ဖူးခ်စ္ကုိ သူရဲေကာင္းမ်ား ထြန္းညႇိၫႊန္ျပရာ မီး႐ွဴးတန္ေဆာင္အတိုင္း ႏုိင္ငံအားလံုးမွ လုပ္သားျပည္သူအင္အား စုမ်ား လုိက္ပါခ်ီတက္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကျခင္း၏ရလဒ္အျဖစ္ ကမၻာႀကီးေျပာင္းလဲကာ အေျခသစ္အေန သစ္မ်ား ေပၚ ေပါက္လာရျခင္းျဖစ္သည္ကို ႏွလံုးသြင္းမိၾကဖို႔လုိအပ္သည္။ ဖက္ဆစ္နာဇီမ်ားကို ေခ်မႈန္းတို္က္ခုိက္ရာတြင္ အမာခံျဖစ္ေသာ ဆိုဗီယက္ျပည္သူမ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံတကာရွိ ဖူးခ်စ္လုိ နာဇီဖက္ဆစ္ ဆန္႔က်င္ေရးသူရဲေကာင္းမ်ား၏ အႏိုင္မခံအ႐ႈံးမေပးေသာ တုိက္ပြဲ၀င္စိတ္ဓာတ္ မ်ား၊ နယ္ခ်ဲ႕ အရင္းရွင္မ်ားႏွင့္ ရင္ဆုိင္တုိက္ခုိက္ခဲ့ၾကသည့္တိုက္ပြဲတြင္ အသဲႏွင့္ယွဥ္ၿပီး အသက္ႏွင့္ကိုယ္ခႏၶာကို စေတးခဲ့ၾကေသာ ဆိုရွယ္လစ္ဘက္ေတာ္မ်ား၏ ေက်းဇူး တရားကို လည္း သိတတ္ၾကဘို႔လုိအပ္ေပသည္။ ဤေက်းဇူးတရားမ်ားကို ရင္၀ယ္ပိုက္ေထြးရင္း ခ်က္အာဇာနည္သူရဲေကာင္းဖူးခ်စ္ကုိ ေမြးထုတ္ခဲ့ေသာ ခ်က္ကို စလုိဗက္ျပည္သူမ်ားႏွင့္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္မ်ားကို ေတာ္လွန္တုိက္ခုိက္ခဲ့ၾကသည့္ ျမန္မာျပည္သူမ်ားသည္ အေျခသစ္ အေနသစ္မ်ားေပၚတြင္ မိတ္ေဆြျဖစ္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ႏွစ္ျပည္ေထာင္ပူးေပါင္းေဆာင္ ရြက္ ေရး၏ အမွတ္ အသားအျဖစ္လည္းရည္စူးၿပီး ဤစာအုပ္ကိုထုတ္ေ၀ခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ၎ရည္စူးခ်က္ႏွင့္တပါတည္း ျမန္မာ့အာဇာနည္သူရဲေကာင္းႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ခ်က္ျပည္သူမ်ားက ၾကည္ညိဳခ်စ္ခင္ေလးစားၾကသလုိ ခ်က္သူရဲေကာင္းဖူးခ်စ္အား ျမန္မာ ျပည္သူမ်ားက ပိုမိုသိနားလည္ၿပီး ပိုမိုၾကည္ညိဳေလးစားၾကေစရန္ ရည္သန္ ခ်က္ ေအာင္ျမင္ျပည့္ေျမာက္မည္ဆိုလွ်င္ ဤ “ႀကိဳးစင္ေပၚမွ မွတ္တမ္းမ်ား” စာအုပ္ထုတ္ေ၀ရက်ဳိး ပိုနပ္လိမ့္မည္သာျဖစ္သည္။
(အားသစ္စာေပေကာ္မတီ)

ႀကိဳးစင္ေပၚမွမွတ္တမ္းမ်ား

ပန္းကရာ့စ္၊ ဂတ္စတာပို အက်ဥ္းေထာင္၌ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္၊ ေႏြဦးရာသီတြင္ ေရးသားသည္။

သတိအေနအထားႏွင့္ထုိင္၊ ကုိယ္ကိုမတ္မတ္ေတာင့္၊ ဒူးမ်ားေပၚတြင္ လက္မ်ားကပ္ထား၊ မ်က္ လံုးမ်ားကလည္း ပက္ခ်က္ နန္းေတာ္ရွိ “အိမ္တြင္းေထာင္” မွ ၀ါက်င့္က်င့္ထရံကို စူးစူးစိုက္ စုိက္ၾကည့္ ေနရမည္ဆိုလွ်င္ ဤသည္ကား အမွန္အားျဖင့္၊ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ရန္ သက္ေတာင့္ သက္သာရွိလွေသာ အေနအထားမ်ဳိးမဟုတ္ပါေပ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ဆိုတာမ်ဳိးကိုေတာ့ သတိ အေနအထားနဲ႔ ထုိင္ေနလို႔ဘယ္သူက အာဏာျပႏိုင္မွာလဲ။ တစံုတေယာက္ကမည္သူမည္ ၀ါက မည္သည့္အခါတြင္ ေျပာခဲ့သည္ကိုကား အေသအခ်ာစံုစမ္း၍ ရေကာင္းမွ ရေတာ့မည္ ဤပက္ခ်က္နန္းေတာ္တြင္းမွ “အိမ္တြင္းေထာင္” ကို “ဘုိင္စကုတ္႐ံု” ဟု အမည္ေပးခဲ့ေလ သည္။ ထက္သန္ေသာ ပကတိဥာဏ္ပါေပ။ က်ယ္ျပန္႔လွေသာ အခန္းႀကီးအတြင္း၀ယ္ ခံုတန္း ရွည္ႀကီးေျခာက္လံုးကို တလံုးေနာက္တလံုးစီခ်ထားသည္။ ၎ခံုမ်ားေပၚ၌ကား အစစ္ေဆးခံ အက်ဥ္းသမားမ်ားသည္ ေက်ာမ်ားေတာင့္၍ ထို္င္ေနၾကရသည္။ ေရွ႕တည့္တည့္မွ ဗလာဟင္း လင္းျဖစ္ေနေသာ ထရံႀကီးသည္ကား ႐ုပ္ရွင္႐ံုထဲမွ ပိတ္ကားသဘြယ္ ျဖစ္ေနေလသည္။ တခါ ထပ္၍ အစစ္ေဆးခံရလ်က္၊ အညႇင္းခံလိုခံ၊ ေသလိုေသၾကရမည့္ အက်ဥး္သမားတို႔၏ မ်က္စိ မ်ားက ဤထရံေပၚတြင္ ျပသခဲ့ေသာ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတို႔ကား မ်ားျပားလွေခ်သည္။ တကမၻာ လံုးရွိ ႐ုပ္ရွင္စတူဒီယုိမ်ားသည္ပင္ ထုိမွ်ေလာက္မ်ားေျမာင္ေသာ ဇာတ္လမ္းမ်ားကို မ႐ိုက္ကူး ခဲ့ၾကရေသးေပ။ မိမိတို႔၏ တသက္ပတ္လံုး ျဖစ္ေစ၊ ထုိတသက္တာမွ အေသးစိတ္တက႑ ကေလးမ်ားကိုျဖစ္ေစ ေဖာ္ျပသည့္ ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ား။ မိခင္၏အေၾကာင္း၊ ဇနီးအေၾကာင္း၊ ကေလးမ်ားအေၾကာင္း၊ အဖ်က္ဆီးခံရေသာ အိမ္၏အေၾကာင္း၊ ဆံုး႐ႈံးရေသာအလုပ္အကိုင္ အေၾကာင္း စသည္တို႔ကိုျပသည့္ ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ား။ ရဲရင့္ေသာ ရဲေဘာ္တေယာက္အေၾကာင္းႏွင့္ သစၥာေဖာက္မႈတမႈအၾကာင္း၊ ထုိစာတမ္းတေစာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ကေပးခဲ့ေသာ လူတေယာက္ ၏အေၾကာင္း၊ ထပ္ေလာင္း၍ စီးဆင္းဦးမည့္ ရစ္ပတ္မိေလာက္ေအာင္ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ လက္ခ်င္းညႇစ္၍ ႏႈတ္ဆက္ပံုအေၾကာင္း စသည္တို႔ကို ေဖာ္ျပသည့္ ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ား။ တုန္လႈပ္ ျခင္းႏွင့္သႏၷိ႒ာန္၊ အမုန္းႏွင့္အခ်စ္၊ ေသာကႏွင့္ေမွ်ာ္ကိုးခ်က္၊ ဤသည္တို႔ျဖင့္ ျပည့္၀ေနေသာ ႐ုပ္ရွင္ ကားမ်ားပါေပ။ ဘ၀ကိုေက်ာခိုင္းထားၾကၿပီျဖစ္၍ ဤေနရာဤဌာန၀ယ္ လူတိုင္းလူ တုိင္းသည္ မိမိတို႔၏မ်က္ေစ့ေအာက္၌ပင္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် အသက္ေပ်ာက္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လူတုိင္း ကား အသစ္တဖန္ ေမြးဖြားလာျပန္သည္မဟုတ္။ ဤအခန္းအတြင္း၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုယ္ေရး႐ုပ္ရွင္ကားကို အႀကိမ္ေပါင္းရာေပါင္းမ်ားစြာၾကည့္ခဲ့သည္။ အေသးစိတ္မ်ားကိုလည္း အႀကိမ္ေပါင္းေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ျမင္ခဲ့သည္။ ယခုထို႐ုပ္ရွင္ကားကို တႀကိမ္မွ်ျပန္လည္ေျပာ စမ္းၾကည့္လုိပါသည္။ အဆံုးမသတ္ႏိုင္မီ၊ ႀကိဳးကြင္းကို ဆြဲတင္းလိုက္ၿပီဆိုလွ်င္လည္း၊ ဤ ႐ုပ္ရွင္၏ “ဟက္ပီ အဲန္းဒ္” ကို ဆက္လက္ေရးသားၾကမည့္ လူေပါင္းကား သန္းေပါင္းအလီလီ က်န္ရစ္ဦးမည္ျဖစ္ေပသတည္း။

“ဟက္ပီအဲန္းဒ္” – (အဂၤလိပ္စကား) ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ဇာတ္သိမ္းခဏ္း။

အခဏ္း-၁

ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ

ေနာက္ငါးမိနစ္အၾကာတြင္ နာရီကားဆယ္ခ်က္တိတိ႐ုိက္ေဆာ္ေလေတာ့မည္။ ၁၉၄၂ ခု၊ ဧၿပီ လ၂၄ ရက္၊ ေႏြဦးရာသီ၏ လွလွပပႏွင့္ မပူမေအးေသာ ညဥ့္ဦးအခါ ျဖစ္ေပသည္ကို။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေျခလွမ္းသြက္သြက္ေလး လွမ္းေနခဲ့သည္ - ႐ုပ္ဖ်က္ထားသည့္အတုိ္င္း၊ ေျခ ေထာ့နင္းႏွင့္ အရြယ္ရင့္ရင့္လူႀကီးတေယာက္၏ ဟန္အမူအရာမပ်က္ေစ႐ံုမွ် သတိထားကာ ယဲလီနက္တုိ႔ထံ တိုက္တံခါးမပိတ္မီအေရာက္၊ သြက္သြက္ကေလး ေလွ်ာက္ေနခဲ့ပါသည္။ ထိုအိမ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ “လက္ေထာက္” မီးရက္တေယာက္ ျဖင့္ ေစာင့္ေနေပလိမ့္မည္။ ဤတေခါက္တြင္ သူ႔အေနႏွင့္ ေျပာစရာအၾကာင္းထူးမရွိမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ကၽြန္ေတာ့ ဘက္ကလည္း သူ႔အားမွာၾကားစရာဘာမွ်မရွိ။ သို႔ေသာ္ ခ်ိန္းထားလ်က္ႏွင့္ ပ်က္ကြက္ခဲ့လွ်င္၊ အျခားသူမ်ားစိုးရိမ္မကင္း ျဖစ္သြားႏုိင္သည္ - အထူးသျဖင့္ အိမ့္ရွင္သူေတာ္ေကာင္းႏွစ္ ေယာက္ အေပၚ အပို စိတ္ေသာက မေရာက္ေစလုိပါ။သူတို႔က လဘက္ရည္ တခြက္ႏွင့္ ဆီးႀကိဳၾကပါသည္။ မီးရက္ကားေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ - သူသာမက ဖရီးဒ္္တို႔ လင္မယားလည္း ေစာင့္ေနၾကသည္။
- ရဲေဘာ္တို႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုေတြရတာေတာ့ ေကာင္းပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အခုလုိ တျပံဳႀကီးစု ၿပီးေတာ့ျဖင့္ မေတြ႔ခ်င္ဘူး။ ဒါမ်ဳိးဆိုတာဟာ ေထာင္နဲ႔ေသလမ္းကို တန္းေနတာပဲ။ လွ်ဳိ႕၀ွက္ ေရးစည္းကမ္းေတြကို ေစာင့္ထိန္းယင္ထိန္းၾက၊ မထိန္းႏုိင္ဘူးဆိုယင္ေတာ့ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ေနၾကတာကေကာင္းလိမ့္မယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီလိုလုပ္ပံုမ်ဳိး ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေရာ၊သူမ်ားေတြကိုေရာအႏၱရာယ္ျဖစ္ေစတယ္။နားလည္လား။
-နားလည္ပါတယ္။
-ကဲကၽြန္ေတာ္တို႔ဘာမ်ားယူလာခဲ့ၾကသလဲ။
-ေမေဒးေန႔ထုတ္႐ူဒဲပရားေဗာသတင္းစာ။
႐ူဒဲပရားေဗာ - ခ်က္ကိုစလိုဗားကီးယားျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီ၏ သတင္းစာ။ စစ္အတြင္းကစာကူးစက္ျဖင့္ လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာ႐ုိက္ႏွိပ္ျဖန္႔ခ်ိရသည္။(႐ူဒဲပရားေဗာ - အခြင့္ အေရး နီ)
-ေကာင္းပါ့ဗ်ား။အဲ...မင္းေကာ...မီးရက္။
- ဒီလုိ ဒီလုိပါပဲ၊ ေထြေထြထူးထူးေတာ့ ဘာမွ မရွိပါဘူး။ အလုပ္ကေတာ့ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပဲ ...
- ကဲ၊ ဒါျဖင့္ၿပီးေရာ။ ေမေဒးလြန္မွေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္အေၾကာင္းၾကား လိုက္ပါ့မယ္။ကိုင္း...သြားေတာ့မယ္။
-လဘက္ရည္တခြက္ေလာက္ထပ္ေသာက္သြားပါအံုး၊ဆရာႀကီး။
- ဟာ၊ မျဖစ္ေသးဘူး၊ မစၥစ္ ယဲလီနေကာဗား။ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သိပ္စုေနၾကလုိ႔။
ယဲလီနေကာဗား - ခ်က္လူမ်ဳိးတို႔၏ အမည္မ်ားတြင္၊ ကိုယ္ပုိင္အမည္၊ မ်ဳိး႐ိုးအမည္ဟု တြဲ၍သံုးၾကသည္။ ခ်က္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား၏ မ်ဳိး႐ိုးအမည္မ်ားမွာ (ေ - ာဗား) သို႔မဟုတ္ (- ား) တြင္ အဆံုးသတ္သည္။ သို႔ျဖင့္ ေယာက္်ား အမည္မ်ားက ဖူးခ်စ္။ ယလီနက္။ ပလာခီ။ ဟုဆိုလွ်င္ မိန္းမအမည္မ်ားကို ဖူးခ်စ္ေကာဗား၊ ယဲလီနေကာဗား၊ ပလာခါ ဟူ၍ ေခၚၾကသည္။
- တခြက္ထဲပါေလ။ ေသာက္သြားပါအံုး။ငွဲ႔ခ်လုိက္ေသာ လဘက္ရည္မွအေငြ႔တေထာင္း ေထာင္းထလာသည္။ တစံုတေယာက္က တံခါးေခါင္းေလာင္းကို ႏွိပ္သည္။ ညႀကီးမင္းႀကီး အခ်ိန္မေတာ္ ... ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္။ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားကား စိတ္မရွည္ၾက။ တံခါးကို တ၀ုန္း၀ုန္းႏွင့္ထုၾကေလသည္။
-ဖြင့္ပါေတာ့လား။ဒီမွာပုလိပ္ေတြကြ။
- ျပဴတင္းေပါက္ဆီကို ျမန္ျမန္ ... ေျပးၾက။ ကၽြန္ေတာ့မွာ ပစၥတုိတလက္ပါလာတယ္။ ခင္ဗ်ား တို႔ လြတ္ေအာင္ သူတို႔ကိုဟန္႔ထားမယ္။ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ။ ျပဴတင္းေပါက္ေအာက္တြင္ ဂက္စတာပိုမ်ားေရာက္ေနၾကကာ အခန္းတြြင္းသုိ႔ ပစၥတိုမ်ားျဖင့္ ခ်ိန္ထားၾကသည္။ အရပ္ ၀တ္အရပ္စားႏွင့္ စံုေထာက္မ်ားသည္လည္း အျပင္စႀကၤန္မွတံခါးကို ခ်ဳိးဖြင့္၀င္ေရာက္ လ်က္၊ မီးဖိုေဆာင္ငယ္ကိုေက်ာ္ကာ အခန္းတြင္းသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ တေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္၊ သံုးေယာက္ ... အားလံုးလူကိုးေယာက္။ ကၽြန္ေတာ္ကား သူတို႔ဖြင့္၀င္လာေသာ တံခါး၏ အကြယ္သူတို႔၏ ေနာက္တည့္တည့္ သို႔ ေရာက္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမျမင္ၾက။ ပစ္မည္ဆိုလွ်င္ သူတို႔အား ေအးေအးေဆးေဆး ပစ္ခ်ႏိုင္ သည္။ သို႔ေသာ္ ပစၥတိုကိုးလက္က မိန္းမသားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္နက္မဲ့ေယာက္်ားသံုးေယာက္ကို ခ်ိန္ထား သည္။ အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္က စတင္ပစ္ခတ္လိုက္လွ်င္၊ ကၽြန္ေတာ္မက်ခင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္မ်ား က်ဆံုးၾကရ ေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ့ကိုသာ ျပန္၍ပစ္ၿပီထားဦးေတာ့ က်ည္ဆံမ်ားက ပလူပ်ံလ်က္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္မ်ားသာလွ်င္ ဓားစာခံၾကရေပလိမ့္မည္။ အကယ္၍ကၽြန္ေတာ္က မပစ္ဘဲေန ခဲ့လွ်င္ သူတို႔အေနႏွင့္ ႏွစ္၀က္ျဖစ္ေစ၊ တႏွစ္ျဖစ္ေစ ၀င္ထုိင္ေနၾကရမည္။ ေနာက္ ေတာ္လွန္ ေရးက ၎တုိ႔အားအရွင္လတ္လတ္ ကယ္တင္လြတ္ေျမာက္ေစလိမ့္မည္။ မီးရက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သာ ဤေတာင္ကို ေက်ာ္ႏိုင္ၾကမည္မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ညႇဥ္းပန္းၾကလိမ့္ မည္၊ ကၽြန္ေတာ့ထံမွကား ဘာတခုမွ်ရၾကလိမ့္မည္မဟုတ္။ မီးရက္ထံမွေကာ။ မီးရက္သည္ စပိန္ျပည္၌ တိုက္ပြဲ ၀င္ခဲ့ေသာလူတေယာက္၊ ျပင္သစ္အက်ဥ္းစခန္းတြင္ ႏွစ္ႏွစ္တာမွ်ေနခဲ့ရ ေသာသူ၊ စစ္ကာလႀကီးအတြင္း၊ ျပင္သစ္ ျပည္မွ ပရာဟာၿမိဳ႕အေရာက္ လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာျပန္လာခဲ့ ေသာ သူတေယာက္။ ဤသို႔ေသာသူမ်ဳိးကား ဘာတခုမွ်ေဖာ္ လိမ့္မည္မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနႏွင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရန္ ႏွစ္စကၠန္႔မွ်သာရွိသည္။ ဒါမွမဟုတ္ သံုးစကၠန္႔ပဲလား။ ပစ္ခတ္ လိုက္လွ်င္ ဘာတခုကိုမွ်ကာကြယ္ႏိုင္မည္မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့တေယာက္အေနႏွင့္သာ အညႇဥ္းပန္းခံရျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္မည္။ သို႔ေသာ္ ထုိသက္သာမႈအတြက္ အေၾကာင္းမဲ့ သက္သက္ ရဲေဘာ္ငါးေယာက္အသက္တို႔ကို ယဇ္ပူေဇာ္လုိ္က္ရမည္။ ဒီလုိတြက္တာ မွန္ သလား၊ မွန္တယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီ။ ပုန္းေနရာမွ အျပင္ သုိ႔ထြက္လိုက္သည္။
ဂက္စတာပို - နာဇီမ်ား၏ လွ်ဳိ႕၀ွက္ေသာ ပုလိပ္အဖြဲ႔။ ဤဘာသာျပန္စာအုပ္ထဲတြင္ အဆိုပါပုလိပ္အဖြဲ႔၀င္မ်ားကိုလည္းဂက္စတာပိုဟူ၍ပင္ေခၚထားသည္။
-ဟား၊ေနာက္တေယာက္။
မ်က္ႏွာေပၚသို႔ ပ႒မဆံုးတခ်က္ အထုိးခံလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အား ေနာ့ေကာက္ ခ်ိန္ဟန္တူသည္။
-ဟဲန္းဒ္ေအာက္ဖ္။ဟဲန္းဒ္ေအာက္ဖ္ - (ဂ်ာမန္စကား = လက္ေျမႇာက္) ဒုတိယတခ်က္၊ တတိယအခ်က္။ ဤသို႔လွ်င္ ထင္မိသည္။ တသသႏွင့္ လွလွပပထားခဲ့ေသာ အိမ္ခန္းကား၊ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂမ်ားႏွင့္ ဖ႐ိုဖရဲ၊ မွန္ကြဲမ်ားအမြမြျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ လက္ႏွင့္အထိုးအႀကိတ္၊ ေျခႏွင့္ အကန္အေက်ာက္။
-မာ့ရ္ရွ္။
မာ့ရ္ရွ္ - (ဂ်ာမန္စကား = ေရွ႕ကိုသြား)ကၽြန္ေတာ့္အား ေမာ္ေတာ္ကား တစင္းထဲသို႔ သြတ္သြင္းလုိက္ၾကသည္။ ပစၥတိုမ်ားကား ကၽြန္ေတာ့္ကို အၿမဲမျပတ္ ခ်ိန္ေနၾကသည္။ လမ္း တြင္ပင္ကၽြန္ေတာ့္အားစစ္လားေမးလားျပဳၾကပါေတာ့သည္။
-မင္းဘယ္သူလဲ။
-ေက်ာင္းဆရာေဟာရတ္။
-မင္းလိမ္တာ။
ကၽြန္ေတာကပခုံုးကိုတြန္႔ျပလိုက္သည္။
-ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ေနဆို...ႏို႔မို႔ပစ္လိုက္မယ္။
-ပစ္ခ်င္ပစ္ေပါ့။
ပစ္မည့္အစား လက္သီးမုိးသာ ရြာလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဓာတ္ရထားတစီးကိုေက်ာ္ တက္မိၾကသည္။ အျဖဴေရာင္ျဖင့္ မြမ္းမံထားသည္ဟု ထင္မိသည္။ ဘဲ့နဲ႔ ... မဂၤလာေဆာင္ ဓာတ္ရထား အခုလို ညႀကီးမင္းႀကီးမွာရယ္။ အဖ်ားတက္စျပဳၿပီထင္သည္။ပက္ခ်က္ နန္းေတာ္။ ဤအေဆာက္အဦအတြင္းသို႔ အသက္ႏွင့္ခႏၶာတြဲလ်က္သား ၀င္ရလိမ့္မည္ဟု ဘယ္ေသာ အခါကမွ် မထင္မိခဲ့။ ယခုေလးထပ္အေပၚထိ ပံုစံအတုိင္း ေျပး၍တက္ရသည္။ ေၾသာ္ ဒါကနာမည္ေက်ာ္ ဒုတိယ (က) - ၁ ဆိုတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးဌာနကိုး။ ကၽြန္ေတာ့အေန ႏွင့္ စပ္စပ္စုစုသိလိုစိတ္မ်ားပင္ ေပၚလာသည္ ဟု ထင္ရသည္။ ပက္ခ်က္ - စစ္မျဖစ္မီက အရင္းရွင္ႀကီး ပက္ခ်က္၏ ဘဏ္တိုက္အေဆာက္အဦ။ စစ္အတြင္းက ဤေဂဟာတြင္ ပရာေဟာၿမိဳ႕ ဂတ္စတာပိုက ဌာနခ်ဳပ္ဖြင့္ထားသည္။ ဘမ္းဆီးေသာတပ္စိတ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ ပုလိပ္အရာရွိ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္သည္ ပစၥတိုကို အိတ္တြင္းသို႔ထည့္ လိုက္ကာ၊ သူ၏ အခန္းတြင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ့အား ေခၚသြားသည္။ ၎ေနာက္ စီးကရက္တလိပ္တည္၍ မီးညႇိေပး သည္။
-မင္းဘယ္သူလဲ။
-ေက်ာင္းဆရာေဟာရတ္။
-မင္းလိမ္တာ။
သူ၏လက္ေကာက္၀တ္မွနာရီသည္ဆယ့္တစ္နာရီသို႔ၫႊန္္ျပေနေလသည္။
-သူ႔ကိုရွာၾကစမ္းေဟ့။အရွာအေဖြမ်ား စပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့ အ၀တ္အစားမ်ားကို ခၽြတ္ၾကသည္။
-မွတ္ပံုတင္လက္မွတ္ပါတယ္ဗ်။
-နာမည္က...
-ေက်ာင္းဆရာေဟာရတ္တဲ့။
-မွန္ရဲ႕လားဆိုတာလွမ္းေမးၾကည့္စမ္း။
တယ္လီဖုန္းဆက္သည္။
-ထင္သားပဲ။စာရင္းမွသြင္းမထားပဲ။ဒီလက္မွတ္ကအတုႀကီးရယ္။
-မင္းကိုဒီလက္မွတ္ဘယ္သူေပးသလဲ။
-ပုလိပ္မင္းႀကီး႐ံုးက။ပဌမဆံုးအႀကိမ္ ဒုတ္ႏွင့္အ႐ိုက္ခံရသည္။ ဒုတိယ၊ တတိယ၊ အခ်က္ေပါင္း ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ဆိုတာကို ေရတြက္ၿပီး ထားရမွာလည္း။ ေမာင္ရင္ ... ဒီအေျခအေန ေရာက္မွ ေတာ့၊ ဒီလုိအခ်က္အလက္ေတြကို ဘယ္ေနရာဘယ္အခ်ိန္မွာ သတင္းျပန္ေပးႏိုင္ ေတာ့မွာလဲ။
- မင္းနာမည္ ဘယ္သူလဲ ... ေျပာ ... ဘယ္မွာေနသလဲ ... ေျပာစမ္း ... ဘယ္သူေတြနဲ႔ အဆက္ အသြယ္လုပ္ သလဲ။ ေျပာ ... ေျပာ ... ေျပာဆို ... ႏို႔မို႔ မင္းအသက္ထြက္သြားမယ္။
က်န္းမာတဲ့ လူတေယာက္ဟာ အခ်က္ေပါင္း ဘယ္ႏွစ္ခ်က္အထိ ခံႏိုင္ပါသလဲ။ ေရဒီယိုမွ သန္းေခါင္ယံ႐ုိက္ေဆာ္ ေလၿပီ။ ကာဖီဆိုင္မ်ားလည္း ပိတ္ၾကၿပီ။ ေနာက္ဆံုး ဧည့္သည္မ်ားလည္း ျပန္ၾကၿပီ။ ခ်စ္သူမ်ားကား မခြဲႏိုင္မခြါရက္ ႏွင့္ တံခါး၀မ်ားတြင္ ရစ္သီေနၾကသည္။ အရာရွိပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ကား အခန္းတြင္းသို႔ ရႊင္ရႊင္ျပံဳးျပံဳးႀကီး ရယ္ ေမာ၍ ျပန္ေရာက္လာသည္။
- ဦးအယ္ဒီတာႀကီးခင္ဗ်ား၊ ေနသာထုိင္သာ ရွိ္ပါရဲ႕ေနာ္။ မည္သူကသူတို႔အား ဖြင့္္ေျပာလုိက္ ၿပီနည္း။ ယဲလီနက္တို႔လင္မယားေလာ။ ဖရီးဒ္တို႔ေလာ။ သူတို႔ကား ကၽြန္ေတာ္၏ အမည္ ကိုပင္မသိၾက။
- ျမင္တဲ့အတုိင္းပဲေလ။ က်ဳပ္တို႔အားလံုး သိပါတယ္ဗ်ာ။ ကဲ ဖြင့္ေျပာမလား၊ လိမၼာစမ္း ပါကုိယ့္ လူရာ။
ထူးဆန္းလွေသာ အဘိဓာန္ပါေပ။ လိမၼာျခင္း = သစၥာေဖာက္ျခင္း။ ကၽြန္ေတာ္ကား မလိမၼာပါ။
-ဒီေကာင့္ကို ႀကိဳးနဲ႔တုပ္ၿပီး ထပ္အုပ္ၾကစမ္းကြာ။ တနာရီ။ ေနာက္ဆံုး ဓာတ္ရထားမ်ား ကား႐ံုမ်ားဆီသို႔ ျပန္သိမ္းေနၾကေလၿပီ။ လမ္းမ်ားလည္း လူသြားလူလာျပတ္ သေလာက္ ျဖစ္ေနၾကေလၿပီ။ ေရဒီယုိကား ေသာတရွင္အေပါင္းကို မဂၤလာညပါရွင္ဟု ႏႈတ္ဆက္ေလၿပီ။
- ဗဟုိေကာ္မတီမွာ ဘယ္သူေတြ ပါေသးသလဲ။ အသံလႊင့္ဌာနေတြ ဘယ္မွာလဲ။ ပံုႏွိပ္စက္ ေတြ ဘယ္မလဲ။ ေျပာ ... ေျပာ ... ေျပာေလ။ ယခု ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားကို ေအးေဆးစြာ ေရတြက္ႏုိင္ျပန္ေပၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုက္ထားမိရာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားတြင္ သာ နာရမွန္း၊ က်င္ရမွန္း သိတတ္ပါေတာ့သည္။
-ဘိနပ္ေတြခၽြတ္လိုက္။ မွန္ေပသည္။ ေျခဖ၀ါးမ်ားကား ယခုထက္ထိ မထံုတတ္ေသးပါ။ ေျခမ၀ါးမ်ားတြင္ေတာ့ နာတတ္ေသးသည္။ ငါး ခ်က္၊ ေျခာက္ခ်က္၊ ခုႏွစ္ခ်က္၊ယခုဒုတ္တို ကား ဦးေႏွာက္အထိ တိုးလွ်ဳိေပါက္ေန သကဲ့သို႔ခံရသည္။ ႏွစ္နာရီ။ ပေရာဟာၿမိဳ႕ေတာ္ကား အိပ္ေပ်ာ္ေလၿပီ။ တေနရာတြင္ ကေလးတေယာက္သည္ အိပ္ယင္းက အီေကာင္း အီေန ေပလိမ့္မည္။ ေယာက္်ားတေယာက္သည္ ဇနီးသည္၏ တင္ပါးကိုပြတ္သပ္ေကာင္းပြတ္သပ္ေန ေပလိမ့္မည္။
- ေျပာ၊ ေျပာစမ္း။ပါးစပ္ထဲတြင္ လွ်ာကိုလွည့္ယင္း၊ သြားဘယ္ႏွစ္ေခ်ာင္း က်ဳိးခဲ့ၿပီကို စမ္းသပ္ၾကည့္ေနမိပါသည္။ ေစ့ငွေအာင္ မေရ တြက္ႏုိင္ပါ။ ဆယ့္ႏွစ္၊ ဆယ့္သံုး၊ ဆယ့္ခုႏွစ္။ ဟုတ္ေသးပါဘူးေလ၊ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ကို “စစ္ေဆးေမးျမန္း” ေနၾက တဲ့ ပုလိပ္အရာေတြရဲ႕ ဦးေရပဲ။ ထိုသူတို႔အနက္ အခ်ဳိ႕ကား ယခုပင္ သိသိသာသာႀကီး လက္အံေသေနၾကေလၿပီ။ ေသမင္းကလည္း ယခုထက္ထိ မလာႏိုင္ေသး။ သံုးနာရီ။ ေရာင္နီဦးသည္ ၿမိဳ႕ဆင္ေျခဖုန္း ဘက္မွ တြား၍တက္လာေလၿပီ။ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္သည္မ်ားကား ေစ်း ဘက္သို႔ ဦးတည္ေနၾကၿပီ။ လမ္းတံျမက္လွဲသမားမ်ားလည္း လမ္းမ်ားေပၚသို႔ ထြက္လာၾကၿပီ။ ပံုပန္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ကား ေနာက္ထပ္ တမိုးေသာက္ကို ျမင္ရလိမ့္ဦးမည္ထင္သည္။
- ခင္ဗ်ား ဒီလူကိုသိသလား။ကၽြန္ေတာ္၏ ဇနီးကို ေခၚလာၾကသည္။ သူ မျမင္ပါေစရန္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေသြးတုိ႔ကို ၿမိဳခ်ခဲ့ သည္။ အမွန္အားျဖင့္ ထိုသို႔ေသာ အားထုတ္မႈကား အလႆမွ်သာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေသြးမ်ားတကြက္မလပ္ ထြက္ ေနသည္သာမက၊လက္ဖ်ားမ်ားမွလည္းေသြးမ်ားယိုစီးေနေသးသည္။
-ခင္ဗ်ားဒီလူ႔ကိုသိသလား။
- မသိဘူး။ဤသို႔ပင္ ေျပာလိုက္သည္။ မ်က္ရိပ္ကေလး တရိပ္မွ်ပင္မပ်က္။ ဇမၺဴရာဇ္ ေရႊစင္ ကေလး။ ကၽြန္ေတာ့္အားသိသည္ဟူ၍ ဘယ္ေသာအခါမွ် မေျပာပါဟူေသာ ကတိအတို္င္း တည္ၾကည္ရွာေပသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ငင္းအေျခ အေနအရကား ထုိသို႔ျငင္းရန္ပင္ လံုး၀မလုိ အပ္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္၏ အမည္ကိုမည္သူက ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ေလသနည္း။ သူ႔အားအျပင္သို႔ေခၚ ထုတ္သြားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရႊင္လန္းႏိုင္ဆံုးေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ သူ႔အား ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါသည္။ ထုိမ်က္ႏွာထားကား ရႊင္လန္းေကာင္းမွ လန္းေပေတာ့မည္။ ဒါကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မေျပာတတ္။
ေလးနာရီ။ မုိးလင္းၿပီလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေမွာင္ေနတုနး္ပဲလား။ လုိက္ကာမ်ားဆြဲခ်ထားေသာ ျပဴတင္းေပါက္က အေျဖမေပးၾက။ ေသမင္းကလည္း လာႏိုင္ခဲလွသည္။ ေသမင္းႀကီးခင္ဗ်ာ းဆီကို ကၽြန္ေတာ္လာခဲ့ရမလား။ ဘယ့္နဲ႔ လာခဲ့ရမွာလဲ။ တစံုတေယာက္အား ကၽြန္ေတာ္က လွမ္း၍ထိုးလုိက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကမ္းေပၚသို႔စိုက္၍ က် သြားသည္။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္အား ကန္ၾကသည္။ နင္းၾကေဆာင့္ၾကသည္။ အဲ ... ဟုတ္ၿပီ ... ဒါမွ ကိစၥျမန္ျမန္ ေခ်ာမယ္။ ပုလိပ္အရာရွိ မဲတဲတဲသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား မုတ္ဆိတ္ေမြးမ်ားမွ ကိုင္၍ဆြဲထူသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကၽြတ္ထြက္သြားေသာ မုတ္ဆိတ္ေမြးလက္တဆုပ္ကို ကၽြန္ေတာ့္အားျပန္၍ျပရင္း ဟက္ဟက္ပက္ပက္ႀကီး ရယ္ေမာ ေလသည္။ တကယ္ေတာ့လည္း ရယ္စရာပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနႏွင့္ကား နာရမွန္းလံုး၀မသိေတာ့။ ငါးနာရီ၊ ေျခာက္နာရီ၊ ခုႏွစ္နာရီ၊ ဆယ္နာရီ၊ တမြန္းတည့္ေလၿပီ။ အလုပ္သမားမ်ားလည္း အလုပ္သြား သူသြား၍ အလုပ္ျပန္သူျပန္ၾကေလၿပီ။ ကေလးမ်ားလည္း ေက်ာင္းတက္သူတက္၍ ေက်ာင္း ဆင္းသူဆင္းၾကေလၿပီ။ ဆိုင္မ်ားတြင္ ေရာင္း၀ယ္ေနၾကသည္။ အိမ္မ်ားတြင္ခ်က္ျပဳတ္ေနၾက သည္။ ယခုအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ေမေမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ အား သတိရေကာင္းရေနေပလိမ့္မည္။ ရဲေဘာ္မ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ္အဖမ္းခံရေၾကာင္း သိကုန္ၾကၿပီ ... မေတာ္ တဆ ကၽြန္ေတာ္က မ်ားဖြင့္ေျပာလိုက္လွ်င္ ... ဤသို႔တြက္ကာ ေဘးအႏၱရာယ္မွကာကြယ္ရန္ အစီအစဥ္မ်ား ျပဳလုပ္ေကာင္းျပဳလုပ္ေနၾကၿပီ။ မစုိးရိမ္ၾကပါနဲ႔၊ မေျပာပါဘူး၊ ယံုၾကပါ။ အမွန္ကိုဆိုရလွ်င္ အဆံုးသတ္ဟူသည္ကား ေ၀းႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္။ ခုအျဖစ္အပ်က္ အစစအရာရာတို႔သည္ အိပ္မက္၊ မေကာင္းေသာ ေခ်ာက္အိပ္မက္ ႀကီးသာ ျဖစ္ေနေတာ့ သည္။ အ႐ိုက္အႏွက္ မိုးရြာ၊ ေနာက္ကၽြန္ေတာ့္အားေရႏွင့္ျဖန္း၊ ေနာက္တဖန္ အထိုးအႀကိတ္ မ်ား ၀င္လာျပန္၍ ... ေျပာ ... ေျပာ ... ေျပာဆို ... ကၽြန္ေတာ္ကျဖင့္ ေသပဲမေသႏိုင္။ ေမေမတို႔ ေဖေဖတို႔၊ ကၽြန္ေတာ့္ ဒါေလာက္အားေကာင္းေအာင္ ဘာျဖစ္လို႔ ေမြးထားခဲ့ၾကတာလဲ။ေန႔လည္ခင္း၊ ညေနငါးနာရီ။ ယခု သူတိ္ု႔အားလံုး ႏြမ္္းနယ္ေနၾကၿပီ။ အ႐ိုက္အႏွက္မ်ားကား ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ ေတာင္းႏွင့္ တခ်ီႏွင့္တခ်ီအၾကား အၾကာႀကီးနားနားေနတတ္သည္။ ယခုေတာ့ ၀တ္ေၾက၀တ္ကုန္မွ်သာ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ထုိခဏတြင္၊ ခပ္ေ၀းေ၀းမွ အေတာ္မသတ္ႏိုင္ေသာ အေ၀းမွေအးေဆး ၿငိမ္သက္ ေသာ အသံတသံေပၚလာ သည္။ ထုိအသံကား ပြတ္သီးပြတ္သပ္လုပ္သလုိ ႏူးညံ့ေနသည္။
- အဲရ္ ဟတ္ ႐ႈံဂဲႏုု။ ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္၍ထုိင္၊ ေရွ႕တည့္တည့္မွ စားပြဲကား ၿပိဳသြားလုိက္၊ ေပၚလာလုိက္၊ ေနာက္ တစံုတေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အား ေသာက္ေရတခြက္လာေပး၊ အျခားတေယာက္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့အား ဘိနပ္မ်ားစီးေပးရန္ႀကိဳး စားယင္းကစြပ္မရေတာ့ ဟုေျပာ၊ ေနာက္သူတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ခ်ီတခါဆြဲတလွည့္ျဖင့္ ေလွခါးထစ္တ ေလွ်ာက္ ေခၚခ်သြား၊ ကားထဲထည့္၊ ေမာင္း၍သြား၊ တစံုတေယာက္ကလည္း ေသနတ္ျဖင့္ခ်ိန္ထား၊ ရယ္စရာပင္ ေကာင္းေသးေတာ့၊ ပန္းျဖဴျဖဴမ်ားျဖင့္ မြမ္းမံထားေသာမဂၤလာေဆာင္ဓာတ္ရထား ကိုေက်ာ္တက္၊ သို႔ေသာ္ ဤကိစၥအလံုးစံုကား အိပ္မက္မွ်သာ ျဖစ္ေကာင္းသည္။ အဖ်ားတက္ ျခင္း၊ ျဖစ္ေနေပမည္။ ေသေဇာ္ငင္ျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ေသျခင္းစင္စစ္ပင္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေန ေပမည္။ ေသေဇာငင္ျခင္းကား ခက္ခဲၾကပ္တည္းလွသည္ မဟုတ္ ပါေလာ။ သို႔ရာတြင္ ဤအျဖစ္ကား ေပါ့ေပါ့ကေလးႏွင့္ သပြတ္အူလိမ္ေနသည္။ ေနာက္တခ်က္ အသာကေလး အသက္႐ွဴထုတ္လိုက္လွ်င္ပင္၊ အစစအရာရာ အဆံုးသတ္သြားေခ်ေတာ့မည္။
အဲရ္ ဟတ္ ႐ႈံဂဲႏု - (ဂ်ာမန္စကား = ဒီလူ ေနာက္ထပ္ ခံႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။)
အဆံုးသတ္သြားေရာတဲ့လား။ မဟုတ္ေသးဘူးေလ။ အခုတခါ ထပ္ၿပီးမတ္တတ္ရပ္ ေနရျပန္ ၿပီေကာ။ တကယ့္ကို ပင္ ရပ္ေနရသည္။ တေယာက္တည္း အေဖးအမမရွိဘဲ ရပ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္လည္း ညစ္ပတ္၀ါက်င့္ ေသာ ထရံႀကီးကပ္၍ေနကာ ... ထရံမွာ ဘာေတြ ေပေနပါလိမ့္။ ေသြးေတြေပေနသည္ဟူ၍ကား စိတ္ကထင္မိ သည္။ ဟုတ္သည္။ ေသြးေတြပင္ျဖစ္သည္။ လက္ညႇိဳးကို ေျမႇာက္၍ တို႔ၾကည့္ သုတ္ၾကည့္သည္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ႀကီးကၽြန္ေတာ့္ေသြးေတြရယ္...။
တစံုတေယာက္က ေနာက္မွေန၍ ကၽြန္ေတာ္၏ေခါင္းကို ႐ုိက္လုိက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေျမႇာက္၍ထုိင္ေခ်၊ ထေခ် ေလ့က်င့္ခဏ္းလုပ္ခိုင္းသည္။ တတိယအႀကိမ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ေခြက်သြားသည္။အရွည္ရွည္ႏွင့္ အက္ဆက္စမန္း တေယာက္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ေပၚမိုး၍ရပ္ကာ၊ ကန္လိုက္ေက်ာက္လုိက္ႏွင့္ အထခုိင္းသည္။ မျဖစ္ႏိုင္သည္ကိုမွ ခုိင္း ေလသည္တကား။ တဖန္ တစံုတေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အားေဆးေက်ာေပး၊ တဖန္ ျပန္၍ ထိုင္မိ၊ မိန္းမတေယာက္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အားေဆးမ်ား လွမ္းေပး၍၊ မည္သည့္ေနရာ တြင္ နာက်င္သနည္းဟု ေမးျမန္းသည္။ ထိုခဏ၌ ကၽြန္ေတာ့္အေနႏွင့္ နာသမွ်ဟူသည္မွာ ႏွလံုးသားတြင္သာ စုျပံဳေနသည္ဟု ထင္မိသည္။အက္ဆက္စမန္း - နာဇီတပ္မ်ားအနက္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ရာတြင္နာမည္ႀကီးလွသည့္အက္ဆက္စ္အဖြဲ႔၀င္။
- မင္းမွာႏွလံုးသားဆိုတာမွ မရွိဘဲနဲ႔ ဟု အက္ဆက္စမန္း အရပ္ရွည္ရွည္က ေျပာေလသည္။
- အိုး ရွိတာေပါ့ကြ ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာလုိက္ကာ၊ မိမိ၏ ႏွလံုးသားဘက္က ခုခံေျပာဆုိႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အင္အားဖူဖူလံုလံုရွိေသးျခင္းအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဂုဏ္ ယူမိသည္။ ေနာက္ အစစအရာရာ မႈန္ေပ်ာက္သြား ၾကျပန္သည္။ ထရံ ... ေဆးႏွင့္ မိန္းမ ... အက္ဆက္စမန္း အရပ္ရွည္ရွည္ ...ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ အက်ဥ္းခန္း၏ ပြင့္လ်က္ သားတံခါးေပါက္ကို ေတြ႔ရသည္။ အက္ဆက္စမန္း ၀၀ တုပ္တုပ္တေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အား အက်ဥ္းခန္းအတြင္းသို႔ ဆြဲသြင္း၊ အစိပ္စိပ္ အမႊာမႊာျဖစ္ေနေသာ ရွပ္အက်ႌကိုခၽြတ္၊ ေကာက္႐ိုး ေမြ႔ရာေပၚသို႔ ဆြဲတင္၊ ေဖာေယာင္ဖုထစ္ေနေသာ ကိုယ္ကိုစမ္းသပ္၍၊ က်ပ္ထုပ္မ်ား ထိုးေပးရန္အမိန္႔ေပးသည္။
- ၾကည့္စမ္း သူက အျခားတေယာက္အား ေခါင္းကိုအသာခါျပရင္း ေျပာေလသည္ - ၾကည့္ စမ္း၊ ဒီေကာင္ေတြ ဘယ္ေလာက္တတ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ... တဖန္ ခပ္ေ၀းေ၀းမွ အေတာ မသတ္ႏုိင္ေသာ အေ၀းမွ ေအးေဆးၿငိမ္သက္ေသာ အသံတသံကို ၾကားလုိက္ရျပန္ သည္။ ထိုအသံကားပြတ္သီးပြတ္သပ္လုပ္သလိုႏူးညံ့ေနသည္။
- မနက္အထိေတာင္ မခံေတာ့ပါဘူး။ေနာက္ငါးမိအၾကာတြင္ ဆယ္နာရီထိုးေပေတာ့မည္။ ၁၉၄၂ ခု၊ ဧၿပီလ ၂၅ ရက္၊ ေႏြဦးရာသီ၏ လွလွပပႏွင့္ မပူ မေအးေသာ ညဥ့္ဦးအခါ ျဖစ္ေပသည္ကို။

အိုးေ၀ထြန္းေအာင္ႏွင့္ဦးစံေရႊ
ခ်က္ဘာသာမွ ျမန္မာျပန္ဆုိသည္။

Read More...

 
/* EOT ----------------------------------------- */