ခြဲေ၀ေပးရမည့္အရာမ်ား

( ျမင့္ေဇ)(၂၇-၇-၀၇)
ေခတ္ၿပိဳင္...မွ

ႏြားလွည္းတစီးသြားဖုိ႔သာသာေလာက္သာ ရွိတဲ့ လမ္းကေလးအတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ ေလွ်ာက္လာ ခ့ဲၾကတယ္။ ေတာအုပ္အတြင္း ႏွစ္နာရီေလာက္ ျဖတ္သန္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ က်ယ္ျပန္႔ၿပီး ျမက္ပင္ေတြဖုံးလႊမ္းေနတဲ့ စားက်က္ေျမတခုကို က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္သြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ျဖတ္လာခဲ့တဲ့ လမ္းရဲ႕ ညာဘက္တေၾကာမွာက
၀ါခင္းေတြ၊ ႏွမ္းခင္းေတြ၊ သခြားခင္းေတြနဲ႔ အျခားရိတ္သိမ္းရမယ့္သီးႏွံစုိက္ခင္းေတြ။

ဟုိအေ၀းလွမ္းၾကည့္ရင္ အျခားသစ္ပင္ငယ္ေတြကို အရိပ္မုိးေနတဲ့ အုန္းပင္ရွည္ရွည္ေတြ။

အိမ္ေခါင္မုိး ႏွစ္ခု သုံးခုကို သစ္ပင္အုပ္ၾကားကေန လွမ္းေတြ႔ရတယ္။ တျခား အိမ္ေခါင္မုိးေတြ
ကေတာ့ သိပ္သည္းတဲ့ သစ္ကုိင္းသစ္ခက္ေတြရဲ႕ အေနာက္မွာ ကြယ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ ခရီးလမ္းဆုံးကို နီးကပ္လာခဲ့ၿပီ။

ဒီခရီးမွာ က်ေနာ္နဲ႔အတူ စာနယ္ဇင္းသမားႏွစ္ေယာက္ ပါလာခဲ့တယ္။ သူတုိ႔က ရြာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာမတတ္သူ ရာခုိင္ႏႈန္းကို အခ်က္အလက္စုဖုိ႔ လုိက္လာတာပါ။ က်ေနာ္က ပညာသင္ၾကားေရးမွာ အေထာက္အကူအျဖစ္ အသုံးခ်ႏုိင္မယ့္ ေက်းလက္လူထုပါးစပ္ ပုံျပင္ေတြကို မွတ္တမ္းတင္ဖုိ႔ပါ။

လမ္းေဘးအတုိင္း က်ေနာ္ေလွ်ာက္လာရင္း မမွားယြင္းႏုိင္စိတ္ခံစားမႈေတြ၊ အမွတ္ရဖြယ္ရာေတြ ျပန္ႏုိးထလာတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ကုိယ့္ေမြးရပ္ဇာတိကို ဘယ္လုိ ခြဲခြာသြားခဲ့တယ္၊ ဘယ္လုိျပန္ ေရာက္လာခဲ့တယ္ စတာေတြကို က်ေနာ္ ေတြးေတာေနခဲ့တယ္။ ျဖတ္ခနဲ ေပၚလာတဲ့ ဒီလုိ စိတ္ လႈပ္ရွားစဖြယ္ အမွတ္သညာ ပုံရိပ္ေတြနဲ႔ အတူေလွ်ာက္လာဆဲမွာပဲ ေလထဲမွာလြင့္လာတဲ့ ခီအုိျမက္ (ေလာ အေခၚအေ၀ၚပါ) ရဲ႕ စူးရွတဲ့ရနံ႔ကုိ ခံစားေနရတယ္။

တပင္နဲ႔တပင္ ပြတ္တုိက္မိေနတာေၾကာင့္ထင္တယ္။ ၀ါးပင္ရဲ႕ အကိုင္းအခက္ေတြဆီက ထြက္လာတဲ့ တဂ်ိဂ်ိ အသံ.. ။ အေ၀းဆီက ႀကီးမားၾကည္လင္တဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ အေတာင္ပံေတြနဲ႔ ရည္ရြယ္ရာမဲ့ ေအာ္ေနတဲ့ စီကာဒါ ပုိးေကာင္ေတြရဲ႕ အသံေတြ။ က်ေနာ့္နားစည္ထဲမွာ လွပတဲ့ ဂီတသံတခုလုိ ပဲ့တင္ထပ္ေနတယ္။ ၾကားေနရတဲ့အသံေတြက က်ေနာ့္ဇာတိခ်က္ေႂကြနဲ႔ တူညီလွတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ အေနအထားတခုကို ပဥၥလက္ဆန္ဆန္ ဖန္တီးေနေပမယ့္ တကယ္တမ္းကေတာ့ က်ေနာ့္နဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ ခရီးသြားေဖာ္တဦးျဖစ္တဲ့ ဘြန္ခမ္းရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္လာခဲ့ၾကတာပါ။

သူ႔ ဇာတိရြာကေလးကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ရခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈအတိနဲ႔ ဘြန္ခမ္းက ေျပာျပတယ္။ “က်ေနာ္ ဒီရြာကို ခြဲခဲ့တာ ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ရွိသြားခ့ဲၿပီ။ က်ေနာ့္ရြာဆီ ေရာက္မယ့္
သယ္သြားမယ့္လမ္းကေလးကို ျမင္လုိက္ရေတာ့ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြအားလုံး ေပ်ာက္ကြယ္သြား သလုိပဲ။ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို ဆြဲထားသလုိမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။” ဘြန္ခမ္းရဲ႕ အသံဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ ရယ္ေမာသံနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းေနတယ္။

ဒီေနရာမွာ သူေမြးဖြားခ့ဲတဲ့အေၾကာင္း။ ၿပီးေတာ့ ဒီေနရာမွာပဲ သူအသက္ရွစ္ႏွစ္သားမွာ သူ႔အေမဟာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း။ သူ႔အေဖဟာ အျခားရြာက အမ်ဳိးသမီးတေယာက္နဲ႔ ေနာက္ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ၿပီး စစ္ပြဲနဲ႔ ႐ုန္းကန္ထႂကြမႈေတြေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ျဖစ္ေနခ်ိန္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေတာအတြင္း သူတုိ႔မိသားစုဟာ တရြာၿပီးတရြာ ေျပာင္းေရႊ႕ၿပီးေနထုိင္ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္း ဘြန္ခမ္းက က်ေနာ္တုိ႔ကို ျပန္ေျပာျပတယ္။

အခုအခ်ိန္တုိင္ေအာင္ သူေမြးရပ္ကို ျပန္လာဖုိ႔အတြက္ တခါမွ အခြင့္အလမ္းလည္း မရခဲ့ဘူးေလ။ ရြာမွာေတာ့ သူ႔အေမရဲ႕အကို သူ႔ဦးႀကီးတေယာက္ရွိေနဆဲျဖစ္ေပမယ့္ အလြန္႔ကို အုိမင္းေနပါၿပီ။ ဘြန္ခမ္းဟာ သူ႔ဦးႀကီးကို ေလးစားတန္ဘုိးထားေၾကာင္း ျပဖုိ႔အေနနဲ႔ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ႏုိ႕ဆီ ႏွစ္ဘူးကို သယ္ေဆာင္လာခဲ့တယ္။ လမ္းကၾကမ္းတမ္းလြန္းၿပီး ႏုိ႔ဆီဗူး အပိုေတြက သယ္ေဆာင္
ရာမွာ ေလးလံလြန္းမွာ ျဖစ္တ့ဲအတြက္ေၾကာင့္ ဘြန္ခမ္းအေနနဲ႔ ဒီထက္ ပုိမယူလာႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။

“ရြာထဲက လူေတြက ခင္ဗ်ားကို မွတ္မိပါ့မလား” က်ေနာ္ေမးေတာ့
“ဘယ္သူမွ မွတ္မိမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ဒါေပမယ့့္ဦးႀကီးအိမ္ေနရာကို က်ေနာ္တိတိက်က် မသိေတာ့လုိ႔ ရြာထဲက လူေတြဆီမွာပဲ ေမးျမန္းစုံစမ္းရမွာပဲ။”
က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဥယ်ာဥ္မ်ား၊ သစ္သီးၿခံမ်ား ေပါမ်ားႂကြယ္၀မႈကို အ့ံၾသခ်ီးက်ဴးရင္း ဟုိၾကည့္၊ ဒီၾကည့္နဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ဘယ္ဘက္မွာရွိတဲ့ ဥယ်ာဥ္တခုကေန စုံလင္လွတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္အျပည့္နဲ႔ ပလုိင္းကို ပိုးထားတဲ့ ကုိယ္၀န္ေဆာင္အမ်ဳိးသမီးတဦး ထြက္လာတယ္။

“ေနေကာင္းရဲ့လား ေဒၚေဒၚ၊ ဘယ္နားမွာ ေနတာလဲခင္ဗ်။” ယဥ္ေက်းစြာနဲ႔ ဘြန္ခမ္းက ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေမးတယ္။

“ဒီနားမွာပါပဲကြယ္” က်ေနာ္တုိ႔က မ်က္ႏွာစိမ္းေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ သံသယရွိပုံရတယ္။ တြန္႔ဆုတ္ တြန္႔ဆုတ္နဲ႔ ျပန္ေျဖတယ္။

“က်ေနာ္တုိ႔က ၿမိဳ႕ေပၚကလာတာပါ။ က်ေနာ္ကုိ ဒီရြာမွာ ေမြးခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ရြာကေန ထြက္သြားတာကေတာ့ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားပါၿပီ။” ဘြန္ခမ္းက ရွင္းျပေနတယ္။ အမ်ဳိးသမီးၾကီးရဲ႕ မယုံၾကည္မႈ ေပ်ာက္ကြယ္ေစဖုိ႔ေပါ့။
“ဟုတ္လား။ အေဒၚကေတာ့ ဒီမွာ ႀကီးသြားတဲ့ မင္းတုိ႔အရြယ္ကေလးေတြကို မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး
ကြယ္။ ဒါနဲ႔ ဘယ္သူ႔ရဲ႕သား ၊ ဘယ္သူ႔ရဲ႕တူလဲ။”

က်ေနာ္တုိ႔နာမည္ေတြကုိ ေျပာျပေတာ့ ဘြန္ခမ္းက သူ႔မိဘမ်ားရဲ႕ နာမည္ေတြေရာ၊ သူ႔ဦးႀကီးရဲ႕ နာမည္ကိုပါ ထည့္ၿပီး ေျပာလုိက္ေသးတယ္။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ အမ်ဳိသမီးႀကီးက သူ႔ဦးႀကီးကို ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ရြာေတာင္ပုိင္းမွာ ေနတယ္လုိ႔လည္းေျပာတယ္။ သူကေတာ့ ရြာေျမာက္ ပုိင္းမွာေနတဲ့ “အေမႀကီးပြန္း” (မယ့္ပြန္း-မယ့္ဆုိတာထုိင္းမွာ အေမကို ေခၚတာပါ။ ေလာက ထုိင္းနဲ႔ နီးေတာ့ ေလာမွာလည္း ဒီစကားက အေမကို ေခၚတာျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘာသာျပန္သူ) ျဖစ္ေၾကာင္း လည္း မိတ္ဆက္ပါတယ္။ ဘြန္ခမ္းက ဒီနာမည္ကို မၾကားခဲ့ဖူးေၾကာင္း အမူအရာျပတယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားေျပာတဲ့အခါမွာေတာ့ သိခ့ဲေလသေယာင္ ပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ “အေမပြန္း၊ က်ေနာ္တုိ႔ ရြာရဲ႕အေျခအေနကေရာ ဘယ္လုိလဲ” လုိ႔ေမးေတာ့

အမယ္ႀကီးက ရြာသူရြာသားေတြ အားလုံး အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ေၾကာင္း ျပန္ေျဖတယ္။ “သူတုိ႔အားလုံး လုံလုံေလာက္ေလာက္စားႏုိင္ၾကပါတယ္။ တေယာက္တည္း လုပ္စာနဲ႔ တအိမ္လုံးထုိင္စားလုိ႔ရတယ္။ အသီးအႏွံေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးေရာင္းရေပမယ့္ အျမတ္က အရမ္းနည္းလြန္းတယ္ကြယ့္။
ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးက ခက္ခဲတာကိုး။” အဲဒီလုိေျပာၿပီး လမ္းညာဘက္မွာ
ရွိတဲ့ စပါးခင္းထဲကို ဆင္းသြားတယ္။ အိမ္က၀က္ေတြအတြက္ ၀က္စာက်ဳိဖုိ႔ အပင္ေတြ ခူးရဦး မယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ေျပာသြားေသးတယ္။

ဘြန္ခမ္းက သူ႔မွာပါလာတဲ့ ႏုိ႔ဆီႏွစ္ဗူးထဲက တဗူးကို ထုတ္ၿပီး အမယ္ႀကီးကို လွမ္းေခၚတယ္။ “ခဏေလး ေဒၚေဒၚ၊ ဒီႏုိ႔ဆီဗူးေလးကို ယူသြားပါ” လုိ႔ေျပာၿပီးေပးေတာ့
“နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေစာင္မပါေစ၊ ငါ့သားရယ္” ဆုိၿပီး အမယ္ႀကီး ဆုေပးတယ္။ ဆုေပးၿပီးေတာ့ လမ္းခြဲထြက္ခြာသြားတယ္။

အလ်င္ကလမ္းအတုိင္းပဲ က်ေနာ္တုိ႔ဆက္ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘြန္ခမ္းရဲ႕ ၾကင္နာတတ္မႈကို ခ်ီးက်ဴးေနမိတယ္။ သူ႔ဦးေလးအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ႏုိ႔ဆီႏွစ္ဘူးကို ယူလာခဲ့
ေပမယ့္ တဗူးကို လုံး၀မသိတဲ့ လူစိမ္းတဦးကို ေပးလုိက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ။

“က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုမွာ ဒါမ်ဳိးလုပ္ေဆာင္ဖုိ႔အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ကို အေမြေပးခ့ဲတာပါ။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ့္ကိုေပါ့။” ဘြန္ခမ္းရဲ့ ျပန္ရွင္းျပတဲ့ စကားၾကားရေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ဂုဏ္ယူျခင္းေရာ၊ ၀မ္းေျမာက္
မႈပါ ႏွစ္ခုစလုံး ခံစားရတယ္။ “က်ေနာ့္အေမက ဒီလုိအလုပ္မ်ဳိး လုပ္ျဖစ္ဖုိ႔ သြန္သင္ေပးခဲ့တာပါ။

ကုိယ္၀န္ေဆာင္အမ်ဳိးသမီးတဦးကို ေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာ အစားအေသာက္တခုခု ပါလာ ခဲ့တယ္ဆုိရင္ သူ႔အတြက္ ခြဲေ၀ေပးသင့္တယ္ ဆုိတာကိုေပါ့။ နည္းတာမ်ားတာက အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခြဲေ၀ေပးရမယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ထိန္းသိမ္းရတဲ့ ႐ုိးရာ အစဥ္အလာပဲ။ ဒီရြာက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒါကို လုပ္ၾကတယ္။”

ဘြန္ခမ္းက ဆက္ေျပာတယ္။ “အေဖက သူ႔ကို အေမေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ဇာတ္လမ္းတခု ျပန္ေျပာျပဖူး
တယ္။ အေမက်ေနာ္ကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာေပါ့။ အေမက ရြာျပင္ထြက္ၿပီး လမ္း ေလွ်ာက္ရတာကို ႀကိဳက္တယ္။ တရက္က်ေတာ့ လမ္းအတုိင္း အေမ ေလွ်ာက္ေနတုန္း အမဲ လုိက္ရာက ျပန္လာတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရြာသား ေလးငါးေျခာက္ေယာက္နဲ႔ သြားဆုံတယ္။ သူတုိ႔က သမင္တေကာင္ရလာတယ္။ အရည္ခြံလည္း ခြာၿပီးသား။ အမဲလုိက္သူေတြအၾကား ခြဲေ၀ဖုိ႔အတြက္ ခုတ္ထစ္ေနတုန္း။ ဒါနဲ႔ အေမ့ကုိ မုဆုိးေတြက သမင္သားေ၀စု အမ်ားနည္းတူ ခြဲေ၀ေပးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ႐ုိးရာအစဥ္အလာအရ ဒါဟာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္တေယာက္ရဲ့ အခြင့္အေရးပဲ။ အမ်ားဆုံး ရတဲ့သူကေတာ့ ေသနတ္ပုိင္ဆုိင္တဲ့ မုဆုိးပါပဲ။ သူက အျခားသူေတြထက္ ႏွစ္ဆရတဲ့အျပင္
ေခါင္းရယ္ ေျခေလးေခ်ာင္းရယ္ အေရခြံရယ္ပါရတယ္။”

“အဲဒီညေနမွာပဲ က်ေနာ္မိသားစုဟာ ႂကြယ္၀ျခင္းနဲ႔ ကံေကာင္းမႈအထိမ္းအမွတ္ျဖစ္တဲ့ သမင္သားကို စားၾကတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ အ႐ုဏ္တက္ခါနီးမွာ အေမဟာ ေယာကၤ်ားေလးတေယာက္ကို ေမြးပါေလေရာ။ အဲဒီေယာကၤ်ားေလးက သူ႔ရဲ႕ဇာတိကို အခုလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္လာေနတဲ့ က်ေနာ္ ေပါ့ဗ်ာ။”

က်ေနာ္တုိ႔ အရမ္းကို စိတ္လႈပ္ရွားသြားၾကတယ္။ စာနယ္ဇင္းသမားတဦးက “အဲဒီသမင္က ဘြန္ခမ္း ဆုိၿပီး ျပန္၀င္စားတာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္” လုိ႔ အရႊန္းေဖာက္ေတာ့
“ရြာသားေတြကေတာ့ အဲဒီလုိ ထင္ၾကတာပဲ။ တကယ္လုိ႔ အဲဒီသမင္ဟာ ေသဆုံးၿပီး ေနာက္သမင္ တေကာင္အျဖစ္ ျပန္ေမြးလာရင္လည္း ထပ္ၿပီး အပစ္သတ္ခံရဦးမွာ ေသခ်ာသေလာက္ပဲေပါ့။ ရြာသားေတြရဲ့ တဆင့္စကားကို က်ေနာ္ၾကားရတာကေတာ့ ဒီေဒသက ေတာထဲမွာ သမင္ေတြ မရွိသေလာက္ျဖစ္သြားၿပီ။”

“ဘယ္ေလာက္ဆုိးရြားလွတဲ့ ပ်က္သုဥ္းမႈလဲ” က်ေနာ္အလန္႔တၾကားေရရြတ္မိတယ္။ ဘြန္ခမ္းက သူ႔ဇာတ္လမ္းကို ဆက္ေျပာတယ္။

“ကုိယ္၀န္ေဆာင္တဦးဟာ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ထဲက သူ႔ရင္ေသြး အာဟာရ ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ အစားအေသာက္ ကို ပုံစံတက် လုံလုံေလာက္ေလာက္ စားဖုိ႔လုိပါတယ္။ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ မိခင္တဦးဟာ အစားအစာ ပါလာတဲ့ တစုံတဦးကုိ ဆုံမိရင္ ဆင္တေကာင္လုံးကိုေတာင္မွ စားပစ္ႏုိင္သလုိမ်ဳိး အလြန္အမင္း ဆာေလာင္လာတယ္။ ကုိယ္၀န္ေဆာင္တဦးက က်ေနာ့္ကို ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာခဲ့ဘူးေသးတယ္။

တစုံတေယာက္က သူ႔ကို အစားအေသာက္ရွိရက္နဲ႔ မခြဲေ၀ေပးဘူးဆုိရင္ အဲဒီလူကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့ဘူး။ သူ႔အေပၚ ၾကင္နာမႈ မရွိတဲ့သူဆုိၿပီး အဲဒီလူအေပၚ ခါးခါးသီးသီးျဖစ္မႈက ရွိေန
လိမ့္မယ္။ က်ေနာ့္အေဖအေျပာအရ အေမဟာ အပစ္သတ္ခံခဲ့ရတဲ့ သမင္အတြက္ အလြန္႔ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့တယ္တဲ့။ သူကုိယ္တုိင္လည္း ေနာက္ပုိင္းသမင္သားကို ဘယ္ေတာ့မွ မစားေတာ့ဘူး။

ဒါေပမယ့္ သူရတဲ့ ေ၀စုကုိေတာ့ အိမ္သားေတြအတြက္ ယူလာေလ့ရွိတယ္။ ဒါမွသာ အသားစားဖုိ႔ အခြင့္အလမ္း အိမ္သားေတြရမွာကုိး။ က်ေနာ့္ကို ေမြးၿပီးေတာ့ အေမဟာ အရမ္းကို က်ေနာ့္ကို ခ်စ္တယ္။ ၾကင္နာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမဟာ သူ႔အခ်စ္ဆုံးသားတေယာက္ လူလားေျမာက္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကိုေတာ့ ေတြ႔ျမင္ရဖုိ႔ အခြင့္အလမ္း ဘယ္ေတာ့မွ မရေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ကို ဘြန္ခမ္းလုိ႔ အမည္ေပးခ့ဲေပမယ့္ အေမကေတာ့ “ငါ့အခ်စ္ဆုံးေလး” ဒါမွမဟုတ္ရင္ “ေမေမ့ အခ်စ္ရ ဆုံးေလး” လုိ႔ ေခၚရတာကိုပဲ ႏွစ္ၿခိဳက္တယ္။”

အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ရြာထဲ၀င္တဲ့ ဂိတ္တံခါးအနားကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ လမ္းကေတာ့ ၾကမ္းလြန္းလွပါတယ္။ ဘြန္ခမ္းရဲ့ ဇာတ္လမ္းကို နားေထာင္ၿပီး ခုနက ကိုယ္၀န္နဲ႔ အမယ္ၾကီး ထြက္သြားရာဘက္ကို ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ လယ္ကြင္းထဲမွာ သူရဲ့ပုံရိပ္က ေပ်ာက္ကြယ္ လုဆဲဆဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာေတာ့ သူဟာ စြဲထင္က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီကမၻာထဲကို ၀င္ေရာက္လာမယ့္ အလြန္ေသးငယ္လွတဲ့ လူသားတဦးအတြက္ ကူညီဖုိ႔ ခြဲေ၀ေပးရမယ့္ တာ၀န္ ရွိတယ္ဆုိတဲ့ အသိတခုကို ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ က်ေနာ္ ခံစားခဲ့ရတယ္။

ေလာစာေရးဆရာ Outhine Bounyavong ရဲ႕ Mother beloved ကို ျပန္ဆုိပါတယ္။