စုိးေနလင္း(၂၆-၁-၀၇)
ေခတ္ၿပိဳင္...မွ
အခ်ိန္က - လူ၀တ္လဲထားတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ လက္ေအာက္ က်ေနာ္တုိ႔ က်ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္
ေနရာက - ၃၃ လမ္း၊ ေရႊၾကည္ေအး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ ရန္ကုန္
ဆရာ့ကုိ မိတ္ေဆြကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာ ႀကီးငယ္ေတြနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာဆုိေနတာ ကုိ မၾကာခဏ ေတြ႕ေတြ႕ေနရတယ္ေနာ္ ဆရာ၊ ဆရာတုိ႔က တ၀ုိင္း က်ေနာ္တုိ႔လူငယ္ ကဗ်ာေရးသမားေတြကတ၀ုိင္း ခပ္လွမ္း လွမ္းက လွမ္းၿပီး ေလးစားၾကည္ညိဳအားက် ခဲ့တဲ့အခ်ိန္၊ “ဲဒါ ဆရာတင္မုိးေလ” ဆုိၿပီး ကုိယ့္ထက္ပုိၿပီး စာေပနယ္နဲ႔ရင္းႏွီးထိစပ္တဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္က ခပ္တုိးတုိး အသိေပးလုိက္တယ္ဆုိရင္ပဲ “ၾသ ဆရာတင္မုိး ကုိး” ဆုိၿပီး တေငးတေမာ ၾကည့္လုိ႔အားမရႏုိင္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္။
ဆရာက တကယ့္ပီဘိ ေတာသူေတာင္သား လူ႐ိုးလူေကာင္းႀကီးတေယာက္ဆုိတာ ထင္းခနဲလင္းခနဲ ျမင္သာထင္ရွားပါတယ္။ တုိးတုိးတခ်ဳိ႕ က်ယ္က်ယ္တခ်ဳိ႕ ေျပာလုိက္ တဟားဟားရယ္ေမာလုိက္နဲ႔ ဆရာဟာ သိပ္ၿပီး ေပါ့ပါးလန္းဆန္းေနပံုပါပဲ။
က်ေနာ္ဆရာ့ကုိသိတယ္၊ ေလးစားခ်စ္ခင္တယ္။ က်ေနာ့္ကုိေတာ့ ဆရာမသိႏုိင္ဘူးေပါ့ဆရာရယ္။
ဒီလုိနဲ႔ပဲ…
“ဖက္ဆစ္ေအာင္ပြဲ”
၁၉၄၅ မတ္လ
ျပည္သူေတြကေတာ္လွန္
ဖက္ဆစ္စနစ္ဆုိးနဲ႔ဂ်ပန္
ဖက္ဆစ္ေတြက်ဆံုး
ျပည္သူေတြအားလုံးေအာင္ပြဲခံ။
၁၉၈၉ မတ္လ
ျပည္သူေတြရင္၀မွာ
ေသြးစေတြေပက်ံ
ျမန္မာမ်ဳိးခ်စ္ဆုိတဲ့
ဖက္ဆစ္စစ္တပ္ကဖိႏွိပ္
တိရစၦာန္လိုသေဘာထား
ျပည္သူအမ်ားက အညႇဥ္းဆဲခံ
ဖက္ဆစ္အားလံုး
လက္႐ံုးဆန္႔တန္း
အခမ္းအနားနဲ႔ေအာင္ပြဲခံ
စစ္သံ စစ္မာန္ စစ္အလံ
အဲဒါ ျမန္မာႏုိင္ငံ။ ။
တင္မုိး
(၂၇-မတ္-၁၉၉၉)
အခ်ိန္က - ဆရာတုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ က်ေနာ္တု႔ိျပည္သူေတြအားလံုး အမ်ဳိးသားဖက္ဆစ္စနစ္ေအာက္ က်ေရာက္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေပါ့ဆရာရယ္။
ေနရာက - ကန္ေတာ္ေလး (၁၀၁) လမ္း၊ အိပ္မက္ဖူးမဂၢဇင္းတုိက္၊ ရန္ကုန္
ဆရာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အိပ္မက္ဖူးမဂၢဇင္းအယ္ဒီတာေတြျဖစ္တဲ့ ေမာင္သာခ်ဳိနဲ႔ ခင္လြန္းတုိ႔က မိတ္ဆက္ ေပးေတာ့ ဆရာက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးနဲ႔ အားရ၀မ္းသာ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္၀မ္းသာဂုဏ္ယူ ရပါတယ္ ဆရာရယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ကဗ်ာေလးေတြ ေရးစပ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာ ဆရာႀကီး၊ က်ေနာ္ေလးစားၾကည္ညိဳ ခင္မင္ခ်စ္ခင္တဲ့ ကဗ်ာဆရာႀကီးနဲ႔ သိကၽြမ္းခင္မင္ရၿပီမဟုတ္လား ဆရာ။
အဲဒီတုန္းက ဆရာနဲ႔ အျခားဆရာႀကီးတခ်ဳိ႕ ပါလာေသးေပမယ့္ ကြယ္လြန္သူ ဆရာလင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ တေယာက္ကုိပဲ က်ေနာ္အမွတ္ရေတာ့တယ္ဆရာ။ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ့္မွာလည္း က်ေနာ့္အေရးနဲ႔ က်ေနာ္၊ က်ေနာ့္ေသာကနဲ႔ က်ေနာ္ ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္ေလ။ ဆရာနဲ႔ ပထမဦးဆံုးသိကၽြမ္းမိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အမွတ္ရစရာေလးတခုလည္း ျဖစ္ခဲ့ရတယ္ေနာ္ ဆရာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိပ္မက္ဖူးမဂၢဇင္းမွာ ေန႔ေရာညပါလာၿပီး ကူညီလုပ္ကုိင္ေပးေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာ ေနေဇာ္ႏုိင္ကေလးလည္း ရွိေနတယ္ေလဆရာ။ ဆရာတုိ႔တုိက္ေပၚမွာရွိေနတုန္း သူက ေအာက္ထပ္ကေျပးတက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကုိ မ်က္ရိပ္မ်က္ျခည္ျပ တုိက္ခန္းေနာက္ဘက္ေခၚၿပီး “ဆရာဂ်မ္းကုိပဲလား အစ္ကုိတုိ႔ကုိပဲလားေတာ့ မသိဘူး၊ ေအာက္မွာေတာ့
MI ေတြလာၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနၿပီအစ္ကို” လုိ႔ လာၿပီး အထိတ္တလန္႔ သတိေပးခဲ့တယ္ ဆရာ။ သူက စစ္သားလူထြက္ဆုိေတာ့ လူေတြရဲ႕ပံုပန္းကုိၾကည့္လုိက္တာနဲ႔ သိေနတာေပါ့ဆရာရယ္။ ဆရာတုိ႔လူႀကီး ေတြကေတာ့ ေျပာလားဆုိလား ရယ္လားေမာလားဆုိေတာ့ သတိေတာင္ထားမိပံုမရပါဘူး။ ေနာက္ဘာမွ သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ က်ေနာ္က ဆိပ္ဖလူးနံ႕သင္းပ်ံတဲ့ ဘ၀တကၠသိုလ္ကုိ ေရာက္သြားခဲ့ရေတာ့ ဆရာနဲ႔ ေနာက္ထပ္ဆံုစည္းခြင့္မရခဲ့ေတာ့ဘဲ ဆရာ့ရဲ႕တက္ႂကြတဲ့ ဒီမုိကေရစီေရးလႈပ္ရွားမႈသတင္းေတြ၊ ကဗ်ာ သီခ်င္းေတြနဲ႔ လူထုၾကားဆင္းၿပီး အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ေအာင္ပြဲရေရးအတြက္ စည္း႐ံုးလႈံ႕ေဆာ္ မႈေတြကုိပဲ တဆင့္စကား တဆင့္နားနဲ႔ပဲ ၾကားသိခြင့္ရခဲ့ေတာ့တယ္ဆရာ။ ဆရာနဲ႔ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ မွန္ကန္ရဲရင့္တဲ့ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ အရည္အခ်င္းျပည့္၀တဲ့ စည္း႐ံုးေရး ခရီးစဥ္ေတြရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေတြအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ မျမင္ကြယ္ရာကဘဲ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ က်ေနာ္ ဆရာ့ရဲ႕ ကဗ်ာရြတ္သံကုိ စိတ္ထဲကၾကားေယာင္ရင္း တကယ္ပဲလြမ္းခဲ့ရပါတယ္ ဆရာ။
အခ်ိန္က - ၂၀၀၆ ခု၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္ ျမန္မာျပည္က်ေရာက္ေနဆဲ
ေနရာက - ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္တုိက္၊ ဘင္းခင္း၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕၊ ထုိင္းႏုိင္ငံ
က်ေနာ္ထင္တာထက္ ဆရာပိုၿပီး ၀ၿဖိဳးလာသလုိ လႈပ္ရွားမႈေတြေလးလံေနသလုိပဲ၊ က်ေနာ့္ကိုလည္း ျပန္ေျပာမွ တစြန္းတစျပန္အမွတ္ရသြားၿပီး ၿပံဳးေနက်အၿပံဳးနဲ႔ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး “၀မ္းသာတယ္ဗ်ာ၊
၀မ္းသာတယ္” လုိ႔ တဖြဖြေျပာေနခဲ့တယ္။ ဆရာက က်ေနာ္တုိ႔ေတြ႕ဆံုၿပီးေနာက္ပိုင္း ျဖစ္ပံုေတြကုိ ုိျပန္ေျပာျပ။ ေနာက္ သူ႔႕ရဲ႕ ဆိပ္ဖလူးရနံ႔ကာလနဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ႕ဆိပ္ဖလူးရနံ႔ကာလ အေတြ႕အႀကံဳေတြ ဆံုခဲ့ရသူ ေတြကုိ အျပန္အလွန္ ေၾကကြဲဆြတ္ပ်ံ႕ၾက၊ ေနာက္ ဆရာ့ရဲ႕ ႏုိင္ငံရပ္ျခားအေတြ႕အႀကံဳ ဒီမုိကေရစီေရး လႈပ္ရွားမႈ၊ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြအေၾကာင္း၊ ေတာ္လွန္တုိးတက္သူေတြ ေဖာက္ျပန္သူေတြအေၾကာင္း၊ နယ္စပ္ေဒသ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြအေပၚထားရွိတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕သံေယာဇဥ္နဲ႔ အေတြ႕အႀကံဳေတြကုိ စီးကရက္ေတြ တလိပ္ၿပီးတလိပ္ဖြာ႐ိႈက္ရင္း အားပါးတရျပန္ေျပာျပေနတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ပံုရိပ္လႊာဟာ က်ေနာ့္ မ်က္စိထဲမွာ ထင္ထင္ရွားရွား စြဲၿမဲေနတုန္းပါပဲ ဆရာရယ္။
“လွည္းက်ဳိးစီးတဲ့ခရီး”
သကၠရာဇ္အပုပ္အသုိးေတြကုိ
လွည္းက်ဳိးေအာင္ထမ္းတင္ၿပီး
ခေယာင္းျပင္မွာ ေမာင္းႏွင္ခဲ့တဲ့
မဟာခရီးၾကမ္းႀကီးမွာ။
ေနရာကေလးတခုအတြက္
အလုအယက္ အကန္အေက်ာက္
အိပ္ေပါက္နဲ႔ ဖားေကာက္ရသလုိ
ဟုိကယို သည္ကဖိတ္နဲ႔
စိတၱဇလူနာေတြ ျပည့္သိပ္လ်က္ေန၏။
စၿမိန္စာကလဲ
ၿမိန္စရာမရွိ။
သဲေခ်ာင္းလမ္းမွာ
လွည္းေမာင္းတမ္းကစားေနရသလုိရွိ၏။
လွမ္းသာလွမ္းခဲ့ရ
ပန္းတုိင္ကဘယ္္မွာမွန္းမသိ။
မသိခရီးမွာ
သတိႀကီးႀကီးထားဖုိ႔လုိ၏။
ဖူးငံုလဲရွိ ဆူးခ်ဳံလဲရွိ။ ။
တင္မုိး
(၁၁၊ ဧၿပီ၊ ၁၉၉၉)
မွန္ပါတယ္ဆရာ။ ဆရာ့ရဲ႕ကဗ်ာေလးက ပီပီသသ၊ ထိထိရွရွ ရွိလွပါရဲ႕။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆရာ့ရဲ႕လွည္း ထဲမွာ ခရီးသည္အျဖစ္ ဆက္ၿပီးစီးနင္းလုိ႔ ေနတုန္းေပါ့ဆရာ။ ဒါေပမယ့္ တေန႔ေန႔မွာေတာ့ အမိႏုိင္ငံျပန္ရ မယ္လုိ႔ ဆရာယံုၾကည္ခဲ့တယ္ေနာ္။
“အေမ့ထံျပန္လာမည္”
တေန႔ေန႔မွာ
အေမ့ႏုိင္ငံ အေမ့ထံသုိ႔
ငါျပန္လာမည္ ျပန္ခဲ့မည္။
အေမ့ကုိႏွိပ္စက္၊ လက္ကုိ႐ိုက္ခ်ဳိး
ႀကိဳးေျဖၿပီးမွ၊ ျပန္ခြင့္ရမည္
ပထမ အေမ လြတ္လပ္ရမည္။
အေမ့ရင္ခြင္ သားခုိ၀င္ဖုိ႔
ေန႔စဥ္ႀကိဳးပမ္းပါမည္အေမ။
အေမ့လက္မ်ား တုတ္ေႏွာင္ထားၿပီး
အားရပါးရ ႏွိပ္စက္ၾကသည္ကုိ
သားမၾကည့္ရက္ႏုိင္ပါ။
အေမ့အိမ္ကုိ
လိမ္လည္သိမ္းပုိက္၊ ဓားျပတုိက္၍
႐ုိက္လားႏွက္လား ေသနတ္မ်ားႏွင့္
နားကုိဆုိ႔ပိတ္၊ မ်က္စိပိတ္လ်က္
ႏွိပ္စက္ဗိုလ္က် မင္းမူၾကၿပီး
မထႏုိင္ေတာ့ဘူးလား အေမရယ္။
အေမ့ျဖစ္ခ်က္၊ မၾကည့္ရက္ပါ
လက္နက္အပိုင္ ကေလာင္ကုိင္၍
အႏုိင္တုိက္ပြဲ ရင္ဆုိင္ႏႊဲဖုိ႔
ငါလဲ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါၿပီ။
အေမ့သားေတြ သမီးေတြလဲ
ေအာင္ေျမနင္းေရး အသက္ေသြးေတြ
ေပးဆပ္ခဲ့ၾကရပါၿပီ။
အေမမုခ် လြတ္ေျမာက္ရမည္
အေမ့ဘ၀ လွပရမည္။
အေမ့သားေကာင္း ဒုိ႔ခြပ္ေဒါင္းလည္း
ဇာတ္ေပါင္းခန္းမွာ
ခ်ီတက္လာၿပီး
မာေစ သာေစ တုိ႔အေမဟု
မုိးေျမတုန္ေအာင္ ေႂကြးေၾကာ္မည္။
တေန႔ေန႔မွာ
အေမ့ႏိုင္ငံ ဒုိ႔ႏုိင္ငံသုိ႔
ျပန္လာခဲ့မည္ ျပန္ခဲ့မည္ဟု
ယံုၾကည္ပါေလ အေမေရ …။ ။
တင္မိုး
(၁၁၊ စက္တင္ဘာ၊၁၉၉၉၊ ဥေရာပ တလျပည့္)
ဆရာေရ အခုေတာ့ ဆရာသိပ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့ အမိႏုိင္ငံကုိ ဆရာမျပန္ႏုိင္ဘဲ ေရျခားေျမျခားမွာ ဆရာေႂကြလြင့္ ခဲ့ရၿပီ။ လူဆုိတာေသမ်ဳိးမုိ႔ မဆန္းလွေပမယ့္ ဆရာ့လုိ တုိင္းျပည္သားေကာင္းရတနာ ကဗ်ာစာဆုိ ေတာ္လွန္ရဲ၀ံ့သူတေယာက္ကုိ မေသေစခ်င္ေသးဘူးဆရာ။ ႏွေျမာတသေၾကကြဲရ လြမ္းရပါတယ္ဆရာ။ ဒါေပမယ့္ …
“မ်က္ႏွာေျပာင္တဲ့ရွင္ေသမင္း”
ကံၾကမၼာကုိ မင္းတုိ႔ကႏုိင္ေတာ့
ၿပိဳင္သမွ်႐ံႈးရတဲ့ဒုိ႔ဘ၀
ဒုကၡေတြပင္လယ္ေ၀ၿပီေပါ့။
မေကာင္းသမွ်ဥေသွ်ာင္
မင္းတုိ႔ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြ
ေဒါင္ေဒါင္မည္က်န္းမာ
ဘီလူးၿပိတၱာ အသက္ရွည္ပါဘိျခင္း။
လူေကာင္း လူလိမၼာ
ပညာရွိ ပညာရွင္
စိတ္ေန ယဥ္သူတုိ႔ကုိ
ေသမင္းငင္ေခၚေဆာင္
မ်က္ႏွာေျပာင္လွတဲ့ ကံၾကမၼာပါလား။
မေက်မနပ္ေတာက္ေခါက္
မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးငယ္က်ရတဲ့
ေသာကေတြသာ မီးေတာက္ျဖစ္ခဲ့ရင္
ေခတ္ႀကီးတခုလံုး
မီးဟုန္းဟုန္းကၽြမ္းေခ်ရဲ႕။ ။
တင္မုိး
(၂၇၊ မတ္၊ ၁၉၉၉)
ဆရာက လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ခင္ပြန္း မစၥတာမုိက္ကယ္အဲရစ္ ကြယ္လြန္တဲ့ အေၾကာင္းၾကားၿပီး ေဒါမနႆနဲ႔ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးေလဆရာ။ ခု ဆရာရဲ႕ အဲဒီကဗ်ာေလးကုိဖတ္ၿပီး က်ေနာ္လည္း ေဒါမနႆ ျဖစ္ရျပန္ပါၿပီဆရာ။ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုးဟာ ဆရာေျပာတဲ့ မီးဟုန္းဟုန္း ကၽြမ္းေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲကေန ဖီးနစ္ငွက္ေတြလုိ ရွင္သန္ပ်ံတက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားရင္း ဆရာ့ကုိ ထာ၀ရ လြမ္းေနၾကမွာပါ။ ။
(ဤစာျဖင့္ ကြယ္လြန္သူ ေတာ္လွန္ကဗ်ာစာဆုိႀကီး တင္မုိး (ဦးဘဂ်မ္း) အား ဦးၫႊတ္ဂုဏ္ျပဳႏႈတ္ဆက္ပါသည္)
Sunday, 5 July 2009
ဆရာဂ်မ္းသုိ႔ လြမ္းလုိ႔ေရးတဲ့စာ
မလြတ္လပ္ေရးေန႔အေၾကာင္း
ဂါမဏိ (၃-၁-၀၇)
ေခတ္ၿပိဳင္...မွ
က်ေနာ္ ကေလးဘ၀ သိတတ္စအခ်ိန္တြင္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ကုိ စတင္ေတြ႔ထိခဲ့ရပါသည္။ မုန္႔စားေျပးၿပိဳင္ပဲြ၊ ဂုန္အိပ္စြပ္ေျပးၿပိဳင္ပဲြမ်ားကုိ
၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ကစားရသည္၊ က်ေနာ့္ထက္ႀကီးေသာ ကုိကုိ၊ မမတုိ႔ကေတာ့ ေရအုိးရြက္ေျပးၿပိဳင္ပဲြ၊ မ်က္စိအ၀တ္စည္း သံပံုး႐ုိက္ၿပိဳင္ပဲြ စသည္တုိ႔ကုိ ဆင္ႏႊဲရပါသည္၊ က်ေနာ္လည္း ကုိကိုတုိ႔ အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ ထုိကစားပြဲမ်ား၌ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ ပါ၀င္ခြင့္ ရလာပါသည္။ အစ္ကိုႀကီးမ်ား၊ ဦးေလးမ်ားက ေတာ့ ေခ်ာတုိင္တက္ပဲြ၊ ေခါင္းအံုး႐ုိက္ၿပိဳင္ပဲြမ်ား ကုိ တေပ်ာ္တပါး ဆင္ႏႊဲၾကပါသည္။
ဇန္န၀ါရီ (၄) ရက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆုိသည္မွာ ကစားနည္းမ်ဳိးစံုကစားရ၊ မုန္႔မ်ဳိးစံုစားရၿပီး လြတ္လပ္စြာရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ေန႔တေန႔အျဖစ္သာ စဲြမွတ္ခဲ့မိပါသည္၊ ထုိရက္ကုိ လြန္ေျမာက္သြားေသာအခါ ကေလးတုိ႔ထံုးစံအတုိင္း အျခားအေရးႀကီး သုိ႔မဟုတ္ ဦးစားေပး ကစားခုန္စားမႈမ်ားတြင္ နစ္ေမ်ာသြားခဲ့့ျပန္ပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ စိတ္္ညပစ္စရာေကာင္းလွေသာ စားသင္ရျခင္းႏွင့္ စာက်က္ရျခင္းတုိ႔ကုိလည္း မေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္းရပါေသးသည္၊ အေဆာ့လြန္၍ မိဘမ်ား၏ ဆဲဆုိေငါက္ငန္းမႈမွသည္ ႐ုိက္ႏွက္ကန္ေက်ာက္မႈအဆံုး မ်က္ရည္ႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရျခင္းမွာလည္း မဆန္းလွ။ စင္စစ္ ကေလးဘ၀သည္ သီခ်င္းထဲကလုိ လံုး၀အပူအပင္ကင္းတဲ့ဘ၀ေတာ့ မဟုတ္ဟု ယူဆမိပါသည္။
ဤသုိ႔ျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားကုိ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္စဥ္ ျဖတ္သန္းလာရင္း ထုိတႏွစ္ တႏွစ္စီ၌ မလြတ္လပ္ေသာေန႔မ်ား ကလည္း အမွတ္ထင္ထင္ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္၊ ထုိမွသည္ လက္ေတြ႔လူမႈစီးပြားနယ္ပယ္၌ ကူးခတ္ေနရေသာ ဘ၀မ်ားႏွင့္ တေရြ႕ေရြ႕ နီးကပ္ယွက္ျဖတ္လာရသလုိ ေရွာင္လႊဲမရေသာ အေထြေထြသုတအသိပညာတုိ႔ကလည္း က်ေနာ္၏အေတြးအေခၚမ်ားအေပၚ အရိပ္ထုိးလာခဲ့ပါသည္။
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္ စီးပြားေရးအဆုိးဆံုးသံသရာတြင္းမွ မိဘမ်ား၏မြန္းၾကပ္မႈ၊ ရပ္ရြာ
ပတ္၀န္းက်င္မွ ေဆြမ်ဳိးမ်ား၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ား၊ အသိအကၽြမ္းအရပ္သားမ်ားတုိ႔၏ ေမာဟုိက္မႈမ်ားသည္ ကေလးဘ၀မွ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားကုိ အရည္အခ်င္းအရလည္းေကာင္း၊ အေရအတြက္အရလည္းေကာင္း ေျပာင္းလဲ အေရာင္ဆုိးပစ္လုိက္ပါသည္။
ဇန္န၀ါရီ (၄) ရက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔၏ အရိပ္ကုိ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားထဲမွ အၿပီးအပုိင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေစခဲ့ေသာ (က်ေနာ့္အတြက္) ပထမဆံုး မလြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ၁၉၇၄ ဇြန္ (၆) ရက္ေန႔ျဖစ္ပါသည္။ ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ ခြန္အားစုိက္ထုတ္ အလုပ္လုပ္ရေသာ အလုပ္သမားႀကီးမ်ား စားစရာမရွိ၍ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပေတာင္းဆုိသည္ကုိ အစုလုိက္အၿပံဳလုိက္ ပစ္သတ္လုိက္ျခင္းအား က်ေနာ္ႀကံဳေတြ႔ရသည့္အခါ က်ေနာ့္ဘ၀၌ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ေပ်ာက္ဆံုးသြားပါေတာ့သည္၊ ဇန္န၀ါရီ (၄) ရက္ေန႔သည္ မလြတ္လပ္ေသာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ျဖစ္သြားရပါသည္။
ထုိမွတဖန္ ေနာက္ေျခာက္လအၾကာ ၁၉၇၄ ဒီဇင္ဘာ (၁၁) ရက္တြင္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဗိသုကာ ဦးသန္႔၏စ်ာပနကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာစုေ၀းလ်က္ စီစဥ္ခင္းက်င္းေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ျပည္သူလူထုမ်ားအား အၾကမ္းဖက္တုိက္ခိုက္ၿပီး ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်၊ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ျပန္ေသာအခါ က်ေနာ့္အတြက္ ဒုတိယေျမာက္ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ကုိ ေတြ႕ရွိခဲ့ရျပန္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေနာက္ထပ္ေျခာက္လအၾကာ ၁၉၇၅ ဇြန္ (၁၁) ရက္ေန႔သည္လည္းေကာင္း၊ ၁၉၇၆ ခု မတ္လ (၂၃) ရက္သည္လည္းေကာင္း ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားျဖစ္ခဲ့ရပါသည္၊
စင္စစ္အားျဖင့္ က်ေနာ္တဦးတည္းအေနျဖင့္ မစဥ္းစားမခံစားဘဲ ျမန္မာႏုိင္ငံလူ႔အဖဲြ႔အစည္းအရ ၾကည့္လွ်င္မူ ၁၉၆၂ ခု မတ္လ (၂) ရက္ေန႔သည္ ပထမဦးဆံုးေသာ မူလလက္ေဟာင္း မလြတ္လပ္ေရးေန႔ျဖစ္သည္ကုိ ေနာက္ပုိင္းတြင္ က်ေနာ္သိလာခဲ့ရပါသည္။ တနည္းအားျဖင့္ ဘ၀မ်ားႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ၿပီး ေလာကအျမင္မ်ား ရရွိလာသလုိ ထုိဘ၀မ်ားကုိ ထင္ဟပ္ေနသည့္ စာေပ၊ စာနယ္ဇင္းတုိ႔မွလည္း ေလာကအသိတရားမ်ား ရရွိလာခဲ့ပါသည္။
၁၉၇၄ ဇြန္ (၆) ရက္၊ ၁၉၇၄ ဒီဇင္ဘာ (၁၁) ရက္၊ ၁၉၇၅ ဇြန္ (၁၁) ရက္၊ ၁၉၇၆ မတ္ (၂၃) ရက္တုိ႔သည္ ၁၉၆၂ မတ္လ (၂) ရက္ေန႔မွစတင္ခဲ့ေသာ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ရွည္ႀကီးအတြင္းမွ ၁၉၆၂ ခု ဇူလုိင္ (၇) ရက္လုိ မလြတ္လပ္ေရးေန႔၊ ကစားခုန္စားပဲြမ်ားသာ ျဖစ္ေနသည္ကုိ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားစြာ ေတြ႕ရွိသြားမိပါသည္။ ဤသိုိ႔ျဖင့္ ၁၉၈၈ ခု မတ္လ (၁၃) ရက္သည္လည္းေကာင္း၊ ၁၉၈၈ ခု ဇြန္လ (၂၁) ရက္သည္လည္းေကာင္း၊ ၁၉၈၈ ၾသဂုတ္ (၈) ရက္သည္လည္းေကာင္း၊ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ မေပ်ာ္ပဲြမရႊင္ပဲြမ်ား အထူး၀ွဲခ်ီးက်င္းပရာကာလမ်ား ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။
၁၉၈၈ ခု ၾသဂုတ္ (၁၂) ရက္ ဖက္ဆစ္လက္႐ုံး လူသတ္သမၼတ ရာထူးက်ၿပီးေနာက္ ၾသဂုတ္ (၂၆) ရက္ ေရႊတိဂံု အေနာက္မုခ္၌ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ထူထုရင္ထဲသုိ႔ လြတ္လပ္ေရးပန္း မ်ဳိးေစ့ခ်လုိက္သည့္အခါ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ေသာ လြတ္လပ္ေရးေန႔၏ ရနံ႔မ်ားကုိ ေ၀့ခနဲ ႐ွဴလုိက္ရပါသည္၊ သုိ႔ေသာ္ လြပ္လပ္ေရးေန႔၏ ရနံ႔ေမႊးျမျမေလးမွာ တလမၾကာမီ လြင့္ျပယ္သြားခဲ့သည္။ ၁၉၈၈ ခု စက္တင္ဘာ (၁၈) ရက္သည္ ႐ုိင္းစုိင္းညစ္ေထးလွေသာ မလြတ္လပ္ေရးေန႔သစ္အျဖစ္ ယမ္းေငြ႕ တလူလူလြင့္ကာ မေပ်ာ္ပဲြမရႊင္ပြဲ အႀကီးအက်ယ္ပဲြခံခဲ့ပါသည္။
မလြတ္လပ္ေရးေန႔သည္ ၁၉၆၂ ခု မတ္လ (၂) ရက္ သို႔မဟုတ္ ၁၉၈၈ ခု စက္တင္ဘာ (၁၈) ရက္တုိ႔တြင္သာ ျမစ္ဖ်ားခံခဲ့သည္မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာျပည္ဖြားတုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ားအတြက္ သီးသန္႔မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ား ေစာစြာကတည္းက ရွိခဲ့သည္ကုိ ၾကည့္ေသာသူ ျမင္ေတြ႔သိမွတ္လာရပါသည္။
၁၇၅၇ ခု ေမလ (၆) ရက္သည္ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႔၏ လြတ္လပ္ေသာ ဟံသာ၀တီႏုိင္ငံကုိ မုဆုိးဘုိရြာသူႀကီး တျဖစ္လဲ ေရႊဘုိဘုရင္ ဦးေအာင္ေဇယ်က သိမ္းပုိက္ဖ်က္ဆီးလုိက္ေသာ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ တေန႔ျဖစ္ပါသည္။ မြန္တုိ႔မွာ ၁၇၄၀ ခုႏွစ္စ၍ အင္း၀ဘုရင္ မဟာဓမၼရာဇာဓိပတိကုိ စတင္ေတာ္လွန္ခဲ့ေသာ္လည္း ၁၇၅၁ ခုႏွစ္က်မွ လြတ္လပ္ေသာ တတိယမြန္ႏုိင္ငံ ျပန္လည္ထူေထာင္ႏုိင္ခဲ့သည္ျဖစ္၍ လြတ္လပ္ေရးေန႔ကုိ (၆) ႏွစ္သာ ခံစားလုိက္ရပါသည္။ သည့္အရင္ကမူ ၁၀၅၇ ခု အေနာ္ရထာဘုရင္ သထံုမသိမ္းမီ ပထမမြန္ႏုိင္ငံ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀၀) ခန္႔၊ ပုဂံပ်က္ၿပီးေနာက္ပုိင္း ၀ါရီ႐ူမင္း၏ အဆက္အႏြယ္မ်ား ယုိးဒယားမင္းၾသဇာခံဘ၀မွ ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ခဲ့သည့္ ၁၃၄၀ ခုႏွစ္ႏွင့္ ေတာင္ငူဘုရင္တပင္ေရႊထီး ဟံသာ၀တီသိမ္းသည့္ ၁၅၃၆ ခုၾကား ဒုတိယမြန္ႏိုင္ငံ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀၀) နီးပါး စသည္ျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားကို ခံစားခဲ့ရပါသည္။ ပထမဦးဆံုးေသာ မြန္လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပဲြျဖစ္သည့္ ၁၀၈၃ ခု ငရမန္ကန္း၏ေတာ္လွန္ေရးကုိ က်န္စစ္သားက ေခ်မႈန္းပစ္ခဲ့သလုိ ေနာက္ဆံုး မြန္လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပဲြျဖစ္သည့္ ၁၈၂၇ ခုႏွစ္ဆန္း သမိန္ဗ႐ူးေခါင္းေဆာင္ေသာ မြန္ႏွင့္ကရင္တုိ႔၏ ေတာ္လွန္ေရးကုိလည္း ဘႀကီးေတာ္မင္းက ႏွိမ္နင္းပစ္ခဲ့ပါသည္။
အေလာင္းဘုရားေခၚ ဦးေအာင္ေဇယ်ႏွင့္ ဗမာအမ်ဳိးသားတုိ႔မွာ ၁၇၅၂ ခု မတ္လ (၁၁) ရက္တြင္ အင္း၀ဘုရင္ မဟာဓမၼရာဇာဓိပတိအား ဟံသာ၀တီႏုိင္ငံက လက္ရဖမ္းဆီးၿပီး အင္း၀တႏိုင္ငံလုံးကုိ သိမ္းပုိက္လုိက္ခ်ိန္မွ ၁၇၅၄ ခု ဇန္န၀ါရီ (၃) ရက္တြင္ အင္း၀ၿမိဳ႕ေတာ္ကုိ မြန္တုိ႔လက္လႊတ္လုိက္ရခ်ိန္အထိ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ကုိ ခံစားခဲ့ရသည္။ ယင္း၏အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ဦးေအာင္ေဇယ်က မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႔ကုိ ၁၇၅၇ ခု၌ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ တန္ျပန္သက္ေရာက္ေစခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ လူမ်ဳိးေရးအရ လက္စားေခ်သန္႔စင္ပစ္မႈေၾကာင့္ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႔ ခံစားရေသာ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ပုိ၍ျပင္းထန္ခါးသီးခဲ့ပါသည္။ တခ်ိန္က မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ပြားစီးရာ ေအာက္ျမန္မာျပည္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသႀကီးတခုလံုးတြင္ မြန္မ်ား ေျပာင္တလင္းခါသြားခဲ့ပါသည္။
၁၇၈၄ ခု ဒီဇင္ဘာ (၂၈) ရက္မွာမူ ရခုိင္အမ်ဳိးသားတုိ႔၏ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ယင္းေန႔တြင္ အင္း၀ဘုရင္ ဘုိးေတာ္ဘုရားေခၚ ေမာင္၀ုိင္းက လြတ္လပ္ေသာ ေျမာက္ဦးႏုိင္ငံကုိ သိမ္းပုိက္ခဲ့ပါသည္။ ယခင္က ပုဂံမင္း၊ အင္း၀မင္း ဟံသာ၀တီမင္းတုိ႔ထံ လြတ္လပ္ေရးဆံုး႐ႈံးခဲ့ရျခင္းမ်ား ရွိေသာ္လည္း ယခုေနာက္ပုိင္းအႀကိမ္လုိ ၾကာရွည္ျခင္းမရွိခဲ့။
ရွမ္းတုိ႔၏ မလြတ္လပ္ေရးမွာမူ ၁၅၅၈ ခုကပင္ စတင္ခဲ့ပါသည္။ ယင္းႏွစ္တြင္ ေတာင္ငူ-ဟံသာ၀တီဘုရင္ ဘုရင့္ေနာင္က ယခုအထက္ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ ရွမ္းျပည္နယ္ရွိ လြတ္လပ္ေသာ ရွမ္းေစာ္ဘြားနယ္အားလံုးကို အၿပီးအပုိင္ သိမ္းပုိက္လုိက္ျခင္းျဖင့္ ရွမ္းတုိ႔၏မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ား စတင္ခဲ့ပါသည္။ သည့္အရင္က ရွမ္းတုိ႔သည္ ၁၄၅၀ ခုအထိ ေရႊလီကုိ ဗဟုိျပဳေသာ လြတ္လပ္သည့္ ေမာရွမ္း ဘုရင့္ႏုိင္ငံႀကီးကုိ တည္ေထာင္စုိးစံခဲ့ဖူးပါသည္။ ထုိမွ်မက ပုဂံျပည္ကုိ မြန္ဂုိတုိ႔ သိမ္းပုိက္ဖ်က္ဆီးၿပီးေနာက္ ရွမ္းတုိ႔က လြတ္လပ္ေသာ အင္း၀ႏုိင္ငံ ထူေထာင္ခဲ့ရာ ၁၅၅၅ ခု အင္း၀ကုိ ေတာင္ငူဘုရင္ တပင္ေရႊထီး သိမ္းပုိက္သည့္အခ်ိန္ထိ ရွမ္းမင္းမ်ား၊ ဗမာမင္းမ်ား သုိ႔မဟုတ္ ရွမ္းဗမာကျပားမင္းမ်ားက ရွမ္း-ဗမာပူးတဲြႏုိင္ငံျဖစ္ေသာ အင္း၀ထီးနန္းကို အုပ္စုိးခဲ့ၾကပါသည္။
ကရင္နီတုိ႔၏ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ၁၉၄၈ ခု ၾသဂုတ္လ (၉) ရက္ျဖစ္ပါသည္၊ ၁၈၇၅ ခု အဂၤလိပ္-ျမန္မာ စာခ်ဳပ္အရ အေနာက္ပုိင္းတျခမ္း လြတ္လပ္ေရးရထားေသာ ကရင္နီျပည္ကုိ ဖဆပလဦးႏု၏တပ္မ်ားက ထုိေန႔တြင္ တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္လုိက္သျဖင့္ မလြတ္လပ္သြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
လက္နက္အားကုိး စုစည္းထားေသာ ေရွးေဟာင္းျမန္မာႏိုင္ငံအဖုိ႔ ကမၻာ့နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ဟူေသာ ပထမဂလုိဘယ္လုိက္ေဇးရွင္းႏွင့္ ႀကံဳရသည့္အခါ ျမန္မာႏုိင္ငံ နယ္နိမိတ္အတြင္းရွိ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအားလံုးအတြက္ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားေပါင္းဆံုသြားခဲ့ပါသည္။ ရႏ ၱပုိစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ၿပီး ပထမအဂၤလိပ္-ျမန္မာစစ္ အဆံုးသတ္သြားေသာ ၁၈၂၆ ခု ေဖေဖၚ၀ါရီ (၂၄) ရက္သည္လည္းေကာင္း၊ ဒုတိယစစ္အၿပီး ေအာက္ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ၿဗိတိသွ်သိမ္းပိုက္ေၾကာင္း ေၾကညာသည့္ ၁၈၅၂ ခု ဒီဇင္ဘာ (၁၇) ရက္သည္လည္းေကာင္း၊ တတိယစစ္အၿပီး ျမန္မာ့အခ်ဳပ္အျခာျပယုဂ္ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူသည့္ ၁၈၈၅ ခု ႏုိ၀င္ဘာ (၂၉) ရက္သည္ လည္းေကာင္း၊ တတိယစစ္အၿပီး ျမန္မာ့အခ်ဳပ္အျခာ၏ျပယုဂ္ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူသည့္ ၁၈၈၅ ခု
ႏုိ၀င္ဘာ (၂၉) ရက္သည္လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာတႏုိင္ငံလံုးအား ၿဗိတိသွ်အင္ပါယာတြင္း
တရား၀င္သြတ္သြင္းလုိက္သည့္ ၁၈၈၆ ခု ဇန္န၀ါရီ (၁) ရက္ေန႔သည္လည္းေကာင္း ထပ္ဆင့္မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ား ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ဤသုိ႔ေသာ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားသည္ ၁၉၄၇ ခု ေဖေဖၚ၀ါရီ (၁၂) ရက္၌ တခုတည္းေသာ လြတ္လပ္ေရးေန႔အျဖစ္သုိ႔ လွပစြာ ေပါင္းစည္းသြားႏုိင္မည့္ အခြင့္အလမ္း ရရွိခဲ့ပါသည္။ အေျမာ္အျမင္ႀကီးမားၿပီး စိတ္ရင္းေစတနာ ျပည့္၀လွေသာ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အလားတူ ဉာဏ္ပညာႀကီးမားေသာ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္တုိ႔ႏွင့္အတူ၊ ပင္လံုစာခ်ဳပ္အားျဖင့္ ျမန္မာျပည္ဖြား တုိင္းရင္းသားအားလံုးအတြက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ကုိ ေဆာင္ၾကဥ္းႏုိင္ရန္ လံု႔လစုိက္ထုတ္ခဲ့ပါသည္။
သုိ႔ရာတြင္ ယင္းတုိင္းရင္းသားအားလံုး၏ လြတ္လပ္ေရးေန႔အလင္းစသည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က်ဆံုးျခင္းႏွင့္အတူ ပိတ္ဖံုးသြားခဲ့ရပါသည္။ ၁၉၄၈ ခု ဇန္န၀ါရီ (၄) ရက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔သည္ အေနာ္ရထာ-က်န္စစ္သား၊ တပင္ေရႊထီး-ဘုရင့္ေနာင္၊ ဦးေအာင္ေဇယ်-ဘုိးေတာ္ေမာင္၀ုိင္းတုိ႔၏ မ်ဳိးဆက္သစ္ ဖဆပလ-ဆုိရွယ္လစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက တုိင္းရင္းသားတုိ႔အေပၚ မလြတ္လပ္ေရးေပးေသာေန႔ ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ားသာမကဘဲ ေက်ာမဲြနင္းျပားလူတန္းစားမ်ားအတြက္လည္း မလြတ္လပ္ေရးေန႔ျဖစ္ေနခဲ့ရပါသည္။
ဤမလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားသည္ ၁၉၆၂ ခု မတ္လ (၂) ရက္တြင္ အဆင့္သစ္တခုဆီ ေပါင္းဆံုတုိးတက္သြားခဲ့သည္။ လက္တဆုပ္စာ စစ္အုပ္စုမွအပျဖစ္ေသာ လူမ်ဳိးအားလံုး၊ လူ႕အလႊာအားလံုး၊ လူတန္းစားအားလံုး၏ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားသည္ ၁၉၈၈ ခု စက္တင္ဘာ (၁၈) ရက္တြင္ ေနာက္ထပ္တဖန္ တဆင့္ျမင့္ေပါင္းစည္းသြားခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၉၀ ေမ (၂၇) ရက္ေန႔တြင္မူ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ေအာက္မွ ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြကို ထူးထူးျခားျခားက်င္းပႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ထံုးစံအတုိင္း ဤေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြသည္ မၾကာမီခဏတုိအတြင္း မေပ်ာ္မရြႊင္ပဲြအျဖစ္သုိ႔၊ မလြတ္လပ္ေရးေန႔စစ္စစ္ အျဖစ္သုိ႔ ေၾကကဲြနာက်င္စြာေျပာင္းလဲသြားရပါသည္။
က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး၏ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားကုိ သာယာေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ၊ တခုတည္းေသာ လြတ္လပ္ေရးေန႔အျဖစ္ တေပ်ာ္တပါး၀ုိင္းဖဲြ႕ဆင္ႏႊဲ ခံစားႏုိင္ဖုိ႔ အားလံုးမွာ အိပ္မက္မ်ားရွိေနပါသည္။ ။
ရွားပါးမႈ၊ ေတာင္က်ေခ်ာင္းႏွင့္ ေရသတၱ၀ါမ်ား
ပြင့္သစ္ (ကရိန္ကန္)(၂၇-၄-၀၇)
ေခတ္ၿပိဳင္... မွ
ေခ်ာင္းေရသည္ တိတ္ဆိတ္မႈႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔အား ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္ခဲ့ၾကၿပီ။ မည္သူမွ် အခါမလင့္ၾက။ က်ေနာ္တုိ႔ေနထုိင္ရာ
ေဒသသည္ မိမိ၏ စိတ္ဆႏၵတြင္တည္ရွိေသာ
စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကုိ လြယ္လင့္တကူ ရရွိႏုိင္သည္မဟုတ္။ အခြင့္အခါႀကံဳမွသာ ေတြ႕ျမင္ ထိေတြ႔ခြင့္ရသည္ မဟုတ္ေလာ။ ထုိ႔အတြက္ ဤမနက္ခင္းတြင္ ယမန္ေန႔ညတုန္းက မည္မွ်ပင္ ေခါင္ေသာက္မ်ားသည္ျဖစ္ေစ၊ အိပ္ေရးပ်က္ သည္ျဖစ္ေစ၊ မည္သူမွ် ေနာက္က်မခံၾက။
အိပ္ေရးပ်က္ေနသည့္၊ အမူးလြန္ေနသည့္ မ်က္လံုးနီရဲရဲမ်ားျဖင့္၊ အိမ္မွ ဘုစုခ႐ုမ်ား၊
ခ်စ္လွစြာေသာဇနီးမ်ား၊ ေတာလုိက္ရာတြင္အသံုးက်သည့္ သတၱ၀ါမ်ား (အထူးသျဖင့္ ေခြးမ်ား) ကို တစုတစည္းတည္း ေပါင္းစုေခၚေဆာင္ကာ သံုးႏွစ္ၾကာမွ် ေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့ရသည့္ စားက်က္ဆီသုိ႔ ခ်ီတက္လာခဲ့ၾကသည္။ ႏွင္းအႂကြင္းအက်န္အခ်ဳိ႕၏ ဖြဲ႕တည္မႈေၾကာင့္ ေတာင္ယာဖုန္းဆုိးမ်ားေပၚတြင္ ေရစက္မ်ားထိကပ္ ေနေသာ ျမက္႐ိုင္းပင္မ်ားကုိ တရွဲရွဲတုိး၍ မပြင့္တပြင့္ အ႐ုဏ္ေအာက္၌ က်ေနာ္ အပါအ၀င္ ရြာသူ ရြာသားတပ္ေပါင္းစုႀကီး၏ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ အသံမ်ားေၾကာင့္ ေခ်ာင္း၊ ေတာေတာင္တုိ႔သည္ ထိတ္လန္႔တၾကား လန္႔ႏုိးထလာခ့ဲသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ “ဟုန္း” ထုရန္ လာခဲ့ၾကေလၿပီ။
ဤအခြင့္အေရးသည္ လြယ္ကူလွသည္ေတာ့မဟုတ္။ အခ်ိန္ကာလမ်ားကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရသည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္မကေသာ ေဆြးေႏြးညႇိႏိႈင္းမႈမ်ားကုိ ေန႔ေရာညပါ က်င္းပခ့ဲရသည္။ ေျချမန္တပ္သား မ်ားကုိ နီးစပ္ရာရြာမ်ားဆီသုိ႔ ေစလႊတ္ရသည္။ အသိေပးရန္ရွိသည့္ အနီး၀န္းက်င္ရြာမ်ားအား ဤဟုန္းထုပြဲတြင္ ပူးေပါင္းပါ၀င္မည္ေလာဆုိသည္ကုိ ေဆြးေႏြးရသည္။ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ မည္ဆုိပါက မည္သည့္ေန႔ရက္ဆုိသည္ကုိ ညႇိၾကရသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ လုပ္ငန္းဆုိင္ရာမ်ားကုိ ေသခ်ာေစရန္ စီမံေဆာင္ရြက္မႈမ်ားျဖင့္ ဖန္တီးခဲ့ရသည္။
ထုိသုိ႔ေသာလုပ္ငန္းစဥ္မ်ား ျပဳမူေဆာင္ရြက္ေနဆဲကာလအတြင္း က်ေနာ့္ထံ ေက်းရြာအုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေကာ္မတီမွ ေစလႊတ္လုိက္သည့္ ဆက္သားတဦး ေရာက္ရွိလာသည္။ သူ႔တြင္ အလုပ္ခန္႔အပ္စာ တေစာင္ ပါလာသည္။ က်ေနာ္ “ဟုန္း” ေကာ္မတီျဖစ္သည့္စာ။ ဟုန္းဆုိသည့္စကားလံုးမွာ က်ေနာ္ႏွင့္မရင္းႏွီးသည့္ အသံုးအႏံႈး။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္မွလြဲ၍ က်န္ေသာ ေက်းရြာသူရြာသား
မ်ားက ရင္းႏွီးၾကသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ က်ေနာ္က ေဒသခံမဟုတ္။ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရးသမားတျဖစ္လည္း ေက်ာင္းဆရာတဦး သုိ႔တည္းမဟုတ္ အပစ္ရပ္နယ္ေျမတခု၏ ၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္သက္ဆုိင္သည့္ တရားေရးဌာနမွ။
က်ေနာ္ရပ္တည္ေနရသည့္ေဒသသည္ ေရထြက္ပစၥည္းမ်ား အေရာက္အေပါက္နည္းသည္။ သုိ႔အတြက္ ေရထြက္သတၱ၀ါအေျခာက္အျခမ္းမ်ားသည္ပင္ ေဒသခံတုိ႔၏အလုိဆႏၵကုိ မျဖည့္
တင္းႏုိင္။ ထုိအလိုဆႏၵအား ေျဖေဖ်ာက္ႏုိင္ရန္ ဟုန္းဆုိသည့္အရာကုိ အားကုိးအားထားျပဳရသည္။ ဟုန္းဆုိသည္က ေရတြင္မွီတင္းေနထုိင္ေသာ ေရသတၱ၀ါမ်ားကုိ မူးမုိက္ေစသည့္ အေစးခပ္ပ်စ္ပ်စ္ မ်ားထြက္သည့္ ႏြယ္ဆန္ဆန္အျမစ္မ်ား။ ထုိအျမစ္မ်ားကုိ အသံုးျပဳ၍ သူတုိ႔၏ ေဒသအတြင္းရွိ ေခ်ာင္းမ်ားတြင္ မွီတင္းေနထိုင္သည့္ ငါးမ်ားကုိ ရွာေဖြစားသုံးၾကရသည္။ သူတိ႔ုအနာဂတ္ျဖစ္ေသာ ဆန္စပါးမ်ားရရွိေရးအတြက္ ေတာင္ယာဆူးထုိးေသာအခါ ေရသတၱ၀ါမ်ား၏အရသာသည္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္လာသည္။ အေၾကာင္းမူ သူတို႔၏ဘ၀တူမ်ားက လာေရာက္၍ သူတို႔အားကူညီေသာအခါ ေကၽြးေမြးရန္အလုိ႔ငွာျဖစ္သည္။
ဤေနရာတြင္ တခုေျပာရန္ရွိသည္မွာ ဟုန္းေကာ္မတီ၀င္မ်ားသည္ အျခားေသာ ရြာသူရြာသား မ်ားထက္ အခြင့္သာမႈတခုရွိသည္။ ေကာ္မတီ၀င္တုိင္းသည္ ရြာသူရြာသားမ်ားအား သတ္မွတ္ ထားေသာ ဟုန္းျမစ္အေရအတြက္ကုိ ေပးေဆာင္ရန္မလိုပါေခ်။ သို႔အတြက္ က်ေနာ့္ကုိ ဟုန္း ေကာ္မတီအဖြဲ႕၀င္ခန္႔သည္မွာ အားနာသည္ကတေၾကာင္း၊ ဟုန္းျမစ္အား မည္သုိ႔ရွာရမည္ကုိ မသိသည္ကတေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ လိုအပ္လွ်င္ကား လက္လီ၀ယ္၍ရသည့္ ဟုန္းျမစ္
ရွာသူမ်ားရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္၀ယ္လွ်င္ မည္သူမွ်ေရာင္းမည္မဟုတ္သည့္အျပင္ အလကား ေပးရမည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဟုန္းေကာ္မတီ၀င္အျဖစ္ နားေအးပါးေအး ခန္႔လုိက္ဟန္ရွိသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ ဟုန္းထုရန္သတ္မွတ္ထားေသာေနရာ ေရာက္ေသာအခ်ိန္တြင္ ေနျခည္သည္ အေရွ႕ ဘက္အ႐ုဏ္ဦးမွ ေပၚလာ၍ ေခ်ာင္းအတြင္းသုိ႔ မေရာက္တေရာက္အခ်ိန္သာျဖစ္သည္။ ဟုန္း
ေကာ္မတီ၀င္တဦး၏တာ၀န္ကုိ ေတြးၾကည့္ပါက စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ မတတ္သာ။ တာ၀န္သည္ တာ၀န္သာျဖစ္သည္။ အလုပ္သည္ အလုပ္သာျဖစ္သည္။ က်ေနာ္က
တာ၀န္ယူခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ထုိ႔အတြက္ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ အားေပးသည္။ ရဲေဘာ္ …. ဆက္လုပ္ဟူ၍။
စစျခင္း က်ေနာ္တုိ႔ အပ္ခ်ည္တလံုးျဖင့္ ႀကိဳးတားရသည္။ ထုိေနရာသည္ ဟုန္းျမစ္မ်ားအား စတင္ထုရန္၊ ဟုန္းအျမစ္မွ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္အေစးမ်ားအား စတင္၍ ေရစီးထဲတြင္ ေမ်ာရမည့္ေနရာ ျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ မိသားစုတစုခ်င္းသည္ က်ေနာ္တု႔ိ ဟုန္းေကာ္မတီအေျခစုိက္ေသာေနရာသုိ႔ မိမိတုိ႔ မိသားစုတြင္ပါလာသည့္ ဟုန္းျမစ္မ်ားကုိ သယ္ပုိး၍ေရာက္ရွိလာသည္။ ထုိအခါ ေကာ္မတီက ခ်ိန္ခြင္တလက္ျဖင့္ ခ်ိန္တြယ္ေပးရသည္။ ဟုန္းျမစ္တူးရာတြင္ သတ္မွတ္ခ်က္ရွိသည္။ လူႀကီး ငါးပိႆာ၊ ကေလး သံုးပိႆာ စသျဖင့္။ သုိ႔ေသာ္ နားလည္မႈသည္ ေနရာတုိင္းတြင္ ထြန္းကား
သည္။ ဟုန္းျပည့္ခ်င္း မျပည့္ျခင္းသည္ ေဆြမ်ဳိးညာတိစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ မကင္းမကြာ။ ေသြးရင္း သားရင္းစိတ္ရွိၾကသည္။ ၿပံဳးၾက၊ ရယ္ေမာၾကသည္။ ေနာက္ၾကေျပာင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္
မည္သူမွ် အေလးခ်ိန္မျပည့္ဟုဆိုၿပီး ဟုန္းပြဲမွ မထြက္ခြာသြားေစရ။ ဘ၀ဒဏ္ေၾကာင့္ မေပ်ာ္ရႊင္ ႏုိင္ေသာ ေဒသအတြက္ ဤကဲ့သိ႔ု ရြာလံုးကၽြတ္စု၍ ငါးဖမ္းရျခင္းသည္ပင္ ပင္ပန္းေသာ္ျငား ပြဲေတာ္တခုပင္ မဟုတ္ပါလား။
ထုိအခ်ိန္တြင္ ေခ်ာင္းနံေဘး၌ သစ္ခုတ္ ၀ါးခုတ္သံ ပြက္ညံေနသည္။ ငါးဘူးႏွင့္ ထမင္းဖုတ္သည့္
အန႔ံ ပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။ ရယ္ေမာၾကည္စယ္သံမ်ား ေသာေသာအုတ္အုတ္ရွိသည္။ ေခါင္ေဖာက္သူ ေဖာက္၊ ေသာက္သူေသာက္ႏွင့္ ငိုသည့္ကေလးကငို၊ ဆူသည့္အမိုးကဆူၾက။ ေခ်ာင္းေရက ထုိအခ်ိန္တြင္ ၾကည္လင္စြာစီးဆင္းေနဆဲ။
ဖ်တ္ခနဲ ေျခသံၾကား၍ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္၏ေတာင္ေပၚသူ၊ “ထမင္းစားမယ္ေလ၊ အမိုးကေခၚခုိင္းလုိက္တယ္” ဆုိေတာ့ က်ေနာ့္ေျခလွမ္းမ်ားက သူ႔ေနာက္ပါသြားခဲ့သည္။ ေဖာက္ ေခါင္ျပင္းျပင္းကုိ ၀ါးခြက္ႏွင့္ ႏွစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္မိၿပီး ထမင္းစားရင္း စကားေျပာေတာ့ စကားသံမ်ားက ေခ်ာင္းေရစီးသံႏွင့္အၿပိဳင္။ ေခ်ာင္းနံေဘး တဖက္တခ်က္ဆီမွာေတာ့ ဟုန္း ျမစ္မ်ားကုိ ေပၚေနသည့္ေက်ာက္တုန္းမ်ားအေပၚတင္၍ ထုေနသည့္အသံမ်ားက ရီေ၀ေနသည့္ နားမ်ားထဲသုိ႔ စူးစူးရဲရဲတုိး၀င္လာသည္။
ေနလည္းျမင့္လွၿပီ။ လူမ်ားလည္း ေသြးႂကြေနၾကေပၿပီ။ သူတုိ႔၏မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ မိသားစုအတြက္ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ျဖစ္သည့္ ေရသတၱ၀ါမ်ားအား ေတြ႔ေနရၿပီျဖစ္သည္။ သူတိ႔ု၏လက္ေမာင္း မ်ားသည္ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားအား ဟင္းေကာင္းတခြက္ေပးရန္အတြက္ ေရသတၱ၀ါမ်ားအား ဖမ္းဆီး ရန္ အသင့္ျဖစ္ေနေလၿပီ။ သူတုိ႔၏ေျခလွမ္းမ်ားသည္လည္း ထုိ႔အတူပင္ ေတာင္ေပၚေဒသမွ ေျမျပန္႔ ေဒသသုိ႔ ေရသတၱ၀ါမ်ားကုိ မေရာက္ရွိသြားေစရန္အတြက္ အေျပးလွမ္းရန္ အသင့္ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ထုိအရာမ်ားကုိ မည္သူမွ် သင္ေပးသည္မဟုတ္။ သူတုိ႔၏ဘ၀က သူတုိ႔၏အသက္ရွင္ေနထုိင္မႈကုိ ျပ႒ာန္းခဲ့သည္မဟုတ္ေလာ။
လူအုပ္တအုပ္၏ စိတ္မရွည္သည္းမခံႏုိင္မႈကုိ မည္သူမွ် တားဆီးႏုိင္မည္မဟုတ္ေခ်။ ေကာ္မတီဖြဲ႕၍ တားခဲ့လွ်င္လည္း အခ်ိန္သည္ တဒဂၤမွ်သာ ရရွိႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။ သို႔အတြက္ ေပါက္ကြဲလုဆဲဆဲ အခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဟုန္းေကာ္မတီသည္ သတ္မွတ္ထားသည့္ အခ်ိန္မတုိင္မီ အနည္းငယ္ေစာစြာ တူမီးေသနတ္ကုိ ေဖာက္လိုက္ႏိုင္ေလသည္။ ထုိအခါ လူအုပ္ႀကီးသည္ ေရထဲတြင္ရွိသည့္ အရာ အားလံုးသည္ မိမိတုိ႔တဦးခ်င္းစီႏွင့္သာ သက္ဆုိင္သည္ဆုိသည့္ အမူအရာမ်ဳိးႏွင့္ ေခ်ာင္း၏ ေရအလ်င္ႏွင့္အတူ ေျပးလႊားသြားၾကသည္။ ငါးမိနစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ေနာက္က်ိေနသည့္
ေခ်ာင္းေရျပင္အလယ္တြင္ က်ေနာ္တဦးတည္းသာ က်န္ခဲ့သည္။ ငါးမ်ားစတင္၍ မူးေ၀မႈေၾကာင့္ ေရမ်က္ႏွာျပင္အေပၚသုိ႔ တက္လာၾကၿပီျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ေရွ႕ကိုက္တရာအကြာတြင္ ရြာမွ က်ေနာ္ႏွင့္ခင္မင္ေသာ အဖြားႀကီးမ်ား။ က်ေနာ္ အမီလိုက္ရသည္။ သူတုိ႔က ယက္သဲ့ႏွင့္ ေခ်ာင္း နံေဘးတေလွ်ာက္ ငါးမႈန္ ငါးမႊားမ်ား ထုိးေနျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိငါးမ်ားသည္ပင္ မူးယစ္ ေနၾကၿပီ။ အသက္ကုန္ေနၾကေလၿပီ။ သူတို႔ႏွင့္အၿပိဳင္လု၍ ယက္သဲ့ထုိးေသာ္လည္း ဘ၀အေတြ႕
အႀကံဳက လက္ေတြ႕ကုိျပ႒ာန္းသည္ မဟုတ္ေလာ။ သုိ႔အတြက္ က်ေနာ္သည္ သူတို႔ေလာက္ မကၽြမ္းက်င္၍ သူလုိ႔ေလာက္မရေခ်။
က်ေနာ္ဆက္၍ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ေခ်ာင္းသည္ တျဖည္းျဖည္းက်ဥ္းလာသည္။ တခါတရံ နက္သြားသည္။ ေနျခည္သည္လည္း အေနာက္ဘက္စြန္းစြန္းသုိ႔ မ်က္စပစ္ေနသည္။ ေခ်ာင္း ေအာက္ပုုိင္းေရာက္လာသည္ႏွင့္အမွ် အျခားရြာ၏ ေရပုိင္နက္ႏွင့္ နီးေသာေနရာ ေရာက္ေလေလ၊ အေရွ႕မွဆင္းသြားေသာလူမ်ားကုိ မီလာေလေလ ျဖစ္လာသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေခ်ာင္း၏ ေရနက္ ပိုင္းတေနရာတြင္ ရြာသားမ်ားက ေရငုပ္၍ ငါးဆယ္ေနၾကသည္။ ထုိေနရာ ေရာက္ေသာအခါ က်ေနာ္လည္း စတန္႔ျပခ်င္သည့္သေဘာလား၊ ငါးရခ်င္သည့္ ဆႏၵေၾကာင့္လားမသိ၊ ေခ်ာင္းထဲသုိ႔ ေရငုပ္လုိက္မိသည္။ ထုိအခါ ေဘးပတ္၀န္းက်င္တြင္ရွိ က်ေနာ္၏ခ်စ္ေသာရြာသားမ်ားက ၀ါးခနဲ
ရယ္ၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ က်ေနာ္ ေရသာငုပ္လုိက္သည္၊ ငါးတေကာင္ရသည္ကား မွန္ပါသည္။ က်ေနာ္ေရငုပ္စဥ္ ယခင္ငါးဖမ္းစဥ္က လြယ္ခဲ့ေသာ ပလုိင္းအား ခၽြတ္ရန္ေမ့ခဲ့သည့္ အတြက္ ပလုိင္းထဲရွိငါးမ်ားအားလံုး ေရထဲသုိ႔ ပါသြားခဲ့၍ျဖစ္သည္။
ညေနေစာင္းၿပီျဖစ္၍ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ခ်မ္းစျပဳေခ်ၿပီ။ အေဖာ္အျဖစ္ရွိေနသည့္ အမိုးမ်ားထံမွ ေခါင္အုိးေတာင္း၍ ေသာက္ၿပီး ေဆးရြက္ႀကီးကုိ ၿမံဳ႕လိုက္သည္။ နည္းနည္းေတာ့ ေႏြးသြား
သလုိပင္။ ဆက္၍ နည္းနည္းေလွ်ာက္ေတာ့ ရြာနယ္နိမိတ္သတ္မွတ္ထားေသာ ေတာင္တက္
လမ္းအား ျမင္ေနရၿပီ။ ငါးက ဘာမွမရေသး။
ေဘးေရထဲသို႔ ခဲတလုံုးက်သံၾကားရသည္။ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ေခ်ာင္းကမ္းပါးစပ္မွာ ေတာင္ေပၚသူ။ တက္ခဲ့ရန္ အခ်က္ျပသည္။ အမိန္႔ မလြန္ဆန္ႏုိင္ပါ။ တက္သြားေတာ့ သူႏွင့္ သူ႔ေမာင္ေလးငယ္ငယ္။ “ျပန္ၾကရေအာင္” ဆုိသည္။ ဘာမွမေျပာမိ။ သူက အေရွ႕က ပလုိင္းႏွင့္တေရြ႕ေရြ႕။ ေနေရာင္က ရြာျပန္သည့္ ေတာင္ကုန္းအျမင့္ေပၚေရာက္ေလေလ သူ႔ခႏၶာကုိယ္မွာ စူးစူးရဲဲရဲ။ လမ္းတ၀က္ ေရာက္လုဆဲမွ “ျပၾကည့္ပါဦး၊ ငါးဘယ္ေလာက္ရလဲ” ေမးသည္။ “မၾကည့္ပါနဲ႔၊ ဘာမွမရဘူး” “မဟုတ္ဘူးေလ၊ ၾကည့္တယ္ဆုိတာ မရဘူးဆုိတာေတာ့ သိတာေပါ့။ ဒါမွ က်န္တဲ့ ေဆးမႉးတု႔ိ၊
ရဲေဘာ္တုိ႕ကုိ စားဖုိ႔ထည့္ေပးဖုိ႔အတြက္ ခ်ိန္လုိ႔႔ရတာေပါ့”။ အဲဒီက်ေတာ့လည္း ေက်းဇူးတင္ပါ တယ္ေပါ့။ ရြာအ၀င္ ဘုရားေက်ာင္းနံေဘးေရာက္ေတာ့ လမ္းခြဲရေတာ့မယ္။ သူကတလမ္း၊ က်ေနာ္ကတလမ္း။ လမ္းခြဲေရာက္လုနီးကာမွ သူ႔ေမာင္ေလးကုိ လက္ဆြဲေခၚၿပီး ေျပာသည္။ “ညက်ရင္ အိမ္မွာေခါင္လာေသာက္ၿပီး ထမင္းစား၊ ၿပီးေတာ့ ဟုန္းေကာ္မတီလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္နဲ႔၊ ရွက္စရာႀကီး၊ ငါးက ဘာမွလည္းရတာမဟုတ္ဘူး။” သူက်ီစယ္မႈမွန္းေတာ့ သိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေယာက္်ားျဖစ္ျဖစ္၊ မိန္းမျဖစ္ျဖစ္ အေတြ႕အႀကံဳဆုိသည္မွာ ဤကဲ့သုိ႔သာ သင္သြားရသည္ မဟုတ္ပါလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထုိညကေတာ့ က်ေနာ္ သူ႔အိမ္သြားၿပီး ငါးဟင္းျမည္းလုိ႔၊ ေခါင္ရည္ေတြေသာက္ လုပ္ခဲ့ေသးသည္။ ကဲ ေနာက္တခါလုပ္မယ့္ ဟုန္းပြဲေတာ္က ေနာက္သံုးႏွစ္ၾကာမွတဲ့။ ဘယ္သူ
ေတြက အေ၀းေရာက္၍ ဘယ္သူေတြက်န္ခဲ့မလဲ။ မည္သူမွ် မွန္းဆႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္။ အေ၀း ေရာက္သူေတြကေတာ့ ေ၀းေ၀းကသာ သတိရေနရေပမည္။ က်န္ခဲ့သူေတြကေတာ့ ပင္ပန္းတႀကီး ဟုန္းပဲဆက္ထုေနရမွာလား၊ အပစ္ရပ္ျခင္းရဲ႕ အက်ဳိးဆက္အရ ေရသတၱ၀ါမ်ားကုိ ေဖာသီစြာ စားသံုးေနႏုိင္မည္လား။ အခုေတာ့ အိမ္တိုင္းတြင္ ငါးက်ပ္တင္သည့္ ရနံ႕က ရြာေလထုအတြင္း ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနဆဲ။ ။
ကေလးငိုသံ-အလံတလက္-ေခတ္ပ်က္တခု
(ျမတ္ႏိုး)(၂၀-၆-၀၇)
ေခတ္ၿပိဳင္...မွ
ေဆာင္းယြန္းေႏြဦး၏ တခုေသာေ၀လီေ၀လင္း
တြင္ က်ေနာ္အိပ္ရာမွႏိုးလာခဲ့ပါသည္။ အိပ္ခန္း ေခါင္းရင္း ျပတင္းကို ဖြင့္လိုက္ေသာအခါ အေရွ႕ မိုးေကာင္းကင္တခိုတြင္ ပတၱျမားရည္တို႔ ဖိတ္စင္ စြန္းထင္းစ ျပဳေနပါၿပီ။ တညလံုး ႀကီးစိုးမင္းမူ ေနခဲ့ေသာ အေမွာင္သည္ တျဖည္းျဖည္းပါးလ်ား အားေပ်ာ့ ဆုတ္ခြာစျပဳေနပါၿပီ။ မနက္ခင္း ညင္းေလျပည္သည္ ေန႔သစ္၏ ကိုယ္သင္းနံ႔ လက္ေဆာင္ကိုေပးကာ ဆက္လက္ထြက္ခြာ
သြားပါသည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ `အူ၀ဲ အူ၀ဲ´ ဟူေသာ ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္၏ ခြန္းဆင့္႐ိႈက္ငင္ ငိုေႂကြးသံကို က်ေနာ္ၾကားလိုက္ရပါသည္။
တဘက္ၿခံတြင္းရွိ အိမ္ငယ္ေလးဆီမွ ကိုယ္၀န္သည္ အလုပ္သမေလးသည္ သူ၏ရင္ေသြးငယ္အား ေအာင္ျမင္စြာ ေမြးဖြားေပးလိုက္ေလၿပီ။ က်ေနာ္သည္ ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးညႇိဖြာကာ အေရွ႕အ႐ုဏ္ဦး မိုးေကာင္းကင္ဆီ ေမွ်ာ္ေငးရင္း အေတြး တံလွ်ပ္မ်ားအၾကား ေလွ်ာက္သြားေနမိခဲ့ပါသည္။
က်ေနာ့္အနီး၀န္းက်င္၌ လူသားသစ္ကေလးငယ္တဦး လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္
လာခဲ့ေလၿပီ။ သူ မေမြးဖြားမီကပင္ ရွိႏွင့္ၿပီးျဖစ္ေသာ ေခတ္ႀကီးတေခတ္ကလည္း သူ႔အား အသင့္ ေစာင့္ႀကိဳလ်က္ရွိပါသည္။ ဤလူသားငယ္ႏွင့္ ဤေခတ္ႀကီးအၾကား ေႏွာင္ဖြဲ ႔ရက္ရွယ္ထားသည့္ ပင့္ကူအိမ္ကို က်ေနာ္ ေတြးၾကည့္ေနမိပါသည္။
စင္စစ္ကေလးငယ္သည္ လူ႔ေလာကသို႔ သူ႔အလိုဆႏၵအရ ေရာက္လာရျခင္းမဟုတ္ပါ၊ ရွိႏွင့္ၿပီး လူသားမိဘႏွစ္ပါး၏ သံေယာဇဥ္ပေယာဂျဖင့္ ဘုမသိဘမသိ လက္ကမ္းခံလိုက္ရျခင္းသာ
ျဖစ္ပါသည္။ သူေမြးဖြားႀကီးျပင္းရမည့္ ေခတ္ႀကီးတေခတ္ ရွိေနႏွင့္သည္ကိုလည္း သိခြင့္ရခဲ့သည္ မဟုတ္ပါ။ ထိုေခတ္ႀကီး၏ ေကာင္းက်ဳိးဆိုးျပစ္မွန္သမွွ်တြင္လည္း သူ႔၏ကံသံုးပါး (ကာယကံ၊
၀စီကံ၊ မေနာကံ) အနက္ တပါးပါးေသာ္မွ ပါ၀င္ပတ္သက္ခဲ့ျခင္းမရွိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူေမြးဖြားရာ ေခတ္ႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူ႔တြင္တစံုတရာ တာ၀န္ယူရန္အေၾကာင္းမရွိပါ။ သို႔ရာတြင္ ထိုေခတ္
ႀကီး၏ ေကာင္းေမြဆိုးေမြမွန္သမွ်ကိုကား သူ႔ဆႏၵအလ်ဥ္းမပါဘဲ ဆက္ခံရေတာ့မည္သာျဖစ္ပါသည္။ သူေရာက္ရွိရာ တည္ဆဲေခတ္ႀကီးကလည္း ဘုရားစူးမိုးႀကိဳးပစ္ ယဥ္ေက်းထေသာ ေတာ႐ိုင္း၀ါဒ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းေခတ္ႀကီးျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။ သည္လိုေခတ္ႀကီးအတြင္း ျဖဴစင္သန္႔ရွင္း အျပစ္ကင္းသည့္ ကေလးငယ္တေယာက္ ေရာက္လာခဲ့ရသည္မွာ မြန္ျမတ္ေသာဆုလာဘ္ေလာ၊ ခါးသီးေသာအျပစ္ဒါဏ္ေလာ၊ က်ေနာ္ေ၀ခြဲရ ခက္ေနမိပါသည္။
လူအေတာ္မ်ားမ်ား (အထူးသျဖင့္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေခတ္မီသည္ဟု ယူဆေနသူမ်ား) သည္ အသစ္အသစ္္တို႕ကိုသာ လိုလားႏွစ္သက္ေၾကာင္း ႂကြား၀ါေျပာဆိုေလ့ရွိၾကပါသည္။ ေနာက္ဆံုးေပၚ ဇိမ္ခံကားသစ္၊ အ၀တ္အစား ဖက္ရွင္သစ္၊ အေဆာက္အဦ ဒီဇိုင္းသစ္၊ ႐ုပ္ရွင္ကားသစ္၊ ကဗ်ာသစ္၊ ႏွစ္သစ္၊ အခ်စ္သစ္ စသည္ျဖင့္ စံုေနပါေတာ့သည္။ ကမၻာေဟာင္းတြင္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ငိုက္ျမည္းရင္း အသစ္ကိုသာ ႏွစ္သက္သည္ဆိုေသာ ထိုသူမ်ားသည္ သူတို႔ေခတ္က ေမြးထုတ္လိုက္ေသာ မ်ဳိးဆက္သစ္လူသားေလးမ်ားႏွင့္ ထိုက္တန္သည့္ ေခတ္သစ္တခုကို အေတြးသစ္ျဖင့္ ဖန္တီးတည္ ေဆာက္ကာ အေမြေပးခဲ့ရန္ကိုကား ေမ့ေလ်ာ့ထားၾကဟန္ရွိပါသည္။ ထို႔ထက္ပို၍ စက္ဆုပ္ဖြယ္ ေကာင္းသည္မွာ ေခတ္၏ မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ားအား သူခိုးၾကမ္းပိုး၊ ခါးပိုက္ႏိႈက္၊ သူေတာင္းစား၊ ကေလးျပည့္တန္ဆာ စသည့္ အနိ႒ာ႐ံုမ်ားအတြင္း က်ဳံးသြင္းေမာင္းပို႔ေနေသာ ဤလိုေခတ္ႀကီးအား မ်က္ႏွာေပါင္းတင္ အလွျပင္ကာ စင္တင္ပြဲထုတ္ေနၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ ဤႏွယ္ အေတြး ဇာခ်ဲ႕ေနဆဲမွာပင္ ေမြးကင္းစကေလးငယ္အား တိုင္တည္ေျပာၾကားလိုက္ေသာ မည္သည့္အရပ္မွ ေရာက္လာသည္မသိႏိုင္ေသာ ေအာင္ျမင္ခန္႔ညားသည့္ စကားသံကို က်ေနာ္ၾကားလိုက္ရ
ျပန္ပါသည္။
“အို လူသားကေလးငယ္…။ ငိုေႂကြးေလာ့…။ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေႂကြးျခင္းျဖင့္ သင့္ခြန္အားကို စတင္ျဖည့္တင္းေလာ့…။ လူ႕ေလာက၌ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္ေမာ၍ ေမြးဖြားလာေသာ လူသား ကေလးငယ္ဟူ၍ မရွိစေကာင္း။ ငိုေႂကြးျခင္းသည္ ေမြးကင္းစ လူသားသစ္မွန္သမွ်၏ ဂုဏ္ျဒပ္ လည္းျဖစ္၏။ မူႀကိဳဘာသာစကားလည္း ျဖစ္၏။ ၿပံဳးရႊင္ရယ္ေမာျခင္း အတတ္၏ ေရွ႕ေတာ္ေျပးလည္း ျဖစ္၏။ ငိုေႂကြးျခင္းမွ အစျပဳ၍သာ လူ႔ဘာသာစကား အလံုးစံုကို သင္လူသားငယ္ သင္ယူ တတ္ေျမာက္ႏိုင္လိမ့္မည္။ တေရြ႕ေရြ႕ တတ္ေျမာက္လာေသာ ဘာသာစကားသည္ သင့္အား ေတြးေခၚျခင္းကိုပါ တဆင့္တက္သင္ၾကားေပးလိမ့္မည္။”
“ေတြးေခၚျခင္းသည္ ဘာသာစကားမွတဆင့္ ေလာကသစၥာကို သင္ၿမင္ေတြ႔ႏိုင္ေအာင္ ကိုယ္ထင္ျပ လိမ့္မည္။ အေတြးအေခၚႏွင့္ ဘာသာစကားဆိုသည္မွာ ေနမင္း၏ အလင္းႏွင့္အဆင္းပမာ မခြဲမခြါ ေပါင္းစည္းေနေသာအရာျဖစ္သည္။ ဘာသာစကား၏ အျပင္ဘက္၌ ေတြးေခၚျခင္းဟူ၍မရွိ။ ဆြံ႕အ ေနသူတဦး၏ အိမ္မက္ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ႏွင့္ သူ၏ဘ၀ ဒႆန ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကို မည္သူမွ် ၾကားနာခြင့္ရႏိုင္မည္မဟုတ္။ တစံုတခုေသာ ေတြးေခၚဆင္ျခင္မႈကို မေဖာ္ျပသည့္ဘာသာစကားဟူ၍ မရွိ။ ဘာသာစကားအား ဥပကၡာျပဳႏိုင္စြမ္းရွိေသာ ေတြးေခၚမႈဟူ၍လည္းမရွိ။ ဘာသာစကားျဖင့္သာ ေတြးေခၚမႈကိုေဖာ္ျပႏိုင္ၿပီး ေတြးေခၚမႈျဖင့္သာ ဘာသာစကား၏ က်ယ္၀န္းနက္႐ႈိင္းေတာက္ပမႈကို ဖန္ဆင္းႏိုင္သည္။”
“အို ကေလးငယ္…။ သင္ေမြးဖြားႀကီးျပင္းရာ ေခတ္ႀကီးသည္ `ေမာဟႏွင့္သစၥာ´ တို႔ လိမ္ယွက္ ရက္ေဖာက္ရာ မာယာဘံု ျဖစ္၏။ ေတြးေခၚျခင္းကုိ ဘာသာစကားမွတဆင့္ သင္ယူေလာ့။ ဘာသာစကားမွတဆင့္ `ကိုယ္ထင္ျပေလ့ရွိေသာ ေတြးေခၚမႈ၏ ေလာကသစၥာကို ျမင္ေအာင္႐ႈေလာ့´
`သစၥာတရားသည္သာ သင့္၏ ကိုယ္ေစာင့္နတ္အမွန္ျဖစ္၏။ သစၥာတရားျဖင့္သာ သင္သည္ သစၥာသိသူ၊သစၥာရွိသူ ျဖစ္လာႏိုင္၏။”
“အို ကေလးငယ္…။ သင္ျဖတ္သန္း ႀကီးျပင္းရမည့္ ေခတ္ႀကီးသည္ `ယဥ္ေက်းေသာကမၻာ´
အမည္ရွိ လွပေသာ နီယြန္မီးပြင့္ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွ အက်ည္းတန္ အ႐ိုင္းေခတ္ႀကီးသာတည္း။ ခြန္အားႀကီးသူက ခြန္အားနည္းသူကို၊ ဥစၥာဓန ႂကြယ္၀သူက ဥစၥာဓနမဲ့သူကို၊ အာဏာလက္နက္ ရွိသူက အာဏာလက္နက္မဲ့သူကို ေစာ္ကားႏွိပ္စက္ေလ့ရွိေသာ ေခတ္႐ိုင္းေခတ္မိုက္ႀကီးသာတည္း။ လူသားခ်င္းကိုပင္ ကၽြဲႏြား တိရိစၧာန္မ်ားပမာ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားေနေသာ ေစ်းခင္းႀကီးသာ
တည္း။ ဤေခတ္ႀကီးအတြင္း၌ ေငြေၾကး ဥစၥာ၊ လက္နက္အာဏာ အရာရာျပည့္စံုေသာ အုပ္စိုးသူမ်ား သည္ ေခတ္၏အသီးအပြင့္မွန္သမွ်ကို အပိုင္စီးရိတ္သိမ္းရန္ လိုင္စင္ရေနၾက၏။ သူတို႔သည္ လူသားအေပါင္း လဲေလ်ာင္း မွီခိုရာဟူ၍ လက္ရွိေခတ္ႀကီးမွတပါး အျခားမရွိဟူေသာ တရား ေဒသနာကို ေဟာၾကားပို႔ခ်ေနၾကသည္။ သူတို႔၏ နိဗၺာန္ဘံုျဖစ္ေသာ လက္ရွိေခတ္ႀကီးအား ၿပိဳလဲမသြားေစရန္ က်ားကန္ေဒါက္ေထာက္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေနၾကသည္။
“အုပ္စိုးခံ လူမ်ားစုႀကီးမွာကား ဥစၥာဓနမရွိ၊ လက္နက္အာဏာမရွိ၊ သူတို႔ဘ၀ျဖင့္ ရင္းႏွီးစိုက္ပ်ဳိးရာမွ သီးပြင့္လာေသာ ေခတ္၏ေကာက္ႏွံမ်ားကို ရိတ္သိမ္းခြင့္မရၾက။ သူတို႔သည္ ေခတ္၏႐ိုးျပတ္ေတာ အလယ္မွ ေကာက္သင္းေကာက္သူမ်ားသာျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔ေမြးဖြားေသဆံုးရာ ငရဲဘံုျဖစ္ေသာ ထိုေခတ္ႀကီးကိုလည္း မႏွစ္ၿမိဳ႕ႏိုင္ၾက။ ေလာကကို အလွဆင္သူတို႔၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ထိုက္တန္ေသာ ေခတ္သစ္ကို သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တခဲ့ၾကသည္။ ထို႔အတြက္ သူတို႔၏ အသက္ကို ေပးအပ္ခဲ့ၾက၏။
“ဤနည္းအားျဖင့္ တည္ဆဲေခတ္ႀကီးသည္ အုပ္စိုးသူႏွင့္အုပ္စိုးခံတို႔၏ ပဋိပကၡျဖင့္ တိုက္ပဲြျဖစ္လ်က္ ရွိသည္။ လူသမုိင္းႏွင့္အမွ် ရွည္လ်ားၾကာျမင့္ခဲ့ေလၿပီ။ သင္သည္ ဘက္ႏွစ္ဘက္ပဋိပကၡတြင္ တဘက္ ဘက္၌ ရပ္ရေပေတာ့မည္။ ၾကားေနျခင္းသည္ သင့္အတြက္လည္းေကာင္း၊ လူ႔ေလာကအတြက္ လည္းေကာင္း ေကာင္းက်ဳိးရွိမည္မဟုတ္။ ၾကားေနသူတို႔၏ အေကာင္းဆံုး ဆုလာဘ္မွာ ဘက္ႏွစ္ ဘက္၏ အမုန္းမီးေတာက္ေအာက္တြင္ ျပာျဖစ္ရျခင္းသာျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အုပ္စိုးသူမ်ားသည္ ယခင္ကထက္ စိတ္ေကာင္းေစတနာျပည့္၀လာကာ လက္ရွိေခတ္ႀကီးသည္လည္း ေရွးယခင္ကထက္ ေနခ်င့္စဖြယ္ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု သင္မေမွ်ာ္လင့္အပ္။ ပုဂၢလိက အတၱေခ်ာ္ရည္တို႔ျဖင့္ ဗြက္ေပါက္ ေနေသာ ေခတ္ႀကီးအတြင္းမွ၊ လူသားအမ်ားစု(လူ႔အဖြဲ႕အစည္း) အတြက္ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသားကို ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းသည္ က်ားရဲအား သူေတာ္စင္ျဖစ္ႏိုးႏိုး ေမွ်ာ္ကိုးျခင္းမ်ဳိးသာျဖစ္သည္။ ေခတ္အဆက္ ဆက္မွ သင္၏ဘိုးဘြားမိဘအေပါင္းသည္ ေႏွာင္းသားေျမးျမစ္အတြက္ ထိုက္တန္ေသာ ေခတ္သစ္ တေခတ္ကို အေမြအျဖစ္ မေပးႏိုင္ခဲ့ၾကေသး။ သင့္အားသူတို႔ ေပးႏိုင္ခဲ့သည္မွာ `မၿပီးဆံုးေသး ေသာတိုက္ပြဲႏွင့္ သူပုန္အလံတလက္´ သာလွ်င္ျဖစ္၏။
“ခါးသီးေသာ ထိုအေမြကို ဆက္ခံျခင္းျဖင့္သာ သင္သည္ ေခတ္၏သားေကာင္းတေယာက္ ေက်ာက္ ေကာင္းတေစ့ ျဖစ္ႏိုင္၏။”
“အို…ကေလးငယ္၊ ငိုေႂကြးျခင္းျဖင့္ သင့္ခြန္အားကိုျဖည့္ေလာ့။ သင့္အေမြ သူပုန္အလံကို ျမင့္မားစြာ လႊင့္ထူေလာ့…။ အခ်ိန္ကာလတည္းဟူေသာ သိေႏၶာျမင္းကို ဇက္ခြံ႕စီးကာ တိုက္ပြဲစစ္မ်က္ႏွာသို႔ ခရီးႏွင္ေလာ့…။”
တိက်ေရရာစြာ ညႊန္ျပရန္ခက္ခဲေသာ၊ နက္႐ိႈင္းေ၀းလံရာအရပ္မွ ထြက္ေပၚလာသည့္ ထိုအသံသည္ အေရွ႕ဘက္ မိုးေကာင္းကင္ထက္၀ယ္ ပဲ့တင္ထပ္ကာ ျဖည္းျဖည္းေ၀းေ၀း ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့
ပါသည္။
ေနမင္းသည္ အေရွ႕မိုးကုတ္စက္၀ိုင္း ထီးရိပ္ေအာက္မွ ျမႏွစ္ေရာင္ေတာင္ကလပ္ေပၚ၀ယ္ စံပယ္ေန ပါၿပီ။
က်ေနာ္၏ အာ႐ံုတြင္ ရိပ္ရိပ္ေရးေရးေျပးလႊားေနသည့္ အခ်ိန္ကာလတည္းဟူေသာ သိေႏၶာျမင္း ထက္မွ သူပုန္အလံကုိ ေ၀ွ႔ရမ္းကာ တိုက္ပဲြစစ္မ်က္ႏွာသို႔ တဟုန္ထိုး ခ်ီတက္သြားေသာ ကေလး ငယ္အား ျမင္ေယာင္လာမိပါသည္။
ေခတ္ၿပိဳင္ၿမိဳ႕ကေလး၏ ဂႏၱ၀င္နံနက္ခင္း (၈၈)
ကမာပုလဲ (၇-၈-၀၇)
ေခတ္ၿပိဳင္...မွ
အဲဒီေန႔က မုိးစက္ကေလးေတြ ရြာသြန္းေနသည္။ သည္းသည္းမည္းမည္းမဟုတ၊္ ဖြဲဖြဲကေလးမွ်သာ။ ရြာသြန္းၿဖိဳးလိုက္ တိတ္သြားလိုက္။ နံနက္ခင္း၏ ေနျခည္လည္း ျဖာဆင္းလာလိုက္ ညိဳေမွာင္လုိက္ ႏွင့္ ေျမသင္းရနံ႔ကေလး၏ လႊမ္းၿခံဳေနမႈေအာက္မွာ ၿမိဳ႕ကေလးသည္ သြားလာလႈပ္ရွားေနေသာ ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားမ်ားႏွင့္အတူ ဣေႁႏၵရရ တည္ၿငိမ္သက္၀င္
ေနခဲ့သည္။
သက္၀င္တည္ၿငိမ္ေနေသာ ၿမိဳ႕ကေလး၏မ်က္ႏွာသည္ ခါတိုင္းေန႔ေတြကဲ့သုိ႔မဟုတ္၊ တစံုတရာကို ဖြင့္ဟေျပာျပခ်င္ေနသလိုလို။ တစံုတခုကို ဖြင့္မျပခင္ ၀ွက္သိုၿမိဳသိပ္ထားသလိုလုိႏွင့္ တိက်ေဖာ္ျပ ျခင္းငွာ မစြမ္းသာေသာ နိမိတ္ပံုကို ေဆာင္ေနသည္။ ၿမိဳ႕ကေလး၏ လမ္းမေတြသည္လည္းေကာင္း၊ လမ္းသြားလမ္းလာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား၏ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ အၾကည့္တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ေစ်းေရာင္းေစ်း၀ယ္သူမ်ား၊ ယာဥ္ေမာင္းႏွင့္ယာဥ္စီးခရီးသည္မ်ား၊ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ႏွင့္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထုိင္သူမ်ား စသည္တို႔၏ ဆက္ဆံေရးယဥ္ေက်းမႈသည္ ခါတိုင္းေန႔ေတြကဲ့သို႔ မဟုတ္ ထူးျခားစြာလႈပ္ခတ္ လႈပ္ရွားေနလ်က္ရွိသည္။
ၿမိဳ႕ကေလး၏ ထိုေန႔နံနက္ခင္းသည္ ထူးျခားေနေသာ တိတ္တခိုးရင္ခုန္သံတို႔ျဖင့္ အတိၿပီးလ်က္ ရွိသည္။ အခ်ိန္မွန္ထြက္ရမည့္ သေဘၤာ၊ ေမာ္ေတာ္၊ ကူးတို႔သမၺာန္တို႔သည္ ထြက္ခြာရန္ အခ်က္ အလက္တို႔ ျပည့္စံုေနေသာ္ျငား သေဘၤာ၊ ေမာ္ေတာ္၊ ကူးတို႔သမၺာန္တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ဦးေဆာင္ေမာင္းႏွင္တာ၀န္ယူထားၾကသည့္ မာလိန္မႉး တက္မကိုင္သေဘၤာသားမ်ားႏွင့္ ခရီးသည္ တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ညိဳ႕ယူစရာမလုိေသာ သေဘာတူညီမႈျဖင့္ ကမ္းမွခြာရန္ ျငိမ္သက္ ျငင္းဆန္ ေနၾကသည္။
ေစ်းေရာင္းသူက သူ၏ကုန္ပစၥည္းေစ်းႏႈန္းကို ေျပာရာတြင္ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားႏွင့္ ေစ်းႏႈန္း ေလ်ာ့ေျပာေနၾကသလုိ ၀ယ္သူမ်ားကလည္း ျပန္အမ္းေငြယူရန္ အေမ့ေမ့အေလ်ာ့ေလ်ာ့ႏွင့္ ျဖစ္ေန ခဲ့ၾကသည္။ အံုနာခ မျပည့္မီခဲ့ရင္ဟူေသာ ေသာကျဖင့္ အသားက်ေနတတ္သည့္ ဆိုက္ကားဆရာ တို႔သည္ လက္ဘက္ရည္တခြက္၊ အၾကမ္းရည္တအိုးႏွင့္အတူ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္အတြင္း
ေက်ာက္ခ်ထိုင္ေနခဲ့ၾကသည္။
ၿမိဳ႕ကေလး၏ တဘက္ကမ္းမွ အတန္းလိုက္တည္ရွိေနေသာ ဆန္စက္တို႔၏ စက္ေခါင္းတိုင္မ်ားသည္ မီးခိုးေငြ႕တို႔ ေပ်ာက္ဆံုးေနကာ အသက္ရွဴဖို႔ကို ေမ့ေနၾကသည္။ ဆန္စက္တာ၀န္ခံေတြရွိေနၾကသည္။ ဆန္စက္အလုပ္သမားေတြရွိေနၾကသည္။ ႀကိတ္ခြဲရမည့္စပါးေတြလည္း အဆင္သင့္ရွိေနၾကသည္။ ဆန္စက္ႀကိတ္ခြဲလည္ပတ္ရန္ စက္ယႏၱရားမ်ားႏွင့္ လိုအပ္သည့္ အခ်က္အလက္တို႔သည္လည္း ခၽြတ္ယြင္းခ်က္မရွိ အသင့္ျဖစ္ေနၿပီးျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ၿမိဳ႕ကေလး၏ တဘက္ကမ္းသည္ ၿမိဳ႕ကေလး ဆီသုိ႔ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္၊ တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ နားစြင့္ရင္ခုန္ေနလ်က္ရွိေနသည္။
ပံုမွန္နံနက္ခင္းမ်ားကဲ့သို႔ ၿမိဳ႕ကေလး၏ ရင္ႏွစ္သည္းျခာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားကေလးမ်ား ေက်ာင္းသို႕သြားေနၾကသည္။ အျဖဴႏွင့္အစိမ္းေရာင္ ေက်ာင္းတက္၀တ္စံုကို၀တ္ဆင္ထားၾကေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူကေလးမ်ား မိခင္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမ်ားရွိရာသို႔ အသီးသီးသြားေနၾကသည္။ ထူးျခားေနသည္။ ခါတိုင္းလိုစက္ဘီးစီးသူမ်ားက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားကေလးမ်ားအနီးသို႔ေရာက္ ရွိခ်ိန္တြင္ ကပ္၍ေကြ႕ကာစီးနင္းသြားျခင္းမရွိၾက။ စက္ဘီးကို ရပ္ေပးလုိက္ၾကသည္။ ဆိုက္ကား ယာဥ္မ်ားကလည္း အျဖဴႏွင့္အစိမ္း၀တ္ကေလးမ်ားအနီးသုိ႔ ေရာက္လာလွ်င္ ဘီးကို မလွိမ့္ေတာ့။ မေရြ႕ေတာ့။ စိတ္ရွည္စြာ ရပ္တန္႔ေပးေနၾကသည္။
ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားကလည္း အျဖဴအစိမ္း၀တ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားကေလးမ်ားကို ခါတိုင္းထက္ ပိုလို႔ဂ႐ုစိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ထူးျခားမႈေတြထဲက ထူးျခားမႈတခုမွာ စာသင္ေက်ာင္းအသီးသီးေရွ႕ရွိ မုန္႔ဆိုင္ကေလးမ်ား၊ ကုကၠိဳလ္ပင္ရိပ္မ်ားေအာက္တြင္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား၏ မိဘမ်ား အရင္ေန႔ေတြကထက္ ပိုမ်ားေနသလို ကေလးမ်ား ေက်ာင္းအတြင္းသို႔ ၀င္သြားသည္ကိုမ်က္ေစ့ျဖင့္ တပ္အပ္ျမင္ေနၾကပါလ်က္ အိမ္သို႔ျပန္ရန္ တြန္႔ဆုတ္ေနၾကသည့္ျမင္ကြင္းပင္ျဖစ္သည္။
ၿမိဳ႕ကေလး၏ အမွတ္ (၁) အထက္တန္းေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုးသံၾကားရသည္။ ထိုေန႔က ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထုိးသံတြင္ အမည္ေဖာ္မရေသာ ထူးျခားမႈတခု သက္၀င္ေန သည္ဟုထင္ရသည္။ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသည္ အပ္က်သံပင္မၾကားရ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ခဏအၾကာတြင္ “အားလံုးမတ္တပ္ရပ္” အသံကို ၾကားေနၾကအတိုင္း ၾကားလိုက္ရသည္။
တဆက္တည္းတြင္ “ကမၻာမေက်” သီခ်င္းကို သံၿပိဳင္ဆိုလိုက္သည့္အသံကိုၾကားရသည္။ ေက်ာင္း ေတာ္ႀကီးသည္ “ကမၻာမေက်” သီခ်င္း သံၿပိဳင္သီဆိုသံမ်ားေအာက္၀ယ္ သိမ့္သိမ့္ခါေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ “မဂၤလာပါဆရာ”၊ “မဂၤလာပါဆရာမ” ဆိုသည့္ ၾကားေနက် အသံမ်ားၾကားရသည္။ ထို႔ေနာက္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသည္ ထူးျခားလြန္းစြာ တဖန္တိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။ ထိုစဥ္ခဏမွာပင္
“အားလံုးသတိ”
“က်ဆံုးေလၿပီးေသာ အာဇာနည္ေက်ာင္းသားမ်ားအားအေလးျပဳ”
“ကမၻာမေက်သီခ်င္းဆို”
“ကမၻာမေက် … ဗမာျပည္ … ဒါဒို႔ျပည္ … ဒါဒို႔ေျမ … ”
ဆန္းၾကယ္လြန္းလွပါလား။ ထူးျခားဆန္းၾကယ္လြန္းလွပါလား။ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေရွ႕ရွိ လြတ္လပ္ ေရးအားကစားကြင္းႏွင့္ ကပ္လ်က္ ကုကၠိဳလ္ပင္ရိပ္လႊမ္းေသာ လမ္းမထက္ဆီမွ အျဖဴအစိမ္း
၀တ္ထားေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားကို ေတြ႕ျမင္လုိက္ရသည္။ သူတို႔ဆီမွ ရင္ခုန္လႈိင္းထ ဖြယ္ရာေႂကြးေၾကာ္သံမ်ား သတိ၊ အေလးျပဳ၊ ကမၻာမေၾကသီခ်င္း သီဆိုသံမ်ားကို ၾကားရသည္။
ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ားအားလံုး (၁၆၊ ၁၇) ႏွစ္ ထက္မေက်ာ္၊ ႐ိုးရွင္းေသာ၊ ရဲရင့္ေသာ၊ အျပစ္မဲ့ကင္းေသာ ႏုပ်ဳိဖူးသစ္ မ်က္ႏွာကေလးမ်ားကို ပိုင္ဆုိင္ထားၾကသည္။ သူတို႔သည္ စည္းကမ္း တက် ေလးေယာက္တတန္း စီလုိက္ၾကသည္။ အားလံုးငါးဆယ္ခန္႔ရွိသည္။ ေရွ႕ဆံုးမွ ေက်ာင္းသား တေယာက္က ၀ွက္ယူလာခဲ့ေသာ ၾကယ္ငါးပြင့္ပါ ႏိုင္ငံေတာ္္အလံကို ၀ါးလံုးျဖင့္ တပ္ဆင္ ခ်ီေႏွာင္ကာ အလံကို လႊင့္ခ်ီလိုက္ၿပီး ေရွ႕ဆံုးမွ ခ်ီတက္လာသည္။ သူ႔ေနာက္မွ တေယာက္လက္တေယာက္ ဆုပ္ ကိုင္ရင္း စည္းကမ္းတက် ေလးေယာက္တတန္းခ်ီတက္လာၾကသည္။ သူတို႔ထံမွ
“ဒီမိုကေရစီရရွိေရး … ဒို႔အေရး”
“မဆလပါတီ … အလိုမရွိ”
“အေရးေတာ္ပံု … ေအာင္ရမည္”
သူတို႔ခ်ီတက္လာၾကသည္။ စနစ္တက်တန္းစီထားေသာ အျဖဴအစိမ္း၀တ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ေလးမ်ား ခ်ီတက္လာၾကသည္။ ေရွ႕ဆံုးမွေက်ာင္းသားက အလံကိုင္ခ်ီတက္လာသည္။ သူ႕ေနာက္မွ တန္းစီခ်ီတက္လာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားက ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားတိုင္ကာ ၿပိဳင္တူဟစ္ေႂကြးရင္း ခ်ီတက္လာသည္။ သူတို႔၏ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေရွ႕အေရာက္တြင္ ခ်ီတက္လာေသာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားရပ္လိုက္ၾကသည္။
ေခြးေျခခံုတန္းလ်ားတခု ဘယ္ကဘယ္လို ေရာက္လာသည္မသိ ေရာက္လာသည္။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားတေယာက္က ခံုေပၚတက္မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ သူ႔ေခါင္းတြင္ လွ်ပ္ပန္းနီပိတ္စ ကေလးကို စည္းေႏွာင္ထားသည္။ သူက သူခံစား နားလည္သမွ် မဆလပါတီ၏ ဖိႏွိပ္မႈ၊ မဆလ ပညာေရးစနစ္၊ မဆလစစ္အာဏာရွင္စနစ္၏ ယုတ္မာပက္စက္မႈ၊ မၾကာေသးမီကမွ က်ဆံုးသြား
ေသာ ရဲေဘာ္ဖုန္းေမာ္ (စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား)၊ (၂၁) ဇြန္လ အေရးအခင္း၊ (၁၉၆၂) ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ (၇) ရက္ ေက်ာင္းသားအေရးေတာ္ပံုႏွင့္ မုိင္းခြဲဖ်က္ဆီးခံလုိက္ရေသာ သမိုင္းအစဥ္အလာ ႀကီးမားသည့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢအေဆာက္အဦအေၾကာင္း စသည္ျဖင့္သူသိသမွ်ကို ေဟာေျပာ ေလသည္။ သူခံစားရသမွ်ကို ေဟာေျပာေနသည္။ မျပည့္စံုေသာ္လည္း အခ်က္အလက္တို႔သည္
မမွား၊ သူ႔အရြယ္ႏွင့္သူသိသမွ် သမုိင္းဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို ေက်ာင္းသားမ်ားကိုယ္စား ေျပာျပ ေနျခင္းျဖစ္သည္။
သူတို႔ကို ၿမိဳ႕သူၿမိ႕သားမ်ားက ၀ုိင္းရံလိုက္ၾကသည္။ လက္ခုပ္သံျဖင့္ ေထာက္ခံအားေပးလုိက္ၾကသည္။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သား တနည္းအားျဖင့္ ၿမိဳ႕ကေလး၏ ျပည္သူလူထုက ဆႏၵျပေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားကေလး မ်ားကို သူတို႔ရင္ခြင္အတြင္းလြတ္လပ္စြာ လႈပ္ရွားေစရန္ ဆြဲသြင္း၀န္းရံလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အကယ္၍ အာဏာပိုင္မ်ားက ေသနတ္အားကိုး၍ ပစ္ခတ္လာလ်င္ ၿမိဳ႕ကေလး၏ ျပည္သူလူထုက အရင္ အေသ ခံသြားၾကမည့္ သေဘာျဖစ္သည္။
ႀကိဳတင္ညႇိယူမထားေသာ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ျဖစ္သည္။ ႐ိုက္ႏွက္ႏွိမ္ႏွင္းလ်င္လည္း လူထုက ေရွ႕က ခံမည္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားသံုးေလးေယာက္ ေဟာေျပာအၿပီးတြင္ ဆႏၵျပေက်ာင္းသားမ်ား
အားလံုး စနစ္တက်ခ်ီတက္ၾကျပန္သည္။ လူထုကလည္း ေက်ာင္းသားမ်ားကို နံေဘးမွကာရင္း ခ်ီတက္လာသည္။ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ေရွ႕မွေနာက္သို႔ပတ္ေသာ လမ္းအတိုင္း ခ်ီတက္လာၾက
သည္။ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးအတြင္းမွ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈသည္ ဆူညံလႈပ္ရွားစျပဳလာသည္။
စာသင္ခန္းတံခါးမ်ား အားလံုး ပြင့္သြားသည္။ ဆရာဆရာမမ်ားကို တိုးေ၀ွ႔ေရွာင္ဖယ္ရင္း ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေလးမ်ား ထုိးထြက္လာၾကသည္။ ေက်ာင္း၀င္းတံခါးပိတ္ထားသျဖင့္ ကာရံထားေသာ သြပ္ဆူးႀကိဳးတန္းမ်ားၾကားမွ ခက္ခက္ခဲခဲ တုိး၍ လမ္းမေပၚသို႔ ထြက္လာၾကသည္။ ဆႏၵျပ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းပါ၀င္လုိက္ၾကသည္။
ေက်ာင္းသူေလးတဦးက သံဆူးႀကိဳး ကပ္႐ိုက္ထားေသာ တိုင္အတုိင္းအဆင့္ဆင့္တက္၍ လမ္းမ ဘက္ကိုခုန္ဆင္းေနရာ သူ႔အခက္အခဲကို ေက်ာင္းသားေလးတဦးက လမ္းမဘက္ျခမ္းမွ ကူညီ၍ ေအာက္သို႔ခ်ေပးေနသည္။ လက္ခ်င္းဆုပ္လွ်က္၊ ေက်ာင္းသူကေလးရဲ႕ ဖိနပ္မဲ့ေျခဖ၀ါးတဖက္က ေက်ာင္းသားကေလးရဲ႕ လက္ဖ၀ါးေပၚနင္းကာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး၏ အ၀န္းအ၀ိုင္းအျပင္ဘက္ကို ေရာက္ရွိသြားခဲ့ပံုမွာ ဘယ္ေတာ့မွေမ့လို႔မရႏိုင္ေသာ သမိုင္း႐ုပ္ပံုလႊာကားတခ်ပ္။
ဆႏၵျပေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ကမၻာမေက်သီခ်င္းကိုဆိုရင္း၊ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို သံၿပိဳင္ဟစ္ေအာ္ရင္း၊ အင္အားတိုးပြားလာရင္း ၿမိဳ႕ကေလး၏ ျပည္သူလူထုႀကီးရဲ႕ ၀န္းရံအားေပး ပူးေပါင္းရင္းျဖင့္ ခ်ီတက္လာၾကသည္။ အမွတ္ (၁) အလယ္တန္းေက်ာင္း ရွိရာ၊ အမွတ္ (၂) အထက္တန္းေက်ာင္းရွိရာ၊ ၿမိဳ႕၏အလယ္ဗဟို ေစ်း႐ံုေစ်းတန္းႀကီးရွိရာသို႔ တလမ္း၀င္တလမ္းထြက္ ခ်ီတက္လာၾကသည္။
အိမ္တြင္ရွိေနေသာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားက ေရၾကည္ေအးျမ ထြက္တိုက္ၾကသည္။ အခ်ဳိရည္ တိုက္ႏိုင္ သည့္အိမ္က အခ်ဳိရည္ထြက္တိုက္ၾကသည္။ ၿမိဳ႕ကေလး၏ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားတစုက စတင္ လုိက္ေသာဆႏၵျပပြဲႀကီးသည္ တၿမိဳ႕လံုးဆုိင္ရာ လကၡဏာေဆာင္သြားသည္။ ဆိုက္ကားဆရာမ်ားက ဆိုက္ကားမ်ားကိုမနင္းဘဲ လက္ျဖင့္တြန္းကာလုိက္ပါခ်ီတက္ေနၾကသည္၊ စာေရးစာခ်ီမ်ား၊ ေစ်း သည္မ်ား၊ ဆရာဆရာမတခ်ဳိ႕။ ၀န္ထမ္းမ်ားအားလံုးပါ၀င္လာၾကသည္။ တိုက္ပြဲ၏အမွန္တရားသည္ အင္အားျဖစ္လာသည္။ ထိုအင္အားသည္ တစက္မွ တမ်က္ႏွာျဖစ္လာသည္။
ခ်ီတက္ဆႏၵျပလာေသာ ေက်ာင္းသားထုထဲမွ ထူးျခားဆန္းၾကယ္ေသာ အလံတလက္မိုးယံထက္မွာ လြင့္ခ်ီလာခဲ့သည္။ ထိုအလံကို အထက္တန္းေက်ာင္းသားႀကီးတေယာက္က လႊင့္ထူလာျခင္းျဖစ္
သည္။ ဘာအလံလဲ။ မျမင္ဘူးပါလား။ ျမင္ဖူးသလိုလုိပဲ။ “ဟင္ … ဒါ … ငါတို႔ေက်ာင္းသားသမဂၢရဲ႕ တိုက္ပြဲ၀င္ခြပ္ေဒါင္းအလံကြ”။ အသက္ငါးဆယ္ခန္႔ရွိ ၿမိဳ႕ကေလး၏ေက်ာင္းသားေဟာင္းႀကီးမ်ားဆီမွ အသံ၊ သူတို႔မ်က္ႏွာတြင္ ပီတိႏွင့္မ်က္ရည္မ်ား။ သူတို႔အသီးသီး၏ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနေသာ လက္သီးဆုပ္မ်ားကိုေတြ႕ရသည္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢအေဆာက္အဦကို မိုင္းခြဲၿဖိဳဖ်က္ႏိုင္ေသာ္လည္း သမိုင္း၀င္ေက်ာင္းသားသမဂၢႏွင့္ တိုက္ပြဲ၀င္ခြပ္ေဒါင္းအလံကို ဖ်က္လို႔ မရႏုိင္ပါလား။ ဒါဟာ
ဘယ္လိုမွ ေျပာင္းလဲပ်က္သုဥ္းမသြားႏိုင္သည့္ သမုိင္းသစၥာတရား။
ခ်ီတက္လာေသာ ဆႏၵျပေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပည္သူလူထုႀကီးႏွင့္အာဏာပိုင္တို႔ ထိပ္တိုက္ ေတြ႕ၾကသည္။ ရဲစခန္းထိပ္တြင္ျဖစ္သည္။ အာဏာပိုင္ေတြကစည္းသံုးတန္တားကာ ေသနတ္မ်ား ႏွင့္တန္းစီ ေမာင္းထုိးခ်ိန္ထားသည္။ ဆႏၵျပေက်ာင္းသားႏွင့္လူထုႀကီးကလည္း စည္းသံုးတန္နား အေရာက္ကပ္၍ ရပ္လုိက္သည္။ ေနာက္သို႔ လံုး၀မဆုတ္။ လွည့္ျပန္မသြား။ ဆူပူလႈပ္ေဆာ္ေရး သမားမ်ားဟု မတရားတံဆိပ္ကပ္ ဖမ္းဆီးထားေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအား လႊတ္ေပးရန္ ေတာင္း ဆိုသည္။ အာဏာပိုင္မ်ားက လႊတ္မေပး။ ေက်ာင္းသားထုႏွင့္လူထုႀကီးကလည္း ေနာက္မဆုတ္။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အေျခအေနတင္းမာလာသည္။ ဆႏၵျပေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္လူထုႀကီးက အဖမ္း ဆီးခံေက်ာင္းသားမ်ားကို လႊတ္မေပးလွ်င္မျပန္။ ပစ္လွ်င္လည္းအေသခံမည္ျဖစ္သည္။ ဒါဟာ ဘယ္သူတဦးတေယာက္ကမွ ေသြးထုိးလႈံ႔ေဆာ္မႈေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာေသာ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္မ်ားမဟုတ္။ မညႇိဘဲညီခဲ့ၾကေသာ အဖိႏွိပ္ခံတို႔၏ တိုက္ပြဲ၀င္ ေသြးစည္းညီၫြတ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ က်ဆံုးသြား
ေသာ တုိက္ပြဲ၀င္ေက်ာင္းသားျပည္သူလူထုႀကီး၏ အ႐ုိးတြန္သံျဖစ္သည္။ အဖိႏွိပ္ခံဘ၀ထိုထို၏ လြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲအိပ္မက္ အသက္၀င္လာျခင္းျဖစ္သည္။
အာဏာပိုင္မ်ားဘက္က လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါသည္။ အ႐ႈံးေပးလုိက္ရပါသည္။ အဖမ္းဆီးခံ ေက်ာင္း သားမ်ားကို ျပန္လႊတ္ေပးလုိက္ရသည္။ ၿမိဳ႕ကေလး၏ ဆႏၵျပေက်ာင္းသားႏွင့္ ျပည္သူလူထု၏ ညီၫြတ္စည္းလံုးမႈျဖင့္ ေအာင္ပြဲကိုရရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ တိုက္ပြဲသည္မဆံုးေသး။ အဖိႏွိပ္ခံ တို႔၏ တိုက္ပြဲသမိုင္းသည္မဆံုးေသး။ အနာဂတ္က အဖိႏွိပ္ခံတုိ႔၏တိုက္ပြဲႏွင့္ ေအာင္ပြဲသမုိင္းကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသည္။ အဖိႏွိပ္ခံတို႔ညီၫြတ္ေရး အစဥ္ခုိင္မာလ်င္ ေအာင္ပြဲအေသအခ်ာရရွိမည္ကို ၿမိဳ႕ကေလးက ထိုေန႔နံနက္ခင္းတြင္ ႐ုပ္က်က် သက္ေသျပခဲ့သည္။
လြမ္းပါတယ္ၿမိဳ႕ကေလး.....။ ။
ခြဲေ၀ေပးရမည့္အရာမ်ား
( ျမင့္ေဇ)(၂၇-၇-၀၇)
ေခတ္ၿပိဳင္...မွ
ႏြားလွည္းတစီးသြားဖုိ႔သာသာေလာက္သာ ရွိတဲ့ လမ္းကေလးအတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ ေလွ်ာက္လာ ခ့ဲၾကတယ္။ ေတာအုပ္အတြင္း ႏွစ္နာရီေလာက္ ျဖတ္သန္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ က်ယ္ျပန္႔ၿပီး ျမက္ပင္ေတြဖုံးလႊမ္းေနတဲ့ စားက်က္ေျမတခုကို က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္သြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ျဖတ္လာခဲ့တဲ့ လမ္းရဲ႕ ညာဘက္တေၾကာမွာက
၀ါခင္းေတြ၊ ႏွမ္းခင္းေတြ၊ သခြားခင္းေတြနဲ႔ အျခားရိတ္သိမ္းရမယ့္သီးႏွံစုိက္ခင္းေတြ။
ဟုိအေ၀းလွမ္းၾကည့္ရင္ အျခားသစ္ပင္ငယ္ေတြကို အရိပ္မုိးေနတဲ့ အုန္းပင္ရွည္ရွည္ေတြ။
အိမ္ေခါင္မုိး ႏွစ္ခု သုံးခုကို သစ္ပင္အုပ္ၾကားကေန လွမ္းေတြ႔ရတယ္။ တျခား အိမ္ေခါင္မုိးေတြ
ကေတာ့ သိပ္သည္းတဲ့ သစ္ကုိင္းသစ္ခက္ေတြရဲ႕ အေနာက္မွာ ကြယ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ ခရီးလမ္းဆုံးကို နီးကပ္လာခဲ့ၿပီ။
ဒီခရီးမွာ က်ေနာ္နဲ႔အတူ စာနယ္ဇင္းသမားႏွစ္ေယာက္ ပါလာခဲ့တယ္။ သူတုိ႔က ရြာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာမတတ္သူ ရာခုိင္ႏႈန္းကို အခ်က္အလက္စုဖုိ႔ လုိက္လာတာပါ။ က်ေနာ္က ပညာသင္ၾကားေရးမွာ အေထာက္အကူအျဖစ္ အသုံးခ်ႏုိင္မယ့္ ေက်းလက္လူထုပါးစပ္ ပုံျပင္ေတြကို မွတ္တမ္းတင္ဖုိ႔ပါ။
လမ္းေဘးအတုိင္း က်ေနာ္ေလွ်ာက္လာရင္း မမွားယြင္းႏုိင္စိတ္ခံစားမႈေတြ၊ အမွတ္ရဖြယ္ရာေတြ ျပန္ႏုိးထလာတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ကုိယ့္ေမြးရပ္ဇာတိကို ဘယ္လုိ ခြဲခြာသြားခဲ့တယ္၊ ဘယ္လုိျပန္ ေရာက္လာခဲ့တယ္ စတာေတြကို က်ေနာ္ ေတြးေတာေနခဲ့တယ္။ ျဖတ္ခနဲ ေပၚလာတဲ့ ဒီလုိ စိတ္ လႈပ္ရွားစဖြယ္ အမွတ္သညာ ပုံရိပ္ေတြနဲ႔ အတူေလွ်ာက္လာဆဲမွာပဲ ေလထဲမွာလြင့္လာတဲ့ ခီအုိျမက္ (ေလာ အေခၚအေ၀ၚပါ) ရဲ႕ စူးရွတဲ့ရနံ႔ကုိ ခံစားေနရတယ္။
တပင္နဲ႔တပင္ ပြတ္တုိက္မိေနတာေၾကာင့္ထင္တယ္။ ၀ါးပင္ရဲ႕ အကိုင္းအခက္ေတြဆီက ထြက္လာတဲ့ တဂ်ိဂ်ိ အသံ.. ။ အေ၀းဆီက ႀကီးမားၾကည္လင္တဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ အေတာင္ပံေတြနဲ႔ ရည္ရြယ္ရာမဲ့ ေအာ္ေနတဲ့ စီကာဒါ ပုိးေကာင္ေတြရဲ႕ အသံေတြ။ က်ေနာ့္နားစည္ထဲမွာ လွပတဲ့ ဂီတသံတခုလုိ ပဲ့တင္ထပ္ေနတယ္။ ၾကားေနရတဲ့အသံေတြက က်ေနာ့္ဇာတိခ်က္ေႂကြနဲ႔ တူညီလွတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ အေနအထားတခုကို ပဥၥလက္ဆန္ဆန္ ဖန္တီးေနေပမယ့္ တကယ္တမ္းကေတာ့ က်ေနာ့္နဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ ခရီးသြားေဖာ္တဦးျဖစ္တဲ့ ဘြန္ခမ္းရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္လာခဲ့ၾကတာပါ။
သူ႔ ဇာတိရြာကေလးကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ရခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈအတိနဲ႔ ဘြန္ခမ္းက ေျပာျပတယ္။ “က်ေနာ္ ဒီရြာကို ခြဲခဲ့တာ ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ရွိသြားခ့ဲၿပီ။ က်ေနာ့္ရြာဆီ ေရာက္မယ့္
သယ္သြားမယ့္လမ္းကေလးကို ျမင္လုိက္ရေတာ့ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြအားလုံး ေပ်ာက္ကြယ္သြား သလုိပဲ။ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို ဆြဲထားသလုိမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။” ဘြန္ခမ္းရဲ႕ အသံဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ ရယ္ေမာသံနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းေနတယ္။
ဒီေနရာမွာ သူေမြးဖြားခ့ဲတဲ့အေၾကာင္း။ ၿပီးေတာ့ ဒီေနရာမွာပဲ သူအသက္ရွစ္ႏွစ္သားမွာ သူ႔အေမဟာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း။ သူ႔အေဖဟာ အျခားရြာက အမ်ဳိးသမီးတေယာက္နဲ႔ ေနာက္ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ၿပီး စစ္ပြဲနဲ႔ ႐ုန္းကန္ထႂကြမႈေတြေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ျဖစ္ေနခ်ိန္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေတာအတြင္း သူတုိ႔မိသားစုဟာ တရြာၿပီးတရြာ ေျပာင္းေရႊ႕ၿပီးေနထုိင္ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္း ဘြန္ခမ္းက က်ေနာ္တုိ႔ကို ျပန္ေျပာျပတယ္။
အခုအခ်ိန္တုိင္ေအာင္ သူေမြးရပ္ကို ျပန္လာဖုိ႔အတြက္ တခါမွ အခြင့္အလမ္းလည္း မရခဲ့ဘူးေလ။ ရြာမွာေတာ့ သူ႔အေမရဲ႕အကို သူ႔ဦးႀကီးတေယာက္ရွိေနဆဲျဖစ္ေပမယ့္ အလြန္႔ကို အုိမင္းေနပါၿပီ။ ဘြန္ခမ္းဟာ သူ႔ဦးႀကီးကို ေလးစားတန္ဘုိးထားေၾကာင္း ျပဖုိ႔အေနနဲ႔ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ႏုိ႕ဆီ ႏွစ္ဘူးကို သယ္ေဆာင္လာခဲ့တယ္။ လမ္းကၾကမ္းတမ္းလြန္းၿပီး ႏုိ႔ဆီဗူး အပိုေတြက သယ္ေဆာင္
ရာမွာ ေလးလံလြန္းမွာ ျဖစ္တ့ဲအတြက္ေၾကာင့္ ဘြန္ခမ္းအေနနဲ႔ ဒီထက္ ပုိမယူလာႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။
“ရြာထဲက လူေတြက ခင္ဗ်ားကို မွတ္မိပါ့မလား” က်ေနာ္ေမးေတာ့
“ဘယ္သူမွ မွတ္မိမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ဒါေပမယ့့္ဦးႀကီးအိမ္ေနရာကို က်ေနာ္တိတိက်က် မသိေတာ့လုိ႔ ရြာထဲက လူေတြဆီမွာပဲ ေမးျမန္းစုံစမ္းရမွာပဲ။”
က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဥယ်ာဥ္မ်ား၊ သစ္သီးၿခံမ်ား ေပါမ်ားႂကြယ္၀မႈကို အ့ံၾသခ်ီးက်ဴးရင္း ဟုိၾကည့္၊ ဒီၾကည့္နဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ဘယ္ဘက္မွာရွိတဲ့ ဥယ်ာဥ္တခုကေန စုံလင္လွတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္အျပည့္နဲ႔ ပလုိင္းကို ပိုးထားတဲ့ ကုိယ္၀န္ေဆာင္အမ်ဳိးသမီးတဦး ထြက္လာတယ္။
“ေနေကာင္းရဲ့လား ေဒၚေဒၚ၊ ဘယ္နားမွာ ေနတာလဲခင္ဗ်။” ယဥ္ေက်းစြာနဲ႔ ဘြန္ခမ္းက ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေမးတယ္။
“ဒီနားမွာပါပဲကြယ္” က်ေနာ္တုိ႔က မ်က္ႏွာစိမ္းေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ သံသယရွိပုံရတယ္။ တြန္႔ဆုတ္ တြန္႔ဆုတ္နဲ႔ ျပန္ေျဖတယ္။
“က်ေနာ္တုိ႔က ၿမိဳ႕ေပၚကလာတာပါ။ က်ေနာ္ကုိ ဒီရြာမွာ ေမြးခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ရြာကေန ထြက္သြားတာကေတာ့ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားပါၿပီ။” ဘြန္ခမ္းက ရွင္းျပေနတယ္။ အမ်ဳိးသမီးၾကီးရဲ႕ မယုံၾကည္မႈ ေပ်ာက္ကြယ္ေစဖုိ႔ေပါ့။
“ဟုတ္လား။ အေဒၚကေတာ့ ဒီမွာ ႀကီးသြားတဲ့ မင္းတုိ႔အရြယ္ကေလးေတြကို မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး
ကြယ္။ ဒါနဲ႔ ဘယ္သူ႔ရဲ႕သား ၊ ဘယ္သူ႔ရဲ႕တူလဲ။”
က်ေနာ္တုိ႔နာမည္ေတြကုိ ေျပာျပေတာ့ ဘြန္ခမ္းက သူ႔မိဘမ်ားရဲ႕ နာမည္ေတြေရာ၊ သူ႔ဦးႀကီးရဲ႕ နာမည္ကိုပါ ထည့္ၿပီး ေျပာလုိက္ေသးတယ္။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ အမ်ဳိသမီးႀကီးက သူ႔ဦးႀကီးကို ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ရြာေတာင္ပုိင္းမွာ ေနတယ္လုိ႔လည္းေျပာတယ္။ သူကေတာ့ ရြာေျမာက္ ပုိင္းမွာေနတဲ့ “အေမႀကီးပြန္း” (မယ့္ပြန္း-မယ့္ဆုိတာထုိင္းမွာ အေမကို ေခၚတာပါ။ ေလာက ထုိင္းနဲ႔ နီးေတာ့ ေလာမွာလည္း ဒီစကားက အေမကို ေခၚတာျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘာသာျပန္သူ) ျဖစ္ေၾကာင္း လည္း မိတ္ဆက္ပါတယ္။ ဘြန္ခမ္းက ဒီနာမည္ကို မၾကားခဲ့ဖူးေၾကာင္း အမူအရာျပတယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားေျပာတဲ့အခါမွာေတာ့ သိခ့ဲေလသေယာင္ ပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ “အေမပြန္း၊ က်ေနာ္တုိ႔ ရြာရဲ႕အေျခအေနကေရာ ဘယ္လုိလဲ” လုိ႔ေမးေတာ့
အမယ္ႀကီးက ရြာသူရြာသားေတြ အားလုံး အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ေၾကာင္း ျပန္ေျဖတယ္။ “သူတုိ႔အားလုံး လုံလုံေလာက္ေလာက္စားႏုိင္ၾကပါတယ္။ တေယာက္တည္း လုပ္စာနဲ႔ တအိမ္လုံးထုိင္စားလုိ႔ရတယ္။ အသီးအႏွံေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးေရာင္းရေပမယ့္ အျမတ္က အရမ္းနည္းလြန္းတယ္ကြယ့္။
ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးက ခက္ခဲတာကိုး။” အဲဒီလုိေျပာၿပီး လမ္းညာဘက္မွာ
ရွိတဲ့ စပါးခင္းထဲကို ဆင္းသြားတယ္။ အိမ္က၀က္ေတြအတြက္ ၀က္စာက်ဳိဖုိ႔ အပင္ေတြ ခူးရဦး မယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ေျပာသြားေသးတယ္။
ဘြန္ခမ္းက သူ႔မွာပါလာတဲ့ ႏုိ႔ဆီႏွစ္ဗူးထဲက တဗူးကို ထုတ္ၿပီး အမယ္ႀကီးကို လွမ္းေခၚတယ္။ “ခဏေလး ေဒၚေဒၚ၊ ဒီႏုိ႔ဆီဗူးေလးကို ယူသြားပါ” လုိ႔ေျပာၿပီးေပးေတာ့
“နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေစာင္မပါေစ၊ ငါ့သားရယ္” ဆုိၿပီး အမယ္ႀကီး ဆုေပးတယ္။ ဆုေပးၿပီးေတာ့ လမ္းခြဲထြက္ခြာသြားတယ္။
အလ်င္ကလမ္းအတုိင္းပဲ က်ေနာ္တုိ႔ဆက္ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘြန္ခမ္းရဲ႕ ၾကင္နာတတ္မႈကို ခ်ီးက်ဴးေနမိတယ္။ သူ႔ဦးေလးအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ႏုိ႔ဆီႏွစ္ဘူးကို ယူလာခဲ့
ေပမယ့္ တဗူးကို လုံး၀မသိတဲ့ လူစိမ္းတဦးကို ေပးလုိက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ။
“က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုမွာ ဒါမ်ဳိးလုပ္ေဆာင္ဖုိ႔အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ကို အေမြေပးခ့ဲတာပါ။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ့္ကိုေပါ့။” ဘြန္ခမ္းရဲ့ ျပန္ရွင္းျပတဲ့ စကားၾကားရေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ဂုဏ္ယူျခင္းေရာ၊ ၀မ္းေျမာက္
မႈပါ ႏွစ္ခုစလုံး ခံစားရတယ္။ “က်ေနာ့္အေမက ဒီလုိအလုပ္မ်ဳိး လုပ္ျဖစ္ဖုိ႔ သြန္သင္ေပးခဲ့တာပါ။
ကုိယ္၀န္ေဆာင္အမ်ဳိးသမီးတဦးကို ေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာ အစားအေသာက္တခုခု ပါလာ ခဲ့တယ္ဆုိရင္ သူ႔အတြက္ ခြဲေ၀ေပးသင့္တယ္ ဆုိတာကိုေပါ့။ နည္းတာမ်ားတာက အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခြဲေ၀ေပးရမယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ထိန္းသိမ္းရတဲ့ ႐ုိးရာ အစဥ္အလာပဲ။ ဒီရြာက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒါကို လုပ္ၾကတယ္။”
ဘြန္ခမ္းက ဆက္ေျပာတယ္။ “အေဖက သူ႔ကို အေမေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ဇာတ္လမ္းတခု ျပန္ေျပာျပဖူး
တယ္။ အေမက်ေနာ္ကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာေပါ့။ အေမက ရြာျပင္ထြက္ၿပီး လမ္း ေလွ်ာက္ရတာကို ႀကိဳက္တယ္။ တရက္က်ေတာ့ လမ္းအတုိင္း အေမ ေလွ်ာက္ေနတုန္း အမဲ လုိက္ရာက ျပန္လာတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရြာသား ေလးငါးေျခာက္ေယာက္နဲ႔ သြားဆုံတယ္။ သူတုိ႔က သမင္တေကာင္ရလာတယ္။ အရည္ခြံလည္း ခြာၿပီးသား။ အမဲလုိက္သူေတြအၾကား ခြဲေ၀ဖုိ႔အတြက္ ခုတ္ထစ္ေနတုန္း။ ဒါနဲ႔ အေမ့ကုိ မုဆုိးေတြက သမင္သားေ၀စု အမ်ားနည္းတူ ခြဲေ၀ေပးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ႐ုိးရာအစဥ္အလာအရ ဒါဟာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္တေယာက္ရဲ့ အခြင့္အေရးပဲ။ အမ်ားဆုံး ရတဲ့သူကေတာ့ ေသနတ္ပုိင္ဆုိင္တဲ့ မုဆုိးပါပဲ။ သူက အျခားသူေတြထက္ ႏွစ္ဆရတဲ့အျပင္
ေခါင္းရယ္ ေျခေလးေခ်ာင္းရယ္ အေရခြံရယ္ပါရတယ္။”
“အဲဒီညေနမွာပဲ က်ေနာ္မိသားစုဟာ ႂကြယ္၀ျခင္းနဲ႔ ကံေကာင္းမႈအထိမ္းအမွတ္ျဖစ္တဲ့ သမင္သားကို စားၾကတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ အ႐ုဏ္တက္ခါနီးမွာ အေမဟာ ေယာကၤ်ားေလးတေယာက္ကို ေမြးပါေလေရာ။ အဲဒီေယာကၤ်ားေလးက သူ႔ရဲ႕ဇာတိကို အခုလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္လာေနတဲ့ က်ေနာ္ ေပါ့ဗ်ာ။”
က်ေနာ္တုိ႔ အရမ္းကို စိတ္လႈပ္ရွားသြားၾကတယ္။ စာနယ္ဇင္းသမားတဦးက “အဲဒီသမင္က ဘြန္ခမ္း ဆုိၿပီး ျပန္၀င္စားတာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္” လုိ႔ အရႊန္းေဖာက္ေတာ့
“ရြာသားေတြကေတာ့ အဲဒီလုိ ထင္ၾကတာပဲ။ တကယ္လုိ႔ အဲဒီသမင္ဟာ ေသဆုံးၿပီး ေနာက္သမင္ တေကာင္အျဖစ္ ျပန္ေမြးလာရင္လည္း ထပ္ၿပီး အပစ္သတ္ခံရဦးမွာ ေသခ်ာသေလာက္ပဲေပါ့။ ရြာသားေတြရဲ့ တဆင့္စကားကို က်ေနာ္ၾကားရတာကေတာ့ ဒီေဒသက ေတာထဲမွာ သမင္ေတြ မရွိသေလာက္ျဖစ္သြားၿပီ။”
“ဘယ္ေလာက္ဆုိးရြားလွတဲ့ ပ်က္သုဥ္းမႈလဲ” က်ေနာ္အလန္႔တၾကားေရရြတ္မိတယ္။ ဘြန္ခမ္းက သူ႔ဇာတ္လမ္းကို ဆက္ေျပာတယ္။
“ကုိယ္၀န္ေဆာင္တဦးဟာ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ထဲက သူ႔ရင္ေသြး အာဟာရ ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ အစားအေသာက္ ကို ပုံစံတက် လုံလုံေလာက္ေလာက္ စားဖုိ႔လုိပါတယ္။ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ မိခင္တဦးဟာ အစားအစာ ပါလာတဲ့ တစုံတဦးကုိ ဆုံမိရင္ ဆင္တေကာင္လုံးကိုေတာင္မွ စားပစ္ႏုိင္သလုိမ်ဳိး အလြန္အမင္း ဆာေလာင္လာတယ္။ ကုိယ္၀န္ေဆာင္တဦးက က်ေနာ့္ကို ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာခဲ့ဘူးေသးတယ္။
တစုံတေယာက္က သူ႔ကို အစားအေသာက္ရွိရက္နဲ႔ မခြဲေ၀ေပးဘူးဆုိရင္ အဲဒီလူကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့ဘူး။ သူ႔အေပၚ ၾကင္နာမႈ မရွိတဲ့သူဆုိၿပီး အဲဒီလူအေပၚ ခါးခါးသီးသီးျဖစ္မႈက ရွိေန
လိမ့္မယ္။ က်ေနာ့္အေဖအေျပာအရ အေမဟာ အပစ္သတ္ခံခဲ့ရတဲ့ သမင္အတြက္ အလြန္႔ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့တယ္တဲ့။ သူကုိယ္တုိင္လည္း ေနာက္ပုိင္းသမင္သားကို ဘယ္ေတာ့မွ မစားေတာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ သူရတဲ့ ေ၀စုကုိေတာ့ အိမ္သားေတြအတြက္ ယူလာေလ့ရွိတယ္။ ဒါမွသာ အသားစားဖုိ႔ အခြင့္အလမ္း အိမ္သားေတြရမွာကုိး။ က်ေနာ့္ကို ေမြးၿပီးေတာ့ အေမဟာ အရမ္းကို က်ေနာ့္ကို ခ်စ္တယ္။ ၾကင္နာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမဟာ သူ႔အခ်စ္ဆုံးသားတေယာက္ လူလားေျမာက္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကိုေတာ့ ေတြ႔ျမင္ရဖုိ႔ အခြင့္အလမ္း ဘယ္ေတာ့မွ မရေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ကို ဘြန္ခမ္းလုိ႔ အမည္ေပးခ့ဲေပမယ့္ အေမကေတာ့ “ငါ့အခ်စ္ဆုံးေလး” ဒါမွမဟုတ္ရင္ “ေမေမ့ အခ်စ္ရ ဆုံးေလး” လုိ႔ ေခၚရတာကိုပဲ ႏွစ္ၿခိဳက္တယ္။”
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ရြာထဲ၀င္တဲ့ ဂိတ္တံခါးအနားကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ လမ္းကေတာ့ ၾကမ္းလြန္းလွပါတယ္။ ဘြန္ခမ္းရဲ့ ဇာတ္လမ္းကို နားေထာင္ၿပီး ခုနက ကိုယ္၀န္နဲ႔ အမယ္ၾကီး ထြက္သြားရာဘက္ကို ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ လယ္ကြင္းထဲမွာ သူရဲ့ပုံရိပ္က ေပ်ာက္ကြယ္ လုဆဲဆဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာေတာ့ သူဟာ စြဲထင္က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီကမၻာထဲကို ၀င္ေရာက္လာမယ့္ အလြန္ေသးငယ္လွတဲ့ လူသားတဦးအတြက္ ကူညီဖုိ႔ ခြဲေ၀ေပးရမယ့္ တာ၀န္ ရွိတယ္ဆုိတဲ့ အသိတခုကို ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ က်ေနာ္ ခံစားခဲ့ရတယ္။
ေလာစာေရးဆရာ Outhine Bounyavong ရဲ႕ Mother beloved ကို ျပန္ဆုိပါတယ္။
Monday, 8 June 2009
ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစုနဲ႔ ဒီအမႈ
ဗၾသ
အခုေတာ့ ဒီအမႈတခုလံုးကိုက ျပန္စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ တိုက္ဆိုင္တာပဲဆိုဆို၊ ႏိႈင္းယွဥ္တာပဲေျပာေျပာ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္အေပၚ ဒီတခါ အမႈဆင္ပံုဟာ သူ႔ဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို လုပ္ၾကံတုန္းက အဂၤလိပ္ အစိုးရက လုပ္ပံုေတြနဲ႔ တူေနတဲ့အခ်က္ေတြဟာ စဥ္းစားစရာေတြရွိေနပါတယ္။
ေဒါက္တာတင္မ်ဳိးဝင္းကို တရား႐ံုးအရိပ္နားေတာင္ မသီႏိုင္ေအာင္ နအဖ က ဘယ္လိုပဲ ဖိႏွိပ္ထား၊ ၿခိမ္းေျခာက္ထားေပ မယ့္ ဂၽြန္ယက္ေတာကို နအဖ က တမင္သြင္းလႊတ္လိုက္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ဟာ ထင္ရွားသထက္ ထင္ရွားလာပါ တယ္။
ဒီ အေမရိကန္လူမ်ဳိး ဂၽြန္ယက္ေတာကို ဒုတိယအႀကိမ္ ဝင္ခြင့္ျပဳလိုက္တာဟာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္တုန္းက ၿဗိတိသွ် ကိုလိုနီ အစိုးရ က ဂဠဳန္ဦးေစာကို ဘရင္းဂန္း အလက္ ၂၀၀ နဲ႔ တျခားလက္နက္က်ည္ဆံေတြ ထုတ္ေပးလိုက္တာကို သတိ ရေစပါတယ္။......
Wednesday, 27 May 2009
‘ သံတိုင္ၾကားက လေရာင္ ဆီ ... ’
( ဝင္းတင့္ထြန္း )
ေထာင္နန္းစံ ရ ေအာင္
ေထာင္ဖမ္းကာ အမႈ အလီလီဆင္ လို႔
အာဏာရွင္ ထင္ရာစိုင္းပုံ က
ရာဇဝင္ စာတင္ေအာင္ ရုိင္းၿပီ မို႔
အတိုင္းတိုင္း အနယ္နယ္မွာ
ကိုင္း - ၾကားလို႔မွ မဖြယ္မရာ ...၊၊
ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ - ဆိုတာ
ေအာင္လမ္း ႐ွဳ႕ခ်ီ ရာ လတမင္း ေပမို႔
လမင္းကို တိမ္အို ဖုံး ေသာ္လဲ
တိမ္ဖုံးေပမဲ့ သာ ျမဲ သာ ... ၊၊
နအဖ ဆိုတာ ကလိမ္ယုတ္ေတြ မို႔
တိမ္ပုပ္ ကေန ေမွာင္မဲရင္းသာပါ့
အိမ္ခ်ဳပ္ ကေန ေထာင္ထဲသြင္းပါ လို႔
လမင္းကို ေထာင္ဒဏ္ခ် ေပမဲ့
သံတိုင္ၾကားက လေရာင္ဟာ
အုတ္႐ုိးၾကားက လေရာင္ဟာ
တျဖာျဖာနဲ႔ ဝင္းပရင္း ...
ကမၻာကပါ ျမင္ရ ရင္း ... ၊၊
ၾကယ္နီ တို႔ -
ၾကယ္ဝါ တို႔ -
ၾကယ္ျဖဴ တို႔ -
ၾကယ္စင္တို႔ ေရ ...
အေမွာင္ေတြကို တကယ္မုန္းရင္ ျဖင့္ -
စု႐ုံးကာ ပိုင္ရာအလင္းေတြ နဲ႔
လမင္းအနား အတူယွဥ္ လို႔
ဒီ ေကာင္းကင္ ၾကည္စင္သစ္ရ ေအာင္
တိမ္ညစ္ တိမ္ေမွာင္ တိမ္လႊာပုပ္ တို႔ကို
ေတာထုတ္ ၿဖိဳ ခြင္း ...
( ကိုင္း - ) ျပ ၾက အလင္း ... ၊၊ ၊၊
( ဝင္းတင့္ထြန္း )
၂၇ - ၅ - ၂ဝဝ၉
(မတရားသျဖင့္ အမႈဆင္ ႐ုံးတင္ တရားစြဲဆိုျခင္း ခံေနရတဲ့၊ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္..သို႔ )
http://www.naytthit.com ... မွ
Saturday, 23 May 2009
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ႐ံုးတင္စစ္ဆးျခင္းနဲ႔ပတ္သက္၍ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူ၏ ထုတ္ျပန္ခ်က္ အမွတ္၂/၂၀၀၉
(၂၃-၅-၂၀၀၉)
နအဖ ဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ႐ံုးတင္ႏုိင္တာဟာ သူတို႔အခ်က္ပဲဆိုၿပီး ၀မ္းသာအူျမဴးေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ဒီအခ်က္ဟာ အခု သူတို႔အတြက္ အခက္ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာပါၿပီ ......
Wednesday, 20 May 2009
Friday, 15 May 2009
Thursday, 14 May 2009
သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းနဲ႔တိုင္းရင္းသားအေရး
ရခိုင္တိုင္း ရင္းသားေတြ အႀကီးအက်ယ္ႀကိဳဆို ေထာက္ခံတဲ့ ဗမာေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏွစ္ေယာက္ဘဲရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ဗမာအမ်ဳိးသမီးေတြတင္မက တုိင္းရင္းသူအမ်ဳိးသမီး ေတြကပါ သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းသြားရာလမ္းမွာ ဆံပင္ျဖန္႔ခင္းေပးတာေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတြကိုၾကည့္ျခင္း အားျဖင့္ ျပည္တြင္းကတိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ဆက္ဆံေရးအေနအထားကို အလြယ္တကူသိ ႏုိင္ပါတယ္။ ...(ဂါမဏိ)
၂ဝ၁ဝ၊ အရာရွိငယ္နဲ႔ အသိဂလိုဘယ္
(ဂါမဏိ)
၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲ၊ ၁၄ ႏွစ္ၾကာအမ်ဳိးသားညီလာခံနဲ႔ ၂ဝဝ၈ ဆႏၵခံယူပြဲအေတြ႔အၾကံဳေတြ ရထားတဲ့ စစ္အုပ္စုဟာ ၂ဝ၁ဝ ပြဲမွာေတာ့ အတိုက္အခံေတြ ဘယ္လိုမွေနရာမရေအာင္ လုပ္ဖို႔ စီစဥ္ျပင္ဆင္ထားမွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္ မလြဲပါဘဲ။ ေနာင္မွာ ေယာင္းမျမင္းစီးထြက္လို႔ ပြဲပ်က္ႏိုင္တဲ့ ႐ူးေၾကာင္မူးေၾကာင္လက္ကိုင္ဒုတ္ေတြကိုေတာင္ ေနရာေပး မယ့္အလားအလာ မရွိပါဘူး၊ အခ်ိန္တခု အသံုးခ် လူမိုက္ေမြး တာေလာက္ဘဲလုပ္ၿပီး ဘုရားၿပီး ျငမ္းဖ်က္ခံရမွာ ျမင္ေယာင္ ပါေသးတယ္။ စစ္အုပ္စုဆိုတာ ကိုယ့္လူရင္း ကိုယ့္စက္႐ုပ္ကလြဲၿပီး တျခား ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ဦး ၄ စာရင္းထဲထည့္တဲ့ အစြန္းေရာက္စစ္အာဏာ မူရင္းစြဲဝါဒီ Military Fundamentalist ျဖစ္ပါတယ္။ သမိုင္းတ ေလွ်ာက္မွာ ဗိုလ္လက္်ာ၊ ဗိုလ္တင္ထြဋ္၊ ဗိုလ္ေစာၾကာဒိုး၊ ဗိုလ္စမစ္ဒြန္း၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ၊ ဗိုလ္ေအာင္ေရႊ၊ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္ ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္ၾကည္ေမာင္၊ ဗိုလ္ေစာျမင့္၊ ဗိုလ္ တင္ေဖ၊ ဗိုလ္စိန္ျမ၊ ဗိုလ္ေမာင္ေရႊ၊ ဗိုလ္တင္ဦး (ယခု NLD)၊ ဗိုလ္ထြန္းလင္းနဲ႔ မဆလအတြင္းေရးမွဴးအဖြဲ႔၊ ဗိုလ္တင္ဦး (မ်က္မွန္)၊ ဗိုလ္ေစာေမာင္၊ ဗိုလ္ထြန္းၾကည္-ဗိုလ္ေက်ာ္ဘနဲ႔ နဝတတိုင္းမွဴး တပ္မွဴးေဟာင္းအဖြဲ႔၊ ဗိုလ္တင္ဦး(တြင္း-၂)၊ ဗိုလ္ေနဝင္း နဲ႔ မဆလ-တစညတပ္မွဴးေဟာင္းအဖြဲ႔၊ ဗိုလ္ခင္ၫြန္႔ စသျဖင့္ အထင္အရွား ရွိပါတယ္။ အခု ၂ဝ၁ဝ အတြက္ျပႆနာက အတိုက္အခံအျဖစ္ ျပည္တြင္းျပည္ပက သိထားၾကတဲ့ အဲန္အယ္လ္ဒီေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ တုိင္းရင္းသားေတြ မ ဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေတြကို ဗိုလ္သန္းေရႊရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ အထူးသီးသန္႔ ၾကပ္ေျပးၿမိဳ႕ေတာ္ သစ္ႀကီးက မဟာလႊတ္ေတာ္သစ္ႀကီးမွာ စတိသ ေဘာေတာင္ ေျခခ်ခြင့္မေပးဖို႔ အညႇိဳးတႀကီးနဲ႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္စီစဥ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ဒီ့ထက္ဆိုးတဲ့ ျပႆနာကို ဗိုလ္သန္းေရႊတေယာက္ မေရွာင္ႏိုင္မလႊဲႏိုင္ ရင္ဆိုင္ေနရပါၿပီ။ ...
Wednesday, 6 May 2009
သမာသတိနဲ႔ သတၱိရွိတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္
(စိုးေနလင္း)
အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ရတဲ့ ကိစၥကေတာ့ အေရးအႀကီးဆံုး ဆံုးျဖတ္ရတဲ့ ကိစၥပါ။ တရား၀င္ပါတီျဖစ္တဲ့အျပင္ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ တပါတီထဲအစိုးရဖြဲ႔ႏိုင္ေလာက္တဲ့ မဲအေရအတြက္ထက္ အမ်ား ႀကီးပိုရရွိခဲ့တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲအနုိင္ရ ပါတီတရပ္အေနနဲ႔ ဒီမိုကေရစီရဲ႕အေျခခံအက်ဆံုးျဖစ္တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲကို ၀င္မလား မ၀င္ဘူးလား လို႔ဆံုးျဖတ္ရတဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ နုိင္ငံေရးပါတီတခုအေနနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲကို ျဖတ္သန္းရ မွာဟာ သဘာ၀ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ... အျပည့္အစံုသို႔
Saturday, 2 May 2009
Monday, 27 April 2009
အေမရိကန္ျမန္မာဆက္ဆံေရးတင္းမာမႈ ေလ်ာ့က်လာမႈအေပၚ တ႐ုတ္၏စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္မႈ
http://naytthit.com မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။
(အီးေမးမွရေသာ ဘာသာျပန္ေဆာင္းပါးတပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္)
(The Institute of International Studies at Fudan University, Shanghai, China က Asistant professor Jian Junbo ရဲ့ အေမရိကန္ - ျမန္မာ ဆက္ဆံေရးအေပၚ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံရဲ့ သေဘာထားကို သံုးသပ္ထားတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ပရိတ္သတ္ တဦးက ဘာသာ ျပန္ၿပီး သူ႕ သံုးသပ္ခ်က္နဲ႕အတူ ေပးပို႔လာလို႔ တင္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ ေနရာေတြမွာေတာ့ စာေရးသူရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ စာဖတ္ ရတာ ပိုေခ်ာေအာင္ ျပင္ထားပါတယ္။)
၂၀၀၉ ဧၿပီလ အေစာပိုင္းက အေမရိကန္၏ အေရွ႕ေတာင္ အာရွဆိုင္ရာ႐ံုး ဒါ႐ိုက္တာ Stephen Blake ကို ျမန္မာသို႔ သံတမန္ အျဖစ္ ေစလႊတ္ခဲ့ရာ အဲဒီလို ေစလႊတ္တာဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ခုႏွစ္ႏွစ္ အတြင္းမွာ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ျဖစ္ပါသည္။ ဧၿပီလ ထဲမွာပဲ US Deputy Secretary of State James Steinberg က “ျမန္မာႏုိင္ငံကို အထီးက်န္ ေစျခင္းကေန ကင္းလြတ္ေစဖို႔အတြက္ အာရွေဒသတြင္း အျခား ႏိုင္ငံမ်ား ႏွင့္အတူ ဘံုဗ်ဴဟာတခု ခ်မွတ္ႏုိင္ဖို႔ ၀ါရွင္တန္က ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္” ဟု ေျပာခဲ့သည္။
အခုလို အေျခအေန မ်ိဳးနဲ႔ ေျပာင္းလဲမႈ ေတြဟာ သမၼတဘုရွ္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ကာလတုန္းက ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ဘူးပါ။ ဘုရွ္ လက္ထက္က ျမန္မာအေပၚ ဒီမိုကေရစီ ေျပာင္းလဲေရးကို ဖိအားေပးမႈ ႏွင့္ အျပင္းအထန္ ဆန္႔က်င္ ႐ံႈ႕ခ်မႈ တို႔သာ ရွိခဲ့သည္။
လက္ရွိ အေျခအေနေတြ အရ သမၼတ အိုဘားမားရဲ့ အစိုးရဟာ အရင္ သမၼတ လက္ထက္က ျမန္မာ ႏွင့္ "axis of evil" ဟု ဘုရွ္က ေခၚ ခဲ့ေသာ အီရန္၊ အီရတ္ ႏွင့္ ေျမာက္ကိုရီးယား တို႔အေပၚ ထားတဲ့ မူ၀ါဒနဲ႕ လံုး၀ ေျပာင္းလဲ က်င့္သံုးေနသည္။ ။ ဥပမာ အေနနဲ႔ - မၾကာခင္ ကပင္ အိမ္ျဖဴေတာ္မွ တီဟီရန္ (အီရန္) အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးပြဲကို လည္းေကာင္း၊ ခိုင္မာတဲ့ အျပန္အလွန္ ဆက္သြယ္မႈ ႏွင့္အတူ ၿပံဳးယမ္း (ေျမာက္ကိုရီးယား) ၏ ေျခာက္ႏုိင္ငံ ေဆြးေႏြးပြဲကို လည္းေကာင္း အာ႐ံုစိုက္ လာေၾကာင္းကို ျပသခဲ့ သကဲ့သို႔ က်ဴးဘား ကိုလည္း အေမရိကန္ ကြန္ဂရက္ အဖြဲ႔၀င္ (ဥပေဒျပဳ လႊတ္ေတာ္အမတ္) တဦးကို ေစလႊတ္ခဲ့သည္။
အေပၚယံအားျဖင့္ အိုဘားမား၏ ႏုိင္ငံျခားေရး မူ၀ါဒဟာ ၎အရင္ သမၼတ၏ မူ၀ါဒကို လ်င္ျမန္စြာ လံုလံုးလ်ားလ်ား ေျပာင္းလဲလိုက္ဟန္ ရွိပါသည္၊ သို႔ေသာ္ ဤေျပာင္းလဲမႈေတြ အားလံုးဟာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈနည္းဗ်ဴဟာ ပံုစံအသစ္၏ အစိတ္အပိုင္း တခ်ဳိ႕သာ ျဖစ္ပါသည္။ အိုဘား မား လက္ထက္မွာ ႏုိင္ငံျခားေရး မူ၀ါဒဟာ ျဖစ္လာမွ တံု႔ျပန္ျခင္းထက္ ျဖစ္ေအာင္ အေျခအေနကို ဖန္တီး ယူမႈကို အေျခခံေသာ ခိုင္ၿမဲေသာ ႏုိင္ငံတကာဆိုင္ရာ တရားမွ်တမႈ ႏွင့္ သမၼတဘုရွ္ လက္ထက္မွာ ေလ်ာ့နည္း ဆုတ္ယုတ္ လာခဲ့ရသည္ ဟု ဟီလာရီ ကလင္တန္ (Secretary of State) က ေျပာခဲ့ေသာ “soft power or smart power” ကို ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရးကို ဦးတည္ လာခဲ့သည္။
အိုဘားမားက သမၼတဘုရွ္ လက္ထက္မွာ မ်ားစြာအားနည္း လာခဲ့ရတဲ့ တကမာၻလံုး ဆုိင္ရာ ဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑ကို ပိုမိုခိုင္ၿမဲ တည္တံ့ေစဖို႔ အတြက္ အေမရိကန္၏ ႏုိင္ငံျခားေရးမူ၀ါဒ ခ်ိန္ခြင္ကို ယခင္ႏွင့္မတူ တျခား ဦးတည္ခ်က္ကို ဦးတည္ေျပာင္းလဲေနဟန္ ရွိပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ဘုရွ္လက္ထက္က ေခါင္းေဆာင္မႈ အပိုင္း၏ အဓိက အားနည္းခ်က္မွာ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ အီရတ္အေပၚ စစ္ေရးအရ က်ဴးေက်ာ္မႈပင္ ျဖစ္သည္။ လက္ရွိ လကၡဏာ ႏွင့္ အေျခအေန ေတြအရ ေျပာင္းလဲမႈ မ်ားသည္ ယခင္ ဘုရွ္ လက္ထက္က ဆံုး႐ွံဳးခဲ့ေသာ ညင္သာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ လႊမ္းမိုးမႈကို ျပန္လည္ ရရွိဖို႔ အတြက္ ျဖစ္ဟန္ ရွိသည္။ အထက္ပါ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ အိုဘားမား ၏ ျမန္မာႏုိင္ငံဆုိင္ရာ မူ၀ါဒ အသစ္ဟာ ၁၉၇၀ ႏွစ္လယ္ပိုင္း ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲ ၿပီးကတည္းက ဆံုး႐ွံဳးခဲ့ေသာ အေမရိကန္၏ ျမန္မာႏုိင္ငံအေပၚ လႊမ္းမိုးမႈကို ျပန္လည္ ရယူႏုိင္ဖို႔ ဆိုတာကို ျမင္သာ ႏုိင္ပါသည္။
ပထ၀ီႏိုင္ငံေရး အရလဲ အိုဘားမား၏ မူ၀ါဒဆိုင္ရာ ဦးတည္မႈမ်ားဟာ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ေဒသတြင္း အင္အားညီမွ်မႈကို စိန္ေခၚမႈ တရပ္ ျဖစ္ေလမလားဟု ေမးခြန္း ထုတ္စရာလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ၎အျပင္ အေမရိကန္၏ မူ၀ါဒဆုိင္ရာ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားဟာ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာ၏ အိမ္နီးခ်င္း အင္အားႀကီး ႏိုင္ငံမ်ား ျဖစ္သည့္ တ႐ုတ္ႏွင့္ အိႏၵိယ ကဲ့သို႔ ႏိုင္ငံမ်ားအတြက္ အာ႐ံုစိုက္စရာ ျဖစ္ေနပါသည္။ တနည္းအားျဖင့္လဲ အေမရိကန္၏ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ မူ၀ါဒအသစ္ဟာ ကမာၻမွာ အေမရိကန္၏ ပံုရိပ္ကို ႀကီးျမင့္လာေစ႐ံုသာမက ၀ါရွင္တန္က ညီညြတ္အဆင္ေျပစြာႏွင့္ ေအာင္ျမင္စြာေဆာင္ရြက္ႏုိင္ေသာ ေဒသတြင္းပထ၀ီႏိုင္ငံေရး တည္ေဆာက္မႈ ပံုစံအတြက္ ေျပာင္းလဲမႈတရပ္လဲ ျဖစ္ေပသည္။
မၾကာေသးခင္ ႏွစ္မ်ားအတြင္း အေမရိကန္သည္ အာဖဂန္နစၥတန္ အၾကမ္းဖက္ တိုက္ဖ်က္ေရး၊ အီရတ္၊ ပါကစၥတန္ႏွင့္ အခ်ိဳ႕ေနရာရွိ စစ္ပြဲတို႔ျဖင့္ အလုပ္မ်ား ေနခဲ့သည္။ ၎ အေျခအေနမ်ားကပင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အေပၚ အေမရိကန္၏ လူ႔အခြင့္အေရး၊ ဒီမိုကေရစီ ေဖာ္ ေဆာင္ေရးႏွင့္ အစိုးရႏွင့္ သေဘာထား ကြဲလြဲသူမ်ားကို လႊတ္ေပးေရး စေသာ ေတာင္းဆိုမႈ မ်ားႏွင့္အတူ ရန္လို ဖိႏွိပ္ၿပီး တြန္းအားေပး လိုေသာ မူ၀ါဒမ်ိဳးကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႔မွာ အေမရိကန္ အေနႏွင့္ ဤ ရန္လို ဖိႏွိပ္လိုၿပီး တပါတီ အာဏာရွင္ စနစ္ကို ဆန္႔က်င္ေရး မူ၀ါဒမ်ားျဖင့္ အထီးက်န္ ႏိုင္ငံမ်ားကို လက္ေလ်ာ့ လိုက္ေလ်ာေစမႈ အပါအ၀င္ မည္သည့္ အက်ိဳးအျမတ္ကိုမွ် မရ ရွိခဲ့ေပ။ ဘုရွ္ အစိုးရသည္ ျမန္မာအစိုးရ အေပၚ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ အစိုးရ တရပ္ဟု ယူဆခဲ့ခ်ိန္မွ စ၍ ၀ါရွင္တန္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံအေပၚ စီပြားေရး ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈပိုင္းတြင္ ဖယ္က်ဥ္ထားၿပီး၊ စီးပြားေရး ဖြံၿဖိဳးမႈဆိုင္ရာ အကူအညီ ေပးေရးကိုလည္း ျငင္းပယ္ထားခဲ့ပါ သည္။
ဤကဲ့သို႔ေသာ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို တ႐ုတ္က ေကာင္းစြာ အသံုးခ်ၿပီး ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ မူ၀ါဒပိုင္းဆုိင္ရာ ေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံအ တြက္ အေရးပါေသာ ျမန္မာႏွင့္ စီးပြားေရး အက်ိဳးတူ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္မႈကို ပိုမို တိုးတက္ေအာင္ ေဆာက္ရြက္ခဲ့သည္။ လက္ရွိ အေျခ အေနအရ ဆိုလွ်င္လဲ တ႐ုတ္ ျမန္မာ အျပန္အလွန္ မွီတည္ ဆက္ႏြယ္ ေနမႈသည္ ႏွစ္ႏိုင္ငံလံုး အက်ိဳးအတြက္ လက္ေတြ႔က်က် အ ေကာင္အထည္ ေပၚေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အေပၚယံ အားျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္လည္း အေမရိကန္၏ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေပၚ ၾသဇာ လႊမ္းမိုးမႈကို ျပန္ လည္ ရယူႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားမႈဟာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ၏ လႊမ္းမိုးမႈကို ေလ်ာ့နည္းေစႏုိင္ေသာ သို႔တည္းမဟုတ္ အဆံုးသတ္ ေစႏုိင္ေသာ စိန္ေခၚမႈ တရပ္ေလလားဟု ေမးခြန္းထုတ္စရာလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။ အေရွ႔ေတာင္အာရွ ႏုိင္ငံမ်ားအေပၚ အင္းအားႀကီး ႏိုင္ငံႀကီးမ်ား ၏ ပထ၀ီႏိုင္ငံေရး လႊမ္းမိုးမႈကို ရယူရန္ ႀကိဳးစားမႈသည္ ေဒသတြင္း ႏုိင္ငံေတြအတြက္ေတာ့ ေကာင္းမြန္ေသာ အခ်က္မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ တ႐ုတ္ အေနႏွင့္ကေတာ့ ျမန္မာႏွင့္ အလြန္ႀကီးမားေသာ စီးပြားေရးဆုိင္ရာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ ေနၿပီ ျဖစ္သည့္အတြက္ လက္ေလွ်ာ့ ဆုတ္ခြါမည့္ ဟန္မရွိပါ။ တ႐ုတ္အေနျဖင့္ ျမန္မာမွ ကုန္ၾကမ္း ပစၥည္းမ်ားကို ရယူလိုၿပီး အထူးသျဖင့္ အာဖရိကႏွင့္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသမွ ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ကုန္သြယ္မႈ အတြက္ ဆိပ္ကမ္းတခုႏွင့္ ၾကားခံစခန္းတခု ရရိွရန္ လိုေနေပသည္။
(စာေရးသူမွတ္ခ်က္။ ။ တ႐ုတ္က အာဖရိက ႏွင့္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းမွ ေရနံႏွင့္ တြင္းထြက္မ်ားကို ရခိုင္ကမ္္း႐ိုးတမ္းမွတဆင့္ ျမန္မာ ကုန္းတြင္းပိုင္းကို ျဖတ္၍ တ႐ုတ္ျပည္မ အတြင္းသို႔ သယ္ယူလိုၿပီး ၎ လမ္းေၾကာင္းမွပင္ တ႐ုတ္ ထြက္ကုန္မ်ားကို အဆိုပါ ႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျဖတ္၍ တင္ပို႔မည္ ျဖစ္သည္။ ယခင္ မေလးရွားႏွင့္ အင္ဒိုနီးရွားၾကား မလက္ကာေရလက္ၾကားမွျဖတ္ကာ စကၤာပူ ဆိပ္ ကမ္းမွ ပတ္ၿပီး သယ္ယူေရးထက္ စီးပြားေရးအရ အလြန္တြက္ေျခကိုက္ေသာ နည္းလမ္း ျဖစ္ပါသည္၊ တနည္းအားျဖင့္လဲ အလြန္လံုၿခံဳ စိတ္ခ်ရၿပီး ပထ၀ီႏုိင္ငံေရးကိုလဲ တဘက္တလမ္းက အက်ိဳးသက္ေရာက္ႏုိင္သည္ဟု တ႐ုတ္ အေနႏွင့္ ယူဆမည္ဟု စာေရးသူ ယံုၾကည္ မိသည္။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ပထ၀ီႏုိင္ငံေရး အေရးသာမႈဟာ ကမာၻ႔ထိပ္တန္း ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားအေပၚ လႊမ္းမိုးမႈ အေတာ္အ တန္ႀကီးမားေနသည္ကို ျမန္မာတိုင္း ဂ႐ုထားသင့္သည္ဟုလည္း ယူဆမိသည္။)
အျပင္ပန္းအားျဖင့္လဲ ၀ါရွင္တန္၏ ျမန္မာႏုိင္ငံအေပၚ စိတ္၀င္စားမႈကို ျပေနေသာ မူ၀ါဒ အသစ္ျဖစ္ေသာ ပထ၀ီႏိုင္ငံေရး ယွဥ္ၿပိဳင္မႈဟာ ေဒသတြင္း အျငင္းပြားမႈမ်ားကို ဦးတည္ ေစႏုိင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်က္ေတြဟာ ေဒသတြင္း ႏုိင္ငံတကာ မူ၀ါဒေရးရာမွာ မုခ်အမွန္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟုလဲ ေသခ်ာေပါက္ မေျပာႏုိင္ေသးပါ။ ႏုိင္ငံတကာ မူ၀ါဒ ေရးရာ၏ အစိတ္အပိုင္း တခုမွ်သာ ရွိပါေသးသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ အေပၚ ထားရွိလာေသာ အေမရိကန္၏ မူ၀ါဒ အသစ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အက်ိဳးဆက္မ်ားကို စမ္းစစ္ မေလ့လာမီွ “အေမရိကန္ အေနႏွင့္ ျမန္မာႏွင့္ မည္သို႔မည္ပံု နားလည္သေဘာတူညီမႈကို ရယူမလဲ” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို အရင္ ေမးသင့္ေပသည္။
ပထမတနည္းေနႏွင့္ အေမရိကန္ဟာ ျမန္မာ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းႏွင့္ တိုက္႐ိုက္အျပန္အလွန္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးျခင္းျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး၊ ျမန္မာ ႏုိင္ငံအေပၚ ႏုိင္ငံတကာ အသိုင္းအ၀ိုင္းအတြင္း မူ၀ါဒေရးဆုိင္ရာ အကူအညီမ်ား၊ စီးပြားေရးဆိုင္ရာ အကူအညီမ်ား ႏွင့္အတူ ဒီမိုကေရဆီ ေျပာင္းလဲေရးကို ကူညီေဆာင္ရြက္ ေပးျခင္းျဖင့္ နည္းလမ္းရွာေကာင္း ရွာႏုိင္ေပသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီ ခ်ဥ္းကပ္နည္းဟာ ေဘာင္တခုအ တြင္း ကန္႔သတ္ထိန္းခ်ဳပ္မႈကို ဦးတည္တာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ တကယ္အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္ေတာ့ မလြယ္လွပါ။ ျမန္မာ အေနႏွင့္လည္းပဲ ၎၏ ႏုိင္ငံေရးမူ၀ါဒစနစ္ကို ၀ါရွင္တန္မွ ခ်ေပးေသာ ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမည္ မဟုတ္ သကဲ့သို႔ ၎၏ ျပည္တြင္းေရး ကိစၥရပ္မ်ားကိုလည္းပဲ အေမရိကန္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
ဒုတိယ တနည္း အေနႏွင့္ အေမရိကန္ဟာ ျမန္မာ့ အဓိက အတိုက္အခံ ပါတီ ျဖစ္ေသာ NLD ပါတီ၊ ဒါမွမဟုတ္ လက္ရွိ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္ကို ျဖဳတ္ခ်လိုေသာ အတိုက္အခံ အုပ္စုမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံု သေဘာတူညီမႈမ်ား ရယူေကာင္း ယူႏုိင္ေပသည္။ ရွင္းရွင္း ေျပာရလွ်င္ေတာ့ ဤကဲ့သို႔ေသာ နည္းလမ္းကို CIA အပါအ၀င္၊ ယခင္ ဘုရွ္ အစိုးရတို႔က ႀကိဳးစားက်င့္သံုးၿပီးျဖစ္ၿပီး အက်ိဳးရလဒ္ ထူးထူးျခားျခား ရလာစရာ အေၾကာင္း မရွိေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤနည္းလမ္းသည္ ပထမနည္းလမ္းေလာက္ပင္ ေကာင္းမြန္မႈ မရွိဘဲ၊ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ မရွိေၾကာင္း ကိုလဲ ၀န္ခံ သက္ေသျပၿပီးျဖစ္သည္။
တတိယတနည္းအေနႏွင့္ အေမရိကန္ဟာ ျမန္မာအေပၚ စီးပြားေရး ဆုိင္ရာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ ႏွင့္ အတူ ေငြေရးေၾကးေရး ဆိုင္ရာ အကူအညီမ်ား ေပးၿပီး ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းကို ခ်ဥ္းကပ္ေရးပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ တဖက္ကလည္း အေမရိကန္ အေနႏွင့္လဲ ဖြံၿဖိဳးဆဲ ႏုိင္ငံမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈႏွင့္ အကူအညီေပးေရး ဆိုင္ရာမွာ မရွိမျဖစ္ေသာ ျပဌာန္းခ်က္ႏွင့္ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကလဲ ရွိေနေသးေပသည္။ ျမန္မာ အေနႏွင့္ ကလည္းပဲ တျခား ရရွိေနေသာ စီးပြားေရးဆုိင္ရာ အေထာက္အကူမ်ား ကလဲ ရရွိ ေနေပေသးသည္ ဥပမာ အားျဖင့္ တ႐ုတ္ ထံမွျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ျမန္မာက အေျခအေနအရ ျဖစ္လာေသာ အေမရိကန္၏ ေျပာင္းလဲမႈ အကူအညီကို လက္ခံလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ တဖန္ အေမရိကန္အေနႏွင့္ကလည္းပဲ ျမန္မာအေပၚ ႏုိင္ငံေရးမပါေသာ စီးပြားေရးပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္မႈမ်ိဳး ဆိုတာကလဲ မျဖစ္ႏုိင္ သကဲ့သို႔ ၎၏ ျမန္မာႏုိင္ငံအေပၚ မူ၀ါဒေရး ေျပာင္းလဲမႈ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္လဲ ကိုက္ညီမႈ မရွိလွေပ။ US Deputy Secretary of State James Steinberg ကလဲပဲ ျမန္မာႏုိင္ငံအေပၚ အေမရိကန္မူ၀ါ၏ အဓိက ဦးတည္ခ်က္က ေျပာင္းလဲမည္ မဟုတ္ဟု ေဖာ္ျပခဲ့ေပသည္။ သို႔ေပမယ့္လဲ အေမရိကန္ အေနႏွင့္ ျမန္မာအေပၚ ပိုမို ပြင့္လင္းမႈႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရးကို ေလးစား လိုက္နာၿပီး ကမာၻ လံုးဆိုင္ရာ စီးပြားေရးက႑မွာ ၎ကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္မႈကို ေမွ်ာ္လင့္ေနေပသည္။
အေမရိကန္ဟာ ျမန္မာႏွင့္ သေဘာတူညီမႈရရန္မွာ ခက္ခဲေၾကာင္းကို မၾကာခင္မွာပဲ သိျမင္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ တ႐ုတ္ အေနႏွင့္ အေမရိကန္၏ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ေဒသအတြင္းသို႔ အျမင္အားျဖင့္ လ်င္ျမန္စြာ ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္ လာမႈကို စိုးရိမ္မႈ မရွိေပ။ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္လာႏုိင္ေပမယ့္ ပထ၀ီႏုိင္ငံေရး ၿပိဳင္ဆိုင္မႈဟာ ျဖစ္အံ့ဆဲဆဲ အေျခအေနမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ တ႐ုတ္ အေနႏွင့္ လဲပဲ ၎၏ မဟာဗ်ဴဟာ ပိုင္းဆုိင္ရာ ကိစၥမ်ားအျပင္ ျမန္မာႏုိင္ငံအေပၚ အေမရိကန္၏ ႏုိင္ငံေရး မူ၀ါဒပိုင္းဆုိင္ရာ ႏႈတ္တိုက္ပံုတူကူးခ်ရန္ တိုက္တြန္း မႈႏွင့္ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈအတြက္ မည္သည့္ သေဘာတူညီမႈမ်ိဳးကိုမွ လက္ခံမည္ မဟုတ္ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ဤကိစၥရပ္မ်ားသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ေဒသတြင္း တည္ၿငိမ္မႈကို ၿခိမ္းေျခာက္ႏုိင္ေသာ ႏုိင္ငံတြင္း ဆူပူအံုႄကြမႈမ်ားကို ျဖစ္ေစႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။
သို႔ေသာ္ တ႐ုတ္အေန ႏွင့္ အေမရိကန္၏ ျမန္မာႏုိင္ငံ အေပၚ စီးပြားေရးႏွင့္ ကုန္သြယ္မႈ ပိုင္းဆိုင္ရာ သေဘာတူညီမႈ မ်ားကိုေတာ့ ႀကိဳဆို သြားမည္ျဖစ္သည္။ လူမႈေရး တည္ၿငိမ္မႈရွိၿပီး ဥစၥာဓန ေပါႂကြယ္၀ေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံ ကဲ့သို႔ေသာ ႏုိင္ငံႏွင့္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ႏိုင္ငံမ်ား အသင္း (ASEAN) ၀င္ ႏုိင္ငံမ်ားဟာ တ႐ုတ္၏ စိတ္၀င္စားမႈႏွင့္ ကိုက္ညီလ်က္ ရွိသည္။ အေမရိကန္ အေနႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အေပၚ စီးပြားေရး ဆိုင္ရာ ေအာင္ျမင္ ျဖစ္ထြန္းမႈကို အကူအညီေပးမႈဟာ ASEAN အတြင္း စည္းလံုးမႈကို အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစႏိုင္ပါသည္။ ASEAN ၏ စည္းလံုးမႈႏွင့္ အက်ိဳး သက္ေရာက္မႈရွိျခင္းဟာ ေဒသတြင္း တည္ၿငိမ္မႈကို ထိန္းသိမ္းႏုိင္ၿပီး၊ တ႐ုတ္ အေနႏွင့္လဲ ဤအခ်က္ ကို အၿမဲ ႀကိဳဆိုေနမည္ ျဖစ္သည္။
အတုန္႔အျပန္ အားျဖင့္လဲ အေမရိကန္၏ ျမန္မာႏုိင္ငံ အေပၚ ျပည္တြင္းေရး စြက္ဖက္မႈပိုင္း ဆုိင္ရာ နည္းဗ်ဴဟာမ်ားဟာ အျပဳသေဘာ ေဆာင္ေနခဲ့လွ်င္ေတာင္ ေဒသတြင္း တည္ၿငိမ္မႈကို ပ်က္ျပားေစႏုိင္ပါက တ႐ုတ္ အေနႏွင့္ ျပင္းထန္စြာ ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္သြားမည္ ျဖစ္ သည္။ ထို႔ျပင္ အေမရိကန္သည္ ျမန္မာႏွင့္ သေဘာတူညီမႈ ရယူရန္ ႀကိဳးပမ္းမည္ ဆိုလွ်င္လဲ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ေဒသတြင္ တ႐ုတ္ဟာ အဓိက အေရးႀကီးေသာ ဇာတ္ေဆာင္ ျဖစ္သည္ ဆိုတာကို အသိအမွတ္ ျပဳရမည္ ျဖစ္ၿပီး၊ ႏုိင္ငံေရးမူ၀ါဒအသစ္ျဖင့္ ျမန္မာကို တ႐ုတ္ ႏုိင္ငံႏွင့္ ဖယ္ၾကဥ္ေစရန္ ေဆာင္ရြက္မည္ ဆိုပါက အလြန္႔အလြန္ ႀကီးမားေသာ ခက္ခဲမႈမ်ိဳးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေပလိမ့္မည္။
အေမရိကန္ အေနႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ သေဘာတူညီမႈ ရယူရန္ ႀကိဳးပမ္းမႈတြင္ ေျမာက္ကိုရီးယား ကဲ့သို႔ ေျခာက္ႏုိင္ငံ ေဆြးေႏြးေရး ကိစၥလိုမ်ိဳး အသြင္ျဖင့္ မႀကိဳးပမ္း သင့္ေပ။ US Deputy Secretary of State James Steinberg က လြန္ခဲ့ေသာ ရက္အနည္းငယ္ အတြင္းတြင္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကား ခဲ့ေသာ္လည္း တ႐ုတ္၊ ျမန္မာ ႏွင့္ ASEAN တို႔က ဤကဲ့သို႔ေသာ အၾကံျပဳခ်က္မ်ိဳးကို လက္ခံလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ျမန္မာဟာ ေျမာက္ကိုရီးယား ကဲ့သို႕ အျခားႏိုင္ငံမ်ားကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနေသာ ႏုိင္ငံ မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာ့ အေရးဟာ နုိင္ငံတကာ လံုးဆုိင္ရာ ၀င္ေရာက္ေဆြးေႏြးရန္ အေရးကိစၥ မဟုတ္ပါ၊ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ့ အေရးႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ဘက္ေပါင္းစံု ပါ၀င္ေသာ ေဆြးေႏြး သံုးသပ္မႈ ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ ျပဳလုပ္ရန္ မလိုအပ္ပါ။
ျမန္မာႏွင့္ ေအာင္ျမင္စြာ သေဘာတူညီမႈရယူရန္ အေမရိကန္၏ ႀကိဳးပမ္းမႈတြင္ ယခင္ ဘုရွ္ လက္ထက္က အသံုးျပဳခဲ့ေသာ အသံုးမ၀င္ ေတာ့ဘဲ ေခတ္ေနာက္က်ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ခ်ဥ္းကပ္မႈမ်ိဳးကို ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္သံုးဦးမည္ဆိုလွ်င္ အေမရိကန္အတြက္ လြယ္ကူလိမ့္ မည္ မဟုတ္ေပ။ တ႐ုတ္ အေနႏွင့္လဲ ၎ကိစၥ မ်ိဳးကို ဘယ္ေတာ့မွ လက္ခံမည္ မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ အေမရိကန္ အေနႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အေပၚ သန္႔ရွင္းေသာ စီးပြားေရး လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္သေဘာမ်ိဳး ရရွိရန္အတြက္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့မည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေဘဂ်င္း(Beijing) အေနႏွင့္ ၀မ္းသာစြာ ႀကိဳဆိုေနမည္ ျဖစ္သည္။ အေျခခံအားျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံအေပၚ အေမရိကန္၏ ခ်ဥ္းကပ္မႈ ေအာင္မလား ႐ွံဳးမလား ဆိုတာ ကေတာ့ တျခားႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ၎ ခ်ဥ္းကပ္မႈ နည္းလမ္းအေပၚ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ထက္ အေမရိကန္ ကိုယ္တိုင္ အသံုးျပဳေသာ နည္းလမ္း က ပို၍ အေရးပါ ေပလိမ့္မည္။
မူရင္း ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ခ်င္လ်င္ http://www.atimes.com/atimes/China/KD17Ad01.html ၌ ဖတ္႐ႈႏုိင္ပါသည္။
Copyright 2009 Asia Times Online:
စာေရးသူ၏ ျဖည့္စြက္ သံုးသပ္ခ်က္။ ။ လက္ရွိ ေဆာင္းပါးဟာ ရွန္ဟိုင္း ႏိုင္ငံတကာ ေလ့လာေရးတကၠသိုလ္ လက္ေထာက္ ပါေမာကၡ Dr Jian Junbo ၏ အာေဘာ္ကို တုိက္႐ိုက္ဘာသာျပန္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ Dr Jian Junbo က အေမရိကန္ ျမန္မာ ဆက္ဆံေရး ျပန္လည္ ေကာင္းမြန္လာမႈဟာ တ႐ုတ္၏ ေဒသတြင္းပထ၀ီႏုိင္ငံေရး အတြက္ အေရးႀကီးပံု၊ ေျပာင္းလဲလာေသာ အေမရိကန္၏ ျမန္မာႏုိင္ငံဆိုင္ရာ မူ၀ါဒေရးရာႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး တ႐ုတ္၏ ပတ္သက္ဆက္စပ္ေနပံုႏွင့္ တ႐ုတ္၏ တုန္႔ျပန္သံုးသပ္ပံုတို႔ကို မ်က္ေမွာက္ေခတ္ႏွင့္အညီ သံုး သပ္တင္ျပထားသည္။
တ႐ုတ္က အေမရိကန္ဟာ ျမန္မာကို ကူညီလွ်င္ေတာင္ ကိုယ္က်ိဳးမဖက္ဘဲ သီးျခားကူညီဖို႔ ခက္တယ္ဆိုတာကို ျမန္မာကို ေျပာခ်င္ပံုရ သည္။ ထို႔ျပင္ တ႐ုတ္သာ ျမန္မာ၏ အဓိက မိတ္ေဆြျဖစ္ၿပီး အေမရိကန္ဟာ အေျခအေနအရ ဖန္တီးလာေသာ ညႇိႏိႈင္း ေဆာင္ရြက္မႈသာ ျဖစ္သည္ဟု သတိေပးခ်င္ဟန္ ရွိေပသည္၊ ၎ကိုယ္တိုင္ကလဲပဲ အေမရိကန္ ျမန္မာၾကား သေဘာတူညီမႈ တခုခုကို ဦးတည္သြားမွာ ကိုလည္း စိုးရိမ္ေနပံု ရသည္။ ASEAN အေပၚတြင္လဲ ၎ကပင္ ၾသဇာ လႊမ္းမိုးၿပီး အဓိက key player အေနႏွင့္ ရွိေနခ်င္ဟန္ ရွိသည္။
သို႔ေသာ္ အေမရိကန္၏ ျမန္မာအေပၚ ခ်ဥ္းကပ္မႈပိုင္းဆိုင္ရာကို ေဖာ္ျပရာ၌ နည္းလမ္းသံုးသြယ္ျဖင့္ ေဖာ္ျပထားၿပီး ဒုတိယနည္းလမ္းမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုိင္ေအာင္ က်င္သံုးၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္သည္မွာ ထင္ရွားၿပီးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ပထမ ႏွင့္ တတိယနည္း တို႔မွာမူ အေမရိကန္၏ ျမန္မာႏုိင္ငံဆိုင္ရာ မူ၀ါဒအသစ္ႏွင့္ ဆက္စပ္မႈ ရွိေနၿပီး အေကာင္အထည္ ေပၚလာေကာင္း ေပၚလာႏုိင္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ Dr Jian Junbo ကမူ ၎ ပထမ ႏွင့္ ဒုတိယ အခ်က္တို႔ကိုလည္း သိပ္မျဖစ္ႏိုင္ဟု ေဖာ္ျပသြားခဲ့ေပသည္။ တကယ္တမ္းက် ေတာ့ သိပ္မျဖစ္ႏုိင္ ဆိုတာထက္ ၎နည္းလမ္းမ်ားအတိုင္း ျဖစ္လာမွာကို တ႐ုတ္က အလြန္စိုးရိမ္လ်က္ရွိသည္ဟု စာေရးသူ ယံုၾကည္ ္မိသည္။ ျဖစ္လာခဲ့ လွ်င္ေတာင္ တ႐ုတ္ အေနႏွင့္ ပထ၀ီ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ မည္သည့္ ခ်ဥ္းကပ္မႈမ်ိဳး ကိုမဆို ကန္႔ကြက္မည့္ပံု ရွိေပသည္။ ဤခ်ဥ္းကပ္မႈ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္လာခဲ့လွ်င္ အေမရိကန္ အေနႏွင့္ အခက္အခဲ မ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ ရမည္ဟု တ႐ုတ္က ေျပာေနေသာ္လည္း၊ ခ်ဥ္းကပ္မႈ နည္းလမ္းမ်ား မေအာင္ျမင္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ ဟုတ္သည္ေပါ့၊ သို႔ေသာ္ အေမရိကန္၏ ခ်ဥ္းကပ္မႈမ်ား ေအာင္ျမင္ခဲ့ လွ်င္မူကား တ႐ုတ္ေျပာခဲ့ေသာ အခက္အခဲမ်ားဟာ အေမရိကန္အတြက္ မဟုတ္ဘဲ ၎ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံ အတြက္သာ ျဖစ္ေပ လိမ့္မည္ဟု စာေရးသူ ယူဆမိသည္။
ထို႔ျပင္လည္းပဲ တ႐ုတ္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရခိုင္ကမ္းေျခမွာ အေျခဆိုက္ ဆိပ္ကမ္း တခုကို ထားၿပီး အာဖရိကႏွင့္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ေဒသမ်ားႏွင့္ ကုန္သြယ္မႈ အတြက္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ကုန္းတြင္း လမ္းေၾကာင္းကို ျမန္မာႏွင့္ အက်ိဳးတူ အသံုးျပဳ လိုေပေသးသည္။ ထို႔အတြက္လဲ ျမန္မာအေပၚ ၾသဇာ လႊမ္းမိုးမႈကို အေမရိကန္ ကိုမွမဟုတ္ မည္သူ႔ မည္သူကိုမွ် ခြဲေ၀ေပး လိုလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ၎လမ္းေၾကာင္းသည္ တ႐ုတ္အတြက္ စီးပြားေရးအရ အလြန္ တြက္ေျခကိုက္ၿပီး လံုးၿခံဳ စိတ္ခ်ရေသာ လမ္းေၾကာင္း ျဖစ္ေပသည္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ အေရးကိစၥမ်ားသည္ စစ္ေအးေခတ္ ေႏွာင္းပိုင္း လက္ရွိ မ်က္ေမွာက္ေရးရာ ကမာၻ႕ ခ်ိန္ခြင္ကို ေျပာင္းလဲႏုိင္ေသာ အာရွ အခန္းက႑တြင္ စာေရးသူတို႔ ႏိုင္ငံ၏ ပထ၀ီ ႏုိင္ငံေရး အရ လႊမ္းမိုးႏုိင္မႈႏွင့္ အေရးပါမႈ တို႔ပင္ ျဖစ္ေပသည္။
၎အျပင္ စာေရးသူ အေနႏွင့္ ျမန္မာဟာ ေဒသတြင္း ASEAN ႏိုင္ငံမ်ား အေပၚလဲ လႊမ္းမိုးမႈႏွင့္ အားသာခ်က္မ်ား ရွိေနေပေၾကာင္း ကိုလဲ ေျပာခ်င္ေသးသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ တည္ေနရာအရ ျမန္မာဟာ အာဖရိက၊ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ႏုိင္ငံတို႔ႏွင့္ ကမာၻ႕အေရွ႕ပိုင္း ႏုိင္ငံမ်ား (တ႐ုတ္ ကဲ့သို႔ေသာ) ၏ ကုန္သြယ္မႈ လမး္ေၾကာင္းေပၚတြင္ တည္ရွိေနသည္။ သို႔ေသာ္ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာမ်ားသည္ အိႏၵိယ သမုဒၵရာ၊ ကပၸလီပင္လယ္ မွတဆင့္ မလကၠာ ေရလက္ၾကားကို ျဖတ္ၿပီး စကၤာပူမွပတ္ကာ ထိုင္းပယ္လယ္ေကြ႔ႏွင့္ အေရွ႕ပိုင္း ႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ဦးတည္ လ်က္ ရွိေပသည္။ အကယ္၍သာ ထိုင္းက ၎ႏိုင္ငံကို ျဖတ္ၿပီး စူးအက္တူးေျမာင္းကဲ့သို႔ တူးေျမာင္းမ်ိဳး ကိုသာ ေဖာက္ခဲ့မည္ ဆိုလွ်င္ ၎ကို အမွီျပဳ၍ ျမန္မာ၏ ကူးသန္း ေရာင္း၀ယ္မႈႏွင့္ စီးပြားေရးအရ အခ်က္အျခာ က်မႈတို႔ဟာ ပို၍ အေရးပါလာေပလိမ့္မည္၊ သို႔ေသာ္ ပြဲစား သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ အသက္ေမြးေနေသာ စကၤာပူကိုမူကား ထိုင္း၏ တူးေျမာင္းက အခက္ေတြ႔ေကာင္း ေတြ႔ေစႏုိင္ေပသည္၊ လက္ရွိ မ်က္ေမွာက္ အေျခအေနမွာပင္ နည္းပညာပိုင္းဆိုင္ရာ ျမင့္မားလာမႈေၾကာင့္ အခ်ဳိ႕ေသာ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာမ်ားႏွင့္ ေလယာဥ္မ်ားဟာ စကၤာပူမွ တေထာက္ ရပ္နားျခင္းမ်ိဳး မရွိဘဲ တိုက္႐ုိက္ပ်ံသန္းသြားလာ ေနတဲ့အတြက္ စကၤာပူရဲ႕လက္ရွိ ရပ္တည္မႈဟာ စိတ္ခ်ရေလာက္ တဲ့ အေနအထားမွာ မရွိေပ၊ အခ်ိန္မေရြး ေျပာင္းလဲသြား ႏုိင္ေပသည္။
ထိုင္းကသာ တူးေျမာင္း တူးေဖာ္မႈကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့လွ်င္ ပို၍ဆိုးေပဦးမည္။ သို႔ေသာ္ ထိုင္း၏ တူးေျမာင္းသည္ ကုန္သြယ္မႈ လမ္းေၾကာင္းကို ျမန္မာႏွင့္ ပို၍ နီးကပ္လာေစမည္ျဖစ္တဲ့အ တြက္က်ယ္ျပန္႔ေသာ ကမ္း႐ိုးတမ္းအရွည္ႏွင့္ သဘာ၀သယံဇာတ အပါအ ၀င္ ၿမိတ္ကၽြန္းစုကို ပိုင္ဆိုင္ေသာ ျမန္မာဟာ ပို၍အေရးပါ လာေပလိမ့္ဦးမယ္။ ထိုင္း အေနႏွင့္လဲ စကၤာပူ၏ သင္ခန္းစာကိုယူၿပီး အ ေကာက္အခြန္ႏွင့္ အက်ိဳးအျမတ္ကို လိုခ်င္ေကာင္း လိုခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပမည္။ ထို႔ထက္ ပိုအေရးႀကီးေသာ အခ်က္မွာကား ထိုင္း အေနႏွင့္ ျမန္မာႏွင့္သာ စစ္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ သို႔တည္းမဟုတ္ အျခားအေၾကာင္းတခုခုေၾကာင့္ျဖစ္ေစ ၎၏ စစ္သေဘၤာမ်ားကို ဘဂၤလားပင္ လယ္ေအာ္သို႔ ေရာက္ဖို႔အတြက္ မလကၠာေရလက္ၾကားမွတဆင့္ စကၤာပူကိုပတ္ကာ လာေနရေပသည္။ ဤအခ်က္သည္ ထုိင္းေရတပ္ အတြက္ အလြန္႔အလြန္ ႀကီးမားၿပီး ခရီးဖင့္ေနရေသာ အခက္အခဲ ျဖစ္ေပသည္။ ထိုင္းအေနႏွင့္ ၎အခက္အခဲကိုလဲ ေျဖရွင္းရင္း စီးပြားေရးအရလဲ တြက္ေျခကိုက္ေအာင္ စီစဥ္လ်က္ တခ်က္ခုတ္ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ စီမံကိန္းကို စဥ္းစားဟန္ တူေပသည္။ (ဤေဖာ္ျပခ်က္ကို ထုိင္းက တူးေျမာင္း တူးမည္ဟူေသာ သတင္းမ်ားေၾကာင့္ ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ သတင္း အတိအက်ႏွင့္ သတင္း source ကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။)
စာေရးသူ အေနႏွင့္ လက္ရွိ သံုးသပ္ခ်က္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ သယံဇာတ အရင္းအျမစ္ ေပါႂကြယ္၀မႈ အျပင္ ပထ၀ီ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ စီးပြားေရး အခ်က္အျခာ က်မႈတို႔ကို အရင္းခံၿပီး မိမိႏိုင္ငံ၏ တန္ဖိုးကို ေဖာ္ထုတ္လိုေသာေၾကာင့္သာ ဤကဲ့သို႔ေသာ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားျဖင့္ သံုးသပ္ တင္ျပျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ လက္ရွိ အစုိးရကို ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အတုိက္အခံမ်ားကို ေသာ္လည္းေကာင္း ထည့္သြင္းစဥ္းစားျခင္းမျပဳ လိုပါ။ မိမိႏုိင္ငံ၏ တန္ဖိုးကိုသိၿပီး တန္ဖိုးထား ထိန္းသိမ္းသင့္ေသာ၊ ေသြးစည္း ညီၫြတ္သင့္ေသာ အျမင္၊ အမ်ိဳးသား ႏုိင္ငံေရး အျမင္ ျဖင့္ တင္ျပလိုက္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မည္သို႔ေသာအခက္အခဲ မည္သို႔ေသာ အေျခအေန မ်ားတြင္ျဖစ္ေစ ျမန္မာဟာ အျမဲ ေရႊျမန္မာ ပင္ ျဖစ္ေနရေပမည္၊ တိုင္းရင္းသားအားလံုး ေသြးစည္း ညီၫြတ္စြာျဖင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး အတူတကြ ေနထိုင္ရင္း ေရႊျမန္မာ၏ တည္တံ့မႈႏွင့္ ခန္႔ထည္ တည္ၾကည္မႈ၊ ျမင့္ျမတ္ေသာ ဘာသာေရး ျဖစ္ထြန္းတည္ရွိမႈ တို႔ကို ကမာၻတည္သေရြ႕႔ ျမန္မာအားလံုး (တိုင္းရင္းသား အားလံုး ကို ဆိုလိုသည္) က ႏုိင္ငံေရးအျမင္၊ စီးပြားေရးအျမင္၊ စစ္ေရးအျမင္ တို႔ျဖင့္ ထိန္းသိမ္းသြားသင့္ေပသည္ဟု တင္ျပလိုက္ရေပသည္။
Saturday, 4 April 2009
တတိယလႈိင္း
ရွစ္ေလးလံုးလူထုအေရးေတာ္ပံုတံုးက အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္တရက္ စက္တင္ဘာ (၁၉)ရက္မွာ ကမာရြတ္ စံရိပ္ၿငိမ္မွာ စစ္ျပန္စစ္မႈ ထမ္းေဟာင္း (၁၆) ေယာက္က ေသနတ္ (၁၆) လက္နဲ႔ အာဏာသိမ္း နဝတ စစ္တပ္ကို ျခံဳခိုတိုက္ခိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီတိုက္ပြဲမွာ လူထု ဘက္ေတာ္သား စစ္သည္ေဟာင္းတေယာက္ပဲ ႏိုင္ငံနဲ႔ျပည္သူအတြက္ အသက္ေပးလႉသြားခဲ့ၿပီး နဝတစစ္သား ၄-၅-၁ဝ ေယာက္ ထက္မနည္း က်သြားပါတယ္။ ဒီေသနတ္ေတြကေတာ့ ကုန္သြယ္ေရး႐ံုးအေရးအခင္းမွာ သိမ္းရထားတဲ့လက္နက္ေတြျဖစ္ပံုရပါတယ္။
တကယ္လို႔သာ ဒီထက္မက လက္နက္ေတြ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အႏွ႔ံ ျဖန္႔က်က္ၿပီး လူထုဘက္ေတာ္သားစစ္သည္ေတြ၊ စစ္မႈထမ္း ေဟာင္းေတြ လက္ထဲမွာရွိေနရင္၊ တနည္းအားျဖင့္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ပထမလႈိင္းနဲ႔ ရဟန္းသံဃာ ဒုတိယလႈိင္း မာန္ဟုန္သာမက တတိယလႈိင္းမာန္ ဟုန္ကုိပါ အရွိန္ျပည့္စီးနင္းလိုက္ပါဖို႔ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ျပင္ဆင္မႈ ရွိခဲ့ရင္ သမိုင္းဟာ ၁၉၈၈ ခုကတည္းက သစ္သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုအတြင္းမွာ လူထုတိုက္ပြဲေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ တပ္မေတာ္သားေတြ လက္နက္နဲ႔ တကြ လူထုဘက္ ပူးေပါင္းလာဖို႔ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ပယ္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ တတိယလႈိင္းဟာ အရွိန္ယူစမွာတင္ အ ၫြန္႔ခ်ဳိးခံလိုက္ရပါတယ္။
လႈိင္းဆိုတာမ်ဳိးက ေလပင့္ရင္ ႀကီးသထက္ႀကီးလာတတ္တဲ့အျပင္၊ အထူးသျဖင့္ စစ္တပ္ပုန္ကန္မႈဆိုတာ ေရခံေျမခံ မွန္သြားတဲ့အခါ မွာ snowballing effect လို႔ေခၚတဲ့ တစက္မွတမ်က္ႏွာ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူထု တိုက္ပြဲအတြင္းမွာ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို လက္နက္နဲ႔ျပန္တိုက္တဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြကို သိသာထင္ရွားတဲ့ အေရအတြက္ ျမင္ေနရၿပီဆိုရင္ ေနာက္ထပ္တပ္မေတာ္ သားေတြအေပၚ ဂယက္႐ုိက္ၿပီး လူထုဘက္ကူးေျပာင္းေရးအေတြးအေခၚ ကူးစက္ပ်ံ႕ႏွ႔ံသြားတာျဖစ္ပါတယ္။
ေအာင္ျမင္တဲ့ လူထုတိုက္ပြဲေတြမွာ လႈိင္းသံုးလႈိင္း ယွဥ္တြဲ႐ုိက္ခတ္တာ အၿမဲေတြ႔ရပါတယ္။ ပထမလႈိင္းဟာ အေျခခံ ႐ုပ္အင္အားလႈိင္း ျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ၊ အလုပ္သမား-လယ္သမားေတြ၊ သာမန္ၿမိဳ႕ျပျပည္သူျပည္သားေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုေတြ ပါဝင္ဖြဲ႔စည္းထားပါတယ္။ ဒုတိယလႈိင္းကေတာ့ ပါဝါအေပ်ာ့ျဖစ္တဲ့ ေရွ႕ေဆာင္ နာမ္ပိုင္းအင္အားလႈိင္း (သို႔မဟုတ္) ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မႈအင္အားလႈိင္းျဖစ္ၿပီး ရဟန္းသံဃာစတဲ့ သာသနာပိုင္း၊ အဲန္ဂ်ီအို အပါအဝင္ ပညာတတ္ပိုင္း၊ သို႔မဟုတ္ လြတ္လပ္ တဲ့တရားေရးပိုင္းတို႔ပါဝင္ၿပီး တခ်ဳိ႕အေျခအေနေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုေတြလည္း ပါဝင္တတ္ပါတယ္။ တတိယ လႈိင္းကေတာ့ ပါဝါအမာလႈိင္းျဖစ္ၿပီး စစ္တပ္၊ ရဲ၊ လံုထိန္း၊ သူပုန္နဲ႔ စီးပြားေရးအင္အားစုေတြပါဝင္ပါတယ္။ ဒီထဲမွာ အဓိကကေတာ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ ပင္မ လက္နက္ကိုင္အင္အားစုဘဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အၾကမ္းဖက္ေရး မဖက္ေရးဟာ အဓိကမက်ဘဲ လက္နက္ကိုင္တပ္ အင္အားျပေရးကသာ အဓိကျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အၾကမ္းဖက္မႈမျဖစ္၊ လက္နက္ကိုင္မတိုက္ရဘဲနဲ႔လည္း လူထုတိုက္ပြဲေတြ ေအာင္ျမင္သြားတာကို ေတြ႔ၾကရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေနအရ အႀကီးအက်ယ္လက္နက္ကိုင္တိုက္ရတာ (သို႔မဟုတ္) နည္းနည္းပါးပါးေလာက္ အၾကမ္းဖက္ရတာလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။
ေဂါတမဗုဒၶရဲ႕ ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါးမွာ ပထမေအာင္ျခင္းျဖစ္တဲ့ လက္နက္မ်ဳိးစံုကိုင္ထားတဲ့ လက္႐ံုးတေထာင္နဲ႔ မာရ္နတ္နဲ႔ နတ္စစ္သည္ ေတြ အေပၚေအာင္ျခင္းဟာ ေမတၱာဓာတ္နဲ႔ ေဟာေျပာဆံုးမ စည္း႐ံုးနားခ်ၿပီး ေအာင္ျမင္တာ မဟုတ္ဘဲ ပထဝီေျမကိုသက္ေသျပဳတဲ့ အတြက္ ဝသုႏၲရီနတ္သမီးက စစ္ကူလာၿပီး ဆံေရကိုညႇစ္ခ်လို႔ မာရ္နတ္နဲ႔ သူ႔တပ္္ႀကီး ေရထဲေမ်ာပါပ်က္စီးသြားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ပၪၥမေအာင္ျခင္းျဖစ္တဲ့ စိၪၨမာနကိုဆံုးမခန္းမွာေတာ့ ကိုယ္ဝန္အတုျပဳတ္က်ေအာင္ နတ္ေတြက ႂကြက္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဗိုက္အတု ခ်ီထားတဲ့ ႀကိဳးေတြကိုကိုက္ျဖတ္ပစ္လို႔ အေယာင္ေဆာင္တာေပၚၿပီး အႏိုင္ရတာျဖစ္ပါတယ္။ သတၱမေအာင္ျခင္းမွာဆိုရင္ နေႏၵာပနႏၵ နဂါးမင္းကို ႏွိမ္နင္းဖို႔ ရွင္ေမာဂၢလန္ကုိ တာဝန္ေပးလိုက္တဲ့အခါ သူ႔ထက္ႀကီးတဲ့နဂါးပံု ဖန္ဆင္းၿပီး ဖိညႇစ္ပစ္တာ၊ ပိုႀကီးတဲ့မီးလွ်ံလႊတ္ ‘ေကၽြးတာ’၊ ဂဠဳန္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး လိုက္ ‘ဗ်င္းဒတာ’၊ နတ္ဘီလူးႀကီးေယာင္ေဆာင္ၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္တာစတဲ့ လက္႐ံုးရည္အင္အားကို အထူးတလည္သံုးခဲ့ရပါတယ္။ က်န္တဲ့ေအာင္ျခင္းငါးပါးမွာပဲ ေမတၱာဓာတ္ သို႔မဟုတ္ ဉာဏ္ပညာဆိုတဲ့ ႏွလံုးရည္နဲ႔ သာယာညႇင္း ေပ်ာင္းစြာ အႏိုင္ရခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
ဘုရားနဲ႔စစ္ၿပိဳင္လို႔႐ႈံးသြားတဲ့ မာရ္နတ္ဟာ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝဝ အေသာကမင္းလက္ထက္မွာ ရဟႏၲာရွင္ဥပဂုတ္ကို ထပ္မံစိန္ေခၚ တိုက္ခိုက္ျပန္တဲ့အခါ မာရ္နတ္က ႏြား႐ုိင္းႀကီးပံုဖန္ဆင္းတိုက္ခိုက္ရင္ ရွင္ဥပဂုတ္က က်ားပံုဖန္ဆင္း တံု႔ျပန္၊ မာရ္နတ္က နဂါးပံုဖန္ ဆင္းတိုက္ခိုက္ရင္ ရွင္ဥပဂုတ္က ဂဠဳန္ပံုဖန္ဆင္း ျပန္ခ်၊ မာရ္နတ္က ဘီလူးႀကီးပံု ဖန္ဆင္းတဲ့အခါ ရွင္ဥပဂုတ္က ႏွစ္ဆပိုႀကီးတဲ့ ဘီလူးႀကီးပံု ဖန္ဆင္းၿပီး ဘီလူးအေယာင္ေဆာင္မာရ္နတ္ကိုလိုက္႐ုိက္၊ မာရ္နတ္က လူႀကီးလူေကာင္းပံု ဖန္ဆင္းတဲ့အခါမွာေတာ့ ေလာက္ေတြေဖြးေနတဲ့ ေခြးေသေကာင္ပုပ္ကို လူေယာင္ေဆာင္ မာရ္နတ္လည္ပင္းမွာ ဘယ္သူမွ ခၽြတ္မရေအာင္ဆြဲ၊ ေနာက္ဆံုး မာရ္ နတ္ကို ေတာင္ခါးပန္းမွာ ႀကိဳးတုပ္ စသျဖင့္ အၾကမ္းဖက္တိုက္ပြဲဝင္ ႏွိမ္နင္းခဲ့ရပါတယ္။
အာရွတိုက္ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေရးလူထုတိုက္ပြဲႀကီးေတြကို ဖိလိပိုင္ (၁၉၈၆)၊ ျမန္မာ (၁၉၈၈ နဲ႔ ၂ဝဝ၇)၊ တိဘက္ (၁၉၈၉ နဲ႔ ၂ဝဝ၈)၊ တ ႐ုတ္ (၁၉၈၉)၊ နီေပါ (၁၉၉ဝ နဲ႔ ၂ဝဝ၆)၊ ထုိင္း (၁၉၇၃ နဲ႔ ၁၉၉၂)၊ ေတာင္ကိုးရီးယား (၁၉၈ဝ နဲ႔ ၁၉၈၇)၊ အင္ဒိုနီးရွား (၁၉၉၈) တို႔မွာ ၾကံဳခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဒီထဲမွာ ေအာင္ပြဲရခဲ့တာေတြက ဖိလိပိုင္၊ နီေပါ (၂ဝဝ၆)၊ ထိုင္း၊ ေတာင္ကိုးရီးယား (၁၉၈၇) နဲ႔ အင္ဒိုနီးရွား တို႔ျဖစ္ ပါတယ္။ အာရွအျပင္ဘက္မွာလည္း အေရွ႕ဂ်ာမဏီ (၁၉၈၉)၊ ႐ူေမးနီးယား (၁၉၈၉)၊ ႐ုရွား (၁၉၉၁)၊ ေတာင္အာဖရိက (၁၉၉၄)၊ ဆား ဘီးယား (၂ဝဝဝ)၊ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ (၂ဝဝ၃)၊ ယူကရိန္း (၂ဝဝ၄) တို႔မွာ ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးေတြ ေအာင္ပြဲခံခဲ့ၾကပါတယ္။ ေအာင္ပြဲ အားလံုး (အားလံုး) ဟာ တိုက္႐ုိက္လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲ သို႔မဟုတ္ သြယ္ဝိုက္တပ္မေတာ္အရွိန္ၾသဇာ၊ တနည္းအားျဖင့္ တတိယ လႈိင္းကိုစီးႏိုင္လို႔ ေအာင္ပြဲရတာေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တတိယလႈိင္းနဲ႔ကင္းကြာတဲ့ ျမန္မာ၊ တိဘက္၊ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ လူထုတိုက္ပြဲေတြ ကေတာ့ အ႐ႈံးကိုပဲ ေပြ႔ပိုက္ခဲ့ရပါတယ္။
သမိုင္းကိုျပန္ၾကည့္ရင္ အိüိယႏိုင္ငံမွာ အၾကမ္းမဖက္ေရး အဟႎသဝါဒရဲ႕ ဖခင္ႀကီးျဖစ္တဲ့ မဟတၱမဂႏၷီေၾကာင့္ အိႏၵိယျပည္သူေတြ၊ ပညာတတ္ေတြနဲ႔ ဟိိႏၷဴ-မြတ္ဆလင္ ဘာသာေရးသမားေတြရဲ႕ ပထမလႈိင္းနဲ႔ ဒုတိယ လႈိင္းလံုးႀကီးေတြ အရွိန္အဟုန္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ထႂကြ လႈပ္ရွားလာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕သမားက အိႏၵိယႏိုင္ငံကို မျဖစ္မေန လြတ္လပ္ေရး ေပးရတာကေတာ့ ဆူဘတ္ခ်ႏၵရာဘို႔စ္ရဲ႕ လက္နက္ကိုင္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီစစ္တပ္ထဲက အိႏၵိယစစ္သားေတြကို စိတ္မခ်ရေတာ့တဲ့ အေျခ ဆိုက္လာတာကို ဒုတိယကမၻာစစ္ၿပီးခါနီးမွာ သေဘာေပါက္ခဲ့လို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္တုန္းက ဂ်ာမဏီလက္ထဲ စစ္သံု႔ပန္း အ ျဖစ္ အဖမ္းခံခဲ့ရတဲ့ ၿဗိတိသွ်စစ္တပ္တြင္းက အိႏၵိယအမ်ဳိးသားေတြဟာ ဟစ္တလာနဲ႔ မဟာမိတ္ဖြဲ႔ထားတဲ့ အိႏၵိယလြတ္ေျမာက္ေရး တပ္ဖြဲ႔ထဲ ေထာင္နဲ႔ခ်ီဝင္ေရာက္ခဲ့ၾကတာကို ၿဗိတိသွ်ေတြ ေတြ႔ရွိသြားခဲ့လို႔ အႀကီးအက်ယ္အ့ံၾသေခ်ာက္ခ်ားသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီဂယက္ ဟာ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ပါ အက်ဳိးျပဳသြားခဲ့ပါတယ္။
၁၉၈၆ ခု ဖိလိပိုင္လူထုတိုက္ပြဲမွာ ပထမလႈိင္းအျဖစ္ ကိုရာဇန္အကြီႏိုက အာဏာရွင္မားကို႔စ္ကို အတိအလင္းအံတုၿပီး ေသာင္းခ်ီတဲ့ လူထုႀကီးက ဝိုင္းရံလို႔ သမတက်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုပြဲ တဖက္သတ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယလႈိင္းကေတာ့ ဖိလိပိုင္ႏိုင္ငံ ဘုရင္ဂ်ီသာသာ နာပိုင္ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ဘုန္းေတာ္ႀကီး ကာဒီနယ္ဆင္းက ကက္သလစ္အသံလႊင့္႐ုံကေနၿပီး ဘာသာသူေတြနဲ႔ သာသနာ့ဝန္ထမ္း ဘုရင္ဂ်ီ ရဟန္း သီလရွင္အားလံုးကို အံတုပုန္ကန္သူေတြထံသြား အားေပးဝန္းရံဖို႔ ေဆာ္ၾသလႈံ႕ေဆာ္ခဲ့ပါတယ္။
၁၉၈၆ ခု ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၄ ရက္မွာ ပုန္ကန္တဲ့တပ္မေတာ္သားေတြက ခ်ယ္နယ္-၄ ႐ုပ္သံလႊင့္႐ံုကို တုိက္ခိုက္ သိမ္းပိုက္ၿပီး ဖိလိပိုင္ အာဏာရွင္မားကို႔စ္ရဲ႕ေၾကညာခ်က္ေတြ မထုတ္လႊင့္ႏိုင္ေအာင္ ေအာင္ျမင္စြာပိတ္ဆို႔ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ပုန္ကန္တဲ့တပ္မေတာ္သားေတြနဲ႔ ျပည္သူလူထုကို တုိက္ခိုက္ေခ်မႈန္းဖို႔ အာဏာရွင္မားကို႔စ္ လႊတ္လိုက္တဲ့ ေလတပ္ရဟတ္ယာဥ္ေတြဟာ ပုန္ကန္သူေတြနဲ႔ ပူးေပါင္း သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ျပည္သူ႔ဘက္ေတာ္သား စစ္ရဟတ္ယာဥ္ေတြက ဗီလာေမာ္ေလတပ္စခန္းကို ပစ္ခတ္တုိက္ခိုက္ၿပီး မားကို႔စ္ ဘက္သားစစ္ရဟတ္ယာဥ္ေတြနဲ႔ စစ္ကားေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့သလို မားကို႔စ္ေနတဲ့ မာလာကာနန္နန္းေတာ္ကိုလည္း ျပည္သူ႔ဘက္ ေတာ္သား စစ္ရဟတ္ယာဥ္တစီးက ဒံုးက်ည္နဲ႔ တိုက္ခိုက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒီညေနမွာဘဲ ဖိလိပိုင္စစ္တကၠသိုလ္ဆင္း စစ္ဗိုလ္ အမ်ား စုဟာ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီး အြန္ရင္လီ၊ ဒုဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရားမို႔စ္တို႔ရွိရာ ျပည္သူလူထုဘက္ ကူးေျပာင္း ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္တ ရက္မွာ မားကို႔စ္သၥာခံတပ္ေတြ ေနရာယူပစ္ခတ္ေနတဲ့ ခ်ယ္နယ္-၉ ႐ုပ္သံလႊင့္႐ံုကို သူပုန္တပ္မေတာ္သားေတြက တိုက္ခိုက္ၿပီး သိမ္း ပိုက္လိုက္တယ္။ မၾကာခင္မွာဘဲ ေနာက္ထပ္ ႐ုပ္သံလႊင့္႐ံုေတြကိုပါ ျပည္သူ႔ဘက္ေတာ္သား စစ္တပ္ေတြနဲဲ႔ ျပည္သူေတြက သိမ္းပိုက္ ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
၁၉၉၈ ခု အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံ လူထုတိုက္ပြဲမွာ အာဏာရွင္ဆူဟာတိုသစၥာခံတပ္မေတာ္က လူမ်ဳိးေရးအဓိက႐ုဏ္းေတြ ျဖစ္ေအာင္ အေသ အခ်ာစီစဥ္လႈံ႔ေဆာ္ေပးခဲ့ေပမဲ့ သမတဆူဟာတို ျပည္ပေရာက္ေနခ်ိန္ လက္ေအာက္ခံ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အခ်င္းခ်င္း အေဝမတည့္ စားခြက္ လုရာက ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲဝင္လူထုပထမလႈိင္းနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဝီရန္တို တတိယလႈိင္း မေရွာင္မလြဲသာ ေပါင္းစည္းမိသြားတာျဖစ္ပါတယ္။ ဆူဟာတို႔သားမက္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စီစဥ္ဖန္တီးတဲ့ လူထု ႏွိမ္နင္းၿဖိဳခြဲေရးအၾကမ္းဖက္မႈေတြဟာ တျခားဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားေတြကို သြားထိခိုက္သြားေစတဲ့အတြက္ တျခားဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ လူထုနဲ႔ေပါင္းသြားၿပီး အင္ဒိုနီးရွားမွာ ဒီမိုကေရစီေအာင္ပြဲခံသြားတာ ျဖစ္ပါ တယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ လည္း ၁၉၇၃ ခုနဲ႔ ၁၉၉၂ ခုတို႔မွာ အဲသလိုအေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ၾကံဳၿပီး ဒီမိုကေရစီထြန္းေပၚခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
၂ဝဝ၅ ခု ေမလမွာ နီေပါဘုရင္က စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေၾကညာ၊ အာဏာကုန္ယူလိုက္တဲ့အခါ အတိုက္အခံႏိုင္ငံေရးပါတီ ၇ ပါတီက မဟာ မိတ္အဖြဲ႔ဖြဲ႔ၿပီး ဆန္႔က်င္တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီ ၇ ပါတီဟာ ပါလီမန္လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အမတ္ေနရာ ၉ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းရထားတဲ့ ပါတီေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ၇ ပါတီမဟာမိတ္အဖြဲ႔က ေမာ္ဝါဒီလက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔နဲ႔ ဒီဇင္ဘာလမွာ ၁၂ ခ်က္ နားလည္မႈစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လူထုတိုက္ပြဲနဲ႔ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲ ဟန္ခ်က္ညီ ေပါင္းစပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ၂ဝဝ၆ ဧၿပီ အေထြေထြသပိတ္ႀကီး ျဖစ္တဲ့အခါ ေမာ္ဝါဒီသူပုန္တပ္ေတြက ၇ ပါတီ မဟာမိတ္အဖြဲ႔နဲ႔ ညိႇႏႈိင္းနားလည္မႈအရ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေပးထားၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္ပတ္ လည္မွာ အစိုးရတပ္ေတြ ၿမိဳ႕ေတာ္ကိုခ်ီတက္ၿပီး လူထုကိုမႏွိမ္နင္းႏိုင္ေအာင္ လမ္းေတြပိတ္ဆို႔ၿခိမ္းေခ်ာက္ထားတာဘဲ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေမာ္ဝါဒီ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ေတြရဲ႕ စစ္ေရးထိုးစစ္ေတြေၾကာင့္ အထိနာစစ္ပန္းေန႐ံုမက ေမာ္ဝါဒီေတြနဲ႔အတူ အတုိက္အခံ ပါတီအား လံုးနဲ႔ ျပည္သူလူထုတရပ္လံုးကပါ ဘုရင္ကို တခဲနက္ တညီတၫြတ္တည္းဆန္႔က်င္ေနတာ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႔ေနရတဲ့အတြက္ နီေပါဘုရင့္တပ္မေတာ္ဟာလည္း ဘုရင္ကို တက္တက္ႂကြႂကြေထာက္ခံဖို႔ စိတ္မပါေတာ့ပါဘူး။ နီေပါေတာ္လွန္ေရးမွာ ထူးျခားတာက နီေပါႏိုင္ငံရဲ႕ နယ္နိမိတ္ခ်င္းစပ္အိမ္နီးခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့ တ႐ုတ္နဲ႔ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံေတြဟာ နီေပါဘုရင္ကို ေထာက္ခံခဲ့တာဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ နီေပါစစ္တပ္အတြက္ လက္နက္ခဲယမ္းကအစ ေထာက္ပံ့ ကူညီေပးၿပီး နီေပါကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (ေမာ္ဝါဒီ) ကိုဆန္႔က်င္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲကေန နီေပါကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (ေမာ္ဝါဒီ)နဲ႔ ျပည္သူေတြက ဘုရင္ကိုျဖဳတ္ခ်ပစ္ႏိုင္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
ခရစ္ယာန္ သမၼာက်မ္းစာထဲက ရွင္မႆဲခရစ္ဝင္ အခန္းႀကီး ၂၁ အခန္းငယ္ ၁၂ မွ ၁၄၊ ရွင္မာကုခရစ္ဝင္ အခန္းႀကီး ၁၁ အခန္းငယ္ ၁၅ မွ ၁၇၊ ရွင္လုကာခရစ္ဝင္ အခန္းႀကီး ၁၉ အခန္းငယ္ ၄၅ မွ ၄၆ တို႔မွာ အခုလိုဆိုထားပါတယ္။ “ေဂ်႐ုဆလင္ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ ၾကေသာအခါ ေယ႐ႈသည္ ဘုရားသခင္၏ ဗိမာန္ေတာ္သို႔ ဝင္ေတာ္မူၿပီးလွ်င္၊ ဗိမာန္ေတာ္၌ ေရာင္းဝယ္ေသာသူအေပါင္းတို႔ကို ႏွင္ ထုတ္၍၊ ေငြလဲေသာသူတို႔၏ ပြဲစားခံုတို႔ကို၄င္း၊ ခ်ဳိးငွက္ေရာင္းေသာသူတို႔၏ ထိုင္ေနရာမ်ားကို၄င္း၊ တြန္းလွဲေတာ္မူလ်က္၊ ဗိမာန္ေတာ္ ထဲ၌ အေဆာက္အဦးကို အဘယ္သူမွ် မေဆာင္မရြက္ရမည့္ အေၾကာင္း ျမစ္တားေတာ္မူလ်က္၊ ငါ့အိမ္ကို လူအမ်ဳိးမ်ဳိးဆုေတာင္းရာ အိမ္ဟူ၍ ေခၚေဝၚၾကလတံ့ဟု က်မ္းစာ၌ လာေသာ္လည္း၊ သင္တို႔သည္ ထိုအိမ္ကို ဓားျပတြင္း ျဖစ္ေစၾကၿပီတကားဟု ဆံုးမၾသဝါဒ ေပးေတာ္မူ၏။-” ခရစ္ယာန္ဓမၼေဟာင္းက်မ္းမွာဆိုရင္ ထာဝရဘုရားသခင္က မိစၧာဓိ႒ိေတြ၊ အျပစ္သားေတြကို ေလာင္မီးလက္နက္ (ေသာဒံုနဲ႔ ဂိုမိုးရ)၊ ေရလႊမ္းမိုးေဘး (ေနာဧ) စသည္ျဖင့္ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ အၾကမ္းဖက္သုတ္သင္ပစ္တဲ့ သာဓကေတြ ပိုလို႔ေတာင္ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါတယ္။
၂ဝဝဝ ခု ဆားဘီးယားေတာ္လွန္ေရးမွာ ေအာ့ပ္ေတာ္ လို႔ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္လႈပ္ရွားမႈ ပထမလႈိင္းကို အတိုက္အခံ ၁၈ ပါတီ ၫြန္႔ေပါင္းျဖစ္တဲ့ ဆားဘီးယားျပည္ ဒီမိုကရက္တစ္အတိုက္အခံအဖြဲ႔ ဒုတိယလႈိင္းက အားျဖည့္ခဲ့ပါတယ္။ ေမ ၅ ရက္ ေန႔လည္ ပါလီမန္ေဘးမွာ ဆႏၵျပလူထုႀကီးနဲ႔ လံုထိန္းေတြဟာ ဒုတ္ေတြ ခဲေတြ မ်က္ရည္ယိုဗံုးေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္တုိက္ခိုက္ၾကပါတယ္။ ညေန ပိုင္းေရာက္ေတာ့ လူထုႀကီးက ပါလီမန္ကို အတင္းဝင္စီးနင္းတဲ့အခါ လံုျခံဳေရးယူေနတဲ့ လံုထိန္းရဲတခ်ဳိ႕ဟာ လက္နက္နဲ႔တကြ လူထု ႀကီးနဲ႔ ပူးေပါင္းလိုက္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ရဲေတြလည္း ထြက္ေျပးသြားပါတယ္။ ပါလီမန္လႊတ္ေတာ္ကို မီး႐ႈိ႕ပစ္လို႔ တျခမ္းေလာက္ ေလာင္ သြားပါတယ္။ အဲဒါၿပီးေတာ့ လူထုႀကီးဟာ သမတမီလိုဆီဗစ္ တျပည္လံုးသို႔ အဓိကဝါဒျဖန္႔ခ်ိဆက္သြယ္ရာ အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ အဓိက ျပယုဂ္ျဖစ္တဲ့ ဆားဘီးယားေရဒီယိုနဲ႔႐ုပ္သံလြႊင့္႐ံုကို သြားဝိုင္းခဲ့ပါတယ္။ ဘူဒိုဇာေမာင္းသမား လ်ဴဘိုဆက္ဗ္ ဂ်ဳိးကစ္က သူ႔ဘူဒိုဇာ ကိုေမာင္းၿပီး ဆားဘီးယား ေရဒီယိုနဲ႔႐ုပ္သံလြႊင့္႐ံုကို အၾကမ္းဖက္ဝင္တိုက္ ဂိတ္တံခါးေတြ နံရံေတြ ၿဖိဳခ်ခဲ့ရာကေန အသံလႊင့္႐ံုလံုျခံဳ ေရး လံုထိန္းေတြကတဖက္ ျပည္သူ႔ဘက္ေတာ္သားလံုထိန္းေတြ အပါအဝင္ လူထုႀကီးကတဖက္ အျပန္အလွန္ပစ္ခတ္ တိုက္ပြဲအျပင္း အထန္ျဖစ္ၿပီးေနာက္ သိတ္မၾကာခင္မွာဘဲ အသံလႊင့္႐ံု တခုလံုးကို လူထုႀကီးက စီးမိသြားခဲ့ပါတယ္။ အသံလႊင့္႐ံုကိုလည္း မီးတင္႐ႈိ႕ လိုက္လို႔ မီလိုဆီဗစ္႐ုပ္သံလႊင့္ အစီအစဥ္ေတြ ရပ္ဆိုင္းသြားပါတယ္။ (မၾကာခင္မွာဘဲ ျပည္သူလူထုဘက္က ႐ုပ္သံလႊင့္အစီအစဥ္ ေတြကို စတင္ ထုတ္လႊင့္ႏိုင္ခဲ့တယ္။) ဂ်ဳိးကစ္ကို အသံလႊင့္႐ံုထဲက မီလိုဆီဗစ္ရဲ႕ လံုျခံဳေရးတပ္ေတြက ေသနတ္ေတြနဲ႔ ဝိုင္းပစ္ခဲ့ေပမဲ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ တခ်က္မွမထိခဲ့ပါ။ ဆားဘီးယား ေတာ္လွန္ေရးဟာလည္း ဘူဒိုဇာေတာ္လွန္ေရးလို႔ နာမည္တြင္ သြားခဲ့ပါ တယ္။
ဖက္ဆစ္အာဏာရွင္မီလိုဆီဗစ္လက္ေအာက္မွာ ေဘာ့စနီးယား-ဟာဇီဂိုဗီးနား၊ ခ႐ုိေအးရွား နဲ႔ ကိုဆိုဗိုမွာ အဓိပၸာယ္ မရွိတဲ့ လူမ်ဳိးႀကီး ဝါဒနယ္ခ်ဲ႕စစ္ပြဲေတြ တိုက္ခဲ့ရၿပီး လက္နက္ကိုင္ေဘာ့စနီးယားနဲ႔ ခ႐ုိေအးရွားျပည္သူေတြ၊ လက္နက္ကိုင္ ကိုဆိုဗိုျပည္သူေတြနဲ႔တကြ နာတိုးတပ္ေတြရဲ႕ အျပင္းအထန္လက္တံု႔ျပန္တိုက္ခိုက္မႈေတြကို မ႐ႈမလွခံခဲ့ရ၊ ေအာ့ႏွလံုးနာစရာေကာင္းလွတဲ့ လူမ်ဳိးတံုးသတ္ပြဲေတြ ကို က်ဴးလြန္ခဲ့ရလို႔ စစ္ပန္းၿပီး ဂုဏ္သကၡာာက်ေနရတဲ့ ဆားဘီးယားစစ္တပ္ကလည္း ဒီလူထုအံုႂကြမႈမွာ မီလိုဆီဗစ္ခိုင္းသမွ်ကို မလုပ္ ေတာ့ဘဲ လက္ေရွာင္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္တပ္ကိုစည္း ႐ံုးႏိုင္ခဲ့လို႔ စစ္တပ္ထိပ္သီးတခ်ဳိ႕က ဆႏၵျပလူထုကို ပစ္မွာမဟုတ္ေၾကာင္း ေၾကညာ ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လက္နက္ကိုင္တပ္နဲ႔ လက္နက္ကိုင္လႈပ္ရွားမႈ ဆိုတဲ့ တတိယလႈိင္း က ပြဲသိမ္းေပးသြားတာျဖစ္ပါတယ္။
၂ဝဝ၃ ႏုိဝင္ဘာလ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာႏိုင္ငံရဲ႕ ႏွင္းဆီေတာ္လွန္ေရးမွာ ပထမလႈိင္းေခါင္းေဆာင္ ဆာကာ့ရွ္ဗီလီ ဦးစီးတဲ့ ျပည္သူလူထုေတြဟာ ပါလီမန္လႊတ္ေတာ္ကို အတင္းဝင္စီးတဲ့အခါ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာအာဏာရွင္ ရွဗာ့ဒ္နာေဇ က အေရးေပၚ အေျခအေနေၾကညာ၊ စစ္တပ္နဲ႔ လံုထိန္းေတြဆင့္ေခၚၿပီး အင္အားသံုးရွင္းလင္းဖို႔ အမိန္႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အတိုက္အခံေတြနဲ႔ ေဂ်ာ့ဆိုးေရာ့စ္ရဲ႕အဲန္ဂ်ီအိုေတြ ေဒၚလာ ၄၂ သန္းအကုန္ခံ ထိုးေဖာက္စည္း ႐ံုးထားတဲ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ တပ္မေတာ္က အမိန္႔နာခံဖို႔ျငင္းဆန္ခဲ့တဲ့အတြက္ တတိယလႈိင္း ၾသဇာေအာက္မွာ သမတရွဗာ့ဒ္နာေဇ အာဏာစြန္႔ခဲ့ရ ပါေတာ့တယ္။
၂ဝဝ၄ ခု ယူကရိန္း လိေမၼာ္္ေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ အာဏာရွင္ကိုအံတုတဲ့ သမတေလာင္း ယူရွင္ကိုရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈနဲ႔ ျပည္သူလူထုအံုႂကြမႈပထမလႈိင္းကို တရား႐ံုးခ်ဳပ္ရဲ႕ မဲလိမ္မႈစီရင္ခ်က္ဒုတိယလႈိင္းက အားျဖည့္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိေမၼာ္္ေရာင္ေတာ္လွန္ ေရးမွာ တတိယလႈိင္းအျဖစ္ (ယခင္ ေကဂ်ီဘီေထာက္လွမ္းေရး) ယခု ယူကရိန္းလံုျခံဳေရးရာ ဌာနကေန အတိုက္အခံေတြနဲ႔ ျပည္သူ လူထုဆီကို အေရးႀကီးသတင္းအခ်က္အလက္ေတြ၊ မဲမသမာမႈနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အတိအက်အခ်က္အလက္ေတြ ေပးခဲ့သလို ဒီ (အက္စ္ ဘီယူ)ယူကရိန္းေထာက္လွမ္းေရးဌာနႀကီးမႉး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စမက္ရွ္ကို၊ ဂ်ီအာရ္ယူ တပ္မေတာ္ေထာက္လွမ္းေရးဌာနမႉး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အလက္ ဇန္းဒါးဂါလာကာ၊ တပ္မေတာ္ တန္ျပန္ေထာက္လွမ္းေရးဌာနမႉး ဗိုလ္ခ်ဳပ္႐ုိမန္ရွင္ကို တို႔က လူထုကိုႏွိမ္နင္းဖို႔အမိန္႔ေပးခံရတဲ့ လံုထိန္း တပ္ေတြကို ေနာက္ျပန္ဆုတ္ေအာင္ တင္းတင္းမာမာ ျပတ္ျပတ္သားသား သတိေပး တားျမစ္ခဲ့ၾကလို႔ လူထုတိုက္ပြဲ ၿဖိဳခြဲမခံရဘဲ ေအာင္ပြဲခံႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ ရာဇဝတ္မႈနဲ႔ ေထာင္က်ဖူးတဲ့ ဂ်ေလဘီ ဖိုးတြမ္တီးေဟာင္း ယာႏူကိုဗစ္ခ်္ သမတျဖစ္လာ ရင္ သူ႔အမိန္႔နာခံလုပ္ကိုင္ရမွာကို မလိုလားၾကတဲ့အတြက္လည္း အတိုက္အခံသမတေလာင္း ယူရွင္ကိုဘက္ ေထာက္ခံၾကတာ ျဖစ္ပါ တယ္။
က်ေနာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၁၉၈၈ တံုးက ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြနဲ႔ ျပည္သူလူထုေတြရဲ႕ ပထမလႈိင္း ထႂကြခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉ဝ မွာ ႏိုင္ငံ ေရးပါတီေတြရဲ႕ေရြးေကာက္ပြဲေအာင္ပြဲနဲ႔ သံဃာေတာ္ေတြကံေဆာင္ပြဲ ဒုတိယလႈိင္း စႂကြခဲ့ၿပီး ၂ဝဝ၇ စက္တင္ဘာမွာေတာ့ သံဃာ ေတြရဲ႕ဒုတိယလႈိင္းဟာ တႏိုင္ငံလံုးသာမက တကမာၻလံုးတုန္ခါသြားေအာင္ အရွိန္အဟုန္ ႀကီးမားစြာနဲ႔ ႐ုိက္ခတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီမို ကေရစီေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ပြဲသိမ္းလႈိင္းျဖစ္တဲ့ လက္နက္ကိုင္စစ္တပ္ အရွိန္ၾသဇာ မပါဝင္ေသးလို႔ ေအာင္ပြဲမရခဲ့ၾကပါဘူး။
ေနာက္ မလြဲမေသြလာရမယ့္ တတိယလႈိင္းအတြက္ တဖက္မွာ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးတိုက္ပြဲအရွိန္အဟုန္ကို ႀကီးထြား ျပင္း ထန္ေအာင္လုပ္ရင္း ေနာက္တဖက္မွာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ကို စီမံကိန္းရွိရွိ နားလည္မႈရွိရွိ ထိုးေဖာက္ သိမ္းသြင္းဖို႔ အႀကီးအက်ယ္ လို အပ္ပါတယ္။ ဒီ တတိယလႈိင္း မထသေရြ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီမိုကေရစီ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါ။
ဂါမဏိ
ကြယ္လြန္သူ ရဲေဘာ္ျမင့္ေအာင္ (ေခၚ) ဂု႐ု ABSDF ၏ ‘တတိယလူထုလႈိင္းဆီသို႔’ စာတမ္း၊ ဆရာလူထုစိန္ဝင္း၏ ေဆာင္းပါးႏွင့္ Mandela ၏ ကိုယ္တိုင္ေရးအတၳဳပၸတၱိတို႔ကို ထပ္ဆင့္ခံစားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေဒါင္းအိုေ၀၊ အတြဲ(၁)၊ အမွတ္(၈)၊ မတ္လ ၂၀၀၉၊ မွ
တို႔ေခတ္က်မွညံ့ၾကေတာ့မွာလား...
