မလြတ္လပ္ေရးေန႔အေၾကာင္း

ဂါမဏိ (၃-၁-၀၇)
ေခတ္ၿပိဳင္...မွ

က်ေနာ္ ကေလးဘ၀ သိတတ္စအခ်ိန္တြင္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ကုိ စတင္ေတြ႔ထိခဲ့ရပါသည္။ မုန္႔စားေျပးၿပိဳင္ပဲြ၊ ဂုန္အိပ္စြပ္ေျပးၿပိဳင္ပဲြမ်ားကုိ
၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ကစားရသည္၊ က်ေနာ့္ထက္ႀကီးေသာ ကုိကုိ၊ မမတုိ႔ကေတာ့ ေရအုိးရြက္ေျပးၿပိဳင္ပဲြ၊ မ်က္စိအ၀တ္စည္း သံပံုး႐ုိက္ၿပိဳင္ပဲြ စသည္တုိ႔ကုိ ဆင္ႏႊဲရပါသည္၊ က်ေနာ္လည္း ကုိကိုတုိ႔ အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ ထုိကစားပြဲမ်ား၌ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ ပါ၀င္ခြင့္ ရလာပါသည္။ အစ္ကိုႀကီးမ်ား၊ ဦးေလးမ်ားက ေတာ့ ေခ်ာတုိင္တက္ပဲြ၊ ေခါင္းအံုး႐ုိက္ၿပိဳင္ပဲြမ်ား ကုိ တေပ်ာ္တပါး ဆင္ႏႊဲၾကပါသည္။

ဇန္န၀ါရီ (၄) ရက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆုိသည္မွာ ကစားနည္းမ်ဳိးစံုကစားရ၊ မုန္႔မ်ဳိးစံုစားရၿပီး လြတ္လပ္စြာရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ေန႔တေန႔အျဖစ္သာ စဲြမွတ္ခဲ့မိပါသည္၊ ထုိရက္ကုိ လြန္ေျမာက္သြားေသာအခါ ကေလးတုိ႔ထံုးစံအတုိင္း အျခားအေရးႀကီး သုိ႔မဟုတ္ ဦးစားေပး ကစားခုန္စားမႈမ်ားတြင္ နစ္ေမ်ာသြားခဲ့့ျပန္ပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ စိတ္္ညပစ္စရာေကာင္းလွေသာ စားသင္ရျခင္းႏွင့္ စာက်က္ရျခင္းတုိ႔ကုိလည္း မေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္းရပါေသးသည္၊ အေဆာ့လြန္၍ မိဘမ်ား၏ ဆဲဆုိေငါက္ငန္းမႈမွသည္ ႐ုိက္ႏွက္ကန္ေက်ာက္မႈအဆံုး မ်က္ရည္ႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရျခင္းမွာလည္း မဆန္းလွ။ စင္စစ္ ကေလးဘ၀သည္ သီခ်င္းထဲကလုိ လံုး၀အပူအပင္ကင္းတဲ့ဘ၀ေတာ့ မဟုတ္ဟု ယူဆမိပါသည္။

ဤသုိ႔ျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားကုိ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္စဥ္ ျဖတ္သန္းလာရင္း ထုိတႏွစ္ တႏွစ္စီ၌ မလြတ္လပ္ေသာေန႔မ်ား ကလည္း အမွတ္ထင္ထင္ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္၊ ထုိမွသည္ လက္ေတြ႔လူမႈစီးပြားနယ္ပယ္၌ ကူးခတ္ေနရေသာ ဘ၀မ်ားႏွင့္ တေရြ႕ေရြ႕ နီးကပ္ယွက္ျဖတ္လာရသလုိ ေရွာင္လႊဲမရေသာ အေထြေထြသုတအသိပညာတုိ႔ကလည္း က်ေနာ္၏အေတြးအေခၚမ်ားအေပၚ အရိပ္ထုိးလာခဲ့ပါသည္။

စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္ စီးပြားေရးအဆုိးဆံုးသံသရာတြင္းမွ မိဘမ်ား၏မြန္းၾကပ္မႈ၊ ရပ္ရြာ
ပတ္၀န္းက်င္မွ ေဆြမ်ဳိးမ်ား၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ား၊ အသိအကၽြမ္းအရပ္သားမ်ားတုိ႔၏ ေမာဟုိက္မႈမ်ားသည္ ကေလးဘ၀မွ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားကုိ အရည္အခ်င္းအရလည္းေကာင္း၊ အေရအတြက္အရလည္းေကာင္း ေျပာင္းလဲ အေရာင္ဆုိးပစ္လုိက္ပါသည္။

ဇန္န၀ါရီ (၄) ရက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔၏ အရိပ္ကုိ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားထဲမွ အၿပီးအပုိင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေစခဲ့ေသာ (က်ေနာ့္အတြက္) ပထမဆံုး မလြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ၁၉၇၄ ဇြန္ (၆) ရက္ေန႔ျဖစ္ပါသည္။ ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ ခြန္အားစုိက္ထုတ္ အလုပ္လုပ္ရေသာ အလုပ္သမားႀကီးမ်ား စားစရာမရွိ၍ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပေတာင္းဆုိသည္ကုိ အစုလုိက္အၿပံဳလုိက္ ပစ္သတ္လုိက္ျခင္းအား က်ေနာ္ႀကံဳေတြ႔ရသည့္အခါ က်ေနာ့္ဘ၀၌ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ေပ်ာက္ဆံုးသြားပါေတာ့သည္၊ ဇန္န၀ါရီ (၄) ရက္ေန႔သည္ မလြတ္လပ္ေသာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ျဖစ္သြားရပါသည္။

ထုိမွတဖန္ ေနာက္ေျခာက္လအၾကာ ၁၉၇၄ ဒီဇင္ဘာ (၁၁) ရက္တြင္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဗိသုကာ ဦးသန္႔၏စ်ာပနကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာစုေ၀းလ်က္ စီစဥ္ခင္းက်င္းေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ျပည္သူလူထုမ်ားအား အၾကမ္းဖက္တုိက္ခိုက္ၿပီး ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်၊ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ျပန္ေသာအခါ က်ေနာ့္အတြက္ ဒုတိယေျမာက္ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ကုိ ေတြ႕ရွိခဲ့ရျပန္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေနာက္ထပ္ေျခာက္လအၾကာ ၁၉၇၅ ဇြန္ (၁၁) ရက္ေန႔သည္လည္းေကာင္း၊ ၁၉၇၆ ခု မတ္လ (၂၃) ရက္သည္လည္းေကာင္း ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားျဖစ္ခဲ့ရပါသည္၊
စင္စစ္အားျဖင့္ က်ေနာ္တဦးတည္းအေနျဖင့္ မစဥ္းစားမခံစားဘဲ ျမန္မာႏုိင္ငံလူ႔အဖဲြ႔အစည္းအရ ၾကည့္လွ်င္မူ ၁၉၆၂ ခု မတ္လ (၂) ရက္ေန႔သည္ ပထမဦးဆံုးေသာ မူလလက္ေဟာင္း မလြတ္လပ္ေရးေန႔ျဖစ္သည္ကုိ ေနာက္ပုိင္းတြင္ က်ေနာ္သိလာခဲ့ရပါသည္။ တနည္းအားျဖင့္ ဘ၀မ်ားႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ၿပီး ေလာကအျမင္မ်ား ရရွိလာသလုိ ထုိဘ၀မ်ားကုိ ထင္ဟပ္ေနသည့္ စာေပ၊ စာနယ္ဇင္းတုိ႔မွလည္း ေလာကအသိတရားမ်ား ရရွိလာခဲ့ပါသည္။

၁၉၇၄ ဇြန္ (၆) ရက္၊ ၁၉၇၄ ဒီဇင္ဘာ (၁၁) ရက္၊ ၁၉၇၅ ဇြန္ (၁၁) ရက္၊ ၁၉၇၆ မတ္ (၂၃) ရက္တုိ႔သည္ ၁၉၆၂ မတ္လ (၂) ရက္ေန႔မွစတင္ခဲ့ေသာ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ရွည္ႀကီးအတြင္းမွ ၁၉၆၂ ခု ဇူလုိင္ (၇) ရက္လုိ မလြတ္လပ္ေရးေန႔၊ ကစားခုန္စားပဲြမ်ားသာ ျဖစ္ေနသည္ကုိ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားစြာ ေတြ႕ရွိသြားမိပါသည္။ ဤသိုိ႔ျဖင့္ ၁၉၈၈ ခု မတ္လ (၁၃) ရက္သည္လည္းေကာင္း၊ ၁၉၈၈ ခု ဇြန္လ (၂၁) ရက္သည္လည္းေကာင္း၊ ၁၉၈၈ ၾသဂုတ္ (၈) ရက္သည္လည္းေကာင္း၊ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ မေပ်ာ္ပဲြမရႊင္ပဲြမ်ား အထူး၀ွဲခ်ီးက်င္းပရာကာလမ်ား ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။

၁၉၈၈ ခု ၾသဂုတ္ (၁၂) ရက္ ဖက္ဆစ္လက္႐ုံး လူသတ္သမၼတ ရာထူးက်ၿပီးေနာက္ ၾသဂုတ္ (၂၆) ရက္ ေရႊတိဂံု အေနာက္မုခ္၌ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ထူထုရင္ထဲသုိ႔ လြတ္လပ္ေရးပန္း မ်ဳိးေစ့ခ်လုိက္သည့္အခါ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ေသာ လြတ္လပ္ေရးေန႔၏ ရနံ႔မ်ားကုိ ေ၀့ခနဲ ႐ွဴလုိက္ရပါသည္၊ သုိ႔ေသာ္ လြပ္လပ္ေရးေန႔၏ ရနံ႔ေမႊးျမျမေလးမွာ တလမၾကာမီ လြင့္ျပယ္သြားခဲ့သည္။ ၁၉၈၈ ခု စက္တင္ဘာ (၁၈) ရက္သည္ ႐ုိင္းစုိင္းညစ္ေထးလွေသာ မလြတ္လပ္ေရးေန႔သစ္အျဖစ္ ယမ္းေငြ႕ တလူလူလြင့္ကာ မေပ်ာ္ပဲြမရႊင္ပြဲ အႀကီးအက်ယ္ပဲြခံခဲ့ပါသည္။

မလြတ္လပ္ေရးေန႔သည္ ၁၉၆၂ ခု မတ္လ (၂) ရက္ သို႔မဟုတ္ ၁၉၈၈ ခု စက္တင္ဘာ (၁၈) ရက္တုိ႔တြင္သာ ျမစ္ဖ်ားခံခဲ့သည္မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာျပည္ဖြားတုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ားအတြက္ သီးသန္႔မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ား ေစာစြာကတည္းက ရွိခဲ့သည္ကုိ ၾကည့္ေသာသူ ျမင္ေတြ႔သိမွတ္လာရပါသည္။

၁၇၅၇ ခု ေမလ (၆) ရက္သည္ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႔၏ လြတ္လပ္ေသာ ဟံသာ၀တီႏုိင္ငံကုိ မုဆုိးဘုိရြာသူႀကီး တျဖစ္လဲ ေရႊဘုိဘုရင္ ဦးေအာင္ေဇယ်က သိမ္းပုိက္ဖ်က္ဆီးလုိက္ေသာ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ တေန႔ျဖစ္ပါသည္။ မြန္တုိ႔မွာ ၁၇၄၀ ခုႏွစ္စ၍ အင္း၀ဘုရင္ မဟာဓမၼရာဇာဓိပတိကုိ စတင္ေတာ္လွန္ခဲ့ေသာ္လည္း ၁၇၅၁ ခုႏွစ္က်မွ လြတ္လပ္ေသာ တတိယမြန္ႏုိင္ငံ ျပန္လည္ထူေထာင္ႏုိင္ခဲ့သည္ျဖစ္၍ လြတ္လပ္ေရးေန႔ကုိ (၆) ႏွစ္သာ ခံစားလုိက္ရပါသည္။ သည့္အရင္ကမူ ၁၀၅၇ ခု အေနာ္ရထာဘုရင္ သထံုမသိမ္းမီ ပထမမြန္ႏုိင္ငံ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀၀) ခန္႔၊ ပုဂံပ်က္ၿပီးေနာက္ပုိင္း ၀ါရီ႐ူမင္း၏ အဆက္အႏြယ္မ်ား ယုိးဒယားမင္းၾသဇာခံဘ၀မွ ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ခဲ့သည့္ ၁၃၄၀ ခုႏွစ္ႏွင့္ ေတာင္ငူဘုရင္တပင္ေရႊထီး ဟံသာ၀တီသိမ္းသည့္ ၁၅၃၆ ခုၾကား ဒုတိယမြန္ႏိုင္ငံ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀၀) နီးပါး စသည္ျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားကို ခံစားခဲ့ရပါသည္။ ပထမဦးဆံုးေသာ မြန္လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပဲြျဖစ္သည့္ ၁၀၈၃ ခု ငရမန္ကန္း၏ေတာ္လွန္ေရးကုိ က်န္စစ္သားက ေခ်မႈန္းပစ္ခဲ့သလုိ ေနာက္ဆံုး မြန္လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပဲြျဖစ္သည့္ ၁၈၂၇ ခုႏွစ္ဆန္း သမိန္ဗ႐ူးေခါင္းေဆာင္ေသာ မြန္ႏွင့္ကရင္တုိ႔၏ ေတာ္လွန္ေရးကုိလည္း ဘႀကီးေတာ္မင္းက ႏွိမ္နင္းပစ္ခဲ့ပါသည္။

အေလာင္းဘုရားေခၚ ဦးေအာင္ေဇယ်ႏွင့္ ဗမာအမ်ဳိးသားတုိ႔မွာ ၁၇၅၂ ခု မတ္လ (၁၁) ရက္တြင္ အင္း၀ဘုရင္ မဟာဓမၼရာဇာဓိပတိအား ဟံသာ၀တီႏုိင္ငံက လက္ရဖမ္းဆီးၿပီး အင္း၀တႏိုင္ငံလုံးကုိ သိမ္းပုိက္လုိက္ခ်ိန္မွ ၁၇၅၄ ခု ဇန္န၀ါရီ (၃) ရက္တြင္ အင္း၀ၿမိဳ႕ေတာ္ကုိ မြန္တုိ႔လက္လႊတ္လုိက္ရခ်ိန္အထိ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ကုိ ခံစားခဲ့ရသည္။ ယင္း၏အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ဦးေအာင္ေဇယ်က မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႔ကုိ ၁၇၅၇ ခု၌ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ တန္ျပန္သက္ေရာက္ေစခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ လူမ်ဳိးေရးအရ လက္စားေခ်သန္႔စင္ပစ္မႈေၾကာင့္ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႔ ခံစားရေသာ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ပုိ၍ျပင္းထန္ခါးသီးခဲ့ပါသည္။ တခ်ိန္က မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ပြားစီးရာ ေအာက္ျမန္မာျပည္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသႀကီးတခုလံုးတြင္ မြန္မ်ား ေျပာင္တလင္းခါသြားခဲ့ပါသည္။

၁၇၈၄ ခု ဒီဇင္ဘာ (၂၈) ရက္မွာမူ ရခုိင္အမ်ဳိးသားတုိ႔၏ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ယင္းေန႔တြင္ အင္း၀ဘုရင္ ဘုိးေတာ္ဘုရားေခၚ ေမာင္၀ုိင္းက လြတ္လပ္ေသာ ေျမာက္ဦးႏုိင္ငံကုိ သိမ္းပုိက္ခဲ့ပါသည္။ ယခင္က ပုဂံမင္း၊ အင္း၀မင္း ဟံသာ၀တီမင္းတုိ႔ထံ လြတ္လပ္ေရးဆံုး႐ႈံးခဲ့ရျခင္းမ်ား ရွိေသာ္လည္း ယခုေနာက္ပုိင္းအႀကိမ္လုိ ၾကာရွည္ျခင္းမရွိခဲ့။

ရွမ္းတုိ႔၏ မလြတ္လပ္ေရးမွာမူ ၁၅၅၈ ခုကပင္ စတင္ခဲ့ပါသည္။ ယင္းႏွစ္တြင္ ေတာင္ငူ-ဟံသာ၀တီဘုရင္ ဘုရင့္ေနာင္က ယခုအထက္ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ ရွမ္းျပည္နယ္ရွိ လြတ္လပ္ေသာ ရွမ္းေစာ္ဘြားနယ္အားလံုးကို အၿပီးအပုိင္ သိမ္းပုိက္လုိက္ျခင္းျဖင့္ ရွမ္းတုိ႔၏မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ား စတင္ခဲ့ပါသည္။ သည့္အရင္က ရွမ္းတုိ႔သည္ ၁၄၅၀ ခုအထိ ေရႊလီကုိ ဗဟုိျပဳေသာ လြတ္လပ္သည့္ ေမာရွမ္း ဘုရင့္ႏုိင္ငံႀကီးကုိ တည္ေထာင္စုိးစံခဲ့ဖူးပါသည္။ ထုိမွ်မက ပုဂံျပည္ကုိ မြန္ဂုိတုိ႔ သိမ္းပုိက္ဖ်က္ဆီးၿပီးေနာက္ ရွမ္းတုိ႔က လြတ္လပ္ေသာ အင္း၀ႏုိင္ငံ ထူေထာင္ခဲ့ရာ ၁၅၅၅ ခု အင္း၀ကုိ ေတာင္ငူဘုရင္ တပင္ေရႊထီး သိမ္းပုိက္သည့္အခ်ိန္ထိ ရွမ္းမင္းမ်ား၊ ဗမာမင္းမ်ား သုိ႔မဟုတ္ ရွမ္းဗမာကျပားမင္းမ်ားက ရွမ္း-ဗမာပူးတဲြႏုိင္ငံျဖစ္ေသာ အင္း၀ထီးနန္းကို အုပ္စုိးခဲ့ၾကပါသည္။

ကရင္နီတုိ႔၏ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ၁၉၄၈ ခု ၾသဂုတ္လ (၉) ရက္ျဖစ္ပါသည္၊ ၁၈၇၅ ခု အဂၤလိပ္-ျမန္မာ စာခ်ဳပ္အရ အေနာက္ပုိင္းတျခမ္း လြတ္လပ္ေရးရထားေသာ ကရင္နီျပည္ကုိ ဖဆပလဦးႏု၏တပ္မ်ားက ထုိေန႔တြင္ တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္လုိက္သျဖင့္ မလြတ္လပ္သြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

လက္နက္အားကုိး စုစည္းထားေသာ ေရွးေဟာင္းျမန္မာႏိုင္ငံအဖုိ႔ ကမၻာ့နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ဟူေသာ ပထမဂလုိဘယ္လုိက္ေဇးရွင္းႏွင့္ ႀကံဳရသည့္အခါ ျမန္မာႏုိင္ငံ နယ္နိမိတ္အတြင္းရွိ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအားလံုးအတြက္ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားေပါင္းဆံုသြားခဲ့ပါသည္။ ရႏ ၱပုိစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ၿပီး ပထမအဂၤလိပ္-ျမန္မာစစ္ အဆံုးသတ္သြားေသာ ၁၈၂၆ ခု ေဖေဖၚ၀ါရီ (၂၄) ရက္သည္လည္းေကာင္း၊ ဒုတိယစစ္အၿပီး ေအာက္ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ၿဗိတိသွ်သိမ္းပိုက္ေၾကာင္း ေၾကညာသည့္ ၁၈၅၂ ခု ဒီဇင္ဘာ (၁၇) ရက္သည္လည္းေကာင္း၊ တတိယစစ္အၿပီး ျမန္မာ့အခ်ဳပ္အျခာျပယုဂ္ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူသည့္ ၁၈၈၅ ခု ႏုိ၀င္ဘာ (၂၉) ရက္သည္ လည္းေကာင္း၊ တတိယစစ္အၿပီး ျမန္မာ့အခ်ဳပ္အျခာ၏ျပယုဂ္ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူသည့္ ၁၈၈၅ ခု
ႏုိ၀င္ဘာ (၂၉) ရက္သည္လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာတႏုိင္ငံလံုးအား ၿဗိတိသွ်အင္ပါယာတြင္း
တရား၀င္သြတ္သြင္းလုိက္သည့္ ၁၈၈၆ ခု ဇန္န၀ါရီ (၁) ရက္ေန႔သည္လည္းေကာင္း ထပ္ဆင့္မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ား ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

ဤသုိ႔ေသာ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားသည္ ၁၉၄၇ ခု ေဖေဖၚ၀ါရီ (၁၂) ရက္၌ တခုတည္းေသာ လြတ္လပ္ေရးေန႔အျဖစ္သုိ႔ လွပစြာ ေပါင္းစည္းသြားႏုိင္မည့္ အခြင့္အလမ္း ရရွိခဲ့ပါသည္။ အေျမာ္အျမင္ႀကီးမားၿပီး စိတ္ရင္းေစတနာ ျပည့္၀လွေသာ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အလားတူ ဉာဏ္ပညာႀကီးမားေသာ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္တုိ႔ႏွင့္အတူ၊ ပင္လံုစာခ်ဳပ္အားျဖင့္ ျမန္မာျပည္ဖြား တုိင္းရင္းသားအားလံုးအတြက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ကုိ ေဆာင္ၾကဥ္းႏုိင္ရန္ လံု႔လစုိက္ထုတ္ခဲ့ပါသည္။

သုိ႔ရာတြင္ ယင္းတုိင္းရင္းသားအားလံုး၏ လြတ္လပ္ေရးေန႔အလင္းစသည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က်ဆံုးျခင္းႏွင့္အတူ ပိတ္ဖံုးသြားခဲ့ရပါသည္။ ၁၉၄၈ ခု ဇန္န၀ါရီ (၄) ရက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔သည္ အေနာ္ရထာ-က်န္စစ္သား၊ တပင္ေရႊထီး-ဘုရင့္ေနာင္၊ ဦးေအာင္ေဇယ်-ဘုိးေတာ္ေမာင္၀ုိင္းတုိ႔၏ မ်ဳိးဆက္သစ္ ဖဆပလ-ဆုိရွယ္လစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက တုိင္းရင္းသားတုိ႔အေပၚ မလြတ္လပ္ေရးေပးေသာေန႔ ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ားသာမကဘဲ ေက်ာမဲြနင္းျပားလူတန္းစားမ်ားအတြက္လည္း မလြတ္လပ္ေရးေန႔ျဖစ္ေနခဲ့ရပါသည္။

ဤမလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားသည္ ၁၉၆၂ ခု မတ္လ (၂) ရက္တြင္ အဆင့္သစ္တခုဆီ ေပါင္းဆံုတုိးတက္သြားခဲ့သည္။ လက္တဆုပ္စာ စစ္အုပ္စုမွအပျဖစ္ေသာ လူမ်ဳိးအားလံုး၊ လူ႕အလႊာအားလံုး၊ လူတန္းစားအားလံုး၏ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားသည္ ၁၉၈၈ ခု စက္တင္ဘာ (၁၈) ရက္တြင္ ေနာက္ထပ္တဖန္ တဆင့္ျမင့္ေပါင္းစည္းသြားခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၉၀ ေမ (၂၇) ရက္ေန႔တြင္မူ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ေအာက္မွ ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြကို ထူးထူးျခားျခားက်င္းပႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ထံုးစံအတုိင္း ဤေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြသည္ မၾကာမီခဏတုိအတြင္း မေပ်ာ္မရြႊင္ပဲြအျဖစ္သုိ႔၊ မလြတ္လပ္ေရးေန႔စစ္စစ္ အျဖစ္သုိ႔ ေၾကကဲြနာက်င္စြာေျပာင္းလဲသြားရပါသည္။

က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး၏ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားကုိ သာယာေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ၊ တခုတည္းေသာ လြတ္လပ္ေရးေန႔အျဖစ္ တေပ်ာ္တပါး၀ုိင္းဖဲြ႕ဆင္ႏႊဲ ခံစားႏုိင္ဖုိ႔ အားလံုးမွာ အိပ္မက္မ်ားရွိေနပါသည္။ ။