က်နာ္တို႔တေတြအသလြတ္ ဘ၀င္ကိုင္ေနတာမဟုတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့မွန္တာကိုေတာ့ ေျပာရပါမယ္။ အထူးသျဖင့္ အခုလိုအခါမွာေျပာရပါမယ္။ အဲဒါက တျခားမဟုတ္ပါ၊ ဗမာျပည္သူေတြဟာကိုယ့္အစြမ္းနဲ႔ကိုယ္၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွအားမကိုးပဲ
တိုက္ပြဲသဏၭာန္မ်ဳိးစံုဆင္ႏႊဲၿပီး၊ နယ္ခ်ဲ႕ႏွစ္မ်ဳိးကို တြန္းလွန္ၿပီး လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ကမၻာစစ္ေတြဟာ ကမၻာ့အခင္းအက်င္းအေျပာင္းအလဲေတြကို ျဖစ္ေစတတ္တယ္ဆိုတဲ့အတိုင္း ေနမ၀င္အင္ပါယာသခင္ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕သမားဟာ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ကိုလိုနီေတြကို သူမထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲျဖစ္လာပါတယ္။ သူ႔မွာစစ္ေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးအရ ဘာအင္အားမွ မလံုေလာက္ေတာ့ ဘူး။
ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုလိုနီႏိုင္ငံေတြကလည္း ဘယ္တုန္းကမွနဲ႔မတူေအာင္ ႏိုးၾကားလာၾကၿပီး လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲေတြကို ျပတ္ျပတ္သားသားဆင္လာၾကပါတယ္။ ရွွင္ႀကီး၀မ္းလည္း၀င္ဖူး၊ ရွင္ငယ္၀မ္းလည္း၀င္ဖူးဆိုသလို နယ္ခ်ဲ႕သမားႏွစ္မ်ဳိးစလံုးနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ေနလိုက္ရတဲ့ ဗမာျပည္သားမ်ားနဲ႔ ဗမာျပည္ကႏိုင္ငံေရးသမား မ်ားဟာ အဲဒီတုန္းက ႏိုင္ငံတကာအေျခအေနကို အေသအခ်ာဆုပ္ကိုင္မိၿပီး လံုး၀လြတ္လပ္ေရးကေန တျပားဖိုးမွမေလ်ာ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးရဖို႔အတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ ခဲ့ၾကတာ စစ္ႀကီးၿပီးလို႔ သံုးႏွစ္ေတာင္မၾကာလိုက္ပဲ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္ အႁမြာညီေနာင္လို ေမြးဖြားေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ အာဏာရဖဆပလအစိုးရရဲ႕ အတြင္းပိုင္းမညီၫြတ္မႈ၊ ဂိုဏ္း ဂနစိတ္ျပင္းထန္မႈ၊ အာဏာမက္ေမာမႈတို႔ေၾကာင့္ စစ္တပ္ရဲ႕ထိပ္ပိုင္းကို စစ္တပ္ရဲ႕နယ္ပယ္လြန္ၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာထဲ ဆြဲသြင္းလာၾကပါတယ္။ ဒါဟာဗိုလ္ေန၀င္းတို႔လို စစ္တပ္ထိပ္သီးတေတြကို ဖုိးက်ိဳင္းတုတ္ျဖစ္ေစယံုမက အ႐ူးအမဲသား ေကၽြးလိုက္သလိုပါ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။
အခုေတာ့ ဒီကုလားအုပ္ကိုေမာင္းထုတ္လို႔ မရေတာ့ဘူးျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကုပ္နဲ႔ေကာ္ထုတ္လို႔လည္းမရေတာ့ဘူး။ စစ္တပ္ကို စစ္တန္းလ်ားျပန္ပို႔ေရးဟာ ဒီေန႔အခါမွာ အေရးႀကီးဆံုးလုပ္ငန္းျဖစ္ပါတယ္။ နအဖထိပ္သီးေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးစကားေျပာဖို႔ တိုက္တြန္းေနတာဟာ စစ္တပ္ကိုဂုဏ္သိကၡာရွိစြာနဲ႔ သူ႔ေနရာ မွန္ျပန္သြားေစႏိုင္ေရးအတြက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နအဖစစ္ဗိုလ္ ေတြဟာ“သံသရာ၀႗္ထဲ၊ မကၽြတ္ပဲေနေန၊ ဇြတ္ဆြဲလို႔တေပေပငယ္၊ ေသပေစခင္ရဲ႕”ဆိုသလို ေျခ စံုကန္ျငင္းေနပါတယ္။ အပ္နဲ႔ထြင္းလို႔ မရတဲ့အေျခအေနေတြ ျမင္ေတြ႔ေနၾကရပါတယ္။ ဒီလိုတမ်ဳိးသားလံုး အၾကပ္အတည္းေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဗမာျပည္ရဲ႕ သမိုင္း မွာဂုဏ္အေျပာင္ဆံုးလို႔ေျပာရမယ့္ လြတ္လပ္ေရးေအာင္ပြဲကို ရယူခဲ့တဲ့နည္းနာေတြကို ေလ့လာၿပီး ဒီေန႔ကာလမွာ အဲဒီအထဲက အသံုးခ်လို႔ရတာေတြ အသံုးခ်ဖို႔ စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။
လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲလို႔ေျပာရင္ ေနာက္ဆံုးအပိုင္း၊ ေအာင္ပြဲခံခါနီးအပိုင္းကိုသာ ကြက္ၿပီးေျပာလို႔မျဖစ္ပါဘူး။ သူ႔ကၽြန္ဘ၀ေရာက္ရတဲ့အခ်ိန္ ကေန ဇန္န၀ါရီလ ၄ ရက္ေန႔အထိသမိုင္းကိုေျပာမွ ျပည့္စံုမွာပါ။ ဒီတိုက္ပြဲစဥ္ေတြထဲမွာ ေအာင္ပြဲရခဲ့တာလည္းရွိ၊ ႐ံႈးနိမ့္ခဲ့တာေတြလည္းရွိပါတယ္။ ဗမာျပည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံ ေရးအေျခအေနဟာ တျပည္လံုးနဲ႔စစ္အုပ္စု ထိပ္တိုက္ေတြ႔၊ စီးခ်င္းထိုးေနရတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးျဖစ္လို႔ သူ႔ကၽြန္ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရး တိုက္ပြဲေတြထဲက ဒုတိယ ကမၻာစစ္အၿပီး ေနာက္ဆံုးအပိုင္းနဲ႔ တူတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ႏိုင္ငံတကာအေျခအေန၊ ျပည္တြင္းအေျခအေနေတြ အထူးေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။ ေခါင္းေဆာင္မႈရဲ႕ သီးျခားအခန္းကိုလည္း မေျပာေတာ့ ပါဘူး။ ျပည္သူေတြဘက္က ဘယ္လို လုပ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာကိုပဲ ေျပာပါမယ္။
နံပတ္တစ္ထားေျပာရမွာက ျပည္သူေတြရဲ႕အေတြးအေခၚနဲ႔ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ျပည္သူေတြမွာ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ နည္းနည္းမွ မေတြေ၀ၾကဘူး။ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးမွတပါး ဘာမွမလိုခ်င္ဘူးဆိုတာပဲ။ ရရင္ရ၊ မရရင္ခ်ဖို႔ အသင့္ရွိေနခဲ့ ၾကပါတယ္။ ဒီစိတ္ဓာတ္ဟာ အဲဒီတုန္းကအဂၤလိပ္နဲ႔ ေစ့စပ္ခ်င္တဲ့၊ ဗမာျပည္သား အဂၤလိပ္အလိုေတာ္ရိေတြကို ေခါင္းမေထာင္၀ံ့ေအာင္ ဖိထားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြဟာလည္း ဒီစိတ္ဓာတ္ကိုပဲ ဦးထိပ္ ပန္ဆင္ထားၾကပါတယ္။
ေနာက္အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္တခ်က္က စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးပါ။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ဘယ္ေလာက္ပဲကြဲေနေန ၿဗိတိသွ်အစိုးရနဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကရင္ေတာ့ အားလံုးညီၫြတ္ၾကပါတယ္။ လုပ္ဟန္အရသာညီၫြတ္တာမဟုတ္၊ ႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္အရလည္း ညီၫြတ္ၾကတာပါ။ ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ေတြအၾကားမွာ မတူ တဲ့ေရရွည္ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြ ရွိၾကတယ္ဆိုတာဟာ ဖံုးကြယ္ထားတဲ့အရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လက္ငင္းတိုက္ပြဲမွာေတာ့ အားလံုးက လြတ္လပ္ေရးရရွိေရးလမ္း စဥ္ကိုပဲ ေရွ႕တန္းတင္ထားၾကပါတယ္။ တျခားဘယ္ေတာင္းဆိုခ်က္ကိုမွ လြတ္လပ္ေရးေတာင္းဆိုခ်က္နဲ႔ တန္းတူမထားယံုမက တင္ေတာင္မတင္ၾကပါဘူး။
တတိယတခ်က္ကေတာ့ တိုက္ပြဲသဏၭာန္မ်ဳိးစံုဆင္ႏႊဲဖို႔ ပိုင္းျဖတ္ျပင္ဆင္ထားၾကတာ၊ အဲဒီလိုလုပ္မယ္လို႔ အဂၤလိပ္ကိုအသိေပး ထားၾကတာပါ။ အဲဒီ တုန္းက လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္သူေတြဟာ တိုက္ပြဲသဏၭာန္နဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်ည္မိတုပ္မိတဲ့စကားမ်ဳိးေတြ ဘယ္သူမွမေျပာၾကပါဘူး။ တပ္နီ၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္စတာေတြက စစ္ေရးေလ့က်င္တာကို လူထုကအားေပးသလို ပုလိပ္ေတြပါ ပါတဲ့ အမႈထမ္းေပါင္းစံုသပိတ္ႀကီးလိုဟာေတြမွာ တပ္နီေတြ၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြက ထိန္းသိမ္းေပးရင္း ပါလာပါတယ္။ ဆိုလိုတာ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ထိန္းသိမ္းႏိုင္ေၾကာင္း၊ တိုက္ပြဲသဏၭာန္ေပါင္းစံု ေပါင္းစပ္ႏိုင္ေၾကာင္း အဂၤလိပ္အစိုးရ သိေအာင္ေဖာ္ျပတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ လန္ဒန္ကိုသြားေနတုန္းမွာ လူထုဆႏၵျပပြဲႀကီးေတြ က်င္းပတာလုိ အင္အားျပတာေတြဟာလည္း အင္မတန္မွအရာ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဗမာျပည္သူေတြနဲ႔ အနီးကပ္ဆံုးထိေတြ႔ေနရတဲ့ ဘုရင္ခံကိုယ္တိုင္က သူတို႔အင္ပါယာအဖို႔ ဗမာျပည္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာ သေဘာေပါက္ၿပီး လန္ဒန္ကိုျပန္နားခ်ေနတဲ့ အျဖစ္ေရာက္ခဲ့ရတာပါ။ ဒါနဲ႔ တခ်ိန္တည္းမွာ အဂၤလိပ္စစ္တပ္ကလည္း ဂ်ပန္ကိုအတူတိုက္ခဲ့တဲ့ ဗမာျပည္သားေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္နဲ႔အရည္အေသြးကို သိေနပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အဂၤလိပ္တပ္ေတြထဲမွာရွိေနတဲ့ အိႏၵိယတပ္သားေတြကလည္း ဗမာျပည္သားေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ ကို ႏွိမ္နင္းဖို႔ဆိုရင္ ဒို႔ကိုေတာ့ ထည့္မတြက္ေလနဲ႔လို႔ အတိအလင္းေျပာထားတာပါ။
ေနာက္ဆံုး တခ်က္အေနနဲ႔က ဗမာျပည္ျပည္သူေတြဟာ ဘယ္ျပည္ပအင္အားကိုမွ အားမကိုးပဲ ကိုယ္ခ်ည္းလႈပ္ရွားတိုက္ပြဲ ၀င္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတဲ့ အ ခ်က္ပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက အေမရိကန္ကလြဲလို႔ ႏိုင္ငံတိုင္းလိုလို စစ္ရဲ႕ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို ကုသပြတ္သပ္ေနရတုန္းမို႔ သူမ်ားႏိုင္ငံအေရးကိစၥေတြကို ေခါင္းထဲ မထည့္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ ကုလသမဂၢဆိုတာလဲ ဥထဲကထြက္ကာစ အေတာင္အလက္ မစံုေသးဘူးလို႔ဆိုရမွာပါ။ ဗမာျပည္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဘယ္ျပည္ပအစိုးရ၊ ဘယ္ျပည္ပအဖြဲ႔အစည္းကိုမွ သြားၿပီးတင္ျပ ေနတာမရွိခဲ့ပါဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြသာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေတြအခ်င္းခ်င္း သတင္းဖလွယ္တာမ်ဳိးလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ တိုက္ပြဲ၀င္သူ ေတြအေနနဲ႔ အာ႐ံုမျပားခဲ့ၾကပဲ လမ္းစဥ္ေတြကိုျပည္တြင္းမွာ စိုက္လိုက္မတ္တပ္ခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
တျခားအခ်က္ေတြ ရွည္ရွည္မတင္ျပေတာ့ပါ။ အခုတင္ျပတဲ့အခ်က္ေတြနဲ႔ ဒီေန႔ျပည္သူ႔လႈပ္ရွားမႈအေျခအေနေတြကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ ဘာေတြ ျခားနားတယ္၊ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ အလြယ္ပဲေတြ႔ႏိုင္မယ္လို႔ ယံုပါတယ္။
နံပတ္တစ္အခ်က္မွာလို ဒီေန႔အခါမွာ ရရင္ရ၊ မရရင္ခ်မယ္ဆိုတဲ့ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္မ်ဳိး အဖြဲ႔အစည္းတိုင္း၊ တက္ႂကြသူတိုင္းမွာ ရွိပါသလား။
စည္းလံုးညီၫြတ္မႈမွာေကာ၊ ဘယ္လိုရွိပါသလဲ။ ဆိုလိုတာ နအဖအလိုေတာ္ရိေတြနဲ႔ ညီၫြတ္ဖို႔မဟုတ္ပါ။ ဆြဲထုတ္လို႔ ရသေလာက္ေတာ့ ဆြဲထုတ္ရ မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ကိုယ့္ခ်င္းညီၫြတ္ေရးဟာ တကယ္တမ္းက်စ္လစ္သိပ္သည္းရဲ႕လား။ တူညီတဲ့ႏိုင္ငံေရး ေတာင္းဆိုခ်က္ရွိရဲ႕လား။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ တတန္းတည္း တင္ေနတဲ့ တျခားေတာင္းဆိုခ်က္၊ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြရွိေနသလား။ “ေအအိုင္ဒီအက္စ္ေရာဂါဟာ ဒီမိုကေရစီရေအာင္ေစာင့္မေနႏိုင္ဘူး”ဆိုတဲ့ အေျပာမ်ဳိးေတြဟာ ဟုတ္သလိုလိုရွိေပမဲ့ အဓိကႏိုင္ငံေရး ေတာင္းဆိုခ်က္ကို သေဘာမေပါက္တဲ့လကၡဏာ၊ လႈပ္ရွားမႈကို အားနည္းေစတဲ့ေျပာနည္းဆိုနည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါက ဥပမာတခုပါ။
နအဖကို ဖိအားေပးရာမွာ တိုက္ပြဲသဏၭာန္မ်ဳိးစံုနဲ႔ တကယ္တမ္းဖိအားေပးႏိုင္ရဲ႕လား။ နအဖကို အၾကမ္းနည္းနဲ႔မဆန္႔က်င္ပါဘူးလို႔ ကတိေပးေနတာ ေတြေတာင္ရွိေနတယ္ မဟုတ္ပါလား။ နအဖက လူထုဆႏၵျပပြဲေတြကို အႏုနည္းနဲ႔ပဲထိန္းသိမ္းပါမယ္လို႔ ဘယ္သူမ်ားၾကားမိပါသလဲ။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္က်ေတာ့ ပ်ဥ္းမနားနယ္မွာ “လယ္ေ၀းသူပုန္” လို႔နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ လယ္သမားသူပုန္ထမႈေတာင္ ေပၚေနၿပီမဟုတ္ပါလား။ ဗမာျပည္သားေတြဟာ ခ်ရဲတယ္၊ ခ်မွာလို႔ ကိုလိုနီ အစိုးရကို ျပသေနၾကတာပါ။
အဲဒီလို အတိတ္ကေကာင္းမြန္တဲ့ နမူနာယူစရာေတြနဲ႔ ဒီေန႔ကာလထူးျခားခ်က္ေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ေပါင္းစည္းႏိုင္ေရးဟာ ေခါင္းေဆာင္းေကာင္းရဲ႕ အရည္အေသြးျဖစ္မွာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္မို႔ လြတ္လပ္ေရးအႏွစ္ (၆၀) ျပည့္ေျမာက္တဲ့ ဒီေန႔လိုအခါသမယမွာ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲထဲက ေလ့လာအတုယူ စရာရွိတာေတြ အတု ယူၿပီး အဲဒီတုန္းကလို အေတြးအေခၚ စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔ အဲဒီတုန္းလိုေအာင္ပြဲေတြရယူၾကပါစို႔လို႔ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။
ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း
Sunday, 20 January 2008
လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲက ျပ႒ာန္းခဲ့တာေတြ
Friday, 11 January 2008
ႀကိဳးစင္ေပၚမွ မွတ္တမ္းမ်ား ... အခဏ္း (၄)
နံပါတ္ ေလးရာေသရာမွ ျပန္၍ထျခင္းကား အေတာ္ပင္ထူးျခားေသာ ကိစၥတရပ္ျဖစ္ေပသည္။ ေဖာ္ျပရန္မစြမ္းေလာက္ေအာင္ ထူးျခားလွသည္။ အိပ္ေရး၀ခဲ့သည့္ ေန႔ တေန႔တြင္ေနကလည္း သာေနမည္ဆိုက ကမၻာႀကီးမွာ လွပေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေသရြာမွျပန္လာျခင္းကား ေနက လည္းခါတိုင္းထက္ပို၍သာယာေနကာ၊ ခင္ဗ်ားကလည္း ခါတုိင္းထက္ပို၍ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ခဲ့ ရသည္ႏွင့္ တူေလသည္။ ခင္ဗ်ားက ဘ၀၏ဇာတ္ခံုကို သိကၽြမ္းလွၿပီဟုထင္သည္။ သို႔ေသာ္ အသက္ျပန္ရွင္ ျခင္းသည္ကား၊ မီးေမာင္းထုိးသူတဦးက မီးလံုးၾကည္ၾကည္မ်ားကို ဖြင့္လုိက္ ကာ၊ လင္းသြားေသာဇာတ္စင္တခုလံုးကို ခင္ဗ်ားအား ျပလုိက္သည္ႏွင့္တူသည္။ ခင္ဗ်ားက ဘ၀ဇာတ္ခံုကို ေကာင္းစြာျမင္ခဲ့ၿပီဟု ယူဆသည္။
ႀသို႔ေသာ္ အသက္ျပန္ရွင္ျခင္းသည္ကား မ်က္လံုးမ်ားဆီသို႔ မွန္ေျပာင္းမ်ားပင့္၍ ၾကည့္႐ႈ႐ံုမွ်သာမက၊ ဓာတ္မွန္ဘီလူး ထပ္၍ဆင့္လုိက္ သည္ႏွင့္လည္း တူေလသည္။ ေသရာမွ ျပန္၍ထျခင္းသည္ ေႏြဦးအျဖစ္အပ်က္တမ်ဳိးပင္ျဖစ္ သည္။ ေႏြဦးရာသီ၏ ဗီဇအတိုင္း မေျမႇာ္လင့္ေသာ မ်က္လွည့္အကြက္မ်ားကို ခင္ဗ်ားအား ခင္း က်င္းျပသလာေလသည္။
အသက္ျပန္၍ ရွင္ရသည္မွာ ယာယီမွ်သာျဖစ္သည္ဟု ခင္ဗ်ားအေနႏွင့္ သိထားေစဦးေတာ့ ဤသို႔ပင္ သ႐ုပ္ေပၚေလသည္။ ခင္ဗ်ား၏ ပတ္၀န္းက်င္သည္ ပန္းကရာ့စ္ေထာင္ရွိ အက်ဥ္း ခန္းတခန္းကဲ့သို႔ ၾကည္ႏူးေ၀ၿဖိဳးေနေစကာမူ ဤသို႔ပင္သ႐ုပ္ေပၚေလသည္။ တေန႔ေသာ အခါတြင္ကား ခင္ဗ်ားကို ကမၻာႀကီးအတြင္းသို႔ပင္ ျပန္လည္ေခၚေဆာင္ၾကေလသည္။ တေန႔ တြင္ သူတို႔ကလူနာတင္ထမ္းစင္မသံုးဘဲႏွင့္ပင္ ခင္ဗ်ားအား အစစ္ခံရန္ ေခၚၾကည္သည္ခင္ဗ်ား က မျဖစ္ႏိုင္ဟု ထင္သည့္တုိင္ေအာင္ တနည္းနည္းႏွင့္ကား အထေျမာက္သြားသည္။ စႀကၤ ံထဲ တြင္ လက္ရန္းမ်ားရွိသည္။ ေလွခါးမ်ားတြင္လည္း လက္ရန္းမ်ားရွိသည္။ လမ္း ေလွ်ာက္ သြားသည္ဟု ဆိုျခင္းထက္ ေလးဘက္ေထာက္သြားရသည္ဟု ဆိုလွ်င္ ပို၍မွန္ေပလိမ့္ မည္။ ေအာက္သို႔ ေရာက္ေသာ္ ေထာင္က်ေဘာ္ေထာင္က်ဘက္မ်ားက ခင္ဗ်ားေထာင္ေလာ္လီ အတြင္းေရာက္သြားရန္ တာ၀န္ယူၾကသည္။ ေနာက္ ... တေနရာတြင္ ထိုင္မိသည္။ ဘီးတပ္ ထားေသာ အက်ဥ္းခန္းေမွာင္မဲမဲတြင္၊ လူဆယ္ေယာက္ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္။ လူသစ္မ်က္ႏွာ သစ္မ်ားက ခင္ဗ်ားအား ျပံဳးျပၾကရာ ခင္ဗ်ားကလည္း ျပန္၍ျပံဳးသည္။ တစံုတေယာက္က ခင္ဗ်ားအား တစံုတရာကို တီးတိုးေျပာဆိုလာသည္။ သူဘယ္သူမွန္း ခင္ဗ်ားကမသိ။ ခင္ဗ်ား က လူတေယာက္၏ လက္ကို ညႇစ္၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။ သို႔ေသာ္ မည္သူ၏လက္ျဖစ္သည္ကို မသိ - ေနာက္ေလာ္လီသည္ ပက္ခ်က္နန္းေတာ္ ဆင္၀င္အတြင္းသို႔ ေဆာင့္၀င္သြားသည္။ မိတ္ေဆြမ်ားက ခင္ဗ်ားအား သယ္ယူသြားၾကသည္။ ခင္ဗ်ားလည္း ထရံေျပာင္တလင္းမ်ား ၀န္းရံေသာ အခန္းတြင္းသို႔ ေရာက္သြားသည္။ အခန္းတြင္း၌ကား ခံုတန္းလ်ားရွည္ငါးလံုး၊ တလံုးေနာက္ တလံုးစီ၍ ခ်ထားသည္။ ၎ခံုမ်ားေပၚတြင္ လူမ်ားသည္ သတိအေနအထား ႏွင့္ထုိင္၊ ဒူးမ်ားေပၚတြင္ လက္မ်ားကပ္လ်က္၊ ေရွ႕တည့္တည့္မွ ထရံဟာလာဟင္းလင္းကို မလႈပ္မယွက္ၾကည့္႐ႈေနၾကသည္ ... အဲဒါကေတာ့ ေမာင္ရင္ေရ၊ မင္းကမၻာသစ္ရဲ႕ တစိတ္တပိုင္း၊ဘိုင္စကုပ္႐ံုလုိ႔ေခၚသတဲ့။
(၁၉၄၃ ခုႏွစ္၊ ေမေဒးေန႔ ၾကားျဖတ္တူရိယာသံ) ယေန႔ကား ၁၉၄၃ ခုႏွစ္ ေမေဒးေန႔ျဖစ္သည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေထာင္ေစာင့္ကလည္း သူေစာင့္ခ်ိန္အတြင္း စာေရး၍ျဖစ္ႏုိင္ေသာ ေထာင္ေစာင့္ျဖစ္ေနသည္။ ဤသို႔ေသာေန႔မ်ဳိးတြင္ ကြန္ျမဴနစ္သတင္းစာဆရာဘ၀သို႔ ျပန္ ေရာက္လ်က္ ကမၻာသစ္မွ တုိက္ခုိက္ေရး အင္အားစုတို႔၏ ေမေဒးပြဲသဘင္အေၾကာင္း သတင္း ေရးႏုိင္သည္မွာ ကံေကာင္းေလစြတကား။ ေ၀့၍ေ၀့၍ေနေသာ အလံမွားအေၾကာင္းကို ၾကားရ လိမ့္မည္ ဟူ၍ကား မေျမႇာ္လင့္ေလႏွင့္။ ထုိကိစၥမ်ဳိးကား မဟုတ္။ နားေထာင္ေကာင္းလွေသာ ႂကြႂကြရြရြလႈပ္ရွားမႈအေၾကာင္းကိုပင္ ခင္ဗ်ားအားေျပာမျပႏိုင္။ ယေန႔ဘုိ႔ အစစအရာရာကား ႐ုိး႐ုိးကေလးမွ်သာျဖစ္ေလသည္။ အျခားႏွစ္မ်ားတြင္ ပရာဟာၿမိဳ႕၏ လမ္းမမ်ားမေပၚ၌ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ဘူးသကဲ့သုိ႔ ေထာင္ေသာင္းခ်ီေသာ လူထုႀကီး၏ ေပါက္ကြဲအံ့ဆဲဆဲျဖစ္ေနေသာ လႈိင္းမ်ားလည္းမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဘူးသည့္အတုိင္း ေမာ္စကိုၿမိဳ႕၏ ရင္ျပင္နီကုိလႊမ္းၾက ေသာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာတို႔၏ ပင္လယ္မ်ဳိးလည္းမဟုတ္။ ဤေနရာတြင္ကား လူမ်ားကို သန္းခ်ီ၍လည္းမျမင္ရ။ ရာ လိုက္လည္း မျမင္ရ။ ဤေနရာတြင္ကား ေယာက္်ားမိန္းမရဲေဘာ္ တခ်ဳိ႕တို႔ကိုသာ ျမင္ရသည္။ သို႔စဥ္လ်က္ ေသးႏုတ္ကား မေသးႏွတ္ဟုထင္မိသည္။ တကယ္ လည္း မေသးငယ္ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဤသည္လည္းအင္အားျပပြဲ တရပ္ပင္ျဖစ္ သည္။ အဟုန္အျပင္းထန္ဆံုးေသာ မီးပံုအတြင္းသို႔ ျဖတ္၀င္ယင္းက၊ ျပာအျဖစ္သို႔ မေႂကြ သြားမူ၍ သံမဏိအျဖစ္သို႔ေျပာင္းလဲေနေသာ အင္အားမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ စစ္ေျမကတုတ္မ်ား အတြင္း၌ ျပဳလုပ္ေသာ ဗိုလ္႐ႈသဘင္ျဖစ္သည္။ ကတုတ္ရင္တားမ်ားတြင္ကား စစ္ေျမမွ မီးခုိုးေရာင္ညိဳ႕ညိဳ႕မႈိင္းကို၀တ္ဆင္ၾကသည္။
အစစအရာရာဟာ အေသးအမႊားကိစၥကေလး ေတြသာ ျဖစ္ေနလို႔ တေန႔ဒီဘ၀မ်ဳိးမွာမေနခဲ့ ရဘဲ ဒီစာကိုသာဖတ္ရမဲ့ ခင္ဗ်ားလိုလူမ်ဳိးဟာ ဒီစာကိုနား လည္ပါ့မလား။ ဒါေပမယ့္ နားလည္ ဘို႔ႀကိဳးစားပါ။ ဒီအေသးအဖြဲကေလးေတြမွာ အင္အားရွိတယ္ဆိုတာ ယံုပါ။ ဘဲေထာဗ္န္ ၏ ဂီတသံႏွစ္ေၾကာင္းကို ထရံတြင္ ေခါက္လ်က္တဘက္အက်ဥ္းခန္းမွ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပံုကား ယေန႔အဘုိ႔ပိုမို၍ ခန္းနားေလးနက္သည္။ ထရံမ်ားလည္း အသံလႈိင္းမ်ားကိုျမႇင့္၍ ျပန္ၾကား ၾကေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ အ၀တ္အစားရွိစုမဲ့စုမွ အေကာငး္ဆံုးတို႔ကို ေရြး၍၀တ္ဆင္ၾကသည္။ အက်ဥ္းခန္းတိုင္းတြင္လည္း ဤသို႔ပင္ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ နံနက္စာလာ၍ ပို႔ၾကေသာအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ႀကီး ျဖစ္ေနၾကေလၿပီ။ ဖြင့္ထားေသာ တံခါးေပါက္တြင္ ေပါင္မုန္႔ ကာဖီ အျမည္းႏွင့္ ေရတို႔ကိုေဆာင္ယူလာသည့္ေထာင္ဘာယာမ်ားေပၚလာၾကသည္။ ရဲေဘာ္ စေကာ္ယွ်က္ပါသည္၊ ေပါင္မုန္႔ကေလးႏွစ္လံုးအစား သံုးလံုးထုတ္ေပး သည္။ ဤကား သူ၏ ေမေဒးေန႔ႏႈတ္ခြန္းဆက္ပင္ျဖစ္ေလသည္။ ဂ႐ုစိုက္တတ္ေသာ သူတဦး၏ အသက္၀င္ ေသာ ႏႈတ္ဆက္နည္းျဖစ္ေလသည္။ ေပါင္မုန္႔မ်ား၏ ေအာက္တြင္ တေယာက္လည္းေခ်ာင္း မ်ားက တေယာက္လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ဖိႏွိပ္လုိက္သည္။ စကားမေျပာရဘူးလို႔ ပိတ္ပင္ထား ၾကတယ္။ မ်က္လံုးေတြကို ေတာင္ အလစ္မေပးၾကဘူး ဒါေပမယ့္ ဆြံ႔အေနတဲ့လူေတြေတာင္ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ျပတ္ျပတ္သားသား စကားေျပာႏိုင္ၾကတယ္မဟုတ္လား။ အမ်ဳိးသမီးမ်ား သည္ နံနက္ခင္းနာရီ၀က္ က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းမ်ားျပဳလုပ္ရန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အက်ဥ္းခန္း ျပဴတင္းေပါက္ေအာက္တည့္တည့္ရွိ ကြက္လပ္ထဲသို႔ေျပးထြက္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စားပြဲေပၚသို႔တက္ကာ၊ သံတုိင္မ်ားအၾကားမွေန၍ ေအာက္သို႔ငံု႔ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အား ျမင္ေကာင္း ျမင္ၾကမည္။ ျမင္လည္း ျမင္ၾကေပသည္။ သူတို႔သည္ ႏႈတ္ဆက္သည့္အေနျဖင့္ လက္သီးဆုပ္မ်ားကို ေျမႇာက္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ထို႔အတူ ျပန္လည္ႏႈတ္ ဆက္သည္။ ယေန႔ေသာ္ကား ေအာက္ဘက္ရွိ ကြက္လပ္တြင္ အစစအရာရမွာ အသက္၀င္ လႈပ္ရွားေနသည္ အျခားေန႔မ်ားႏွင့္ လံုး၀ကြာျခားေန သည္။ ပိုမိုရႊင္ျမဴးလန္းဆန္းေနသည္။ ေထာင္ေစာင့္ပုလိပ္မကား ဘာကိုမွ်မျမင္ သို႔မဟုတ္ ဘာကိုမွ်မျမင္လိုသည္လည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေပမည္။ ဤသည္ပင္လွ်င္ ယခုႏွစ္ေမေဒးပြဲသဘင္အတြင္းသို႔ အၾကံဳး၀င္ေလသည္။
ယခု ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ နာရီ၀က္ေလ့က်င့္ခန္း။ ကၽြန္ေတာ္က ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကို ေခါင္းေဆာင္ သည္။ ဒို႔လူတို႔ ဒီေန႔ဟာ ေမေဒးေန႔။ ေထာင္ေစာင့္ေတြ အံ့အားသင့္ခ်င္သင့္ၾကပါေစ။ ငါတို႔ကေတာ့ ေလ့က်င့္ခန္းကုိ တမ်ဳိးတဖံုစၾကစို႔။ ပဌမေလ့က်င့္ခန္း တစ္ ... ႏွစ္ ... တစ္ ... ႏွစ္၊ တူႏွင့္ထုခ်က္၊ ႐ိုက္ခ်က္မ်ား။ ေနာက္ ဒုတိယေလ့က်င့္ခန္း ေကာက္ရိတ္ဟန္။ တူႏွင့္ ေကာက္ရိတ္တံဇဥ္ ... အနည္းငယ္ကေလး နက္သြားေအာင္ေတြးလိုက္လွ်င္ ရဲေဘာ္မ်ားနား လည္ေလာက္ ၾကေပသည္။ တူႏွင့္ တံဇဥ္။ ေဘးပတ္လည္သို႔ အကဲခတ္ၾကည့္လုိက္သည္။ သူတို႔သည္ ျပံဳးလ်က္ ေလ့က်င့္ခန္းကို အားတိုက္အင္တိုက္ ထပ္၍လုပ္ၾကသည္။ ရိပ္မိၾက ေလသည္။ ဒါပဲ ... ဒို႔လူတို႔ ... ဒါဟာ ငါတို႔ရဲ႕ ေမေဒးအစည္းအေ၀းႀကီးပဲ၊ ဒီပန္ေတာ္မိမာ ရဲ႕အဓိပၸာယ္က ဘာလဲ။ ငါတို႔ဟာ ေသမင္းခံတြင္းထဲ ဆင္းေနၾကရတာေတာင္ သစၥာကိုေစာင့္ ထိန္းၾကမယ္ဆိုတဲ့ ေမေဒးေန႔က်မ္းက်ိန္ပြဲပဲ။ပန္ေတာ္မိမာ - မူရာျပ ျပဇာတ္။ စကားမေျပာဘဲ ေျချပလက္ျပ အမူအရာျပယင္း ဇာတ္ေၾကာင္းခင္းသြားေသာ ျပဇာတ္တို။အက်ဥ္းခန္းသို႔ ျပန္ေရာက္ၾကၿပီ။ ကိုးနာရီ။ ယခု ကရဲမလင္ မွ နာရီစင္သည္ ဆယ္ခ်က္မွ် ႐ိုက္ေဆာ္လိုက္ ၿပီျဖစ္သည္။ ယင္ျပင္နီတြင္ ဗိုလ္႐ႈသဘင္ႀကီး စေပၿပီ။ ကရဲမလင္ - ေမာ္စကိုၿမိဳ႕လည္ရွိ နန္းေတာ္ၿမိဳ႕။ ဆိုဗိယက္အစုိးရ၏ ဗဟိုဌာနျဖစ္သည္။ ဘေရ ... သူတို႔နဲ႕ လုိက္ၾကရ ေအာင္ေလ။ အခုဆိုရင္ အင္တာေနရွင္နယ္ သီခ်င္းႀကီးကို ဆိုေနၾကၿပီ။ ကမၻာတ၀ွမ္းလံုးမွာလဲ ဒီအင္တာေနရွင္နယ္ သီခ်င္းသံ ၀ဲပ်ံၿပီးေနတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အက်ဥ္းခန္းထဲမွာလဲ ဒီသီခ်င္း သံ ျပည့္နက္သြားပေစ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား သီခ်င္းဆိုၾကသည္။ ၎ေနာက္ ေတာ္လွန္ေရး သီခ်င္း တပုဒ္ၿပီးတပုဒ္ ေပၚလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား အေဖာ္ကြဲ၍မေနလိုၾက။ အမွန္အား ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အေဖာ္ကင္းမဲ့ေနၾကသည္မဟုတ္။ စင္စစ္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား ယခုအခ်ိန္တြင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနထုိင္ယင္း အခ်ဳပ္အခ်ယ္မရွိဘဲ သီခ်င္းဆိုေနယင္းက၊ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သို႔ပင္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကသူမ်ားႏွင့္ တဂုိဏ္းတည္း တဖြဲ႔တည္း ျဖစ္ၾကေပသည္...
အင္တာေနရွင္နယ္ - ကမၻာ့ ပစၥည္းမဲ့တုိ႔၏ သီခ်င္း၊ ကမၻာတ၀ွမ္းလံုးရွိ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား၏ သီခ်င္းျဖစ္သည္။ စာသားကိုေရးစပ္သူမွာ အဲဇဲန္ ေပၚတယဲ ေခၚ ျပင္သစ္အလုပ္သမား၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားျဖစ္၍ ပါရီကြန္ျမဴးန္တြင္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ဂီတကိုဖြဲ႔ႏြဲ႔သူမွာ ပီယဲရ္ဒေဂတဲရ္ ေခၚ ျပင္သစ္အလုပ္ သမား၊ သီခ်င္းေရးဆရာတဦးျဖစ္သည္။
(တဗားရစ္ရွ္ခ်ဖွ က်ဴးရ္မာ့ခ္၊ဗဇာစက်ဲန္းကာ့ခ္ ခါေလာ့ဒ္နီးခ္၊ ဗီ ဆနားမီ၊ ဗီ ဆနားမီ၊
ခုိ႔ခ်္ညိ့တ္ဗာ့စ္ဖွ ကေလာနာ့ခ္ ... )“ဒါး ... မီ ဆဗားမီ။”
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္ ေမေဒးေန႔ပြဲသဘင္ကို အက်ဥ္းခန္း ၂၆၇ ၌ ဤသို႔လွ်င္ အဆံုးသတ္ရန္ ၾကံစည္ခဲ့ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ အမွန္အားျဖင့္ ထုိသို႔အဆံုးသတ္ခဲ့ပါသေလာ။ အက်ဥ္းခန္းမ်ားရွိ ေယာက္်ားမ်ားအားတက္ၾကေစရန္ တပ္နီေတာ္ စစ္သီခ်င္းကို ေလခၽြန္ရင္း၊ ေျပာက္က်ားတပ္သားသီခ်င္းကို ေလခၽြန္ရင္း၊ အျခားဆိုဗိယက္သီခ်င္းမ်ားကို ေလခၽြန္ရင္း ယခုေန႔လည္ပိုင္းတြင္ ေျမကြက္လပ္တေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ေထာင္ဘာယာအမ်ဳိး သမီးအေၾကာင္းအကိုလည္း ထည့္ေျပာရန္ မလိုေတာ့ၿပီေလာ။ ကၽြန္ေတာ့္ထံ စကၠဴႏွင့္ ခဲတံယူလာကာ ယခုလည္း တစံုတေယာက္က ႐ုတ္တရက္၀င္လာ၍ ကၽြန္ေတာ္စာေရးေန သည္ကို အလစ္မဖမ္းႏိုင္ရန္ စႀကၤ ံတြင္ ေစာင့္ၾကပ္ေပးေနေသာသူ၊ ခ်က္အမ်ဳိးသား ေထာင္ေစာင့္တို႔၏ ယူနီေဖာင္းကို ၀တ္ဆင္ထားသည့္ ေယာက္်ားတေယာက္၏ အေၾကာင္း ကိုလည္း မေျပာ၍ျဖစ္ပါ့မည္ေလာ။ ဤစာေရးျခင္းကို အကယ္ပင္ အစပ်ဳိးေပးလုိက္ကာ၊ ဤစာရြက္ကေလးမ်ားကို္လည္း ယူထုတ္သြားလ်က္ အခ်ိန္က်ေသာအခါတြင္ အလင္းသို႔ေပၚ ထြက္လာေအာင္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္သိမ္း၀ွက္ေပးေနေသာ အျခားေယာက္်ားတေယာက္၏အၾကာင္း ကို္လည္း မက်န္ေတာ့သေလာ။ ဤစာရြက္ကေလး တပိုင္းတစေၾကာင့္ပင္၊ သူတို႔ ေခါင္းျပဳတ္သြားႏိုင္သည္။ တဗားရစ္ရွ္ခ်ဖွ က်ဴးရ္မာ့ခ္၊ဗဇာစက်ဲန္းကာ့ခ္ ခါေလာ့ဒ္နီးခ္၊ ဗီ ဆနားမီ၊ ဗီ ဆနားမီ၊ခုိ႔ခ်္ညိ့တ္ဗာ့စ္ဖွ ကေလာနာ့ခ္ ... - ဖူးခ်စ္သည္ ဤသီခ်င္းကို မူရင္း႐ုရွား အသံထြက္ျဖင့္ ေရးခဲ့သည္။“ေထာင္မ်ားအတြင္းက ရဲေဘာ္တို႔ရယ္ေအးစက္လွတဲ့ တံတိုင္းမ်ား ေနာက္၀ယ္ငါတို႔နဲ႔အတူတူ မခ်ီတက္ႏိုင္ေပမယ့္လဲမင္းတို႔ဟာ ငါတို႔နဲ႔အတူတကြပဲ၊ မင္းတို႔ဟာ ငါတို႔နဲ႔အတူတကြပဲ။
“ဒါး ... မီ ဆဗားမီ။” - (႐ုရွားစကား) ေအး ... ငါတုိ႔ဟာ မင္းတို႔နဲ႔ အတူတကြပဲ။
သူတို႔ကား သံတုိင္မ်ားကာထားေသာ ယေန႔ႏွင့္ လြတ္လပ္ေသာ မနက္ျဖနအၾကား ေပါင္းကူူးတံတားမ်ား ျဖစ္ၾကရန္ စြန္႔စားေနၾကသည္။ သူတို႔ကား တုိက္ပြဲ၀င္ေန ၾကသည္။ ေျမ၏ အေနအထားအလုိက္၊ ရွိသမွ်ေသာနည္းလမ္းမ်ားကိုသံုးကာ ေရာက္ေနရာ၌ ရပ္တည္ရင္း သစၥာရွိစြာတိုက္ခိုက္ေနၾကသည္။ ေၾကာက္စိတ္ကင္းမဲ့စြာ တုိက္ပြဲ၀င္ေနၾက သည္။ သူတို႔တြင္ ဟိတ္ဟန္ဟူ၍မရွိ၊ မသကၤာစရာလည္း မေပၚ၊ ဂ႐ုဏာျပေသာ အမူအရာမ်ဳိးပင္ လံုး၀ကင္းမဲ့ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း အသက္ႏွင့္ေသေဘးတို႔၏ ရင္ဆုိင္ တိုက္ပြဲတြင္ ထိုသူမ်ားကား မိတ္ေဆြမ်ားဘက္မွ ရပ္တည္ေနၾကသည္၊ တုိက္ပြဲအတြင္း က်ဆံုး ရန္အလားအလာႏွင့္ ေအာင္ျမင္ ရန္အလားအလာမ်ား သူတို႔တြင္ ဆတူရွိေနၾကသည္ဟူေသာ အခ်က္တို႔ကုိ ခင္ဗ်ားအေနႏွင့္ လံုး၀ရိပ္မိႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ ေမေဒးဗိုလ္႐ႈသဘင္မ်ား၌ ေတာ္လွန္ေရးတပ္မေတာ္သားမ်ား ခ်ီတက္ၾကသည္ကို ခင္ဗ်ားဆယ္ႀကိမ္ အႀကိမ္ႏွစ္ဆယ္မွ် ျမင္ခဲ့ရသည္။ ခမ္းနားေပစြ တကား။ သို႔ေသာ္ တကယ့္တိုက္ပြဲအတြင္းသို႔ ေရာက္ခါမွ ဤတပ္မေတာ္ႀကီး၏ အင္အားအစစ္အမွန္ကို တန္ဘိုးျဖတ္ႏိုင္ေတာ့သည္။ ေသျခင္းဟူသည္ ကား ခင္ဗ်ားထင္ခဲ့သည့္ထက္ ပို၍႐ိုးေနေသးသည္။ သတၱိရွိျခင္း၏ မ်က္ႏွာမွလည္း ေရာင္ျခည္ မ်ားျဖာထြက္သည္ထက္ပင္ ပိုမို၍ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္သည္။ တိုက္ပြဲအတြင္း ၾကန္႔ၾကန္႔ ခံလ်က္ ေအာင္ပြဲအထိ ခ်ီတက္သြားရန္အလို႔ငွာ အတိုင္းမသိေသာ အင္အားမ်ားရွိရန္ လိုေပသည္။ ယင္းသို႔ေသာ အင္အားမ်ား လႈပ္ရွားေနသည္ကို ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် မ်က္ေမွာက္ျပဳ ေနရေသာ္လည္း အၿမဲတေစအားျဖင့္ေသာ္ကား ထိုအင္အားတို႔ကို ခင္ဗ်ားအေနႏွင့္အျပည့္ အ၀သတိျပဳမိသည္ မဟုတ္ေပ။ အစစအရာရာကား ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္အတိုင္း ျဖစ္ေပၚေန ၾကသည္ ဟု ထင္ခဲ့သည္။ ယေန႔ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္၊ ေမေဒးေန႔ ဗိုလ္႐ႈသဘင္တြင္ ...အဆိုပါ အင္အားစုိတို႔ကို ခင္ဗ်ားသတိျပဳမိျပန္ေလၿပီ။
၁၉၄၃ ခုႏွစ္၊ ေမေဒးေန႔သည္ ဤဇာတ္ေၾကာင္းကို ေခတၱမွ်၀င္၍ျဖတ္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ျဖစ္သည္ ကား ေကာင္းပင္ေကာင္းေနေသးသည္။ ပြဲလမ္းသဘင္ က်င္းပေသာေန႔မ်ား၀ယ္၊ လူတို႔သည္ အတိတ္မွ အျဖစ္အပ်က္တို႔ကို တမ်ဳိးတဖံု လွီးလႊဲ၍ သတိရတတ္ၾကသည္။ ယေန႔လႊမ္းမိုး ေနေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈသည္လည္း ကၽြန္ေတာ္၏ စျမံဳ႕ျပန္ျခင္းတို႔ကို အေရာင္တမ်ဳိး ခ်ယ္ေကာင္း ခ်ယ္ေပလိမ့္မည္။
ပက္ခ်က္နန္းေတာ္ရွိ “ဘုိင္စကုပ္႐ံု” သည္ကား၊ မည္သည့္ ႐ႈေထာင့္မွၾကည့္ၾကည့္ ရႊင္ျမဴးဘြယ္ရာ အကယ္ပင္ ကင္းမဲ့ေနေသာ ေနရာတေနရာျဖစ္ ေလသည္။ ဤသည္ကား ညႇဥ္းပမ္းရာ အခန္းတြင္းသို႔မ၀င္မီ ေစာင့္ေနရသည့္ အေရွ႕ခန္းျဖစ္သည္။ ထိုေနရာမွေန၍ အျခားသူမ်ား၏ ညီးတြားသံမ်ား၊ တုန္လႈပ္စြာ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားကို ၾကားရသည္။ ခင္ဗ်ားကို ဘာလုပ္ၾကမည္မသိ။ လူတို႔သည္ ဤအခန္းမွ က်န္းမာသန္စြမ္း၊ သြက္လက္စြာ ထြက္ခြာသြား သည္ကို ခင္ဗ်ားေတြ႔ လိုက္ရသည္။ နွစ္နာရီ၊ သံုးနာရီမွ် အစစ္ခံရၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ကား ေပါက္ၿပဲက်ဳိးပဲ့လ်က္ ျပန္လာၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အစစ္ခံရန္ နာမည္ကို ေခၚလုိက္ သည္တြင္ ျပတ္ျပတ္သားသား ထူးလုိက္ေသာအသံကို ၾကားရသည္ တနာရီအၾကာတြင္ နာက်င္ျခင္း၊ အဖ်ားတက္ျခင္းတို႔ျဖင့္ ေဖ်ာ့ေနေသာ အသံသဲ့သဲ့သည္ အသံရွင္၏ ျပန္ထြက္လာျခင္းကို ေက်ညာေလသည္။ ထို႔ထက္ဆိုးေသာ အရာတရပ္ရွိေသးသည္။ လူတို႔သည္ ၿငိမ္သက္ေျဖာင့္မတ္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ၀င္သြား ၾကသည္ကို ေတြ႔လုိက္ရလ်က္၊ ၎တို႔ျပန္လာၾကေသာအခါတြင္ကား ခင္ဗ်ားႏွင့္မ်က္လံုးခ်င္း မဆိုင္ၾက ေတာ့ေပ။ အေပၚထပ္တေနရာ၊ စစ္ေဆးေသာအခန္းတခန္း၀ယ္ ေပ်ာ့သြားေသာအခ်ိန္ ကေလးတခ်ိန္ ယုတ္စြအဆံုး မဆံုးျဖတ္ႏုိင္ေသာ အခုိက္ကေလးတခိုက္၊ ေၾကာက္စိတ္လႊမ္း ခဲ့ေသာ တဒဂၤ၊ သို႔မဟုတ္ ငါတည္းဟူ ေသာ ကိုယ္ကာယကို ကာကြယ္လုိစိတ္ေၾကာင့္ ယေန႔ ျဖစ္ေစ၊ နက္ျဖန္ျဖစ္ေစ၊ ဤေနရာသို႔ လူသစ္မ်ားေရာက္လာၾကေတာ့မည္။ တုန္လႈပ္ဘြယ္ ရာမ်ားကို အစမွ ေန၍ ခံစားၾကရေတာ့မည္။ ထိုလူသစ္မ်ားကား တိုက္ပြဲအတြင္း ရဲေဘာ္ ရဲဘက္တေယာက္က၊ ရန္သူ႔လက္တြင္း ထုိးအပ္ျခင္းကို ခံလုိ္က္ရေသာ သူမ်ားပင္ျဖစ္ေလ သည္။
စိတ္ဓာတ္ အခ်ဳိးခံလုိက္ရေသာသူမ်ားကို ၾကည့္ရျခင္းသည္၊ ကိုယ္ကာယထုေထာင္းႏွိပ္စက္ ျခင္းခံေသာ သူမ်ားအား ျမင္ရျခင္းထက္ ပို၍ဆိုး၀ါးေလ သည္။ အနီးအပါး၌ရစ္၀ဲေနေသာ ေသျခင္းသေဘာတရားျဖင့္ ေဆးေက်ာထားသည့္ မ်က္လံုးမ်ားလည္းရွိ၍၊ ေသရာမွျပန္ထလာ ျခင္းေၾကာင့္ ခါးေနေသာခံစားမႈ လည္းရွိမည္ဟုဆိုက၊ မည္သူသည္ယုိင္သြားခဲ့ၿပီ၊ မည္သူသည္ မိမိ၏၀ိဉာဥ္တေနရာကေလးတြင္ ငါ၏တိုက္ပြဲ၀င္ဘက္ေတာ္သားမ်ားအနက္ အေရးမႀကီးဆံုး ေသာ ေဖာ္ထိုက္လုိက္ရလွ်င္၊ ငါ၏ကိုယ္အတြက္ သက္သာမႈအနည္းငယ္ရေစလိမ့္မည္ဟု စိတ္ကူးမိခဲ့ၿပီ၊ စေသာအေၾကာင္းတို႔ကို ခင္ဗ်ားအားမည္သူက မေျပာဘဲ ႏွင့္ စိတ္တြင္းကသိရွိႏိုင္သည္။ အသဲေၾကာင္လုိက္တဲ့ သတၱ၀ါေတြ။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္တေယာက္ရဲ႕ အသက္ကိုေပးၿပီး ၀ယ္ခဲ့ရတဲ့ေနာက္၊ မင္းတို႔ရဲ႕ဘ၀ဟာ သတီစရာ ရွိပါေတာ့မလား။
ဤသည္ကား “ဘုိင္စကုတ္႐ံု”တြင္ပဌမဆံုးအခ်ိန္ထိုင္ခဲ့စဥ္က ဦးဦးဖ်ားဖ်ားေပၚေပါက္လာေသာ စိတ္ကူးမ်ား ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထုိ စိတ္ကူးမ်ားသည္ ဤေနရာတြင္ ထပ္ခါထပ္ခါေပးလာတတ္သည္။ ထိုေန႔နံနက္တြင္ ေရာက္သြားသည့္အျခားေနရာ တေနရာ ၌ကား ထိုစိတ္ကူးသည္ အကယ္ပင္ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ထိုေနရာကား “ဘုိင္စကုတ္႐ံု” ႏွင့္အနည္းငယ္ကြာျခားသည္။ ထိုေနရာကားသိျမင္မႈတို႔၏ အႂကြယ္၀ဆံုးေရေသာက္ ျမစ္ျဖစ္ လ်က္၊ နံပါတ္ “ေလးရာ” ဟု အမည္တြင္ေလသည္။ကၽြန္ေတာ္သည္ “ဘိုင္စကုတ္႐ံု” ထဲတြင္ ၾကာျမင္စြာထုိင္မေနခဲ့ရ၊ တနာရီသုိ႔မဟုတ္ တနာရီခြဲသာၾကာမည္။ ေနာက္ကၽြန္ေတာ္၏ ေက်ာဘက္မွ ကၽြန္ေတာ္၏အမည္ကို ေခၚသံေပၚလာကာ၊ အရပ္၀တ္အရပ္စားႏွင့္ ခ်က္စကား ေျပာတတ္သူ ပုလိပ္ႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အားဓာတ္ေလွခါးသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြား သည္။ ေလးထပ္ေပၚအထိတက္၍ က်ယ္ျပန္႔ေသာ အခန္းႀကီးတခန္းအတြင္းသို႔ ေခၚသြားၾကသည္။ ထုိအခန္း၏ တံခါးေပၚတြင္ တပ္ဆင္ထားသည့္ ဂဏန္းကား ...၄၀၀ ဟူ၍ျဖစ္ပသည္။
ေရာက္စက သူတို႔၏မ်က္ေစ့ေအာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တေယာက္ထီးတည္းသာ ထုိင္ေနရ သည္။ ေနာက္ဆံုးထရံမွာ သီးသန္႔၍ခ်ထားေသာ ကုလား ထိုင္တလံုးတြင္ ထိုင္ေနရသည္။ ထိုေနယင္းက၊ ယခုျဖစ္ပ်က္ေနေသာ အေတြ႔အၾကံဳကို ယခင္တခါ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရဘူးသည္ဟူ ေသာခံစားမႈျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္႐ႈမိသည္။ ဒီေနရာကုိ ငါေရာက္ခဲ့ဘူးသလား၊ မေရာက္ဘူးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီအခန္းကိုငါသိပါတယ္။ ဤအခန္းကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသည္။ အိပ္မက္ထဲ၌မက္ဘူး သည္။ ဤေနရာအေၾကာင္း ၾကမ္းၾကဳတ္လွေသာ ေခ်ာက္အိပ္မက္ႀကီး မက္ဘူးသည္။ ေခ်ာက္အိပ္မက္ေၾကာင့္ အသြင္အျပင္လည္း ရဲြ႕ေစာင္း၊ အေနအထားလည္း စက္ဆုတ္စရာေကာင္းေနခဲ့သည့္တိုင္ေအာင္ ထုိေနရာကို မမွတ္မိႏိုင္သည့္ အထိကားမ ေရာက္။ ယခုေသာ္ ဤအခန္းသည္ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြျဖစ္ေနသည္။ ေန႔၏ အလင္းေရာင္ႏွင့္ ၾကည္လင္ေသာေရာင္စံုမ်ား သန္းေနၾကသည္။ သံတုိင္မ်ား ခပ္ႀကဲႀကဲတပ္ထားေသာ ျပဴတင္း ေပါက္ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းမ်ား၏အလြန္တြင္၊ တင္း ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း၊ စိမ္းစုိေသာ လဲ့တနာ ႏွင့္ ဟရာ့ဒခ်န္နီ ရဲတိုက္တုိ႔ကို ျမင္ႏုိင္ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အိပ္မက္ထဲတြင္ကား၊ အဆိုပါ အခန္းတြင္ ျပဴတင္း ေပါက္မ်ားမရွိ၊ မႈန္မႈန္သုိးသုိးျဖစ္ေနသည္။ ညစ္ပတ္ေသာ အလင္းေရာင္၀ါ က်င့္က်င့္သာ ပက္ျဖန္းထားသည္။ လူမ်ားသည္လည္း အရိပ္မ်ားႏွင့္ တူေနခဲ့သည္။ ဟုတ္ သည္၊ ဤေနရာတြင္ လူမ်ားရွိခဲ့သည္။ ယခုေသာ္ တခန္းလံုး ဗလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနလ်က္၊ တလံုးေနာက္တလံုး စီ၍ခ်ထားေသာ ခံုတန္းရွည္ေျခာက္လံုး ကား၊ ပန္း၀ါ၀ါ၊ ပန္းျဖဴျဖဴကေလး မ်ားေပါက္ေနသည့္ ျမက္ခင္းကေလးႏွင့္တူေနေလသည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္မူ၊ ခံုတန္းမ်ားမွာ တေယာက္ေဘးတေယာက္ကပ္၍ ထုိင္ေနရေသာ လူမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနခဲ့သည္။ ၎တို႔၏ မ်က္ႏွာမ်ားမွာလည္း ေဖ်ာ့ေရာ့ေနသည္၊ ေသြးမ်ားစြန္းေနသည္။ ထို႔ေနာက္ တံခါးေဘး ထိုတေနရာ၀ယ္ အလုပ္သမား၀တ္စံုအျပာေရာင္ကို ၀တ္ထားေသာ လူတေယာက္။ သူသည္ ေရ ... ေရကို ေတာင့္တယင္းရပ္ေနကာ၊ ေလွ်ာက်လာေသာ ကုလားကာကဲ့သို႔ ေျမ ေပၚသို႔ ျဖည္းညင္းစြာ ေခြက်သြားေလသည္။ဟုတ္သည္။ ဤသို႔ပင္ျဖစ္သည္။ အိပ္မက္ကားမဟုတ္။ ယခုအေၾကာင္းမွန္ကို သိၿပီ။ ထိုရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ အျဖစ္အပ်က္၊ အဖ်ားေသြးမ်ား တက္ေစသည့္ အျဖစ္အပ်က္ကား၊ အကယ္ပင္ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္အဖမ္းခံရ၍ ပဌမဆံုးအႀကိမ္ အစစ္ေဆးခံရေသာ ညက ျဖစ္ေလသည္။ သူတို႔အနားယူလိုေသာ အခ်ိန္၊ သို႔မဟုတ္ အျခားသူမ်ားအား ကိုင္ တြယ္လုိၾကသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ့အား ဤေနရာသို႔ေခၚ၍ ေခၚ၍လာၾကသည္ - သံုးႀကိမ္လား၊ ဆယ္ႀကိမ္လားမသိ၊ သိႏိုင္ပါဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ့တြင္ ဘိနပ္မ်ားမပါ။ အကြက္႐ိုက္ထားေသာ အုပ္ကၽြတ္ၾကမ္းခင္းမ်ားက၊ ပြန္းပဲ့ေန ေသာ ေျခဖ၀ါးမ်ားကို၊ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေအးျမ ေစခဲ့သည္ကို သတိရပါသည္။ ထိုစဥ္အခါက ခံတန္းလ်ားမ်ားမွာ ယြန္ကားစ္ လက္နက္စက္႐ံုမ်ားမွာ အလုပ္သမားတို႔ျဖင့္ျပည့္လွ်ံေနခဲ့သည္။ ဂက္စတာပိုက တညေနခင္းပိုက္ဆြဲရာတြင္ ပါလာသူမ်ားျဖစ္သည္။ အလုပ္သမား အ၀တ္ျပာ ကို ၀တ္ထားသည့္ တံခါးနားမွလူကား ယြန္ကားစ္ စက္႐ံုအတြင္းရွိ စက္႐ုံကလာပ္စည္းမွ ရဲေဘာ္ ဘာရေတာ္ ည္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္အဖမ္းခံရသည့္အေၾကာင္းမွာ သူႏွင့္တနည္းအား ျဖင့္ ဆက္စပ္ေနသည္။ ဤအခ်က္ကိုေရးသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္၏ကိစၥတြင္ တစံုတေယာက္ ၏ သစၥာေဖာက္ျခင္း၊ သူရဲေဘာ္ေၾကာင္ျခင္းတို႔မပါ၀င္၊ သတိလစ္ဟင္းမႈႏွင့္ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွျခင္းတို႔ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရသည္ကို ရွင္းလင္းစြာသိၾကေစ ရန္ျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္ ဘာရေတာ္ည္သည္ မိမိ၏ကလာပ္စည္းႏွင့္ ပါတီေခါင္းေဆာင္မႈအၾကား အဆက္အသြယ္မ်ား ရရန္ ရွာေဖြေနခဲ့သည္။ သူ၏ မိတ္ေဆြျဖစ္သူ ရဲေဘာ္ ယဲလီနက္ က အဆက္အသြယ္ရေအာင္ စီစဥ္ေပးပါမည္ဟု ကတိျပဳလုိက္ေလသည္။ ရဲေဘာ္ ယဲလီနက္သည္ ေရွးဦးပဌမ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တုိင္ပင္သင့္ သည္။ သူႏွင့္ လံုး၀မပတ္သက္ေစပဲ၊ ကိစၥကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္လုပ္သင့္သည္။ ထုိသို႔ျပဳလုပ္ရမည့္အစား လွ်ဳိ႕၀ွက္မႈစည္းကမ္းကို တနည္းအားျဖင့္ ဂ႐ုမမူဘဲ ဖြင့္ဟ ၍ ကတိေပးလုိက္ျခင္းကား အမွားတရပ္ျဖစ္ေလသည္။ ဒုတိယ - ပို၍ ၾကမၼာငင္ေသာ အမွားကား ရဲေဘာ္ဘာရေတာ္ည္သည္ ထုိအေၾကာင္းကို လူတေယာက္အားယံုစား၍ ဖြင့္ေျပာမိျခင္းျဖစ္ သည္။ ထိုသူကား ရန္သူ႔တလွ်ဳိတေယာက္ျဖစ္လ်က္ ဒေဗာယ်တ္ ဟုေခၚသည္။ ရဲေဘာ္ ဘာရေတာ္ည္က၊ ယဲလီနက္၏အမည္ကို ထုိသူ႔အား ဖြင့္ေျပာမိသည့္အတြက္ ယဲလီနက္တို႔၏ အေၾကာင္းသည္ ဂက္စတာပုိထံသို႔ ေရာက္သြားေလသည္။ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာမွ် ေကာင္းမြန္စြာထမ္း ေဆာင္ခဲ့ေသာ တာ၀န္လုပ္ငန္းမ်ားေၾကာင့္ကား ဘာမွ်မျဖစ္ တေနရာတြင္အကူအညီကေလး တခုေပးပါရန္၊ လွ်ဳိ႕၀ွက္မႈစည္းကမ္းမ်ားမွ ေျခလွမ္းကေလးတကြက္မွား၍ နင္းလိုက္မိေသာ ေၾကာင့္ ဤသို႔ျဖစ္သြားရေပမည္။ ကၽြန္ေတာ္လာမည္ဟု ခ်ိန္းထားေသာညတြင္မွ ပက္ခ်က္ နန္းေတာ္မွ ဂက္စတာပိုမ်ားက၊ ယဲလီနက္တို႔လင္မယားအား ဖမ္းဆီး ရန္ဆံုးျဖတ္ၾကျခင္း၊ ဤမွ်ေလာက္ အင္တုိက္အားတိုက္ တပ္ခ်ီလာျခင္းတို႔ကား၊ ထန္းသီးေႂကြခိုက္ က်ီးနင္းခိုက္မွ် သာ ျဖစ္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ အစီအစဥ္အတုိင္း ဆိုလွ်င္ ယဲလီနက္တို႔အား ေနာက္တေန႔မွ ဖမ္းဆီးၾကရမည္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယြန္ကားစ္မ်ားအတြင္းရွိ ကလာပ္စည္းကိုေအာင္ျမင္စြာ ေျမလွန္လိုက္မိၾကသျဖင့္၊ ေသြးတႂကြႂကြျဖစ္ေနၾကကာ၊ ယဲလီနင္တို႔ထံမေတာ္တဆ “ေလေကာင္း ေလသန္႔ရွာရန္” ထြက္လာၾကသည္ဟူ၍ပင္ဆုိႏိုင္သည္။ပုလိပ္မ်ား၀င္လာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အံ့အားသင့္သြားခဲ့သည္မွာ သူတို႔အေနႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အားေတြ႔ရေသာေၾကာင့္ အံ့အားသင့္သြားထက္မပိုပါေပ။ သူတို႔ကား မည္သူ႔ကိုဖမ္းေၾကာင္း ပင္မသိ။ စင္စစ္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မည္သူျဖစ္သည္ကို ေနာင္တြင္လည္း သိႏိုင္စရာအေၾကာင္းမရွိ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တခ်ိန္တည္း ...သို႔ေသာ္လည္း အခန္းနံပါတ္ေလးရာမွ၊ ပထမစိတ္ကူးမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ေနေသာ ဤအခ်က္ဆီသို႔ ေနာက္အေတာ္ကေလးၾကာေတာ့မွ ဆိုက္ေရာက္ လာပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ကၽြန္ေတာ္ကား တေယာက္ထီးတည္းလည္းမဟုတ္ေတာ့။ ခံုတန္း ရွည္မ်ားေပၚတြင္သာမက၊ အခန္းပတ္လည္ရွိ နံရံမ်ားတြင္ လည္း လူမ်ားျပည့္ေနသည္။ နာရီမ်ားေရြ႕လ်ားသြားတုိင္း အံ့ၾသဖြယ္ရာအခ်က္အလက္မ်ားလည္း တုိး၍တိုး၍လာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ထူးျခားေသာအံ့အားသင့္စရာမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရ သည္။ နားလည္ႏိုင္လြန္းေလာက္ေအာင္ ဆိုး၀ါးေသာ အံအားသင့္စရာမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။
ပထမဦးစြာ ၾကံဳေတြ႔ရေသာ အံ့အားသင့္ဖြယ္ရာ အျဖစ္အပ်က္ကား အထက္ပါႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စား အနက္ မည္သည့္အမ်ဳိးအစားသုိ႔မွ အၾကံဳးမ၀င္ပါ။ လူ႕ စိတ္ကို ၾကည္ႏူးေစေသာ အေသးအဖြဲ ကိစၥကေလးတရပ္မွ်သာျဖစ္လ်က္ မည္သူ႔အတြက္မွ် အေရးႀကီးေသာ ကိစၥမဟုတ္ပါေပ။
ကၽြန္ေတာ့္အနီးတြင္ ဂက္စတာပိုတေယာက္ ရပ္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အား ဖမ္းဆီးစက ကၽြန္ေတာ္၏အိတ္မ်ားကို လွန္ေလွာရွာေဖြျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္ မိပါသည္။ ယခုသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ေစာင့္ၾကည့္ေနရာမွ ေသာက္လက္စ စီးကရက္တလိပ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ထံ ပစ္ေပးလုိက္ပါသည္။
ရက္သတၱသံုးပတ္အတြင္း ပထမစီးကရက္ ... ကမၻာေျမေပၚသို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ျပန္ေရာက္ လာသူအတြက္ ပထမစီးကရက္ ... ေကာက္ယူလုိက္ရမ လား၊ ဒါမွမဟုတ္ စီးကရက္တလိပ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို၀ယ္လုိ႔ရၿပီးဆိုၿပီး ယူဆမွာလား။ သုိ႔ရာတြင္ စီးကရက္ႏွင့္အတူပါလာသည့္ သူ၏ အၾကံတြင္ ဤသေဘာမ်ဳိးကို လံုး၀မေတြ႔ရ။ သူကား မည္သူ႔ကိုမွ် ၀ယ္ယူလုိပံုမေပၚေခ်။ သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္ကား စီးကရက္တလိပ္လံုးကုန္သည္အထိ မေသာက္ႏိုင္၊ ေမြးကာစ ကေလးမ်ားကား စီးကရက္ အေသာက္ၾကဴးသူမ်ား မဟုတ္ေပ။ ဒုတိယအံအားသင့္စရာ ကိစၥကား ဤသို႔တည္း။ လူေလးေယာက္သည္ တေယာက္ေနာက္ တေယာက္စီတန္းလ်က္၀င္ လာၾကကာ ေစာင့္ၾကပ္ေနၾက ေသာ အရပ္၀တ္အရပ္စားပုလိပ္မ်ားကိုသာမက ကၽြန္ေတာ့္ကိုပါ ခ်က္စကားျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ၎ေနာက္စားပြဲမ်ားတြင္ ထုိင္၊ စာရြက္ဖိုင္တြဲမ်ားဖြင့္၊ စီးက ရက္မ်ားေသာက္၊ ႐ံုးအလုပ္သမားမ်ားကဲ့သို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္မွ တကယ့္ကိုလြတ္လြတ္ လပ္လပ္ႀကီး ျပဳမူၾကသည္။ ဟာ ... ဒီလူေတြကို ငါအသိသားပဲ၊ အနည္းဆံုး သံုးေယာက္ကို ျဖင့္ သိပါတယ္။ ဂက္စတာပို ဘက္ေတာ္သားေတြေတာ့ ျဖစ္မသြားႏိုင္ပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ရန္သူေတြမ်ား ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလား။ သူတို႔လုိလူေတြ ေတာင္ ဒီလုိျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလား။ ၾကည့္စမ္းပါလား ဟုိလူဟာ ၇ ... ပါ။ တခါတုန္းက ပါတီနဲ႔အလုပ္သမားသမဂၢအတြင္းေရးမွဴး။ လူက အ႐ုိင္းလုိလို၊ ဒါေပမယ့္ သစၥာ ရွိတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီဘက္က အန္ကာဗိေကာဗား၊ ခါတိုင္းလုိပဲ ကိုယ္က ခပ္ေတာင့္ေတာင့္လွတုန္း၊ ပတုန္း၊ ဆံပင္ကေတာ့ လံုးလံုးျဖဴေနၿပီ။ ခိုင္ခုိင္ၿမဲၿမဲနဲ႔ တုိက္ပြဲထဲေခါင္းမာမာနဲ႔၀င္ခဲ့တဲ့ မိန္းမတေယာက္ မဟုတ္ေသး ပါဘူး၊ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဗားရွက္၊ ေျမာက္ပိုင္း ေဘာဟီးမီးယား၊ မီးေသြးတြင္း ေတြက ပန္းရံသမားတေယာက္၊ ခ႐ိုင္ပါတီအတြင္းေရးမွဴးလဲ လုပ္ခဲ့ေသးတယ္။ သူ႔ကိုဘယ္နဲ႔ လုပ္ၿပီး မသိဘဲေနႏိုင္ပါ့မလဲ။ သူနဲ႔ငါနဲ႔ တူတူတြဲၿပီး ခါးက်ဳိး မတတ္ အလုပ္လုပ္ယင္း၊ ေျမာက္ပိုင္းေဒသ တုိက္ပြဲေတြကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာဘာလာ လုပ္ေနၾကတာလဲ၊ ဘာေတြလုပ္ေနၾကသလဲ။
ဘာေတြလုပ္ေနၾကသလဲ။ - ဂက္စတာပိုမ်ားသည္ နံပါတ္ေလးရာ၌ အက်ဥ္းသမားမ်ားအား ဘာသာျပန္အလုပ္ စသည္တုိ႔ကို လုပ္ခိုင္းၾကသည္။ အက်ဥ္းသမားမ်ား ကလည္း ထိုအခြင့္အေရးကိုသံုး၍ ရန္သူဆန္႔က်င္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ၾကသည္။ နံပါတ္ေလးရာတြင္ ပုလိပ္အခ်ဳိ႕တို႔ကိုပင္ စည္း႐ံုးထားႏိုင္သျဖင့္ အခ်ဳိ႕ေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ကြန္ျမဴနစ္အက်ဥ္း သမားမ်ားကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားရာအခန္းႏွင့္ မတူေတာဘဲ၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား၏ ဌာနခ်ဳပ္သဖြယ္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ထိုေမးခြန္းမ်ားအတြက္ အေျဖရွာ၍ မရေသးမီပင္၊ အျခားသူမ်ားတစုတေ၀းႀကီး ေပါက္လာၾကသည္။ မီးရက္အျပင္၊ ယဲနီလက္တို႔ လင္မယားႏွင့္ ဖရီးဒ္တို႔လင္မယားကိုလည္း ေခၚသြင္းလာၾကသည္ ဟုတ္သည္။ ဤသည္ကိုကား ကၽြန္ေတာ္ သိသည္။ ဤသူမ်ားကား ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ အဖမ္းခံရသည္။ သို႔ေသာ္ ပညာတတ္မ်ား အၾကား အလုပ္လုပ္ရန္ မီးရက္အား အကူအညီေပးခဲ့ေသာ အႏုပညာသမုိင္းဆရာ ပါဗ္လ္ ကေရာပါးခ်က္တေယာက္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ပါလာရ သနည္း။ သူ႔အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မီးရက္မွတပါး အျခားဘယ္သူမွ် မသိၾက။ ၎ျပင္ မ်က္ႏွာတခုလံုး ကြဲၿပဲေနေသာ အရပ္ရွည္ရွည္ လူငယ္တေယာက္က၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခ်င္းခ်င္း မသိဟန္ေဆာင္ေနဟူ၍ ကၽြန္ေတာ့္အား အဘယ့္ေၾကာင့္ လက္ဟန္ေျခဟန္ျပေနသနည္း။ အမွန္စင္စစ္ သူ႔အား ကၽြန္ေတာ္မသိ။ ေနစမ္း ... ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္။ ရွတစ္ခ္လား။ ေဒါက္တာရွတစ္ခ္။ ဇဒိညက္ပါလား။ ဘုရား ... ဘုရား ... ဒါဆိုယင္ ဆရာ၀န္ေတြရဲ႕ အုပ္စုပါလား။ ဒီအုပ္အေၾကာင္းကိုေကာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မီးရက္ကလြဲယင္ ဘယ္သူသိလုိ႔လဲ။ အက်ဥ္းခန္းထဲကို လာၿပီး စစ္ၾကတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်က္ပညာတ္ေတြအေၾကာင္း ဘာျဖစ္လို႔ေမးခဲ့တာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပညာတတ္ေတြရဲ႕လုပ္ငန္းကို ဘယ္လုိဆက္သြယ္မိၾကသလဲ။ ဒီကိစၥကိုေကာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မီးရက္ကလြဲယင္ ဘယ္သူသိလုိ႔လဲ။ အေျဖေပးရန္ကားမခက္၊ သို႔ေသာ္ ထုိအေျဖ ကား ၾကမ္းတမ္းလွသည္ ရက္စက္လွသည္။ မီးရက္ကား ေယာင္းမျမင္းစီး၍ ထြက္ခဲ့ေလၿပီ။ ဖြင့္၍ေျပာ ခဲ့ၿပီ။ အကုန္လံုးကို ဖြင့္၍မေျပတန္ရာဟု ေခတၱခဏမွ်ေျမႇာ္လင့္ေနခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အေပၚထပ္သို႔ အျခားအက်ဥ္းသမားမ်ားကို ထပ္မံေခၚေဆာင္လာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရေသာ သူမ်ားကား ...ဗလာဂ်ီေလာ့ဗ္၊ ဗန္ခ်ဴးရား၊ ပါေမာကၡ ဖဲလဘာႏွင့္ ၎၏သား။ မမွတ္မိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႐ုပ္ေျပာင္းထားသည့္ ဘက္ဒရစ္၊ ဗားစလာဗက္။ ေဘာဇဲနာ၊ ပူလပါေနာဗား။ ယင္းဒရစ္အဲလ္ဘလ္။ ပန္းပုဆရာ ဒေဗာယ်တ္ - ခ်က္ပညာ တတ္မ်ား၏ အမ်ဳိးသားေတာ္လွန္ေရးေကာ္မတီကိုဖြဲ႔ခဲ့ၾသူ သို႔မဟုတ္ ထုိအဖြဲ႔တြင္ ပါ၀င္ ၾကမည့္သူ အားလံုးကား ဤေနရာသို႔ ေရာက္လာၾကၿပီ။ ပညာတတ္မ်ားအၾကား လုပ္ငန္းဟူသ၍ကို မီးရက္သည္အလံုးစံု ဖြင့္ေျပာလုိက္ေလၿပီတကား။ပက္ခ်က္နန္းေတာ္သို႔ ေရာက္ခါစေန႔မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကား သက္ေတာင့္သက္သာမေနခဲ့ရ။ သို႔ေသာ္ ယခုကဲ့သို႔ ျမင္လုိက္ရျခင္းသည္ကား ဤေနရာတြင္ခံခဲ့ရေသာ ဒဏ္ခ်က္မ်ားအနက္၊ အျပင္းထန္ဆံုးေသာ ဒဏ္ခ်က္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ေသေဘးကိုျမင္ခဲ့သည္၊ သစၥာေဖာက္မႈကိုကား မေျမႇာ္ လင့္ခဲ့။ မည္မွ်ပင္ ငဲ့ငဲ့ညႇာညႇာဆန္းစစ္ေစကာမူ သက္သာေစသည့္ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေန မ်ားကို မည္မွ်ပင္ထည့္တြက္ေစကာမူ၊ မီးရက္အေနႏွင့္ ေဖာ္မထုတ္ပဲ ထိန္ ၀ွက္ထားခဲ့ေသာ အခ်က္မ်ားကို မည္မွ်ပင္ျပန္လည္ေတြးေတာေစကာမူ သစၥာေဖာက္ျခင္းတည္းဟူေသာ စကား မွလြဲ၍ အျခားစကားအသံုးအႏႈန္းကို ရွာမေတြ႔ခဲ့ပါ။ ယိမ္းယိုင္မႈကေလးတခ်က္မွ်သာမဟုတ္၊ ႏုနယ္ေပ်ာ့ေရာ့မႈမဟုတ္၊ ေသလုအညႇဥ္းခံရသျဖင့္ ဂေယာင္ဂတန္း သက္သာမႈရွာေဖြမိေသာ သူ၏ၿပိဳဆင္းမႈမဟုတ္။ သူ႔အား ခြင့္လႊတ္ႏိုင္စရာ အကြက္ကေလးတကြက္မွ်မရွိ။ ေရာက္ ေရာက္ခ်င္း ပထမညကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္နာမည္မည္သို႔သိသြားၾကသည္ကို ယခုနားလည္ ပါၿပီ။ အာညိခ်္ကာ၊ ယီရားစေကာဗား ဤေနရာသို႔ အဘယ္ေၾကာင့္ ေရာက္လာသည္ကုိ ယခုနားလည္ပါၿပီ။ သူ၏အိမ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မီးရက္ႏွင့္အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါေတြ႔ဆံုခဲ့ဘူး သည္။ ကေရာပါးခ်က္ႏွင့္ ေဒါက္တာ ရွတစ္ခ္ တို႔ အဘယ့္ေၾကာင့္ဤသို႔ေရာက္လာၾကရသည္ ကိုလည္း ယခုသေဘာေပါက္ပါၿပီ။ ေနာက္ကၽြန္ေတာ္သည္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ်လိုလုိ နံပါတ္ေလး ရာသို႔သြားရသည္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ်လိုလိုပင္ အေသးစိတ္အခ်က္အလက္တို႔ကို ထပ္မံသိရွိလာ ရသည္။ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာလည္း ေကာင္းသည္။ တုန္လႈပ္ဘြယ္လည္းေကာင္းသည္။ ၾကည့္စမ္း ... အရင္တုန္းက သိပ္ၿပီးသတၱိေကာင္းခဲ့တဲ့လူတေယာက္။ စပိန္ျပည္စစ္မ်က္ႏွာတြင္ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့စဥ္ကက်ည္ဆံမ်ားကို မရြံ႕မေၾကာက္ခဲ့ေသာသူ။ ျပင္သစ္ျပည္အက်ဥ္းစခန္းမွၾကမ္း ၾကဳတ္လွေသာ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားေအာက္ ဒူးမေထာက္ခဲ့သူတေယာက္။ ယခုဂက္စတာပို၏ လက္တြင္းမွ ႀကိမ္လံုးကိုျမင္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ မ်က္ႏွာတြင္ေသြးမ်ားဆုတ္ယုတ္သြားကာ၊ မိမိ၏ သြားတေခ်ာင္း မက်ဳိးေအာင္ ေဖာ္ေကာင္လုပ္ခဲ့ေလၿပီ။ အ႐ိုက္အပုတ္ကေလး အနည္း ငယ္ခံရသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ပ်က္ပ်ယ္သြားႏိုင္ေသာ သူ၏သတၱိအား စေကာေလက္ပင္ ေစာက္မနက္သည္တကား။ သူ၏ယံုၾကည္မႈသည္လည္း ဤသို႔အေပၚယံေၾကာမ်ဳိးျဖစ္ေလ သည္။ ယံုၾကည္ခ်က္ခ်င္းတူေသာ ရဲေဘာ္မ်ား၏အလယ္၊ လူအုပ္ႀကီး အတြင္း၌ကား ၾကံ့ခိုင္ ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ယခုအေဖာ္ကင္း၍ တေယာက္တည္းျဖစ္သြားကာ၊ ထိုးႏွက္လ်က္ရွိေသာ ရန္သူမ်ားက ၀ုိင္းလုိက္သည္ႏွင့္ ရွိသမွ်အား အင္တို႔လည္း ကုန္ခန္းသြားေလသည္။ တကိုယ္ ေကာင္းကိစၥမ်ားကို စ၍ေတြးလိုက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္အစစအရာရာကို ဆံုး႐ႈံးသြားေလ သည္။ ကိုယ့္အသား မနာေစရန္ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္မ်ားကို ယဇ္ပူေဇာ္လုိက္သည္။ သူရဲေဘာေၾကာင္စိတ္ ၀င္လာကာ၊ ေၾကာက္စိတ္ႏွင့္သစၥာေဖာက္ခဲ့ေလသည္။ သူႏွင့္အတူ မိသြားေသာ လွ်ဳိ႕၀ွက္ေရးစာလံုးမ်ား၏ အဓိပၸာယ္ကိုရွင္းျပမည့္အစား အေသခံရသည္ဟု ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္နားမခ် လွ်ဳိ႕၀ွက္ေသာ စာဖတ္ နည္းကုိဖြင့္ထုတ္လိုက္သည္။ လွ်ဳိ႕၀ွက္ေသာ အိမ္တအိမ္ကုိ ေဖာ္ျပလိုက္သည္။ ရွတစ္ခ္ႏွင့္ခ်ိန္း၍ ထိုေနရာသို႔ ဂက္စတာပိုစံုေထာက္မ်ားကို ေခၚသြားကာ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆုိင္ေပးလုိက္သည္။ ဗားစကာဗက္ႏွင့္ ကေရာပါ့ခ္တို႔ကိုေတြ႔ရန္ ရန္သူမ်ားအား ဒေဗာယ်တ္ို႔၏အိမ္သို႔ လႊတ္လိုက္သည္။ အာညိခ်္ကာကို ထိုးအပ္လုိက္သည္။ ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲႏွင့္ သတၱိေကာင္းလွေသာ လီဒါ၊ သူ႔အား ခ်စ္ခဲ့ရွာသည့္ ကေလးမေလးလီဒါကိုပင္ ထိုးအပ္လုိက္ေလသည္။ အနည္းငယ္မွ် အ႐ိုက္အႏွက္ခံရလွ်င္ပင္ သိသမွ်အနက္တ၀က္ကို ဖြင့္ေျပာလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေသၿပီဟု ယံုၾကည္သြားေသာအခါ၀ယ္၊ ေျဖရွင္းမည့္လူမရွိ ေတာ့ၿပီဟု သေဘာပိုက္ကာ၊ က်န္သမွ် အခ်က္အလက္အလံုးစံုကို ေဖာ္ထုတ္လိုက္ေလသ တည္း။
ဤသို႔ ျပဳလုပ္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့အေပၚအႏၱရာယ္မေရာက္ေစခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကား ဂက္စတာပိုလက္တြင္းသို႔ ေရာက္ၿပီးသားျဖစ္သည္ - ထုိ႔ ထက္ပို၍ ဆိုးစရာအေၾကာင္းမရွိ။ အႏၱရာယ္မေရာက္ေစသည္သာမက အက်ဳိးပင္တမ်ဳိးရွိေနေသးသည္။ သူ၏ ေျဖာင့္ခ်က္မ်ား ကား အမႈတခုလံုးတြင္ သက္ေသခံ အေထာက္အထားမ်ားအျဖစ္ အေကာင္အထည္အေပၚဆံုး လည္း ျဖစ္လာသည္။ ထုိအခ်က္အလက္မ်ားသည္ သံႀကိဳး၏ အစြန္းအစမ်ားႏွင့္လည္း တူေလသည္။ သင္းတို႔သိလုိက္ေသာ အျခားကြင္းဆက္အားလံုးတို႔ကား ကၽြန္ေတာ္၏ လက္တြင္း၌သာ ရွိေနခဲ့ေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မာရွယ္ေလ ေက်ညာၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ပင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အသက္ႏွင့္ခႏၶာၿမဲေနခဲ့ရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သာမက ကၽြန္ေတာ္တို႔လူစုမွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အသက္ရွင္၍က်န္ရစ္ၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ မီးရက္ကသာ ကိုယ့္ တာ၀န္ကိုေက်ႁပြန္ခဲ့လွ်င္ ဤေနရာတြင္ ဤသို႔ေသာ္လူစုဟူ၍ပင္ ေပၚေပါက္လာရန္အေၾကာင္း မရွိ။ သူေရာကၽြန္ေတာ္ပါ အသက္ေပ်ာက္ခဲ့သည္မွာ ၾကာလွေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ အျခားသူမ်ား ကား ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်ဆံုးၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ပင္ ဆက္လက္ေနထိုင္ယင္း လုပ္စရာအလုပ္ မ်ားကိုလည္း ဆက္လက္လုပ္ကိုင္သြားၾကမည္ ျဖစ္ေလသည္။ လူေၾကာက္ဟူသည္ကား မိမိ၏အသက္တေခ်ာင္းကိုသာ ဆံုး႐ႈံးသည္မဟုတ္။ အစစအရာရာ အဘက္ဘက္တြင္ ဆံုး႐ႈံး ေလသည္။ ဂုဏ္သတင္း ေျပာင္၀င္းေသာ တပ္မေတာ္ႀကီးမွ ထြက္ေျပးရာတြင္ အညစ္ပတ္ ဆံုးေသာ ရန္သူ၏ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ျခင္းကိုလည္း ခံယူရေလသည္။ အသက္ရွင္ေနေသးသည္ဆိုဦး ေတာ့ လူ႔ေလာကတြင္ မေနႏိုင္ေတာ့။ မိမိကိုယ္ကိုယ္ အစုအေ၀းအတြင္းမွ မိမိဖာသာ ထုတ္ပစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဤသို႔ျဖစ္ရေလသည္။ ေနာင္ေသာ္ မီးရက္သည္ သူ၏ေနပံုထိုင္ပံုကို ျပဳျပင္ရန္အနည္းအပါး ႀကိဳးစားေသးသည္။ သို႔ေသာ္သူ႔အား ဘယ္ေတာ့မွ်ျပန္၍ လက္မခံၾကေတာ့။ ဤသို႔ေသာဘ၀မ်ဳိးကား အျခားေနရာ မ်ားတြင္ပင္ ဆိုး၀ါးလွသည္။ ေထာင္ ထဲ၌ကားပို၍ပင္ဆိုး၀ါးေနေပသည္။
..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .....
အက်ဥ္းသမားႏွင့္အေဖာ္မဲ့ျခင္း - ဤအမွတ္သညာႏွစ္ရပ္တို႔ကို လူတို႔သည္တြဲ၍စဥ္းစား ေလ့ရွိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိအယူအဆကား မဟာအမွားေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္ေလသည္။ အက်ဥ္း သမားသည္ အေပါင္းအေဖာ္ကင္းမဲ့ေနသည္မဟုတ္။ ေထာင္သည္ ႀကီးမားေသာ အစုအေပါင္း ႀကီးျဖစ္သည္။ ၾကပ္တည္းစြာ တိုက္ပိတ္ျခင္းခံရေစဦးေတာ့၊ မိမိကိုယ္တိုင္က ဂိုဏ္းခြဲမထြက္ သမွ် ကာလပတ္လံုး၊ မည္သူတဦးတေယာက္မွ် ထုိအစုအေ၀း၏ အျပင္သို႔ ပဲ့ထြက္မသြားႏိုင္ ေပ။ အဖိႏွိပ္ခံရသူတို႔၏ ေသြးေသာက္စိတ္ဓာတ္သည္ ဤေနရာတြင္ ဖိႏွိပ္ျခင္းဒဏ္ကို ခံရ သည္။ ယင္းဖိႏွိပ္ျခင္းသည္ပင္ ထိုစိတ္ဓာတ္ကို အနယ္ထိုင္ေစသည္၊ ခိုင္ၿမဲေစသည္၊ ထက္ သန္လာေစသည္။ ထရံမ်ားတြင္ အသက္ရွိသည္။ ထရံမ်ားသည္ စကားလည္း ေျပာသည္၊ အခ်က္ေပးခ်က္မ်ားကိုလည္း ျပန္ၾကားသည္။ ဤထရံမ်ားကို ေသြးေသာက္စိတ္ဓာတ္က ေဖာက္ထြင္းဆက္သြယ္ထားသည္။ ဤစိတ္ဓာတ္သည္ စႀကၤ ံတေလွ်ာက္ရွိ အက်ဥ္းခန္းအား လံုးတုိ႔ကို ေထြးပိုက္ထားသည္။ ဤအက်ဥ္းခန္းမ်ားကား ဒုကၡမ်ားကို ညီတူညီမွ်ခံစားၾကရ သည္။ ရစရာရွိသမွ်ကိုလည္း ထပ္တူဆင္တူရရွိၾကသည္။ စႀကၤ ံအတြင္းရွိ အက်ဥ္းခန္းတခန္း ႏွင့္ ဆက္ဆံရေသာ ေထာင္ဘာယာမ်ားသည္ ထုိစႀကၤ ံအတြင္းရွိ အျခားအက်ဥ္းခန္းမ်ားႏွင့္ လည္း ဆက္ဆံရသည္။ ထုိ႔ျပင္ စႀကၤ ံအလိုက္ အျပင္ဘက္တြင္ စုေ၀းကာ၊ က်န္းမာေရးေလ့ က်င့္ခန္းမ်ားကို နာရီ၀က္မွ် ျပဳလုပ္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ စကားလံုးကေလးတလံုးျဖစ္ေစ၊ သို႔မဟုတ္ အမူအရာကေလးတခုျဖစ္ေစ အသံုးျပဳ လ်က္ သတင္းေပးလို ေပးႏိုင္သည္။ လူတေယာက္၏အသက္ကို ကယ္ေကာင္း ကယ္ႏိုင္သည္။ ထိုမွ်သာမကေသး အစစ္ခံရာသို႔ အတူယွဥ္တြဲ၍ခရီးသြားရျခင္း “ဘုိင္စကုပ္႐ံု” တြင္ အတူယွဥ္၍ ျပန္လာရျခင္းစသည္တို႔ျဖင့္ ဆက္စပ္ေနေသာအခါ၀ယ္ ဆိုခဲ့ေသာေသြးေသာက္စိတ္ဓာတ္သည္ တေထာင္လံုးကို စုစည္း ထားေလသည္။ စကားလံုးနည္းေသာ္လည္း အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ား ႀကီးစြာျပဳတတ္သည့္ ေသြး ေသာက္စိတ္ဓာတ္ျဖစ္ေလသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လက္လက္ခ်င္း တခ်က္ကေလးမွ် ညႇစ္လိုက္ျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ စီးကရက္တလိပ္ကို တိတ္တဆိတ္လွမ္းလိုက္ျခင္းသည္ပင္ ခင္ဗ်ား အားသြတ္သြင္းထားေသာ ေလွာင္အိမ္ကို ခ်ဳိးေဖာက္ပစ္လုိက္သည္။ ခင္ဗ်ားဒူးေထာက္သြား ေလာက္ေအာင္ ဖိစီးေနသည့္ အေဖာ္မဲ့စိတ္ဓာတ္မွ ခင္ဗ်ားအားလြတ္ေျမာက္သြားေစသည္။ အက်ဥ္းခန္းမ်ားတြင္ လက္မ်ားရွိၾကသည္။ အစစ္ခံရာမွ နာက်င္တုန္ရီစြာျပန္၍အလာ ေခြက်မ သြားေအာင္ ေဖးေပးေနၾကသည့္ လက္မ်ားကို ခံစားထိေတြ႔ရသည္။ ရန္သူက ခင္ဗ်ားအစာ ျပတ္၍ ငတ္ေသေအာင္ တြန္းေနစဥ္ ထိုလက္မ်ားက ခြန္႔ေကၽြးေသာ အစားအစာမ်ားကို စားေသာက္ရသည္။ အက်ဥ္းခန္းမ်ားတြင္ မ်က္လံုးမ်ားရွိၾကသည္။ ေသဒဏ္အေပးခံရာသို႔ အသြား ထိုမ်က္လံုးမ်ားက ခင္ဗ်ားအား၀ိုင္း၍ၾကည့္ၾကသည္။ ထိုအခါမ်ဳိးတြင္ ေျခလွမ္းေျဖာင့္ ေျဖာင့္လွမ္း၍ ထြက္သြားရန္လုိသည္ကို ခင္ဗ်ားသိသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ခင္ဗ်ား သည္သူတို႔ႏွင့္ ညီအကိုေတာ္သည္။ သူတို႔စိတ္ဓာတ္ေျပာ့သြားေအာင္ ေျခလွမ္းတလွမ္းမွ်ပင္ တြန္႔မျပစေကာင္း ေပ။ ဤသည္ကား ေသြးေပါက္ေပါက္ယိုစီးေနေသာ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း အႏိုင္မခံသည့္ စိတ္ဓာတ္က စုစည္းထားသည္။ ဤစိတ္ဓာတ္၏ အကူ အညီကိုသာမရပါက ခင္ဗ်ားသည္ မိမိကံၾကမၼာ၏ ဆယ္ပံုတပံုကိုပင္ ခံႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္။ ခင္ဗ်ားသာမက၊ မည္သူတဦးတေယာက္မွ်လည္း ခံႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ဤဇာတ္ေၾကာင္း ကို ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆက္၍ ေျပာႏိုင္မည္ဆိုပါက (ဘယ္ေန႔ေသမယ္ ဘယ္ႏွစ္နာရီေသမယ္ ဆိုတာကိုမွ မေျပာႏိုင္ၾကဘဲဟာ) ဤ အခန္း၏ ေခါင္းစဥ္တြင္ေရးထားေသာ “နံပါတ္ေလးရာ” ဟူေသာ ဂဏန္းအမွတ္အသားသည္ မၾကာခဏေပၚေပါက္လာေပလိမ့္မည္။ အစ ပထမတြင္ “နံပါတ္ ေလးရာ” ကိုအခန္းတခန္းအျဖစ္ သိနားလည္ခဲ့သည္။ ထိုအခန္းထဲတြင္ေနခဲ့ရေသာ ပထမနာရီမ်ား၊ ထိုအခန္းထဲတြင္ ေပၚေပါက္လာခဲ့ေသာ ပထမအယူအဆမ်ား၊ ဤသည္တို႔ ကား စိတ္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာတကြက္မွ်မရွိခဲ့။ သို႔ေသာ္ “နံပါတ္ေလးရာ” ကား အခန္းတခန္း မဟုတ္ အစုအေပါင္းတရပ္ ျဖစ္ေလသည္။ ရႊင္လန္းေသာ အစုအေ၀းတခု၊ ရဲရဲေတာက္ေသာ အစုအေပါင္းတရပ္ျဖစ္ေလသည္။
၁၉၄၀ ခုႏွစ္အတြင္း ကန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးဌာန၏ လုပ္ငန္းမ်ားက်ယ္ပ်ံ႕လာေသာအခါတြင္ “နံပါတ္ေလးရာ” ေပၚေပါက္လာရေလသည္။ “နံပါတ္ ေလးရာ” မွာ “ဘုိင္စကုတ္႐ံု” ဟူေသာ အိမ္တြင္းေထာင္၏ ဌာနခြဲျဖစ္သည္။ အစစ္ခံရမည့္လူမ်ား ကိုယ့္အလွည့္ကို ေစာင့္ရာအခန္းခြဲ။ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားအတြက္ သီးသန္႔ထားေသာေနရာျဖစ္သည္။ ေမးစရာအခ်က္တခ်က္ေပၚလာ တိုင္း ေအာက္ဆံုးအထပ္မွ ေလးထပ္ေပၚအထိေခၚ၍ ေခၚ၍မေနရန္၊ အမႈစစ္ေဆးသူ ဂက္စတာပို အရာရွိမ်ား၏ လက္လွမ္းမီရာတြင္ အၿမဲမျပတ္ရွိေၾကရန္ ျပဳလုပ္ထားေသာ အခန္း တခန္းျဖစ္ေလသည္။ ထိုသို႔ ထြင္လိုက္သျဖင့္ သူတို႔အဖို႔ အလုပ္သက္သာေစ မည္ဟု တြက္ဆ ၾကေလသည္။
သို႔ေသာ္ အက်ဥ္းသမားႏွစ္ေယာက္ကိုတြဲထား အထူးသျဖင့္ကြန္ျမဴနစ္အက်ဥ္းသမား ႏွစ္ ေယာက္ကိုတြဲထားလုိက္လွ်င္ ငါးမိနစ္အတြင္းရန္သူ၏ အၾကံအစည္ဟူသမွ်ကို ေႏွာင့္ယွက္ ဖ်က္ဆီးေနေသာ အစုအေပါင္းတရပ္ ထုိေနရာ၌ ေပၚေပါက္လာေတာ့သည္။ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္သို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္ကား “နံပါတ္ ေလးရာ” ကို “ကြန္ျမဴနစ္ဗဟုိ” ဟူေသာ အမည္ျဖင့္သာ ေခၚေ၀ၚၾကေတာ့သည္။ ဤေနရာတြင္ အေျပာင္းအလဲကား မ်ားျပားလွသည္။ ခံုတန္းလ်ားမ်ား ေပၚတြင္ ေယာက်္ား မိန္းမရဲေဘာ္ေပါင္း ရာလိုက္ေထာင္လိုက္ခ်ီ၍ တေယာက္ေနရာ တေယာက္ယူၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်က္တခ်က္ကားမေျပာင္း။ အေရးေတာ္ပံုကို သစၥာ ေစာင့္လ်က္၊ အဆံုးသတ္၌ ေအာင္ပြဲခံရမည္ဟု ယံုၾကည္ေနေသာ အစုအေပါင္း၀ိဉာဥ္ကား ေျပာင္းမသြားေပ။
“နံပါတ္ေလးရာ” ဤသည္ကား အေ၀းသို႔ ေဖာက္ထြင္း၀င္ေရာက္ထားေသာ ကတုတ္ရင္တား ျဖစ္သည္။ အဘက္ဘက္မွလည္း ရန္သူမ်ား၀ိုင္းထား သည္။ သဲသဲမဲမဲပစ္ခတ္ျခင္းကိုလည္း အလူးအလဲခံေနရသည္။ သို႔ေသာ္ လက္နက္ခ်ရမည္ဟု ေခတၱခဏေလးပင္မေတြးေတာခဲ့ေပ။ ဤကတုတ္ရင္တား၏ အထက္တြင္နီရဲေသာ အလံသည္ တေ၀့ေ၀့လြင့္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနေသာ တမ်ဳိးသားလံုး၏ ယိုင္းပင္းညီညာစိတ္လည္း ဤေနရာတြင္ေပၚလြင္ေနေလသည္။
ေအာက္ထပ္ရွိ “ဘုိင္စကုတ္႐ံု” တြင္ အက္ဆက္စ္ေထာင္ေစာင့္မ်ားသည္ ဖိနပ္ရွည္မ်ားျဖင့္ လမ္းသလားယင္း၊ ခင္ဗ်ားမ်က္ေစာင္းတခ်က္ခတ္တုိင္း ခင္ဗ်ားအား ေငါက္ငန္းေအာ္ဟစ္ေ နသည္။ ဤေနရာ “နံပါတ္ေလးရာ” တြင္ကားခ်က္လူမ်ဳိး ပုလိပ္အင္စပိတ္ေတာ္မ်ား၊ ပုလိပ္ မင္းႀကီး႐ံုးမွ စံုေထာက္မ်ားက အက်ဥ္းသားမ်ားကို ေစာင့္ၾကပ္ရသည္။ ဤအရာရွိမ်ား၏ အမိန္႔အရျဖစ္ေစ၊ စကားျပန္မ်ားအျဖစ္ ဂက္စတာပို၀န္ထန္းမ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။ ၎တုိ႔သည္ ဤ ေနရာ၌ အလုပ္လုပ္ရာတြင္ ဂက္စတာပို၀န္ထမ္းပီပီ အမႈထမ္းသူကထမ္းၾကသည္။ သို႔မဟုတ္ ခ်က္အမ်ဳိးသားပီပီ အမႈထမ္းသူကထမ္းၾကသည္။ ေလွနံႏွစ္ဖက္ နင္းသူက နင္းၾကသည္။ ဤေနရာတြင္ကား လက္မ်ားကိုဒူးေပၚတင္၊ မ်က္လံုးမ်ားကိုေရွ႕တည့္တည့္ စုိက္လ်က္ သတိအေနအထားႏွင့္ ထုိင္ေနရန္မလိုေပ။ ဤေနရာ တြင္ အနည္းငယ္ပို၍ လြတ္လပ္စြာထုိင္ေနႏုိင္သည္။ ေဘးပတ္လည္ကိုလည္း ၾကည့္ႏုိင္သည္။ လက္ဟန္ေျခဟန္ ေတာင္ ျပႏိုင္သည္ - အရာရွိ သံုးမ်ဳိးအနက္ မည္သည့္အရာရွိမ်ဳိး တာ၀န္က်သည္ေနသည္ ဟူသည့္ အေပၚ၌တည္၍ ထုိ႔ထက္ပင္ အမ်ားႀကီးပို၍ လုပ္ႏုိင္ေသးသည္။“နံပါတ္ေလးရာ” ဤေနရာကား လူဟူေသာ သတၱ၀ါကို နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းႀကီး သိနားလည္ႏိုင္သည့္ ေနရာျဖစ္ သည္။ ေသေဘး၏ နီးကပ္မႈသည္ မည္ သူ႔ကိုမဆို ကိုယ္တံုးလံုးျဖစ္သည့္အထိ အဖံုးအကာ မ်ားဆြဲခၽြတ္လုိက္သည္။ လက္ပတ္အနီေရာင္မ်ားကို ပတ္ထားရေသာ ကြန္ျမဴနစ္တရားခံမ်ား၊ သုိ႔မဟုတ္ ကြန္ ျမဴနစ္မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္သည္ဟု သကၤာမကင္း အျဖစ္ခံရသူမ်ားလည္း သ႐ုပ္ေပၚလာသည္။ ထိုတရားခံမ်ားကို ဤေနရာ၌ ေစာင့္ၾကပ္ရသူမ်ားအျပင္ မနီးမေ၀းရွိ အခန္းတခန္းတြင္း၌ တရားခံမ်ားစစ္ေဆးရာတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သူမ်ားလည္းသ႐ုပ္ေပၚလာသည္။ အစစ္ခံသည့္ေနရာတြင္ စကားလံုးမ်ားသည္ ဒိုင္းလဲျဖစ္ႏိုင္သည္။ လက္နက္လည္းျဖစ္ႏိုင္ သည္။ သို႔ေသာ္ “နံပါတ္ေလးရာ” တြင္ကား စကားလံုး၏ေနာက္တြင္ ပုန္းကြယ္၍မရ။ ဤေနရာတြင္ကား ခင္ဗ်ားေျပာေသာ စကားထက္ ခင္ဗ်ား ၀မ္းတြင္း၌ရွိေသာ သဘ၀ကပို၍ တာသြားသည္။ ခင္ဗ်ား၏ ဗီဇအရင္းခံကို ေဖ်ာ့ေစ၊ ေလ်ာ့ေစ၊ သို႔မဟုတ္ မြန္းမံေစေသာ ေဘးပန္းအခ်က္အလက္ အားလံုးတို႔ကား ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္။ ေသမင္း၏ ေရွ႕ေတာ္ေျပး မုန္တုိင္းက ထိုအခ်က္တုိ႔ကို တိုက္ထုတ္လိုက္ၿပီျဖစ္သည္။ ဤေနရာတြင္ ၀ိေသတနမပါေသာ ကတၱားႏွင့္ ႀကိယာသာက်န္ေတာ့သည္။ သစၥာရွိသူ ၾက့ံၾကံ့ခံ၏။ သစၥာမဲ့သူေဖာ္ေကာင္လုပ္၏။ အသဲေၾကာင္သူ စိတ္ဓာတ္က်၏။ သူရဲေကာင္းတိုက္ပြဲ၀င္၏။ လူတိုင္းတြင္ အင္အားႏွင့္ေပ်ာ့ ေရာ့မႈ၊ သတၱိႏွင့္ ေၾကာက္စိတ္၊ ခုိင္ၿမဲမႈႏွင့္ ယိမ္းယိုင္ျခင္း၊ သန္႔ရွင္းမႈႏွင့္အညစ္အေထးဟူ၍ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဤေနရာတြင္ကား တခုမဟုတ္ တခုသာ က်န္ႏုိင္ေတာ့သည္။ ဟုိေယာင္ ေယာင္ သည္ေယာင္ေယာင္လုပ္ရန္ ႀကိဳးစားသူက ႀကိဳးစားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိသို႔ေသာ္မသာ မ်ဳိးကား မသာခ်လာေသာအခါ၌ ဦးထုပ္တြင္ ငွက္ေမႊးအ၀ါေရာင္ကိုထိုး၊ လက္ထဲတြင္လဲရ ကြင္းမ်ားကိုင္ကာ ကခုန္ေသာထက္ပင္ ထင္ထင္ရွားရွားျမင္သာ သိသာေလသည္။
ဤသုိ႔ေသာ သူမ်ားကား အက်ဥ္းသမားမ်ားအၾကား၌လဲရွိသည္။ ခ်က္လူမ်ဳိး ပုလိပ္အင္စပတ္ ေတာ္မ်ားႏွင့္ စံုေထာက္မ်ားအၾကား၌လည္း ရွိေပ သည္။ စစ္ေဆးေမးျမန္းေနသည့္ေနရာတြင္ ဤသို႔ေသာသူမ်ဳိးသည္ ဂ်ာမန္အင္ပါယာ ဘုရားသခင္အတြက္ ဖေယာင္းတုိင္ပူေဇာ္သည္။ နံပါတ္ေလးရာတြင္မူ ေဘာ္လရွီဗစ္တေစၦအတြက္ ဖေယာင္းတုိင္ေနာက္တတုိင္ ထြန္းညႇိေလ သည္။ ဂ်ာမန္အရာရွိ၏ မ်က္စိေအာက္တြင္ ခင္ဗ်ားႏွင့္ဆက္သြယ္ေသာ သူ၏အမည္ကို ညႇစ္ ထုတ္ရန္၊ ခင္ဗ်ား၏သြားမ်ားကို ႐ုိက္ခ်ဳိးသည္။ နံပါေလးရာတြင္ကား ရင္းႏွီးေသာအမူအရာျပ၍ ခင္ဗ်ားအားအဆာေျပရန္ ေပါင္မုန္႔တခ်ပ္လာေပးသည္။ ခင္ဗ်ား၏ အိမ္တြင္းသို႔၀င္ေရာက္ ရွာေဖြၾကသည့္အခါတြင္ ခင္ဗ်ား၏ပစၥည္းမ်ားကို လုယူသယ္ေဆာင္သြားသည္။ နံပါတ္ေလးရာ တြင္ကား ခင္ဗ်ားအေပၚ မည္မွ်ကိုယ္ခ်င္း စာေၾကာင္းကိုေဖာ္ျပရန္ တိုက္ခိုက္လာေသာ ပစၥည္းမ်ားအနက္မွ စီးကရက္တပိုင္းကို တိတ္တိတ္လာ၍ေပးသည္။ ဤသို႔ေသာ အမ်ဳိးအစား အတြင္း ေသးစိတ္အားျဖင့္ အနညး္ငယ္သာမူကြဲေသာ လူတစုလည္းရွိေသးသည္။ ဤသူမ်ား ကား မိမိတို႔အေလ်ာက္ဆိုလွ်င္ ခင္ဗ်ားဒုကၡေရာက္ေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ်လုပ္ၾက။ ကူညီရ မည္ဆုိလွ်င္လည္း သာ၍ပင္ေ၀းေသးသည္။ သူတို႔ကား ငေတမာလွ်င္ၿပီးသည့္ သူမ်ားျဖစ္ သည္။ ၎တို႔သည္ ကိုယ္က်ဳိးကို ထက္ျမက္စြာၾကည့္တတ္ၾကသျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးရာသီတိုင္း သည့္ ျပဒါးတုိင္မ်ားျဖစ္လာၾကသည္။ ၾကည့္စမ္း ခပ္တင္းတင္းနဲ႔ အရာရွိစတုိင္ဖမ္းေနၾက သလား။ ဒါဆိုရင္ ဂ်ာမန္ေတြ စတာလင္ဂရက္ၿမိဳ႕ကို ခ်ီတက္ေနၾကၿပီဆုိတာ ေသခ်ာတယ္။ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြျဖစ္လာၿပီး အက်ဥ္းသမားေတြနဲ႔ေတာင္ စကားေျပာေဖာ္ရလာသလား။ ဒါဆိုရင္ တို႔အေျခအေနေကာင္းလုိ႔ပဲ။ ဂ်ာမန္ေတြ စတာလင္ဂရက္က တပ္လန္သြားၿပီထင္တယ္။ က်ဳပ္တို႔ဟာ ခ်က္အမ်ဳိးအႏြယ္ပါ၊ ဇြတ္အတင္းခိုင္းလို႔သာ ဂက္စတာပိုထဲ၀င္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေန ရပါတယ္လို႔ ေျပာလာၾကၿပီလား။ ဒါဆုိရင္ လက္ခေမာင္းခတ္ေပေတာ့။ တပ္နီေတာ္ဟာ ေရာ့စေတာ့ဗ္ၿမိဳ႕ကိုေတာင္ ေက်ာ္တက္လာၿပီဆိုတာ ေသခ်ာတယ္ - ဤ အမ်ဳိးအစားအတြင္း သို႔ပင္ အၾကံဳး၀င္ေသာ အျခားသူတခ်ဳိ႕ကား ခင္ဗ်ားေရနစ္ေနသည္ ကုိေတြ႔လွ်င္ လက္ပုိက္၍ ၾကည့္ေနတတ္သည္။ ခင္ဗ်ားဖာသာ ခင္ဗ်ား ကမ္းေပၚသုိ႔တက္လာ ေသာအခါတြင္ကား ျပာျပာသလဲႏွင့္လက္ကိုလွမ္း၍ဆြဲၾကသည္။
ဤအမ်ဳိးအစားသည္ နံပါတ္ေလးရာမွ အစုအေပါင္းအေၾကာင္းကို အကဲခတ္မိၾက၍ ၎နံပါတ္ ေလးရာကိုလည္း သိနားလည္လာၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ထုိအစုအေ၀းကိုခ်ဥ္းကပ္ရန္ ႀကိဳးစား ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ထုိအစုအေပါင္း၏ အဖြဲ႔၀င္မ်ားအျဖစ္သို႔ကား ဘယ္ေသာအခါမွ်ေရာက္လာ ၾက။ နံပါတ္ေလးရာတြင္ ယင္းသို႔ေသာ အစုအေပါင္းတရပ္ရွိေနသည္ကို အနည္းငယ္ကေလးမွ် မရိပ္မိေသာ အမ်ဳိးအစားတမ်ဳိးလည္း ရွိေသးသည္။ ၎တို႔အား လူသတ္သမားဟု ေခၚႏိုင္ သည္ - သို႔ေသာ္ လူသတ္သမားဟူသည္ကား မႏုႆလူသားမ်ားပင္ ျဖစ္ေနေသးသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ၎တို႔ကား ခ်က္စကားေျပာတတ္ေသာ အဟိတ္တိရိစၦာန္ မ်ားသာ ျဖစ္ၾက သည္။ လက္ထဲ၌ႀကိမ္လံုးမ်ား၊ သံဒုတ္မ်ားကိုင္ထားၾကသည္။ခ်က္အက်ဥ္းသမားမ်ားကို ႏွိပ္စက္ ညႇဥ္းပမ္းၾကၿပီဆိုလွ်င္ ဂ်ာမန္အရာရွိအမ်ားအျပား ပင္ မၾကည့္ရဲသျဖင့္ ထြက္ေျပးၾက ရသည္။ သင္းတို႔ကား ကိုယ့္အမ်ဳိးကိုခ်စ္သည္ သုိ႔မဟုတ္ ဂ်ာမန္အင္ပါႀကီးကိုခ်စ္သည္ဟူ၍ အျပင္ပန္းအားျဖင့္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ ၾက။ ညႇဥ္းပမ္းျခင္း၊ သတ္ျဖတ္ျခင္းသက္သက္တြင္ အရသာခံတတ္ၾကသည္။ သြားမ်ားကို ႐ိုက္ခ်ဳိးၾကသည္။ နားအံုမ်ားကို ႐ုိက္ခြဲၾကသည္။ မ်က္လံုးမ်ားကို ညႇစ္ ထုတ္ၾကသည္။ အဂၤါဇာတ္မ်ားကို ကန္ေက်ာက္ၾကသည္။ ဥေဏွာက္အေရခြံမ်ားကိုလွန္ကာ လူေသသည့္အထိ ႐ိုက္ၾကႏွက္ၾကသည္။ အေၾကာင္းရွိ၍ ရက္စက္ သည္မဟုတ္၊ ရက္စက္လုိ၍ ရက္စက္ၾကျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ခင္ဗ်ားသည္ေန႔စဥ္ ႏွင့္အမွ် သူတို႔ႏွင့္ဆက္ဆံရသည္။ ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုးေသြးမ်ား၊ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းသြားေစေသာ သူတို႔၏အရွိန္အ၀ါကို ခင္ဗ်ားခံစားရသည္။ ခင္ဗ်ားအတြက္ ေျဖစရာတကြက္သာရွိသည္။ ထိုအခ်က္ကား ၎တုိ႔၏ ရာဇ၀တ္ျပစ္မႈ မ်ားကို ျမင္ခဲ့ၾကသည့္ သက္ေသဟူသ၍ေရြ႕ကို သတ္ပစ္လိုက္ၾကသည္ဆိုဦးေတာ့၊ တေန႔တြင္ တရားစီရင္ခ်က္မွ သင္းတို႔တေတြ ေျပး၍လြတ္လိမ့္မည္မဟုတ္ဟူ ေသာခုိင္ၿမဲသည့္ ယံုၾကည္ခ်က္ပင္ျဖစ္ေလ သည္။
သင္းတို႔ႏွင့္ တစားပြဲတည္းတြင္ ထိုင္ေနၾကေသာ လူမ်ားလည္းွရိသည္။ ထိုသူမ်ားကား အျပန္ပန္းအားျဖင့္ သင္းတို႔ႏွင့္ရာထူးခ်င္းတူညီၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဤပုဂၢမ်ားကား တကဲ့လူ အစစ္မ်ားျဖစ္လ်က္၊ စာလံုးႀကီးႀကီးျဖင့္ လူဟူ၍ပင္ေရးျပထုိက္ေပသည္။ ဤသူမ်ားသည္ ေထာင္တြင္းအစီအစဥ္မ်ားကို အက်ဥ္း သမားအတြက္ အက်ဳိးေစမည့္အစီအစဥ္မ်ားျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ေပးၾကသည္။ ဤသူမ်ားသည္ နံပါတ္ေလးရာတြင္ အတြင္။မွအစုအေပါင္းကို ကူညီဖြဲ႔စည္း ေပးၾကသည္။ ကိုယ္တိုင္လဲ ေစတနာအရေရာ၊ သတၱိအလိုက္ပါ ဤအစုအေပါင္း ၏ အဖြဲ႔၀င္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား မဟုတ္ၾကသျဖင္းလည္း သူတို႔အေပၚပို၍ တန္ဘုိးထားသင့္ေပသည္။ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား မဟုတ္ၾကသည္သာမက၊ ယခင္ကဆိုလွ်င္ ခ်က္ ပုလိပ္အဖြဲ႔အတြင္း အမႈထမ္းယင္း ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးလုပ္ငန္း မ်ား လုပ္ခဲ့ဘူးသည္။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား၏ အုပ္စုိးမႈကို ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက ခံ၍တိုက္ပံုကုိ ျမင္လာၾကေသာ အခါတြင္ တမ်ဳိးသားလံုး၏ အေရးေတာ္ပံုအတြက္ ကြန္ျမဴနစ္တို႔၏အရာေရာက္ပံုကို သေဘာ ေပါက္လာၾကသည္။ ကြန္ျမဴနစ္တို႔၏အင္အားကို သိျမင္လာၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ေထာင္ခံတန္းလ်ားမ်ားေပၚ ေရာက္သည့္အထိ သစၥာရွိေနၾကေသာသူဟူသ၍ကို သစၥာရွိစြာ ကူညီၾကသည္။ အက်ဳိးေဆာင္ေပးၾကသည္။ ဂက္စတာပိုလက္တြင္းသို႔ ေရာက္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ မည္ မွ်႐ုန္႔ရင္းစြာ ခံၾကရမည္ကိုသိႏိုင္ၾကလွ်င္၊ အျပင္ဘက္တိုက္ပြဲ၀င္ေနသူအမ်ားအျပားပင္ ေနာက္တြန္႔သြားေပလိမ့္မည္။ ဤသူတို႔ကား ယင္းသို႔ရက္စက္မႈတို႔ကို ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ်၊ နာရီႏွင့္ အမွ်၊ မ်က္ေစ့ေအာက္တြင္ ျမင္ေတြ႔ေနၾကရသည္။ ေန႔မေရြး၊ နာရီမေရြး၊ ၎တို႔အား အက်ဥ္း သမားမ်ားေဘးသို႔ ခ်လိုက္ၾကကာ၊ အျခားအက်ဥ္းသမားမ်ားထက္ပင္ ပိုမိုရက္စက္စြာ အစမ္း အသပ္ခံရလိမ့္မည္ကိုလည္း တြက္ထားႏိုင္ေပသည္။ သို႔စဥ္လ်က္ သူတို႔ကား ေနာက္မ တြန္႔ၾက။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ အသက္တို႔ကိုကယ္တင္ရန္ ၀င္ေရာက္ကူညီၾကသည္။ သူတို႔မကယ္ဆယ္ႏုိင္ေသာ သူတို႔အတြက္လဲ၊ သက္သာမႈရေစရန္ ၀င္ေရာက္ကူညီၾကသည္။ သူရဲေကာင္းဟူေသာ ဘြဲ႔ႏွင့္ထိုက္တန္ေသာ သူမ်ားျဖစ္ေလသည္။ သူတို႔သာမကူညီခဲ့လွ်င္ နံပါတ္ေလးရာကား ရာလိုက္ေထာင္လိုက္ခ်ီေသာကြန္ျမဴနစ္မ်ား သိရွိနားလည္ၾကသည့္ လက္ရွိပံုစံအေနအထားသို႔ ေရာက္လာမည္မဟုတ္ေပ။ ယခုေသာ္ကား နံပါတ္ေလးရာသည္ ေမွာင္မိုက္ေသာ အိမ္အတြင္းမွလင္းေနေသာ အခန္းကေလးတခန္း၊ ရန္သူ၏အေနာက္သုိ႔ ထိုးေဖာက္ထားေသာ ကတုတ္ရင္တားတခု၊ ၀င္ေရာက္က်ဴးေက်ာ္ေနသူမ်ား၏ သားရဲတြင္း အလည္တည့္တည့္မွ လြတ္ေျမာက္ေရးတုိက္ပြဲဆင္ရာ ဌာနတရပ္ျဖစ္ေပသတည္း။
Sunday, 6 January 2008
သူ သို႔မဟုတ္ မၿပီးေသးေသာ ပန္းခ်ီကား
လာမယ့္ စက္တင္ဘာလ ၁၆ရက္ေန႔ဆိုရင္ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္း (ငယ္မည္ - ေမာင္ေက်ာ္ၿငိမ္း) ကြယ္လြန္တာ အႏွစ္ ၅၀ တင္းတင္း ျပည့္ပါၿပီ၊ ရာစုႏွစ္တ၀က္ပါ၊ သူ႔နာမည္နဲ႔ သူ႔အေၾကာင္းကို စလိုက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ေတြ႔ဖူးၾကတဲ့ သူ႔ရဲ႕ခပ္မံႈမံႈ အျပဳံးေလးနဲ႔ ႐ုပ္ပံုရယ္။ အားလံုးစြဲလန္းေန ၾကတဲ့ သူ႔သီခ်င္းေတြရယ္ကို ျပန္သတိရၾကမွာပါ၊ ေနာက္တဆက္တည္း ေတြးမိၾကမွာက သူ႔ဘ၀အဆံုးသတ္ပံု။ သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ အားလံုးဟာ “ျပာရီမိႈင္းကာ မို႔မို။ ညိဳ႕ညိဳ႕ညိဳလြင္” ဆိုတဲ့သူ မေသခင္ ကေလးတင္မွာ ေရးသြားတဲ့သီခ်င္းေလး တပုဒ္ရဲ႕အစမွာ ပါသလို ေ၀ရီရီ။ အံု႔မိႈင္းမိႈင္းသာ ျဖစ္ေနရတယ္ဆိုတာေတြ။
၁၉၀၉ခု။ ဇန္န၀ါရီလ ၂၅ ရက္ေန႔မွာေမြးခဲ့တဲ့ ဆရာၿငိမ္းဟာ သူ႔ရဲ႕ ၄၆ ႏွစ္ဆိုတဲ့ အင္မတန္ တိုေတာင္းတဲ့ သက္တမ္းေလး အတြင္းမွာ အံ့မခမ္းလက္ရာေတြ၊ အႏုပညာအေမြအႏွစ္ေတြ တႎပံတေခါင္းႀကီးကို ရတနာသိုက္တခုလို ခ်န္ထားခဲ့ပါတယ္၊ တပါတည္းမွာပဲ သူ႔တန္ဘိုးကို သိသူ။ သူ႔လက္ရာေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူေတြအတြက္ သူ႔ကိုယ္စား မေက်ႏိုင္မခ်မ္းႏိုင္၊ အားမ ရ မေက်နပ္စရာ ဟာကြက္ေတြ ခ်န္ထားခဲ့ပါတယ္။ တခါတခါမ်ား သူကေႏွာင္းလူေတြကို သူ႔ ကိုယ္စား ဆက္ျဖည့္ဆည္းေပးၾကပါလို႔ မွာခဲ့ေလသလားလို႔ေတာင္ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။
သူ႔အေလာင္းကို ေတြ႔ၾကတဲ့ အဲဒီေန႔ ေန႔လည္မွာ သတင္းစာဆရာမ တဦးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္အေမ (အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္အေဖ က ေထာင္ထဲမွာ) စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ျပာျပာသလဲ လႈပ္ရွားေန ၾကတာကို အခုအထိ သတိရေနမိပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ေန လည္းအလြန္ပူပါတယ္။ အညာမွာ က မိုးတြင္းဆိုတာ မိုးရြာတဲ့ေန႔ေတြကိုသာ မိုးတြင္းလို႔ ေခၚေလာက္ၿပီး က်န္တဲ့ေန႔ေတြက ေႏြပဲ မဟုတ္လား။ ၁၉၅၅ ခု ႏွစ္တုန္းက က်ေနာ္ဟာ ဆရာၿငိမ္းကို သိေလာက္တဲ့ အရြယ္မဟုတ္ ေသးပါဘူး၊ အေတာ္ငယ္ ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္တေန႔ ေက်ာင္းကိုသြားတဲ့အခါ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အင္မတန္ တန္ဘိုးရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တေယာက္ အေသဆိုးနဲ႔ေသရတယ္၊ သူေသတဲ့ ေနရာေလးကိုက အင္မတန္ ကဗ်ာဆံတယ္စသျဖင့္ ေျပာျပခဲ့မိတာ မွတ္မိေနပါ တယ္။
ဒီေန႔အခါမွာ သူ႔အေၾကာင္း၊ သူ႔အရည္အခ်င္းကို လူထုကသိေနၾကၿပီမို႔ သူသာဒီေန႔လိုအခ်ိန္ မွာ ကြယ္လြန္ရင္ ဘယ္အထိအုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ျဖစ္မလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ အခု ေတာ့ သူ႔ခမ်ာလူသူျပတ္တဲ့ (အဲဒီတုန္းက) ဆင္ေျခဖံုးသာသာ ေနရာတခုမွာ မရႈမလွ အသက္ ထြက္ရွာရတယ္။ ဘယ္အထိ မ႐ႈမလွ ျဖစ္သလဲဆိုရင္ အရပ္ထဲကလူေတြက ကားနင္းလို႔ျပား ေနတဲ့ သူ႔ေခါင္းနဲ႔မ်က္ႏွာကို ဖ်ာစုတ္တခ်ပ္နဲ႔ အုပ္ေပးထားရတယ္၊ အာဏာပိုင္ေတြက ဘယ္ေလာက္ အေရးတယူ ရွိလိုက္ သလဲဆိုရင္ ဂါတ္တဲက္ု တိုင္တာ ဂါတ္တဲကလာေတာင္ မၾကည့္လို႔ အဲဒီလိုဖ်ာနဲ႔အုပ္ထားရတာ၊ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ လူထုသတင္းေထာက္က ဓာတ္ပံုသြား႐ုိက္ေတာ့ ဆရာထိုင္ခဲ့တဲ့ တမာပင္ေလးနဲ႔ ၀ါးကြပ္ျပစ္ေလးအျပင္ ဆရာ ကား ေအာက္ကို ေျပး၀င္ေတာ့ က်န္ေနရစ္တဲ့ဖိနပ္ေလးပါ ဓာတ္ပံုထဲမွာပါလာပါတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ေနာက္ တေခါက္ သြား႐ုိက္ျပန္ေတာ့ ဖိနပ္ကေလး မရွိေတာ့ပါဘူး။ သူမ်ား ေကာက္သြားၿပီ။ လူေတြက ဆင္းရဲၾကတာကိုး။
ဆရာတေယာက္ ေသကံမေကာင္းဘူး ဆိုတာကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ေမြးကံေရာ ေကာင္းသလား ဆိုရင္ သူ႔ကိုေမြးတဲ့အခ်ိန္ဟာ ပါေတာ္မူၿပီး ၂၄ႏွစ္ အၾကာ၊ သူ႔ကၽြန္ဘ၀ပါ၊ ဒါေပမဲ့ သူလူ႔ ေလာကထဲကို ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္နဲ႔။ သူ႔အသိကို တည္ေဆာက္ခဲ့ တဲ့အခ်ိန္ဟာ ဗမာျပည္ တျပည္လံုး ကိုလိုနီဘ၀ က်ေရာက္ၿပီးေနာက္ ဗမာျပည္ ျပည္သူေတြရဲ႕ ကိုလိုနီတံပိုးေအာက္ က လြတ္ေျမာက္ေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ စတင္လူးလြန္႔ေပၚေပါက္ လာေနခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ဗမာျပည္သားေတြဟာ ကိုလိုနီလက္ေအာက္မို႔ မိမိတို႔ရဲ႕အမ်ိဳးသားလကၡဏာ (National Identity) မေပ်ာက္ပ်က္ေရးအတြက္ အမ်ိုးသားမူ၊ အမ်ိဳးသားဟန္ေတြကို ထိန္းသိမ္းေဖာ္ထုတ္တာေတြ လုပ္ေနၾကရပါတယ္။ နဂိုက နန္းတြင္းနဲ႔သံဃိကအေဆာက္ အအံုေတြထဲမွာသာ ကိန္း၀ပ္ေနတဲ့ အႏုပညာေတြ အျပင္ကိုေရာက္ခ်လာတဲ့ အခ်ိန္လည္းျဖစ္ ပါတယ္၊ ဒါေတြကို လူထုက ထီးက်ိဳးစည္ေပါက္ ျဖစ္သြားလို႔ ေပ်ာက္ပ်က္သြား တာမျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေဖာ္ထုတ္ၿပီး တခ်ိန္တည္းမွာလည္း ျပည္ပက၀င္လာတဲ့ အသစ္ေတြနဲ႔လည္း ထိန္း ၫႇိေပါင္းစပ္ယူေနၾကခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါဟာတႏိုင္ငံလံုး လကၡဏာေဆာင္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာက ၀ံသာႏု လႈပ္ရွားမႈက စလို႔ ၁၉၂၀ ခုႏွစ္။ အမ်ိဳးသားသပိတ္ႀကီး ေပၚေပါက္ပါၿပီ၊ စာနယ္ဇင္းေလာကမွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းတို႔၊ လယ္တီပ႑ိတ ဦးေမာင္ႀကီး စသူေတြက အစဥ္အလာ ဟန္နဲ႔ အေၾကာင္းအရာသစ္ေတြကို ေပါင္းစပ္ေဖာ္ထုတ္ေနၿပီး၊ ပီမိုးနင္းလို၊ ဂ်ိမ္စ္လွေက်ာ္လို လူေတြက ပံုစံအသစ္နဲ႔ ျပည္တြင္းယဥ္ေက်းမႈတို႔ကို ေပါင္းစပ္ေဖာ္ထုတ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ေခတ္စမ္းစာေပလည္း ထြက္ေပၚလာတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ပညာ တတ္မဟုတ္တဲ့ သာမာန္လူထုနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးလို႔ ဆိုရမယ့္ ၀ါဂီနစ္ေလာကမွာလည္း ႐ုပ္ေသး၊ ဇာတ္အၿငိမ့္တို႔ကအစ ဂီတ၊ ႐ုပ္ရွင္အထိ မိမိတို႔အမ်ိဳးသားယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္းသိမ္းတန္တာ ထိန္းသိမ္း။ ေဖာ္ထုတ္တန္တာ ေဖာ္ထုတ္။ တီထြင္တန္တာတီထြင္ လုပ္ေနၾကခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္၊
လူနာမည္ေတြ ေရးေနရင္ ရွည္ေနေတာ့မွာမို႔ ဒီေနရာမွာ မေရးေတာ့ပါဘူး။ အခ်ဳပ္ဆိုလိုတာက အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ျပည္သူလူထု ႀကီးရဲ႕ အမ်ိဳးသားေရး ေရစီးေၾကာင္းႀကီး အားေကာင္းေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ျမန္မာမႈ၊ ျမန္မာအေသြး အတြက္ ေရႊေခတ္ေငြေခတ္ လို႔ ဆိုရပါမယ္၊ ကိုယ့္အိတ္ထဲပိုက္ဆံ ထုတ္ၿပီး တည္ေထာင္ၾကတဲ့ ၿမိဳ႕မတီး၀ိုင္းက အသင္း သားေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္လစာလည္းမယူ။ ဘာမွလည္းမခံစား အေပ်ာ္တမ္းသက္သက္ လိုက္တီးၾကတာတဲ့၊ အဲဒါ အဲဒီလို ေခတ္ မို႔ျဖစ္ႏိုင္တာပါ။
ဗမာျပည္သမိုင္းမွာ အဲဒီကာလနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ႏိုင္တာဆိုလို႔ (ပံုတူဆြဲယူတာမဟုတ္ပါ) ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီးအၿပီးကာလပဲရွိပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လံုးပမ္းၾကတဲ့အခ်ိန္ေပါ့၊ဒါေတာင္ အဲဒီကာလဟာ တိုေတာင္းလို႔အထက္မွေျပာခဲ့တဲ့ စာေပအႏုပညာလက္ရာမ်ိဳးေတြ သိပ္မ်ား မ်ားမေပၚထြက္ခဲ့ပါဘူး၊ အေၾကာင္းအရာအရလူထုနဲ႔နီးစပ္၊ လူထုကိုကိုယ္စားျပဳၿပီး ပံု သဏၭာန္အေနနဲ႔လည္း အမ်ိဳးသားဟန္ေရာ၊ ေခတ္မွီလကၡဏာပါေဆာင္တဲ့ စာေပအႏုပညာ ေတြ အမ်ားဆံုး ထြက္ေပၚႏိုင္ တာဟာ ဒီလို ကာလမ်ိဳးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ ဗမာျပည္သာမက၊ အမ်ိဳးသားတိုင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္မွာ တကယ္တမ္း တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္ေတြ ရွင္သန္ တက္ႂကြေနမွသာ ဒီလိုတခြင္တျပင္ လကၡဏာေဆာင္တဲ့ အေနအထားမ်ဳိး ေတြ႔ႏိုင္ ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ဒီလိႈင္းႀကီးဟာ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အံ့ၾသ၀မ္းနည္း စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ အားေလ်ာ့က်သြားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ္ ထူေထာင္ေရးအတြက္ ရႊင္လန္းအားတက္မႈေတြ တဖြားဖြားနဲ႔ စာေပအႏု႔ညာေတြ ထုတ္လုပ္ေနၾကရမွာပါ။ ဆရာၿငိမ္းလိုလူဆိုရင္ သူ႔အသဲႏွလံုးထဲအထိ စြဲေနတဲ့ ဆင္ဖိုနီတီး ၀ိုင္းႀကီးဟာ ကိုလိုနီဘ၀က လြတ္ေျမာက္လို႔ ကိုယ့္တိုင္းနဲ႔ ကိုယ့္အစိုးရျဖစ္လာရင္ျဖင့္ အေကာင္အထည္ ေပၚလာႏိုင္ ေကာင္း ရဲ႕လို႔ ေအာက္ေမ့မွာပါ၊ ဒါေပမဲ့ သမိုင္းဟာ သေ၀ထိုး ထြက္သြားပါတယ္။
လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးတယ္ဆိုမွ ဆရာၿငိမ္း မိသားစုေလးဟာ သားသမီးလည္းပိုမ်ားလာ စား၀တ္ ေနေရးလည္း ပိုၾကပ္တည္းလာ ပါတယ္။ ဆရာၿငိမ္းတေယာက္ ကေလးကစားစရာ အ႐ုပ္ေလး ေတြ လုပ္ေရာင္းရတယ္ဆိုတာ ဒီကာလမွာပါ၊ လြတ္လပ္လို႔ ကိုယ့္အစိုးရနဲ႔ကိုယ္ ျဖစ္ၿပီဆိုပါမွာ ဆရာၿငိမ္းကို “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသီခ်င္း” ေရးလို႔ မ်က္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ၾကံဳလာ ရပါတယ္၊ အဲဒီသီခ်င္းမ်ိဳး ဟိုတုန္းကေရးခဲ့ရင္ ဒီလိုၾကံဳခ်င္မွ ၾကံဳရမွာပါ၊ သူေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့ ဆင္ဖိုနီႀကီး အေကာင္အထည္ေပၚဖို႔ ေနေနသာသာ ၿမိဳ႕မတီး၀ိုင္းေတာင္မွ ဂယိမ္းဂယိုင္ ျဖစ္လာပါတယ္၊ (ေနာင္မွာေတာ့ ကြဲသြားပါတယ္)။
ဆရာၿငိမ္းတေယာက္ ဗမာခ်င္းေသြးစုပ္တာကို နာနာက်ည္းက်ည္း ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့အခါမွာေတာ့ ကိစၥေတြဟာ လြန္ကုန္ပါၿပီ၊ ဆရာ့ခမ်ာ “သူတို႔က ဘဘ ေခါင္းကိုပဲျဖတ္ၿပီး လိုခ်င္ၾကတာ၊ ဘဘ တကိုယ္လံုးလည္း ေခါင္းပဲအဖိုးတန္တာ”ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳး သာ ေျပာႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ေလာကဓံရဲ႕ အေခ်ာက္အခ်ားကို ခံႏိုင္လွပါတယ္ဆိုတဲ့ ဆရာဟာစနစ္ကို လက္ေျမႇာက္အရံႈး ေပး လိုက္ရွာပါတယ္။ သူ႔ေခါင္းကိုျဖတ္ႀကိတ္သြားတာဟာ အုတ္သယ္တဲ့ကားတစင္း မဟုတ္ ပါဘူး၊ စနစ္ႀကီးျဖစ္တယ္ ဆိုတာလူတိုင္းသိပါတယ္။
တေလာက နအဖအစိုးရက က်င္းပတဲ့ ဆို-က-ေရး-တီး ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ဆရာ့သီခ်င္းေတြကို ဆိုတီးၿပီး ၿပိဳင္ေစတာေတြ႔ရပါတယ္။ အမ်ိဳးသားအလံလႊင့္ၿပီး တျပည္လံုးကို မိႈင္းတိုက္လိမ္ညာ ေနတဲ့လုပ္ငန္းမို႔ ေတာ္႐ုံလူက သတိေတာင္ျပဳလိုက္မိမယ္ မထင္ပါ။ အဲဒီမွာ ဆရာ့သီခ်င္း ေတြထဲက ဘာသာေရးမိႈင္းတိုက္ရာမွာ အသံုးက်မယ့္ ထိုသံုးပါး၊ ပါရမီေတာ္ လို သီခ်င္းမ်ိဳး၊ သူတို႔ စစ္တပ္ကို ေရာင္ေတာ္ျပန္ပြဲထုတ္ႏိုင္ေလာက္မယ္ ထင္ရတဲ့ နတ္သွ်င္ေနာင္လို သီခ်င္းမ်ိဳးေတြကို ေရြးၿပီးဆိုခိုင္းတာပါ။ အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလို သီခ်င္းမပါ ပါဘူး။ မဆလေခတ္တုန္းကလည္း စစ္အစိုးရက သူ႔လူရည္ခၽြန္စီမံကိန္းကို ၀ါဒျဖန္႔ဖို႔အတြက္ ဆရာ့ လူခၽြန္လူေကာင္း သီခ်င္းကို အသံုးခ်ခဲ့တာ သတိရမိပါေသးတယ္။
ဒီေန႔အခါမွာ ဆရာ့သီခ်င္းေတြ ေခတ္စားဆဲ၊ သီဆိုေနၾကဆဲဆိုတာ ျမင္ေတြ႔ရရင္ ဆရာဘယ္ လိုမ်ားခံစားရမလဲ၊ ဆရာက “ဟား- ဟား-ဟား။ ငါတို႔ကို ေက်ာ္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ၾကပါဘူး”လို႔ လက္မေထာင္ေနမယ္မထင္ပါဘူး။ အသစ္ကို ႀကိဳဆိုၿပီး အၿမဲ တီထြင္ေနခ်င္တဲ့ ဆရာၿငိမ္း ဟာ အႀကံတူ ေနာက္လူသာစၿမဲ ျဖစ္ရမယ့္အစား ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းႀကီး တန္႔သလို ျဖစ္ေန ရတာကို သူ၀မ္းသာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ လမ္းရိုးေဟာင္းထြင္ ဆင့္ကာထင္ဆိုတာ သူ႔မူပဲမဟုတ္ လား။
သူခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲတဲ့ ဒီႏိုင္ငံႀကီးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူေသလြန္လို႔ အႏွစ္ငါးဆယ္ၾကာတာ ေတာင္မွ သူေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့ ဆင္ဖိုနီတီး၀ိုင္းႀကီးမရွိေသးဘူး။ ဆရာ တေယာကိုတင္ရီတို႔ လံုးပမ္း ေနၾကတာေတာ့ရွိပါရဲ႕၊ တကယ့္ စံခ်ိန္မွီတီး၀ိုင္းႀကီးလို႔ ဆိုႏိုင္ဖို႔ ကေတာ့ အေ၀းႀကီးလိုပါေသး တယ္၊ ၀န္ႀကီးဦးထြန္းေဖတို႔၊ ဆရာဦးခင္ေဇာ္တို႔ အမွဴးျပဳမႈေအာက္မွာ မႏၱေလးက ဆရာ ေရြျပည္ ဦးဘတင္၊ ဆရာဘကေလး၊ ဆရာၿငိမ္းစသူေတြ၊ ရန္ကုန္က ေဒၚေစာျမေအးၾကည္၊ ေဒၚေအာင္ၾကည္။ ဦးဟန္ပ စသူေတြ အပတ္တကုတ္ႆကးစား ျပဳစုခဲ့ၾကတဲ့ ကမၻာ့သေကၤတ နဲ႔ျမန္မာႀကိဳးသီခ်င္းဆိုတဲ့ စာအုပ္လည္း ထြက္မလာဘူး။ စာမူေတြ ေပ်ာက္မ်ား ေပ်ာက္ကုန္ ေလပလားပဲ။ ဗမာႏိုင္ငံရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲမွာ တခန္းတက႑ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ဆရာတို႔ေခတ္ က ဂီတအႏုပညာရွင္မ်ားအတြက္ အထိမ္းအမွတ္ ဗိမာန္၊ ဒါမွမဟုတ္ ျပတိုက္ဆိုတာကေတာ့ ေ၀လာေ၀း။ မႏၱေေလးက ရြာဟိုင္းသခၤ်ဳိင္း ကိုဖ်က္ ေတာ့ ဆရာ့ အုတ္ဂူေလးေတာင္ ေပ်ာက္ သြားတယ္။
အဆိုးဆံုးက ဒီေန႔ဂီတေလာကမွာ ျမန္မာသံေတြ ေပ်ာက္ကုန္မယ့္ ေဘးအႏၱရာယ္ႀကီးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတာပါပဲ။ ဂလိုဘယ္ လိုက္ေဇးရွင္း ေခတ္ႀကီးမွာ ဒီအႏၱရာယ္ကို ေလွ်ာ့တြက္လို႔ မျဖစ္ပါဘူး၊ သူမ်ားတိုင္းျပည္ေတြမွာ ဒီျပ၏နာကို အေလးအနက္ ထား၊ ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္၊ ဒါဟာ ဒီေခတ္ရဲ႕ အမ်ိဳးသားေရး တာ၀န္တခု ျဖစ္ပါတယ္၊ နအဖလုပ္ေနသလို ပုဆိုးေတာင္ ရွည္၀တ္။ ေခါင္းေပါင္းေပါင္းၿပီး ေစာင္းေကာက္ကို တီးတာေလာက္နဲ႔ အမ်ိဳးသားယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္းသိမ္းႏို္င္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တမ်ိဳးသားလံုးကို လံႈ႔ေဆာ္ၾကၿပီးလုပ္ပါမွ ေတာ္ရံုက်မွာပါ၊ အခ်ိန္ေတြလြန္သြားရင္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဒီေန႔လို အေျခ အေနကိုသာ ဆရာၿငိမ္း ေတြ႔ရ ရင္ “ဦးေလးေမာင္ (ဦးစိန္ေဗဒါ)ေရျမင္လွည့္ပါဦး”။ “ကိုႀကီးတင္ (နန္းေတာ္ေရွ႔ ဆရာတင္)ေရ ကယ္ပါဦး”၊ “ဆရာေရႊတိုင္ၫြန္႔ေရ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လားခင္ဗ်” စသျဖင့္ တေၾကာ္ေၾကာ္ ျမည္တမ္းေနမလား မသိပါ။
ဒါမွမဟုတ္လည္း သူ႔ရဲ႕၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈကို ဖြဲ႔က်ဴးတဲ့ ဆင္ဖိုနီႀကီးတခုကို ႀကိတ္ၿပီးေရးဖြဲ႔ ေနေကာင္း ေရးဖြဲ႔ေနပါလိ္မ့္မယ္။
ဖိုးသံ (လူထု)
(မွတ္ခ်က္။ ။ စာေရးသူ အကိုဖိုးသံ(လူထု)ရဲ့ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းအေၾကာင္း ေဆာင္းပါးကို အမွတ္ တရ ျပန္လည္ေဖၚ ျပလိုက္တာပါ )
Thursday, 3 January 2008
မလြတ္လပ္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးေန႔
အေ၀းကေပးစာတေစာင္
၂၀၀၇ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၆ရက္။
ကိုဟုိဒင္းေရ-
“ေဆြးမိသည္တည့္၊ ေဆြးမိသည္
မေလးေမာင္ သည္ယေန႔
ေဆြးေျမ့မိသည္။”
တႏိုင္ငံလံုး၊ တမ်ဳိးသားလံုးဂုဏ္ယူ ၀မ္းေျမာက္ၾကရမယ့္ လြတ္လပ္ေရးအႏွစ္ ၆၀ ေျမာက္အခါသမယမွာ ဒီဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ “၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးေန႔တြင္”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာထဲက အစေလးတစနဲ႔ ဖြင့္လိုက္ရတာကိုေထာက္ရင္ က်ေနာ္တေယာက္ ဘယ့္ကေလာက္စိတ္မ ေကာင္း ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားမွန္းႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ အမွန္က က်ေနာ္တေယာက္တည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ တျပည္လံုးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ ေနၾကတာပါ။
ဒီလိုေန႔ထူးရက္ျမတ္ႀကီးမွာ ရန္ကုန္လမ္းမႀကီးေတြေပၚမွာ သံဃာေတာ္ ေတြရဲ႕ေသြးေတြ မေျခာက္ေသးဘူး။ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ သံဃာေတာ္ေတြကို႐ိုက္ႏွက္ ႏွိပ္စက္ေနၾကတံုး၊ လူေတြဆိုတာေတာ့မေျပာနဲ႔ေတာ့။ ဒါလြတ္ လပ္မႈအရသာတဲ့လားဗ်ာ။ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ မတရားအက်ဥ္းက်ေနသူေတြကို သတိရ၊ ကိုယ့္အတြက္လည္း တကယ့္လြတ္လပ္မႈကိုလိုခ်င္၊ ဒါလူ႔သဘာ၀ပဲေလဗ်ာ။
လြတ္လပ္ေရး မေပးခ်င္ပဲနဲ႔ေပးလိုက္ရတဲ့ ဟိုတုန္းက ကိုလိုနီသခင္ေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕အလိုေတာ္ရိေတြသာ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္ ေၾကာင့္ စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ ဒီေန႔ဗမာျပည္ကိုသာ ျမင္ရရင္၊ “ဘယ့္ႏွယ္လဲ ငါတို႔မေျပာလား”လို႔ ဒူးႏွန္႔၀မ္းသာ ေနၾကမွာေသခ်ာတယ္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ဟာ ဗမာျပည္ျပန္လည္ စည္းလံုးၫီႊတ္မႈရဲ႕လကၡဏာ၊ ဒီေန႔နအဖလက္ထက္က်ေတာ့ ဗမာျပည္ဟာ တစစီမကြဲယံုတမယ္၊ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ဟာ ဗမာျပည္လြတ္လပ္တဲ့လကၡဏာ၊ ဒီကေန႔ဟာ ျပည္သူေတြ မလြတ္လပ္ဆံုး အေျခအေန။ ဘယ္လိုမွ မယံုႏိုင္စရာပါပဲ။
က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ဗ်ာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆိုရင္ ၿမိဳ႕တကာ၊ ရြာတကာမွာ ပြဲလမ္းေပါင္းစံု၊ခိမ့္၊ခိမ့္သဲ၊ ၀ွဲခ်ီးက်င္းပ ၾက တာကလား။ ရန္ကုန္မွာဆိုရင္ ကန္ေတာ္ႀကီး၊ မႏၱေလးမွာဆိုရင္ က်ဳံးနေဘး၊ ၾကည့္ခ်င္ပြဲေတြစံု၊ အစိုးရဌာနျပခန္းေတြကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးပဲ။ အၿငိမ့္ပြဲဇာတ္ပြဲေတြအျပင္ ေစ်းတန္းေတြအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ဆိုကေရးတီးòပိင္ပြဲေတြအသြယ္သြယ္၊ မာရသြန္လို တာေ၀းေျပးပြဲအပါ အားကစားပြဲေတြ၊ မနည္းေပါင္ဗ်ာ။ အဲဒီလိုကာလမွာ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ငယ္ေတြ၊ ေက်းလက္ေတြသြားပီး ေန႔ခ်င္းပီး ေဘာ့လံုးပြဲေတြ ကစားၾကတာကို မွတ္မိေနေသး တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဗမာ့အသံကလည္းၾကားရၿပီ - “ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္၊ အသက္ကိုေပးဖို႔ဂ်ပန္ျပည္မွာကြယ္” စတဲ့ လြတ္လပ္ေရးသီခ်င္း ေတြေလ။ အိမ္ေတြကလည္းအလံထူ၊ မီဒီယာေတြကလည္း လြတ္လပ္ေရးကို ဘယ္လိုခက္ခက္ခဲခဲ လံုးပမ္းတိုက္ခိုက္ ခဲ့ရတယ္ဆိုတာေတြ ကို ေဖာ္ျပၾကတယ္။ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာလည္း ကေလးေတြကို ဆရာေတြက ဒီသမိုင္းအခ်က္ အလက္ေတြေျပာျပၾကတယ္။
အခုေတာ့ အႏွစ္ ၆၀ေျမာက္လိုထူးထူးျခားျခား ေန႔ထူးေန႔ျမတ္မွာေတာင္မွဗ်ာ၊ နအဖစစ္ဗိုလ္ေတြက တုတ္တုတ္မွမလႈပ္ၾကဘူး။ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးနဲ႔သူတို႔နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္သလို၊ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့သမိုင္းစဥ္ႀကီး မရွိခဲ့ဖူးသလိုလို၊ ေနသာလိုက္ၾက တာမ်ားဗ်ာ။ ကိုယ့္နားမ်က္စိကိုယ္ မယံုႏိုင္ဘူး။ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ေတြဆိုတာ ၀ါဒျဖန္႔ဖို႔အတြက္အေကာင္း ဆံုးအခြင့္အေရးျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ေတာင္ ေမ့ပစ္လိုက္ၾကၿပီလာထင္ရတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ သူတို႔ဘာလို႔ ဒီလိုတံုဏွိဘာေ၀၊ သစ္ငုတ္လိုလုပ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိပါတယ္။ ရွင္းရွင္းေလးပါ။ လြတ္ လပ္ေရးအေၾကာင္းျပန္ေဖာ္တယ္၊ လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းျပန္ေျပာတယ္ဆိုရင္ အဲဒီအထဲက သမိုင္းဇာတ္ေကာင္ေတြကို ျပန္ထုတ္ေဖာ္ဖို႔လိုတယ္ မဟုတ္လား။ လူတဦးခ်င္းေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ႐ုန္းကန္တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ပံုေတြကို ျပန္ေဖာ္ထုတ္ရမယ္ မဟုတ္လား။ ဒါကိုသူတို႔မလုပ္ႏိုင္ဘူး ေလဗ်ာ။ သူတို႔က အဲဒီလူေတြ၊ အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ထားတဲ့လူေတြမဟုတ္လား။ ဂုဏ္ေျပာင္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းနဲ႔ သူတို႔ဟာ ရန္ဘက္ေလဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီးဂုဏ္ေျပာင္တဲ့ သမိုင္းေခါင္းေဆာင္ေတြဟာလည္း သူတို႔ရဲ႕ ဦးတည္ ပစ္မွတ္ေတြ။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ဖဆပလအဖြဲ႔ႀကီး၊ ဘယ္တခုမွ ျပန္မေဖာ္ရဲဘူး။ နယ္ခ်ဲ႕ေတြ ဖက္ဆစ္ေတြကို လက္နက္ကို္င္တိုက္ၾက တာ၊ သပိတ္ေမွာက္ၾကတာ၊ ေရနံေျမကေနခ်ီတက္ၾကတာ၊ အတြင္း၀န္႐ုံးကို ၀ိုင္းၾကတာ၊ ေရႊတိဂံုအလယ္ပစၥယံဇရပ္မွာ အစည္းအေ၀းႀကီး က်င္းပၾကတာ၊ ဘယ္ျဖစ္ရပ္မွန္ကိုမွ စံျပဳလို႔မရတဲ့ သူတို႔အျဖစ္ေလ။ အဂၤလိပ္ေတာင္မွလူေတြကို သူတို႔ေလာက္မသတ္ခဲ့ဘူးဆိုတဲ တကယ့္ အျဖစ္မွန္သက႕ာယမ်ဳိး ေဖာ္ရရင္ ဒင္းတို႔ပိုဒုကၡေတြ႔ေတာ့မေပါ့ဗ်ာ၊ နားေတာ့လည္ႏိုင္ပါတယ္။ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္တာတခုပါပဲ။ ေရၾကည္ ေသာက္တဲ့ အခါ ေရတြင္းတူးတဲ့လူေတြကို သတိရတယ္ဆိုတာဟာ တကမၻာလံုးက လူမ်ဳိးတိုင္းရဲ႕အစဥ္အလာပါ။ နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကေတာ့ အဲဒီလူေတြ ကို ေက်းဇူး မတင္တဲ့အျပင္ ရန္ညႇိဳးထားေနၾကတယ္။
ျပည္ေထာင္စုေန႔ဆိုရင္လည္း ပင္လံုစာခ်ဳပ္အေၾကာင္းမေျပာ၀ံ့လို႔ ၀ိုးတိုး၀ါးတားလုပ္ၿပီး သူတို႔လိုရာဆြဲက်င္းပၾကတယ္။ တကယ္ ဆိုရင္ အဲဒီပင္လံုစာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးခဲ့သူေတြထဲက မနည္းလွတဲ့အေရအတြက္ကို သူတို႔စစ္အစိုးရေတြကဖမ္းၿပီး ေထာင္ထဲသြင္းခဲ့ဖူးတာ ပဲ။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔မေဖာ္ထုတ္ခ်င္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအခန္းကလည္းရွိေသးတယ္။ ဗိုလ္သန္းေရႊက သူ႔ကိုယ္သူ ဒီေန႔တပ္မေတာ္ ရဲ႕ ဖခင္ႀကီးလို႔သတ္မွတ္ခ်င္ေနသလားမွမသိတာ။ ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔မ်ားဆိုရင္ ဖဆပလအစိုးရေခါင္းေဆာင္ေတြလို ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္ ေန႔မွာ အာဇာနည္ကုန္းသြားၿပီး အမွတ္ယူတာေလးေတာင္ မလုပ္ႏိုင္ၾကဘူး မဟုတ္လား။ ဟန္ေတာင္မေဆာင္ႏိုင္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာပါ။
အမ်ဳိးသားေရးအရ အမွားက်ဴးလြန္သူ၊ အမ်ဳိးသားအက်ိဳးစီးပြားကို သစၥာေဖာက္သူေတြဟာ သမိုင္းတေစၦေျခာက္ခံရတာ ေသတဲ့ အထိပဲဗ်။ ျဖစ္ၿပီးခဲ့တဲ့ အမွန္တရားဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွေပ်ာက္ပ်က္ေတာ့တဲ့ အရာမ်ဳိးပဲ။ လူကသာေသတယ္ဆိုတာ ရွိတယ္၊ ျဖစ္ရပ္မွန္ဆို တာ ေသတယ္လို႔မရွိဘူးေလဗ်ာ။ ေနာင္က်ရင္ ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔သစၥာေဖာက္ခဲ့တာေတြဟာလည္း သမိုင္းျဖစ္ ရပ္မွန္အျဖစ္က်န္ရစ္ေနအုန္းမယ္ ဆိုတာ ဘာမွသံသယရွိစရာမလိုေၾကာင္းပါဗ်ား။
ဘယာေဘး ကြာေ၀းၾကပါေစ။
ယာေတာကသာေျဗာ
Tuesday, 1 January 2008
ႀကိဳးစင္ေပၚမွ မွတ္တမ္းမ်ား (ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္) အခဏ္း (၃)
အက်ဥ္းခန္း ၂၆၇
တံခါးမွသည္ ျပဴတင္းေပါက္သို႔ ေျခလွမ္းခုႏွစ္လွမ္း၊ ျပဴတင္းေပါက္မွသည္ တံခါးသို႔ ေျခလွမ္းခုႏွစ္လွမ္း။
ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ၾကံဳဘူးၿပီ။
ပန္းကရာ့စ္ေထာင္ အက်ဥ္းစခန္းအတြင္းရွိ၊ ထင္း႐ူးပ်ဥ္ခင္းမ်ား၏ ခရီးတာအကြာအေ၀းကို
ကၽြန္ေတာ္သည္ အႀကိမ္ ေပါင္းမေရမတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ နင္းခဲ့ဘူးၿပီ။ ေဟာသည္အခန္းက်ဥ္းထဲ၌ပင္ ကၽြန္ေတာ္တခါတုန္း က ၀င္ထိုင္ခဲ့ရဘူးသည္ ထင္သည္။ ထိုစဥ္က၀င္ထိုင္ခဲ့ရေသာ အေၾကာင္းရင္းမွာ၊ ခ်က္ဓနရွင္တို႔က်င့္သံုးသည့္ အႏၱရာယ္ႁပြမ္း ေသာ ႏိုင္ငံေရး၀ါဒ၏ အက်ဳိးသက္ေရာက္ပံုတို႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္က ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ႀကီး ျမင္တတ္လြန္းေသာေၾကာင့္ျဖစ္ သည္။ ယခုလည္း သင္းတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္၏တမ်ဳိးသားလံုးကို ကားစင္တင္ေနၾကသည္။ အက်ဥ္းခန္း၏ေရွ႕တြင္ ဂ်ာမန္ ေထာင္ေစာင့္မ်ား ကင္းလွည့္ေနၾကသည္။ အျပင္ဘက္တေနရာတြင္ကား မ်က္စိကန္းေသာ ႏုိင္ငံေရးၾကမၼာေကာင္တို႔သည္ သစၥာေဖာက္ပင့္ကူမွ်င္မ်ားကို ရစ္သြယ္ယွက္လိမ္လ်က္ရွိၾကသည္။ လူသတၱ၀ါဟာ မ်က္စိပြင့္ဖို႔ႏွစ္ေပါင္းဘယ္ႏွစ္ရာလုိသလဲ။ လူသားေတြဟာ တုိးတက္ေရးလမ္းခရီးမွာ အက်ဥ္းခန္းေပါင္း ဘယ္ႏွစ္ေထာင္ကို ျဖတ္တက္ခဲ့ရၿပီလဲ။ ေနာက္ ဘယ္ႏွစ္ခန္း က်န္ေသးသလဲ။ အို … နဲ႐ုဒါရဲ႕ ေယ႐ႈကေလး။ လူ႔ေလာကႀကီးတခုလံုး အလင္းကိုေရာက္ေအာင္ ခ်ီတဲ့လမ္းဟာ၊ ဆံုးကုိပဲ မဆံုးႏုိင္ေသးပါကလား။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ျဖင့္ အိပ္မေနနဲ႔ေတာ့၊ အိပ္မေနနဲ႔ေတာ့။
နဲ႐ုဒါရဲ႕ ေယ႐ႈကေလး - ခ်က္ကဗ်ာဆရာႀကီး ယန္နဲ႐ုဒါသည္ `ခရစၥမတ္စ္ ကေလးေခ်ာ့သီခ်င္း´ ဟူေသာ ကဗ်ာထဲတြင္ `လူ႔ ေလာကႀကီးတခုလံုး အလင္းကိုေရာက္ေအာင္ ခ်ီတဲ့လမ္းဟာ ဆံုးကိုပဲ မဆံုးႏိုင္ေသးဘူး။ ဒီလမ္းတေလွ်ာက္မွာ လုပ္စရာအ လုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အားျပည့္သြားေအာင္ အိပ္လိုက္ပါအံုး၊ ေယ႐ႈကေလး၊ အိပ္လိုက္ပါကေလး´ ဟု ေရးစပ္ခဲ့ဖူးသည္။
အသြားခုႏွစ္လွမ္း၊ အျပန္ခုႏွစ္လွမ္း၊ တဘက္နံရံတြင္ ေခါက္၍ရေသာ အိပ္စင္တလံုး၍၊ တဘက္တြင္ကား စိတ္ပ်က္ စရာအညိဳေရာင္ႀကီး သုတ္ထားသည့္ စင္ကေလးတစင္ရွိသည္။ ဟုတ္သည္ ဤသည္ကို က်ေနာ္ၾကံဳဖူးၿပီ။ ယခုသာ အနည္း ငယ္ပို၍ စက္ဆံလာသည္။ (ေဆာင္းရာသီတြင္ အခန္းလိုက္မီးမဖိုရေတာ့ဘဲ) ဗဟုိဌာနမွ အေႏြးေငြ႔ေပးေသာ ေရေႏြးပိုက္မ်ား တပ္ဆင္ထားသည္။ ဂံဖုလား၏ေနရာတြင္ ေရဆြဲအိမ္သာကမုတ္ေရာက္ေနသည္ - အထူးျခားဆံုးကား လူမ်ားပင္ျဖစ္ေလ သည္။ အထူးသျဖင့္ လူမ်ားကိုယ္၌ စက္ကိရိယာဆန္ေနၾကသည္။ ေအာ္တိုမစ္တစ္ စက္ကရိယာမ်ားကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ခလုပ္တစ္ခု ႏွိပ္လုိက္သည္ႏွင့္ ဆိုလိုသည္မွာ ေသာ့အိမ္အတြင္း ေသာ့သြင္းလိုက္သည္ျဖစ္ေစ၊ တံခါးမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ ကေလးကို ဖြင့္လိုက္သည္ျဖစ္ေစ - အက်ဥ္းသမားမ်ားသည္ ဘာလုပ္ေနရာမွမဆို ျဗံဳးကနဲ ခုန္ထၾကလ်က္၊ တေယာက္ေနာက္ တေယာက္ စီတန္း၍ရပ္လုိက္ၾကသည္။ တံခါးဖြင့္လုိက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္လည္း၊ အက်ဥ္းခန္းအတြင္းရွိ အႀကီးအကဲ လုပ္သူက အသက္မရွဴ၊ မရပ္မနားဘဲ (ဂ်ာမန္ဘာသာျဖင့္) ဟစ္ေအာ္လိုက္သည္။
- “သတိ။ ။ အက်ဥ္းခန္း ႏွစ္ရာေျခာက္ဆယ့္ခြန္ လူသံုးေယာက္ အားလံုးေကာင္းပါသည္ခင္ဗ်ား။”
ဤသည္ပင္လွ်င္ - ၂၆၇။ ဤသည္ကား ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အက်ဥ္းခန္းျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဤအက်ဥ္းခန္းတြင္းရွိ ေအာ္တိုမစ္တစ္ စက္ကရိယာမ်ားကား က်က်နနမလည္။ လူႏွစ္ေယာက္သာ ခုန္၍ထသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ထိုအခ်ိန္ကာလ တြင္ ျပဴတင္းေပါက္ေအာက္ ေကာက္႐ုိးေမြ႔ရာေပၚတြင္ အလ်ားလိုက္ဆန္႔ခဲ့သည္။ ေမွာက္လ်က္သား လဲေနခဲ့သည္။ တပတ္၊ ဆယ့္ေလးရက္၊ တလ၊ ေျခာက္သီတင္း - ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ အသစ္တဖန္ျပန္လည္ ေမြးဖြားလာသည္။ ေခါင္းကိုလည္း လႈပ္ႏိုင္ၿပီ။ လက္ကိုလည္း မႏိုင္ၿပီ။ ကိုယ္ကိုလည္း တံေတာင္မ်ားျဖင့္ ေထာက္ကာ ပင့္ႏုိင္။ ေမွာက္ရာမွ ပက္လက္လွန္ရန္ပင္ ႀကိဳးစားခဲ့ဘူးၿပီ … ယခု ေရးျပရျခင္းကား ထိုစဥ္အခါ လက္ေတြ႔လုပ္ရသည္ထက္ ပို၍ျမန္ဆန္လွသည္။
အက်ဥ္းခန္းအတြင္း၌လည္း ေျပာင္းလဲ၍ေနသည္။ အက်ဥ္းခန္းတံခါးေပၚတြင္ ဂဏန္း ၃ အစား ၂ ကို ျပင္၍တပ္ လုိက္ၾကၿပီ။ ယခုအခန္းထဲတြင္ လူႏွစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့အား စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ သီခ်င္းတပုဒ္ျဖင့္ ျမႇဳပ္ႏွံခဲ့ၾကေသာ လူႏွစ္ေယာက္အနက္မွ အငယ္ျဖစ္သူ ကားရလစ္ကား ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သူ၏ သေဘာထား ေကာင္းပံုမ်ားသာ တေငြ႔ေငြ႔ က်န္ရစ္ေတာ့သည္။ အမွန္ဆုိရလွ်င္၊ ကၽြန္ေတာ့္အေနႏွင့္ သူ႔အား အိပ္မက္လိုလို၊ တကယ္လုိလို သာ ျမင္ႏုိင္မွတ္မိႏုိင္ေတာ့္သည္။ သူသည္ မိမိ၏ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ႏွင့္ ထပ္ကာထပ္ကာ ေျပာျပေန တတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဇာတ္လမ္းတ၀က္သို႔ေရာက္တုိင္း ေရာက္တုိင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေလ့ရွိသည္။
သူ႔အမည္ကား ကားရဲလ္ (ကားရလစ္)၊ မားလဲ့စ္ ဟုေခၚသည္။ စက္ဆရာတေယာက္ျဖစ္သည္။ ဟုဒလိစဲ ၿမိဳ႕နားမွ မိုင္းတြင္းတတြင္း၏ ေလွာင္အိမ္ထဲတြင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့သည္။ ထိုေနရာ၌ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ ျပည္တြင္းတိုက္ပြဲအတြက္ လိုအပ္ေသာယမ္းမ်ားကို တိတ္တဆိတ္ခုိးထုတ္ခဲ့သည္။ တႏွစ္က အဖမ္းခံခဲ့ရသည္။ ယခု႐ံုးတင္စစ္ေဆးရန္ ဘာလင္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေလာမသိ သြားရမည္ျဖစ္သည္။ သူတို႔တအုပ္ႀကီးကုိ ဖမ္းထားသည္။ မည္သို႔အဆံုးသတ္မည္ကို မည္သူေျပာႏိုင္ပါ့မည္နည္း။ သူ႔တြင္ ဇနီးႏွင့္ကေလးႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူတို႔အား ခ်စ္သည္၊ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာႀကီးခ်စ္သည္ ဒါေပမယ့္၊ အဲဒါက တာ၀န္ကိုး ဗ်။ သိလား။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မလုပ္ဘဲ ဘယ္ေနႏိုင္ပါ့မလဲ။
သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္ထုိင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္အား အတင္းအၾကပ္ အစာစားခုိင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္က လည္း မစားႏိုင္။ စေနေန႔တြင္ - အလုိ ဒီေရာက္တာ ရွစ္ရက္ေတာင္ ရွိၿပီလား - သူသည္ အၾကမ္းဆံုးေသာလမ္းစဥ္ကို လုိက္ ေတာ့သည္။ ေပါလိစိုင္းမိုင္စတဲရ္အား ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ကတည္းက ဘာတခုမွမစားေသးေၾကာင္းျဖင့္ ေျပာျပလုိ္က္ေလ သည္။ ေပါလိစိုင္းမုိင္စတဲရ္ကား အၿမဲတမ္းအစိုးရိမ္ႀကီးေနတတ္သည့္ ပန္ကရာ့စ္ေထာင္မွ အက္ဆက္စ္ယူနီေဖာင္း၀တ္ ဗိေႏၶာ ဆရာျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုအသိ္မေပးပဲ ခ်က္အမ်ဳိးသားဆရာ၀န္သည္ အက္စပရင္ကေလးတစ္ခဲမွ်ပင္ ေဆးၫႊန္းေရးမေပးႏိုင္ေပ။ သူသည္ လူမမာမ်ားေသာက္သည့္ ဟင္းခ်ဳိတခြက္ကို ကိုယ္တုိင္ယူလာ၍ ကၽြန္ေတာ္ အကုန္ေသာက္ၿပီးသည္အထိ ေစာင့္ ၾကည့္ေနေလသည္။ ကားရလစ္ကား မိမိ၏ေအာင္ျမင္မႈေၾကာင့္ ေက်နပ္သြားေလသည္။ ေနာက္ေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲ သို႔ တနဂၤေႏြေန႔ ဟင္းခ်ဳိတခြက္ကို သူကိုယ္တုိ္င္ေလာင္းထည့္ေပးသည္။
ေနာက္ထပ္ကား ဘာမွ်စား၍မရေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္၏ သြားဖံုးမ်ားမွာေက်ေနသျဖင့္ တနဂၤေႏြေန႔ ဂူးလာ့ရွ္ ထဲမွ ေပ်ာ့္ ၿပဲၿပဲအာလူးဖတ္မ်ားကိုပင္ မ၀ါးႏိုင္ မေခ်ႏိုင္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ က်ဥ္းေနေသာ လည္ေခ်ာင္းကလည္း အေသးဆံုးေသာ အဖတ္ တုိင္းကိုပင္ ပိတ္ဆို႔ေနပါေတာ့သည္။
- ဂူးလာ့ရွ္ ... ဂူးလာ့ရွ္ေတာင္မွ မစားခ်င္ဘူးတဲ့ ... ကားရလစ္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚမိုးလ်က္ ညီးညဴယင္း၊ ေခါင္းကိုလည္း ၀မ္းနည္းစြာခါ၍ေနေလသည္။
၎ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ရထားေသာပံုစံကို “အဘ” ႏွင့္ညီညီမွ်မွ်ခြဲကာ ၿမိန္ၿမိန္ယွက္ယွက္ႀကီး စားပစ္လုိက္ ပါသည္။
ေၾသာ္ - ခင္ဗ်ားတို႔က ၁၉၄၂ ခုႏွစ္၊ ပန္းကရာ့စ္ေထာင္ထဲမွာမွ မေနခဲ့ရဘဲကိုး။ ခင္ဗ်ားတို႔အေနနဲ႔ေတာ့ အဲဒီတုန္းက ဂူးလာ့ရွ္ဆိုတဲ့ ဟင္းဟာ ဘယ္ေလာက္တာသြားတယ္ဆိုတာ သိမွာမဟုတ္ဘူး။ သိလဲ ဘယ္သိႏိုင္မလဲေလ။ ဆာလြန္းသျဖင့္ ၀မ္းထဲမွ တၾကဳတ္ၾကဳတ္ျမည္ေနသည့္ အခါမ်ဳိး။ ေရခ်ဳိးထြက္ၾကသည့္အခါမ်ားတြင္ အက်ဥ္းသမားမ်ားသည္ လူ႔အေရမ်ားဖံုး ထားသည့္ အ႐ုိးေကာင္မ်ားအျဖစ္ သ႐ုပ္ေပၚလာသည့္ အခါမ်ဳိး။ ရဲေဘာ္တိုင္းသည္ မိမိ၏ရဲေဘာ္ထံမွ ပံုစံအခ်ဳိ႕ကို ယုတ္စြအ ဆံုးမ်က္စိမ်ားျဖင့္ ခုိးယူေလ့ရွိၾကသည့္အခါမ်ဳိး။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေျခာက္ကို၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးရည္က်ဲက်ဲႏွင့္ ေရာေႏွာေမႊထား လွ်င္ပင္ အလြန္မက္စရာေကာင္းေသာ ဇိမ္ခံအစားအစာဟု ထင္ေနၾကရသည့္အခါမ်ဳိး။
ဂူးလာ့ရွ္ - သာမန္ခ်က္ျပဳတ္ေသာ ဂူးလာ့ရွ္မွာ အမဲသားႏွင့္ အာလူးဟင္းမ်ဳိးျဖစ္သည္။ အရည္က်ဲက်ဲႏွင့္ ဂူးလာ့ရွ္ ဟင္းခ်ဳိလည္း ခ်က္ၾကသည္။
ယင္းသုိ႔ေသာ္အခါမ်ဳိးတြင္၊ ဘာႀကီးပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန ၾကာသာပေတးႏွင့္ တနဂၤေႏြေန႔တုိင္း တပတ္လွ်င္ ႏွစ္ႀကိမ္မွန္မွန္ဂူးလာ့ရွ္ ဟင္းခ်က္သည္။ ေဟာက္ဆာရ္ဘုိင္တာရ္ တုိ႔သည္ ပန္းကန္ထဲသို႔ အာလူးမ်ားမကို ေယာက္မတေကာ္စာထည္၍ မျဖစ္စ ေလာက္ေသာ အသားဖတ္အနည္းပါသည့္ ဂူးလာ့ရွ္ဟင္းရည္တဇြန္းကို အေပၚကဆမ္းေနသည္။ ထိုအစာကား အရသာရွိလွပါ ဘိေတာင္း။ မွန္သည္ အရသာရွိမွ်မကေသး၊ လူ႔ေလာကကို ထိထိေတြ႔ေတြ႔ႀကီးအမွတ္ရေစသည့္ အရာျဖစ္သည္။ ဂက္စ္တာ ပိုေထာင္၏ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္လွသည့္ မူမမွန္ေလာကႀကီးတြင္ ဤအစားအစာကား ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔မႈ၏ အထိမ္းအမွတ္ ျဖစ္သည္။ ေန႐ုိးထိုင္႐ိုးလူ႔ဘ၀၏ အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္ေနသည္ - အုိေလ အၿမဲမျပတ္ၿခိမ္းေျခာက္ေနတဲ့ ေသေဘးအႏၱရာယ္ႀကီး က ဟင္းေမႊးခတ္ထားတဲ့အတြက္၊ ဒီဟင္းရည္ေကာင္းတဇြန္းဟာ ဘယ္ေလာက္တာသြားတယ္ ဆိုတာကို ဘယ္သူခန္႔မွန္း ႏုိင္ပါ့မလဲ။
ႏွစ္လမွ်ၾကာခဲ့ၿပီ။ ယခုေသာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ပင္ ကားရလစ္ အံ့အားသင့္မႈကို သေဘာေပါက္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ကား ဂူးလာ့ရွ္ကိုမစားခ်င္ခဲ့ - ကားရလစ္အတြက္ ဆိုလွ်င္၊ ကၽြန္ေတာ္၏ေသေန႔ေစ့ပံုကို အျခားအျခားေသာ အခ်က္မ်ားထက္ ဤတခ်က္တည္းက အခိုင္အမာသက္ေသ ထူခဲ့ၿပီးျဖစ္ေလသည္။
ေနာက္တေန႔ည ႏွစ္နာရီအခ်ိန္တြင္ သူတို႔သည္ ကားရလစ္အား ႏႈိးၾကသည္။ ငါးမိနစ္အတြင္းခရီးထြက္ရန္ အသင့္ ျပင္ဆင္ထားရမည္ဟု ဆိုသည္။ လာေျပာပံုမွာ ခဏတျဖဳတ္မွ်အျပင္ထြက္၍ လည္ရမည့္ပံုမ်ဳိးျဖစ္ေလသည္။ လမ္းခရီး၏ အဆံုးတြင္ လူတေယာက္၏ဘ၀ အဆံုးသတ္ခ်င္သတ္ေတာ့မည္ မဟုတ္သကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ ေထာင္သစ္၊ အက်ဥ္းစခန္း၊ ကြပ္မ်က္ရာေနရာ၊ မည္သို႔သြားရမည္ကို မည္သူမွ်မသိ။ ကားရလစ္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေကာက္႐ိုးေမြ႔ရာေဘး၌ ဒူးေထာက္ ကာ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကိုေပြ႔လ်က္ နမ္းသြားပါေသးသည္ - ထိုခဏ၌ စႀကၤ ံဘက္ဆီမွ ယူနီေဖာင္း၀တ္ ေထာင္ေစာင့္၏ ေငါက္ ငမ္းသံကား၊ ပနး္ကရာ့စ္သည္ ႏူးညံ့ေသာစိတ္မ်ဳိးေမြးထားရမည့္ ေနရာမဟုတ္ေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပသလုိေပၚထြက္လာခဲ့သည္ - ကားရလစ္လည္း တံခါးေပါက္မွ အေျပးကေလးထြက္သြားရွာသည္။ ၎ေနာက္ ေသာ့ခေလာက္ပိတ္သံလည္းေပၚလာလ်က္ ...
ေဟာက္ဆာရ္ဘုိင္တာရ္ - ေထာင္ဘာယာ။ ပန္းကရာ့စ္ေထာင္တြင္ စၾကၤ ံအလုိက္ ေထာင္ဘာယာမ်ားတာ၀န္ခ်ထားသည္။ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားလည္း ေထာင္ဘယာမ်ားအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ၾကသည္။ အခဏ္း ၇ အဆံုးပို္င္းတြင္ ဘာယာမ်ားအေၾကာင္း ေတြ႔ႏိုင္သည္။
... အက်ဥ္းခန္းတြင္း၀ယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အခ်င္းခ်င္း ျပန္၍ေတြ႔ၾကဦးမည္ေလာ။ ဘယ္ေသာအခါတြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ခြဲခြာပြဲျပဳလုပ္ရဦး မည္နည္း။ က်န္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္အနက္ မည္သူက အလ်င္ထြက္ခြာသြားရမည္နည္း။ မည္သည့္အရပ္သို႔သြား ရမည္နည္း။ သြားရမည့္သူကို မည္သူက လာ၍ေခၚမည္နည္း။ အက္ဆက္စ္ ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားသည့္ ေထာင္ေစာင့္ေလာ။ သို႔မဟုတ္ ယူနီေဖာင္းမ၀တ္ထားသည့္ ေသမင္းေလာ။
ကၽြန္ေတာ္ဤစာမ်ားကို ေရးေနသည္မွာ၊ ထိုပထမဆံုးအႀကိမ္ ခြဲခြာရျခင္း၏ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ထံ၌က်န္ရစ္ခဲ့ ေသာ အေတြးမ်ား၏ ပဲ့တင္သံမ်ားျဖင့္သာ ေရးေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍တြက္လွ်င္ တႏွစ္လံုးလံုး ေရြ႕ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ခြဲ ထြက္သြားရေသာ မိတ္ေဆြအား လိုက္၍ပို႔လိုသည့္ စိတ္ကူးစိတ္သန္းမ်ားသည္ ႀကီးတခါ ငယ္တလွည့္ျဖင့္ ျပန္ျပန္၍ လည္ေန ပါသည္။ အက်ဥ္းခန္းတံခါးေပၚတြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ ႏွစ္ဂဏန္းမွာလည္း သံုးသို႔တဖန္ေျပာင္းသြား၍၊ တဖန္ ႏွစ္၊ တဖန္ သံုး၊ ႏွစ္၊ သံုး၊ ႏွစ္ အက်ဥ္းက်ေဘာ္က်ဘက္ လူသစ္မ်ား ေရာက္လာ၍၊ တဖန္ျပန္ထြက္သြားၾကျပန္ကာ - ထုိယခင္ တေန႔က အ က်ဥ္းခန္း ၂၆၇ တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ လူႏွစ္ေယာက္သာ၊ သံေယာဇဥ္ႀကီးစြာျဖင့္၊ အတူတကြ၊ ထုိင္ၿမဲထိုင္လ်က္ က်န္ရစ္ ၾကသည္။
“အဘ” ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္။
... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...
“အဘ” ကား ေက်ာင္းဆရာမ်ား၏ နာယက၊ အသက္ေျခာက္ဆယ္အရြယ္ရွိ ယိုးဇက္၊ ပက္ရွက္ေခၚ ေက်ာင္းဆရာ တေယာက္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့အလ်င္၊ ရွစ္ဆယ့္ငါးရစ္ေစာ၍ အဖမ္းခံရသည္။ လြတ္လပ္ေသာ ခ်က္စာသင္ေက်ာင္းမ်ား ျပဳ ျပင္ေျပာင္းလဲေရးစီမံကိန္းကို ေရးဆြဲျခင္းအားျဖင့္ (ဂ်ာမန္) အင္ပါယာႀကီးအား ဆန္႔က်င္ၾကံစည္သည္ဟု စြပ္စြဲခဲ့ၾကသည္။
“အဘ” ထုိသူကား ...
ဒါေပမယ့္ သူ႔အေၾကာင္းကို မင္းဘယ္လိုလုပ္ေရးမွာလဲ ေမာင္ရင္ ဒါကေတာ့ အေတာ္ခက္လိမ့္မယ္။ လူႏွစ္ေယာက္၊ အက်ဥ္းခန္းတခန္းႏွင့္ တႏွစ္တာေသာအခ်ိန္။ ထိုအခ်ိန္၏ ေနာက္ပိုင္း၀ယ္ “အဘ” ဟူေသာ အမည္မွာစကားအရျဖင့္ တင္ စားေခၚေ၀ၚျခင္းသာမဟုတ္ေတာ့။ ထိုအခ်ိန္အတြင္း၀ယ္၊ အသက္အရြယ္ကြာျခားေသာ အက်ဥ္းသမားႏွစ္ေယာက္တို႔သည္၊ အ ကယ္ပင္ အေဖႏွင့္သား ျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္အတြင္း၀ယ္ ကိုယ္စြဲဗီဇ၊ ႏႈတ္စြဲစကားလံုးမ်ားအျပင္ အသံေနအသံထား ပါ ေရာေႏွာဖလွယ္မိၾကသည္ - ဒီေန႔မေတာ့ ဘယ္ဟာက ကၽြန္ေတာ့္မူရင္း၊ ဘယ္ဟာက အေဖရဲ႕ပါရင္းစြဲ၊ အက်ဥ္းခန္းထဲကို သူက ဘာယူခဲ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ဘာပါခဲ့တယ္ဆိုတာကို ခြဲႏိုင္ယင္ ခြဲျခားၾကည့္လုိက္ပါအံုး။
အဘသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား တညၿပီးတည ေစာင့္ေရွာက္ျပဳစုခဲ့သည္။ ေသမင္းႀကီးနီးလာတိုင္း ျဖဴေဖြးေသာ ပတ္တီး ေရစိုမ်ားျဖင့္ ေသမင္းအား ေျခာက္လွန္႔ေမာင္းထုတ္ေနခဲ့သည္။ အႏြံအတာခံလ်က္ ကၽြန္ေတာ္၏ဒဏ္ရာမ်ားမွျပည္မ်ားကို ေဆးေက်ာေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ေကာက္႐ိုးေမြ႔ရာတ၀ိုက္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ထြက္ေပၚေနေသာ ျပည္ပုပ္နံ႔စိမ္းေရႊေရႊႀကီးကိုပင္ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ မျပခဲ့ပါ။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အစစ္ခံခဲ့စဥ္က ဒဏ္ထိသြားေသာ ရွပ္အက်ႌအစုတ္စုတ္ အမႊာအမႊာကို ေလွ်ာ္လည္း ေလွ်ာ္ေပး သည္။ ခ်ဳပ္ဖာ၍လည္း ေပးသည္။ ေနာက္ထိုအက်ႌကိုအဖတ္ဆည္၍မရေသာအခါ သူ႔အ၀တ္အစားမ်ား ဆင္ေပးပါသည္။ ပန္း ကရာ့စ္ေထာင္တြင္း ေျမကြက္လပ္တြင္ နံနက္နာရီ၀က္မွ် ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားေရး ျပဳလုပ္ၾကစဥ္ ေဒစီပန္းတပြင့္ႏွင့္ ျမက္တပင္ ကို ကၽြန္ေတာ့အတြက္ အသက္ဆံဖ်ား စြန္႔စား၍ ခူးယူလာသည္။ အစစ္ခံရန္ ထြက္သြားရတုိင္း သူသည္ ၾကင္နာေသာ မ်က္ လံုးမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အားၾကည့္ရင္း က်န္ရစ္သည္။ ျပန္လာေသာအခါ ဒဏ္ရာအသစ္မ်ားကို ပတ္တီးအသစ္မ်ားျဖင့္ စည္း ေပးသည္။ ညဘက္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အားေခၚထုတ္သြားၾကလွ်င္ မအိပ္ဘဲ ေစာင့္ေန၍ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အား ေကာက္႐ိုးေမြ႔ရာေပၚခ် ေစာင္လံုလံုျခံဳေပးၿပီးမွ ကိုယ္တိုင္လည္း အိပ္ရာ၀င္ေလသည္။
ဤသည္တို႔ကား ႏွစ္ေယာက္သားေတြ႔ဆံုစက အျဖစ္အပ်က္မ်ားျဖစ္သည္။ ေနာင္ ကၽြန္ေတာ့အေနႏွင့္ မိုးတိုးမတ္ တတ္လည္း ရပ္ႏိုင္၊ သားပီပီေမြးေက်းဇူးလည္း ဆပ္ႏုိင္လာသည့္အထိ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ဆက္ဆံပံုမွာ မေျပာင္းမလဲ ရွိေနခဲ့ပါသည္။
ဒါေပမယ့္ တေအာင့္ကေလးအတြင္းမွာ စံုစံုလင္လင္ပါသြားေအာင္ မင္းႏွယ့္လုပ္ေရးမွာလဲ ေမာင္ရင္။ ထိုႏွစ္အတြင္း အက်ဥ္းခန္း ၂၆၇ မွာ အထူးတလည္ အသက္၀င္ေနခဲ့သည္။ ထုိလႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ဘလည္း သူ႔အခန္းမွေန၍ သူ႔သဘာ၀အ တိုင္း ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ဤအခ်က္ကိုထည့္၍ ေျပာရေပမည္။ ထိုမွ်မကေသး ဇာတ္ေၾကာင္းသည္လည္း ဤေနရာတြင္ အဆံုး သတ္မည္မဟုတ္ေသး (ဒီလုိဆုိလိုက္ေတာ့ျဖင့္ ေျမႇာ္လင့္ခ်က္ အသံကေလးေတြေတာင္ ျမည္သြားေလေရာ့သလား။)
... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...
အက်ဥ္းခန္း ၂၆၇ ကား အထူးတလည္ အသက္၀င္ေနခဲ့သည္။ နာရီတုိင္းလုိလုိပင္ တံခါးပြင့္သြားလ်က္ စစ္ေဆး ၾကည့္႐ႈမည့္သူမ်ား ေရာက္လာတတ္သည္။ ထိုသုိ႔ျပဳလုပ္သည္မွာ အျပစ္ႀကီးေသာ ကြန္ျမဴနစ္ရာဇ၀တ္ေကာင္ကို တင္းၾကပ္စြာ ေစာင့္ထိန္းရမည္ဟူေသာ အမိန္႔ေၾကာင့္လည္းျဖစ္သည္။ ဤေနရာတြင္ ေသရန္မဟုတ္ေသာ လူမ်ားပင္မၾကာခဏေသၾကရ သည္။ သို႔ေသာ္ ေသမည္ဟု လူတုိင္းက တထစ္ခ်ယူဆထားေသာ လူတေယာက္မေသပဲ ေသာင္တင္ေနသည္မွာ ၾကံဳခဲလွ ေသာ အျဖစ္အပ်က္တရပ္ျဖစ္ေလသည္။ အျခားစႀကၤ ံမ်ားမွေထာင္ေစာင့္မ်ားပင္ ဤေနရာသို႔ ေရာက္လာၾကကာ၊ စကားစရာ လုိရွာ သို႔မဟုတ္ စကားတခြန္းမွ်မေျပာဘဲ ေစာင္ကိုလွစ္၍ လူတတ္တို႔၏ အၾကည့္မ်ဳိးျဖင့္ ဒဏ္ရာမ်ားကို အရသာခံၾကည့္႐ႈ ၾကသည္။ ေနာက္ ဥာဥ္အလုိက္ ေငါ့သူကေငါ့၊ မိတ္ေဆြဖြဲ႔သံ ေပးသူကေပးသည္။ ၎တို႔အနက္မွ ေထာင့္ေစာင့္တေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က “ဖုိးစပ္စု” ဟူ၍ပင္ ေခၚစျပဳၿပီ။ သူသည္ အျခားသူမ်ားထက္လည္း ပို၍လာတတ္သည္။ ရႊန္းရႊန္းစားစားႀကီး လည္းျပံဳးရင္း “တေစၦနီ” ဘာအလုိရွိသည္ကို ေမးတတ္သည္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ား၊ ဘာမွမလုိပါဘူးခင္ဗ်ား။ ေနာက္ ရက္မ်ားမၾကာမီတြင္ပင္၊ ဖုိးစပ္စုသည္ တေစၦနီတကယ္ပင္လုိအပ္ေနေသာ အရာတရပ္ကို ေတြ႔ရွိသြားသည္။ ထုိကိစၥကား မုတ္ဆိတ္ရိတ္ရမည့္ ျပႆနာျဖစ္ေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ ဆတၱာသည္ကိ္္ု ေခၚလာသည္။
အက်ဥ္းခန္းထဲရွိ လူမ်ားမွလြဲလွ်င္ ဤဆတၱသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ပဌမဆံုးေတြ႔ဆံုရသည့္ အက်ဥ္းသမားျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္ ေဘာခ်က္ဟု ေခၚသည္။ ဖိုးစပ္စု၏ေစတနာသည္လည္း မီးစတဖက္ ေရမႈတ္တဖက္အျဖစ္ ေပၚလာေလသည္။ ဘက ကၽြန္ေတာ္၏ေခါင္းကို ကုိင္ထားကာ ရဲေဘာ္ေဘာ့ခ်က္က ေကာက္႐ိုးေမ႔ြရာနံေဘး ဒူးေထာက္လ်က္ သင္တုန္းဓား တုန္းတုန္း ျဖင့္ အေမြးၾကမ္းဘုတ္သုိက္ႀကီးကို ခုတ္ထြင္ပစ္ရန္ အားထုတ္ရသည္။ သူ၏လက္မ်ားကား တုန္၍ေနသည္။ မ်က္လံုးမ်ားတြင္ လည္း မ်က္ရည္မ်ား၀ိုင္း၍ေနသည္။ သူကား လူေသေကာင္ကို မုတ္ဆိတ္ရိတ္ေပးေနရသည္ဟု တထစ္က်စြဲေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူစိတ္သက္သာေအာင္ ေဖ်ာင္းဖ်ေပးရသည္။
- “ရဲရဲသာအုပ္ပါ ကိုရင္ရ။ ပက္ခ်က္နန္းေတာ္မွာ စစ္ၾကေဆးၾကတာေတြကိုေတာင္ ခံႏိုင္ခဲ့ေသးတာ၊ ကိုယ့္လူမုတ္ဆိတ္ ရိတ္ တာေလာက္ေတာ့ သိပ္ျဖံဳမယ္ မထင္ဘူး။”
သုိ႔ေသာ္ သူေရာကၽြန္ေတာ္ပါ အားမရွိၾကသျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္လံုး အနားယူၾကရသည္။
ေနာက္ႏွစ္ရက္ ၾကာေသာအခါ အက်ဥ္းသမားမ်ားအနက္မွ ေနာက္ႏွစ္ဦးကိုသိကၽြမ္းလာရျပန္သည္။ ပက္ခ်က္နန္း ေတာ္ရွိ အရာရွိမင္းမ်ားကား စိတ္မရွည္ၾက။ သူတို႔က အေခၚလႊတ္လုိက္တိုင္း ေပါလိစိုင္းမုိင္စတဲရ္က ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ဆင့္စာ ေပၚတြင္ တရန္စေပါ့ရ္တြန္ပဟီးဂိ ဟူ၍ခ်ည့္ ေရးေရးလႊတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ အေရာက္ပို႔မည္ဟု အမိန္႔ခ်မွတ္ ေတာ္မူၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဟာက္ဆာရ္ဘို္င္တာရ္ သုိ႔မဟုတ္ ေထာင္ဘာယာ ယူနီေဖာင္းမ်ား၀တ္ထားေသာ အက်ဥ္း သမားႏွစ္ေယာက္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အခန္းတြင္းအေရာက္ လူနာထမ္းစင္ျဖင့္ ေပါက္လာၾကသည္။ ဘက ကၽြန္ေတာ့္အား ပင္ပန္းႀကီးစြာျဖင့္ အ၀တ္၀တ္ေပးသည္။ မိတ္ေဆြႏွစ္ဦးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အား ထမ္းစင္ေပၚသုိ႔တင္၍ ေခၚေဆာင္သြားၾက သည္။ ထိုသူႏွစ္ေယာက္အနက္ တေယာက္ကား ေနာင္တခ်ိန္တြင္ စႀကၤ ံတေလွ်ာက္လံုးရွိ အက်ဥ္းသားမ်ားအေပၚ ဂ႐ုစိုက္ မည့္ အေဖႀကီးရဲေဘာ္ စေကာ္ယ်က္ပါ ျဖစ္၍ အျခားတေယာက္ကား - - - - ျဖစ္သည္။ ေလွခါးမွအဆင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ နိမ့္ေလ်ာႀကီးျဖစ္ေနေသာ ထမ္းစင္ေပၚမွ ေလွ်ာက်သြားမည္ကဲ့သို႔ျဖစ္ရာ ဒုတိယလူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပၚသို႔ ကိုင္းငံု႔ယင္း
-“ ထိန္းထား”
ဟုေျပာေလသည္။ ေနာက္အသံခပ္အုပ္အုပ္ျဖင့္ တီးတုိးေျပာဆိုလိုက္ေသးသည္။
- “ဒီမွာေရာ၊ ဟုိမွာေရာ”
ဤတေခါက္တြင္ကား ေထာင္႐ံုးခန္းသို႔ မ၀င္ၾကေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္အား ရွည္လ်ားေသာ စႀကၤ ံႀကီးတေလွ်ာက္မွေန၍ ေထာင္ဘူး၀အထိ သယ္ေဆာင္သြားၾကသည္။ စႀကၤ ံကား လူမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသည္ - ၾကာသပေတးေန႔ျဖစ္၍ လူတို႔သည္ ေထာင္က်ေနေသာ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ား၏ အ၀တ္ေဟာင္းမ်ားကို လာယူေနၾကသည္ - အားလံုးတုိ႔သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဘြယ္ရာ လွည့္လည္ပြဲကို ၾကည့္႐ႈယင္း မ်က္လံုးမ်ားတြင္ ၀မ္းနည္းျခင္း အရိပ္အေရာင္မ်ား ျပလာၾကသည္။ ဤ သည္ကို ကၽြန္ေတာ့္အေနႏွင့္ မ်ားစြာအားမလိုအားမရႀကီး ျဖစ္မိသည္။ ထုိေၾကာင့္ လက္ကို ေခါင္းဆီသို႔ပင့္ကာ၊ လက္သီးကို ဆုပ္၍ျပလုိက္သည္။ ျမင္ေကာင္းျမင္ၾကေပလိမ့္မည္။ သူတို႔အား ႏႈတ္ဆက္ျခင္းျဖစ္သည္ကိုလည္း နားလည္ေကာင္း နားလည္ ၾကေပလိမ့္မည္။ ေၾကာင္တက္ေသာ အမူအရာတခုလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနမည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကား ထုိ႔ထက္ပို၍မ တတ္ႏိုင္၊ ယခုထက္ထိ အင္အားဆို၍ ေကာင္းစြာမရွိေသးေပ။
တရန္စေပါ့ရ္တြန္ပဟီးဂိ - သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ရန္ မသင့္။
ပန္းကရာ့စ္၀င္းတြင္းရွိ ေျမကြက္လပ္တြင္၊ လူနာတင္ထမ္းစင္ကုိ ေလာ္လီႀကီတစီးေပၚသို႔ တင္လိုက္ၾကသည္။ အက္ ဆက္ႏွစ္ေယာက္က ကားေမာင္းသူ၏ေဘးတြင္ ထုိက္လုိက္ၾကသည္။ အျခားအက္ဆက္ႏွစ္ေယာက္က ဖြင့္ထားေသာ ေျခာက္ လံုးျပဴးအိတ္မ်ားေပၚ လက္တင္လ်က္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဦးေခါင္းအနီးတြင္ ကားကားရားရား ရပ္ၾကသည္။ ဤသို႔လွ်င္ ခရီးထြက္ သြားခဲ့ၾကပါသည္။ လမ္းကား ေျပပ်စ္ပံုမရ၊ ဟုတ္သည္၊ တကယ္ကိုပင္ မေျပပ်စ္။ ခ်ဳိင့္တခ်ဳိင့္၊ ေနာက္ခ်ဳိင့္တခ်ဳိင့္ - ဂုိက္ႏွစ္ရာ မွ် မသြားရေသးမီ ကၽြန္ေတာ္လည္း သတိလစ္သြားပါေတာ့သည္။ ပရာဟာၿမိဳ႕ေတာ္ရွိ လမ္းမႀကီးမ်ားေပၚ၌ ယင္းသို႔ ခရီးသြားခဲ့ ရသည္ကား ရယ္စရာႀကီးပင္ ျဖစ္ေနသည္။ အက်ဥ္းသားသံုးဆယ္အတြက္ သတ္မွတ္ထားေသာ ငါးတန္ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးကို အက်ဥ္းသမားတေယာက္တည္းအတြက္ ဓာတ္ဆီျဖဳန္းယင္း၊ ေရွ႕တြင္လည္း အက္ဆက္စမန္းႏွစ္ေယာက္၊ ေနာက္တြင္လည္း ႏွစ္ေယာက္၊ ျပဴးျပဴးၿပဲၿပဲ အစိမ္းစားေတာ့မည့္ ဟန္မ်ားျဖင့္ လူေသေကာင္တေကာင္ ထြက္မေျပးရန္ ေစာင့္ၾကပ္ေနခဲ့ၾကသ တည္း။
ေနာက္တေန႔တြင္ အဆိုပါ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ဇာတ္လမ္းရႊင္ကို တဖန္ျပန္၍ ခင္းက်င္းျပသၾကျပန္သည္။ ဤအခါတြင္ ကား ကၽြန္ေတာ္သည္ ပက္ခ်က္နန္းေတာ္ေရာက္သည္အထိ ေတာင့္ခံေနခဲ့ေသးသည္။ စစ္ေဆးေမးျမန္းျခင္းကား မၾကာလွ။ အရာရွိ ဖရီးဒစ္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကို မယုမယ ကိုင္တြယ္လုိက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ကၽြန္ေတာ့္အား သတိလစ္လ်က္သား ျပန္ေခၚသြားၾကရပါေတာ့သည္။
ယခုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္၏အသက္သည္ ကိုယ္ခႏၶာႏွင့္ၿမဲေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းကို ယံုမွားသံသယရွိစရာ မလုိေတာ့သည့္ေန႔ မ်ားသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့ေပၿပီ။ အသက္၏အမႊာပူးညီမဟု ဆိုရမည္ျဖစ္ေသာ နာက်င္ျခင္းသည္ ဤအခ်က္ကို ျပတ္သားစြာ သတိ ေပးေနပါသည္။ ပန္းကရာ့စ္သည္လည္း ကၽြန္ေတာ္တေယာက္ လက္ေခ်ာ္ေျခေခ်ာ္၊ မေတာ္တဆႏွင့္ အသက္ရွင္ေနေၾကာင္း ကို သိခဲ့ၿပီ။ ထိုေၾကာင့္ ပဌမ ႏႈတ္ခြန္းဆက္မ်ားလည္း ေရာက္လာစျပဳသည္။ ထရံထူထူႀကီးမ်ားကို တေဒါက္ေဒါက္ေခါက္ျခင္း ျဖင့္၎၊ အစာေ၀ၾကသည့္ စႀကၤ ံဘာယာမ်ား၏ မ်က္လံုးမ်ားတြင္ သယ္ယူ၍၎၊ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားမ်ား ေရာက္လာၾကေလ သည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ ဇနီးသာ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို ဘာမွ်မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္အက်ဥ္းခန္း၏ ေအာက္တည့္တည့္မွေန၍ သံုးေလးခန္းအကြာ အက်ဥ္းခန္းတခန္းထဲတြင္ တေယာက္တည္းေနရရွာသည္။ စိုးရိမ္တလွည့္ ေျမႇာ္လင့္တခါ ေနရရွာသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ကား ဤေျမႇာ္လင့္ခ်က္ပင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။ တခါ နံနက္ပိုင္းနာရီ၀က္မွ် ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားေရး လုပ္ၾကရစဥ္ သူ႔ေဘးခန္းမွ အေဖာ္တေယာက္ႏွင့္ ဆံုမိၾကသည္။ ထိုအမ်ဳိးသမီး၏ အဆိုအရ ကၽြန္ေတာ္ကား အနိစၥေရာက္ခဲ့ ၿပီ။ အစစ္ခံရစဥ္က ရရွိခဲ့ေသာ ဒဏ္ရာမ်ားေၾကာင့္ ကြယ္လြန္ဟန္တူသည္ဟု သတင္းၾကားရေလသည္။ ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူ႔ချမာ ေျမကြက္လပ္တေလွ်ာက္ လွည့္လည္၍ေနမိသည္။ သူ၏ကမၻာမွာလည္း ျခာျခာလည္ေနခဲ့သည္။ ေထာင္၏မူမွန္ေလာကျဖစ္ေသာ တန္္းစီရာသို႔ျပန္၀င္ရန္ ေထာင္ေစာင့္ပုလိပ္မက မ်က္ႏွာကို႐ုိက္ပုတ္လုိက္သည္။ ဤသို႔ေျဖာင္းဖ်ေပးသည့္တိုင္ေအာင္ နာရက်င္ရမွန္းမသိရွာခဲ့ေပ။ အဲဒီေနာက္ အက်ဥ္းခန္းက ထရံအျဖဴႀကီးကို ေကာင္းမြန္တဲ့ မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးေတြမွာ မ်က္ရည္ေတြ၀ိုင္းမေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တာ၊ ဘာေတြကိုမ်ား ျမင္ခဲ့ပါလိမ့္။ ေနာက္တေန႔တြင္ သူ႔ထံသို႔ အျခားသတင္းတရပ္ေရာက္လာျပန္သည္။ ယခင္သတင္းကား မမွန္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အ႐ိုက္ခံရေသာ ဒဏ္ရာမ်ားေၾကာင့္ ေသသည္မဟုတ္၊ အနာအက်င္မ်ားကို မခံႏိုင္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္၏အက်ဥ္းခန္းအတြင္း၌ပင္ ႀကိဳးဆြဲခ်ေသေလသည္ဟူသတည္း။
ထုိအခ်ိန္တေလွ်ာက္လံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကားခ်ဴခ်ာလွေသာ ေကာက္႐ိုးေမြ႔ရာေပၚတြင္ အစန္႔သားလဲေနသည္။ ညေနတိုင္း နံနက္တိုင္းတြင္မူ မရမကႀကိဳးစား၍ ေဘးတေစာင္း ေစာင္းယင္း ဂုစတီနာအတြက္ သူႏွစ္သက္ေသာ သီခ်င္းမ်ားကို ဆိုေနခဲ့ပါသည္။ ဒီေလာက္ေတာင္ စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲႀကီး ဆိုေနတာကို သူဘယ့္နဲ႔မၾကားဘဲေနပါလိမ့္။
ယခုေသာ္ ယခင္ေနခဲ့သည့္ေနရာထက္ ပို၍ ေ၀းသြားၿပီျဖစ္သည့္တုိင္ေအာင္ ဂုစတီနာသည္ သတင္းအမွန္မ်ားကို ၾကားရပါၿပီ၊ သိရပါၿပီ။ ထုိမွ်မကေသး ယခုအခါတြင္မူ ေထာင္ေစာင့္မ်ားပင္ အေၾကာင္းသိလာၾကသည္။ အက်ဥ္းခန္း ၂၆၇ မွ သီခ်င္းဆုိျခင္းကို က်င္းသားရၾကကာ၊ တိတ္တိတ္ေနရန္ တံခါးကိုထု၍ ေအာ္ေငါက္ျခင္းပင္ မျပဳလုပ္ၾကေတာ့ပါ။
အက်ဥ္းခန္း ၂၆၇ ကား သီခ်င္းဆိုေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တသက္လံုး သီခ်င္းဆိုခဲ့သည္။ ဘ၀၏ အဆံုး သတ္ခ်ိန္၊ ဤမွ်အသက္ျပင္းေသာအခါတြင္မွ အဘယ့္ေၾကာင့္ သီခ်င္းမဆိုရမည္ကို နားမလည္ပါ။ အဘပက္ရွက္ကေကာ ဘယ့္နဲ႔လဲ။ အလုိေလး ... သူကေတာ့ ထူးဆန္းေပသည္။ သီခ်င္းဆိုျခင္းကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲႀကီး ၀ါသနာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဂီတဆန္သည့္ နားလည္းမရွိ၊ အသံလည္းမေကာင္း၊ ဂီတမွတ္ဥာဏ္လည္း ေ၀လာေ၀း။ သို႔ေသာ္သီခ်င္းကို ျမတ္ႏုိးတြယ္တာ စြာ ႀကိဳက္တတ္၍ သီခ်င္းသံ၀ယ္ စိတ္ခ်မ္းသာေနတတ္ရကား နားက ၇ သံကို တမက္တေမာ ေတာင့္တေနခ်ိန္၀ယ္ ေခါင္းမာ မာႏွင့္ ငါးေပါက္ႀကီးခ်၍ ဆိုလိုဆို၊ တသံမွတသံေျပာင္းလုိေျပာင္း၊ စသည္ျဖင့္ ေလွ်ာက္လုပ္သည္ကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္က ဂ႐ုမ ထားမိေတာ့သည္အထိ ျဖစ္လာသည္။ သို႔ႏွင့္ လြမ္းစပ်ဳိးလာေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ သီခ်င္းဆုိၾကသည္။ ေနပြင့္ေသာ အခ်ိန္မ်ား တြင္ သီခ်င္းဆိုၾကသည္။ ေနာက္ျပန္၍ ေတြ႔ေကာင္းေတြ႔ရေတာ့မည့္ ရဲေဘာ္တေယာက္ ခြဲထြက္သြားရေတာ့မည့္အခါ သီခ်င္း ႏွင့္လုိက္ပို႔ၾကသည္။ အေရွ႕ဘက္ စစ္ေျမျပင္မ်ားမွသတင္းေကာင္းမ်ား ကို သီခ်င္းႏွင့္ ႀကိဳဆိုၾကသည္။ စိတ္သက္သာမႈအတြက္ လည္း သီခ်င္းဆိုသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတြက္လည္း သီခ်င္းဆိုသည္။ ဤဓေလ့အတိုင္း လူတို႔သည္ တေခတ္ၿပီးတေခတ္ သီခ်င္း ဆိုခဲ့ၾကသည္။ လူသတၱ၀ါဟူ၍ တည္ၿမဲေနသမွ်ကာလပတ္လံုးလည္း သီခ်င္းဆိုေနၾကမည္သာ ျဖစ္ေပသည္။
သီခ်င္းမပါေသာ အသက္ဟူသည္မရွိ၊ အသက္ဟူသည္လည္း ေနမင္းႀကီးမပါဘဲႏွင့္ မတည္ရွိႏို္င္ေပ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကား သီခ်င္းကိုႏွစ္ဆတိုး၍ ေတာင့္တၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ ေနရာင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထံ မေရာက္တတ္ေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္ေပသည္။ အမွတ္ ၂၆၇ သည္ ေျမာက္ဘက္ကို မ်က္ႏွာျပဳထားသည္။ ေႏြလမ်ား၌သာ ညေနေစာင္းေနေရာင္သည္ ျပဴတင္းေပါက္သံတုိင္အရိပ္တို႔ကို အေရွ႕ဘက္ထရံေပၚ၌ ခဏတျဖဳတ္ထင္ေစသည္။ ထိုအခါ ဘသည္ အိပ္ရာစင္ကိုမွီ၍ မတ္ တတ္ရပ္ယင္း လာလာသြားသြား ထြက္ခြာသြားသည့္ ဧည့္သည္ေရာင္ျခည္တန္းကို ၾကည့္႐ႈရွာေလသည္ ... ဤကား၊ ဤ ေနရာတြင္ ေတြ႔ႏိုင္သမွ်အနက္ ေၾကကြဲဘြယ္ရာ အေကာင္းဆံုးေသာ ႐ႈခင္းတရပ္ျဖစ္ေလသည္။
ေနမင္းသူရိယာ... ၀ိုင္းစက္ေသာ မ်က္လွည့္ဆရာသည္ ရက္ေရာစြာထြန္းေတာက္ယင္း အံ့ၾသစရာအေျမာက္အမ်ား ကို လူတို႔၏ မ်က္စိေအာက္၌ပင္ ဖန္ဆင္းျပတတ္သည္။ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ေနရေသာလူတို႔ကား နည္းပါးလွစြာသည္။ ေနာင္ေသာ္ ေနမင္းႀကီးသည္ အျပည့္အ၀ထြန္းလင္းေတာက္ပ လာေပလိမ့္မည္။ ဟုတ္သည္၊ လူမ်ားသည္လည္း ေနေရာင္ ျခည္မ်ားေအာက္တြင္ ေနၾကရေပေတာ့မည္။ ဤအခ်က္ကို သိရျခင္းကား ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ရာပင္ျဖစ္သည္။ သို႔စဥ္လ်က္ ခင္ဗ်ားသည္ ထိုအခ်က္ႏွင့္ မႏႈိင္းသာ မယွဥ္သာေလာက္ေအာင္ ေသးမႊားလွေသာ အခ်က္ကေလးတခ်က္ကိုလည္း အလြန္ အမင္းသိလုိလွေသးသည္ - ငါတို႔အတြက္ေကာ၊ ေနမင္းႀကီးထြန္းလင္းပါလိမ့္အံုးမလား။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ အက်ဥ္းခန္းကား ေျမာက္ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူသည္။ ေႏြရာသီအခ်ိန္၊ ေနသာေသာေန႔မ်ားတြင္သာ ေန၀င္သည္ကို ခဏတျဖဳတ္ေတြ႔ၾကရသည္။ ဘရယ္ ... ကၽြန္ေတာ္ေလ၊ ေနာက္တခါကေလးေလာက္ေတာ့ ေနထြက္တာကို ျမင္ခ်င္စမ္းပါဘိေတာ့တယ္ဗ်ာ ....
Monday, 31 December 2007
ေၾကကြဲျခင္းမ်ားစြာျဖင္႔ ႀကိဳလိုက္ရေသာ ႏွစ္သစ္
ကမာပုလဲ (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)
က်ေနာ္
ရဲေဘာ္ေတြ အသက္ေသြးနဲ႕
ေရးခဲ႔တဲ႔ အလုပ္စားပြဲေပၚ
File (ဖိုင္) အေဟာင္းေတြရွာဖတ္ခဲ႔
တခ်ိဳ႕ ေတာက္ပ
တခ်ိဳ႕ ေမွးမိွန္ေပ်ာက္ကြယ္
တခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ပုဂၢလ ဓနပင္လယ္မွာ
ေနသားတက် ယစ္မူးေပ်ာ္၀င္။
က်ေနာ္ မေရးျဖစ္ခဲ႔
ေရးရမွာေၾကာက္ေနတဲ႔
Diary (မွတ္တမ္း) စာအုပ္ကေလးကို
အမႈမဲ႔ အမွတ္မဲ႔ ျပန္ဖတ္ခဲ႔
စကားလံုးေတြက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို
ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ မွတ္တမ္းတင္ေန
မွတ္တမ္းေတြက သမိုင္းျဖစ္
သမိုင္းေတြက
မ်ိဳးဆက္မကြာဟသြားတဲ႔
အေမ႔ဘ၀ အေၾကာင္း
ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပ ေနၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႕ မမွားခဲ႔ဘူး
က်ေနာ္တို႕ ဘ၀နဲ႕ ေရြးခဲ႔ရတဲ႔ လမ္းဟာ မမွားဘူး
အဲဒါ ေသခ်ာတယ္
ရတနာ သံုးပါးထဲက
သံဃာေတြ အသက္ေသျပခဲ႔တဲ႔
ႏွစ္ေထာင္႔ခုႏွစ္(၂၀၀၇) ခုႏွစ္
ေတာ္လွန္ေရး သမိုင္းမွတ္ေက်ာက္
တြင္ရစ္ေစ ။ ။
အႏွစ္ ၆၀လြန္တဲ့အခါမွာ
လြတ္လပ္ေရးရတာအႏွစ္ ၆၀ရွိသြားၿပီ။
ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးၿပီးတဲ့ေနာက္ ကမၻာမွာ၊ အထူးသျဖင့္အာရွတိုက္မွာ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ ႏိုင္ငံေတြအလွ်ဳိလွ်ဳိေပၚ လာၾကတယ္။ ဒီအထဲမွာ အိႏိၵယ၊ အင္ဒိုနီးရွားလို လူဦးေရအင္မတန္မ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြလည္းပါတယ္၊ လာအိုလို၊ ကေမၻာဒီး ယားလို ႏိုင္ငံငယ္ေတြလည္းပါတယ္။ စထြက္တုန္းကေတာ့ အားလံုးအတူတူတာထြက္ခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရာစုႏွစ္တစ္၀က္ ေက်ာ္လာလို႔ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဗမာျပည္က ေနာက္ဆံုးမွာတရြတ္ဆြဲလိုက္ေနတယ္ဆိုတာ ေတြ႔ၾကရတယ္။ နအဖလက္ ထက္ဗမာျပည္ရဲ႕ ဒီေန႔ တဦးခ်င္းဂ်ီဒီပီႏႈန္းက အာစီယံႏိုင္ငံ ေတြထဲမွာေတာင္ အနိမ့္ဆံုး။
အာရွတိုက္မွာ ဒုတိယကမၻာစစ္အၿပီး လြတ္လပ္လာတဲ့ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ၿပီးကာလ သမိုင္းေတြကို သုေတသန ျပဳၿပီးယွဥ္လိုက္ရင္ ဗမာျပည္ေလာက္ ႏိုင္ငံေရးအရ ဖိႏွိပ္မႈျပင္းထန္တာ၊ ရွည္ၾကာတာ၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားေတြ မ်ားျပား တာမရွိဘူးလို႔ ေတြ႔ရမယ္ထင္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားခ်င္းအေပၚ ဖိႏွိပ္ရာမွာကမၻာရွားျဖစ္တယ္။ အေမရိကန္နဲ႔ ေတာင္တိုက္ခဲ့ၾကရတဲ့ ကိုရီးယား၊ ဗီယက္နမ္စတဲ့ စစ္ပြဲႀကီးေတြ ၿပီးျပတ္ကုန္ၿပီ။ ျပည္တြင္းစစ္ဆိုတာေတြလည္း အာရွအေရွ႕ ပိုင္းမွာ မက်န္ေတာ့သေလာက္ပဲ။ ဗမာျပည္မွာသာ - စစ္အုပ္စုေတြဟာ (လူဦးေရနဲ႔ အခ်ိဳးအစားတြက္လိုက္ရင္) ကမၻာ့အႀကီး ဆံုး စစ္တပ္ႀကီးတည္ေဆာက္၊ ျပည္တြင္းစစ္ကိုတမင္ေမြးၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးစစ္တိုက္စားေနတယ္။
လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ျပည္တြင္းစစ္၊ အမႊာလိုေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ဗမာျပည္ႀကီးဟာ ဒီစစ္ေၾကာင့္အမ်ိဳးသားစည္းလံုးညီၫႊတ္ေရး မတည္ေဆာက္ႏိုင္ပဲ အမ်ိဳးသားစီးပြားေရးဟာ အဘက္ဘက္ကႁခြတ္ျခံဳက်လာခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ေျပာင္းျပန္ ဒီစစ္ေၾကာင့္ပဲ စစ္အုပ္စု ခါးပိုက္ေဆာင္စစ္တပ္ႀကီးဟာ ႀကီးထြားသထက္ႀကီးထြားလာ၊ စစ္အုပ္စုနဲ႔အေပါင္းပါေတြ ခ်မ္းသာသတက္ခ်မ္းသာလာတယ္။ အေရွ႕ေတာင္နဲ႔ ေတာင္အာရွမွာ အေစာဆံုးလြတ္လပ္ေရးရေအာင္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ ဗမာျပည္ဟာ ႏိုင္ငံတကာအစည္းအေ၀း ေတြမွာ ေခါင္းမေမာ္ႏိုင္ယံုမက ဟိုလူကေ၀ဖန္၊ ဒီလူကဆံုးမနဲ႔မုိ႔ ေခါင္းပုေနရတဲ့ဘ၀ ေရာက္ေနရတယ္။
နအဖဟာ ဗမာျပည္ကို ကမၻာ့အလယ္မွာဂုဏ္ယူႏိုင္ေအာင္ ဘာေတြမ်ားစြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ့သလဲ။ စီးပြားေရး- တတိယႏိုင္ငံအဆင့္ကေန စတုတၳႏိုင္ငံအဆင့္ေလွ်ာက်ၿပီး အေႂကြးေတြလည္ပင္းေရာက္ေနတယ္ (ဒါေတာင္သူမ်ားေတြက ေခ်းမေပးၾကလို႔၊ နအဖကေတာ့ အေႂကြးသာရရင္ ဆင္ေတာင္အလကားယူမယ္ဆိုတဲ့ဟာမ်ိဳး)။ လူမႈေရး- လူမႈဖူလံုေရးခံစား ခြင့္၊ အမေတာ္ေၾကး စတာေတြဟာ သဏၭာန္သာသာေတာင္မွမရွိေတာ့။ ရွိသူနဲ႔မရွိသူ၊ လူတန္းစားကြဲျပားမႈသိသာျခားနားလြန္း လို႔ တရား႐ံုး၊ ျဖန္ေျဖေရး႐ံုး စတာေတြအားလံုးဟာ တံဆိပ္တံုးႏွိပ္ရာသက္သက္ျဖစ္ကုန္တယ္။ က်န္းမာေရး- စစ္အုပ္စုထိပ္သီး ပိုင္းသာမက ေငြးေၾကး တတ္ႏိုင္သူမွန္သမွ် ျပည္ပထြက္ေဆးကုေနၾကတယ္။ အာဟာရမျပည့္စံုသူေတြ၊ ေဆး၀ါးမတတ္ႏိုင္သူ ေတြ အမ်ားဆံုးရွိေနတဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာမွ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ေရာဂါက အဆိုး၀ါးဆံုးႏွိပ္စက္ေနတယ္။ ပညာေရး- ကိုလိုနီေခတ္တုန္း က အိမ္နီးနားခ်င္းႏိုင္ငံေတြကလူေတြ ဒီမွာလာၿပီးပညာမ်ိဳးစံုသင္ယူၾကတာေတြရွိတယ္။ အခုေတာ့ သားသမီးကို ျပည္ပပို႔ပညာ သင္ၾကားေစေရး၊ ျပည္ပမွာပဲအလုပ္ အကိုင္ ရရွိေစေရးဟာ မိဘေတြရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခုျဖစ္ေနၿပီ။ ႏိုင္ငံေရး- လက္ရွိကမၻာမွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမား အေရအတြက္ အမ်ားဆံုးနဲ႔ သက္တမ္းအရွည္ဆံုးစံခ်ိန္တင္ထားတယ္။
လြတ္လပ္ေရးဟာ ဘာအဓိပၸာယ္မ်ားရွိေသးသလဲေမးစရာျဖစ္ေနတယ္။ အာဇာနည္အဆက္ဆက္တို႔ အသက္ေပး တိုက္ပြဲ ၀င္ခဲ့တာဟာ ဒီစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ေကာင္းစားဖို႔လားလို႔လည္း ေမးစရာျဖစ္ေနတယ္။
လြတ္လပ္ေရးကို လြယ္လြယ္ကူကူရခဲ့တာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဗမာႏိုင္ငံသားေတြအသိဆံုးပဲ။ နယ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ငံႀကီးေတြခ်င္း စစ္ပြဲေတြ အသြင္နဲ႔ ထိပ္တိုက္ေဆာင့္ေနၾကတဲ့အၾကားက ကိုလိုနီအမ်ိဳးသားတရပ္က လြတ္လပ္ေရးရဖို႔လံုးပမ္းရတယ္ဆိုတာ စြန္႔လႊတ္ပိုင္း ျဖတ္မႈေတြလိုသလို နည္းပရိယာယ္ေတြလိုလွတယ္။ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီသခင္ေတြရဲ႕ ၉၁ ဌာန၊ ဒိုင္အာခီစတဲ့ မ်က္ ေစ့လည္စရာ ေခ်ာ့ျမႇဴမႈအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုဖယ္ရွားၿပီး ဓနသဟာယႏိုင္ငံစာရင္းထဲေတာင္မ၀င္တဲ့ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးကို ရေအာင္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ရတာ ဗမာျပည္က အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ အဆက္ဆက္နဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ျဖစ္တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ဂ်ပန္ေပးတဲ့လြတ္လပ္ေရးကို ပါးနပ္စြာအသံုးျပဳၿပီး ဂ်ပန္ကိုျပန္ေတာ္လွန္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ယူစရာအခ်က္လည္းရွိေသးတယ္။
အေရွ႕ေတာင္အာရွနဲ႔ ေတာင္အာရွမွာအေစာဆံုးလြတ္လပ္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံဟာအခုအခါမွာ အဘက္ဘက္ေနာက္အက် ဆံုးျဖစ္ေနရတယ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္မို႔ ဒီအျဖစ္ေရာက္ရတယ္ဆိုတာ ဘာမွအျငင္းပြားစရာမရွိတဲ့အခ်က္ျဖစ္တယ္။ မိမိတို႔ရဲ႕ ဗမာႏိုင္ငံကိုကမၻာ့အလယ္မွာ ဂုဏ္နဲ႔ျဒပ္နဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္ေစဖို႔၊ ေခတ္မီစက္မႈ၊ သိပၸံနည္းပညာမ်ားထြန္းကားတဲ့၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးတဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ေစဖို႔ဆိုရင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဖယ္ရွားရမယ္ဆိတာလည္း ရွင္းေနတယ္။
ဗမာျပည္သားမ်ားအေနနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကသလိုပဲ စည္းလံုးညီၫႊတ္မႈ၊ စြန္႔လႊတ္မႈ၊ အနစ္နာခံ မႈ၊ နည္းပရိယာယ္ႂကြယ္၀မႈေတြ ေဖာ္ျပၾကရအုန္းမယ္။
ဒီေန႔အခါမွာ ႏိုင္ငံတကာ့အေျခအေနက ဗမာျပည္သူျပည္သားေတြ ကိုယ့္ဖာသာလံုးပမ္းတိုက္ခိုက္မွရမယ္ဆိုတာကို ျပဌာန္းေနတယ္။ ကယ္တင္ရွင္ေမွ်ာ္ကိုးမႈ၊ စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြကို ဖယ္ရွားၿပီး ‘ငါသာလွ်င္အရွင္သခင္၊ ငါသာလွ်င္ ငါ့သမိုင္း ဖန္ တီးသူ’ ပီသစြာ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကရမွာပဲ။ စစ္အုပ္စုကို ထိထိေရာက္ေရာက္ထိုးႏွက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုနဲ႔ စက္ တင္ဘာအေရးအခင္း စိတ္ဓာတ္ေတြကိုကိုင္စြဲ၊ အဲဒီက သင္ခန္းစာေတြထုတ္၊ အတုယူစရာေတြယူၿပီး ေအာင္ပြဲအလံကိုလႊင့္ ထူၾကပါစို႔။
၂၀၀၈ခုႏွစ္ကို တိုက္ပြဲ၀င္စိတ္ဓာတ္၊ ေအာင္ပြဲခံသႏၷိဌာန္နဲ႔ လွမ္း၀င္ၾကပါစို႔။
ဗၾသ
Tuesday, 18 December 2007
ကဗ်ာကိုရွာေတြ႔ျခင္း
(ေအာင္ပင္လယ္)
(က)
ပင္မွည့္သီးလုိခ်ိဳလုိက္တာကဗ်ာ
ေခါင္ရည္စူးစူးနဲ႔တူလုိက္တာကဗ်ာ
ကဗ်ာဟာငါ့ပင္လယ္ ငါ့ေသြးေသာက္
ကဗ်ာဟာငါ့ပင္နီတိုက္ပုံ ငါ့႐ွဴ႐ွိဳက္တဲ့ေလ
ၿပီးေတာ့ငါ့ရဲ႕ အမ္ ၂၂ ။
(ခ)
ကဗ်ာ
ငါနဲ႔အတူ ပ်ဥ္းမနား ေတာင္ညိဳကုိေရာက္ဖူးတယ္။
ကဗ်ာ
ငါနဲ႔အတူ အေမ့ေထာင္၀င္စာကုိလုိက္ဖူးတယ္။
ကဗ်ာ
ငါနဲ႔အတူ ေနပူလက္ၾကမ္း ၃၃ လမ္း ကုိလြမ္းဖူးတယ္။
ငါနဲ႔အတူ
ဗံဒါပင္ရိပ္ကီလီဆိပ္မွာ စာရြက္စာတမ္းေတြ ေ၀ဖူးတယ္။
မၾကာမၾကာ ေနာင္ေတာ္ေမာင္ေလးေအာင္အတြက္
အရက္ဖုိးငါးက်ပ္ တဆယ္ေပးဖူးတယ္။
ငါနဲ႔ အတူ
ရွမ္း ၀ လားဟူ ဓႏု အင္းသား ပအုိ႔၀္ တုိ႔ၾကား
စားေသာက္ ပုန္းခုိ ခဲ့ဖူးတယ္။
ရွမ္းရုိးမရဲ႕
ေတာထဲ ေတာင္ထဲ မိုးေရ ထဲ
တတြဲတြဲ လွည့္ပတ္ေပ်ာက္ၾကားတုိက္ဖူးတယ္။
ငါနဲ႔အတူ
နယ္စပ္မ်ဥ္းကုိျဖတ္ဖူးတယ္
သူပုန္နီေတြေနတဲ့ “ယင္အန္း ” ကုိလဲ ေရာက္ဖူးတယ္
ငါနဲ႔အတူ
နမ့္ခေခ်ာင္း ရဲ႕ တုိက္ေမာင္းသံကုိၾကားဖူးတယ္။
အစာေရစာအျပည့္နဲ႔
ေရႊအိမ္ေလွာင္ခ်ိဳင့္ တြင္းကငွက္ တေကာင္လုိ
အသက္ရွင္ဖုိ႔ကုိလဲေခါင္းခါေခါင္းရမ္းခဲ့ဖူးတယ္။
(ဂ)
ကဗ်ာ
ငါ့ကုိမင္း အသိဆုံးပါ
ဒုိ႔ ဟာအမႊာ
ဒါေပမဲ့ ဒီတေလာ ငါ့ကုိ မဆုိမေျပာ
ရုတ္တရက္လက္မတုိ႔ ပဲထြက္ခြာ
ဘယ္ေပ်ာက္ဘယ္ေလွ်ာက္သြား တာလဲကဗ်ာ ။
မင္း ကုိဟုိမွာဒီမွာ ငါလုိက္ရွာတယ္
သြားတတ္ရာရာငါလုိက္ရွာတယ္
ေတာလမ္းၿမိဳ႕လမ္းမွာ ငါလုိက္ရွာတယ္
ကားလမ္းရထားလမ္းမွာငါလုိက္ရွာတယ္။
ေရႊဒဂုန္ မွာငါလုိက္ရွာတယ္
ေလထန္ကုန္းမွာ ငါလုိက္ရွာတယ္
ေနျပည္ေတာ္မွာငါလုိက္ရွာတယ္
ရတနာပုံမွာ ငါလုိက္ရွာတယ္
စာအုပ္တန္းမွာငါရွာတယ္
ငါ့ေခါင္းအုံးေအာက္မွာငါလုိက္ရွာတယ္။
ကဗ်ာရယ္
ရွာမေတြ႔ပါလားကြယ္။
ကဗ်ာရယ္
ဘယ္သြားေနတာလဲကြယ္။
(ဃ)
ေဟာ
ေတြ႔ၿပီေတြ႔ၿပီ
ေလာင္စာဆီေစ်းႏွဳန္း တုိးျမႇင့္တဲ႔ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပပြဲမွာ
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ပြဲမွာ
ရဟန္းသံဃာေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ကံေဆာင္သပိတ္ေမွာက္ပြဲမွာ
မိဘျပည္သူတုိ႔ရဲ႕ တရားတဲ့တုိက္ပြဲထဲမွာ။ မီးလွ်ံထဲမွာ
ကဗ်ာ ကဗ်ာ
ပါ၀င္ဆင္ႏြဲေနတာပဲ
ကဗ်ာရဲရဲေခၽြးစုိရႊဲ။
ကဗ်ာ ရယ္
သြားကြယ္ ပါကြယ္ထြက္ကြယ္ဆက္ကြယ္
ငါလဲလုိက္မယ္ ဒုိ႔အတူတူ ရယ္
“မနက္ျဖန္”အတြက္ေတးဆုိမယ္။
Monday, 17 December 2007
Sunday, 16 December 2007
Wednesday, 12 December 2007
Monday, 10 December 2007
Friday, 7 December 2007
အေ၀းကေပးစာတေစာင္
ကိုဟိုဒင္းေရ-
“သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္ႀကီးၿပီးလို႔ တန္ေဆာင္မုန္းတန္ေဆာင္တိုင္ ဆီမီးကၿမိဳင္။ မသိုးအလွ ျမတ္သကၤန္း ကပ္ဖို႔။ ေရႊတိဂံု ကုန္းေတာ္ေပၚမွာၿပိဳင္”ဆိုတဲ့ က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီလို အခ်ိန္မွာၾကားရေလ့ရွိတဲ့ ကိုျမႀကီးရဲ႕သီခ်င္းေလး ကိုမွတ္မိတယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ၊ ရန္ကုန္ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္။ ေလးဆူဓာတ္ပံု ေရႊတိဂံုနဲ႔ အလွဴေရစက္ လက္နဲ႔မကြာ၊ ရက္ေရာလွ တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ၊ ခြဲလို႔ရႏိုင္႐ိုးလား ဗ်ာ၊ အခုေတာ့ ေရႊတိဂံုကုန္းေတာ္ေပၚကို သံဃာေတာ္ေတြဟာ ခြင္ျပဳခ်က္လက္မွတ္နဲ႔ တက္ ရသတဲ့။ ဘုရားဖူးၾကည္ညိဳသူေတြ လူစုလူ ေ၀းနဲ႔ မတက္ရဘူးတဲ့၊ ကိုလိုနီေခတ္၊ ဂ်ပန္ေခတ္ထက္ဆိုးတဲ့ ကာလတခုကို ေရာက္ေနပါေပါ့ လားဗ်ာ။ သံဃာေတာ္ေတြကို ႐ိုက္ႏွက္သတ္ျဖတ္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကေန ေမာင္းထုတ္။ ျပန္ခိုင္း။ သာသနာ့ေစာင္းထက္ နအဖေစာင္းက ပိုထက္တယ္လို႔ ေျပာဖို႔လုပ္ေနတဲ့ ကာလ ႀကီးမွာ က်ေနာ္ျဖင့္ဗမာျပည္က ကထိန္ အလွဴပြဲေတာ္မ်ားအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္မိတာ အမွန္ပါပဲ၊ ဒီကေန ျပန္စဥ္းစားလိုက္တိုင္း ကထိန္ပြဲႀကီးေတြ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲက်င္းပၿပီး လမ္းတကာ၊ ရပ္တကာ မွာ ကထိန္ညႇပ္ႀကီးေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ဆင္ယင္။ ခင္းက်င္းၾက။ ပြဲေတြလမ္းေတြ က်င္းပၾက။ ရန္ကုန္မွာဆိုရင္ (ကာတြန္း)ဦဘဂ်မ္းလမ္းမွာ ကာတြန္းျပပြဲေတြလုပ္ၾက။ မႏၱေလးဘက္မွာဆို ရင္ စစ္ကိုင္းေတာင္ ေတာင္လံုးၫႊတ္မွ်ကထိန္သြားခင္းၾက။ ေစ်းခ်ိဳထဲက ေအ႐ံု၊ ဘီ႐ံု စတာ ႀကီးေတြက အၿငိမ့္ေတြပြဲေတြနဲ႔ ေန႔ခင္းႀကီးဧည့္ခံၾက။ ဒီလိုခ်စ္စရာ။ ဂုဏ္ယူစရာအစဥ္ အလာ ေေလးေတြဟာ နအဖစစ္အစိုးရ ရဲ႕စစ္မိန္႔ေတြေၾကာင့္ ေပ်ာက္ကုန္ေတာ့မွာပါလားဗ်ာ။
က်ေနာ္တို႔ဗမာႏိုင္ငံသားမ်ားဟာ ကိုယ့္မွာရွိရင္ ကိုယ္ခ်ည္းမစားသံုးပဲ သူမ်ားကိုလည္း ေပးကမ္းေ၀ မွ်ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့စိတ္ ေစတသိက္ေလးရွိေနေတာ့ စပါးသိမ္း။ ပဲသိမ္းၿပီးရင္ လွဴၾက တန္းၾကတာဟာ ႏွစ္ေထာင္နဲ႔ေတာင္ရွိၿပီနဲ႔ တူပါတယ္ဗ်ာ၊ ဘယ္သူကမွ ႐ိုက္ခိုင္းဖို႔မလို။ အမိန္႔ ေပးခိုင္းဖို႔မလိုတဲ့ အစဥ္အလာေကာင္းပါ၊ မင္းမွ စိုးမွ လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဆင္းရဲသားလဲ တတ္ႏိုင္ရင္ တတ္ ႏိုင္သေလာက္ လွဴၾကတမ္းၾကတဲ့ ႏိုင္ငံနဲ႔ ႏိုင္ငံသားေတြပါဗ်ာ၊ အခုေတာ့ လွဴခ်င္လို႔မလွဴရ။ လွဴခ်င္သူကိုမလွဴရ။ ၀ဋ္ဒုကၡတမ်ိဳးလိုပါပဲ။
ဒီၾကားထဲမွာ နအဖအစိုးရရဲ႕၀ါဒျဖန္႔ယႏၱရားမ်ားနဲ႔ ေနာက္လိုက္ေခြး မီဒီယာမ်ားထဲမွာ သူတို႔လက္ပါးေစ ၾကံ့ဖြတ္ေတြက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကိုသြားၿပီး ကထိန္ပစၥည္းေတြအတင္း လက္ခံခိုင္း။ အတင္းေရ စက္ခ်။ အတင္းကထိန္လိုက္ခင္းေနၾကတယ္လို႔ ၾကားရေတာ့ ပိုၿပီးစိတ္ မခ်မ္းမသာျဖစ္ရတယ္၊ ေအးဓားျပ တိုက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ ကုသိုလ္ဓားျပတိုက္တယ္ လို႔ ဆိုရမလား မသိပါဘူး၊ တခ်ဳိ႕သံဃာ ေတာ္မ်ားကေတာ့ ပတၱနိကၠဳဇၨနကံေဆာင္ထား တာမို႔ သူတို႔ေပးတဲ့အခါ လက္ခံထားလိုက္ေပမဲ့ သူတို႔သြားတဲ့ ေနာက္ ကိုယ္တိုင္မသံုးပဲ သူမ်ားကိုစြန္႔ ႀကဲလိုက္ၾကတယ္လို႔လဲ ၾကားရတယ္၊ နအဖေၾကာင့္မို႔ သံဃာေတာ္မ်ား လုပ္ ေနရပံုအတြက္ လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာမွာ အလွဴဒါနျဖစ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ အခ်က္သံုးခ်က္လိုအပ္ တယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားမွတ္မိတယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒါေတြက လွဴတဲ့သူရယ္၊ လွဴတဲ့ပစၥည္းရယ္၊ အလွဴခံတဲ့လူရယ္လို႔ ဆိုသမို႔လား၊ အခုေတာ့ သံဃာေတာ္မ်ားကလက္မခံခ်င္တာကို အာဏာ နဲ႔ အတင္းယူခိုင္းေနတယ္ဆိုေတာ့ အလွဴဒါနျဖစ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ လိုအပ္တာဟာ စစ္တပ္ အာဏာအပါ အခ်က္ေလးခ်က္ျဖစ္ သြားၿပီေပါ့ဗ်ာ၊ မူလသံုးခ်က္နဲ႔တင္ မရေတာ့တာလည္း အမွန္ပဲ၊ စစ္အာဏာပိုင္ေတြကခြင့္မျပဳလို႔ မခင္းရတဲ့ ကထိန္ေတြ၊ မက်င္းပရတဲ့အလွဴပြဲေတြ နည္းမွမ နည္းေတာ့ပဲ၊ ဗုဒၶဘာသာေျပာ ေျပာရရင္ ဒါနမေျမာက္ေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီး တယ္ဆိုတဲ့ အျပစ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ႀကီးသလဲ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေတြ စဥ္းစားမိရဲ႕လားမသိဘူး။
ဒီစာကိုေရးေနရင္းပဲ ကိုဟိုဒင္းေရ။ သတင္းတခု၀င္လာသဗ်၊ ေကာင္းသတင္းေျပာ ရမ လား။ ဆိုးသတင္း ေျပာရမလားမသိဘူး၊ ခင္ဗ်ားမို႔ မွ်ရအုန္းမယ္၊ အဲဒါ(ဦး)ျမတ္ခိုင္ရဲ႕ လွ်ပ္တစ္ ျပက္ဂ်ာနယ္ပိတ္ လိုက္ရၿပီတဲ့ဗ်၊ ထုတ္ေ၀ခြင့္ပိတ္လိုက္တာလို႔ ဆိုတာပဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ ေတာ့ မသိရေသးဘူး၊ ျပန္ၾကား ေရး၀န္ႀကီး (ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္း) ကို ပိုင္လွတယ္ဆိုတဲ့လူ။ သူ လည္းကမ္းနားသစ္ပင္ ပဲကိုး၊ ကိုယ့္ကိုယ္အမွီ ေကာင္းရွိ။ အကာအကြယ္ေကာင္းရွိတယ္ဆိုၿပီး သူတကာကိုတြယ္။ စာေပအႏုပညာ သည္ေတြကို တပည့္ေမြး။ ရန္သူထား လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ ေနတဲ့လူရယ္ေလဗ်ာ၊ နအဖကိုယ္စား တရားမ၀င္ ၀ါဒျဖန္႔တာ။ တိုက္ခိုက္တာေတြလည္း လုပ္မွ လုပ္၊ လွ်ပ္တစ္ျပက္ဆုိတာက ဗမာျပည္ရဲ႕နံပတ္၀မ္း အ၀ါေရာင္ စာနယ္ဇင္းရယ္လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ ခ်ိတ္ဆြဲမထားယံုတမယ္ နာမည္ႀကီးပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ “အတြင္းေရး” ဆိုတဲ့ ေကာလာဟာလေတြ ကိုဘံုးေဘာလေအာ။ ရက္ရက္ေရာရာႀကီးေဖာ္ျပေနတဲ့ ဂ်ာနယ္ပါကလားဗ်ာ၊ သူနဲ႔မတည့္ လို႔ကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ေလာကသားေတြ။ ဂီတေလာကသားေတြ သြားေပေရာ့ပဲ၊ တယ္လဲေျပာင္ ေျမာက္ဆိုကိုးဗ်။
အရင္လတုန္းက က်ေနာ့္စာထဲမွာ သူ႔ဂ်ာနယ္ကေန ႏိုင္ငံေရးက်ားေသေတြကို နအဖရဲ႕ စီမံကိန္းနဲ႔ အသက္သြင္းလာတာကို ေရးလိုက္မိေသးတယ္မွတ္တယ္၊ ဦးေအာင္ႀကီး။ သခင္ တင္ျမ။ ဦးခ်စ္လႈိင္တို႔သံုးဦး ကို ခမ္းခမ္းနားနားႀကီးပြဲထုတ္ၿပီး အတိုက္အခံေတြကို တိုက္တာ ေလဗ်ာ၊ ျပည္တြင္းက ႏိုင္ငံေရးေလာကနဲ႔ စာေပေလာကမွာကို ေတာ္ေတာ္ေျပာစရာျဖစ္ခဲ့ တာေပါ့၊ အခုေတာ့သူမ်ား ပ်က္စီး တဲ့အတြက္ ၀မ္းသာ တယ္လို႔ေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ ‘လွ်ပ္တစ္ျပက္ဘာေၾကာင့္ အပိတ္ခံ ရတာလဲ’ ဆိုတာလို က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ မရွင္း တာေလးေတြ က်န္ေနခဲ့တဲ့အတြက္ပဲ အစာမေၾကသလို ျဖစ္ေနတာပါ၊ သူကမင္းသမီး တေယာက္အေၾကာင္း ပုတ္ခတ္ေရးသားလို႔ အဲဒီမင္းသမီးက ၾကပ္ေျပးအထိ တက္တိုင္တာနဲ႔ အပိတ္ခံရသလိုလိုေတာ့ ၾကားတာပဲ၊ ၾကပ္ေျပးက အာဏာပိုင္မ်ားက မင္းသမီးေလး ကိုပိုစာ နာသြား တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ဗ်ာ၊ အလြယ္သာမာန္ အရပ္သားေျပာ ေျပာရင္ေတာ့လည္ လြန္းတဲ့ဘီး ေခ်းသင့္တာပါပဲ၊ အခုလိုအခါႀကီးရက္ႀကီးမွာ ဗမာျပည္သားေတြအဖို႔ တရား သံေ၀ယူစရာ ျဖစ္တာ ေပါ့ေလ။
ဒါေလာက္ပဲဗ်ာ။
ဘယာေဘး ကြာေ၀းၾကပါေစ။
ယာေတာကသာေျဗာ
တို႔ေခတ္က်မွညံ့ၾကေတာ့မွာလား...
