ကေလးငိုသံ-အလံတလက္-ေခတ္ပ်က္တခု

(ျမတ္ႏိုး)(၂၀-၆-၀၇)
ေခတ္ၿပိဳင္...မွ

ေဆာင္းယြန္းေႏြဦး၏ တခုေသာေ၀လီေ၀လင္း
တြင္ က်ေနာ္အိပ္ရာမွႏိုးလာခဲ့ပါသည္။ အိပ္ခန္း ေခါင္းရင္း ျပတင္းကို ဖြင့္လိုက္ေသာအခါ အေရွ႕ မိုးေကာင္းကင္တခိုတြင္ ပတၱျမားရည္တို႔ ဖိတ္စင္ စြန္းထင္းစ ျပဳေနပါၿပီ။ တညလံုး ႀကီးစိုးမင္းမူ ေနခဲ့ေသာ အေမွာင္သည္ တျဖည္းျဖည္းပါးလ်ား အားေပ်ာ့ ဆုတ္ခြာစျပဳေနပါၿပီ။ မနက္ခင္း ညင္းေလျပည္သည္ ေန႔သစ္၏ ကိုယ္သင္းနံ႔ လက္ေဆာင္ကိုေပးကာ ဆက္လက္ထြက္ခြာ



သြားပါသည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ `အူ၀ဲ အူ၀ဲ´ ဟူေသာ ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္၏ ခြန္းဆင့္႐ိႈက္ငင္ ငိုေႂကြးသံကို က်ေနာ္ၾကားလိုက္ရပါသည္။

တဘက္ၿခံတြင္းရွိ အိမ္ငယ္ေလးဆီမွ ကိုယ္၀န္သည္ အလုပ္သမေလးသည္ သူ၏ရင္ေသြးငယ္အား ေအာင္ျမင္စြာ ေမြးဖြားေပးလိုက္ေလၿပီ။ က်ေနာ္သည္ ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးညႇိဖြာကာ အေရွ႕အ႐ုဏ္ဦး မိုးေကာင္းကင္ဆီ ေမွ်ာ္ေငးရင္း အေတြး တံလွ်ပ္မ်ားအၾကား ေလွ်ာက္သြားေနမိခဲ့ပါသည္။

က်ေနာ့္အနီး၀န္းက်င္၌ လူသားသစ္ကေလးငယ္တဦး လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္
လာခဲ့ေလၿပီ။ သူ မေမြးဖြားမီကပင္ ရွိႏွင့္ၿပီးျဖစ္ေသာ ေခတ္ႀကီးတေခတ္ကလည္း သူ႔အား အသင့္ ေစာင့္ႀကိဳလ်က္ရွိပါသည္။ ဤလူသားငယ္ႏွင့္ ဤေခတ္ႀကီးအၾကား ေႏွာင္ဖြဲ ႔ရက္ရွယ္ထားသည့္ ပင့္ကူအိမ္ကို က်ေနာ္ ေတြးၾကည့္ေနမိပါသည္။

စင္စစ္ကေလးငယ္သည္ လူ႔ေလာကသို႔ သူ႔အလိုဆႏၵအရ ေရာက္လာရျခင္းမဟုတ္ပါ၊ ရွိႏွင့္ၿပီး လူသားမိဘႏွစ္ပါး၏ သံေယာဇဥ္ပေယာဂျဖင့္ ဘုမသိဘမသိ လက္ကမ္းခံလိုက္ရျခင္းသာ
ျဖစ္ပါသည္။ သူေမြးဖြားႀကီးျပင္းရမည့္ ေခတ္ႀကီးတေခတ္ ရွိေနႏွင့္သည္ကိုလည္း သိခြင့္ရခဲ့သည္ မဟုတ္ပါ။ ထိုေခတ္ႀကီး၏ ေကာင္းက်ဳိးဆိုးျပစ္မွန္သမွွ်တြင္လည္း သူ႔၏ကံသံုးပါး (ကာယကံ၊
၀စီကံ၊ မေနာကံ) အနက္ တပါးပါးေသာ္မွ ပါ၀င္ပတ္သက္ခဲ့ျခင္းမရွိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူေမြးဖြားရာ ေခတ္ႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူ႔တြင္တစံုတရာ တာ၀န္ယူရန္အေၾကာင္းမရွိပါ။ သို႔ရာတြင္ ထိုေခတ္
ႀကီး၏ ေကာင္းေမြဆိုးေမြမွန္သမွ်ကိုကား သူ႔ဆႏၵအလ်ဥ္းမပါဘဲ ဆက္ခံရေတာ့မည္သာျဖစ္ပါသည္။ သူေရာက္ရွိရာ တည္ဆဲေခတ္ႀကီးကလည္း ဘုရားစူးမိုးႀကိဳးပစ္ ယဥ္ေက်းထေသာ ေတာ႐ိုင္း၀ါဒ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းေခတ္ႀကီးျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။ သည္လိုေခတ္ႀကီးအတြင္း ျဖဴစင္သန္႔ရွင္း အျပစ္ကင္းသည့္ ကေလးငယ္တေယာက္ ေရာက္လာခဲ့ရသည္မွာ မြန္ျမတ္ေသာဆုလာဘ္ေလာ၊ ခါးသီးေသာအျပစ္ဒါဏ္ေလာ၊ က်ေနာ္ေ၀ခြဲရ ခက္ေနမိပါသည္။

လူအေတာ္မ်ားမ်ား (အထူးသျဖင့္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေခတ္မီသည္ဟု ယူဆေနသူမ်ား) သည္ အသစ္အသစ္္တို႕ကိုသာ လိုလားႏွစ္သက္ေၾကာင္း ႂကြား၀ါေျပာဆိုေလ့ရွိၾကပါသည္။ ေနာက္ဆံုးေပၚ ဇိမ္ခံကားသစ္၊ အ၀တ္အစား ဖက္ရွင္သစ္၊ အေဆာက္အဦ ဒီဇိုင္းသစ္၊ ႐ုပ္ရွင္ကားသစ္၊ ကဗ်ာသစ္၊ ႏွစ္သစ္၊ အခ်စ္သစ္ စသည္ျဖင့္ စံုေနပါေတာ့သည္။ ကမၻာေဟာင္းတြင္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ငိုက္ျမည္းရင္း အသစ္ကိုသာ ႏွစ္သက္သည္ဆိုေသာ ထိုသူမ်ားသည္ သူတို႔ေခတ္က ေမြးထုတ္လိုက္ေသာ မ်ဳိးဆက္သစ္လူသားေလးမ်ားႏွင့္ ထိုက္တန္သည့္ ေခတ္သစ္တခုကို အေတြးသစ္ျဖင့္ ဖန္တီးတည္ ေဆာက္ကာ အေမြေပးခဲ့ရန္ကိုကား ေမ့ေလ်ာ့ထားၾကဟန္ရွိပါသည္။ ထို႔ထက္ပို၍ စက္ဆုပ္ဖြယ္ ေကာင္းသည္မွာ ေခတ္၏ မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ားအား သူခိုးၾကမ္းပိုး၊ ခါးပိုက္ႏိႈက္၊ သူေတာင္းစား၊ ကေလးျပည့္တန္ဆာ စသည့္ အနိ႒ာ႐ံုမ်ားအတြင္း က်ဳံးသြင္းေမာင္းပို႔ေနေသာ ဤလိုေခတ္ႀကီးအား မ်က္ႏွာေပါင္းတင္ အလွျပင္ကာ စင္တင္ပြဲထုတ္ေနၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ ဤႏွယ္ အေတြး ဇာခ်ဲ႕ေနဆဲမွာပင္ ေမြးကင္းစကေလးငယ္အား တိုင္တည္ေျပာၾကားလိုက္ေသာ မည္သည့္အရပ္မွ ေရာက္လာသည္မသိႏိုင္ေသာ ေအာင္ျမင္ခန္႔ညားသည့္ စကားသံကို က်ေနာ္ၾကားလိုက္ရ
ျပန္ပါသည္။

“အို လူသားကေလးငယ္…။ ငိုေႂကြးေလာ့…။ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေႂကြးျခင္းျဖင့္ သင့္ခြန္အားကို စတင္ျဖည့္တင္းေလာ့…။ လူ႕ေလာက၌ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္ေမာ၍ ေမြးဖြားလာေသာ လူသား ကေလးငယ္ဟူ၍ မရွိစေကာင္း။ ငိုေႂကြးျခင္းသည္ ေမြးကင္းစ လူသားသစ္မွန္သမွ်၏ ဂုဏ္ျဒပ္ လည္းျဖစ္၏။ မူႀကိဳဘာသာစကားလည္း ျဖစ္၏။ ၿပံဳးရႊင္ရယ္ေမာျခင္း အတတ္၏ ေရွ႕ေတာ္ေျပးလည္း ျဖစ္၏။ ငိုေႂကြးျခင္းမွ အစျပဳ၍သာ လူ႔ဘာသာစကား အလံုးစံုကို သင္လူသားငယ္ သင္ယူ တတ္ေျမာက္ႏိုင္လိမ့္မည္။ တေရြ႕ေရြ႕ တတ္ေျမာက္လာေသာ ဘာသာစကားသည္ သင့္အား ေတြးေခၚျခင္းကိုပါ တဆင့္တက္သင္ၾကားေပးလိမ့္မည္။”

“ေတြးေခၚျခင္းသည္ ဘာသာစကားမွတဆင့္ ေလာကသစၥာကို သင္ၿမင္ေတြ႔ႏိုင္ေအာင္ ကိုယ္ထင္ျပ လိမ့္မည္။ အေတြးအေခၚႏွင့္ ဘာသာစကားဆိုသည္မွာ ေနမင္း၏ အလင္းႏွင့္အဆင္းပမာ မခြဲမခြါ ေပါင္းစည္းေနေသာအရာျဖစ္သည္။ ဘာသာစကား၏ အျပင္ဘက္၌ ေတြးေခၚျခင္းဟူ၍မရွိ။ ဆြံ႕အ ေနသူတဦး၏ အိမ္မက္ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ႏွင့္ သူ၏ဘ၀ ဒႆန ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကို မည္သူမွ် ၾကားနာခြင့္ရႏိုင္မည္မဟုတ္။ တစံုတခုေသာ ေတြးေခၚဆင္ျခင္မႈကို မေဖာ္ျပသည့္ဘာသာစကားဟူ၍ မရွိ။ ဘာသာစကားအား ဥပကၡာျပဳႏိုင္စြမ္းရွိေသာ ေတြးေခၚမႈဟူ၍လည္းမရွိ။ ဘာသာစကားျဖင့္သာ ေတြးေခၚမႈကိုေဖာ္ျပႏိုင္ၿပီး ေတြးေခၚမႈျဖင့္သာ ဘာသာစကား၏ က်ယ္၀န္းနက္႐ႈိင္းေတာက္ပမႈကို ဖန္ဆင္းႏိုင္သည္။”

“အို ကေလးငယ္…။ သင္ေမြးဖြားႀကီးျပင္းရာ ေခတ္ႀကီးသည္ `ေမာဟႏွင့္သစၥာ´ တို႔ လိမ္ယွက္ ရက္ေဖာက္ရာ မာယာဘံု ျဖစ္၏။ ေတြးေခၚျခင္းကုိ ဘာသာစကားမွတဆင့္ သင္ယူေလာ့။ ဘာသာစကားမွတဆင့္ `ကိုယ္ထင္ျပေလ့ရွိေသာ ေတြးေခၚမႈ၏ ေလာကသစၥာကို ျမင္ေအာင္႐ႈေလာ့´
`သစၥာတရားသည္သာ သင့္၏ ကိုယ္ေစာင့္နတ္အမွန္ျဖစ္၏။ သစၥာတရားျဖင့္သာ သင္သည္ သစၥာသိသူ၊သစၥာရွိသူ ျဖစ္လာႏိုင္၏။”

“အို ကေလးငယ္…။ သင္ျဖတ္သန္း ႀကီးျပင္းရမည့္ ေခတ္ႀကီးသည္ `ယဥ္ေက်းေသာကမၻာ´
အမည္ရွိ လွပေသာ နီယြန္မီးပြင့္ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွ အက်ည္းတန္ အ႐ိုင္းေခတ္ႀကီးသာတည္း။ ခြန္အားႀကီးသူက ခြန္အားနည္းသူကို၊ ဥစၥာဓန ႂကြယ္၀သူက ဥစၥာဓနမဲ့သူကို၊ အာဏာလက္နက္ ရွိသူက အာဏာလက္နက္မဲ့သူကို ေစာ္ကားႏွိပ္စက္ေလ့ရွိေသာ ေခတ္႐ိုင္းေခတ္မိုက္ႀကီးသာတည္း။ လူသားခ်င္းကိုပင္ ကၽြဲႏြား တိရိစၧာန္မ်ားပမာ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားေနေသာ ေစ်းခင္းႀကီးသာ
တည္း။ ဤေခတ္ႀကီးအတြင္း၌ ေငြေၾကး ဥစၥာ၊ လက္နက္အာဏာ အရာရာျပည့္စံုေသာ အုပ္စိုးသူမ်ား သည္ ေခတ္၏အသီးအပြင့္မွန္သမွ်ကို အပိုင္စီးရိတ္သိမ္းရန္ လိုင္စင္ရေနၾက၏။ သူတို႔သည္ လူသားအေပါင္း လဲေလ်ာင္း မွီခိုရာဟူ၍ လက္ရွိေခတ္ႀကီးမွတပါး အျခားမရွိဟူေသာ တရား ေဒသနာကို ေဟာၾကားပို႔ခ်ေနၾကသည္။ သူတို႔၏ နိဗၺာန္ဘံုျဖစ္ေသာ လက္ရွိေခတ္ႀကီးအား ၿပိဳလဲမသြားေစရန္ က်ားကန္ေဒါက္ေထာက္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေနၾကသည္။

“အုပ္စိုးခံ လူမ်ားစုႀကီးမွာကား ဥစၥာဓနမရွိ၊ လက္နက္အာဏာမရွိ၊ သူတို႔ဘ၀ျဖင့္ ရင္းႏွီးစိုက္ပ်ဳိးရာမွ သီးပြင့္လာေသာ ေခတ္၏ေကာက္ႏွံမ်ားကို ရိတ္သိမ္းခြင့္မရၾက။ သူတို႔သည္ ေခတ္၏႐ိုးျပတ္ေတာ အလယ္မွ ေကာက္သင္းေကာက္သူမ်ားသာျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔ေမြးဖြားေသဆံုးရာ ငရဲဘံုျဖစ္ေသာ ထိုေခတ္ႀကီးကိုလည္း မႏွစ္ၿမိဳ႕ႏိုင္ၾက။ ေလာကကို အလွဆင္သူတို႔၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ထိုက္တန္ေသာ ေခတ္သစ္ကို သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တခဲ့ၾကသည္။ ထို႔အတြက္ သူတို႔၏ အသက္ကို ေပးအပ္ခဲ့ၾက၏။

“ဤနည္းအားျဖင့္ တည္ဆဲေခတ္ႀကီးသည္ အုပ္စိုးသူႏွင့္အုပ္စိုးခံတို႔၏ ပဋိပကၡျဖင့္ တိုက္ပဲြျဖစ္လ်က္ ရွိသည္။ လူသမုိင္းႏွင့္အမွ် ရွည္လ်ားၾကာျမင့္ခဲ့ေလၿပီ။ သင္သည္ ဘက္ႏွစ္ဘက္ပဋိပကၡတြင္ တဘက္ ဘက္၌ ရပ္ရေပေတာ့မည္။ ၾကားေနျခင္းသည္ သင့္အတြက္လည္းေကာင္း၊ လူ႔ေလာကအတြက္ လည္းေကာင္း ေကာင္းက်ဳိးရွိမည္မဟုတ္။ ၾကားေနသူတို႔၏ အေကာင္းဆံုး ဆုလာဘ္မွာ ဘက္ႏွစ္ ဘက္၏ အမုန္းမီးေတာက္ေအာက္တြင္ ျပာျဖစ္ရျခင္းသာျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အုပ္စိုးသူမ်ားသည္ ယခင္ကထက္ စိတ္ေကာင္းေစတနာျပည့္၀လာကာ လက္ရွိေခတ္ႀကီးသည္လည္း ေရွးယခင္ကထက္ ေနခ်င့္စဖြယ္ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု သင္မေမွ်ာ္လင့္အပ္။ ပုဂၢလိက အတၱေခ်ာ္ရည္တို႔ျဖင့္ ဗြက္ေပါက္ ေနေသာ ေခတ္ႀကီးအတြင္းမွ၊ လူသားအမ်ားစု(လူ႔အဖြဲ႕အစည္း) အတြက္ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသားကို ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းသည္ က်ားရဲအား သူေတာ္စင္ျဖစ္ႏိုးႏိုး ေမွ်ာ္ကိုးျခင္းမ်ဳိးသာျဖစ္သည္။ ေခတ္အဆက္ ဆက္မွ သင္၏ဘိုးဘြားမိဘအေပါင္းသည္ ေႏွာင္းသားေျမးျမစ္အတြက္ ထိုက္တန္ေသာ ေခတ္သစ္ တေခတ္ကို အေမြအျဖစ္ မေပးႏိုင္ခဲ့ၾကေသး။ သင့္အားသူတို႔ ေပးႏိုင္ခဲ့သည္မွာ `မၿပီးဆံုးေသး ေသာတိုက္ပြဲႏွင့္ သူပုန္အလံတလက္´ သာလွ်င္ျဖစ္၏။

“ခါးသီးေသာ ထိုအေမြကို ဆက္ခံျခင္းျဖင့္သာ သင္သည္ ေခတ္၏သားေကာင္းတေယာက္ ေက်ာက္ ေကာင္းတေစ့ ျဖစ္ႏိုင္၏။”

“အို…ကေလးငယ္၊ ငိုေႂကြးျခင္းျဖင့္ သင့္ခြန္အားကိုျဖည့္ေလာ့။ သင့္အေမြ သူပုန္အလံကို ျမင့္မားစြာ လႊင့္ထူေလာ့…။ အခ်ိန္ကာလတည္းဟူေသာ သိေႏၶာျမင္းကို ဇက္ခြံ႕စီးကာ တိုက္ပြဲစစ္မ်က္ႏွာသို႔ ခရီးႏွင္ေလာ့…။”

တိက်ေရရာစြာ ညႊန္ျပရန္ခက္ခဲေသာ၊ နက္႐ိႈင္းေ၀းလံရာအရပ္မွ ထြက္ေပၚလာသည့္ ထိုအသံသည္ အေရွ႕ဘက္ မိုးေကာင္းကင္ထက္၀ယ္ ပဲ့တင္ထပ္ကာ ျဖည္းျဖည္းေ၀းေ၀း ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့
ပါသည္။

ေနမင္းသည္ အေရွ႕မိုးကုတ္စက္၀ိုင္း ထီးရိပ္ေအာက္မွ ျမႏွစ္ေရာင္ေတာင္ကလပ္ေပၚ၀ယ္ စံပယ္ေန ပါၿပီ။

က်ေနာ္၏ အာ႐ံုတြင္ ရိပ္ရိပ္ေရးေရးေျပးလႊားေနသည့္ အခ်ိန္ကာလတည္းဟူေသာ သိေႏၶာျမင္း ထက္မွ သူပုန္အလံကုိ ေ၀ွ႔ရမ္းကာ တိုက္ပဲြစစ္မ်က္ႏွာသို႔ တဟုန္ထိုး ခ်ီတက္သြားေသာ ကေလး ငယ္အား ျမင္ေယာင္လာမိပါသည္။