စစ္တပ္ႏွင့္ႏုိင္ငံေရး အပိုင္း(၁)

ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း
၀န္ခံစကား
က်ေနာ္၀န္ခံပါရေစ...။
ဒီစာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြဟာ က်ေနာ္တေယာက္တည္းရဲ႕၀ါယမက ေပၚထြက္ လာတာမဟုတ္ပါဘူး။ စာဖတ္သူက နည္းနည္းေလး ျပန္စဥ္းစားလုိက္ရင္ က်ေနာ့္အသက္ အရြယ္နဲ႔ ဒါေတြအားလံုးကိုမသိႏိုင္ဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္လာမွာပါ။
က်ေနာ္ေသေသခ်ာခ်ာ သိမီတဲ့အပိုင္းက ပထစအစုိးရလက္ထက္ ကာလေလာက္မွာမွျဖစ္ပါတယ္။ အဲေတာ့ ဒီေဆာင္းပါးမ်ားျဖစ္ေပၚေရးအတြက္ က်ေနာ့္ကိုကူညီၾကသူေတြ လုိခဲ့ပါတယ္။ သဘာ၀က်စြာပဲ က်ေနာ္တုိ႔ ပါတီရဲ႕အရင္မ်ဳိးဆက္က ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းမ်ားဆီက အကူအညီေတြ အမ်ား ႀကီးရခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တျခားပါတီ၀င္ေတြဆီကေရာေပါ့။ အမွန္ေျပာရရင္ ဒီစာအုပ္ဟာ “ျမင္း၀န္မင္းဘုရားတည္၊ ျမင္းသားမ်ားေကာင္းမႈ” ဆုိတာမ်ဳိးသာသာပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ဒီမွာသူတို႔အားလံုးကို ေလးစားေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္၀င္ခံ ခ်င္တဲ့ ေနာက္တခ်က္က ဒီေဆာင္းပါးဟာ ျပည့္စံုဖို႔အမ်ားႀကီးလုိေသးတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း ပါ။ စစ္အုပ္စုသမိုင္းကို သုေတသနျပဳမယ္၊ က်မ္းတေစာင္ေပတဖြဲ႔ ျပဳမယ္ဆိုတာ အင္မတန္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ကိစၥပါ။ ဒါေပမယ့္က်ေနာ့္လုိ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ျပင္ပကိုေရာက္ေနသူ တေယာက္အေနနဲ႔ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ သတင္းစာေတြ၊ မွတ္တမ္းေတြ၊ ေမးရမယ့္လူေတြ ျပည္ တြင္းမွာမွ ျပည့္ျပည့္စံုစံုရွာေဖြလို႔ ရမယ့္အရာေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းပါးမ်ားကို က်ေနာ္ ေရဒီယိုကေန ေျပာကတည္းက “စစ္တပ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး” လုိ႔ ေခါင္းစဥ္ကို ေသခ်ာစဥ္းစား ၿပီးေျပာခဲ့တာပါ။
က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံမွာ စစ္အုပ္စုရဲ႕ အုပ္စုိးမႈဟာ ၾကာရွည္လြန္းတာကတေၾကာင္း၊ ဖိႏွိပ္မႈေတြက လည္း ျပင္းထန္လြန္းတာက တေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ေနာင္မွာစစ္အုပ္စု သမုိင္းကိုေျပာ ၾကစို႔ဆို ရင္ေတာင္ တုတ္ထမ္းၿပီးေျပာရမလားမသိပါ။ အမွန္ေျပာရရင္ နဂိုက စစ္အုပ္စုေခါင္းေဆာင္ ပိုင္းမွာပါခဲ့သူေတြ ဒီမုိကေရစီဖက္ကို ကူးေျပာင္းရပ္တည္လာၾကတာေတြ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရေတာ့ စစ္အုပ္စုတြင္းျပႆနာေတြနဲ႔ စဥ္းစားေတြးေခၚနည္းေတြကို သူတို႔ပါးစပ္ကမ်ားၾကားရရင္ဘယ္ ေလာက္စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလုိက္မလဲလုိ႔ ေတာင့္တမိခဲ့ပါတယ္။ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြခ်မွတ္ရာ မွာ အမ်ားႀကီးအေထာက္အကူရမယ္လို႔ တြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ အခု ထက္ထိတခါမွ မၾကားရပါ။ သူတို႔တေတြလည္း အသက္အရြယ္ေတြ ႀကီးလာၿပီ၊ အလုပ္လည္း မ်ားၾကတာဆုိေတာ့ အသက္ရွိတုန္းေလး၊ မွတ္တမ္းေလးေတြ ေရးခဲ့ၾကပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းမိ ပါတယ္။ နအဖတို႔ကေတာ့ ေျခစလက္စမွန္သမွ်ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္မ်ဳိးသာရွိမွာ ပါပဲ။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ့္ကို ဒီေဆာင္းပါးမ်ားေရးျဖစ္ေအာင္ အားေပးတုိက္တြန္းတဲ့ ဒီဗီဘီ၀ုိင္း ေတာ္သားမ်ားနဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္ေျမာက္ေရး လံုးပမ္းၾကတဲ့ တုိက္ေဖာ္တိုက္ဖက္မ်ားအားလံုးရဲ႕ ေက်းဇူးျပဳမႈဟာလည္းႁခြင္းခ်န္လို႔မျဖစ္ပါေၾကာင္း၀န္ခံပါရေစခင္ဗ်ား။

ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း

နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးစိတ္ဓာတ္နဲ႔ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအယူအဆ လြတ္လပ္တဲ့ႏိုင္ငံ တႏိုင္ငံမွာ တပ္မတေတာ္တရပ္ဆိုတာ ရွိရတာပါပဲ။ အမ်ဳိးသားတရပ္ လြတ္လပ္သလား မလြတ္လပ္ဘူးလားဆိုတာကို တိုင္းတာတဲ့အခါမွာ သူတို႔မွာကိုင္ပုိင္တပ္မေတာ္တရပ္ ရွိမရွိဆိုတဲ့ အခ်က္ဟာ အင္မတန္အဓိကက်တဲ့ပံုစံ ျဖစ္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္မရွိရင္ ဘာမွအာမခံခ်က္မရွိဘူးဆိုတာ လူတိုင္းသိၾကပါတယ္။ ဒါအထူးေျပာစရာမလုိတဲ့ကိစၥပါ။ ပေဒသရာဇ္မင္းေတြ လက္ထက္တုန္းက က်ေနာ္တုိ႔ဗမာျပည္မွာ စစ္တပ္ဆိုတာက ပံုစစ္တပ္ေတြ မဟုတ္ေသး ပါဘူး။ တိုက္စရာရွိမွ၊ စစ္တိုက္ေတာ့မယ္ဆိုမွ လယ္သမားေတြကို ေခၚၿပီး တပ္ဖြဲ႔၊ အျမန္ေလ့က်င့္ေပးၿပီး တိုက္ၾကတာ။ ဒုတိယ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ကုန္ခါနီးမွာ အၿမဲတမ္းတပ္ တတပ္လုိအပ္တယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္လာတဲ့ ကေနာင္မင္းသားႀကီးဟာ တည္ေထာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ဗမာျပည္မွာ ပေဒသရာဇ္လက္ထက္ တေလွ်ာက္လံုးအမ်ဳိးသားတပ္၊ အမ်ဳိးသားတပ္မေတာ္တရပ္ ရွိတယ္လို႔ ေျပာလို႔မရပါဘူး။ အဲဒီေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔ဗမာျပည္ ကိုလိုနီႏိုင္ငံဘ၀ေရာက္တဲ့အခါမွာ ကိုလုိနီနယ္ခ်ဲ႕သမားဟာ သူတို႔လုပ္ေလ့ရွိတဲ့အတုိင္း လုပ္ေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒါကေတာ့ ႏိုင္ငံတခုကိုသိမ္းပိုက္လုိက္ တယ္ဆိုရင္ ပထမဦးဆံုးသူတုိ႔လုပ္တာက လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔တူတာ၊ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္း ထူေထာင္လို႔ရတာမွန္သမွ်ကို ပထမဆံုးနဲ႔ အရင္ဆံုးဖ်က္ဆီးပစ္တာပဲ။ ရတနာပံုမႏၱေလးကိုအဂၤလိပ္က သိမ္းတဲ့အခါက်ေတာ့ အမရစံေခါင္ရပ္ကြက္ (အခု မႏၱေလးဘီယာ စက္႐ံုရဲ႕အေရွ႕ေျမာက္ဘက္ရွိတဲ့) လက္နက္စက္႐ံုကို အရင္ဖ်က္ပစ္တာပဲ။ ဒါအရင္ဆံုး သူတို႔ ေျဖရွင္းၾကတာ။ ၿပီးရင္ တပ္ႂကြင္းတပ္က်န္ေတြကို ႏွိမ္ႏွင္းတာေတြဆက္လုပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွာ လက္နက္နဲ႔ခုခံေနတဲ့ဟာေတြကို လုိက္ၿဖိဳပစ္တာပဲ။ အဲဒါေတြအားလံုး ကိုသိမ္းႏိုင္ၿပီ၊ သူတုိ႔အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ၿပီဆိုတဲ့အခါမွာ လက္နက္ဆိုရင္ ၆လက္မေလာက္ရွိတဲ့ ဓားေျမႇာင္ေတာင္ မကိုင္ရဘူးဆိုတဲ့ ဥပေဒေတြကိုထုတ္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီ ၆လက္မအထက္ ဓားေျမႇာင္ဆိုတဲ့ဥပေဒဟာ အာမခံခ်က္မရႏိုင္တဲ့ပုဒ္မမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ အဲေတာ့ လမ္းမေပၚမွာဆႏၵျပတဲ့ မႏၱေလးကဆႏၵျပပြဲမ်ဳိးဆိုရင္ ၿဗိတိသွ်ကုိလိုနီက ရဟန္းရွင္လူ ၁၇ ဦးကြယ္လြန္တဲ့ အထိ ႏွိမ္ႏွင္းတာမ်ဳိးေတြရွိတယ္။ လက္နက္ကိုင္ပုန္ကန္မႈဆိုလို႔ကေတာ့ ဒီထက္ကိုပိုၿပီး ျပတ္ ျပတ္သားသား ႏွိမ္ႏွင္းေတာ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာစံပုန္ကန္မႈဟာ အထင္ရွားဆံုးပါ။ ေနာက္ၿပီး (ေတြ႔ဖူး ၾကပါလိမ့္မယ္။ ျပတုိက္ထဲမွာျဖစ္ေစ၊ သမိုင္းစာအုပ္ေတြမွာျဖစ္ေစ) အဂၤလိပ္သိမ္းၿပီး ကာစဗမာႏိုင္ငံမွာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကပုန္ကန္တဲ့ ဗမာအမ်ဳိးသားေခါင္း ေဆာင္ေတြ၊ဗိုလ္ခ်ဳိ တို႔ ဘယ္သူတို႔ပံုေတြ၊ အဲဒီေခါင္းေဆာင္ေတြ အကုန္းလံုးကို သတ္ပစ္တာပါ။ က်ဳပင္ခုတ္က်ဴငုတ္မွမက်န္ေအာင္ သတ္ပစ္တာပါျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ဗမာျပည္က ဟိုေခတ္ကလူငယ္ေတြ၊ ပညာတတ္ေတြအပါအ၀င္ ကိုယ့္အမ်ဳိးသားေရးကို၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို တန္ဖိုးထားတဲ့လူေတြဟာ ကိုယ့္ႏုိင္ငံလြတ္လပ္ေရးအတြက္ စဥ္းစားၾကတဲ့အခါမွာ သဘာ၀က်စြာပဲ လက္နက္ကိုင္နည္းကိုလည္း စဥ္းစားၾကတာရွိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဗမာျပည္ လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ငါတုိ႔မွာသာစစ္တပ္တတပ္ရွိရင္ ကိုယ့္ကိုလာၿပီး ကၽြန္ျပဳေနတဲ့လူေတြကို ေမာင္းႏွင္ထုတ္ပစ္မွာပဲလို႔ စဥ္းစားၾကတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ဗမာျပည္မွာ လက္နက္ရရာရေၾကာင္း ရွာၾက တယ္။ စစ္ေလ့က်င့္ေရး၊ တပ္ဖြဲ႔စည္းေရးေတြေလ့လာၾကတယ္။ လုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီလုိ ေနာက္ခံသမုိင္းေၾကာင္းေတြရွိခဲ့ၿပီးေနာက္ ဗမာျပည္ရဲ႕ပထမဆံုး တပ္မေတာ္လို႔ေျပာရမယ့္ BIA တပ္ေပၚလာတာျဖစ္ပါတယ္။ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဆိုတဲ့ဟာက အဲဒီ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္က်မွ ျဗဳန္းကနဲ တုိက္ခ်င္ခိုက္ခ်င္စိတ္ေပၚၿပီး စစ္တပ္တတပ္ ထဖြဲ႔တာလို႔ေျပာရင္မွားပါတယ္။ ဒါဟာ သမုိင္းနဲ႔ဆံုးျဖတ္ၿပီး စဥ္းစားတယ္လို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက အဲဒီလုိေပၚ ေပါက္လာတဲ့တပ္၊ ႏိုင္ငံေရးေနာက္ခံေတြ ဗမာျပည္သူလူထုတရပ္လံုးရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးေနာက္ခံ ေတြနဲ႔ ေပၚေပါက္လာတဲ့တပ္ဟာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ဘယ္လုိဆက္ႏြယ္ေနတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒီေန႔အထိ ဘယ္လိုပတ္သက္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေျပာတဲ့အခါမွာ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ကေန ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ထိ၊ ၁၉၄၅ ကေန ၁၉၄၈ အထိ စသျဖင့္အပိုင္းေတြခြဲၿပီး ေျပာသြားဖုိ႔ စဥ္းစားပါတယ္။

တပ္ကိုႏိုင္ငံေရးအရတည္ေဆာက္ရမယ္
၁၉၄၁ ခုႏွစ္ကေန ၄၅ ခုႏွစ္ထိကာလဟာ က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံမွာ တုိင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ စိတ္ရွိတဲ့သူ ေတြ အမ်ဳိးသားေရးအလံေတာ္ေအာက္မွာ အတူလက္တြဲလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ကာလျဖစ္ပါတယ္။ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္၊ ႏုိင္ငံေရးပါတီေခါင္းေဆာင္၊ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာမယ့္လူေတြအားလံုး စည္းစည္းလံုးလံုးညီညီၫြတ္ၫြတ္ ရွိခဲ့ၾကတဲ့ကာလပါ။ ဒါဟာ လည္း အေၾကာင္းမဲ့တုိက္ဆုိင္မႈမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ကၽြန္ျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့သမုိင္း စဥ္ရဲ႕ စုစည္းေဖာ္ျပခ်က္လုိ႔ေျပာရင္ရပါတယ္။ ဒီလုိျဖစ္လာရတာရဲ႕ အနီးကပ္ဆံုးနဲ႔ ၾသဇာအေညာင္းဆံုး၊ ဂယက္အ႐ိုက္ဆံုးကိစၥကေတာ့ ၁၃၀၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံုႀကီးလို႔ေျပာလုိ႔ရပါ တယ္။
၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာ ျမင္းခြာေပါက္ခဲ့လို႔ မီးေတာက္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ေနာင္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္လာမယ့္လူေတြ၊ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ၀င္ျဖစ္လာမယ့္လူေတြ ဒီအေရး ေတာ္ပံုမွာ ေပါင္းစည္းမိခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီက အဆက္အေနနဲ႔ သခင္ဂုိဏ္းခြဲ ၂ ခြဲက လူေတြ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္မွာလာၿပီးေပါင္းျဖစ္ၾကတယ္။ ျပည္တြင္းမွာက်န္ခဲ့တဲ့ အဓိကက်တဲ့ သခင္ေခါင္း ေဆာင္ေတြဟာလည္း ေထာင္ထဲမွာဆံုမိၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းကတတိုင္းျပည္လံုး၊ ညီၫြတ္ဖို႔၊ စုစည္းဖုိ႔၊ လက္တြဲဖုိ႔ စည္းစားေနၾက၊ လံုးပန္းေနၾကတဲ့ကာလျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔အားလံုးေခါင္း ထဲမွာ ကုိယ့္တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးဆိုတဲ့ ဘံုရည္မွန္းခ်က္အေပၚမွာ မူတည္ေနၾကေတာ့ အား လံုးတြဲၿပီး လုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီကာလမွာ သူတို႔ေခါင္းထဲမွာ အယူ၀ါဒကြဲျပားတာ၊ မတူတာ မရွိဘူးလားဆိုေတာ့လည္း ရွိပါတယ္။ ဥပမာ...အသိသာဆံုးက ဒုတိယကမၻာစစ္ျဖစ္ လာခ်ိန္မွာ အဓိကအားျဖင့္ အယူအဆ ၃ မ်ဳိးကြဲတယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ (၁) က ဂ်ပန္နဲ႔ေပါင္းၿပီး ၿဗိတိသွ်လက္ေအာက္က ႐ုန္းထြက္ေရး၊ (၂)က ဂ်ပန္ကိုလည္း တုိက္မယ္၊ ၿဗိတိသွ်ကိုလည္း တုိက္မယ္ (၃)ကေတာ့ အဂၤလိပ္အပါအ၀င္ အရွင္းရွင္ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး ဂ်ပန္ အပါအ၀င္ ဖက္ဆစ္ေတြကိုတိုက္မယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ၃ မ်ဳိးကြဲေနၾကတာပါ။
အဲဒီတုန္းက ကြန္ျမဴနစ္ေတြ၊ ေနာင္မွာကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္လာမယ့္လူေတြက အဲဒီ ၃ မ်ဳိးစလံုးထဲမွာ ပါ၀င္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပါတီစည္း႐ံုးေရးအရ၊ ပါတီရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ အားလံုးဟာ အဂၤလိပ္အပါအ၀င္ ဒီမုိကေရစီႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး ကမၻာ့ဖက္ဆစ္၀ါဒကို တုိက္မယ္ဆိုတဲ့ တတိယအမ်ဳိးအစားမွာ ပါ၀င္ၾကပါတယ္။ ေနာင္မွာ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီျဖစ္လာမယ့္လူေတြကလည္း အထက္ကေျပာခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးအစား ၁ နဲ႔ ၂ မွာ ပါ၀င္ၾကပါတယ္။ ထြန္းအုပ္ - ဗစိန္ဂုိဏ္းက လူေတြကေတာ့အမ်ဳိးအစား(၁)မွာပဲ ပါ၀င္တာေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီလုိ စည္းလံုးညီၫြတ္ေရး အရွိန္ရေနတဲ့အေျခခံေပၚမွာ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဟာ ဂ်ပန္ျပည္ကိုသြားၿပီး စစ္ပညာသင္တာေတြ ကိုလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာင္သူတို႔ျပန္လာၿပီးေတာ့လည္း ဂ်ပန္ကို စစ္ပညာသင္ထပ္ၿပီးလႊတ္ခဲ့တာ ေတြ ရွိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ျဖတ္ေျပာခ်င္တာတခုက အဲဒီလုိေနာက္ခံရွိေနတဲ့ အေလ်ာက္ ႏိုင္ငံေရးအျမင္မတူတဲ့သူေတြ ဒီတပ္မေတာ္ထဲမွာပါ၀င္လာတဲ့အေလ်ာက္ ဒီတပ္ထဲမွာ အဲဒီ ဂယက္၊ ေနာင္မွာဂိုဏ္းဂဏျဖစ္လာမယ့္ ဂယက္ေတြလည္းရွိတန္သေလာက္ ရွိတယ္လုိ႔၀န္ခံရမွာပါ။
ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓာတ္ ျမင့္တက္ေနတဲ့ကာလမွာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ အေရးေတာ္ပံုပါတီ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ဟာ “ေက်ာင္းသားတပ္ဦး” နာမည္နဲ႔ ပူးေပါင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္မွာ ဖက္ဆစ္တုိက္ဖ်က္ေရး ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရး (ဖတပလ) ကို ဖြဲ႔ခဲ့ၾကတယ္။ တဆက္တည္းမွာ တပ္ကိုႏိုင္ငံေရးအရ တည္ေဆာက္ရမယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကို ကြန္ျမဴနစ္ ေတြကတင္ျပတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက လက္ခံအတည္ျပဳခဲ့လို႔ တပ္ထဲမွာႏုိင္ငံေရးသင္ တန္းေတြ ေပးခဲ့ပါ တယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္အျဖစ္ သေႏၶတည္ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ဒီတပ္မေတာ္ဟာ အားလံုးသိၾကတဲ့အတုိင္း ဂ်ပန္ျပည္မွာ ပ်ဳိးေထာင္ေလ့က်င့္ခဲ့ရတာပါ။ ဂ်ပန္ ေလ့က်င့္ေပးတာရခဲ့တဲ့၊ ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ သူတို႔တပ္ပံုစံအတိုင္း (ပေဒသရာဇ္တပိုင္း ဖက္ဆစ္တ ပိုင္း ပံုစံအတိုင္း) ပံုသြင္းခံခဲ့ရတာပါ။ တေသြးတသံတမိန္႔ဆိုတာကိုပဲ အေလးဂ႐ုပိုထားတဲ့ တပ္မ်ဳိးပါ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လည္း ဒီ BIA တပ္ဟာ အေစာပိုင္းမွာ ဖက္ဆစ္ဆန္လုိ႔ လူထုရဲ႕ မေက်နပ္မႈေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလုိပံုစံနဲ႔ျဖင့္ တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္လုိ႔မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆုိတာကို သတိထားမိတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာ ဒီတပ္ထဲမွာႏိုင္ငံေရး သင္တန္းေပးရမယ္လုိ႔သေဘာေပါက္ၿပီး အခုလုိလႈပ္ရွားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိတပ္ကို ႏိုင္ငံေရးသင္တန္းေပးတာကို အဲဒီတုန္းက မႀကိဳက္တဲ့သူေတြ ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးစတဲ့ လူေတြပါ။ (ေနာင္မွာ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ၀င္ ျဖစ္လာမယ့္ လူေတြပါ။) သူတို႔ကဒီတပ္ကုိ သူတို႔တလက္ကိုင္တပ္ျဖစ္လာတဲ့အခါ၊ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီရဲ႕ တလက္ကိုတပ္ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ ေနာင္မွာတပ္ကို ႏိုင္ငံေရးလံုး၀သင္မေပးေတာ့ဘဲနဲ႔ တေသြး တသံတမိန္႔ သူတို႔ခုိင္းရာလုပ္၊ သူတို႔ေစရာသြားဆုိတဲ့ တပ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့တာပါပဲ။ ဒါကေနာင္မွာပါ။
အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ သေဘာတူခြင့္ျပဳမႈနဲ႔တပ္ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးသင္တန္း ေတြေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ႏိုင္ငံေရးသင္တန္း ေပးတတ္တာကလည္း ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ပဲ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကပဲ ေပးတာပါ။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက အဲဒီအခ်ိန္ကတည္း က ေျမေအာက္လုပ္ငန္းရွိေနပါတယ္။ ကလာပ္စည္းေတြရွိေနပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ခ႐ိုင္ေတြမွာဆုိရင္ ခ႐ိုင္တခုတည္း ကလာပ္စည္း ၃ - ၄ ခုေတာင္ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေတာ့မသိၾကေသးဘူးေပါ့။ သူတို႔ကဂ်ပန္ေတြမရိပ္မိေအာင္ ႏိုင္ငံေရးသင္တန္းေပးရတာဆို ေတာ့ သူတို႔ကို ဗိုလ္နာမည္ေတြတပ္ၿပီး တပ္ထဲမွာသြင္းထားရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေတာ့ ညီၫြတ္ေရးစိတ္ဓာတ္ကလည္းလႊမ္းေန၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကလည္း သေဘာတူ ထားတာဆိုေတာ့ ဒီလုိတပ္ထဲမွာ အျပင္ကေနလာၿပီး တိတ္တိတ္သင္တန္းေပးတာေတြကို ဂ်ပန္မသိေအာင္ ကာကြယ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလထဲမွာ အေရး ေတာ္ပံုပါတီကလူေတြနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကလူေတြေပါင္းၿပီး ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရယ္လုိ႔ ဖြဲ႔ခဲ့ပါတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီဆိုတာက ၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာက်မွ အဲဒီထဲက ျပန္ထြက္ၿပီး စင္ၿပိဳင္ပါတီတရပ္ ထူေထာင္တာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိတျပည္လံုးရဲ႕အေရး၊ ႏိုင္ငံရဲ႕အေရး၊ လြတ္လပ္ေရးကို ေရွ႕တန္းတင္လံုးပန္းေနၾကတုန္းမွာပဲ နဂိုကမတူတဲ့လူေတြဟာ တြဲဖက္လုပ္ ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာင္က်မွ ဒီလူေတြဟာ ႏိုင္ငံ့အေရးထက္ကိုယ္က်ဳိး၊ ကိုယ့္အစုအက်ဳိးကို ေရွ႕ တန္းတင္လာၾကၿပီး တြဲမလုပ္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒါဒီေန႔အထိပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီအေပၚ အၿငိဳးထားခဲ့တဲ့ လူေတြဟာအခုထိ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအေပၚသာမက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းအေပၚလည္း အၿငိဳးထား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕သမီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေပၚကိုလည္း အၿငိဳးႀကီးထားၿပီးေတာ့ သူတို႔တပ္ထဲက မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအေပၚမွာ ဒီအၿငိဳး ကို ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္လက္လႊဲေပးသြားတဲ့ သေဘာမ်ဳိးေတြ႔ရပါတယ္။ ဗမာျပည္ရဲ႕သမိုင္းမွာ အဲဒီ လုိပဲ ပ႗ိပကၡေတြျဖစ္ေနတဲ့ အင္အားစုေတြဟာ အေျခအေနတခုေအာက္မွာ တြဲၿပီးလုပ္ၾက တယ္။ ေနာက္တခါက်ေတာ့ တဖက္စီတုိက္ၾကတယ္။ လက္နက္ေတြနဲ႔ အေသအေၾကတုိက္ ၾကတယ္။ အဲလိုတိုက္ေနတဲ့ၾကားထဲမွာပဲ ထိပ္တိုက္ေစ့စပ္ၾကတယ္၊ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ဒါေတြ ဟာ တေလွ်ာက္လံုးရွိေနခဲ့တဲ့ဟာပါ။ ဒီေန႔နအဖအစိုးရက ေစ့စပ္တယ္၊ ေဆြးေႏြးတယ္ဆိုတာကုိ မ်က္ေစ့မွိတ္ ဘူးခါျငင္းေနတဲ့အခါမွာ အရင္တုန္းက အဲဒီလိုမဟုတ္ ဘူးဆိုတာေျပာခ်င္လုိ႔ ဒီေနရာမွာအေလးထားၿပီးေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။

ေခါင္ကိုၿဖိဳဖို႔ၾကံတဲ့နယ္ခ်ဲ႕
၁၉၄၅ ခုကေန ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ထိ ဆိုတဲ့ကာလဟာ (ဒီသံုးႏွစ္ဟာ) ဗမာျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာကို ဖန္တီးလိုက္တဲ့ သံုးႏွစ္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ဒီအခန္းကိုက်ေနာ္ နည္းနည္းက်ယ္က်ယ္ေလး ေျပာခ်င္တယ္။ က်ေနာ္တို႔တုိင္းျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာသာမက တပ္မေတာ္ရဲ႕ ကံၾကမၼာကိုလည္း အလွည့္အေျပာင္းျဖစ္ေစတဲ့ သံုးႏွစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့ ျပင္ပႏုိင္ငံေရးရဲ႕ ဂယက္ေတြလဲ တပ္မေတာ္ထဲကုိ ဒီအခ်ိန္မွာ၀င္လာတယ္လုိ႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ နဂုိကေတာ့ ဂ်ပန္ကိုတိုက္ေနရ တဲ့အတြက္ ဒီဟာကို ထိန္းထားလုိ႔ရတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့လဲ ဂ်ပန္ကို ေအာင္ပြဲခံလိုက္တဲ့အခါ ေအာင္ပြဲရတဲ့အရွိန္နဲ႔ ျပည္သူလူထုကလဲ တက္ႂကြေန၊ ျပည္သူ လူထုကလဲ ေတာင္းဆိုတဲ့အေလ်ာက္ ေသြးစည္းညီၫြတ္မႈကို ထိန္းသိမ္းႏုိင္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိဗမာျပည္ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုေတြအားလံုး ေသြးစည္းညီၫြတ္ ေနတာကိုမလုိလား တဲ့လူက ၿဗိတိသွ်ကိုလုိနီသမားပဲျဖစ္ပါတယ္။ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီသမားဟာ ဗမာျပည္ထဲျပန္၀င္ လာတယ္ဆိုကတည္းက သူတို႔ရဲ႕ အဓိကပစ္မွတ္၊ သူတို႔ရဲ႕လုပ္ငန္းဟာ ဗမာျပည္ကုိ အဦးဆံုး သိမ္းပိုက္တုန္းက စဥ္းစားနည္းမ်ဳိးနဲ႔ပဲ သူတို႔ ခ်ဥ္းကပ္တာပါ။ အဲဒါဘာလဲဆုိေတာ့ ပထမဆံုး ဗမာအမ်ဳိးသားေတြရဲ႕ စစ္တပ္ကုိၿဖိဳခြဲဖို႔၊ ဖ်က္ဆီးဖုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္ဟာ BIA ကို အင္မတန္အၿငိဳးထားပါတယ္။ သူတို႔ေခါင္းထဲမွာ BIA ကိုေတာ့ မွတ္ေလာက္သား ေလာက္ျဖစ္ေအာင္ဆံုးမရမယ္လုိ႔ ေတးထားပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြကို တို႔ေပးထားၾကတာေတြ ကလဲရွိပါတယ္။ BIA အေပၚမွာခ်ဲ႕ကားၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္နဲ႔ရန္တိုက္ ေပးတာေတြလဲရွိသ ေလာက္ရွိပါတယ္။ အဂၤလိပ္ကေတာ့ ေခါင္ကိုၿဖိဳရင္အားလံုးကို ၿပိဳမယ္လို႔တြက္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔အဓိကထားတာ BIA ၿဖိဳဖို႔အတြက္ဆိုရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို အရင္ၿဖိဳ မယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ကဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို သထံုခ႐ိုင္သဲျဖဴကုန္းသူႀကီး အဗၵဴရာရွစ္ကို သတ္မႈနဲ႔ ဖမ္းဖို႔စဥ္းစားၾကတယ္။ ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဒီလူကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကိုယ္တုိင္ သတ္တာပါလုိ႔ သက္ေသခံမယ့္လူေတြကလဲ အသင့္ျပင္ၿပီးေစာင့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ကလဲ အဂၤလိပ္နဲ႔ေပါင္းရရင္ၿပီးေရာ ဆိုတဲ့လူေတြ။ အဲလို သက္ေသခံမယ့္လူက ဘယ္သူ လဲဆိုေတာ့ သခင္ထြန္းအုပ္။ သခင္ထြန္းအုပ္ဆိုတာ ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ လက္ရင္းဆရာ။ (ဒါက အားလံုးသိၿပီးသားမို႔ အက်ယ္မေျပာေတာ့ဘူး။) အဲေတာ့ ေမးစရာရွိတယ္။ အဂၤလိပ္က ဘာလုိ႔ ေခါင္ကိုၿဖိဳခ်င္တာလဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ရွင္းတယ္။ အဲဒီတုန္းက တပ္မေတာ္ကုိ ကိုယ္စားျပဳေနတာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ႏွိမ္ႏိုင္ရင္၊ ခ်ဳိးႏိုင္ရင္ ဒီတပ္မေတာ္တခုလံုး ဦးက်ဳိးၿပီလုိ႔ သူတို႔တြက္ထားတာ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအမႈမွာ တရား စြဲမယ့္လူကလဲ ရွိတယ္။ သက္ေသလဲ ရွိတယ္။ကိုလိုနီသမားဟာ သူတို႔ကိုလိုနီလုပ္ခဲ့တဲႏုိင္ငံမွာ အဲဒီႏုိင္ငံက ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕တပ္ဆိုတာကို နည္းနည္းမွ ခြင့္ျပဳခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒါက ကိုလုိနီသမားရဲ႕ သာမန္စဥ္းစားနည္းျဖစ္တယ္။ လက္ေတြ႔အေနနဲ႔က်ေတာ့ သူတို႔လုပ္ လုိ႔မရဘူး။ ဖမ္းလဲမဖမ္းျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အဲဒီတုန္းကသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကို ဖမ္းလုိက္တယ္ဆိုရင္ ဗမာျပည္မွာ ေတာ္လွန္ေရးထေပါက္ကြဲမွာ၊ ျပည္သူတရပ္လံုးက ထၿပီး လက္နက္ကိုင္မွာ။ (လက္နက္ေတြကလဲ အႏွံ႔အျပားရွိေနတယ္။) အဂၤလိပ္ဆိုတာကလဲ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အင္အားအင္မတန္ငယ္တယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးထဲမွာ အင္မတန္ပင္ပန္း ၿပီးေတာ့ ဒီမွာ၀င္လာႏုိင္တဲ့အင္အားကလည္း သိပ္မ်ားတာမဟုတ္ဘူး။ အဲလိုအခ်ိန္မွာ ဗမာ တမ်ဳိးသားလံုး ထသာတိုက္လုိက္ရင္ ဘယ္လုိျဖစ္မလဲ။ ဗမာျပည္ရဲ႕ေတာ္လွန္ေရးဟာ တ႐ုတ္ ျပည္ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ဆက္မိသြားလိမ့္မယ္။ ေနာက္ၿပီး ဗမာျပည္ကဗမာအမ်ဳိးသားေတြရဲ႕ ေတာ္လွန္မႈကို ကုလားတပ္ေတြကိုသံုးၿပီး ႏွိမ္ႏွင္းဖုိ႔ဆိုတာလဲ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါက ဘိလပ္မွာ ရွိတဲ့ အဂၤလိပ္အစိုးရကတြက္တာ။ ဘုရင္ခံက တြက္တာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔တြက္တာကလဲ မွန္တယ္။ သူတို႔က အေျခအေနအားလံုးကို အက်ယ္အျပန္႔သိတဲ့လူေတြ။ အထူးသျဖင့္ ကုလားတပ္ကို မသံုးႏုိင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သိပ္မွန္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုလားတပ္ကို မသံုးရဘူးဆိုၿပီးေတာ့ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ ကြန္ဂရက္ပါတီ၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ အိႏၵိယျပည္သူေတြက ျပတ္ျပတ္ေဖာ္ထုတ္ေျပာထားၿပီးျဖစ္တယ္။ သူတို႔ဖာသာ အိႏၵိယတပ္နဲ႔ ဗမာျပည္ကိုႏွိမ္ဖို႔လုပ္မယ္ဆိုရင္ ေစာေစာေျပာသလို ဗမာျပည္မွာေတာ္လွန္ေရးကလဲေအာင္ မွာပဲ။ တ႐ုတ္ျပည္ေတာ္လွန္ေရးလဲ ဆက္ႏိုင္တယ္။ အိႏၵိယအထိပါ ေတာ္လွန္ေရးဆက္ၿပီး ေပါက္ကြဲႏိုင္တယ္။ ဒါအဂၤလိပ္အေၾကာက္ဆံုးပဲ။ ဒီမွာ ရွိတဲ့ဘုရင္ခံကေတာ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဖမ္းခ်င္တယ္။ တကယ္လုိ႔ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္လာရင္လဲ တုိင္းရင္းသား သူတို႔ သစၥာခံတပ္ေတြနဲ႔ ႏွိမ္ႏွင္းပစ္ႏိုင္တယ္လုိ႔ သူတို႔ထင္ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘိလပ္က အစိုးရက အဲဒီလိုမထင္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက အေျခအေနက ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလမွာ ဂႏၵီစာခ်ဳပ္အရ PBF တပ္ထဲက အင္အား ၅၂၀၀ ကို အဂၤလိပ္စစ္တပ္က ယူကိုယူထားရတာ။ က်န္တဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြက ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ အျဖစ္ ဖြဲ႔ထားတယ္။ အဲဒီတပ္မေတာ္သား ေတြက လက္နက္သာမရွိတာ၊ စစ္အေတြ႔အၾကံဳရွိၿပီးသား၊ စစ္တုိက္ဖူးၿပီးသား။ စစ္လက္နက္ ဆိုတာကလဲ တျပည္လံုးအႏွံ႔အျပား ျပန္႔ႀကဲေနတာ။ ၿမိဳ႕ေတြရြာေတြမွာ ရြာသားက ေလးခြစမ္း သလို ေသနတ္ပစ္လက္တည့္ စမ္းေနၾကတဲ့ကာလမ်ဳိး။ အဲဒါကိုသာ ခုနကတပ္က ထြက္ထား တဲ့သူေတြလက္ထဲ အပ္လုိက္ရင္ ခ်က္ခ်င္း ပံုမွန္တပ္ေတြျဖစ္သြားမွာ။ ခုနက ဂႏၵီစာခ်ဳပ္ကို ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ သခင္သန္းထြန္း။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဖဆပလ ဥကၠ႒၊ သခင္ သန္းထြန္းက ဖဆပလ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးအေနနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ၿပီးေတာ့ ေမာင့္ဘက္ တန္နဲ႔ခ်ဳပ္ထားတဲ့စာခ်ဳပ္ျဖစ္တယ္။
ဒီမွာေထာက္ျပစရာတခုက အဲဒီကာလတုန္းက ေနာင္မွာဆိုရွယ္လစ္ပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္မယ့္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔၊ ဦးဗေဆြတို႔က ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ပင္မေရစီးထဲမွာ မရွိဘူး။ သူတို႔က ေဘးေရာက္ေနၾကတာ။ ေဘးေရာက္ေနတယ္ဆိုတာလဲ မဆန္းဘူး။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးမွာ တိုင္းေျခာက္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးမွဴးအျဖစ္ သူ႔ကိုပ်ဥ္းမနားကိုသြားဖို႔လႊတ္တယ္။ အဲဒါ သူမသြားဘဲ ပုန္းေနတယ္၊ ေရွာင္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လုိ႔ သူ႔ေနရာမွာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက သခင္တင္ထြန္းက ၀င္ယူရတယ္။ ဦးဗေဆြကလဲ အေၾကာင္းရွာၿပီးေတာ့ ရႏ္ကုန္မွာပဲ ခုိကပ္ေန တယ္။ ဘာမွမလုပ္ဘူး။ ဂႏၵီစာခ်ဳပ္အရ ဖြဲ႔လိုက္တဲ့တပ္ထဲမွာ ဆိုရွယ္လစ္တပ္ကလူေတြပါ တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္း၊ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ေရႊတုိ႔ေပါ့။ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး က အဲဒီတုန္းက ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴးလုပ္ေနတာ။ တပ္ထဲျပန္မ၀င္ဘူး။ အဲေတာ့ ဂႏၵီစာခ်ဳပ္တပ္မေတာ္ထဲမွာ BIA, BDF, PBF ကလာတဲ့လူေတြက အနည္းစုေတြျဖစ္ ေနတယ္။ စစ္တပ္ရဲ႕အမ်ားစုနဲ႔ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္တခုလံုးက သစၥာခံတိုင္းရင္းသားေတြပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဗမာျပည္မွာသာ (အထက္က ေျပာခဲ့သလို) ေတာ္လွန္ေရးေပါက္ကြဲလာတယ္ဆိုရင္ အဲဒီတိုင္း ရင္းသားတပ္ေတြကို အားကိုးႏိုင္ အားမကိုးႏိုင္ဆိုတာလဲ အဂၤလိပ္ေတြ ခ်င့္ခ်ိန္ၾက၊ စဥ္းစားၾက တယ္။ ဘုရင္ခံဦးစီးတဲ့ ဗမာျပည္ေရာက္ အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္ေတြကေတာ့ အားကိုးႏိုင္တယ္လို႔ တြက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘိလပ္အစုိးရက အားမကိုးေလာက္ဘူးလုိ႔တြက္တယ္။ သူတို႔ စဥ္းစားတာက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႔ ေတာ္လွန္ေရးႏွစ္ပတ္လည္အၿပီး ေနာက္တရက္မွာ ဖမ္းဖို႔စီစဥ္တာ။ သူတို႔က ဘိလပ္ကိုတင္ျပတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘိလပ္က ပယ္ခ်တယ္။ တကယ္လို႔မ်ား အဲဒီတုန္းက ဖမ္းမ်ားဖမ္းလိုက္ရင္ က်ေနာ္တို႔တုိင္းျပည္မွာ တကယ့္ကို ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းေတြ႔ရမွာ ေသခ်ာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔တုိင္းျပည္ဟာ ျပည္ပအကူ အညီမပါဘဲ အဂၤလိပ္ကို က်ေနာ္တို႔အင္အားနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ ေမာင္းထုတ္ပစ္ႏိုင္မွာ ေသခ်ာတယ္။ အဲလိုသာ လုပ္ႏိုင္ရင္ က်ေနာ္တုိ႔တိုင္းျပည္မွာ ျပည္တြင္းစစ္လဲ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္ မယ္။ ဗမာျပည္ရဲ႕ကံၾကမၼာဟာ အခုလို ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မယ္။ ဗမာျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာကိုအဆံုးအျဖတ္ေပးမွာ အဲဒီေတာ္လွန္ေရးက အဆံုးအျဖတ္ေပးမွာျဖစ္သြားမယ္။ ဒါေပမယ့္ အဂၤလိပ္အုပ္စုိးသူက ျပင္သစ္လုိမမုိက္ဘူး။ အေမရိကန္လုိလဲ ေသြးနားထင္ေရာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔က အင္မတန္ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္မ်ားတဲ့လူေတြ။ သိပ္လည္တယ္။ သူတို႔လုပ္တာကို ၾကည့္ပါ။
၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ မတ္လမွာ ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ တပ္ရင္း ၄ ကို အဂၤလိပ္ကတပ္ေတြနဲ႔တြဲၿပီး ပ်ဥ္းမနား - လယ္ေ၀း ေဒသေတြထဲမွာ စစ္ဆင္ေရးေတြ လုပ္ခိုင္းတယ္။ နာမည္ေပးထားတာကေတာ့ Operation Flash လို႔ေပးထားတာ။ ဒီ flash ကို ဘယ္လိုျပန္မလဲ။ ဒါဟာ ေကာင္းေအာင္ဘာသာျပန္ရင္လဲ ရတယ္။ ဆိုးေအာင္ ဘာသာျပန္ရင္လဲရတယ္။ အဲဒီထိုးစစ္လုပ္တဲ့အလုပ္က ဘာလဲဆိုေတာ့ အဲဒီတုန္းက ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ေရွ႕ေဆာင္မႈနဲ႔ တုိက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ လယ္သမား သမဂၢ၀င္ေတြကို ေခ်မႈန္းေရးပဲ။ အဲဒီတုန္းက လယ္သမားေတြက ေျမရွင္ေတြရဲ႕ ေျမကြက္ေတြထဲ၀င္ၿပီး ထြန္တုန္းတိုက္ပြဲေတြလုပ္ေနတာ။ သူတို႔က လက္ငုတ္လယ္လက္မလႊတ္ခ်င္လုိ႔ လုပ္ေနတာျဖစ္တယ္။ ေျမရွင္ေတြက လက္ငုတ္လယ္သမားေတြကို ႏွင္ထုတ္ေနလို႔ ျပန္တိုက္ရ တဲ့တိုက္ပြဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီစစ္ဆင္ေရးကို အဂၤလိပ္က ဘာအဓိပၸာယ္နဲ႔ လုပ္တာလဲဆိုရင္ ဆိုရွယ္လစ္နဲ႔ကြန္ျမဴနစ္ကို ရန္တုိက္ေပးတာ။ ေနာက္တခါ တပ္ရင္း ၅ ကိုလဲ ရခုိင္ဘက္သြား ၿပီး ႏွိမ္ႏွင္းခုိင္းတယ္။ ဒါဟာလဲ ငါး ၾကင္းဆီနဲ႔ငါးၾကင္းေၾကာ္တဲ့ နည္းပရိယာယ္ပဲျဖစ္တယ္။ လူမ်ဳိးေရးအာဃာတေတြ က်န္ေနေအာင္ တမင္လုပ္ခုိင္းတာျဖစ္တယ္။ သူတို႔အဂၤလိပ္တပ္ ေတြ မသြားဘူး။ ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ တပ္ရင္း ၄ မွာ အဲဒီတုန္းက အၾကပ္လုပ္ေနတဲ့လူေတြက ဗိုလ္ေက်ာ္ထင္တုိ႔၊ ဗိုလ္ေအးကိုတုိ႔ေပါ့။ သူတို႔ကုိပဲ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ ေနာက္ဆံုးေရး သြားတဲ့စာအုပ္ထဲမွာ အဂၤလိပ္လို Coterie လုိ႔သံုးသြားတယ္။ Coterie ဆိုတာ “အတြင္းစည္း၀ုိင္း” လုိ႔ သေဘာေပါက္တယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက တပ္ေက်ာ္ထင္တို႔၊ တပ္ၾကပ္ေအးကိုတို႔ဟာ ေန၀င္းရဲ႕လက္သံုးေတာ္ႀကီးမ်ားျဖစ္တယ္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ မတ္လအ ၀င္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကက်င္းပခဲ့တဲ့ ပ်ဥ္းမနားလယ္သမားကြန္ဂရက္ႀကီးကို ဗိုလ္ေက်ာင္ထင္ နဲ႔ ဗိုလ္ေအးကိုတို႔က အရပ္၀တ္၀တ္ၿပီး လာဖူးတယ္လို႔ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္တုန္းက က်ေနာ္တို႔ပါတီနဲ႔ မဆလအစိုးရနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးတဲ့အခါမွာ ေျပာဖူးတယ္။ ဗိုလ္ေအးကို ကိုယ္တုိင္ကေန က်ေနာ္တို႔ပါတီရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့ ဒု - ဥကၠ႒ သခင္ေဖတင့္ကို ေျပာျပတာ။ သူတုိ႔က အရပ္၀တ္နဲ႔လာၿပီးေတာ့ တက္တာေပါ့ေလ။ သူတို႔တက္တာက ေထာက္လွမ္းတဲ့သမ်ဳိးတက္တာပါ။
ဒါနဲ႔ တဆက္တည္းမွာ ေျပာဖို႔လုိတာက ကႏၵီစာခ်ဳပ္အရ PBF ကို အဂၤလိပ္က မ်ဳိယူခဲ့ပံု။ နဂိုက ေသာင္းနဲ႔ခ်ီၿပီးရွိခဲ့တဲ့တပ္ထဲက ဗိုလ္က ၂၀၀၊ ေအာက္ ေျခတပ္သားက ၅၀၀၀ ကိုပဲလက္ ခံတာျဖစ္တယ္။ ဗိုလ္ေတြကိုအဂၤလိပ္က အႀကီးအက်ယ္စစ္ေဆးၿပီးမွ လက္ခံတာ။ စစ္မျဖစ္မီ က ဘြဲ႔ႀကိဳနဲ႔ဘြဲ႔ရဆိုရင္ လြယ္လြယ္ နဲ႔လက္ခံတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ကြန္ျမဴနစ္ဗိုလ္၊ ဆိုရွယ္လစ္ ဗိုလ္ေတြအမ်ားႀကီး ဗိုလ္အျဖစ္အေရြးခံရတာ။ BIA, BDA ထဲမွာမပါဘူးတဲ့ PBF က်မွပါလာတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ ဗုိလ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလဲ အေရြးခံရတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ဗိုလ္ေတြထဲကဆိုရင္ ရွမ္းျပည္မွာ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲတုန္းကက်သြားတဲ့ ဗိုလ္ေမာင္စိုးတို႔၊ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္ စီအစုိးရေခတ္တုန္းက လယ္သမားႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲေတြမွာ စြာက်ယ္စြာက်ယ္နဲ႔ေျပာေနခဲ့တဲ့ ဗိုလ္တင္စိုးတို႔ အဲလိုလူေတြပါတယ္။ အစဥ္အလာနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာေၾကာင့္ ပညာတတ္မဟုတ္ ေပမယ့္ အေရြးခံရတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ဗိုလ္တခ်ဳိ႕လဲပါတယ္။ ဥပမာ ဗုိလ္အာဠာ၀ကတို႔။ အဲဒီတုန္းက ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ အၾကံအစည္က ဘာလဲဆုိရင္ ရရင္ရ မရရင္ခ်မွာ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ ေနာက္ဆံုးတိုက္ပြဲ တုိက္ဖို႔အတြက္ တပ္ထဲမွာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကို သြင္းထားတာျဖစ္တယ္။
တပ္ထဲမွာ ၀င္လာတယ္ဆိုရင္ အစုိးရလခစားေတြျဖစ္တယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္ေတြဟာ တပ္ထဲေရာက္သြားတယ္ဆိုရင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို လစဥ္ေၾကးအျဖစ္နဲပဲ သူတို႔လခရဲ႕ ၂၀% ကိုလွဴရတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ေတာ္လွန္ေရးတုန္းက ဂ်ပန္ျပည္ေရာက္ေနလုိ႔ မတ္လေတာ္လွန္ ေရးမွာ မပါလုိက္ရတဲ့ဗိုလ္ေတြလဲ ရွိေသးတယ္။ သူတို႔လဲ ပါတီ၀င္ေတြ။ သူတို႔လဲ လစဥ္ေၾကး ေပးၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြျမဴနစ္ပါတီမွာက အခ်ိန္ျပည့္ပါတီ၀င္ရွိ တယ္။ အခ်ိန္ပိုင္း ပါတီ ၀င္ရွိတယ္။ အခ်ိန္ျပည့္ေရာ၊ အခ်ိန္ပိုင္းေရာ ပါတီ၀င္ေၾကးေတာ့ ေပးၾကတယ္။ ဖဆပလနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ကြဲတဲ့ ၁၉၄၆ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလက်မွ တပ္တြင္း ကြန္ျမဴနစ္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ား ပါတီကထြက္ၾကတယ္။ သူတို႔မထြက္ရင္လဲ ဖဆပလနဲ႔ အဂၤလိပ္နဲ႔ေပါင္းၿပီး တပ္ထဲကထုတ္ တာပဲ။ ဗိုလ္အာဠာ၀ကတို႔ဆိုရင္ တပ္ထုတ္တာခံရတယ္။ ေနာင္မွာ ဗိုလ္အာဠာ၀ကကမႏၱေလး မွာ အခ်ိန္ျပည့္ပါတီ၀င္လာလုပ္တယ္။ တခ်ဳိ႕လဲ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ မပတ္သက္ေတာ့သလုိ ေနၾကတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရမွ၊ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ေတာ့မွ ေတာျပန္ခုိၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဂၤလိပ္ရဲ႕အစီအစဥ္က ဘာလဲဆိုေတာ့ သူတို႔မ်ဳိယူလုိက္ရတဲ့ ဗိုလ္ေတြကို ႏုိင္ငံေရးစစ္သား ဘ၀ကေန ေၾကးစားစစ္သားျဖစ္ေအာင္ (သူ တို႔ေျပာတဲ့ professional စစ္သားျဖစ္ေအာင္) လုပ္ ဖို႔ လခနဲ႔အခြင့္အေရးနဲပ ျမႇဴဆြယ္တာပဲ။ တကယ့္ကို သူတို႔ရဲ႕ ကိုလိုနီေၾကးစား တပ္ပံုစံ အတိုင္းသြင္းတာပဲ။
ဒီေနရာမွာစပ္မိလုိ႔ က်ေနာ္အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့ ဗိုလ္စိုးေမာင္ေျပာတဲ့ ရယ္စရာေလးတခု ျဖတ္ေျပာဦးမယ္။ အဂၤလိပ္တပ္ရင္းမွဴးႀကီးေတြက သူတုိ႔တပ္ေတြကိုပံုစံက်တဲ့ အဂၤလိပ္ ေၾကးစားတပ္ပံုစံအတိုင္း ပံုသြင္းတာ။ သူတို႔တပ္ထဲမွာ အိႏၵိယကျပန္လာတဲ့ ပံုစံက်ၿပီးသား တိုင္းရင္းသားဗိုလ္ေတြ အေတာ္မ်ားတယ္။ ဗုိလ္စုိးေမာင္တို႔လို PBF ဗိုလ္က အနည္းစုေလးပဲရွိ တာ။ အဂၤလိပ္တပ္ရဲ႕ အဲဒီတုန္းကထံုးစံက ဗိုလ္ေတြအခ်င္းခ်င္း ရင္းႏွီးၾကဖို႔၊ တနည္းအားျဖင့္ ေၾကးစား ပံုစံသြင္းေပးဖို႔ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးက ဗိုလ္ေတြအားလံုးကို တပတ္မွာတခါ ညစာအတူ စားတယ္။ တပ္သားနဲ႔အတူမစားဘူး။ ဗိုလ္ဟာဗိုလ္ပဲဆိုတဲ့ ဗိုလ္စိတ္သြင္းေပးတာ။ တပ္သားနဲ႔ ကင္းကြာေၾကာင္းကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိေအာင္လုပ္ေပးတာ။ အဲလုိ ညစာစားပြဲကို အပတ္စဥ္ လုပ္တယ္။ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးကိုယ္တုိင္ တက္တယ္။ ေသာက္ၾကစားၾက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့ေလ။
အဲလုိ မိတ္ဆံုစားပြဲလုပ္မယ့္ညတခုမွာ ကြန္ျမဴနစ္ PBF ဗုိလ္ေတြကၿမိဳ႕ထဲသြားၿပီး ႏုိင္ငံေရး အစည္းအေ၀းတက္ၾကတယ္။ ျပန္လာေတာ့ အျပန္နည္း နည္းေနာက္က်သြားတယ္။ အဂၤလိပ္ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးက ထမင္းစားပြဲမစေသးဘဲ သူ႔ရဲ႕ဆင္းမလားျပန္ဗိုလ္ေတြနဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာရင္း ေစာင့္ေနတာေပါ့။ ခုနက PBF ဗိုလ္ေတြျဖစ္တဲ့ ဗုိလ္စုိးေမာင္တုိ႔ကလည္း ကမန္းကတမ္းျပန္လာၾကတယ္။ ေနာက္က်သြားၿပီ။ အရာရွိထမင္းစားခန္း (Officermess) ထဲေရာက္တဲ့အခါ က်ေတာ့ တေယာက္ကသတိနဲ႔အေလးျပဳၿပီး အဂၤလိပ္လုိ သူတို႔ထံုးစံအတုိင္း "Good night, sir." လုိ႔ေျပာတယ္။ ဗမာကေတာ့ ေန၀င္ညကိုး။ အဲဒါေၾကာင့္ Good night လုိ႔ေျပာမိ တာ။ အမွန္ကေတာ့ Good evening လုိ႔ေျပာရမွာ။ အဲဒီလုိ အေျပာမွားလိုတဲ့ အဂၤလိပ္တပ္ရင္းမွဴးႀကီးက ယမ္းပံုမီးက်ေဒါပြတာ။ ဒါကို ပံုစံက်ကုလားျပည္ျပန္ တိုင္းရင္းသား အရာရွိမ်ားက ၀ိုင္းဟားၾက တာေပါ့ေလ။ အဂၤလိပ္လုိက်ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ Good night ဆိုတာ ျပန္ၾကတဲ့အခါက်မွ ႏႈတ္ဆက္ေျပာၾကတဲ့ဟာ။ ဒါကို အဂၤလိပ္တပ္ရင္းမွဴးႀကီးတို႔က အခြင့္ ေကာင္းယူၿပီး နံႏွိမ္တာေပါ့ေလ။ “မင္းတုိ႔ တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရေတြ။ တခ်ဳိ႕က အဂၤလိပ္စာဂုဏ္ထူးနဲပေတာင္ ရတယ္လုိ႔ေျပာတာ၊ ဒါေလးမွ မသိဘူးလား။ ငါ့စြားပြဲထိုးတို႔၊ အေစခံေတြတို႔၊ ဘတ္တလာတို႔ကမွ မင္းတို႔ထက္ တတ္ေသးတယ္။” ႏွိမ္လဲႏွိမ္ ႀကိမ္းလဲႀကိမ္း တာေပါ့ေလ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ PBF တပ္ကလာတဲ့ အရာရွိေတြနဲ႔ ခုနက အိမ္ေတာ္ပါအိႏၵိယ က ပါလာတဲ့ တပ္မွဴးေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရးေတြလဲ တန္းကုန္တယ္လုိ႔ေျပာျပတယ္။ ဒါကို က်ေနာ္ ေျပာတဲ့အဓိပၸာယ္က ဘာဘဲဆိုေတာ့ တပ္တတပ္ကို မ်ဳိယူဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူး ဆိုတာေျပာ ခ်င္တယ္။ အဂၤလိပ္တပ္ကေန PBF တပ္ကို မ်ဳိယူဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။ အမ်ားႀကီးျဖတ္သန္းရတယ္။ အမ်ားႀကီး ျဖဳတ္တန္တာျဖဳတ္လုပ္တာပဲ။ အဲလိုပဲ အခု နအဖ ကလည္းမ်ဳိယူဖို႔သူတို႔ဘယ္လုိလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။မ်ဳိမရေထြးမရျဖစ္ေနတာ။

ေအာင္ဆန္းကိုဘယ္သူသတ္သလဲ
ေနာက္တခ်က္ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက “ေအာင္ဆန္းကို ဘယ္သူသတ္သလဲ” ဆိုတဲ့ ျပႆနာ။
ဗမာျပည္မွာ ဒီျပႆနာဟာဒီေန႔အထိ ဂယက္ထေနတဲ့ျပႆနာ။ ဒီေန႔ထိ မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့ ျပႆနာ။ ႏုိင္ငံတကာနဲ႔ပါ ဆက္ေနတယ္လို႔ ဗမာ့အမ်ဳိး သားမ်ားက စဥ္းစားတဲ့ျပႆနာ။ ခုေနာက္ပိုင္းမွာဆိုရင္ ဒီဟာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး “..... ခဲ့ေသာ္” ဆိုတဲ့ စဥ္းစားနည္းေတြ ပိုမ်ားလာေနတယ္။ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသာ အလုပ္ၾကံမခံရေသာ္ ...” အဲဒီကေန စဥ္းစား လာတယ္။ ေနာက္ဘယ္သူလုပ္တာလဲ။ ဘယ္သူလုပ္ၾကံတာလဲဆိုတာ။ က်ေနာ္တို႔တုိင္းျပည္ ဟာ ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕အေမြဆိုးကို ခံရေလေလ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို တမ္းတေလေလျဖစ္ေန တယ္။ “ဗိုလ္ေန၀င္း လုပ္ၾကံတာပဲ၊ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ အဓိကတရားခံပဲ” အထိ ေျပာလာတာမ်ဳိး ေတြလဲရွိေနတယ္။
ရန္ကုန္ဘေဆြ သူကမေသခင္၀န္ခံသြားလုိ႔ ဂဠဳန္ေစာကိုလုပ္ၾကံဖို႔စီစဥ္တာ ဘယ္သူေတြ လုပ္တယ္ဆိုတာ သိရတယ္။ ေနာက္ၿပီး တေလာကက်ေနာ္ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ျပည္ပေရာက္ ဆရာ၀န္ေဒါက္တာၾကင္ဟုိးေရးတဲ့ ေအာင္ဆန္းကိုေန၀င္းသတ္တယ္ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ သူ႔ကိုေပဖူးလႊာဦးျမလႈိင္က ေျပာျပတာေရး ထားတာကို ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဦးျမလႈိင္ဆိုတာက အဲဒီတုန္းက ရန္ကုန္ဘေဆြက ဦးေစာကိုေသနတ္နဲ႔ပစ္ရာမွာ ကားေမာင္းပို႔တာ။ ဦးျမလႈိင္ ကေတာ့ ၄ လက္ညႇိဳးထိုးျပသြားတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးလဲပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကေတာ့ ဂဠဳန္ေစာေသနတ္နဲ႔ပစ္ခံရတဲ့ကိစၥမွာ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ ေသြးထုိးတဲ့ခန္းက ပါတယ္ဆိုတာအတိအက်သိတယ္။ ဘာေၾကာင့္သိလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ပါတီက တပ္နီရဲေဘာ္ေတြ အဲဒီတုန္းကပါေနတယ္။ အဲဒီရဲေဘာ္က အခုေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္မွာကြယ္လြန္သြားၿပီ။ သူကိုယ္တုိင္ပါလုိ႔ ျပန္ေျပာျပတာ။ တေန႔မွာ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ ဌာနခ်ဳပ္ကို ဗိုလ္ေန၀င္းေရာက္လာတာ။ သူက “ေဟ့ ... ေဟ့ ... ဂဠဳန္ေစာကို ဆံုးမမယ့္လူ မရွိေတာ့ဘူးလား” လုိ႔ေျပာလုိက္တယ္။ အဲလို သူကဆြေပးလုိက္တာနဲ႔ ဂဠဳန္ေစာကိုလုပ္ၾကံဖို႔ ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ျဖစ္သြားတာလို႔ သူကေျပာတယ္။ အဲေတာ့ မင္းမဲ့စ႐ိုက္ရွိတဲ့သူက ရွိၿပီးသား။ ခုနက ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔ ဘယ္သူတို႔ဆိုတာကလဲ ဗိုလ္ေန၀င္းမ်က္ရည္က်ရင္ သူတို႔က ႐ုိက္ၿပီးသားဆိုတဲ့လူမ်ဳိး။ေပါင္းၿပီးလုပ္ၾကတာပဲ။
ဂဠဳန္ေစာကမေသဘဲ ဒဏ္ရာရၿပီးေဆး႐ံုေရာက္တယ္။ ဒါကို အေျခအေနဘာမွမသိရွာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကေဆး႐ံုသြားၿပီး (ဗမာေတြရဲ႕ ယဥ္ ေက်းမႈထံုးစံအရ) လူနာေမးတာေပါ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကေတာ့ တကယ္ကိုေစတနာနဲ႔ ႐ုိး႐ုိးသားသားသြားေမးတာ။ ဒါေပမယ့္ ဂဠဳန္ေစာဘက္ကက်ေတာ့ ဒါ ဟာ သူ႔ကိုေစာ္ကားတာဆိုၿပီးေတာ့ အနာေပၚတုတ္က်ျဖစ္ေတာ့ တာ။ “ငါ့ကိုလည္း ေသေၾကာင္းၾကံေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး မ်က္ႏွာထူထူနဲ႔လာေမးေနတယ္” ဆိုတာ မ်ဳိးေပါ့ေလ။ သူ႔ကို တမင္ေစာ္ကားတာပဲလို႔ယူဆၿပီး သူကလည္း ျပန္လက္စားေခ်ဖို႔ လုပ္ၾကေတာ့တာပဲ။ ဂဠဳန္ေစာေျပာေလ့ရွိတဲ့စကားက “ဒို႔အမ်ဳိးက ကိုယ့္တ ခ်က္ခ်ရင္ ကိုယ္ ကႏွစ္ခ်က္ျပန္ခ်ရမွေက်နပ္တဲ့အမ်ဳိး”လို႔ၾကံဳး၀ါးေလ့ရွိတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဖဆပလ - ကြန္ျမဴနစ္ကြဲတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမွာအကြက္၊ လာဘ္ေတြ အင္မတန္ျမင္တတ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ဂဠဳန္ေစာ လုပ္ၾကံမယ္ဆိုတာ မသိတာ က်ေတာ့ အေတာ္အံ့ၾသစရာေကာင္းတယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။ တကယ္က်ေတာ့ ဂဠဳန္ေစာ ရဲ႕စ႐ိုက္နဲ႔ ဦးေန၀င္းရဲ႕စ႐ုိက္က တထပ္တည္းပဲ။ အဂၤလိပ္ကေတာ့ ဂဠဳန္ဦးေစာစ႐ုိက္ကို ဘယ္လုိသံုးသပ္လဲဆုိေတာ့ “ဒီလူဟာ ႏိုင္ငံေရးပညာမဲ့တယ္။ အၿငိဳးအေတးႀကီးတယ္။ တေစာက္ကန္းလူမိုက္ ေခါင္းေဆာင္စ႐ိုက္ အျပည့္ရွိတယ္”လို႔ သူတို႔သံုးသပ္တယ္။ ဒါဟာ ေန၀င္းရဲ႕စ႐ုိက္နဲ႔တထပ္တည္းျဖစ္တယ္။
စ႐ိုက္ခ်င္းတူေပမဲ့ ေန၀င္းကသာသြားတာကဘာလဲဆိုေတာ့ စစ္ႀကီးအတြင္းမွာ ဦးေစာက ယူဂန္ဒါကို အပို႔ခံလုိက္ရတာ။ ဗမာျပည္ကအေျခအေနေတြ နဲ႔ ျပတ္သြားတာ။ ဒီထဲမွာျဖတ္ သန္းရင္း ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ အေျခအေနေတြကို ပိုၿပီးဆုပ္မိတယ္။ အေတြ႔အၾကံဳလဲ ပိုႂကြလာ တယ္။ လူရည္လဲပိုၿပီး လည္လာတယ္။ ေနာက္လုိက္ အေႁခြအရံလဲ ပိုမ်ားလာတယ္။ ဒါေတြမွာ ဦးေစာေန၀င္းကိုအ႐ံႈးေပးလုိက္ရတာျဖစ္တယ္။

ဗမာျပည္ရဲ႕ကံၾကမၼာ-ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ကံဇာတာ
၁၉၄၈ ခုႏွစ္နဲ႔ ၅၈ ခုႏွစ္အၾကားကာလ ဆယ္စုႏွစ္ဟာ က်ေနာ္တို႔ ဗမာျပည္ရဲ႕ကံၾကမၼာ အေမွး မွိန္ဆံုးကာလျဖစ္သလို ဗုိလ္ေန၀င္းရဲ႕ ကံဇာတာအတက္ဆံုးကာလလို႔ေျပာရင္ မမွားဘူးထင္ ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔တုိင္းျပည္ရဲ႕ကံၾကမၼာ အေမွးမွိန္ဆံုးလုိ႔ေျပာရတဲ့ အေၾကာင္းက အခ်က္ ၃ ခ်က္ ေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။အဲဒါေတြကဘာလဲဆိုေတာ့...
၁။ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးျဖစ္တာ။
၂။ဗိုလ္ေန၀င္းတို႔ဆိုရွယ္လစ္ပါတီအစုကတပ္မေတာ္ကိုအုပ္စီးမိသြားတာ။
၃။ဖဆပလကြဲတာ။
ဒီ ၃ ခ်က္ကေန ေနာင္ဗမာျပည္ရဲ႕ အဆိုးဆံုးသမိုင္းကာလကို ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ စစ္အာဏာ ရွင္ေတြ ေပၚထြက္လာေစတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲေတာ့ ဒီ ၃ ခ်က္ကို က်ေနာ္ေျပာပါတယ္။ အဲဒီထဲက ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ပြားတဲ့ ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ အဲဒါကိုအဓိကေျပာမွာမို႔လို႔ အက်ယ္ မခ်ဲ႕ေတာ့ပါဘူး။ ဒါအားလံုးလဲ သိေနၾကတဲ့ကိစၥပါ။ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္တခုပဲ ကိုးကားခ်င္ တယ္။ အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းက ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဥကၠ႒ သခင္ဗသိန္းတင္ ကုိ ေျပာဖူးတဲ့စကားပါ။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မွာ မဆလအစိုးရနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ ေစ့စပ္ ဖို႔ျပင္ဆင္တဲ့အေနနဲ႔ ပီကင္းမွာ ဦးေန၀င္းနဲ႔ သခင္ဗသိန္းတင္တို႔ ေတြ႔ၾကပါတယ္။ အဲလိုေတြ႔ ၾကေတာ့ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာၾကတာေပါ့။ အဲလိုေျပာၾကရင္းနဲ႔ ဗိုလ္ေန၀င္းက စကားတလံုးထည့္လုိက္ပါတယ္။ ၄၈ ခုႏွစ္က အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔။ အဲဒီတုန္းက ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ႐ံုးခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ ဗားကရာလမ္းကပါတီ႐ံုးမွာ တပ္ရင္း တရင္းရွိတယ္လို႔ေျပာတယ္ ဆုိတဲ့ကိစၥ။ အဲဒါေၾကာင့္ ၀င္ဖမ္းရပါတယ္လုိ႔ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ေျပာတဲ့ကိစၥ။ ဒါကို ဗိုလ္ေန၀င္းက ဘယ္လုိေျပာလဲဆိုေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔တဲ့ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္းက ဒီလုိေျပာတဲ့အခါမွာ “ဒီအေပါင္ဆိုင္ ထပ္ခုိးေလးမွာ တပ္ရင္းတရင္း ရွိေနပါ့မလား” က်ေနာ္ျပန္ ေျပာလုိက္တယ္တဲ့။ ဒါဟာ ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ လုပ္ေနက်လုပ္နည္းလုပ္ဟန္တခုပါ။ သူတခု ခုလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အဲလိုႀကိဳက္လံုးေလးေတြ ပစ္ပစ္ေပးပါတယ္။ တဆက္တည္း ဗိုလ္ေန၀င္းလုပ္ဟန္တခု ထပ္ေျပာလိုက္မယ္ဆိုရင္လည္း ၁၉၆၃ ခုႏွစ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြး ပဲြျဖစ္ၾကတဲ့အခါက်ေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းနဲ႔ သခင္ဗသိန္းတင္တို႔ ရန္ကုန္မွာေတြ႔ၾကေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းက ဘယ္လုိေျပာလဲဆိုရင္ “က်ေနာ္တုိ႔က စစ္သားပါ”တဲ့။ “ႏိုင္ငံေရးေတြ နားမ လည္ပါဘူး”တဲ့။ “သခင္ဗသိန္းတင္တို႔ ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ႏုိင္ငံေရးနားလည္ပါ တယ္။ တုိင္းျပည္လဲ တည္ေဆာက္တတ္ပါတယ္။ အဲေတာ့ သခင္ဗသိန္းတင္တို႔ပဲ မဆလပါတီ ကိုကိုင္ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရလုပ္ၾကပါ။ က်ေနာ္တို႔တပ္ကိုျပန္ပါ့မယ္” လုိ႔ေျပာတယ္။ ေျပာလုိက္ရင္ေတာ့ ဟုတ္သလုိလုိပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ကျပန္စဥ္းစားၿပီး ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ဘာျပန္ေျပာလဲဆိုေတာ့ “ခုဟာက ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဖ်က္ၿပီးေတာ့ မဆလ ပါတီထဲ အ၀င္ခိုင္းတာပဲ။ အဲဒါေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ဘူး” လုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီလုိ ဗိုလ္ေန၀င္း ကပစ္လံုးေလးေတြနဲ႔၀င္ေလ့ရွိတယ္။
က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္တဲ့ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးဗိုလ္ေန၀င္းက ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကို လက္ညႇိဳးထုိးျပၿပီး ကိုယ္လြတ္႐ုန္းတာကို ေျပာခ်င္တာ။ အခုအခါမွာလည္း စစ္အုပ္စုရဲ႕ စတုတၳမ်ဳိးဆက္လုိ႔ဆိုရမယ့္ ဗိုလ္သန္းေရႊနဲ႔သူ႔တပည့္ေတြက ျပည္တြင္းစစ္ကိုဖန္တီးတာလက္ ရွိ ဒီခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ ေတြအပါအ၀င္ အရင္ကတပ္မေတာ္မ်ဳိးႏြယ္ေတြပဲျဖစ္တယ္။ သူတို႔နဲ႔ မဆုိင္ဘူးလုိ႔ ေျပာေနၾကတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ယွဥ္စဥ္းစားၾကည့္ဖို႔ေျပာတာပါ။ စစ္အုပ္စုထိပ္သီးေတြ ဟာ ကိုယ္လုပ္တာေတြ မေကာင္းမွန္း၊ မဟုတ္မွန္း မသိဘူးမဟုတ္ဘူး၊ သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔တာ၀န္မယူခ်င္ဘူး။ ဟိုလႊဲခ် ဒီလႊဲခ်လုပ္တယ္။ သူတို႔အစဥ္အလာပဲ။ ၇ ရက္၊ ဇူလိုင္တုန္းက သမဂၢအေဆာက္အဦႀကီး ၿဖိဳတဲ့ကိစၥကိုပဲၾကည့္။ က်ေနာ္ အက်ယ္ေျပာဖုိ႔မလို ဘူး။
အဲဒီလုိ ျပည္တြင္းစစ္အေၾကာင္းျပဳၿပီး စစ္တပ္ရဲ႕အခန္းက အေရးပါလာတယ္။ စစ္ေရးမွာ စစ္တပ္ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္တာက တျခားကိစၥေတြမွာလည္း စစ္တပ္ကို အေလွ်ာ့ေပးလိုက္တာ ေတြျဖစ္လာပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္က အဲဒီျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ အိႏၵိယကျပန္လာတဲ့ တုိင္း ရင္းသားတပ္မေတာ္ အရာရွိေတြ တပ္ကထြက္ရတယ္။ တုိင္းရင္းသားတပ္ေတြကို ဖဆပလ ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုနဲ႔ ဗိုလ္ေန၀င္းတို႔က လက္နက္ေတြျဖဳတ္တယ္။ တပ္ေတြဖ်က္ပစ္တယ္။ အဲလို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဗိုလ္ေန၀င္းတို႔က တပ္ကိုအုပ္စီးမိသြားပါတယ္။ ဗိုလ္ေန၀င္း တပ္ကို အုပ္စီးမိသြားတာနဲ႔တပါတည္းမွာ ဖဆပလကလည္း ဗိုလ္ေန၀င္းကို ဆြဲၿပီးယူလုိက္ရတယ္။ နဂိုတုန္းကလဲသူက ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ ကလူပါပဲ။ ဒါေပမယ့္အဲလိုတပ္ကို အုပ္စီးမိသြားတဲ့ အခါမွာ ပိုၿပီးေတာ့ကိုယ့္ဖက္အတြင္းလူထဲ ဆြဲသြင္းလုိက္တာ။ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာဒီလုိနဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီအမာခံ ျဖစ္တယ္။ ဒီေနရာမွာ ၾကံဳလို႔ေျပာျပခ်င္တာတခုက အိႏၵိယျပန္ေတြ ဟာ ျပည္တြင္းစစ္မွာ ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုေတြဘက္ကို ပါမလာပါဘူး။ တုိင္းရင္းသား တပ္မွဴးႀကီးေတြပါ။ ေတာ္လွန္ေရးထဲကိုပါသြားတဲ့ တပ္ကလူေတြကလည္း ဗိုလ္ေန၀င္းနဲ႔ၿပိဳင္ ဘက္ ေတြမဟုတ္ၾကပါဘူး။ ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ ဒီတေကြ႔မွာေတာ့ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီေခါင္း ေဆာင္ေတြဟာ တိုင္းရင္းသားတပ္မွဴးေတြကို တပ္ထဲကဖယ္ရွားလို႔ရလိုက္ၿပီး သူတို႔အတြက္ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ဖို႔ အခြင့္ေကာင္းတခုရသြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ တကယ္ကေျပာရရင္ လြတ္လပ္ေရးရခါနီးမွာဗိုလ္ေန၀င္းကို အဂၤလိပ္အလုိေတာ္ရိေတြက မ်က္ေစ့က်ပါတယ္။ သူတို႔ က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔အၿပိဳင္ Figure တခု (ပုဂၢိဳလ္တေယာက္) ေမြးခ်င္ေနတာ။ ဗုိလ္ေန၀င္းကလည္း ပ်ဥ္းမနားမွာလယ္သမားေတြကို ႏွိမ္တဲ့အခါမွာ ရက္ရက္စက္စက္ႏွိမ္ႏွင္း တဲ့နည္းနဲ႔ အဂၤလိပ္ အႀကိဳက္ကို လုပ္ျပထားတာရွိတယ္။ ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ တပ္ရင္း ၄ ကို တာ၀န္ေပးလုိက္တဲ့အခါမွာ သူကအဂၤလိပ္ကို မ်က္ႏွာလုိအားရလည္းျဖစ္၊ သူကိုယ္တုိင္လဲ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ အာဃာတေတြထားတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကို ႏွိမ္ႏွင္းရတာမုိ႔ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ေနၾကတဲ့ကာလႀကီးမွာ ကိုယ့္အမ်ဳိးသားခ်င္းကို ျပတ္ ျပတ္သားသား ရက္ရက္ စက္စက္ႏွိမ္ႏွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကို အဂၤလိပ္က အင္မတန္သေဘာက်ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ရဲ႕ အလုိေတာ္ရိေတြလည္း သေဘာက်တယ္။ ေနာက္တခ်က္က ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ အက်င့္စ႐ိုက္။ ဒီလုိအက်င့္စ႐ိုက္ရွိတဲ့လူမ်ဳိးကို တပည့္ေမြးခ်င္တဲ့လူေတြက အရမ္းႀကိဳက္ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကိုလို နီအစိုးရဘက္ကၾကည့္ရင္ သူတို႔ေမြးစရာ Figure က မ်ားမ်ား မရွိဘူး။ ICS ဦးတင္ထြ႗္လိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး။ သူက ဗိုလ္ေန၀င္းလို ႐ုပ္ျပမေကာင္းဘူး။ ဦးတင္ထြ႗္က လန္ဒန္မွာ အဂၤလိပ္အစုိးရအတြက္ အလုပ္လုပ္ၿပီးျပန္လာတာ။ အဲဒီကေန ျပန္လာတဲ့အခါမွာ အိႏၵိယမွာရွိတဲ့ ေဒၚမန္စမစ္တို႔ဆီ၀င္တာ။ လူတုိင္းက သူတို႔အဂၤလိပ္ရဲ႕လူလို႔ သတ္မွတ္ၾက တာ။ သူ႔ကို ဗမာျပည္ ျပည္သူလူထုက နည္းနည္းမွလက္မခံဘူး။ ဗိုလ္ေန၀င္းက်ေတာ့ သူက “ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္” ဆိုတဲ့အရွိန္က ရွိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီတုန္းက ဘီအုိစီကိုယ္စား လွယ္လုပ္ေနတဲ့ ဦးဘေဖက ဗိုလ္ေန၀င္းကို အာဏာသိမ္းခိုင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ေန၀င္းက ဦးဘေဖထက္ပိုလည္တယ္။ ဒီေလာက္မအဘူး။ အဲလုိအခ်ိန္မွာ ေလာဘတႀကီး သူလုပ္လုိက္ ရင္ လူထုေျခဖ၀ါးေအာက္မွာ မႈန္႔မႈန္႔ညက္ညက္ေၾကသြားမယ္ဆိုတာ သူသိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ တုန္းက ဗမာျပည္ျပည္သူလူထုႀကီးဟာ လြတ္လပ္ေရးဘယ္ေလာက္လုိလားေနတယ္၊ ဘာမ ဆိုလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေျခအေနမွာရွိေနတယ္ဆိုတာ သူသိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လုိ႔ ဦးဘေဖ သူ႔ကိုခိုင္းတဲ့ကိစၥကို သူကေဖာ္ေကာင္လုပ္ၿပီး အမွတ္ယူလိုက္တယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ ပါတီရဲ႕လူယံုေတာ္လည္းပိုျဖစ္လာတယ္။
ဦးတင္ထြ႗္က်ေတာ့ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္” ဆုိတဲ့ ရာထူးကရထားတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုနဲ႔လည္း မတည့္ေတာ့၊ ခလုတ္ကန္သင္းေတြ ျဖစ္ေနေတာ့အဲဒီကာလ တုန္းက ေခတ္စားတဲ့လုပ္ၾကံ နည္းျဖစ္တဲ့ လက္ပစ္ဗံုးနဲ႔ပစ္သတ္တာခံလိုက္ရတယ္။ သူဟာ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးေနာ္။ အဲဒီတုန္းက ေခတ္စားတယ္ဆိုတာက “ဗမာ့ေခတ္” သတင္းစာတုိက္ကိုလည္း အလားတူပဲ လက္သည္မေပၚေအာင္ လက္ပစ္ဗံုးနဲ႔ပစ္ခဲ့တယ္။ ဦးတင္ထြ႗္ကိစၥလည္း ဒီေန႔ထိလက္သည္မ ေပၚပါဘူး။ (ဟို တေလာကေတာ့ အဲဒီတုန္းက ဆိုရွယ္လစ္ပါတီထိပ္သီး စစ္ဗိုလ္ေတြရဲ႕ လက္ခ်က္လို႔ သုေတသနျပဳသူတဦးက ေရးတာဖတ္လုိက္ရတယ္။) ဒီလုိနဲ႔ ဖဆပလ တုိင္းျပည္ အာဏာရလာတဲ့အခါမွာ ဦးႏုက ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ကက္ဘိနက္ တခု လံုးကို (အစုိးရအဖြဲ႔တခုလံုးကို) ခ်ယ္လွေနတာဟာ ဆုိရွယ္လစ္ပါတီက လူေတြပါ။ ဦးႏုဟာ အနည္းစုျဖစ္ၿပီး ဘာမွျပန္မေျပာႏုိင္ပါဘူး။ ဟိုလူေတြက ဂိုဏ္းအုပ္စုသဏၭာန္နဲ႔ အင္အားလည္း ေတာင့္တယ္။ အဲဒါအျပင္ သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ စပကသတို႔၊ TUCB တို႔၊ ဗလမစတို႔စတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြကလည္း ရွိေနေသးတယ္။ အဲေတာ့ကက္ဘိနက္ရယ္ လို႔ဖြဲ႔လုိက္ရင္ ဆိုရွယ္ လစ္ပါတီကလူေတြက အေရးႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနနဲ႔ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး ဌာနကို အပိုင္ကိုင္လိုက္တာပဲ။ အဲဒီ ၀န္ႀကီးဌာန ႏွစ္ခုကေန ႏိုင္ငံေရးအရ ခ်ဳပ္ကိုင္ၫႊန္ၾကား တာလုပ္ၾကေတာ့တာပါပဲ။
Psycho လို႔ေခၚတဲ့ လူမႈဆက္ဆံေရးနဲ႔ စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးဌာနတို႔၊ ေနာင္မွာ MIS ျဖစ္လာမယ့္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးတို႔ စတာေတြဟာ အဲဒီကာလမွာ ေပၚလာတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီဌာနေတြကို ကိုင္တာကဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ပါ။ ေနာက္ၿပီး ဆိုရွယ္လစ္ပါတီကလူေတြ အလြတ္မေပးတဲ့၀န္ႀကီးဌာနတခုက ဘာလဲဆိုေတာ့ အဲဒီတုန္းကျပည္ပလက္ေ၀ခံေတြ အတြက္ အင္မတန္အေရးပါလွတဲ့ ကုန္သြယ္ေရးဌာနပါ။ အဲဒီဌာနကိုလည္း ဆိုရွယ္လစ္ အုပ္စုကအပိုင္ကိုင္ထားပါတယ္။
အဲဒီကာလတုန္းက ဆိုရွယ္လစ္ပါတီက တပ္မေတာ္ကို ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတယ္လို႔ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ သူတို႔ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတယ္ဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုေတာ့သူတို႔ရဲ႕အဓိကေပၚလစီ ျဖစ္တဲ့ “ျပည္တြင္းစစ္ အျပဳတ္တိုက္ေရး”၊ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားေျပာသူေတြကို အတိုက္အခံ၊ ကြန္ျမဴနစ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြဆိုၿပီး ဖိႏွိပ္ရမယ္”။ အဲဒါကို တပ္မေတာ္က တေသြးတသံတမိန္႔ ဆိုၿပီး နာခံအေကာင္အထည္ေဖာ္ရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီနဲ႔ ဗိုလ္ေန၀င္းတို႔ဟာ သူတို႔ရဲ႕တပ္ထဲမွာက်ေတာ့ တပ္မွဴးတပ္သားေတြကို ဘာႏုိင္ငံေရးမွ စဥ္းစားခြင့္၊လုပ္ကိုင္ခြင့္ ေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ ေရြးေကာက္ပြဲေတြလုပ္တယ္ဆိုရင္ တပ္တြင္းမဲေပး႐ံုေတြမွာဆို ေျဗာင္ပဲ၊ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာဆုိ ဖဆပလရဲ႕ မဲပံုးတပံုးတည္းကို ခ်ေပးထားတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ရင္ လဟာျပင္ကစားပြဲေပၚမွာ မဲပံုးေတြတင္ထားၿပီး အရာရွိေတြက ထုိင္ၾကည့္ေနတယ္။ အရာ ရွိေတြ မ်က္ေစ့ေအာက္မွာ မဲထည့္ရတယ္။ ဖဆပလမဲပံုးထဲ ထည့္ခိုင္းတာပဲ။ တပ္မေတာ္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးဆိုတဲ့ဟာက အစုိးရကုိ (အထူးသျဖင့္ ဦးႏုတို႔ကုိ) မျဖတ္သန္းဘဲ သူတို႔ ၀ါဒျဖန္႔ခ်င္တာေတြျဖန္႔တယ္။ ပါလီမန္မွာ အဆံုးအျဖတ္မက်ေသးတဲ့ဟာေတြကို အသံလႊင့္ပစ္ တယ္။ တျပည္လံုးကို အသိေပးပစ္တယ္။ ဦးႏုဟာဒီလုိနဲ႔ အ႐ုပ္သက္သက္ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ လာတယ္။ ဒါကို ဦးႏုက သိတယ္။ ရိပ္မိတယ္။ မရိပ္မိတာက ဆိုရွယ္လစ္ပါတီက လူေတြပဲ။ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီကလူေတြက ၀မ္းသာအားရနဲ႔ သူတို႔ေခတ္၊ သူတို႔အခါ၊ သူတို႔မိုးပဲလို႔ လုပ္ေန ၾကတာ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အဲလိုလုပ္တာဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ထဲမွာႏိုင္ငံေတာ္တခုေထာင္ေပးေန တာ။ ေနာင္မွာ သူတို႔ကိုပါကန္ထုတ္ႏိုင္မယ့္ ဗိုလ္ေန၀င္းကို အာဏာရွင္ျဖစ္လာေအာင္ ျမင္းခ်ဳိ တပ္ေပးေနခဲ့တယ္လုိ႔ သူတို႔ သတိမထားမိခဲ့ဘူ။ အဲဒီကာလတုန္းက တပ္တြင္းကဆိုရွယ္လစ္ ပါတီတြင္း စစ္ဗိုလ္ေတြဟာ “တပ္သားမ်ားေစာင့္ေရွာက္ေရး” နာမည္နဲ႔ DSI, BEDC စတာေတြ လုပ္ခြင့္ရၿပီး စီးပြားေရးပါလုပ္လာၾကတယ္။ DSI ဆိုတာကအစုိးရကို အခြန္အေကာက္ေတြ မေပးရဘူး။ ၿပီးေတာ့ႏိုင္ငံျခားက တင္သြင္းခြင့္လုိင္စင္ေတြလည္း အျပည့္ရထားတာ။ အဲေတာ့ DSI က ပစၥည္းေကာင္းေလးေတြရွိတယ္၊ ေစ်းသက္သာတယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီသြား၀ယ္ၾကတယ္။ အျပင္မွာ ၀ယ္မရတဲ့ဟာေတြ သူတို႔ဆီသြား၀ယ္ၾကတယ္။ အဲဒီတပ္တြင္းကေန တျဖည္းျဖည္း တပ္ျပင္ကိုခ်ဲ႕လာတယ္။ နယ္ပယ္ေတြလဲ က်ယ္ျပန္႔လာတယ္။သြင္းကုန္လုိင္စင္လုပ္ငန္းသာ မက ႏုိင္ငံျခားစာအုပ္ ေရာင္းတာကေန အရက္ခ်က္တာထိ သူတို႔လုပ္လာတယ္။လက္၀ါးႀကီး အုပ္တယ္လို႔ဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ အဲလိုနဲ႔တင္တြင္းမွာ ဆိုွရယ္လစ္ပါတီလုိင္းက အတိအလင္းတြင္က်ယ္ေနတယ္။ ဒါကိုက်န္တဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြလဲသိေနၾကတယ္။ဒါေၾကာင့္ခုန က အိႏၵိယကျပန္လာတဲ့ “သခင္ႀကီးတပ္” ကလာတဲ့ ေပါထြန္းေရႊတို႔လုိ ဗိုလ္ေတြက “ငါတို႔က ေတာ္လွန္ေရးကာလတုန္းက အိႏၵိယကိုေရာက္ေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ လဲ မနီးစပ္ဘူး။ ဆုိရွယ္လစ္ပါတီနဲ႔လဲ မနီးစပ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ ဘာအခြင့္အေရးမွ မခံစားခဲ့ရဖူးဘူး။ ေနာက္ တခါမွာ ဘာပါတီေပၚေပၚ ၀င္ပစ္လိုက္မယ္” လုိ႔ ထုတ္ေျပာလာတဲ့အထိ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီဗိုလ္ေတြက ေနာက္ေတာ့ မဆလ ေပၚလာတဲ့အခါ (သူတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္း)ေျခစံုပစ္၀င္ခဲ့ ၾကတာပဲ။ မဆလေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ အဂၤလိပ္အစုိးရဟာ ဂႏၵီစာခ်ဳပ္အရတပ္ ကို ျပန္ဖြဲ႔တဲ့အခါက်ေတာ့ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးဆင္ႏႊဲခဲ့တဲ့ PBF ကိုတပ္သား ၅၂၀၀ ထိေလွ်ာ့ခ် ပစ္လုိက္ရတယ္။ အရာရွိက ၂၀၀ ပါတယ္။ အဲလို ေလွ်ာ့္ခ်ပစ္လုိက္ဦးေတာင္မွ တပ္သားေတြရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးရွိတယ္။ တုိင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ႏိုင္ငံေရးရွိတယ္။ အဲဒီတပ္သားေတြကို အဂၤလိပ္က သူတို႔ထဲသြင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ Professional Soldier လို႔ေခၚတဲ့ ေၾကးစားတပ္ပံုစံ သြင္းတယ္။ ေၾကးစားတပ္လုိ႔ေျပာရတာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီ တပ္ဟာ ႏိုင္ငံေရးအ ေတြးအေခၚတခုအတြက္ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီတပ္ထဲ၀င္တဲ့လူတိုင္းဟာ တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္လို႔ အဲလို မဟုတ္ဘူး။ လစာအတြက္ တပ္ထဲ၀င္တာပဲ။ အဲဒီတပ္သားေတြကိုလဲ အဂၤလိပ္အစုိးရက လစာနဲ႔၊ အခြင့္အေရးနဲ႔ ထိန္းၾကတာပဲ။ ဗိုလ္ေန၀င္းနဲ႔ ဖဆပလ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီတို႔ဟာ တပ္မေတာ္ကိုသူတို႔လက္ေအာက္ သြင္းလုိက္တဲ့အခါမွာလဲ အဲလိုပဲတပ္သားေတြကို ႏိုင္ငံေရး အ ေတြးအေခၚ သြင္းေပးမထားဘူး။ တပ္မွဴးေတြေရာ။ သူတို႔ရဲ႕ အမိန္႔နာခံေရးသက္သက္ တပ္အျဖစ္နဲ႔ပဲ ဖြဲ႔ထားခဲ့တာ။ အဲဒါဟာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးကလာကေန ဒီေန႔ အထိလို႔ေျပာလုိ႔ရ တယ္။
အဲလို ႏိုင္ငံေရးအသိ တပ္ဆင္မထားလို႔လဲ ဒီတပ္ဟာ ဗုိလ္ေန၀င္းတလက္ကိုင္အျဖစ္ အလြယ္ တကူက်ေရာက္သြားတာ ျဖစ္တယ္။ အခု နအဖ စစ္ အုပ္စုလက္ေအာက္ကေန တပ္မေတာ္ကို ဆြဲထုတ္မယ္ဆိုရင္လဲ က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ တပ္မေတာ္ကို ႏုိင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္သြင္းေပးရမယ္လို႔ ထင္တယ္။ အထူးသျဖင့္ တပ္မွဴးႀကီးေတြ အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးဖို႔လုိတယ္။ ျပည္ခ်စ္စိတ္၊ ဒီမုိ ကေရစီလုိလားစိတ္ ရွိရမယ္။ ျပည္သူ႔အတြက္ ရပ္တည္ခ်င္တဲစိတ္ရွိရမယ္။ တပ္မေတာ္ ဟာ ကိုယ့္ စား၀တ္ေနေရးေခ်ာင္ေအာင္ ဘယ္လုိအကြက္ရွာရပါ့မလဲဆိုတာခ်ည္း စဥ္းစားေနေအာင္ လုပ္ထားတာက ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔ ပံုသြင္းထားတာ။ သူတို႔က အဲဒီလုိျဖစ္ေစခ်င္တာ။
က်ေနာ္တုိ႔ အေတြ႔အၾကံဳအရဆုိရင္ အစုိးရတပ္ကအရာရွိေတြဟာ စစ္မတုိက္တဲ့ကာလမွာ တပ္ထဲမွာေနခ်င္ၾကတယ္။ စစ္တုိက္ရလို႔တိုက္ပြဲေတြ ျပင္းထန္လာရင္ ေနာက္တန္းမွာထိုင္ၿပီး အစုိးရဌာနေတြမွာ အရာရွိလုပ္ခ်င္ၾကတာ။ မဆလေခတ္တုန္းက အေရွ႕ေျမာက္မွာတုိက္ပြဲ ေတြျပင္းထန္လို႔ အဲဒီလုိျဖစ္တာခ်ည္းပဲ။ တခါမွ ႏိုင္ငံေရးစိတ္မ၀င္စားခဲ့တဲ့ ေစာေစာက ေပါထြန္းေရႊလုိလူေတာင္မွ မဆလပါတီမွာ ထိပ္တန္းကိုေရာက္လာတာပဲ။ နဂိုကသူက တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ပဲ။ ခုေျပာခဲ့တာ တပ္ကို ဆုိရွယ္လစ္ပါတီက စီးမိသြားတဲ့ ကိစၥ။ဗိုလ္ေန၀င္းကစီးမိသြားတဲ့ကိစၥ။

ေခါင္းႏွစ္လံုးနဲ႔နဂါးႀကီးဖဆပလ
နံပါတ္သံုးအခ်က္က ဖဆပလ ကြဲတဲ့ကိစၥ။ ဖဆပလကြဲတာရယ္၊ ၾကားျဖတ္အစုိးရအာဏာ သိမ္းတာရယ္တို႔က တိုက္႐ုိက္ဆက္ႏြယ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၄၈ နဲ႔ ၅၈အၾကားျဖစ္ေပၚတိုးပြား မႈေတြဟာ ဗုိလ္ေန၀င္းရဲ႕ အာဏာရမက္ကို တလိပ္လိပ္တက္လာေစခဲ့တယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ ေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ျပႆနာေတြေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ ဆိုရွယ္လစ္ ပါတီကလူေတြဟာ ဗိုလ္ေ၀င္းကို ေနရာေပးသည္ထက္ေပးလာၾကတယ္။ ဒီေနရာမွာဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ဇာတ္ၫႊန္း ေရးၿပီး ဦးသိန္းေဖ (ျမင့္) ပါ၀င္ကျပခဲ့တဲ့ “လက္၀ဲညီၫြတ္ေရး” ျပဇာတ္ကိုလဲ ထည့္ေရးဖို႔လုိ တယ္။ အေသးစိတ္ ေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူး။ အားလံုးလဲ သိၿပီးသားမို႔ပါ။ အဲဒီကိစၥကို စစ္အုပ္စု က ကိုးကားၿပီး အမွတ္ယူေလ့ရွိတာကိုေတာ့ အားလံုးမွတ္မိၾကလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီ “လက္၀ဲညီၫြတ္ေရး” ဆိုတဲ့ထုိးဇာတ္ႀကီး လုပ္လုိက္တဲ့အတြက္ဗိုလ္ေန၀င္းကိုရာဇာပလႅင္ အနား ေခၚလုိက္သလိုျဖစ္သြားတယ္။ ဒါဟာ တုိင္းျပည္ၾကမၼာငင္ဖို႔ ျဖစ္လာတာပဲ။ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ စစ္သားသာျဖစ္တယ္၊ ႏိုင္ငံေရးအစိုးရတရပ္ရဲ႕ အမိန္႔နာခံရတာကို အင္မတန္ မေက်နပ္ တဲ့လူပဲ။ “ရန္ကုန္အစုိးရ” ဘ၀ေရာက္တဲ့ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္၊ အုပ္စုိးတဲ့အစိုးရအတြင္းမွာ ႐ုတ္႐ုတ္ သဲသဲေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ဗမာျပည္တျပည္လံုးမွာ ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုေတြက ၿမိဳ႕ႀကီးေတြေရာ၊ ကားလမ္းေတြေရာ၊ သိမ္းထားတဲ့အဆင့္ ေရာက္လာတယ္။ အဲလုိအေျခ အေနမွာ ၀န္ႀကီးေတြက ႏႈတ္ထြက္ကုန္ၾကတယ္။ ဘာလုပ္ရကိုင္ရမွန္းကို မသိဘူျဖစ္ကုန္တယ္။ အဲလိုအခါမွာ ဗိုလ္ေန၀င္းကဦးႏုကို ဘယ္လုိေျပာလဲဆိုေတာ့ “တပ္မေတာ္ဟာ ၀န္ႀကီးေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ ေမြးထားတဲ့အိမ္ေစာင့္ေခြးမဟုတ္ဘူး။ ဒီ၀န္ႀကီး ေတြကို ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ အေသမခံႏိုင္ဘူး”လုိ႔ ေမာက္ေမာက္မာမာေျပာခဲ့တယ္။ သူက အဲဒီလိုတင္ျပလုိက္ၿပီးေတာ့ ဆက္တိုက္ဆိုသလုိပဲ ျပန္ဖြဲ႔လုိက္တဲ့ အစုိးရထဲမွာ ဦးဟာ ဗုိလ္ေန၀င္းကို ဒု - ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ခန္႔လုိက္ရတယ္။ ဒါကို ဦးႏုကသူ႔ရဲ႕ “တာေတစေနသား” ထဲမွာ ေရးထားတယ္။ ဗိုလ္ေ၀င္းဟာ အဲဒီအခ်ိန္က စၿပီး ဦးႏုရဲ႕အထာကို သိသြားတယ္လို႔ဆိုရင္ မွန္မယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။
အဲဒီကေန ဆက္လိုက္ေတာ့ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္၊ အကုန္ပိုင္းေလာက္မွာ ဦးႏုကို ဦးဗေဆြ၊ သံအမတ္ ဦးလွေမာင္၊ ဗိုလ္ေန၀င္း စသူတို႔က ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ ထြက္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုတာလုပ္လာ တယ္။ သူတို႔ေျပာနည္းကေတာ့ “တ႐ုတ္ျပည္မွာ ေမာ္စီတုန္းက အစုိးရအဖြဲ႔ထဲမွာမပါဘူး။ ပါတီဥကၠ႒အျဖစ္ပဲေနတယ္။ ဦးႏုလည္း ဖဆပလ ဥကၠ႒အျဖစ္ပဲေနပါ” လုိ႔။ အမွန္က ဦးႏုကို အစိုးရထဲကဖယ္ပစ္တာ။ ဖဆပလအဖြဲ႔ဥကၠ႒က ဘာမွလုပ္စရာမရွိဘူး။ ေမာ္စီတုန္းေနရာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။
ဒါကို ဦးႏုက ဘယ္ေလာက္ရိပ္မိလဲေတာ့ မသိဘူး။ ဆိုရွယ္လစ္ေတြအဖုိ႔ေတာ့ ဦးႏုဟာ သူတုိ႔ အတြက္ ခလုတ္ကန္သင္းျဖစ္ေနၿပီလုိ႔ သတ္မွတ္ထား တာ ပိုရွင္းသည္ထက္ရွင္းလာတယ္။ ဖဆပလရဲ႕ အက္ေၾကာင္းဟာလဲ အဲဒီကာလနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္းမွာ ေပၚလာတာပဲ။ အဲဒီေနာက္ ဖဆပလကြဲတယ္။ ပါလီမန္ထဲမွာ မဲခြဲၾကရင္ ဦးႏုဘယ္လုိမွ မႏိုင္ႏိုင္ဘူးလုိ႔ တည္ၿမဲေတြက အပိုင္တြက္ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ခြဲလုိက္ၾကတဲ့အခါက်ေတာ့ ပမညတကသန္႔ရွင္းကို မဲေပးပစ္လုိက္တယ္။ အဲလို မေမွ်ာ္လင့္တဲ့အေျဖ ထြက္လာတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆိုရွယ္လစ္ ပါတီကလူေတြဟာ အာဏာကို သူတို႔တကယ္ လက္လြတ္ရမယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္သြားတယ္။ အဲေတာ့ အ႐ႈံးကိုအလြယ္တကူ၀န္မခံလိုတဲ့ ဆုိရွယ္လစ္ပါတီကလူေတြက အာဏာသိမ္းမယ္လို႔ဆံုးျဖတ္လုိက္တာပဲျဖစ္တယ္။
အဲဒီတုန္းက သူတို႔အေၾကာင္းျပတာကေတာ့ သန္႔ရွင္းဟာ ေျမေပၚကြန္ျမဴနစ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းမိသြား ၿပီလုိ႔ အေၾကာင္းျပတာ။ ဒါဟာ ဗိုလ္ေန၀င္းအေနနဲ႔ “အိမ္ေစာင့္အစိုးရ” ဆိုၿပီး အာဏာသိမ္းတာလုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က်သြားေစတဲ့အခ်က္လုိ႔ ေျပာရင္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ အနီးကပ္အေၾကာင္းရင္းပါ။ အေ၀းအေၾကာင္းရင္းေတြလည္း ဒီေနရာမွာ ထည့္ေျပာဖုိ႔ လိုလုိ႔က်ေနာ္ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။
အဲဒါက တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ စစ္တပ္ထိပ္သီးေတြအေနနဲ႔က ဖဆပလနဲ႔အတူ လုပ္လာၾကာတာၾကာေတာ့ ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္ေတြထဲမွာ တကယ္အရည္အခ်င္းရွိတာ၊ လူအ႐ိုအေသ ခံေလာက္တာ နည္းနည္းေလးရွိတယ္ဆုိတာ သူတို႔လဲသိျမင္လာၾကတယ္။ ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္ေတြထဲမွာ အက်င့္စာရိတၱ မမွန္တဲ့သူေတြက ဒုနဲ႔ေဒး။ ေနာက္ၿပီး ဦးေႏွာက္မမွန္တဲ့သူေတာင္ ပါေသးတယ္။ (က်ေနာ္ နာမည္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ကြယ္လြန္သြားပါၿပီး။) အဲဒီ ဖဆပလ အဖြဲ႔ကို ဦးႏုကိုယ္တိုင္က ထင္ရွဴးေသတၱႀကီး ျခစားပံုနဲ႔ ႏႈိင္းေျပာလိုက္ေတာ့ ဖဆပလေတြရဲ႕ သိကၡာက ကုန္ေနၿပီ။ အဲလိုနဲ႔ ၾကာလာေတာ့ စစ္ဗိုလ္ေတြရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ ... “ဟာ ... သူတို႔ေလာက္ေတာ့ ငါတို႔လဲျဖစ္တာေပါ့။ ငါတို႔လဲ အစုိးရလုပ္ရင္ ရတာေပါ့” လို႔ အေတြးေပၚလာတယ္။ ၀န္ႀကီးဆိုတဲ့ဟာေတြက တုိင္းခန္းလွည့္လို႔ႀကိဳပါဆိုရင္ စစ္ဗိုလ္ေတြက အ႐ိုအေသေပးရတယ္။ ၀န္ႀကီးေတြရဲ႕ လံုျခံဳေရးယူေပးရေတာ့၊ အနီးကပ္ေနရေတာ့ ပိုသိလာတယ္။ အဲလို သူတို႔မၾကည္ညိဳတဲ့သူေတြကို အ႐ုိအေသေပးရတာၾကာလာေတာ့ သည္းညည္းမခံႏိုင္ဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ ေနေသးသပ ျခံဳထဲက ျဖစ္လာတယ္။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ဆီေလာက္က က်ေနာ္တို႔ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ရွမ္းျပည္နယ္ပါတီေကာ္မတီကို တာ၀န္ယူထားတဲ့ တာ၀န္ခံရဲေဘာ္ကို ပါတီေကာ္မတီက စစ္အစုိးရတပ္မွဴးႀကီးေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးဖုိ႔ တာ၀န္ေပးတယ္။ အဲေတာ့ သူက လား႐ႈိးသြားၿပီးေတာ့ တပ္မင္း၊ တပ္မွဴးေတြနဲ႔သြားၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ေဆြးေႏြးရတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကတင္ျပတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းကေတာ့ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲၿပီး ရွမ္းျပည္နယ္ထဲမွာ၀င္ေနတဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ကူမင္တန္ေတြကိုတုိက္ဖို႔။ ဟုိကေတာ့ လံုးလံုးလက္မခံပါဘူး။လက္နက္ခ်ဖို႔ပဲ ေျပာေနတယ္။ အစည္းအေ၀းအျပင္မွာ သူတို႔နဲ႔ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာၾက ေတာ့ (နဂိုကလည္း လူခ်င္းသိၾကတဲ့ဟာေတြ ဆုိေတာ့) စပ္မိစပ္ရာ ေတြအကုန္ေျပာၾကတာ ေပါ့။ တပ္မင္းဆိုတဲ့လူက သူ႔ခံစားမႈေတြကိုလဲ ထုတ္ေျပာတယ္။ ၀န္ႀကီးေတြအေၾကာင္းလဲေျပာတယ္။ ဗုိလ္ေန၀င္းအေၾကာင္းလဲ ပါတယ္။ အတင္းအဖ်င္းစကား ဆန္ဆန္ေတြပါ။ ဖဆပလ စကြဲတဲ့အခ်ိန္မွာ “ကိုေက်ာ္ၿငိမ္းက ကၫြတ္႐ုိး၊ ေက်ာ္ဒြန္းက ေတာထဲက ဇရစ္႐ုိး၊ ဘာယွဥ္ႏိုင္မလဲ” လုိ႔ေျပာတာလဲ အဲဒီစစ္ဗိုလ္ေတြက ေျပာတာပဲ။ အဲဒီအခါမွာ တပ္မင္းဆိုတဲ့ လူေျပာတဲ့အထဲက သတိထားစရာေကာင္းတဲ့့ စကားတခြန္းက “က်ေနာ္တို႔ အာဏာသိမ္းရင္ ၂၄ နာရီအတြင္း ေအာင္ျမင္ႏိုင္တယ္” လုိ႔ေျပာလုိက္တာပါပဲ။