Monday 31 December 2007

ေၾကကြဲျခင္းမ်ားစြာျဖင္႔ ႀကိဳလိုက္ရေသာ ႏွစ္သစ္

ကမာပုလဲ (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)


က်ေနာ္
ရဲေဘာ္ေတြ အသက္ေသြးနဲ႕
ေရးခဲ႔တဲ႔ အလုပ္စားပြဲေပၚ
File (ဖိုင္) အေဟာင္းေတြရွာဖတ္ခဲ႔
တခ်ိဳ႕ ေတာက္ပ
တခ်ိဳ႕ ေမွးမိွန္ေပ်ာက္ကြယ္
တခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ပုဂၢလ ဓနပင္လယ္မွာ
ေနသားတက် ယစ္မူးေပ်ာ္၀င္။
က်ေနာ္ မေရးျဖစ္ခဲ႔
ေရးရမွာေၾကာက္ေနတဲ႔
Diary (မွတ္တမ္း) စာအုပ္ကေလးကို
အမႈမဲ႔ အမွတ္မဲ႔ ျပန္ဖတ္ခဲ႔
စကားလံုးေတြက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို
ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ မွတ္တမ္းတင္ေန
မွတ္တမ္းေတြက သမိုင္းျဖစ္
သမိုင္းေတြက
မ်ိဳးဆက္မကြာဟသြားတဲ႔
အေမ႔ဘ၀ အေၾကာင္း
ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပ ေနၾကတယ္။

က်ေနာ္တို႕ မမွားခဲ႔ဘူး
က်ေနာ္တို႕ ဘ၀နဲ႕ ေရြးခဲ႔ရတဲ႔ လမ္းဟာ မမွားဘူး
အဲဒါ ေသခ်ာတယ္
ရတနာ သံုးပါးထဲက
သံဃာေတြ အသက္ေသျပခဲ႔တဲ႔
ႏွစ္ေထာင္႔ခုႏွစ္(၂၀၀၇) ခုႏွစ္
ေတာ္လွန္ေရး သမိုင္းမွတ္ေက်ာက္
တြင္ရစ္ေစ ။ ။

Read More...

အႏွစ္ ၆၀လြန္တဲ့အခါမွာ

လြတ္လပ္ေရးရတာအႏွစ္ ၆၀ရွိသြားၿပီ။
ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးၿပီးတဲ့ေနာက္ ကမၻာမွာ၊ အထူးသျဖင့္အာရွတိုက္မွာ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ ႏိုင္ငံေတြအလွ်ဳိလွ်ဳိေပၚ လာၾကတယ္။ ဒီအထဲမွာ အိႏိၵယ၊ အင္ဒိုနီးရွားလို လူဦးေရအင္မတန္မ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြလည္းပါတယ္၊ လာအိုလို၊ ကေမၻာဒီး ယားလို ႏိုင္ငံငယ္ေတြလည္းပါတယ္။ စထြက္တုန္းကေတာ့ အားလံုးအတူတူတာထြက္ခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရာစုႏွစ္တစ္၀က္ ေက်ာ္လာလို႔ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဗမာျပည္က ေနာက္ဆံုးမွာတရြတ္ဆြဲလိုက္ေနတယ္ဆိုတာ ေတြ႔ၾကရတယ္။ နအဖလက္ ထက္ဗမာျပည္ရဲ႕ ဒီေန႔ တဦးခ်င္းဂ်ီဒီပီႏႈန္းက အာစီယံႏိုင္ငံ ေတြထဲမွာေတာင္ အနိမ့္ဆံုး။
အာရွတိုက္မွာ ဒုတိယကမၻာစစ္အၿပီး လြတ္လပ္လာတဲ့ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ၿပီးကာလ သမိုင္းေတြကို သုေတသန ျပဳၿပီးယွဥ္လိုက္ရင္ ဗမာျပည္ေလာက္ ႏိုင္ငံေရးအရ ဖိႏွိပ္မႈျပင္းထန္တာ၊ ရွည္ၾကာတာ၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားေတြ မ်ားျပား တာမရွိဘူးလို႔ ေတြ႔ရမယ္ထင္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားခ်င္းအေပၚ ဖိႏွိပ္ရာမွာကမၻာရွားျဖစ္တယ္။ အေမရိကန္နဲ႔ ေတာင္တိုက္ခဲ့ၾကရတဲ့ ကိုရီးယား၊ ဗီယက္နမ္စတဲ့ စစ္ပြဲႀကီးေတြ ၿပီးျပတ္ကုန္ၿပီ။ ျပည္တြင္းစစ္ဆိုတာေတြလည္း အာရွအေရွ႕ ပိုင္းမွာ မက်န္ေတာ့သေလာက္ပဲ။ ဗမာျပည္မွာသာ - စစ္အုပ္စုေတြဟာ (လူဦးေရနဲ႔ အခ်ိဳးအစားတြက္လိုက္ရင္) ကမၻာ့အႀကီး ဆံုး စစ္တပ္ႀကီးတည္ေဆာက္၊ ျပည္တြင္းစစ္ကိုတမင္ေမြးၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးစစ္တိုက္စားေနတယ္။
လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ျပည္တြင္းစစ္၊ အမႊာလိုေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ဗမာျပည္ႀကီးဟာ ဒီစစ္ေၾကာင့္အမ်ိဳးသားစည္းလံုးညီၫႊတ္ေရး မတည္ေဆာက္ႏိုင္ပဲ အမ်ိဳးသားစီးပြားေရးဟာ အဘက္ဘက္ကႁခြတ္ျခံဳက်လာခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ေျပာင္းျပန္ ဒီစစ္ေၾကာင့္ပဲ စစ္အုပ္စု ခါးပိုက္ေဆာင္စစ္တပ္ႀကီးဟာ ႀကီးထြားသထက္ႀကီးထြားလာ၊ စစ္အုပ္စုနဲ႔အေပါင္းပါေတြ ခ်မ္းသာသတက္ခ်မ္းသာလာတယ္။ အေရွ႕ေတာင္နဲ႔ ေတာင္အာရွမွာ အေစာဆံုးလြတ္လပ္ေရးရေအာင္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ ဗမာျပည္ဟာ ႏိုင္ငံတကာအစည္းအေ၀း ေတြမွာ ေခါင္းမေမာ္ႏိုင္ယံုမက ဟိုလူကေ၀ဖန္၊ ဒီလူကဆံုးမနဲ႔မုိ႔ ေခါင္းပုေနရတဲ့ဘ၀ ေရာက္ေနရတယ္။
နအဖဟာ ဗမာျပည္ကို ကမၻာ့အလယ္မွာဂုဏ္ယူႏိုင္ေအာင္ ဘာေတြမ်ားစြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ့သလဲ။ စီးပြားေရး- တတိယႏိုင္ငံအဆင့္ကေန စတုတၳႏိုင္ငံအဆင့္ေလွ်ာက်ၿပီး အေႂကြးေတြလည္ပင္းေရာက္ေနတယ္ (ဒါေတာင္သူမ်ားေတြက ေခ်းမေပးၾကလို႔၊ နအဖကေတာ့ အေႂကြးသာရရင္ ဆင္ေတာင္အလကားယူမယ္ဆိုတဲ့ဟာမ်ိဳး)။ လူမႈေရး- လူမႈဖူလံုေရးခံစား ခြင့္၊ အမေတာ္ေၾကး စတာေတြဟာ သဏၭာန္သာသာေတာင္မွမရွိေတာ့။ ရွိသူနဲ႔မရွိသူ၊ လူတန္းစားကြဲျပားမႈသိသာျခားနားလြန္း လို႔ တရား႐ံုး၊ ျဖန္ေျဖေရး႐ံုး စတာေတြအားလံုးဟာ တံဆိပ္တံုးႏွိပ္ရာသက္သက္ျဖစ္ကုန္တယ္။ က်န္းမာေရး- စစ္အုပ္စုထိပ္သီး ပိုင္းသာမက ေငြးေၾကး တတ္ႏိုင္သူမွန္သမွ် ျပည္ပထြက္ေဆးကုေနၾကတယ္။ အာဟာရမျပည့္စံုသူေတြ၊ ေဆး၀ါးမတတ္ႏိုင္သူ ေတြ အမ်ားဆံုးရွိေနတဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာမွ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ေရာဂါက အဆိုး၀ါးဆံုးႏွိပ္စက္ေနတယ္။ ပညာေရး- ကိုလိုနီေခတ္တုန္း က အိမ္နီးနားခ်င္းႏိုင္ငံေတြကလူေတြ ဒီမွာလာၿပီးပညာမ်ိဳးစံုသင္ယူၾကတာေတြရွိတယ္။ အခုေတာ့ သားသမီးကို ျပည္ပပို႔ပညာ သင္ၾကားေစေရး၊ ျပည္ပမွာပဲအလုပ္ အကိုင္ ရရွိေစေရးဟာ မိဘေတြရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခုျဖစ္ေနၿပီ။ ႏိုင္ငံေရး- လက္ရွိကမၻာမွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမား အေရအတြက္ အမ်ားဆံုးနဲ႔ သက္တမ္းအရွည္ဆံုးစံခ်ိန္တင္ထားတယ္။
လြတ္လပ္ေရးဟာ ဘာအဓိပၸာယ္မ်ားရွိေသးသလဲေမးစရာျဖစ္ေနတယ္။ အာဇာနည္အဆက္ဆက္တို႔ အသက္ေပး တိုက္ပြဲ ၀င္ခဲ့တာဟာ ဒီစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ေကာင္းစားဖို႔လားလို႔လည္း ေမးစရာျဖစ္ေနတယ္။
လြတ္လပ္ေရးကို လြယ္လြယ္ကူကူရခဲ့တာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဗမာႏိုင္ငံသားေတြအသိဆံုးပဲ။ နယ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ငံႀကီးေတြခ်င္း စစ္ပြဲေတြ အသြင္နဲ႔ ထိပ္တိုက္ေဆာင့္ေနၾကတဲ့အၾကားက ကိုလိုနီအမ်ိဳးသားတရပ္က လြတ္လပ္ေရးရဖို႔လံုးပမ္းရတယ္ဆိုတာ စြန္႔လႊတ္ပိုင္း ျဖတ္မႈေတြလိုသလို နည္းပရိယာယ္ေတြလိုလွတယ္။ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီသခင္ေတြရဲ႕ ၉၁ ဌာန၊ ဒိုင္အာခီစတဲ့ မ်က္ ေစ့လည္စရာ ေခ်ာ့ျမႇဴမႈအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုဖယ္ရွားၿပီး ဓနသဟာယႏိုင္ငံစာရင္းထဲေတာင္မ၀င္တဲ့ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးကို ရေအာင္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ရတာ ဗမာျပည္က အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ အဆက္ဆက္နဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ျဖစ္တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ဂ်ပန္ေပးတဲ့လြတ္လပ္ေရးကို ပါးနပ္စြာအသံုးျပဳၿပီး ဂ်ပန္ကိုျပန္ေတာ္လွန္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ယူစရာအခ်က္လည္းရွိေသးတယ္။
အေရွ႕ေတာင္အာရွနဲ႔ ေတာင္အာရွမွာအေစာဆံုးလြတ္လပ္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံဟာအခုအခါမွာ အဘက္ဘက္ေနာက္အက် ဆံုးျဖစ္ေနရတယ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္မို႔ ဒီအျဖစ္ေရာက္ရတယ္ဆိုတာ ဘာမွအျငင္းပြားစရာမရွိတဲ့အခ်က္ျဖစ္တယ္။ မိမိတို႔ရဲ႕ ဗမာႏိုင္ငံကိုကမၻာ့အလယ္မွာ ဂုဏ္နဲ႔ျဒပ္နဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္ေစဖို႔၊ ေခတ္မီစက္မႈ၊ သိပၸံနည္းပညာမ်ားထြန္းကားတဲ့၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးတဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ေစဖို႔ဆိုရင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဖယ္ရွားရမယ္ဆိတာလည္း ရွင္းေနတယ္။
ဗမာျပည္သားမ်ားအေနနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကသလိုပဲ စည္းလံုးညီၫႊတ္မႈ၊ စြန္႔လႊတ္မႈ၊ အနစ္နာခံ မႈ၊ နည္းပရိယာယ္ႂကြယ္၀မႈေတြ ေဖာ္ျပၾကရအုန္းမယ္။
ဒီေန႔အခါမွာ ႏိုင္ငံတကာ့အေျခအေနက ဗမာျပည္သူျပည္သားေတြ ကိုယ့္ဖာသာလံုးပမ္းတိုက္ခိုက္မွရမယ္ဆိုတာကို ျပဌာန္းေနတယ္။ ကယ္တင္ရွင္ေမွ်ာ္ကိုးမႈ၊ စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြကို ဖယ္ရွားၿပီး ‘ငါသာလွ်င္အရွင္သခင္၊ ငါသာလွ်င္ ငါ့သမိုင္း ဖန္ တီးသူ’ ပီသစြာ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကရမွာပဲ။ စစ္အုပ္စုကို ထိထိေရာက္ေရာက္ထိုးႏွက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုနဲ႔ စက္ တင္ဘာအေရးအခင္း စိတ္ဓာတ္ေတြကိုကိုင္စြဲ၊ အဲဒီက သင္ခန္းစာေတြထုတ္၊ အတုယူစရာေတြယူၿပီး ေအာင္ပြဲအလံကိုလႊင့္ ထူၾကပါစို႔။
၂၀၀၈ခုႏွစ္ကို တိုက္ပြဲ၀င္စိတ္ဓာတ္၊ ေအာင္ပြဲခံသႏၷိဌာန္နဲ႔ လွမ္း၀င္ၾကပါစို႔။

ဗၾသ

Read More...

Tuesday 18 December 2007

ကဗ်ာကိုရွာေတြ႔ျခင္း

(ေအာင္ပင္လယ္)

(က)
ပင္မွည့္သီးလုိခ်ိဳလုိက္တာကဗ်ာ
ေခါင္ရည္စူးစူးနဲ႔တူလုိက္တာကဗ်ာ
ကဗ်ာဟာငါ့ပင္လယ္ ငါ့ေသြးေသာက္
ကဗ်ာဟာငါ့ပင္နီတိုက္ပုံ ငါ့႐ွဴ႐ွိဳက္တဲ့ေလ
ၿပီးေတာ့ငါ့ရဲ႕ အမ္ ၂၂ ။
(ခ)
ကဗ်ာ
ငါနဲ႔အတူ ပ်ဥ္းမနား ေတာင္ညိဳကုိေရာက္ဖူးတယ္။
ကဗ်ာ
ငါနဲ႔အတူ အေမ့ေထာင္၀င္စာကုိလုိက္ဖူးတယ္။
ကဗ်ာ
ငါနဲ႔အတူ ေနပူလက္ၾကမ္း ၃၃ လမ္း ကုိလြမ္းဖူးတယ္။
ငါနဲ႔အတူ
ဗံဒါပင္ရိပ္ကီလီဆိပ္မွာ စာရြက္စာတမ္းေတြ ေ၀ဖူးတယ္။
မၾကာမၾကာ ေနာင္ေတာ္ေမာင္ေလးေအာင္အတြက္
အရက္ဖုိးငါးက်ပ္ တဆယ္ေပးဖူးတယ္။
ငါနဲ႔ အတူ
ရွမ္း ၀ လားဟူ ဓႏု အင္းသား ပအုိ႔၀္ တုိ႔ၾကား
စားေသာက္ ပုန္းခုိ ခဲ့ဖူးတယ္။
ရွမ္းရုိးမရဲ႕
ေတာထဲ ေတာင္ထဲ မိုးေရ ထဲ
တတြဲတြဲ လွည့္ပတ္ေပ်ာက္ၾကားတုိက္ဖူးတယ္။
ငါနဲ႔အတူ
နယ္စပ္မ်ဥ္းကုိျဖတ္ဖူးတယ္
သူပုန္နီေတြေနတဲ့ “ယင္အန္း ” ကုိလဲ ေရာက္ဖူးတယ္
ငါနဲ႔အတူ
နမ့္ခေခ်ာင္း ရဲ႕ တုိက္ေမာင္းသံကုိၾကားဖူးတယ္။
အစာေရစာအျပည့္နဲ႔
ေရႊအိမ္ေလွာင္ခ်ိဳင့္ တြင္းကငွက္ တေကာင္လုိ
အသက္ရွင္ဖုိ႔ကုိလဲေခါင္းခါေခါင္းရမ္းခဲ့ဖူးတယ္။

(ဂ)
ကဗ်ာ
ငါ့ကုိမင္း အသိဆုံးပါ
ဒုိ႔ ဟာအမႊာ
ဒါေပမဲ့ ဒီတေလာ ငါ့ကုိ မဆုိမေျပာ
ရုတ္တရက္လက္မတုိ႔ ပဲထြက္ခြာ
ဘယ္ေပ်ာက္ဘယ္ေလွ်ာက္သြား တာလဲကဗ်ာ ။

မင္း ကုိဟုိမွာဒီမွာ ငါလုိက္ရွာတယ္
သြားတတ္ရာရာငါလုိက္ရွာတယ္
ေတာလမ္းၿမိဳ႕လမ္းမွာ ငါလုိက္ရွာတယ္
ကားလမ္းရထားလမ္းမွာငါလုိက္ရွာတယ္။

ေရႊဒဂုန္ မွာငါလုိက္ရွာတယ္
ေလထန္ကုန္းမွာ ငါလုိက္ရွာတယ္
ေနျပည္ေတာ္မွာငါလုိက္ရွာတယ္
ရတနာပုံမွာ ငါလုိက္ရွာတယ္
စာအုပ္တန္းမွာငါရွာတယ္
ငါ့ေခါင္းအုံးေအာက္မွာငါလုိက္ရွာတယ္။

ကဗ်ာရယ္
ရွာမေတြ႔ပါလားကြယ္။
ကဗ်ာရယ္
ဘယ္သြားေနတာလဲကြယ္။

(ဃ)
ေဟာ
ေတြ႔ၿပီေတြ႔ၿပီ
ေလာင္စာဆီေစ်းႏွဳန္း တုိးျမႇင့္တဲ႔ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပပြဲမွာ
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ပြဲမွာ
ရဟန္းသံဃာေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ကံေဆာင္သပိတ္ေမွာက္ပြဲမွာ
မိဘျပည္သူတုိ႔ရဲ႕ တရားတဲ့တုိက္ပြဲထဲမွာ။ မီးလွ်ံထဲမွာ
ကဗ်ာ ကဗ်ာ
ပါ၀င္ဆင္ႏြဲေနတာပဲ
ကဗ်ာရဲရဲေခၽြးစုိရႊဲ။

ကဗ်ာ ရယ္
သြားကြယ္ ပါကြယ္ထြက္ကြယ္ဆက္ကြယ္
ငါလဲလုိက္မယ္ ဒုိ႔အတူတူ ရယ္
“မနက္ျဖန္”အတြက္ေတးဆုိမယ္။

Read More...

Monday 17 December 2007

Monday 10 December 2007

11 Dec 2007






Read More...

Friday 7 December 2007

အေ၀းကေပးစာတေစာင္

၂၀၀၇ခုႏွစ္။ ႏို၀င္ဘာ ၂၆ရက္၊
ကိုဟိုဒင္းေရ-

“သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္ႀကီးၿပီးလို႔ တန္ေဆာင္မုန္းတန္ေဆာင္တိုင္ ဆီမီးကၿမိဳင္။ မသိုးအလွ ျမတ္သကၤန္း ကပ္ဖို႔။ ေရႊတိဂံု ကုန္းေတာ္ေပၚမွာၿပိဳင္”ဆိုတဲ့ က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီလို အခ်ိန္မွာၾကားရေလ့ရွိတဲ့ ကိုျမႀကီးရဲ႕သီခ်င္းေလး ကိုမွတ္မိတယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ၊ ရန္ကုန္ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္။ ေလးဆူဓာတ္ပံု ေရႊတိဂံုနဲ႔ အလွဴေရစက္ လက္နဲ႔မကြာ၊ ရက္ေရာလွ တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ၊ ခြဲလို႔ရႏိုင္႐ိုးလား ဗ်ာ၊ အခုေတာ့ ေရႊတိဂံုကုန္းေတာ္ေပၚကို သံဃာေတာ္ေတြဟာ ခြင္ျပဳခ်က္လက္မွတ္နဲ႔ တက္ ရသတဲ့။ ဘုရားဖူးၾကည္ညိဳသူေတြ လူစုလူ ေ၀းနဲ႔ မတက္ရဘူးတဲ့၊ ကိုလိုနီေခတ္၊ ဂ်ပန္ေခတ္ထက္ဆိုးတဲ့ ကာလတခုကို ေရာက္ေနပါေပါ့ လားဗ်ာ။ သံဃာေတာ္ေတြကို ႐ိုက္ႏွက္သတ္ျဖတ္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကေန ေမာင္းထုတ္။ ျပန္ခိုင္း။ သာသနာ့ေစာင္းထက္ နအဖေစာင္းက ပိုထက္တယ္လို႔ ေျပာဖို႔လုပ္ေနတဲ့ ကာလ ႀကီးမွာ က်ေနာ္ျဖင့္ဗမာျပည္က ကထိန္ အလွဴပြဲေတာ္မ်ားအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္မိတာ အမွန္ပါပဲ၊ ဒီကေန ျပန္စဥ္းစားလိုက္တိုင္း ကထိန္ပြဲႀကီးေတြ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲက်င္းပၿပီး လမ္းတကာ၊ ရပ္တကာ မွာ ကထိန္ညႇပ္ႀကီးေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ဆင္ယင္။ ခင္းက်င္းၾက။ ပြဲေတြလမ္းေတြ က်င္းပၾက။ ရန္ကုန္မွာဆိုရင္ (ကာတြန္း)ဦဘဂ်မ္းလမ္းမွာ ကာတြန္းျပပြဲေတြလုပ္ၾက။ မႏၱေလးဘက္မွာဆို ရင္ စစ္ကိုင္းေတာင္ ေတာင္လံုးၫႊတ္မွ်ကထိန္သြားခင္းၾက။ ေစ်းခ်ိဳထဲက ေအ႐ံု၊ ဘီ႐ံု စတာ ႀကီးေတြက အၿငိမ့္ေတြပြဲေတြနဲ႔ ေန႔ခင္းႀကီးဧည့္ခံၾက။ ဒီလိုခ်စ္စရာ။ ဂုဏ္ယူစရာအစဥ္ အလာ ေေလးေတြဟာ နအဖစစ္အစိုးရ ရဲ႕စစ္မိန္႔ေတြေၾကာင့္ ေပ်ာက္ကုန္ေတာ့မွာပါလားဗ်ာ။
က်ေနာ္တို႔ဗမာႏိုင္ငံသားမ်ားဟာ ကိုယ့္မွာရွိရင္ ကိုယ္ခ်ည္းမစားသံုးပဲ သူမ်ားကိုလည္း ေပးကမ္းေ၀ မွ်ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့စိတ္ ေစတသိက္ေလးရွိေနေတာ့ စပါးသိမ္း။ ပဲသိမ္းၿပီးရင္ လွဴၾက တန္းၾကတာဟာ ႏွစ္ေထာင္နဲ႔ေတာင္ရွိၿပီနဲ႔ တူပါတယ္ဗ်ာ၊ ဘယ္သူကမွ ႐ိုက္ခိုင္းဖို႔မလို။ အမိန္႔ ေပးခိုင္းဖို႔မလိုတဲ့ အစဥ္အလာေကာင္းပါ၊ မင္းမွ စိုးမွ လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဆင္းရဲသားလဲ တတ္ႏိုင္ရင္ တတ္ ႏိုင္သေလာက္ လွဴၾကတမ္းၾကတဲ့ ႏိုင္ငံနဲ႔ ႏိုင္ငံသားေတြပါဗ်ာ၊ အခုေတာ့ လွဴခ်င္လို႔မလွဴရ။ လွဴခ်င္သူကိုမလွဴရ။ ၀ဋ္ဒုကၡတမ်ိဳးလိုပါပဲ။
ဒီၾကားထဲမွာ နအဖအစိုးရရဲ႕၀ါဒျဖန္႔ယႏၱရားမ်ားနဲ႔ ေနာက္လိုက္ေခြး မီဒီယာမ်ားထဲမွာ သူတို႔လက္ပါးေစ ၾကံ့ဖြတ္ေတြက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကိုသြားၿပီး ကထိန္ပစၥည္းေတြအတင္း လက္ခံခိုင္း။ အတင္းေရ စက္ခ်။ အတင္းကထိန္လိုက္ခင္းေနၾကတယ္လို႔ ၾကားရေတာ့ ပိုၿပီးစိတ္ မခ်မ္းမသာျဖစ္ရတယ္၊ ေအးဓားျပ တိုက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ ကုသိုလ္ဓားျပတိုက္တယ္ လို႔ ဆိုရမလား မသိပါဘူး၊ တခ်ဳိ႕သံဃာ ေတာ္မ်ားကေတာ့ ပတၱနိကၠဳဇၨနကံေဆာင္ထား တာမို႔ သူတို႔ေပးတဲ့အခါ လက္ခံထားလိုက္ေပမဲ့ သူတို႔သြားတဲ့ ေနာက္ ကိုယ္တိုင္မသံုးပဲ သူမ်ားကိုစြန္႔ ႀကဲလိုက္ၾကတယ္လို႔လဲ ၾကားရတယ္၊ နအဖေၾကာင့္မို႔ သံဃာေတာ္မ်ား လုပ္ ေနရပံုအတြက္ လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာမွာ အလွဴဒါနျဖစ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ အခ်က္သံုးခ်က္လိုအပ္ တယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားမွတ္မိတယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒါေတြက လွဴတဲ့သူရယ္၊ လွဴတဲ့ပစၥည္းရယ္၊ အလွဴခံတဲ့လူရယ္လို႔ ဆိုသမို႔လား၊ အခုေတာ့ သံဃာေတာ္မ်ားကလက္မခံခ်င္တာကို အာဏာ နဲ႔ အတင္းယူခိုင္းေနတယ္ဆိုေတာ့ အလွဴဒါနျဖစ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ လိုအပ္တာဟာ စစ္တပ္ အာဏာအပါ အခ်က္ေလးခ်က္ျဖစ္ သြားၿပီေပါ့ဗ်ာ၊ မူလသံုးခ်က္နဲ႔တင္ မရေတာ့တာလည္း အမွန္ပဲ၊ စစ္အာဏာပိုင္ေတြကခြင့္မျပဳလို႔ မခင္းရတဲ့ ကထိန္ေတြ၊ မက်င္းပရတဲ့အလွဴပြဲေတြ နည္းမွမ နည္းေတာ့ပဲ၊ ဗုဒၶဘာသာေျပာ ေျပာရရင္ ဒါနမေျမာက္ေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီး တယ္ဆိုတဲ့ အျပစ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ႀကီးသလဲ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေတြ စဥ္းစားမိရဲ႕လားမသိဘူး။
ဒီစာကိုေရးေနရင္းပဲ ကိုဟိုဒင္းေရ။ သတင္းတခု၀င္လာသဗ်၊ ေကာင္းသတင္းေျပာ ရမ လား။ ဆိုးသတင္း ေျပာရမလားမသိဘူး၊ ခင္ဗ်ားမို႔ မွ်ရအုန္းမယ္၊ အဲဒါ(ဦး)ျမတ္ခိုင္ရဲ႕ လွ်ပ္တစ္ ျပက္ဂ်ာနယ္ပိတ္ လိုက္ရၿပီတဲ့ဗ်၊ ထုတ္ေ၀ခြင့္ပိတ္လိုက္တာလို႔ ဆိုတာပဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ ေတာ့ မသိရေသးဘူး၊ ျပန္ၾကား ေရး၀န္ႀကီး (ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္း) ကို ပိုင္လွတယ္ဆိုတဲ့လူ။ သူ လည္းကမ္းနားသစ္ပင္ ပဲကိုး၊ ကိုယ့္ကိုယ္အမွီ ေကာင္းရွိ။ အကာအကြယ္ေကာင္းရွိတယ္ဆိုၿပီး သူတကာကိုတြယ္။ စာေပအႏုပညာ သည္ေတြကို တပည့္ေမြး။ ရန္သူထား လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ ေနတဲ့လူရယ္ေလဗ်ာ၊ နအဖကိုယ္စား တရားမ၀င္ ၀ါဒျဖန္႔တာ။ တိုက္ခိုက္တာေတြလည္း လုပ္မွ လုပ္၊ လွ်ပ္တစ္ျပက္ဆုိတာက ဗမာျပည္ရဲ႕နံပတ္၀မ္း အ၀ါေရာင္ စာနယ္ဇင္းရယ္လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ ခ်ိတ္ဆြဲမထားယံုတမယ္ နာမည္ႀကီးပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ “အတြင္းေရး” ဆိုတဲ့ ေကာလာဟာလေတြ ကိုဘံုးေဘာလေအာ။ ရက္ရက္ေရာရာႀကီးေဖာ္ျပေနတဲ့ ဂ်ာနယ္ပါကလားဗ်ာ၊ သူနဲ႔မတည့္ လို႔ကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ေလာကသားေတြ။ ဂီတေလာကသားေတြ သြားေပေရာ့ပဲ၊ တယ္လဲေျပာင္ ေျမာက္ဆိုကိုးဗ်။
အရင္လတုန္းက က်ေနာ့္စာထဲမွာ သူ႔ဂ်ာနယ္ကေန ႏိုင္ငံေရးက်ားေသေတြကို နအဖရဲ႕ စီမံကိန္းနဲ႔ အသက္သြင္းလာတာကို ေရးလိုက္မိေသးတယ္မွတ္တယ္၊ ဦးေအာင္ႀကီး။ သခင္ တင္ျမ။ ဦးခ်စ္လႈိင္တို႔သံုးဦး ကို ခမ္းခမ္းနားနားႀကီးပြဲထုတ္ၿပီး အတိုက္အခံေတြကို တိုက္တာ ေလဗ်ာ၊ ျပည္တြင္းက ႏိုင္ငံေရးေလာကနဲ႔ စာေပေလာကမွာကို ေတာ္ေတာ္ေျပာစရာျဖစ္ခဲ့ တာေပါ့၊ အခုေတာ့သူမ်ား ပ်က္စီး တဲ့အတြက္ ၀မ္းသာ တယ္လို႔ေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ ‘လွ်ပ္တစ္ျပက္ဘာေၾကာင့္ အပိတ္ခံ ရတာလဲ’ ဆိုတာလို က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ မရွင္း တာေလးေတြ က်န္ေနခဲ့တဲ့အတြက္ပဲ အစာမေၾကသလို ျဖစ္ေနတာပါ၊ သူကမင္းသမီး တေယာက္အေၾကာင္း ပုတ္ခတ္ေရးသားလို႔ အဲဒီမင္းသမီးက ၾကပ္ေျပးအထိ တက္တိုင္တာနဲ႔ အပိတ္ခံရသလိုလိုေတာ့ ၾကားတာပဲ၊ ၾကပ္ေျပးက အာဏာပိုင္မ်ားက မင္းသမီးေလး ကိုပိုစာ နာသြား တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ဗ်ာ၊ အလြယ္သာမာန္ အရပ္သားေျပာ ေျပာရင္ေတာ့လည္ လြန္းတဲ့ဘီး ေခ်းသင့္တာပါပဲ၊ အခုလိုအခါႀကီးရက္ႀကီးမွာ ဗမာျပည္သားေတြအဖို႔ တရား သံေ၀ယူစရာ ျဖစ္တာ ေပါ့ေလ။
ဒါေလာက္ပဲဗ်ာ။
ဘယာေဘး ကြာေ၀းၾကပါေစ။

ယာေတာကသာေျဗာ

Read More...

နအဖရဲ႕ ေရွ႕ေျခလွမ္းကို ႐ိုက္ခ်ိဳးဖို႔ျပင္ၾကစို႔

ဒီတခါ အာစီယံမွာ နအဖတုံးေက်ာ္သြားတာလား၊ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္သြားသလား။
ဒါေဆြးေႏြးစရာ၊ ျငင္းခံုစရာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ဒါေပမဲ့တကယ္ေတာ့ ဒီအစည္းအေ၀း ကရလဒ္ဟာ ဘာႀကီးပဲျဖစ္ေနေန ဗမာျပည္ျပည္သူေတြအတြက္၊ အထူးသျဖင့္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဖယ္ရွားေရးအတြက္ သိပ္ၿပီးအေရးမပါပါဘူး၊ နအဖကို ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအ၀ိုင္းအလယ္ မွာ သိကၡာခ်ႏိုင္တာကလြဲလို႔ သိပ္အေရးပါ ထိေရာက္တာမဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီမွာ ဘာပဲဆံုးျဖတ္၊ ဆံုးျဖတ္ နအဖက ဂ႐ုမစိုက္တာေသခ်ာတယ္၊ သံတမာန္ေရးရာနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရး အပိုင္းကို နအဖအစိုးရက နကမၸတိလုပ္ထားရတာၾကာၿပီ၊ ဂမ္ဘာရီနဲ႔ပီညဲ႐ိုးတို႔အေပၚ ဆက္ဆံ ျပေနပံုေတြဟာ ကုလသမဂၢနဲ႔အိုင္အယ္လ္အိုကိုေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္ဘူးလို႔ ေျပာေနတာျဖစ္တယ္၊ ေနာက္ၿပီး ဂမ္ဘာရီရဲ႕လႈပ္ရွားမႈကို တ႐ုတ္နဲ႔အိႏၵိယတို႔က ေထာက္ခံထားတယ္ဆိုတာလည္း သူတို႔ မသိတာမဟုတ္ဘူး၊ နအဖဟာဒီနယ္ပယ္မွာ သန္းေခါင္ထက္ညဥ့္ မနက္ဘူးလို႔ တြက္ ထားၿပီးျဖစ္တယ္၊ သူတို႔မွာ လိမၼာထိေရာက္တဲ့ သံတမာန္ေရးလႈပ္ရွားမႈ ျပဳလုပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ တာၾကာၿပီပဲ၊ နေပနကတ္လို တုတ္ေတာင္းေနတာျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာရင္ရမယ္၊ အဲဒီတုတ္ခ်က္ ေလာက္ကိုေတာ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက မမႈဘူးလုပ္ေနၾကတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့စက္တင္ဘာ သံဃာ့အေရးအခင္းႀကီးက ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျပသလိုက္တဲ့ အ ခ်က္တခ်က္ကေတာ့ နအဖတကယ္ေၾကာက္တာ သူတို႔ကိုတကယ္ကိုင္လႈပ္ႏိုင္တာဟာ ျပည္ တြင္းက ျပည္သူေတြရဲ႕အံုႂကြမႈသာျဖစ္တယ္ဆိုတာပဲ၊ သူတို႔တေတြ အခုထက္ထိ အေရးအ ခင္းရဲ႕က်ိန္စာကေတာ့ မလြတ္ႏိုင္ေသးဘူးဆိုတာအဘက္ဘက္မွာ အထင္အရွားေတြ႔ေနရ တယ္။ အခုထက္ထိ လူေတြကိုလိုက္ရွာဖမ္းဆီးေနတာဟာ၊ နယ္ပယ္ေပါင္းစံုမွာ ဆင္ဆာအ မ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ေနတာ စတာေတြဟာ သူတို႔စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေနတုန္းပဲ ဆိုတာကိုျပတာျဖစ္တယ္၊ နအဖအဖို႔ ၿငိမ္းအဖြဲ႔ေတြအေပၚ မီးမေသလွဘူးဆိုတာလည္း သူေျခတလွမ္းလွမ္းတိုင္း ေတြ႔ေန ရတယ္၊ တခ်ဳိ႕အဖြဲ႔ဟာဆိုရင္ စစ္အစိုးရကလုပ္ခိုင္းသမွ်ကို ဆန္႔က်င္ေနတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေတာင္ ေတြ႔လာေနရၿပီ၊ သူတို႔ခ်င္းထိပ္တိုက္ေတြ႔မွာကို ေရွာင္ဖို႔ႀကိဳးစားလို႔ ရပါအုန္းမလားဆိုတာ ေတာင္မွ ေတြးစရာျဖစ္လာေနတယ္၊ ႏို၀င္ဘာလ ၂၂ရက္ေန႔က ေကအိုင္ေအစခန္းကိုသိမ္း တာကိုေထာက္ရင္ နအဖ က သူတို႔အေပၚမွာ စစ္ေရးအရကိုပဲ စၿပီးဖိအားေပးလာေနၿပီ ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။
ဒီလိုအေနအထားမွာ ျပည္တြင္းက ဆန္႔က်င္မႈကိုသာ တကယ္လန္႔သူျဖစ္တဲ့ နအဖဟာ သူ႔တပ္တြင္းက တုန္႔ျပန္မႈကို အဓိကထားၾကည့္ေနတယ္၊ တပ္ဟာသူတို႔ထင္သလို ခိုင္းလို႔ရမရ ဆိုတာနဲ႔ အေျခအေနေတြနဲ႔ သူတို႔ဆက္ၿပီး အုပ္စိုးလို႔ ရမရဆိုတာကို သံုးသပ္တာပါ၊ အခုတ ေလာေလးမွာပဲ တပ္ထိပ္ပိုင္းမွာ ေနရာေတြ၊ ရာထူးေတြခြဲတမ္းခ်ေ၀ျခမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ သူတို႔ ကိုယ္ သူတို႔အေတာ္ စိတ္ခ်သြားဟန္တူတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္သန္းေရႊရဲ႕ၾကံ့ဖြတ္ ေတြကိုေျပာ တဲ့မိန္႔ခြန္းမွာ သူ႔ကိုယ္သူ အေတာ္ယံုၾကည္မႈ ရွိတဲ့ ေလသံေတြ ပါေနတာျဖစ္တယ္။
ဘယ္အခမ္းအနားမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ျပည္ပေခါင္းေဆာင္နဲ႔ေတြ႔ရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ နအဖ က တိုင္းျပည္အေျခအေန တညၿငိမ္ေန ပါတယ္လို႔ ေျပာေနတာဟာ သူ႔တပ္ကိုသူပိုင္တယ္လို႔ ယူဆၿပီးေျပာေနတာသာျဖစ္တယ္၊ သူတို႔ေျပာတိုင္းမွာ တိုင္းျပည္အေျခ အေနတညၿငိမ္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕လမ္းျပေျမပံုအတိုင္း ဆက္လုပ္မယ္ဆိုတာ အၿမဲပါတယ္ဆိုတာ သတိထားမိစရာပဲ၊ ဒါေတြက ျပေနတာကေတာ့ နအဖ အေနနဲ႔ လမ္းျပေျမပံုရဲ႕အဆင့္ေလးကို မျဖစ္မေနလုပ္ ေတာ့မယ္ဆိုတာပဲ။
နအဖဟာ ဘာေၾကာင့္မို႔ဒီဆႏၵခံယူပြဲဆိုတဲ့ အဆင့္ေလးကို အင္မတန္စိတ္ထက္ သန္ ေနရတာလဲ၊ ေသခ်ာတာက သူတို႔ အစီအစဥ္အတိုင္းသာ ဆႏၵခံယူပြဲလုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔ အေနနဲ႔ ေထာက္ခံမဲ ၁၀၅ရာခိုင္ႏႈန္းေတာင္ ရေအာင္လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ဘာမွသံသယရွိစ ရာမလိုဘူး၊ သူတို႔ျပခ်င္တဲ့ကိန္းဂဏန္းကို ျပလို႔ရောအင္လုပ္ႏိုင္တယ္၊ ၁၉၇၄ခုႏွစ္တုန္းက ဗိုလ္ေန၀င္းလုပ္ခဲ့တာနဲ႔ တေလာက ပါကစဏတန္က စစ္အာဏာရွင္ မူရွာရာ့ဖ္ လုပ္ျပသြား တာေတြကိုပဲၾကည့္ေတာ့။
တကယ္က နအဖအခုလုပ္ေနေျပာေနတာေတြ မွန္သမွ်ဟာ တခုမွမ်က္စိလည္စရာ မရွိဘူး၊ အင္မတန္ရွင္းေနတာေတြမို႔ အတိုက္အခံေတြအၾကားမွာ ဘာမွအျငင္းမပြားၾကဘူး၊ နအဖအလိုေတာ္ရိေတြေတာင္မွ အသံမထြက္ၾကဘူး၊ (သူတို႔ကို နအဖက ပါးစပ္ပိတ္ခိုင္းထား လို႔လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္)၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ၾကည္ စကားေျပာတယ္ ဆိုတဲ့ လုပ္ဇာတ္ဟာလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို မေဗဒါေရခပ္ခိုင္းသလိုလုပ္ထားတာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကိုယ္တိုင္မေျပာနဲ႔ သာမာန္လူထုေတာင္သိတယ္၊
ဒီေတာ့ အတိုက္အခံေတြ။ အထူးသျဖင့္ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းလုပ္ေနသူေတြဟာ အဲဒီ လမ္းျပေျမပံုအဆင့္ေလးလုပ္လာမွာ အတြက္အခုကတည္းက စဥ္းစားျပင္ဆင္တာေတြ လုပ္ သင့္တယ္၊ အာဏာရွိတဲ့လူနဲ႔ မရွိတဲ့လူနဲ႔တူတာမဟုတ္ဘူး၊ အာဏာရွိတဲ့ လူကလုပ္ခ်င္ရင္ ျမန္တယ္၊ အခ်ိန္ဆိုတာကလည္း ကုန္မွန္းမသိကုန္သြားတတ္တယ္၊ ၿပီးခဲ့တဲ့သံဃာ့အေရး အခင္းႀကီးတုန္းက ကိုယ္က ေနာက္ကလိုက္ရတာမ်ိဳးျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္မဟုတ္လား။
ၿပီးခဲ့တဲ့သံဃာ့အေရးအခင္းႀကီးကို ျပန္ၿပီးသံုးသပ္။ နိဂံုးခ်ဳပ္ၿပီးေေရွ႕လုပ္စရာေတြခ် မွတ္ၾကသင့္ၿပီ၊ ဒါကို ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့ သူေတြက အဓိကလုပ္သင့္တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေရလႈိင္း လံုးေတြလို ျဗံဳးစားႀကီးေပၚေပါက္လာသလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ တုံးတိျပတ္ေတာက္ သြားရသလဲ၊ နအဖ တကယ္လန္႔တာဘာလဲ၊ သူ႔တပ္တြင္းကိုဘယ္လို ဂယက္႐ိုက္ခဲ့သလဲစတာေတြကို ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာ။ ကိုယ့္ဆႏၵအစြဲမပါပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ သံုးသပ္သင့္တယ္။
အဲဒီကေန ဘယ္လိုတိုက္ပြဲပံုစံေတြ က်င့္သံုးလို႔ရမလဲ။ က်င့္သံုးရင္ေကာင္းမလဲ စတာ ေတြကိုလည္း သံုးသပ္။ ဆံုးျဖတ္သင့္ၿပီ၊ ၿပီးရင္ ျပင္ဆင္ရမယ္၊ ဒီတုိင္းျပည္မွာက ဘယ္သူက ပဲျဖစ္ျဖစ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္။ ဘယ္ပံုစံုနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ဒီနအဖစစ္ဗိုလ္ေတြကို ဆန္႔က်င္ ဆႏၵျပတယ္ဆိုတာ တရားတာမွန္တာခ်ည္းပဲ။ ေထာက္ခံရမွာခ်ည္းပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒါမ်ိဳးဟာအ ခ်ိန္မေရြးေပၚေပါက္လာႏိုင္တယ္။
ကိုယ့္ဘက္က ျပင္ဆင္မႈမရွိပဲ တိုက္ရတယ္ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္ရင္အေကာင္းဆံုးပဲ။

ဗၾသ

Read More...

ၾကိဳးစင္ေပၚမွ မွတ္တမ္းမ်ား ... အခဏ္း (၂)

အသက္ငင္ျခင္း
`ေနမင္း၏ေရာင္ျခည္မ်ားႏွင့္
ၾကယ္ပြင့္တို႔၏အလင္းေရာင္မ်ားသာ
ငါတို႔အတြက္ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ေသာ္
ငါတို႔အတြက္ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ေသာ္´
လူႏွစ္ေယက္သည္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ ဓမၼသီခ်င္းတပုဒ္ကို အတိုင္အေဖာက္လည္းမညီဘဲ ေလးတြဲ႔ေသာ အသံမ်ားျဖင့္ သီဆိုေနၾကသည္။ သူတို႔သည္ ေအာက္ဘက္သို႔ ဆန္႔တန္႔ထား ေသာလက္ မ်ားကို ကိုယ္အေရွ႕တြင္ ယွက္ထား၍၊ ျဖဴေဖြးေသာ လုိဏ္ဂူအတြင္း ေလးေဆး ေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ၀ိုင္းႀကီးပတ္လည္ လွည့္ေနၾကသည္။

`... ၀ိဥာဥ္မ်ားလည္း ႏွစ္သိမ့္စဘြယ္
ေဆာင္က်ဥ္း၍ သြားေတာ့မည္
ေကာင္းကင္ဘံု ထုိအေ၀းသို႔လည္း
ေကာင္းကင္ဘံု ထိုအေ၀းသို႔လည္း ... ´
တစံုတေယာက္ကား အနိစၥေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဦးေခါင္းကိုလွည့္ ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ အေလာင္းထည့္ထားေသာ ေခါင္းႏွင့္၊ ေခါင္းရင္းတြင္ ေထာင္ေနေသာ ဖေယာင္းႏွစ္ တုိင္ကို တေစ့တေစာင္းျဖင့္ ျမင္ေကာင္းရာသည္။
`... ထိုဌာနီတြင္ ည၏ေမွာင္မိုက္မႈလည္းကင္း
ထာ၀ရေရာင္ျခည္လည္း
ထြန္းလင္းေနေလသည္ ...´
မ်က္လံုးမ်ားကိုကား ဖြင့္၍ရခဲ့ၿပီ။ အျခားမည္သူ႔ကိုမွ် မေတြ႔။ ဤေနရာတြင္ ဤလူႏွစ္ေယက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွလြဲ၍၊ အျခားမည္သူ တဦးတေယာက္မွ်မရွိ။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ အသုဘေတြးခ်င္းကို မည္သူ႔ အတြက္ ဆိုေနၾကသနည္း။
`... ထာ၀စဥ္လက္ေနေသာ ထိုၾကယ္ပြင့္ကား
ေယ႐ႈသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္တည္း
ေယ႐ႈသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္တညး္။´
ဤသည္ကား အသုဘ၊ ဟုတ္သည္။ အကယ္ပင္ အသုဘျဖစ္ေလသည္။ မည္သူ႔အား ျမႇဳပ္ႏွံ ေနၾကသနည္း။ ဤေနရာတြင္ မည္သူရွိသနည္း။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သာရွိသည္။ ဟုတ္ သည္ - ကၽြန္ေတာ္သာ ရွိသည္။ ဤသည္ကား ကၽြန္ေတာ္၏ အသုဘပင္ျဖစ္ေပသေလာ။ ဒီမွာ ... မိတ္ေဆြတို႔ ... နားေထာင္ၾကစမ္းပါ။ မွားေနၿပီထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္မေသေသးပါဘူး။ အသက္ရွင္ေန တာ မေတြ႔ဘူးလား။ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ကို စကားေျပာေနတာ ျမင္တယ္မဟုတ္လား။ ေတာ္ၾကပါေတာ့ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျမမျမႇဳပ္ၾကပါနဲ႔အံုး။
`ကၽြႏု္ပ္တို႔အား တစံုတဦးက
ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ျခင္းျဖင့္
ႏႈတ္ဆက္ေနသည့္အခါ
ႏႈတ္ဆက္ေနသည့္အခါ ...´
မၾကားၾက၊ နားပင္းေနၾကသေလာ။ ကၽြန္ေတာ္ကပင္ အသံခပ္က်ယ္က်ယ္မေျပာ၍ေလာ။ သို႔မ ဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အကယ္ပင္ ေသဆံုုးခဲ့ၿပီျဖစ္၍၊ ႐ုပ္မရွိေတာ့ေသာ အသံကိုု မၾကားႏိုင္ၾကျခင္း ေလာ။ ကၽြန္ေတာ္၏ ကိုယ္လံုးႀကီးကား ေမွာက္လ်က္သားၿငိမ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မိမိ၏ အသုဘကို မိမိျပန္ၾကည့္ေနရသည္။ ရယ္ဘြယ္ေကာင္းေလစြ။
`... လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္
ေမာ္၍ၾကည့္သည္မွာ
ေကာင္းကင္ဘံု ထိုအေ၀းသို႔
ေကာင္းကင္ဘံု ထိုအေ၀းသို႔တည္း ...´
မွတ္မိပါၿပီ။ တစံုတဦးက ကၽြန္ေတာ့္အား ခဲခဲယဥ္းယဥ္းပင့္မ၍ အ၀တ္မ်ား ၀တ္ေပးခဲ့သည္။ ေနာက္ လူနာတင္ထမ္းစင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့အား သယ္ေဆာင္သြားၾကသည္။ စႀကၤန္တေလွ်ာက္တြင္ သံခြာသံမ်ား ဟိန္းေနခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ... ထို႔ထက္လြန္၍ကား ဘာမွ်မသိေတာ့၊ ထို႔ထက္လြန္၍ကား ဘာမွ်မသိ၊ ဤသည္ကား ကၽြန္ေတာ္၏ အစြမ္းကုန္ပစ္ျဖစ္သည္။
`... ထိုဌာနိအား ထာ၀ရအလင္းေရာင္
အၿမဲတေစ ၀င္းေနသည္လည္း ... ´
သို႔ေသာ္ ဤကိစၥကား အဓိပၸာယ္လံုး၀မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္ကား အသက္ရွင္ေနသည္။ ေ၀းလံေသာ နာက်င္မႈုတရပ္ကိုခံစားေနရသည္။ ေရလည္း ငတ္ေသးသည္။ လူေသေကာင္ဟူသည္ကား ေရမဆာတတ္။ ရွိသမွ်အားတို႔ကို အစြမ္းကုန္ညႇစ္ထုတ္လ်က္၊ လက္ကိုလည္း လႈပ္ရွားရန္ ႀကိဳးစားလုိက္သည္တြင္၊ သဘာ၀မက်ေသာ အသံုးစိမ္းႀကီးတသံသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္တြင္းမွ ပြင့္ထြက္သြားသည္။
- ေရ
အခုမွပဲေလ၊ လူႏွစ္ေယာက္လည္း ၀ိုင္းႀကီးပတ္လည္ေလွ်ာက္ေနရာမွ ရပ္သြားသည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚသို႔ ငံု႔မိုးလ်က္ၾကည့္ေနၾကသည္။ တေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို ပင့္လ်က္ ေရခရားကို ပါးစပ္သို႔ ေတ့ေပးသည္။
- ေမာင္ရင္၊ တခုခုျဖင့္ စားအံုးမွေပါ့။ ႏွစ္ရက္ၿပီ၊ ေရခ်ည့္ပဲ ေသာက္ ... ေသာက္ေနတာ။
ဘာေတြပါလိမ့္၊ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီတဲ့လား။ ဒီေန႔ ဘာေန႔လဲ။
တနလၤာေန႔။
တနင္းလၤာေန႔။ ကၽြန္ေတာ္အဖမ္းခံရသည္မွာ ေသာၾကာေန႔ျဖစ္သည္။ ေခါင္းကလည္း ေလးလွ ခ်ည့္။ ေရကျဖင့္ ရင္ကိုေအးေစလုိက္တာ။ အိပ္ ... အိပ္ပါရေစ။ ေရတြင္း၏ မွန္သာရင္ျပင္ကို ေရတ ေပါက္က ဆင္းသက္လႈပ္ရွားလိုက္သည္။ ဤသည္ကား ေတာင္ေပၚရွိ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းကေလးမွ စမ္း ေရဦး။ ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္၊ ေရာကလန္ေတာင္ေျခရွိ ေတာေစာင့္၏ တဲနံေဘး၌ျဖစ္ပါသည္။ ထင္းရွဴး ေတာထဲတြင္ကား မိုးတစိမ့္စိမ့္ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ရြာေနသည္ ... အိပ္ရတာ အရသာရွိလိုက္တာေလ ...
... ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္၍ႏိုးလာေသာအခါတြင္ကား အဂၤါေန႔ညေနသို႔ ေရာက္ေနေလၿပီ။ ေခြး ႀကီးတေကာင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚသို႔ မိုး၍ရပ္ေနသည္။ ေခြး၀ံပုေလြမ်ဳိးျဖစ္သည္။ လွပနက္နဲ ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့အား စူးစမ္းၾကည့္႐ႈေနသည္။
- မင္း ဘယ္အိမ္မွာေနခဲ့သလဲ။
အို ဟုတ္ေသးပါဘူးေလ။ ေခြးကေမးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အသံကား တစံုတေယာက္၏ အ သံျဖစ္သည္။ မွန္သည္ ဤေနရာတြင္အျခားသူတေယာက္ ရပ္ေနသည္။ ဘြတ္ဖိနပ္ွရွည္ႀကီးတရံကို ျမင္ ရသည္။ ေနာက္ထပ္ ဖိနပ္ရွည္တရံႏွင့္ စစ္သားေဘာင္းဘီမ်ား သို႔ေသာ္ ... အထက္သုိ႔ကား မၾကည့္ ႏုိင္ေတာ့။ ေမာ့္ၾကည့္ရန္ ႀကိဳးစားသည့္အခါ၀ယ္ ေခါင္းဆီက ယစ္၍ယစ္၍မူးလာသည္။ အမယ္ေလး ... ဂ႐ုစိုက္ေနရမွာလား။ ေအးေအးေဆးေဆး အိပ္စမ္းပါရေစအံုး ...
ဗုဒၶဟူးေန႔။
ဓမၼသီခ်င္းမ်ားကို သီဆိုခဲ့ၾကသည့္ လူႏွစ္ေယာက္ကား ယခုအခါတြင္ စားပြဲ၌ထိုင္ကာ ေျမပန္း ကန္မ်ားထဲမွ တစံုတရာကို ႏႈိက္၍ႏႈိက္၍စားေနၾကသည္။ ယခုေတာ့ သူတို႔အား ခြဲခြဲျခားျခားမွတ္မိပါၿပီ။ တေယာက္ကား ခပ္ငယ္ငယ္၊ ဒုတိယတေယာက္ကား အရြယ္ပို၍ရင့္သည္။ ယခုမူ ဘုန္းႀကီးမ်ားႏွင့္ လည္း မတူၾကေတာ့။ လိုဏ္ဂူသည္လည္း လိုဏ္ဂူမဟုတ္ေတာ့၊ သာမန္ အက်ဥ္းခန္းတခန္းသာျဖစ္ သည္။ ၾကမ္းျပင္မွ ပ်ဥ္ခ်ပ္မ်ားကား ကၽြန္ေတာ္မ်က္ေစ့ေအာက္မွ တေျပးတည္းေျပး၍ စုသြားကာ၊ ၎ တုိ႔၏အဆံုးတြင္မူ ေလးလံနက္မႈိင္းေသာ တံခါးႀကီး .....
ေသာ့ခေလာက္အတြင္းသို႔ ေသာ့သြင္းသံၾကားရသည္။ လူႏွစ္ေယာက္လည္း ထိုင္ေနရာမွ ခုန္ ၍ထၾကကာ၊ သတိအေနအထားႏွင့္ ရပ္လိုက္သည္။ အက္ဆက္စ္ယူနီေဖာင္း၀တ္ ႏွစ္ေယာက္ ၀င္လာ ၍ ကၽြန္ေတာ့္ကိုအ၀တ္အစားမ်ား၀တ္ေပးရန္ အမိန္႔ေပးၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္အထိ - ေဘာင္းဘီေျခအိုး တဘက္တဘက္၊ ရွပ္အကႌ်လက္အိုး တဘက္တဘက္တြင္ နာက်င္မႈမ်ား မည္မွ်ခိုေအာင္းေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး - သူတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္အား လူနာထမ္းစင္ေပၚသို႔ တင္ကာ၊ ေလွခါးတေလွ်ာက္မွ ေန၍ ေအာက္ဘက္သုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားၾကသည္။ စႀကၤန္တေလွ်ာက္လံုး သံခြာသံမ်ား ဟိန္းေနခဲ့သည္ … တခါ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သယ္ေဆာင္သြားတုန္း သတိလစ္သြားတာေတာင္ ဆက္ၿပီးသယ္သြားၾကတဲ့ လမ္းဒီလမ္းကိုး။ ဘယ္ကိုေခၚသြားၾကမလုိ႔လဲ၊ ဘယ္ငရဲမွာ အဆံုးသတ္မွာလဲ။
ပန္းကရာ့စ္ ေပါလိစုိင္း၊ ဂဲဖဲန္းဂနစၥ ရွိ သုန္သုန္မႈန္မႈန္ႏွင့္ ေဘာ္ေရႊျခင္းကင္းမဲ့လွေသာ ဧည့္ခံ႐ံုး ခန္း။ သူတို႔လည္း ကၽြန္ေတာ့္အား ၾကမ္းျပင္ေပၚသုိ႔ ခ်လိုက္ၾကသည္။ ေဒါသျဖင့္ မႈတ္ထုတ္လုိက္ေသာ ဂ်ာမန္အသံ၏ ေမးခြန္းကိုခ်က္အသံက စိတ္ရင္းေကာင္းသကဲ့သို႔ ဟန္ေဆာင္ယင္း ဘာသာျပန္ေပး သည္။
- မင္း သူ႔ကို သိသလား။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ေမးကို လက္ျဖင့္ထိန္း၍ ၾကည့္လိုက္သည္။ လူနာတင္ထမ္းစင္ ေရွ႕တြင္ ပါးမို႔ကေလးမ်ားႏွင့္ မိန္းကေလးခပ္ရြယ္ရြယ္တေယာက္ ရပ္ေနသည္။ ၀င့္၀င့္ႂကြားႂကြား၊ မား မားမတ္မတ္ကေလး ရပ္ေနသည္။ အာခံသည့္အေနျဖင့္ မဟုတ္ပဲမြန္ျမတ္ေသာ အမူအရာျဖင့္ေခါင္းကို ခပ္ေမာ့ေမာ့ ပင့္ထားရာမွ၊ ကၽြန္ေတာ့္အား ျမင္သာ႐ံုႏႈတ္ဆက္သည့္ အမူအရာျပႏိုင္႐ံုသာ မ်က္လႊာမ်ား ကို ႏွိမ့္ခ်ထားသည္။
- မသိဘူး။
ထုိ႐ုန္႔ရင္း ၾကမ္းတမ္းေသာ ညတုန္းက၊ သူ႔အား ပက္ခ်က္နန္းေတာ္ထဲတြင္ ရိပ္ကနဲေတြ႔မိ ေကာင္း ေတြ႔မိခဲ့မည္ဟု အမွတ္ရသည္။ ယခု ဒုတိယအႀကိမ္ ေတြ႔ဆံုျခင္းျဖစ္သည္။ တတိယအႀကိမ္ အျဖစ္ႏွင့္ကား မေတြ႔ရေတာ့။ ေတြ႔မ်ားသာ ေတြ႔ရလွ်င္၊ ဤေနရာ၌ က်က္သေရရွိစြာ ရပ္တည္ေနခဲ့ပံုအ တြက္ သူ၏လက္ကိုညႇစ္၍ ႏႈတ္ဆက္လုိလွေပသည္။ ထိုအမ်ဳိးသမီးကား အာရ္ေနာ့ရွိ၊ ေလာရဲန္႔ဇ္၏ ဇနီးျဖစ္၍၊ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္ မာရွယ္ေလာေက်ညာၿပီး ရက္အနည္းငယ္အတြင္း ကြပ္မ်က္ျခင္းခံရသည္။
ေပါလိစုိင္း၊ ဂဲဖဲန္းဂနစၥ - (ဂ်ာမန္စကား - ပုလိပ္အခ်ဳပ္ေထာင္ႀကီး)
- ဒါေပမယ့္သူ႔ကိုေတာ့ မင္းမုခ်သိရမယ္။
အာညိခ်္ကာ၊ ယီရာစေကာဗား။ ဘုရားေရ၊ အာညိခ်္ကာ … ခင္ဗ်ား ဘယ့္နဲ႔ ဒီကိုေရာက္လာရ တာလဲ။ ခင္ဗ်ားနာမည္ကို ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္ဘူး ေနာ္၊ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ နားလည္လား။ မသိဘူးေနာ္။
- မသိဘူး။
- လိမၼာစမ္းပါ၊ ကိုယ့္လူရာ။
- မသိဘူး။
- ယူးလာ၊ ဖံုးေနလို႔လဲမထူးေတာ့ပါဘူးရွင္ - အာညိခ်္ကာက ၀င္၍ေျပာလိုက္သည္။ လက္ကိုင္ပု၀ါကို ဆုတ္ကိုင္ထားေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ား၏ မသိမသာတုန္ဆက္မႈကေလးကသာ သူ၏စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို မလံုမလဲျဖစ္ေစသည္ - မထူးေတာ့ပါဘူး၊ ကၽြန္မကိုေဖာ္တဲ့ ေဖာ္ေကာင္က ရွိေနၿပီပဲ။
- ဘယ္သူလဲ။
- တိတ္ - ေပၚလာမည့္အေျဖကို တစံုတေယာက္က ၀င္၍တားလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူကကၽြန္ေတာ့္ အားႏႈတ္ဆက္ရန္ ငံု႔၍လက္လွမ္းေပးသည့္အခါတြင္၊ သူ႔အားၾကမ္းတမ္းစြာ တြန္းထုတ္ပစ္လုိက္ၾက သည္။
- အာညိခ်္ကာရယ္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနာက္ေပၚလာသည့္ ေမးခြန္းမ်ားကိုမၾကားေတာ့။ အက္ဆက္စမန္းႏွစ္ ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အား အက်ဥ္းခန္းသို႔ သယ္ယူသြားပံု။ ထမ္းစင္ကို ႐ုန္႔ရင္းစြာ ခါယင္းေတာ့ယင္း၊ ထုိသို႔အနာမည့္အစား လည္ပင္းႀကိဳးတန္းလန္းႏွင့္ ယီးေလးမခိုခ်င္သေလာဟု ေမးပံုတို႔ကိုပင္ အေ၀းမွ မနာမက်င္ႏုိင္ေသာ ပြဲၾကည့္သမားကဲ့သို႔သာ ထိေတြ႔ပါေတာ့သည္။
ယူးလာ - ဗမာအမည္မ်ားကို အဖ်ားဆြတ္ေခၚၾကသကဲ့သို႔ ခ်က္ကိုယ္ပုိင္အမည္မ်ာကို ရင္းႏွီးသည့္သ ေဘာ၊ ခ်စ္စႏိုးသေဘာျဖင့္ တမ်ဳိးျပင္၍ေခၚေလ့ရွိၾကသည္။ သို႔ျဖင့္ ယူးလိယုစ္အစား ယူးလာ သုိ႔မဟုတ္ ယူးလက္။ ဂုစတာအစား ဂုစတီနာ။ စသည္ျဖင့္ ေခၚေ၀ၚၾကသည္။
ၾကာသာပေတးေန႔။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ သိတတ္စျပဳပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေထာင္က်ဘက္ တဦးျဖစ္ ေသာ သူငယ္မွာ ကားရလစ္ ဟုေခၚသည္။ အရြယ္ပို၍ရင့္ေသာ အျခားသူကား `အဘ´ ဟုအမည္တြင္ သည္။ သူတို႔က မိမိတို႔၏ ဇာတ္လမ္းအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ့အား ေျပာျပၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အစစအရာရာတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ေခါင္းတြင္း၌ ႐ႈပ္ေထြးကုန္ေလသည္။ မိုင္းတြင္းတတြင္း။ ခံုတန္း လ်ားေပၚတြင္ ထိုင္ေနၾကေသာ ကေလးမ်ား။ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံကို ၾကားရသည္။ တေနရာ၌ မီး ေလာင္ေနသည္ ထင္သည္။ ဆရာ၀န္တေယာက္ႏွင့္ အက္ဆက္စ္ သူနာျပဳတေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ထံ လာၾကသည္ဟု ဆုိသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အေျခအေနမွာ ထင္သေလာက္မဆိုး၊ ပစ္တုိင္းေထာင္ ျပန္၍ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ဆိုသြားၾကသည္ဟူ၍ေျပာသည္။ ယင္းသို႔လွ်င္ `အဘ´ ကေျပာသည္။ သူကလည္း အေရးတယူျပန္ေျပာ၊ ကားရလစ္ကလည္း အားတက္သေရာႀကီး ေထာက္ခံျပန္ေသာေၾကာင့္၊ ေ၀ဒနာ ကို ကုိယ္တုိင္ခံစားေနရေသာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေစတနာႏွင့္လည္ဆယ္ၾကရွာသည္တကား ဟူ၍သာ သေဘာပိုက္ရပါေတာ့သည္။ ေကာင္းမြန္လွေသာ အသိုင္းအ၀ိုင္းပါေပ။ သူတို႔ေျပာသမွ် မယံုၾကည္ႏိုင္ သည့္အတြက္ပင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါေသးသည္။
ေန႔လည္ပုိင္း
အက်ဥ္းခန္းတံခါးပြင့္သြားကာ ေခြးတေကာင္သည္ အသံမျမည္ဘဲ ေျခဖ်ားေထာက္၍ ေျပး၀င္ လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ေခါင္းနားတြင္ရပ္တန္႔ကာ စူးစူးစမ္းစမ္းၾကည့္႐ႈျပန္ပါသည္။ တဖန္ဖိနပ္ရွည္ႀကီး ႏွစ္ရံ၊ ယခုေတာ့သိပါၿပီ။ ဖိနပ္တရံကား ေခြးပိုင္ရွင္၊ ပန္းကရာ့စ္ ေထာင္မွဴး၏ ဖိနပ္မ်ားျဖစ္လ်က္ အျခား ဖိနပ္တရံကုိပုိင္သူကား ထိုတညကၽြန္ေတာ့္ကို စစ္ေဆးေမးျမန္းၾကစဥ္ ႀကီးမွဴးေခါင္းေဆာင္ခဲ့ေသာ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး ဌာနမွဴးပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ အရပ္၀တ္ အရပ္စားေဘာင္းဘီ။ ကၽြန္ေတာ္၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ထုိေဘာင္းဘီတေလွ်ာက္ ေမာ့၍ၾကည့္လိုက္သည္ ဟုတ္သည္၊ သူ႔ကို က်ေနာ္သိ သည္။ ထိုသူကား ဖမ္းဆီးသည့္တပ္စိတ္ကို ေခါင္းေဆာင္ခဲ့သည့္ ပုလိပ္အရာရွိ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ျဖစ္ သည္။ သူသည္ ကုလားထုိင္တလံုး၌ ၀င္၍ထိုင္ကာ က်ေနာ့္အား စစ္ေဆးေမးျမန္းျပန္ပါသည္။
- မင္းရဲ႕ဇာတ္ကေတာ့ ပ်က္ပါၿပီကြာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကာကြယ္လို႔ေတာ့ ရအံုးမယ္၊ ဖြင့္သာေျပာ ေပေတာ့။
သူက စီကရက္တလိပ္ထုတ္ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က လက္မခံ။ ထုိစီးကရက္ကို ႏုိင္ေအာင္ ကိုင္ႏိုင္မည္လည္းမဟုတ္။
- မင္း ဘာ့က္စ္ တို႔အိမ္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနခဲ့သလဲ။
ဘာ့က္စ္တို႔အိမ္ … ဒါကိုလဲ သိသကိုး … သူတို႔ကို ဘယ္သူကမ်ား ဖြင့္ေျပာလုိက္ပါလိမ့္။
- ကဲ၊ ျမင္တယ္မဟုတ္လား၊ ဒို႔ အားလံုးသိတယ္ကြ။ အကုန္သာ ဖြင့္ေျပာေပေတာ့။
ခင္ဗ်ားတို႔ အကုန္လံုးသိတယ္ဆိုယင္၊ က်ဳပ္က ဘာမ်ားထပ္ၿပီးေျပာေနရအံုးမွာလဲ။ က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ရဲ႕ဘ၀ကို အလဟႆျဖဳန္းတီးခဲ့တဲ့ လူစားးမဟုတ္ဘူး၊ ဒီဘ၀ရဲ႕ အဆံုးသတ္ကိုလဲ အပ်က္ဆီးခံ မွာမဟုတ္ဘူး။
စစ္ေဆးျခင္းကား တနာရီၾကာသည္။ မေငါက္မငန္း။ ေမးခြန္းကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ထပ္၍ ထပ္၍ ေၾကာ့သည္။ အေျဖမရလွ်င္ ဒုတိယေမးခြန္း၊ တတိယေမးခြန္း၊ ဒႆမ။ ဆင့္၍ဆင့္၍လာသည္။
- ဒါေလာက္ေတာင္ ထုိင္းရသလားကြ။ ဒါအဆံုးသတ္ပဲဟာ။ နားလည္လား။ မင္းတို႔ လံုးလံုးႀကီး႐ႈံးၿပီပဲ။
- ႐ႈံးတာက က်ဳပ္တေယာက္တည္း ႐ႈံးတာပါ။
- ကြန္ျမဴးန္ေတြ ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ယံုတုန္းပဲလား။
- ဒါေပါ့။
- ခုထက္ထိ ယံုတုန္းပဲတဲ့လား - တာ၀န္ခံက ဂ်ာမန္ဘာသာျဖင့္ ေမးသည္ကို၊ အရာရွိ အရပ္ရွည္ရွည္ က ဘာသာျပန္ေပးသည္ - ႐ုရွေတြ အႏိုင္ရလိမ့္မယ္လို႔ ယံုတုန္းပဲတဲ့လား။
- ဒါေပါ့၊ အဆံုးသတ္ဟာ ဒီတလမ္းပဲရွိတာ။
ကၽြန္ေတာ္ကား ႏြမ္းနယ္လ်က္ရွိၿပီ။ အငိုက္မိမသြားေစရန္ ရွိသမွ်အင္အားမ်ားျဖင့္ ေတာင့္ထား ခဲ့သည္။ ယခုမူ ဒဏ္ရာနက္နက္မွ ေသြးဒလေဟာထြက္သကဲ့သုိ႔ သတိလည္း ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ လြတ္စ ျပဳေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္အား လက္လွမ္းေပး၍ ႏႈတ္ဆက္သြားၾကသည္ကို ေတြ႔ထိလိုက္ေသးသည္ - ပံု ပန္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ နဖူးျပင္ေပၚတြင္ ေသမင္း၏အမွတ္အသားကို ဘတ္ၾကားမိၾကဟန္တူသည္။ မွန္ေပသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ္ တုိင္းျပည္မ်ားမွ အာဏာပါးကြက္သားတို႔သည္၊ အမိန္႔အတိုင္း မကြပ္မ်က္မီ၊ ေသဒဏ္သင့္သူ၏နဖူးကို နမ္း႐ႈံ႕ေသာဓေလ့မ်ဳိးပင္ ထားခဲ့ဘူးၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။
ညေနပိုင္း။
လက္ယွက္ထားသည့္ လူႏွစ္ေယာက္သည္၊ တေယာက္ေနာက္မွ တေယာက္ ၀ုိင္းႀကီးပတ္ လည္ ေလွ်ာက္ေနၾကသည္။ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ ဓမၼသီခ်င္းတပုဒ္ကို အတုိင္အေဖာက္လည္း မညီဘဲ ေလးတြဲ႔ေသာ အသံမ်ားျဖင့္ သီဆိုေနၾကသည္။
“ေနမင္း၏ ေရာင္ျခည္မ်ားႏွင့္
ၾကယ္ပြင့္တို႔၏ အလင္းေရာင္မ်ားသာ
ကၽြႏု္ပ္တို႔အတြက္ ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ေသာ္ ...”
အမေလး ... ကိုယ့္လူတို႔ ... ကိုယ့္လူတို႔ကလဲဗ်ာ။ ေတာ္ၾကစမ္းပါေတာ့။ ခင္ဗ်ားတို႔သီခ်င္းက ေကာင္းယင္ေတာ့ ေကာင္းမွာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ဟာ ေမေဒးအႀကိဳေန႔ခင္ဗ်။ ေမေဒးဆိုတာ လူ႔ေလာက တ၀ွမ္းလံုးမွာ အလွပဆံုး၊ အရြင္ျပဆံုးပြဲေတာ္မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လန္းဆန္းေသာ သီခ်င္း တပုဒ္ကို ဆိုၾကည့္သည္။ သို႔ေသာ္ ကားရလစ္က တဘက္သို႔လွည့္သြား၍ အဘချမာ မ်က္ရည္သုတ္ရ သည့္အထိ၊ ပုိ၍စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာျဖစ္သြားပံုရသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က အညံ့မခံဘဲ ဆက္၍ဆို သြားသည္တြင္၊ သူတို႔လည္း ေရာ၍၀င္လာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ေက်နပ္စြာ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါ ေတာ့သည္။
ေမေဒးေန႔၏၏ နံနက္ေစာေစာပိုင္း။
ေထာင္ေျမႇာ္စင္မွ နာရီသည္ သံုးခ်က္တိတိ ႐ုိက္ခတ္လုိ္က္ေလသည္။ ထိုအသံကို ပဌမဦးဆံုး အႀကိမ္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ႀကီးၾကားရသည္။ အဖမ္းခံရသည့္ အခ်ိန္မွစ၍တြက္လွ်င္ ျပည့္ျပည့္၀၀ သတိျပန္လည္သည္မွာ ယခအခါ ပဌမဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္ေလသည္။ သန္႔ရွင္းေသာေလေျပသည္ ျပဴတင္း ေပါက္မွလွ်ံဆင္းလာလ်က္၊ ၾကမ္းေပၚရွိကၽြန္ေတာ္၏ ေကာက္႐ိုးေမြ႔ရာကို ဆြ၍ေနသည္။ တမဟုတ္ခ်င္း ပင္၊ ေကာက္႐ိုးစမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ရင္ပတ္ႏွင့္၀မ္းဗိုက္အား တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ႀကီး တြန္းထိုးေန ၾကသည္ကို ခံစားရသည္။ တကိုယ္လံုးတြင္လည္း တကြက္မွ်မလပ္ေအာင္ အကိုက္အခဲေပါင္း တ ေထာင္ျဖင့္ ကို္က္ခဲနာက်င္ေနကာ၊ အသက္ရွဴရလည္း ၾကပ္တည္းလာသည္။ ထုိအခိုက္၊ ျပဴတင္းေပါက္ ကိုဖြင့္လုိက္သကဲ့သုိ႔ ရွင္းလင္းျပတ္သားေသာ အသိဓာတ္လည္းေပၚလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား အသက္ငင္ေနေလၿပီ။
ေသမင္းႀကီး ခင္ဗ်ားကို ေစာင့္ေနလိုက္ရတာဗ်ာ၊ ၾကာလွပါၿပီေကာ။ ဒါနဲ႔မ်ားေတာင္ ဟုိတ ေလာတုန္းကဆိုရင္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႔ဘို႔ႏွစ္ေတြ အေျမာက္အမ်ားလိုေသးတယ္လုိ႔ ထင္ေနေသးတယ္။ လြတ္လပ္တဲ့လူ႔ရဲ႕ဘ၀ကုိ ျပန္ေရာက္လိမ့္အံုးမယ္၊ အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီး လုပ္ႏိုင္အံုးမယ္၊ အခ်စ္စိတ္ ေတြအမ်ားႀကီးေမြး၊ သီခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးဆို၊ ကမၻာတ၀ွမ္းလံုးကိုလဲ ေလွ်ာက္ၿပီးေလလြင့္လုိက္အံုးမယ္ လုိ႔ေတာင္ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ေသးတယ္၊ အမွန္က ကၽြန္ေတာ္ဟာ အခုမွ အေတာင္အလက္စံုစျပဳရတာပါ။ အားေတြလဲ အမ်ားႀကီး ... အမ်ားႀကီးရွိေနခဲ့ေသးတယ္။ အခုေတာ့ ဒီအားေတြ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ ကုန္လုပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘ၀ကိုခ်စ္ခဲ့တယ္။ ဘ၀ရဲ႕အလွအတြက္ စစ္ေျမေပၚကို ကၽြန္ေတာ္ထြက္ခဲ့တယ္။ လူအေပါင္းတို႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့တယ္။ ဒီအခ်စ္ကို ခင္ဗ်ားတုိ႔က တံု႔ျပန္ၾကတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ ေတာ္ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခင္ဗ်ားတို႔နားမလည္ၾကတဲ့အခါမွာေတာ့၊ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစံုတေယာက္ကို ထိခုိက္စရာလုပ္မိခဲ့မယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခြင့္ လႊတ္ၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္က တစံုတဦးကို စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာျပဳလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ အဲဒီကိစၥကို ေမ့သာပစ္ လုိက္ပါေတာ့။ ၀မ္းနည္းမႈဆိုတာဟာ ကၽြန္ေတာ့္နာ္မည္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ တြဲမေနပါေစနဲ႔။ အဲဒါပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေသတမ္းစာ။ ဒီေသတန္းစာဟာ ေဖေဖ၊ ေမေမ၊ ကိုကို႔ညီမေလးတို႔ဘို႔။ ၿပီးေတာ့ မင္းဘို႔ကြဲ႔ ေမာင့္ဂုစတီနာ။ ရဲေဘာ္တို႔၊ ဒီေသတန္းစာဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ဘို႔၊ ကၽြန္ေတာ္ခင္မင္ခဲ့တဲ့ လူေတြအားလံုး အတြက္ပါပဲ။ ပူေဆြးမႈဆိုတဲ့ သဲမႈန္႔ေတြ မ်က္လံုးထဲ၀င္ေနတာကို၊ မ်က္ရည္က ေဆးေက်ာပစ္ႏိုင္ တယ္ဆိုယင္ေတာ့၊ ခဏတျဖဳတ္ေလာက္ငိုၾကေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ယူၾကံဳးမရျဖစ္မေနၾကပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ေလာကႀကီးမွာ ေနခဲ့တာဟာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတြက္ပါ။ အခုလဲ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတြက္ အသက္ကိုေပးေတာ့ မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဂူေပၚမွာ ၀မ္းနည္းမႈနတ္သၼီးရဲ႕႐ုပ္တုကို တင္ထားၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ မတရားရာက်ေနလိမ့္မယ္။
ေမေဒးေန႔။ ဤအခ်ိန္မ်ား၀ယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ၿမိဳ႕ဆင္ေျခဖံုးမ်ား၌ အိပ္ရာမွထ၊ အလံမ်ား ကို ျပင္ဆင္ခဲ့ၾကသည္။ ဤအခ်ိန္မ်ားတြင္ ေမေဒးေန႔ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ပြဲအတြက္၊ ေမာ္စကုိၿမိဳ႕ေတာ္ လမ္းမမ်ားေပၚ၌ ပဌမလူစုလူေ၀းမ်ား ေပၚလာစၿမဲျဖစ္သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ကား သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေသာလူတို႔သည္ မႏုႆလူသား၏ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေနာက္ဆံုးတုိက္ပြဲႀကီး ဆင္ႏႊဲေနၾက ေလၿပီ။ ယင္းတိုက္ပြဲတြင္ လူေပါင္း ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာလည္း က်ဆံုးေနၾကသည္။ ထိုက်ဆံုးသူတို႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း တေယာက္အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ ဤစာရင္းထဲတြင္ ပါ၀င္ရျခင္း၊ ေနာက္ဆံုးတုိက္ပြဲ ၀င္ႏႊဲသူတို႔၏ စာရင္းတြင္ ပါ၀င္ရျခင္းကား ေကာင္းမြန္လွေပစြ။
သို႔ေသာ္ ေသေဇာင္ေနျခင္းကား မေကာင္း။ မြန္း၍ေနသည္။ အသက္မရွဴႏိုင္။ လည္ေခ်ာင္းထဲ တြင္လည္း ဂလုိ္င္ျခစ္သံကို ၾကားရသည္။ ဒီအသံေၾကာင့္ ေထာင္က်ေဘာ္ ေထာင္က်ဘက္မ်ား ႏိုးသြား မည္ကို စုိးရေသးသည္။ အကယ္၍ ေရအနည္းငယ္ႏွင့္ ဆြတ္လုိက္ရမည္ဆိုလွ်င္ ... သို႔ေသာ္ ခရား တြင္းမွေရကား ကုန္ေနေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေျခလွမ္းေျခာက္လွမ္းမွ်အကြာ၊ အက်ဥ္းခန္းေထာင့္ရွိ ကမုတ္ထဲတြင္ကား ေရလုိခ်င္သေလာက္ရႏိုင္မည္။ သို႔ေသာ္ ထုိေနရာသို႔ အေရာက္သြားရန္ အားရွိမွ ရွိပါမည္ေလာ။
ေသျခင္း၏ဂုဏ္ရည္သည္ မည္သူတဦးတေယာက္ကုိမွ် မႏႈိးမိျခင္းအေပၚတြင္တည္ေနဘိသည့္ အလား၊ ကၽြန္ေတာ္သည္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ တြား၍တြား၍သြားသည္။ သို႔ႏွင့္ လုိရာသို႔ေရာက္ သြားကာ၊ ေရဆြဲအိမ္သာ ကမုတ္တြင္းမွေရကုိ တက်ဳိက္ၿပီးတက်ဳိက္ ေသာက္ေနခဲ့ပါသည္။ ထုိသို႔ေရ ေသာက္ေနသည္မွာ မည္မွ်ၾကာသြားသည္မသိ၊ ျပန္၍တြားသြားသည္မွာလည္း မည္မွ်ၾကာသည္မသိ။ သတိဟူသ၍ကား ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ ဖယ္ခြာစျပဳေနျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္ေမာင္းမွ ေသြးေက်ာ ကို စမ္းၾကည့္မိသည္။ အထိအေတြ႔ဟူ၍ လံုး၀မခံစားရ။ ကၽြန္ေတာ္၏ႏွလံုးသည္ လည္ေခ်ာင္းအထိ ထိုး တက္သြား၍ ယခုျပင္းထန္ေသာ အဟုန္ျဖင့္ ေအာက္သို႔က်လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုႏွလံုးသား ႏွင့္အတူ က်ဆင္းလာသည္။ အၾကာႀကီးပင္ က်ဆင္းေနခဲ့သည္။ လမ္းခုလတ္တြင္ ကားရလစ္၏အသံ ကို ၾကားလုိက္ရေသးသည္။
- အဘ၊ အဘ၊ ၾကားလားဗ်ဳိ႕၊ ဒီလူ႔ခမ်ာ တည္းတည္းကေလးပဲ က်န္ေတာ့တယ္။
... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...
နံနက္ပိုင္းတြင္ ဆရာ၀န္ေရာက္လာသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားကား ေနာက္အေတာ္ႀကီးၾကာမွ ျပန္လည္ၾကားသိရျခင္းျဖစ္ သည္။
ဆရာ၀န္ေရာက္လာ၍ ကၽြန္ေတာ့္အား စမ္းသပ္ၾကည့္ကာ၊ ေခါင္းကိုခါေလသည္။ ေနာက္ေဆး ခန္းသို႔ျပန္သြား၍၊ ယမန္ေန႔ညက ကၽြန္ေတာ့္အမည္တပ္ကာ၊ အသင့္ျပင္ထားခဲ့ေသာ ေသစာရင္းလက္ မွတ္ကို ဆုတ္ပစ္လုိ္က္သည္။ ၎ေနာက္ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ပညာရွိ၏၀န္ခံခ်က္အေနျဖင့္ ေက်ညာသမႈ ျပဳလုိ္က္ေလသည္။
- သန္လို္က္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း၊ ျမင္းနဲ႔ေတာင္ နင္လားငါလားပဲ။

Read More...

Thursday 6 December 2007

ျခေသၤ့မင္းကဲ့သုိ႔ေသာ ျပည္သူ၊ ေခြးႏွင့္တူေသာ စစ္အုပ္စု

(ကိုရင္ေဒါင္း)

၁။
“ျခေသၤ့ဟာ သူ႔ကုိပစ္လုိက္တဲ့ အဆိပ္လူးျမား လာရာအရပ္ကုိ ရွာေဖြၾကည့္႐ႈတယ္။”
“ေခြးသတၱ၀ါကေတာ့ သူ႔အပါး က်လာတဲ့ ခဲလုံးကုိသာ ေဒါသတႀကီးလုိက္လံ ကုိက္ခဲတယ္။”
ျခေသၤ့နဲ႔ ေခြးသတၱ၀ါ မကြာလား ?
အေျမာ္အျမင္ရွိသူမ်ားဟာ ျပ၏နာ သေႏၶတည္ေမြးဖြားရာ အေၾကာင္းတရားကုိ ရဲရဲရွာေဖြေဖာ္ထုတ္တယ္။ အရင္းခံအေၾကာင္းတရားကုိပယ္သတ္ၿပီး ျဖစ္ေပၚေနတဲ့အက်ဳိး ဆက္ဆုိးက်ဳိးကုိ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစတယ္။
လူ႔အႏၱေတြကေတာ့ ျပႆနာရဲ အရင္းခံအေၾကာင္းတရားကုိ မရွာေဖြ။ မပယ္သတ္ဘဲ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ရလဒ္ ဆုိးက်ဳိးကုိသာ ဆတက္ထမ္းပုိး တုိးပြားေစတယ္။

ျမန္မာျပည္သူေတြ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနရတဲ့ ပင္မအေၾကာင္းခံတရားဟာ စစ္အာဏာ ရွင္စနစ္ ျဖစ္တယ္ ဆုိတာကုိ ၂၀၀၇-စက္တင္ဘာ လူထုအေရးေတာ္ပုံႀကီးကတဆင့္ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြက ေဖာ္ထုတ္ျပသခဲ့ၾကတယ္။ ရလဒ္ဆုိးက်ဳိးကုိ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစဖုိ႔။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကုိ ဖ်က္သိမ္းၿပီး ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြး အေျဖရွာေရးကတဆင့္ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဆီ ခရီးႏွင္ဖုိ႔လည္း အေျမာ္အျမင္ရွိစြာ ေတာင္းဆုိခဲ့ၾကတယ္။
နအဖ စစ္အုပ္စုကေတာ့ သူ႔ဆီပစ္လုိက္တဲ့ခဲလုံးကုိ ေဒါသတႀကီး လုိက္ကုိက္တဲ့ေခြးလုိ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာအေရး ဆုိလာတဲ့ ရဟန္းရွင္ လူျပည္သူေတြကုိပဲ ရန္မူခဲ့တယ္။ လက္နက္နဲ႔အၾကမ္း ဖက္ၿဖိဳခြဲခဲ့တယ္။ လူထုအေရးေတာ္ပုံမ်ား ရဲ႕ ဓမၼတာအတုိင္း စက္တင္ဘာအေရးေတာ္ပုံႀကီး ဟာလည္း လႈိင္းလုံးသၢန္ နိမ္တုံ ျမင့္တုံေဆာင္ခဲ့ေပမဲ့ ဦးက်ဳိးမသြားခဲ့ဘူး။ နအဖ စစ္အုပ္စုသာ ျပည္သူေတြရဲ႕ တံေတြးျမစ္မွာ ဂၽြမ္းထုိးေမွာက္ခုံ ေျမာခဲ့ရတယ္။
ျပည္သူေတြရဲ႕ အေျမာ္အျမင္ရွိတဲ့ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြကုိ ဥပကၡာျပဳခဲ့တဲ့ စစ္အုပ္စုဟာ ႏုိင္ငံေရးအရ ခံစစ္ဘ၀ကုိ လုံးလုံးက်ေရာက္ေနရၿပီ။ စစ္အုပ္စုနဲ႔ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အၿပီး အပုိင္ က်ဆုံးတဲ့အထိ ဆက္လက္တုိက္ပြဲ ၀င္ၾကရလိမ့္ဦးမယ္။
၂။
အမွန္နဲ႔အမွားရဲ႕အားၿပိဳင္ပြဲမွာ အဆုံးတေန႔ အမွန္ကသာ ေအာင္ပြဲခံရမွာပဲ။ ဒါဟာ ေရွာင္လြဲ မရတဲ့ နိယာမဧကန္သေဘာျဖစ္တယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာဘဲ တပြဲခ်င္းနဲ႔ ေရတုိသေဘာမွာေတာ့ ၿပိဳင္ဘက္ထက္သာလြန္တဲ့ လူထုအင္အားကုိ မစုစည္းႏုိင္ရင္ ယာယီအေရးမသာမႈေတြ ေတြ႔ရ ျမဲျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ အမွန္တရားရဲ႕ အဆုံးတေန႔ေအာင္ျမင္ရမႈ။ ယာယီအေရးနိမ့္ရမႈနဲ႔ အမွား တရားရဲ႕ ယာယီေအာင္ျမင္မႈ။ အဆုံးတေန႔မွာ႐ႈံးနိမ့္ရမႈမ်ားနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ လက္ေတြက်က် ဆင္ျခင္ၾကည့္ျမင္ၾကဖုိ႔လုိတယ္။ အေကာင္အထည္မဲ့ ယုံၾကည္မႈသက္သက္ တခုတည္းနဲ႔ေတာ့ အမွန္တရားရဲ႕ေအာင္ပြဲကုိ ဆုပ္ဆုပ္ကုိင္ကုိင္ ရရွိႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ဘက္က မွန္ေနပါ လ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ အေရးနိမ့္ရသလဲ။ ဆန္႔က်င္ဘက္က မွားေနပါလ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ အေရးသာသြားရသလဲ ဆုိတာေတြကုိ မွန္ကန္စြာနားလည္ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ တုိက္ပြဲရဲ႕ သခၤန္းစာေတြကုိလည္း မွန္ကန္စြာနိဂုံးခ်ဳပ္ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီအခါမ်ဳိးမွာ မျမင္ရတဲ့ ကံတရားဟာ ကုိးကြယ္ရာ ျဖစ္လာတတ္ၿပီး ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္းကဲ့ရဲ႕သၿဂႋဳလ္ အတင္းဆုိမႈေတြနဲ႔ ညီညြတ္ေရးထိခုိက္မႈဆီ ဦးတည္သြားတတ္ၾကတယ္။
တကယ္ေတာ့ အမွန္တရားဆုိတာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ကင္းလြတ္တည္ရွိေနတာ မဟုတ္ ဘူး။ က်ေနာ့္တုိ႔ ေျပာဆုိေနတဲ့ အမွန္တရားဆုိတာ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြရဲ ဘ၀တုိက္ပြဲအတြင္း က အေတြ႔အၾကဳံအဆက္ဆက္ကုိ စုစည္းေပါင္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ အေကာင္အထည္မဲ့ တန္ဖုိး သေဘာတရားတခုပဲ။ ျပည္သူေတြအတြက္ မွန္ကန္တဲ့တန္ဖုိး သေဘာတရားတခုဟာ ဖိႏွိပ္ အုပ္စုိးသူ အဓမၼ၀ါဒီေတြအတြက္ေတာ့ အမွားတရားသာျဖစ္တယ္။ ျပည္သူေတြက ဖိႏွိပ္မႈ ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ေအာင္႐ုန္းကန္တုိက္ပြဲ၀င္တာကုိ မွန္တယ္လုိ႔ယုံၾကည္ေပမဲ့ ဖိႏွိပ္ အုပ္စုိးသူေတြကေတာ့ အဲဒါကုိဆူပူအုႂကြမႈ မင္းမဲ့လုပ္ရပ္လုိ႔ျမင္တယ္။ လူထုအုႂကြမႈကုိ အၾကမ္းဖက္ၿဖဳိခြဲတဲ့ သူတုိ႔လုပ္ရပ္ကုိ တရားတယ္လုိ႔ျမင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဒီမုိကေရစီေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ လူမ်ဳိးတုိင္း တန္းတူေသြးစည္း ေရးလႈပ္ရွားမႈေတြကုိ ဆူပူေသာင္းက်န္းမႈေတြအျဖစ္ လက္နက္အားကုိး ၿဖိဳခြဲၾကတာျဖစ္တယ္။
တရားဆုိတာ အေကာင္အထည္မဲ့သေဘာပဲ။ အမွန္တရားတခုဟာ မွန္ေနေပမဲ့ အခုိင္ အမာအေကာင္အထည္ျဖစ္လာေအာင္ အသက္မသြင္းႏုိင္ရင္ သူရဲ႕မွန္ကန္မႈနဲ႔ အစြမ္းသတၱိ ခြန္အားကုိ မျပႏုိင္ဘူး။ စိတ္ကူးပုံျပင္ထဲက တန္ခုိးရွင္ထက္ ဘာမွမလုိဘူး။ ဖိႏုိပ္မႈေအာက္က လြတ္ေျမာက္လုိၾကတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ မိမိတုိ႔ဘ၀တုိက္ပြဲ မ်ားစြာအတြင္းက စုစည္းေပါင္းခ်ဳပ္ ခ်က္ အေကာင္အထည္မဲ့ အမွန္တရားကုိ အေကာင္အထည္ျဖစ္လာေအာင္ လက္ေတြ႔နဲ႔ အသိရွိရွိေပါင္းစပ္ၾကရျမဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခါက်မွသာ အေကာင္အထည္မဲ့ အမွန္တရား ၀ိဥာဥ္ ဟာ အခုိင္အမာကုိယ္ထည္ ျဖစ္တည္လာၿပီး အံ့မခန္းတဲ့တုိက္ပြဲ၀င္အင္အားႀကီးအျဖစ္ အသက္၀င္ ႐ုန္းႂကြလာတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါကုိ ျပည္တြင္း ျပည္ပ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပုံမ်ားစြာက သက္ေသျပခဲ့ၿပီးၿပီ။
၃။
အားၿပဳိင္ပြဲတခုအတြင္းမွာ ေပါင္းစည္းေနတဲ့ ဘက္ႏွစ္ဘက္ဟာ ႏွစ္ဘက္စလုံးက အႏုိင္ရခ်င္ ၾကသလုိ။ ႏွစ္ဘက္စလုံးကပဲ အ႐ႈံံးမေပးလုိၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခုိင္အမာအားၿပဳိင္မႈဆုိတာ ကာလအကန္႔အသတ္မဲ့မဟုတ္ဘူး။ ကာလအကန္႔အသတ္ဆုံမွတ္တခု ေရာက္ရင္တဘက္ က႐ႈံးၿပီး။ တဘက္ကႏုိင္ရမွာပဲ။
အမ်ားသိတဲ့အတုိင္း အဆုံးတေန႔မွာ အမွန္က အမွားအေပၚမုခ်ေအာင္ရမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ အေကာင္အထည္မဲ့ သေဘာတရားမွ်သာ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ သတိခ်ပ္သင့္တယ္။
အခုိင္အမာက်တဲ့ အႏုိင္အရံႈးဆုိတာကေတာ့ အေကာင္အထည္မဲ့သေဘာတရား သက္သက္မဟုတ္ဘူး။ လက္ေတြ႔အခုိင္အမာတုိက္ပြဲရဲ႕ သေကၤတျဖစ္တယ္။ တုိက္ပြဲတပြဲခ်င္း ရဲ႕ အႏုိင္အရံႈးကုိ ဆုံးျဖတ္တာဟာ ဘယ္ဘက္ကမွန္တယ္။ မွားတယ္ဆုိတာ တခ်က္တည္း အေပၚမွာမတည္ဘူး။ ဘယ္ဘက္က တုိက္ပြဲလုိအပ္ခ်က္အင္အား (လူ။ စိတ္ဓာတ္။ ႐ုပ္၀တၱဳ) ေတြကုိ ဆန္႔က်င္ဘက္ ထက္သာလြန္ေအာင္ စုစည္းအသုံးခ်ႏုိင္ျခင္း ရွိမရွိအေပၚမွာတည္ တယ္။ အမွန္တရား (ျပည္သူ) ဘက္ကရပ္တည္တဲ့တုိင္ေအာင္ အဲဒီအမွန္ တရား သက္၀င္႐ုန္း ႂကြလာေစမယ့္ လက္ေတြ႔စည္း႐ုံးျပင္ဆင္မႈေတြမဲ့ေနရင္။ ဒါမွမဟုတ္ အနိမ့္ဆုံးလုိအပ္ခ်က္ မျပည့္မီရင္ တပြဲခ်င္းမွာ မလြဲမေရွာင္သာ အေရးမသာမႈၾကံဳရမွာပဲ။
ျပည္သူဆန္႔က်င္ေရး အဓမၼ၀ါဒီမ်ားျဖစ္ေနတဲ့တုိင္။ လက္နက္တခုတည္းကုိသာ အင္ အားအျဖစ္ အႂကြင္းမဲ့ယုံၾကည္ထားတဲ့ စစ္၀ါဒီမ်ားျဖစ္ေနတဲ့တုိင္ သူတုိ႔ကုိင္စြဲထားတဲ့ အမွားတ ရားကုိ ခုိင္မာတိက်တဲ့ စည္း႐ုံးျပင္ဆင္မႈမ်ားနဲ႔ အသက္သြင္းၿပီး လက္ဦးမႈရွိရွိ အသုံးခ်ႏုိင္ရင္ တပြဲခ်င္းအရအေရးသာမႈေတြ ရၾကတာပဲ။ အဓမၼ၀ါဒီေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ဒီလုိတပြဲခ်င္းအရ အေရး သာမႈေတြကုိ စဥ္ဆက္မျပတ္ထိန္းသိမ္းရင္း သက္ဆုိးရွည္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေနၾကတာျဖစ္ တယ္။ ဒါကုိလည္း ျပည္တြင္းျပည္ပ အမွန္နဲ႔အမွားတုိ႔ရဲ ရွည္ၾကာတဲ့ တုိက္ပြဲသမုိင္းအေတြ႔ အႀကံဳက သက္ေသျပ၊ အတည္ျပဳေပးခဲ့ၿပီးၿပီ။
၄။
အာဏာလက္ရွိ အဓမၼ၀ါဒီ နအဖစစ္အုပ္စုဟာ အာဏာကုိအသုံးျပဳၿပီး ျပည္သူကုိဖိႏွိပ္ သတ္ျဖတ္ဖုိ႔ စစ္တပ္၊ ပုလိပ္၊ တရား႐ုံး၊ အက်ဥ္းေထာင္ စတဲ့ဖိႏွိပ္ေရးယႏႊၽရားေတြကုိ အသင္ ထူေထာင္ထားၿပီးျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ျပည္သူဖိႏွိပ္ေရးေပၚလစီေတြကုိ အသက္၀င္လႈပ္ရွား လာေအာင္ အခုိင္အမာစည္း႐ုံးဖြဲ႔စည္းမႈေတြနဲ႔ လက္ေတြ႔ ေပါင္းစပ္ၾကတာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လည္း အဓမၼ၀ါဒီစစ္အုပ္စုဟာ ျပည္သူဖိႏွိပ္ေရးအတြက္ အခုိင္အမာေဆာင္ရြက္ရာမွာ ျပည္သူ ေတြထက္သာလြန္ၿပီး လက္ဦးမႈရယူႏုိင္ၾကတာပဲ။ ဒီလုိလက္ဦးမႈရယူႏုိင္လုိ႔ လည္း တပြဲခ်င္းမွာ အသာရသြားၾကတာျဖစ္တယ္။ တခြန္းတည္းေျပာရရင္ လက္ဦးမႈဆုိတာ တပြဲခ်င္းအရ အာဏာ ရေနသူေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ ရွိေနတယ္ဆုိတာပဲ။
အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူလူထႀကီးဟာ အဖိႏွိပ္ခံဘ၀က လြတ္ေျမာက္လုိၾကတာဓမၼတာပဲ။ အဲဒီအတြက္ ႐ုန္းကန္တုိက္ပြဲ၀င္ၾကတာဟာလည္း တရားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့လူတန္းစား။ လူ႔ အလႊာေတြအျဖစ္ အထပ္ထပ္။ အလႊာလႊာကြဲျပားေနတဲ့ ျပည္သူလူထႀကီးကုိ အေတြးအေခၚ အရ။ ႏုိင္ငံေရးအရ။ စည္း႐ုံးေရးနဲ႔လုပ္ဟန္အရ မစုစည္းႏုိင္ရင္ စစ္အုပ္စုထက္သာလြန္တဲ့ တုိက္ခုိက္ေရးအား ျဖစ္မလာႏုိင္ဘူး။ ခုိင္မာေသြးစည္းတဲ့ လူထုညီညြတ္ေရး ဆုိတာမ်ဳိးဟာ အလုိအေလ်ာက္ျဖစ္လာႏုိင္တာမ်ဳိးမဟုတ္။ သိစိတ္ရွိရွိ အခုိင္အမာစုစည္းမွရႏုိင္တာမ်ဳိးျဖစ္ တယ္။ စုစည္းညီညြတ္တဲ့ လူထုအားနဲ႔ ရန္သူကုိတုိက္ရင္း လက္ဦးမႈမဲ့ရာက ရွိရာကုိကူးေျပာင္း ယူရတာျဖစ္တယ္။ လက္ဦးမႈကုိ အဆက္မျပတ္ တုိးခ်ဲရာက ေနာက္ဆုံးလက္ဦးမႈကုိ ပုိင္ပုိင္ ႏုိင္ႏုိင္မလြတ္တမ္း ဆုပ္ကုိင္ႏုိင္တဲ့အခ်ိန္ဟာ ေအာင္ပြဲရခ်ိန္ပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ တုိက္ပြဲမွာလက္ဦးမႈရေအာင္။ တုိက္ပြဲအဆုံးသတ္အထိ လက္ဦးမႈကုိ မလြတ္တမ္းဆုပ္ကုိင္ထားႏုိင္ေအာင္ အားလုံး၀ုိင္း၀န္းျပင္ဆင္ၾကရမွာပဲ။
၅။
ေနာက္ထပ္လာမယ့္ လူထုတုိက္ပြႀကီးအတြက္ ျပင္ေရးကုိ ဘယ္သူေတြ တာ၀န္ယူမ လဲ။ ဘယ္နည္းနာ ေတြနဲ႔ျပင္ၾကမလဲ။
ဓမၼတာပဲ ရွည္ၾကာတဲ့ လူထုတုိက္ပြႀကီးအတြင္းက ထြက္ေပၚလာတဲ့။ သက္ဆုိင္ရာ လူတန္းစား။ လူ႔အလႊာ အသီးသီးကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ လက္ရွိတုိက္ပြဲ၀င္ေနဆဲ ဥပေဒတြင္း။ ဥပေဒပႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား တက္ႂကြတဲ့တုိက္ပြဲ၀င္ အစုအဖြဲ႔မ်ား။ တကုိယ္ေတာ္တုိက္ခုိက္ေရး သမားမ်ားစတဲ့ ျပည္သူ႔ဘက္ေတာ္သားမ်ားက ကုိယ္ႏုိင္တဲ့၀န္ကုိထမ္းၿပီး ျပင္ဆင္ၾကရမွာပဲ။
ျပင္တဲ့နည္းနာကေတာ့ လ်ဳိ႕၀ွက္လုပ္ငန္းနဲ႔ ေျပာင္လုပ္ငန္း နည္းႏွစ္နည္းနဲ႔ျပင္ၾကရ မယ္ လုိ႔ယူဆတယ္။
ေျပာင္ျပင္ဆင္ေရးလုပ္ငန္းကုိ တရား၀င္NLD ပါတီနဲ႔ အျခားပါတီမ်ားက သက္ဆုိင္ရာ ပါတီစည္း႐ုံးေရး လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ဗဟုိျပဳၿပီးရသမွ် အခြင့္အေရးကုိ အသုံးခ်လုပ္ကုိင္ၾကရမွာပဲ ျဖစ္တယ္။
လ်ဳိ႕၀ွက္ျပင္ဆင္ေရးမွာေတာ့ ဥပေဒပႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား။ အစုအဖြဲ႔မ်ား။ တသီးပုဂၢလ မ်ားနဲ႔ လ်ဳိ႕၀ွက္နည္းအရ။ စုစည္းထားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈအဖြဲ႔တခုရွိသင့္တယ္။ ဒါမွသာ တျပည္ လုံးလကၡဏာအရ လမ္းၫႊန္သေဘာထား။ စီမံခ်က္စတာေတြနဲ႔ လုိအပ္သလုိ ထိန္းေက်ာင္း ႏုိင္မွာျဖစ္တယ္။
လ်ဳိ႕၀ွက္ျပင္ဆင္ေရးလုပ္ငန္းေတြထဲက အေျခခံက်တဲ့အခ်က္အခ်ဳိ႔ကုိ အၾကမ္းဖ်င္း တင္ျပရရင္ လ်ဳိ႕၀ွက္ ေခါင္းေဆာင္မႈေအာက္ရွိ လုိင္းအသီးသီးဟာ အလုပ္သမား၊ လယ္သ မား၊ ေက်ာင္းသား၊ ရဟန္းသံဃာ၊ အမႈထမ္း၊ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္စတဲ့ လူထု လူတန္းစားအလႊာအသီးသီးအတြင္းက တက္ႂကြသူအမာခံမ်ားကုိ ေမြးျမဴစုစည္းတာ။ တက္ႂကြ သူအမာခံေတြကုိ အေျခခံၿပီး လူတန္းစား။ လူ႔အလႊာအလုိက္ သမဂၢေတြဖြဲ႔စည္းတာ။ စစ္တပ္။ ရဲ၊ ၾကံဖြံ႔၊ မီးသတ္၊ ၾကက္ေျခနီစတဲ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕အဖြဲ႔အစည္းမ်ားနဲ႔ အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ ေတြထဲမွာ ‘လူထုတုိက္ပြဲ ေထာက္ခံေရး’ အင္အားစုေတြ လ်ဳိ႕၀ွက္စုစည္းတာပါပဲ။ အနိမ့္ဆုံး အားျဖင့္ ၾကားေနအင္အားစုမ်ား ရွိလာေအာင္ လုပ္ေရးျဖစ္တယ္။ ဒီလုိျပင္ဆင္ထားႏုိင္မွ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ သမဂၢေတြ၊ လူထုတုိက္ပြဲ ေထာက္ခံေရးအစုေတြကုိ မဏၰိဳင္ျပဳၿပီး ေတာေရာၿမဳိ႔ပါမက်န္ လူထု ပါ၀င္လာေရး ျဖစ္ႏုိင္စရာရွိတယ္၊ အေထြေထြသပိတ္ႀကီးအျဖစ္ အခ်ိန္တုိအတြင္း ကူးေျပာင္း ႏုိင္မွာျဖစ္တယ္။ လက္ဦးမႈကုိလ်င္ျမန္စြာတုိးခ်ဲ႔ၿပီး အဆုံးအျဖတ္က်ခ်ိန္အထိဆုပ္ ကုိင္ထားႏုိင္ မွာ ျဖစ္တယ္။
သင့္ေလ်ာ္တဲ့ ျပင္ဆင္မႈမရွိဘဲ တုိက္ပြဲကာလအတြင္းမွာမွ လူထုလူတန္းစားအဖြဲ႔အ စည္းေတြကုိ အေရးေပၚ ဖြဲ႔စည္းရတာမ်ဳိးဟာ တုိက္ပြဲလုိအပ္ခ်က္ကုိ အခ်ိန္မီျဖည့္ဆီးႏုိင္ဖုိ႔ မလြယ္ဘူး။ အေထြေထြသပိတ္ႀကီးအျဖစ္ အခ်ိန္တုိ အတြင္း ကူးေျပာင္းႏုိင္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ခက္ တယ္။
ဒီလုိေျပာလုိ႔ အလုံးစုံျပင္ၿပီးမွ တုိက္ရမယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာမဟုတ္ဘူး။ လူထုတုိက္ပြဲဆုိ တာ အင္မတန္ က်ယ္ျပန္႔ ႐ႈပ္ေထြးေလ့ရွိၿပီး ကုိယ္ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္ထားသလုိ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္ တတ္တာမ်ဳိး ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္အေၾကာင္းအခ်က္ေပၚအေျခခံၿပီး စတင္ေပါက္ ကြဲမယ္ဆုိတာလဲ ဘယ္သူမွ အတတ္သိႏုိင္တာမဟုတ္ဘူး။ တုိက္ပြဲမျဖစ္ခင္ ျပင္ႏုိင္သမွ်ျပင္။ တုိက္ပြဲျဖစ္လာတဲ့အခါ ျပင္ဆင္ၿပီးသမွ်နဲ႔ အားျဖည့္၊ တုိက္ပြဲတြင္း ေျပာင္းလဲလာတဲ့ အေျခ အေနသစ္ေတြရဲ႕ ေတာင္းဆုိမႈအရလည္းထပ္ျပင္။ ျပင္ေနရင္းတုိက္ပြဲတုိက္ ဆုိတဲ့နည္းနဲ႔ ေပ်ာ့ ေျပာင္းစြာ ေပါင္းစပ္ရတာမ်ဳိးလုိ႔ သေဘာေပါက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ႀကဳိျပင္တာဟာ မျပင္တာ ထက္၊ ေနာက္က်ျပင္တာထက္ အက်ဳိးမ်ားတာအမွန္ပဲ။
၆။
ေနာက္ဆက္တြဲလူထုတုိက္ပြႀကီးအတြက္ ေျပာင္လုပ္ငန္း၊ လ်ဳိ႕၀ွက္လုပ္ငန္း နည္းႏွစ္ နည္းနဲ႔ ျပင္ဆင္သင့္ တယ္လုိ႔ေျပာခဲ့ၿပီ။ ဒီႏွစ္ခုဟာ အေပၚယံအရ လႈပ္ရွားရပုံမတူေပမဲ့ အတြင္း သေဘာအရ လူထုလႈပ္ရွားမႈ ေအာင္ျမင္ေရး ရည္မွန္းခ်က္အတြက္ပဲျဖစ္တယ္။
တကယ္က ေျပာင္လုပ္ငန္းနဲ႔လ်ဳိ႕၀ွက္လုပ္ငန္းဟာ တခုကုိတခုဆန္႔က်င္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အျပန္အလွန္ ေထာက္ကူေနသာျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ဥပေဒမဲ့စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ လ်ဳိ႕၀ွက္လုပ္ငန္း ေကာင္းေအာင္လုပ္ႏုိင္ေလ။ ေျပာင္လုပ္ငန္း အတြက္ အက်ဳိးမ်ားေလပဲ။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ေျပာင္လုပ္ငန္းကုိ မိမိရရ အသုံးခ်ႏုိင္ေလ။ လ်ဳိ႕၀ွက္လုပ္ငန္းကုိ က်ယ္ျပန္႔နက္ရွဳိင္းစြာလုပ္ႏုိင္ေလပဲ။
လ်ဳိ႕၀ွက္လုပ္ငန္းနဲ႔ ေျပာင္လုပ္ငန္းဟာ အျပန္အလွန္ကူးေျပာင္းတဲ့ သေဘာလည္းရွိ တယ္။ တုိက္ပြဲစဥ္အတြင္း အခြင့္မသာတဲ့အခါ ေျပာင္လုပ္ငန္းဟာ လ်ဳိ႕၀ွက္လုပ္ငန္းအျဖစ္ကူး ေျပာင္းသြားေလ့ရွိၿပီး။ ေအာင္ပြဲရတဲ့အခါ လ်ဳိ႕၀ွက္လုပ္ငန္းဟာ ေျပာင္လုပ္ငန္းအျဖစ္ ကူး ေျပာင္းသြားတတ္တယ္။ ဒီသေဘာကုိ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ ေရးကာလ လႈပ္ရွားမႈမ်ားနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ လူထုတုိက္ပြဲမ်ားအတြင္းမွာ ေလ့လာေတြ႔ရွိႏုိင္တယ္။
၂၀၀၇ စက္တင္ဘာအေရးေတာ္ပုံႀကီး အတြင္းမွာလည္း သံဃာနဲ႔ေက်ာင္းသားမ်ားဟာ တုိက္ပြဲလုိအပ္ ခ်က္အရ ေျပာင္လုပ္ငန္းနဲ႔ လ်ဳိ႕၀ွက္လုပ္ငန္း အၾကားအဆက္အစပ္ကုိ အျပန္ အလွန္ကူးေျပာင္း လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတာ သတိျပဳလုိက္မိတယ္။ ဒီလုိေျပာင္းလြယ္ျပင္လြယ္ လုပ္ႏုိင္ တာဟာ လူထုတုိက္ပြဲအတြက္ မရွိမျဖစ္လုိအပ္ခ်က္ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ စက္တင္ဘာအေရး ေတာ္ပုံလႈပ္ရွားမႈမွာ ေျပာင္လုပ္ငန္းသေဘာက အဓိကလႊမ္းမုိးေနတယ္လုိ႔ ယူဆရတယ္။ ဒီထက္ပုိမုိက်ယ္ျပန္႔တဲ့ လ်ဳိ႕၀ွက္လုပ္ငန္းေတြနဲ႔သာ ႀကဳိျပင္ထားႏုိင္ခဲ့ရင္ စက္တင္ဘာအေရး ေတာ္ပုံႀကီးကုိ ဒီထက္ပုိမုိအားျဖည့္ေပးႏုိင္မွာအမွန္ပဲ။
၇။
နိဂုံးခ်ဳပ္ရရင္ တပြဲခ်င္းအရ အာဏာကုိအသုံးခ်ၿပီး ျပည္သူအေပၚ အႏုိင္ယူေနတဲ့ နအဖ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္အတြင္းမွာ မုခ်က်ဆုံးရမယ့္ အေၾကာင္းတရားတခုပါရွိေနတယ္။ အဲဒါ ကေတာ့ ျပည္သူကုိ ဖိႏွိပ္ဆန္႔က်င္တဲ့ ရပ္တည္မႈအမွားပဲ။ အဲဒီအမွားကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး အေတြးမွား၊ အျမင္မွား၊ အလုပ္မွားေတြကုိ အဆက္မျပတ္ က်ဴးလြန္ကာ ေနာက္ဆုံးက်ဆုံး ခန္းဆီ ဦးတည္ေစတာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အလုိေလ်ာက္ က်ဆုံးမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ စည္း လုံးညီညြတ္တဲ့ လူထုအားနဲ႔ တုိက္ပြဲ၀င္မွ အၿပီးသတ္က်ဆုံးမွာျဖစ္တယ္။
တပြဲခ်င္းအရ အေရးနိမ့္မႈေတြ ႀကံဳေနရတဲ့ ျပည္သူလူထႀကီးအတြင္းမွာလည္း အဆုံး တေန႔ မုခ်ေအာင္ပြဲခံရမယ့္ အေၾကာင္းတရားတခုရွိေနတယ္။ အဲဒါက စစ္အုပ္စုလက္တဆုပ္ စာရဲ႕ အၾကမ္းဖက္ဖိႏွိပ္မႈေအာက္က ျပည္သူ တရပ္လုံး လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တုိက္ပြဲဆင္ ေရးဆုိတဲ့ ရပ္တည္မႈအမွန္တရားပဲ။ ဒီရပ္တည္မႈအမွန္တရားကုိ အေၾကာင္းခံၿပီး ျပည္သူေတြ ဟာ အေတြးမွန္။ အျမင္မွန္။ လုပ္နည္းမွန္ေတြကုိ ရရွိၿပီး တပြဲခ်င္းအေရးနိမ့္မႈက ေအာင္ျမင္ မႈကုိ တက္လွမ္းလာႏုိင္မွာျဖစ္တယ္။ လက္ဦးမႈမဲ့ရာက ရွိရာသုိ႔ အဆက္မျပတ္တုိးခ်ဲ႔ၿပီး ေအာင္ ပြဲကုိ အရယူႏုိင္မွာျဖစ္တယ္။
တသက္စာ အမွား၀န္ထုပ္ႀကီးကုိ မခ်ိမဆန္႔ပုိးထားတဲ့ နအဖ စစ္အုပ္စုကုိ အမွန္တရား အရ အားေကာင္းေမာင္းသန္စုစည္းထားတဲ့ ျပည္သူ႔အားနဲ႔တြန္းရင္ စစ္အုပ္စုဘုံးဘုံးလဲ ရမွာပဲ။ ဒီအတြက္လုိအပ္သမွ်ကုိ ၀ုိင္း၀န္း ျပင္ဆင္ရင္း လာမယ့္တုိက္ပြႀကီးကုိ ႀကဳိၾကဦးစုိ႔။
ကုိရင္ေဒါင္း

Read More...

Sunday 2 December 2007

ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာ၏ ၈၈ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔ ျပည္သူသို႔ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကား


က်ေနာ္ ဒီကေန႔အသက္ ၈၈ႏွစ္ ျပည့္ပါၿပီ။ ဒီေန႔မွာပဲ အမွတ္တရအေနနဲ႔ က်ေနာ္ ျပည္သူမ်ားကို စကားအနည္းငယ္ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ က်ေနာ္ခ်စ္ျမတ္ႏုိး လွတဲ့ ျပည္သူအေပါင္းကို အားေပးစကား၊ ေထာက္ခံစကား ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြ စြန္႔လႊတ္မႈႀကီးစြာ၊ သူရသတိႀကီးမားစြာ၊ ဇြဲနပဲႀကီးစြာနဲ႔ မိမိတို႔လိုလားတဲ့ ဒီမိုကေရစီ စနစ္တရပ္ရဖို႔၊ မိမိတို႔ဘ၀လြတ္ ေျမာက္ဖို႔၊ တဗိုလ္က် တဗိုလ္တက္စနစ္နဲ႔ စဥ္ဆက္မျပတ္ႀကိဳးပန္းေနမႈအေပၚ က်ေနာ္သိပ္ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔တေတြ အားမ ေလွ်ာ့ဘဲဆက္ႀကိဳးစားၾကပါ။ က်ေနာ္ အၿမဲထာ၀ရ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေထာက္ခံအား ေပးသြားပါ့မယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ေနာက္ဆံုး ေအာင္ျမင္မွာပါ။ ဒုတိယ တိုက္တြန္းေျပာၾကားလိုတာကေတာ့၊ အတိုက္အခံႏုိင္ငံေရးအင္အားစုေတြ၊ လူမ်ဳိးစုေခါင္းေဆာင္ ေတြကိုပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔တကယ္ပဲ တုိင္းျပည္နဲ႔ျပည္သူေတြကို ခ်စ္တယ္ဆို ရင္ အတိတ္ေတြအားလံုး၊ အျမင္မတူတာေတြအားလံုးေဘးဖယ္ၿပီး အလြန္ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔တဲ့ တပ္ေပါင္းစုႀကီးတရပ္ ေပၚလာ ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။ အခုခ်ိန္ဟာ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈ အတြက္ ႏုိင္ငံတကာက ေထာက္ခံမႈကို မရစဖူး အႀကီးအက်ယ္ရေနခ်ိန္၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံ ေရးစိတ္ဓါတ္အရွိန္ ျမင့္ေနခ်ိန္၊ ဒီအခြင့္ေကာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး သေဘာထားႀကီးႀကီးထားၿပီး စည္းလံုးညီညြတ္ေရးရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါလို႔ တုိက္တြန္းပါရေစ။
တတိယကေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ပါ၀င္တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္ႀကီးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားကစလို႔ ေအာက္ေျခတပ္မွဴးတပ္သားအားလံုးကို သတိေပးစကား ေျပာလိုပါ တယ္။ က်ေနာ္လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္က တုိင္းျပည္သို႔ တုိင္းျပည္သို႔တင္ျပ ခ်က္ဆိုတဲ့ မိန္႔ခြန္းတရပ္ အသံလႊင့္ေျပာ ဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ခင္ဗ်ားတို႔တပ္မေတာ္သား မ်ားကို ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီအတိုင္းသြားရင္ေတာ့ အေတာ မသတ္တဲ့ ျပည္သူ႔သတ္ပြဲေတြ လုပ္သြားရ လိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေနာင္သားစဥ္ေျမးဆက္ ေခါင္းေဖာ္ရဲ မွာမဟုတ္ဘဲ သမိုင္းအမႈိက္ပံုးထဲ ျပည္သူေတြကစြန္႔ပစ္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေထာက္ျပေျပာဆိုခဲ့ဖူးပါတယ္၊ အခု ခင္ဗ်ားတို႔ဘ၀ကိုျပန္ ၾကည့္ပါ ခင္ဗ်ားတို႔တေတြ ေက်းလက္ေတာရြာ ေဒသေတြမွာ လူမ်ဳိးစုေဒသေတြမွာ ေထာင္ေတြအခ်ဳပ္ခန္းေတြထဲမွာ သတ္ခဲ့၊ ျဖတ္ခဲ့၊ အႏိုင္က်င့္ခဲ့တာေတြ နည္းသလား။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အပါအ၀င္ ၿမိဳ႕တကာကလမ္းေတြေပၚမွာေရာ ျပႆနာေပၚတုိင္း ေသြးေခ်ာင္းစီး သတ္ျဖတ္ခဲ့တာေရာ နည္းသလား။ လူအမ်ားအျပားကို ဖမ္းဆီးႏွိပ္ဆက္၊ ပုဒ္မအမ်ဳိးမ်ဳိးတပ္ၿပီး နစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြခ်ေနတာေရာ နည္းသလား။ အခုေနာက္ဆံုး စက္တင္ဘာ သံဃာ့အေရးေတာ္ပံုမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ ေရႊတိဂံုဘုရားေျခေတာ္ရင္း၊ ဆူးေလဘုရား ေျခေတာ္ရင္းေတြမွာ ဘုရား သားေတာ္သံဃာေတာ္မ်ားကို ရုိက္ရ၊ ႏွက္ရ၊ သတ္ျဖတ္ရလုပ္ေန ရျပန္ပါၿပီ။ ခင္ဗ်ားတို႔တေတြ ဒီလိုအေတာမသတ္ ေသြးေခ်ာင္စီးသတ္ျဖတ္ၿပီး ဖိႏွိပ္လိုက္လို႔ ျပႆနာေတြ ေျပလည္သြားသလား။ လူထုက ကာလတခုပဲ ၿငိမ္သြားၿပီး။ ျပန္ထႂကြတာပဲ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ ဂုဏ္သိကၡာေတြက်ၿပီးရင္း က်ရင္းနဲ႔ ကမၻာ့အလယ္တံေတြးခြက္ ပက္လက္ေျမာရၿပီး၊ လူေတာမတိုးရဲတဲ့ဘ၀ ေရာက္ရၿပီးမဟုတ္လား။ ျပည္သူေတြရဲ႕ မုန္းတီးရြံ ရွာနာက်ည္းမႈကေတာ့ ေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတို႔အေနနဲ႔ ထစ္ကနဲ႔ရွိတိုင္း လက္နက္သံုးအၾကမ္းဖက္ ေျဖရွင္းတဲ့နည္းကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ပါေတာ့။ ေနာက္ေျဖရွင္း နည္းတခု ျဖစ္တဲ့ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးအေျဖရွာတဲ့နည္းကို စမ္းသပ္လုပ္ေဆာင္ၾကည့္ပါလို႔ အႀကံေပးပါ ရေစ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔တကယ္ပဲ ျပည္သူေတြကိုခ်စ္ရင္၊ ျပည္သူေတြေပၚမွာ သေဘာထားမွန္ရင္၊ အခု ကုလသမဂၢက ၀င္ေရာက္ျဖန္ေျဖလုပ္ေဆာင္ေပးေနတဲ့ လုပ္ငန္းေတြမွာ တက္တက္ႂကြႂကြ ၀င္ေရာက္ လုပ္ေဆာင္ၾကည့္ပါလုိ႔ တိုက္တြန္းပါရေစ။ ကဲဒီေလာက္ပါဘဲဗ်ာ
ေန႔စြဲ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၃ ရက္

Read More...

 
/* EOT ----------------------------------------- */